12 Νοεμβρίου 1990: Ο άγγλος επιστήμονας Τίμοθι Μπέρνερς - Λι εφευρίσκει τον Παγκόσμιο Ευρύ Ιστό, γνωστότερο με τα αρχικά WWW, πάνω στον οποίο βασίζεται η λειτουργία του διαδικτύου.

Ο Τιμ Μπέρνερς Λι γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 8 Ιουνίου 1955. Φοίτησε στο Emanuel School του Γουάντσγουερθ (Wandsworth) και στη συνέχεια στο Κουίνς Κόλετζ (Queens College) της Οξφόρδης. Εκεί κατασκεύασε τον πρώτο του υπολογιστή, με μόνα υλικά παλιά ηλεκτρονικά εξαρτήματα και ένα κολλητήρι. Στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φυσική, συνελήφθη ως χάκερ με συνέπεια να αποκλειστεί από τη χρήση του πανεπιστημιακού υπολογιστή. Από την Οξφόρδη αποφοίτησε το 1976 και εργάστηκε σε επιχειρήσεις ως προγραμματιστής / σύμβουλος μέχρι το 1980, οπότε και μετακλήθηκε από το CERN, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Φυσικής Στοιχειωδών Σωματιδίων, ως Σύμβουλος Μηχανικός Προγραμματισμού. Εκεί επινόησε και το πρόγραμμα Enquire, τον πρόδρομο του Παγκόσμιου Ιστού, που τον βοηθούσε να παρακολουθεί τον τεράστιο αριθμό ερευνητών και προγραμμάτων (projects) του Ιδρύματος. Αυτό το πρόγραμμα ποτέ δε δόθηκε για χρήση στο κοινό.

Έφυγε από το CERN σε άλλες εργασίες, για να επιστρέψει εκεί το 1984 και να αναλάβει τα κατανεμημένα συστήματα μεταφοράς επιστημονικών δεδομένων και ελέγχου. Σύντομα βρέθηκε ξανά αντιμέτωπος με το παλιό πρόβλημα χειρισμού του τεράστιου όγκου ερευνητών και προγραμμάτων του Ιδρύματος συν το μάλλον ιδιότροπο σύστημα του CERN για τη διακίνηση επιστημονικών πληροφοριών ανάμεσα στα μέλη του. Άρχισε να οραματίζεται ένα παγκόσμιο σύστημα διακίνησης πληροφοριών, ταχύτερο και ολοσχερώς αποκεντρωμένο, ανεξάρτητο της πλατφόρμας του κάθε υπολογιστή, πολύγλωσσο και χωρίς γραφειοκρατικούς περιορισμούς και καθυστερήσεις. Υπέβαλε ένα υπόμνημα σχετικά με το σχέδιό του στη διοίκηση, αλλά, τότε, δεν πήρε καμία απάντηση. Περιμένοντας να ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά προβλήματα της διοίκησης, άρχισε να εργάζεται πάνω στις λεπτομέρειες του συστήματος που είχε σκεφθεί.

Έτσι, με βάσεις τις εργασίες των Βάνεβαρ Μπους (Vannevar Bush), Τεντ Νέλσον (Ted Nelson) και Ντάγκλας Έγκλεμπαρτ (Douglas Englebart), δημιούργησε το πρωτόκολλο http (hypertext transfer protocol), δηλαδή τη "γλώσσα" επικοινωνίας των υπολογιστών στο Διαδίκτυο και, παράλληλα, επινόησε ένα τρόπο αναγνώρισης κάθε "εγγράφου", αποδίδοντάς του ένα μοναδικό παγκόσμιο αναγνωριστικό (Universal Resource Identifier), μαζί με ένα αναγνωριστικό διεύθυνσης. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά συνδυάστηκαν και σήμερα αποτελούν το URL Ενιαίο Χαρακτηριστικό Εντοπισμού (Uniform Resource Locator). Το 1990 ολοκλήρωσε τη δημιουργία του πρώτου προγράμματος περιήγησης (browser), έπρεπε όμως να δημιουργήσει και ένα πρόγραμμα εξυπηρέτησης (server) και μια γλώσσα για την περιγραφή του εγγράφου. Έτσι, επινόησε τη γλώσσα HTML (HyperText Markup Language). Το 1991 τα είχε ετοιμάσει όλα και, μη έχοντας ακόμη επίσημη απάντηση από το CERN, δημιούργησε τον πρώτο server, τον info.cern.ch., διαθέτοντας παράλληλα ελεύθερα το πρόγραμμα περιήγησης και το λογισμικό του server μέσω του Διαδικτύου. Παράλληλα, άρχισε να «διαφημίζει» το δημιούργημά του μέσω των Ομάδων Νέων (Newsgroups). Σύντομα άρχισε να επικοινωνεί με χρήστες και να βελτιώνει τη δημιουργία του, χρησιμοποιώντας τις υποδείξεις τους.

Στο μεταξύ, οι χρήστες της νέας υπηρεσίας, που ο ίδιος είχε ονομάσει «Παγκόσμιο Ιστό» (World Wide Web), άρχισαν να αυξάνονται αλματωδώς, ενώ οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ πιο εύκολο και εξυπηρετικό να "δημοσιεύουν" τις πληροφορίες τους σε μια ιστοσελίδα, αντί να απαντούν σε πολυάριθμα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή να τις δημοσιεύουν στις ομάδες νέων, των οποίων η κίνηση πολλές φορές τις "έθαβε" (με την έννοια ότι περνούσαν απαρατήρητες). Ενδιαφέρον επίσης έδειξαν για το επίτευγμα του Λι και κυβερνητικές υπηρεσίες. Σύντομα, η κίνηση της νέας υπηρεσίας έγινε τόση, ώστε προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας νέου λογισμικού περιήγησης. Ο Marc Andreessen, ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις δημιούργησε το λογισμικό Mosaic, τον πρόγονο του σημερινού λογισμικού περιήγησης Netscape Navigator. Σημαντική συμβολή στο όλο εγχείρημα είχε, επίσης, και η συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα των Windows της Microsoft με το γραφικό τους περιβάλλον. Η υπηρεσία του Παγκόσμιου Ιστού είναι σήμερα η δημοφιλέστερη στο Διαδίκτυο, με περισσότερες από 25 δισεκατομμύρια δημοσιευμένες σελίδες και περίπου 1,3 δισ. χρήστες παγκοσμίως, αριθμός που αυξάνεται μέρα με την ημέρα.

Σήμερα ο Τιμ Μπέρνερς Λι είναι ο Πρόεδρος του W3C Κονσόρτσιουμ του Παγκόσμιου Ιστού, ερευνητής στο ΜΙΤ και έχει πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ πολλών άλλων και Ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (2004) από την Βασίλισσα της Αγγλίας και παράσημο εξαιρέτων υπηρεσιών (Order of Merit) από την ίδια το 2007. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα σε ένα από τα 100 λαμπρότερα πνεύματα του αιώνα. Τον Δεκέμβριο του 2004 ονομάσθηκε επίτιμος Καθηγητής στο τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Είναι, επίσης, συν-διευθυντής του φορέα "Web Science Research Initiative (WSRI)" (Πρωτοβουλία Επιστημονικής Έρευνας στον Ιστό", που δημιουργήθηκε το 2006.

Η επινόηση του Τιμ Μπέρνερς Λι μεταμόρφωσε τον κόσμο, αφού άλλαξε τα στάνταρ όχι μόνο στην ανταλλαγή πληροφοριών, αλλά και σε θέματα της καθημερινότητας, όπως διακίνηση και εμπόριο αγαθών, εκπαίδευση, ταξίδια, ενημέρωση, χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Είναι αυτή που πραγματικά άνοιξε το Διαδίκτυο σε πολύ ευρεία μάζα χρηστών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

12 Νοεμβρίου 1934: γεννιέται ο Μιχαήλ Κουτσόφτας, ήρωας της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, αγωνιστής της ΕΟΚΑ, που απαγχονίστηκε από τους Βρετανούς. (Θαν. 21/9/1956)

Γεννήθηκε στο Παλαιομέτοχο, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 12 Νοεμβρίου 1934.
Απαγχονίστηκε από τους Άγγλους στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας στις 21 Σεπτεμβρίου 1956.
Σύζυγος : Ευγενία Κουτσόφτα
Γονείς : Κυριάκος και Ελένη Κουτσόφτα
Αδέλφια : Κώστας, Ολυμπιάδα, Πέτρος, Άννα, Παρασκευή

Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο Παλαιομετόχου και εργαζόταν σε νηματουργείο ως βαφέας. Με την έναρξη του αγώνα προσφέρθηκε να υπηρετήσει στις τάξεις της ΕΟΚΑ. Λόγω όμως της αριστερής ιδεολογίας του, αλλά και του ότι ήταν ορφανός από πατέρα και είχε τη μικρή του αδελφή ανύπανδρη, υπήρχαν επιφυλάξεις. Τελικά η σταθερή και αμετακίνητη επιμονή του έπεισε τον ιερέα Παλαιομετόχου Παπα-Λευτέρη να τον ορκίσει.

Η πρώτη του δράση ήταν η ύψωση της ελληνικής σημαίας στην κορυφή των ευκαλύπτων στο κέντρο του χωριού του, την οποία κατέβαζαν οι Άγγλοι. Ένα βράδυ έκοψε, με τον φίλο του Ανδρέα Παναγίδη, τα κλαδιά των ευκαλύπτων, για να μην μπορούν οι στρατιώτες να κατεβάσουν τη σημαία. Εκείνοι έκοψαν τα θεόρατα δέντρα από τη ρίζα.

Ο απαγχονισμός του Καραολή και του Δημητρίου αναστάτωσαν τον Κουτσόφτα τόσο πολύ που εγκατέλειψε τη δουλειά του και για μερικές μέρες κατόπτευε το αεροδρόμιο Λευκωσίας, όπου στάθμευαν Άγγλοι στρατιώτες, αναζητώντας τόπο και τρόπο να ανταποδώσει το πλήγμα. Σε συμβουλές της μάνας του να προσέχει, απάντησε :

"Για την ελευθερία της Κύπρου μας όλοι ανοίξαμε τα στήθη, μητέρα".

Στις 16 Μαΐου, έξι μέρες μετά την εκτέλεση του Καραολή και του Δημητρίου, αφού πέρασε από τον Παπα-Λευτέρη και του ζήτησε να σταθεί προστάτης της αδελφής του, αν τυχόν συλληφθεί, έφυγε με τους φίλους του Ανδρέα Παναγίδη και Παρασκευά Χοιροπούλη, για το χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας, όπου επιτέθηκαν και σκότωσαν τον Άγγλο σμηναγό Πάτρικ Τζων Χέιλ μέσα στο γραφείο του. Καταδιώχθηκαν και συνελήφθησαν από αγγλικά στρατεύματα. Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας και ο Ανδρέας Παναγίδης εκτελέστηκαν μαζί με τον Στέλιο Μαυρομμάτη στις 21 Σεπτεμβρίου 1956. Ο Χοιροπούλης, επειδή ήταν ανήλικος, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση.

12 Νοεμβρίου 1944: πεθαίνει ο ποιητής και κριτικός Τέλλος Άγρας, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου.

Ο Τέλλος Άγρας (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα, γιος του σχολάρχη Γεωργίου Ιωάννου και της Ειρήνης Βλάχου. Είχε ένα μικρότερο αδερφό το Χρήστο.

 Το 1899 η οικογένειά του ήρθε στην Αθήνα και το 1906 μετακόμισε στο Λαύριο, όπου ο ποιητής τέλειωσε το Δημοτικό και το Ελληνικό Σχολείο. Το 1907 έγινε συνδρομητής στη Διάπλαση των Παίδων, όπου πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία έντεκα μόλις ετών, στη στήλη της αλληλογραφίας. Τον ίδιο χρόνο πραγματοποίησε και τα δυο μοναδικά ταξίδια της ζωής του, ένα στην Κάρυστο και ένα στη Χαλκίδα.

 Από το 1911 άρχισε να γράφει τακτικά στη στήλη συνεργασίας συνδρομητών της Διάπλασης με το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας. Η πρώτη του ποιητική δημοσίευση ήταν ο Βράχος. Το 1912 γράφτηκε στο Γυμνάσιο στην Αθήνα, μένοντας στο σπίτι της αδερφής της μητέρας του Αριστέας Βλάχου ως το 1925 που η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Μετά το θάνατο της θείας του ο Άγρας κράτησε το μικρό σπίτι της ως ερημητήριο. Η συνεργασία του με τη Διάπλαση των Παίδων συνεχίστηκε συστηματικά και ο συνολικός όγκος των νεανικών δημοσιευμάτων του υπήρξε πολύ μεγάλος. Το 1914 ο Ξενόπουλος σχεδίαζε να κάνει τον Άγρα τακτικό συνεργάτη του περιοδικού, τα σχέδιά του αναβλήθηκαν όμως με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (πραγματοποιήθηκαν τελικά το 1916). Το 1916 τέλειωσε το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1923). 

Η πρώτη επίσημη παρουσία του στις στήλες της Διάπλασης σημειώθηκε το Μάη του ίδιου χρόνου με το πεζογράφημα Αποχαιρετισμός. Ακολούθησαν συνεργασίες του με τα περιοδικά Λύρα, Βωμός, Νέοι κ.α. Το 1918 βραβεύτηκε στο Σεβαστοπούλειο διαγωνισμό και στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού του Λονδίνου Εσπερία. Το 1921 έδωσε διάλεξη για τον Καβάφη στην αίθουσα του Ελληνικού Ωδείου και εξέδωσε τη μετάφραση των Στροφών του Jean Moreas, ενώ το 1926 πραγματοποίησε και δεύτερη έκδοση μεταφράσεων από το έργο του Moreas με μια μελέτη για την ποίηση του γαλλόφωνου έλληνα ποιητή και μια για τη λογοτεχνική μετάφραση. Από το 1924 εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του. Έγραφε στη Νέα Εστία από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της και έγινε γρήγορα αρχισυντάκτης της (παραιτήθηκε από την αρχισυνταξία το 1932 και το 1936 ανέλαβε τη στήλη της αλληλογραφίας), ενώ δημοσίευσε επίσης κείμενά του στα Γράμματα, τη Νέα Ζωή, την Αλεξανδρινή Τέχνη (και τα τρία περιοδικά της Αλεξάνδρειας), το Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου και σε πολλά άλλα έντυπα. Το 1928 έγινε συνεργάτης της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. 

Το 1934 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Τα βουκολικά και τα εγκώμια. Ακολούθησε (1939) η δεύτερη συλλογή του με τίτλο Καθημερινές (1923-1930), που τιμήθηκε το 1940 με το Κρατικό Βραβείο ενώ τα Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας (1929-1944) εκδόθηκαν μόλις το 1966. 

Το 1938 πέθανε ο πατέρας του και ο Άγρας μετακόμισε με τη μητέρα του στην οδό Αγαθουπόλεως, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Οι κακουχίες της γερμανικής κατοχής αποδυνάμωσαν περισσότερο την ήδη ευαίσθητη κατάσταση της υγείας του. Τη μέρα της Απελευθέρωσης χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα στον αστράγαλο. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου πέθανε το Νοέμβρη του 1944. 

12 Νοεμβρίου 1935: ο δρ. Έγκας Μόνιτζ πραγματοποιεί σε νοσοκομείο της Λισσαβόνας την πρώτη σύγχρονη εγχείρηση λοβοτομής.

Η λοβοτομή ήταν μια χειρουργική επέμβαση που εφαρμόστηκε στο παρελθόν, με την οποία ο χειρουργός απέκοπτε ή κατέστρεφε συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου, με στόχο την απενεργοποίηση σημαντικών εγκεφαλικών λειτουργιών για την αντιμετώπιση διανοητικών διαταραχών, ψυχικών παθήσεων, ή ισχυρού πόνου.

Η αρχική ανακάλυψη
Η ιδέα της λοβοτομής ανήκει στον Γερμανό γιατρό Γκόλτζ, ο οποίος το 1890 παρατήρησε ότι τα άγρια σκυλιά ηρεμούσαν, όταν τους αφαιρούνταν τμήματα από το μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου τους.
Η λοβοτομή σε ανθρώπους εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1935 σε ασθενείς ψυχιατρείου από τον Πορτογάλο νευροχειρουργό Έγκας Μόνιτζ. Το όργανο μάλιστα που χρησιμοποίησε για την εκτομή των εγκεφαλικών κέντρων, με τοπική αναισθησία και μετά από πολλαπλές ακτινογραφίες, το ονόμασε ΄΄λευκοτόμο΄΄, από τις ελληνικές λέξεις ΄΄λευκό΄΄ (το χρώμα της εγκεφαλικής ουσίας) και ΄΄τομή΄΄. Η εφεύρεση αυτή, μάλιστα, του χάρισε το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1949, αφού κατάφερε να παραπλανήσει την επιτροπή κρίσης των βραβείων με έντεχνη παραποίηση και παρουσίαση των αποτελεσμάτων, σε διάφορες δημοσιευμένες επιστημονικές εργασίες. Τα χρόνια, όμως, που ακολούθησαν η τεχνική αυτή επικρίθηκε σφοδρά από την επιστημονική κοινότητα, αφού αποδείχθηκε ότι οι συνέπειές της ήταν πολύ συχνά απρόβλεπτες και καταστροφικές.

Ο μετωπιαίος λοβός
Ο εγκέφαλος αποτελεί το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο τμήμα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Βρίσκεται εντός του εγκεφαλικού κρανίου και περιβάλλεται από τρεις προστατευτικούς υμένες, τις μήνιγγες. Αποτελείται από δύο ημισφαίρια τα οποία χωρίζονται σε πέντε λοβούς: το μετωπιαίο, το βρεγματικό, τον ινιακό, το βρεγματικό και τη νήσο του Reil.
Ο μετωπιαίος λοβός ελέγχει την κρίση και τη συνείδηση που έχουμε για τις πράξεις μας, την κίνηση και την αλληλουχία των κινήσεων, τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις, τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε, καθώς και τη κατανόηση του νοήματος των λέξεων και των προτάσεων. Αφαίρεση ή καταστροφή του μετωπιαίου λοβού μπορεί να προκαλέσει απώλεια της κίνησης διαφόρων μερών του σώματος, αδυναμία σχεδιασμού οποιασδήποτε δραστηριότητας, εμφάνιση έμμονων ιδεών, αλλαγές στην διάθεση, δυσκολία στην επίλυση προβλημάτων, ανικανότητα γλωσσικής έκφρασης, διαταραχές της προσωπικότητας, αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλιών, απάθεια και αμέλεια για την προσωπική εμφάνιση και υγιεινή, καθώς και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Οι καταστροφικές παρενέργειες
Ο Μόνιτζ παρατήρησε ότι τα συμπτώματα σοβαρών νευρολογικών ασθενειών, όπως η σχιζοφρένεια, εξαφανίζονταν άμεσα σε ανθρώπους στους οποίους είχε γίνει λοβοτομή. Υποτίμησε, όμως, το γεγονός ότι οι βλάβες που προκαλούνταν στον εγκέφαλο από την συγκεκριμένη επέμβαση ήταν πολύ μεγαλύτερες από τα οφέλη. Μετά τη θεραπεία οι περισσότεροι ασθενείς έχαναν κάθε επαφή με την πραγματικότητα και τα συναισθήματα και γίνονταν ΄΄φυτά΄΄.
Παρ’ όλα τα σοβαρά προβλήματα που προκαλούσε, η λοβοτομή έκανε θραύση για μερικές δεκαετίες και εφαρμόστηκε ευρέως μέχρι τη δεκαετία του ’70 σε χιλιάδες ανθρώπους που υπέφεραν από παθήσεις ψυχιατρικής φύσεως, καθώς και σε υπερδραστήρια παιδιά, πόρνες, αστέγους και εγκληματίες που θεωρούνταν επικίνδυνοι ή άτομα που έπασχαν από έντονο χρόνιο πόνο. Μόνο τη χρονιά του 1951 καταγράφηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες περισσότερες από 20.000 λοβοτομές.

Ο έτερος ΄΄πρωτοπόρος΄΄
Ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της λοβοτομής στις ΗΠΑ ήταν και ο περιβόητος γιατρός Ουόλτερ Φρίμαν, που ισχυριζόταν ότι μπορεί να θεραπεύσει κάθε ψυχική διαταραχή ή χρόνιο πόνο. Ο ΄΄μάγος-γιατρός΄΄ αυτός τη δεκαετία του 1950 περιδιάβαινε στη χώρα, με ένα αυτοκίνητο βαν που μετέφερε τον εξοπλισμό του, για να κάνει χιλιάδες λοβοτομές με μια γρήγορη τεχνική δικής του επινόησης. Χρησιμοποιούσε μια μικρή μύτη τρυπανιού με την οποία διείσδυε από το αφτί στο κρανίο. Αφού έφτανε στον μετωπιαίο λοβό, κατέστρεφε οριστικά τα επίμαχα νεύρα χτυπώντας απότομα το τρυπάνι με ένα μικρό σφυρί.
Ο Φρίμαν έκανε λοβοτομές σε νοσοκομεία, ιατρεία, ακόμη και δωμάτια ξενοδοχείου σε αμέτρητους ανθρώπους, από ψυχοπαθείς και άτακτα παιδιά, μέχρι και νοικοκυρές που οι σύζυγοί τους έκριναν ότι δεν εκτελούσαν με ζήλο τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού. Τελικά ο νευροχειρουργός αυτός, στο τέλος της καριέρας του και αφού είχε μετατρέψει σε ΄΄φυτά΄΄ εκατοντάδες ανθρώπους, έχασε την ιατρική του άδεια μετά από το θάνατο ενός ατίθασου ψυχιατρικού ασθενούς, στον οποίο επιχείρησε λοβοτομή για τρίτη φορά!

Η τεχνική
Η λοβοτομή γινόταν με διάφορους τρόπους και αποσκοπούσε στη δημιουργία οπών στο κρανίο, μέσω των οποίων ο χειρουργός είχε πρόσβαση στο εσωτερικό του και συγκεκριμένα στο μετωπιαίο λοβό. Τα κύρια σημεία διείσδυσης στο κρανίο ήταν το πάνω μέρους του βολβού των ματιών, μέσα από την κοιλότητα του αυτιού ή απευθείας από το πάνω μέρος του κρανίου. Μέσα από τις οπές που γίνονταν, το άτομο που έκανε την επέμβαση, με τη χρήση ειδικών εργαλείων (νυστεριών ή μακριών ακίδων), είτε κατέστρεφε, είτε απέκοπτε τα τμήματα (΄΄πυρήνες΄΄) του εγκεφαλικού φλοιού τα οποία πίστευε ότι ευθύνονται για τα δεινά που κατέτρεχαν τον δύσμοιρο ασθενή.
 Από τις παραπάνω τεχνικές που εφαρμόστηκαν, η είσοδος επιμήκους, λεπτού και κοφτερού εργαλείου πάνω από την κόγχη του ματιού ήταν παντελώς τυφλή και απάνθρωπη, αφού μετά την προσέγγιση του εργαλείου στο εσωτερικό του φλοιού, το χτύπημά του με ένα σφυρί κατέστρεφε ανεξέλεγκτα όποια κέντρα του εγκεφάλου συναντούσε στην πορεία του.
 Εκτός, πάντως, από τις βασικές μορφές λοβοτομής που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν στο πέρασμα των χρόνων ήταν δεκάδες και περιορίζονταν μόνο από τη φαντασία των χειρουργών.

Μια παλιά ιστορία…
Ο γνωστότερος άνθρωπος που υποβλήθηκε σε λοβοτομή στην Αμερική, ήταν η Ρόζμαρι Κένεντι, αδελφή των πολιτικών Τζων, Έντουαρτ και Ρόμπερτ Κέννεντυ, την οποία οδήγησε ο πατέρας της στους γιατρούς, επειδή εμφάνιζε, όπως υποστήριζε, μειωμένο για τη νεανική ηλικία της ενδιαφέρον για το ανδρικό φύλο. Τα αδέλφια της, που έγιναν ακόμη και Πρόεδροι της Αμερικής, ποτέ δεν έμαθαν για την επέμβαση, ενώ η Ρόζμαρι έζησε όλη τη ζωή και πέθανε σε ψυχιατρικό ίδρυμα του Ουισκόνσιν. Η αδελφή της, Γιούνις Κέννεντυ Σρίβερ, η μόνη που γνώριζε την αλήθεια, για να την τιμήσει, πρωτοστάτησε στην ίδρυση των Special Olympics, των Ολυμπιακών Αγώνων για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Μια μαύρη σελίδα
Παρά το γεγονός ότι ήταν από πολύ παλιά γνωστό ότι οι τεχνικές της λοβοτομής, που υπάγονταν στην ευρύτερη κατηγορία της ΄΄ψυχοχειρουργικής΄΄, δεν είχαν σαφές θεραπευτικό αποτέλεσμα, οι εγχειρήσεις συνεχίστηκαν ανεμπόδιστα από τη δεκαετία του ΄30 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄70, με την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων και της επίσημης ιατρικής κοινότητας. Τα άτομα που υπέστησαν τη λοβοτομή, στο συντριπτικό τους ποσοστό, έμεναν βαριά ψυχικά, ή και σωματικά, ανάπηρα και οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν και δεν γνώριζαν πώς να αντιμετωπίσουν τις ειδικές τους ανάγκες. Στις μέρες μας η λοβοτομή, στις αναπτυγμένες τουλάχιστον χώρες, έχει πρακτικά εκλείψει, ενώ το μόνο που έχει απομείνει είναι η έκφραση ότι κάποιος είναι ΄΄λοβοτομημένος΄΄, εννοώντας ότι είναι δυσπροσαρμοστικός, διανοητικά καθυστερημένος ή γενικότερα μη λογικά ή ελεύθερα σκεπτόμενος.
Οι παράλογες τεχνικές της λοβοτομής, που εφαρμόστηκαν σχεδόν για μισό αιώνα σε διάφορες, ακόμη και ΄΄πολιτισμένες΄΄, χώρες του κόσμου (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Αγγλία, Ιαπωνία, Γερμανία, κ.α.), έγραψαν μια ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία της παγκόσμιας ιατρικής. Απέδειξαν, έτσι, ότι οι άνθρωποι, τυφλωμένοι από τη μισαλλοδοξία και τον καθημερινό ρατσισμό, δεν δίσταζαν, σε όλες τις εποχές και με ποικίλους τρόπους, να πετούν στα σκουπίδια τις ψυχές και τα σώματα όσων έφερναν εμπόδια στην ΄΄ομαλή΄΄ και ΄΄φυσιολογική΄΄ λειτουργία των οργανωμένων μικρών ή μεγάλων κοινωνιών τους…

12 Νοεμβρίου 1923: Συλλαμβάνεται ο Αδόλφος Χίτλερ, μετά το αποτυχημένο Πραξικόπημα στην Μπυραρία του Μονάχου.

ο Αδόλφος Χίτλερ, μετά το αποτυχημένο Πραξικόπημα στην Μπυραρία του Μονάχου στις 8 Νοεμβρίου του 1923 συλλαμβάνεται απο τις γερμανικες αρχές.

12 Νοεμβρίου 333 π.Χ: Ο Μέγας Αλέξανδρος συντρίβει τους Πέρσες στην Ισσό.

Αλέξανδρος κατά Δαρείου στη μάχη της Ισσού

Ως μάχη της Ισσού εννοούμε σημαντική μάχη που έδωσε ο Μέγας Αλέξανδρος το 333  στο στενό που διαμορφωνόταν εκείνη την εποχή μεταξύ του όρου Αμανού και του Ισσικού κόλπου, κοντά στις Κιλίκιες πύλες, κατά του Δαρείου Γ', μεγάλου βασιλέα της αυτοκρατορίας των Περσών. Γνωρίζοντας ο Αλέξανδρος πως ο Δαρείος έχει συγκεντρώσει στην κοιλάδα των Σώχων μεγάλο στρατό έστειλε τον Παρμενίωνα με τους Θράκες, τους Θεσσαλούς και τους άλλους Έλληνες να καταλάβει τη στενή διάβαση που οδηγούσε από την Κιλικία στη Συρία, που διερχόταν μεταξύ του όρους Αμανού και της θάλασσας, δηλαδή του Ισσικού κόλπου και το φύλαγε μικρή δύναμη, η οποία τράπηκε αμέσως σε φυγή. Ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε πρώτα με την υποταγή των ορεινών φυλών της τραχείας Κιλικίας, επέστρεψε κατόπιν στην Ταρσό και προελαύνοντας με τους επίλεκτους πεζούς και τους ιππείς έφθασε διαδοχικά στους Σόλους και στη Μαλλό, πόλη που απάλλαξε από όλους τους φόρους και τίμησε με άλλους τρόπους, καθώς θεωρείτο αποικία των Αργείων με ιδρυτή τον Αμφίλοχο.

Στο μεταξύ πλησίαζε στην περιοχή το στράτευμα που είχε συγκροτήσει ο Δαρείος από όλες τις επικράτειες της αυτοκρατορίας. Ο Δαρείος είχε αποφασίσει αρχικά να αναθέσει την αρχηγία του εκστρατευτικού σώματος στον αξιότερο στρατηγό του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού Χαρίδημου, ελλείψει άλλων ικανών στρατηγών, την αρχηγία ανέλαβε ο άπειρος περί τα πολεμικά Δαρείος, όπως τον περιγράφει η μακεδονική προπαγάνδα, παρότι οι τακτικές κινήσεις του έφεραν τον Αλέξανδρο προ απροόπτου πριν την τελική μάχη και τον ανάγκασαν σε ταχύτατη προέλαση της εμπροθοφυλακής του μάλλον παρά του συνόλου του στρατεύματος ως περιγράφεται. Ο περσικός στρατός κινήθηκε δυτικά και στρατοπέδευσε στην πεδιάδα των Σώχων, στη νότια Ασσυρία, αναμένοντας την άφιξη του Αλέξανδρου. Καθώς περνούσαν οι ημέρες και ο Αλέξανδρος δεν είχε ακόμη εμφανιστεί, ο Δαρείος συνεκτιμώντας με τους επιτελείς του ότι ο Αλέξανδρος δίσταζε, αποφάσισε να κινηθεί από την άνετη πεδιάδα στα στενά περάσματα της Κιλικίας. Μάταια προσπάθησε ο Αμύντας να μεταπείσει τον μεγάλο βασιλέα. Ο Δαρείος, εμπιστευόμενος τη γνώμη των αξιωματούχων του, σύμφωνα με την οποία οι Πέρσες θα καταπατούσαν τους Έλληνες μόνο με το ιππικό τους, εγκατέλειψε την ευρύχωρη πεδιάδα των Σώχων και κατευθύνθηκε προς την Κιλικία για να συναντήσει τον Αλέξανδρο

Την επομένη ο στρατός του Αλέξανδρου ξεκίνησε την πορεία του. Διαβαίνοντας τις Αμανίδες πύλες, η ελληνική στρατιά έφθασε στην Ισσό. Εκεί ο Αλέξανδρος άφησε τους ασθενείς και τους τραυματίες και συνέχισε νότια, στρατοπεδεύοντας κοντά στην πόλη Μυρίανδρο. Την ίδια ώρα ο περσικός στρατός μέσω των Αμανιδών πυλών κατόρθωσε να φθάσει στην Ισσό χωρίς να γίνει αντιληπτός. Οι Πέρσες εισήλθαν στην πόλη και εξολόθρευσαν όλους τους ασθενείς και τραυματίες Έλληνες που βρίσκονταν εκεί. Με αυτόν τον τρόπο διαμόρφωσαν και την ανάγκη διαφορετικής στρατηγικής αντιμετώπισής τους, καθώς αν γινόταν μάχη, οι Πέρσες θα ήταν αναγκασμένοι να πολεμήσουν στη στενή πεδιάδα της Ισσού, ανάμεσα στη θάλασσα και τα Αμανικά όρη.

Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός ο Αλέξανδρος θεώρησε την πληροφορία λανθασμένη. Για να την εξακριβώσει, έστειλε μια τριακόντορο να πλεύσει βόρεια προς την Ισσό. Οι αξιωματικοί που επέβαιναν είδαν με τα μάτια τους τα πλήθη της περσικής στρατιάς στρατοπεδευμένα κοντά στη θάλασσα, βόρεια του ποταμού Πίναρου. Μετά από την εκτέλεση της αποστολής του το πλοίο επέστρεψε και οι άνδρες του ανέφεραν στον Αλέξανδρο ό,τι είχαν δει. Βέβαιος πλέον για την ακριβή θέση στην οποία βρισκόταν ο εχθρός, ο Αλέξανδρος, συγκαλώντας τους στρατηγούς, τους ιλάρχους και τους ηγέτες των συμμάχων, τους ανήγγειλε την επερχόμενη μάχη, εξήγησε το λάθος του Δαρείου, που καθήλωσε τις δυνάμεις του από την ευρυχωρία της πεδιάδας των Σώχων στη στενή διάβαση, θύμισε ιδιαίτερα στους Έλληνες ότι πολεμούν για το κοινό συμφέρον της Ελλάδας ενώ οι μισθοφόροι ομογενείς τους με τον Δαρείο δόλια αγωνίζονταν, έφερε στη μνήμη όλων το κατόρθωμα των μυρίων με ηγέτη τον Ξενοφώντα, παρόλο που δε διέθετε ιππικό, ενώ τώρα ο στρατός τόσους διέθετε ιππείς Θεσσαλούς, και Βοιωτούς, και Πελοποννήσιους, και Μακεδόνες και Θράκες. Πάνω από όλα παρουσίασε τη νίκη ως αναμφισβήτητη και όλοι επικρότησαν όσα είπε. Σφίγγοντάς του το χέρι, τον παρακάλεσαν να τους οδηγήσει αμέσως εναντίον των εχθρών. Εκείνος τους άφησε ελεύθερους, ζητώντας καλό φαγητό για τους στρατιώτες και προφυλακή ιππέων και στρατιωτών στις πύλες. Πριν αναχωρήσει από τη Μυρίανδρο οδήγησε τέρθιππο στη θάλασσα ως προσφορά στον Ποσειδώνα, πιθανώς για να αποτραπεί μια άκαιρη επέμβαση του φοινικικού στόλου.

Ο Αλέξανδρος φέρεται πως απείχε από τους Πέρσες πάνω από εκατό στάδια. Αναχωρώντας βράδυ, έφθασε κατά τα μεσάνυχτα στη διάβαση μεταξύ Αμανού και θάλασσας, στις ονομαζόμενες Κιλίκιες ή Σύριες πύλες, από τις οποίες είχε διαβεί προ δύο ημερών. Γενόμενος και πάλι κύριος αυτής της αξιόλογης τοποθεσίας, ανάπαυσε εδώ τον στρατό του την υπόλοιπη νύχτα και κατά την αυγή προχώρησε βόρεια, εναντίον του Δαρείου. Στην αρχή η διάβαση ήταν τόσο στενή, ώστε ο στρατός υποχρεωνόταν να προχωρεί σε κέρας. Το ιππικό ακολουθούσε το πεζικό. Λίγο αργότερα, όμως, όταν η διάβαση έγινε ευρύτερη, ο Αλέξανδρος ανέπτυξε το μέτωπο του στρατού του, μεταφέροντας προς τα εμπρός τις διάφορες τάξεις των οπλιτών. Πλησιάζοντας στον ποταμό Πίναρο, παρέταξε τον στρατό για μάχη. Το δεξιό άκρο το κατέλαβαν οι υπασπιστές, και μετά από αυτούς από δεξιά προς τα αριστερά πέντε τάξεις της φάλαγγας υπό τους Κοίνο, Περδίκκα, Μελέαγρο, Πτολεμαίο και Αμύντα. Ο Κρατερός ήταν επικεφαλής στις τρεις τελευταίες αριστερές τάξεις και ο Παρμενίων σε ολόκληρη την αριστερή πτέρυγα. To πλάτος της πεδιάδας μεταξύ του όρους δεξιά και της θάλασσας αριστερά δεν ξεπερνούσε τα 14 στάδια. Παρόλα αυτά ο Αλέξανδρος, φοβούμενος μην κυκλωθεί από την υπεράριθμη περσική στρατιά, έδωσε εντολή στον Παρμενίωνα να μην απομακρυνθεί από τη θάλασσα και τού έστειλε όλο το συμμαχικό ιππικό, καθώς και τους ελαφρά οπλισμένους Θράκες και Κρήτες πεζούς.

Με αυτόν τον τρόπο διευθέτησε το στράτευμά του ο Αλέξανδρος. Ο Δαρείος, από την πλευρά του, μαθαίνοντας ότι ο Αλέξανδρος ερχόταν εναντίον του, αποφάσισε να πολεμήσει εκεί που ήταν στρατοπεδευμένος, κοντά στον ποταμό Πίναρο, του οποίου οι όχθες ήταν σε ορισμένα σημεία απόκρημνες και είχαν γίνει με τα χαρακώματα ακόμα πιο δυσπρόσιτες• επιπλέον, για να παραταχθεί αφαλέστερα, ο μεγάλος βασιλέας έστειλε πριν από όλα πέρα από τον ποταμό 30.000 ιππείς και 20.000 ψιλούς, δηλαδή ελαφρά οπλισμένους. Κατόπιν γέμισε όλον τον χώρο μεταξύ του όρους και της θάλασσας κοντά στον Πίναρο με 90.000 οπλίτες, από τους οποίους οι 30.000 Έλληνες κατέλαβαν το κέντρο, και ανά 30.000 Ασιάτες οπλίτες, οι Κάρδακες, κατέλαβαν τις δύο πλευρές. Στα υψώματα αριστερά στάθηκαν 20.000 άνδρες, για να χτυπήσουν την πίσω και τη δεξιά πλευρά του Αλέξανδρου. Ο υπόλοιπος αναρίθμητος όχλος παρέμεινε αχρησιμοποίητος, επειδή ήταν στενός ο τόπος και, το χειρότερο, δε διευθετήθηκε έτσι ώστε να συνδράμει όπου πιθανώς χρειαζόταν, αλλά εγκλωβίστηκε άτακτα στο πίσω μέρος των Ελλήνων μισθοφόρων και των Ασιατών οπλιτών. Πάντως, αφού παρατάχθηκε με αυτόν τον τρόπο ο στρατός, ανακλήθηκαν οι 30.000 ιππείς και οι 20.000 πεζοί που είχαν περάσει τον Πίναρο• και ένα μέρος μεν εκείνου του ιππικού στάλθηκε καταρχήν στην άκρα αριστερή πτέρυγα, αλλά επειδή η περιοχή ήταν ορεινή και δεν μπορούσε να κινηθεί, έλαβε εντολή να πάει στη δεξιά πτέρυγα, όπου ήδη βρισκόταν και το άριστο τμήμα του περσικού ιππικού. Ο ίδιος ο Δαρείος κατά το περσικό έθος κατέλαβε το κέντρο όλης της παράταξης, με πολλούς ευγενείς ιππείς γύρω του, πίσω από το πεζικό των Ελλήνων οπλιτών.

Καθώς, όμως, συγκεντρώθηκε κοντά στον ποταμό αυτή η σημαντική περσική δύναμη, αξιόλογο τμήμα της οποίας συγκροτούσαν 30.000 Έλληνες οπλίτες, η μάχη προαναγγελόταν πεισματική, αν και παραδόξως τελείωσε εύκολα και γρήγορα. Αναπαύοντας για λίγο τα στρατεύματά του, ο Αλέξανδρος άρχισε να προχωρεί βάδην προς τα εμπρός, υποθέτοντας ότι οι εχθροί θα περνούσαν τον ποταμό, για να επιτεθούν πρώτοι. Βλέποντάς τους, όμως, να παραμένουν ακίνητοι πίσω από τον ρηχό ποταμό, εξακολούθησε να προχωρά. Φθάνοντας σε απόσταση βέλους παρέλαβε το ιππικό, τους υπασπιστές και τις τάξεις του στρατού στα δεξιά της φάλαγγας, επιτάχυνε τον βηματισμό, πέρασε τον ποταμό και χτύπησε αιφνιδιαστικά τους Κάρδακες της αριστερής πτέρυγας των Περσών. Εκείνοι, αντιστεκόμενοι για λίγο μόνο, έστρεψαν σχεδόν αμέσως τα νώτα και το χειρότερο, όταν αντιλήφθηκε ο Δαρείος την τροπή που πήραν τα πράγματα, πίστεψε πως διέτρεχε και ο ίδιος τον έσχατο κίνδυνο και έτρεξε γεμάτος πανικό με το άρμα του πίσω από τους φυγάδες. Μόλις είχε αρχίσει η μάχη και το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού ήταν ακέραιο• 60.000 οπλίτες, 100.000 ιππείς και δεκάδες χιλιάδες πεζοί, όταν οι αντίπαλοι συνολικά δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες, ενώ εκείνοι που καταδίωκαν τους Πέρσες ήταν λιγότεροι από τους μισούς. Όμως ο Δαρείος καταλήφθηκε από τέτοιο τρόμο, ώστε έφευγε ασταμάτητα• συναντώντας δε μερικά φαράγγια και ανώμαλα εδάφη, πήδηξε από το άρμα και συνέχισε τη φυγή έφιππος, πετώντας συγχρόνως την ασπίδα, το τόξο και την κάνδυ, δηλαδή τον βασιλικό μανδύα.

To αποτέλεσμα αυτής της οπισθοχώρησης ήταν προφανές. Στο μέσο και τη δεξιά πλευρά των Περσών όπου βρίσκονταν οι Έλληνες μισθοφόροι και οι άριστοι από τους ιππείς Πέρσες, αγωνίστηκαν μεν γενναία κατά των τάξεων της φάλαγγας υπό τον Κρατερό και τον Παρμενίωνα, και κατά των Θεσσαλών ιππέων, όσο υπέθεταν ότι ο Δαρείος ήταν παρών. Οι Έλληνες μάλιστα μισθοφόροι αντιλαμβανόμενοι κάποιες ρωγμές στη μακεδονική φάλαγγα αντιστάθηκαν τόσο πεισματικά, ώστε εδώ έπεσαν και ο ταξιάρχης Πτολεμαίος του Σελεύκου και 120 πεζέταιροι. Αλλά και στο άκρο αριστερό πλευρό οι Θεσσαλοί και οι Πελοποννήσιοι δέχθηκαν μεγάλη πίεση από τη μάζα του περσικού ιππικού. Παρόλα αυτά οι ιππείς διατήρησαν τις θέσεις τους, αν και οι αντίπαλοι υπερτερούσαν αριθμητικά. Ωστόσο, η κατάρρευση της αριστερής πλευράς του περσικού στρατού επέτρεψε στον Αλέξανδρο να στρέψει τη σφήνα του ιππικού προς το κέντρο κατά των Περσών και ιδιαίτερα κατά του Δαρείου αναζητώντας να θέσει ένα τέλος σε οποιαδήποτε μελλοντική ανασυγκρότηση των περσικών δυνάμεων με εστία τον μεγάλο βασιλέα. Όμως, ο Δαρείος είχε ήδη τραπεί σε φυγή, εγκαταλείποντας πίσω του την οικογένεια, τους θησαυρούς και τους στρατιώτες του. Τη γενική φυγή του περσικού στρατού ακολούθησε άγρια καταδίωξη του από τους νικητές.

Η καταδίωξη δε συνεχίστηκε για πολύ και το σκοτάδι, που έπεφτε γοργά, ανάγκασε τον Αλέξανδρο να επιστρέψει στο στρατόπεδο. Η λεία από τούτη τη νίκη ήταν μεγάλη. Όλο το στρατόπεδο του Δαρείου, η μητέρα του, η σύζυγος, η αδελφή, ο γιος και οι δυο κόρες του έπεσαν στα χέρια των νικητών, όπως και το άρμα, η ασπίδα και το τόξο του, επιπλέον 3.000 αργυρά τάλαντα και πολλά άλλα πολύτιμα πράγματα, σκεύη και αιχμάλωτοι. Οι κυρίες της περσικής αυλής που είχαν κατά το έθος συνοδέψει τον Δαρείο υπέστησαν δεινή κακοποίηση από τους στρατιώτες του Αλέξανδρου, απογυμνωμένες από τα υπάρχοντά τους, αντίθετα από τους στενούς συγγενείς του μεγάλου βασιλέα που ανήκαν αποκλειστικά στον Αλέξανδρο.

Παραδίδεται ότι σκοτώθηκαν 110.000 Πέρσες, από τους οποίους οι ιππείς ήταν περισσότεροι από 10.000, καθώς και πολλοί αξιωματούχοι. Γενικά από όλο εκείνο το στράτευμα δε διατήρησαν την παράταξή τους παρά μόνο 4.000 άνδρες, εκείνοι που πέρασαν τον Ευφράτη με τον Δαρείο και 8.000 Έλληνες μισθοφόροι οι οποίοι, κατόρθωσαν να διασωθούν στην Αίγυπτο με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Για να πετύχει αυτή τη νίκη, ο ελληνικός στρατός είχε απώλειες περί τους 450 νεκρούς από τo πεζικό και τους ιππείς και περίπου 4.500 τραυματίες. Έτσι έγινε η μάχη στην Ισσό, για την ακρίβεια η μάχη στον Πίναρο ποταμό. Μία τακτική εντέλει νίκη του Αλέξανδρου και όχι στρατηγική, καθώς δεν επιτεύχθηκε η βασική του επιδίωξη να κυριαρχήσει δια μιας σε ολόκληρη την Ασία. Ο Δαρείος διέφυγε και προσπαθούσε ήδη να οργανώσει μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Συνεπώς, το έπαθλο της νίκης δεν ήταν η Βαβυλώνα και τα Σούσα επί του παρόντος, αλλά η παραλία της Μεσογείου και ιδιαίτερα η Φοινίκη.

Ο Αλέξανδρος παραδίδεται αξιοθαύμαστος και μετά το τέλος της μάχης, για τη φιλόξενη και χρηστή στάση του απέναντι στη μητέρα, τη σύζυγο και τα παιδιά του αντιπάλου. Όταν επέστρεψε από την καταδίωξη, βρήκε τη σκηνή του μεγάλου βασιλέα έτοιμη να τον υποδεχτεί. Πριν δειπνήσει, όμως, ακούγοντας θρήνους και κλάματα γυναικών και μαθαίνοντας πως η σύζυγος και η μητέρα του Δαρείου θρηνούσαν, γιατί τον θεωρούσαν νεκρό, έστειλε τον Λεοννάτο, έναν από τους εταίρους, για να τις βεβαιώσει πως ο Δαρείος ζει και να προσθέσει ότι επιθυμία του Αλέξανδρου ήταν να κρατήσουν όλη τη βασιλική τους ακολουθία, και να αποκαλούνται πάντα βασίλισσες. Τέτοια ήταν η σωφροσύνη που φέρεται ότι έδειξε, ώστε, όπως βεβαιώνεται από δική του προς τον Παρμενίωνα επιστολή, περικοπή της οποίας διέσωσε ο Πλούταρχος, δε θέλησε ούτε να δει τη γυναίκα του Δαρείου μήτε ευχαριστείτο να ακούει όσους μιλούσαν για την ομορφιά της. Τούτη η περιγραφή βέβαια έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την σκηνή που παραδίδουν άλλοι αρχαίοι συγγραφείς και δη ο Αρριανός για τη συνάντηση του Αλέξανδρου και του Ηφαιστίωνα με τη γυναίκα του Δαρείου.

Την επομένη της μάχης ο Αλέξανδρος, τραυματισμένος ο ίδιος στον μηρό, επισκέφθηκε τους τραυματίες. Στη συνέχεια έθαψε με τιμές τους νεκρούς με το σύνολο της στρατιάς παρατεταγμένο. Επιθεωρώντας τους άνδρες του τίμησε δημόσια με λόγους και δωρεές όσους διακρίθηκαν στη μάχη στη συνέχεια αντικατέστησε τον νεκρό ταξίαρχο Πτολεμαίο με τον Πολυσπέρχοντα, διορίζοντας σατράπη της Κιλικίας τον Βάλακρο, έναν από τους σωματοφύλακές του. Κατόπιν προχώρησε μέσω της κοίλης Συρίας προς τη φοινικική παραλία, στέλνοντας παράλληλα τον Παρμενίωνα κατά της Δαμασκού, την οποία εύκολα κυρίευσε ο στρατηγός, λαμβάνοντας από την πόλη και πολλούς θησαυρούς και πολλούς αιχμαλώτους.

12 Νοεμβρίου 1986: ο Νίκος Αναστόπουλος σημειώνει με ατομική προσπάθεια το ένα από τα δυο γκολ της Εθνικής στον αγώνα Ελλάδα- Ουγγαρία (2-1) στο ΟΑΚΑ.

Οι νεότεροι, εσείς δηλαδή που δεν έχετε προλάβει αγωνιζόμενο τον Νίκο Αναστόπουλο, προφανώς δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο μεγάλος επιθετικός ήταν. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα βιντεάκια στο youtube, από μερικές μεγάλες στιγμές του νυν προπονητή του ΟΦΗ, για να βλέπουν οι νεότεροι τι γκολάρες έβαζε όσο ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής.

Σαν σήμερα το 1986 λοιπόν, η Ελλάδα νίκησε την Ουγγαρία με 2-1 για τα προκριματικά του Euro '88, σε ένα ματς που έμεινε στην ιστορία μόνο για το φανταστικό γκολ του "Αναστό". Στο 65', κι ενώ προηγούμασταν ήδη με 1-0, πήρε την μπάλα από τον Κωφίδη, με μια απίστευτη προσποίηση απέφυγε δύο Ούγγρους αμυντικούς, πέρασε τον τερματοφύλακα Σέντρεϊ και έστειλε την μπάλα με ψύχραιμο σουτ ανάμεσα από τρεις αντιπάλους που είχαν γυρίσει για να καλύψουν το τέρμα!

Όσοι παρακολουθούσαμε ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή, εμπεδώσαμε... για τα καλά αυτό το γκολ, μια και η εκπομπή της ΕΤ1, "Αθλητική Κυριακή", το συμπεριέλαβε στο σήμα της και το βλέπαμε για πολλά χρόνια. Και μάλλον κερδίζει με ευκολία μία θέση ανάμεσα στα πιο θεαματικά γκολ στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας.

Για την ιστορία, η Εθνική νίκησε με 2-1, μια και οκτώ λεπτά μετά το γκολ του Αναστόπουλου μείωσε ο μετέπειτα γνωστός μας (από τον Ολυμπιακό Βόλου) Ίμρε Μπόντα. Όπως βλέπετε στη σύνθεση, βασικοί με την Ουγγαρία έπαιζαν ο Λάγιος Ντέταρι (τότε βέβαια κανείς δεν φανταζόταν ότι θα πήγαινε στον Ολυμπιακό, ενάμισι χρόνο αργότερα) και Μάρτον Εστερχάζι (εν ενεργεία παίκτης της ΑΕΚ τότε) και προπονητής της ήταν ο Ίμρε Κόμορα (που κι αυτός πέρασε από τον Ολυμπιακό).

Ελλάδα - Ουγγαρία 2-1
(32' Μητρόπουλος, 65' Αναστόπουλος - 73' Μπόντα)

Ελλάδα (Μίλτος Παπαποστόλου):

Μήνου, Αποστολάκης, Βαμβακούλας, Μανωλάς, Μίχος, Λ. Παπαϊωάννου (64' Σκαρτάδος), Σαραβάκος, Αντωνίου, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος (78' Ξανθόπουλος), Κωφίδης.

Ουγγαρία (Ίμρε Κόμορα): 

Σέντρεϊ, Σάλαϊ, Ροτ, Πρέσλερ, Τσόγκα (59' Σάμπο), Γκάραμπα, Μέσαρος, Νάγκι, Μπούρσα (46' Μπόντα), Ντέταρι, Εστερχάζι.

12 Νοεμβρίου 1984: η Μαντόνα κυκλοφορεί το παρθενικό της άλμπουμ «Like a Virgin».

Studio album by Madonna

Released:        November 12, 1984
Recorded:      April–September 1984, Power Station Studio, Manhattan, New York
Genre:            Dance-pop, Synthpop
Length:           43:10
Label:             Sire, Warner Bros.
Producer:       Nile Rodgers, Madonna, Stephen Bray

12 Νοεμβρίου 1933: δημοσιεύεται η πρώτη φωτογραφία για το υποτιθέμενο τέρας του Λόχ Νες.

Τέρας του Λοχ Νες έχει επικρατήσει να ονομάζεται θρυλούμενο θαλάσσιο ερπετό (κρυπτίδιο) που σύμφωνα με το μύθο ζει στη λίμνη του Λοχ Νες της βόρειας Σκωτίας. Αποτελεί αντικείμενο μελέτης της κρυπτοζωολογίας. Απαντάται συχνά και με το όνομα Νέσι (αγγλ. Nessie). Αναφορές για την ύπαρξη ενός απροσδιόριστου τέρατος στη λίμνη του Λοχ Νες χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα, όταν σύμφωνα με το θρύλο ο άγιος Κολούμπα έσωσε με θαυματουργικό τρόπο τη ζωή ενός ανθρώπου από αυτό.

Στις πρώτες σύγχρονες αναφορές ανήκει μια ανώνυμη επιστολή στην εφημερίδα Inverness Courier το 1933, σύμφωνα με την οποία ένα ζευγάρι είχε παρατηρήσει στη λίμνη του Λοχ Νες ένα άγνωστο είδος στη λίμνη του Λοχ Νες, όπως μαρτυρούσαν τα ίχνη του στην επιφάνεια της θάλασσας. Αργότερα αποδείχθηκε πως η περιγραφή του ήταν υπερβολική. Έκτοτε ακολούθησαν περισσότερες μαρτυρίες και διαφορετικές αναφορές σε ένα «τέρας» μήκους από 6 έως 125 πόδια. Τον Απρίλιο του 1934 εμφανίστηκε μια φωτογραφία της Νέσι, γνωστή και ως η «φωτογραφία του χειρούργου», δημιούργημα του γυναικολόγου Ρόμπερτ Γουίλσον. Αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο δημοφιλή απεικόνιση του τέρατος που εμφανίζεται με μακρύ λαιμό και μικρό κεφάλι, έχοντας παρόμοια χαρακτηριστικά με ένα πλησιόσαυρο. Ο γιος του Γουίλσον παραδέχτηκε την πλαστότητά της, η οποία αποδείχτηκε το 1994 από μια ομάδα ερευνητών. Υποβρύχιες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν το 2003, με χρήση σόναρ, απέτυχαν να εντοπίσουν το θρυλούμενο ερπετό.

12 Νοεμβρίου 1905: γεννιέται στη Λευκωσία ο συνθέτης και παιδαγωγός Σόλων Μιχαηλίδης

Μιχαηλίδης Μιχ. Σόλων (Λευκωσία 1903 - Λονδίνο 1979). Διαπρεπής Κύπριος μουσικός (συνθέτης, αρχιμουσικός, μουσικολόγος και καθηγητής θεωρητικών) με πολύμορφη και εθνωφελέστατη προσφορά.

Σπούδασε στο Trinity College του Λονδίνου (1927-1930) και μετά, στο Παρίσι ("École Normale" και "Schola Cantorum"). Απέκτησε συνολικά τα πτυχία και διπλώματα αρμονίας, αντίστιξης, διδασκαλίας πιάνου, σύνθεσης και διεύθυνσης ορχήστρας (μεταξύ των καθηγητών του, η N. Μπουλανζέ στα θεωρητικά, ο A. Κορτό, οι Ρ. Τιμπέρζ και Π. Μερ στο πιάνο, ο Γκυ ντε Λιονκούρ στη σύνθεση και ο Μαρσέλ Λαμπαί στη διεύθυνση ορχήστρας). Το 1934 επέστρεψε στην Κύπρο και ίδρυσε το Ωδείο Λεμεσσού (το διηύθυνε ώς το 1956) και το 1935, τον "Σύλλογο Συναυλιών Λεμεσσού". Παράλληλα, το 1938 ίδρυσε την "Κυπριακή Συμφωνική Ορχήστρα". Δίδαξε επίσης στο Λανίτειο κοινοτικό Γυμνάσιο (1941-57). Το 1945 πήγε πάλι στο Λονδίνο μετά από πρόσκληση του Βρετανικού Συμβουλίου για να παρακολουθήσει τη μουσική κίνηση της Αγγλίας.

Το 1950 «ανέβασε» την πρώτη όπερα στην Κύπρο («Διδώ και Αινείας» του Πέρσελ) συνεργαζόμενος με την Ορχήστρα του Συλλόγου «Μότσαρτ» και Κυπρίους καλλιτέχνες. Από το 1957 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Θεσσαλονίκης και από το 1959, και της νεοσύστατης Συμφωνικής Ορχήστρας Βορείου Ελλάδος (ΣΟΒΕ). Όταν η Ορχήστρα μετατράπηκε το 1967 σε Κρατικό Οργανισμό (Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης) έγινε γενικός διευθυντής της. (Είναι επομένως προφανές ότι η ύπαρξη και κυρίως, η καθιέρωση της συμφωνικής μουσικής στη συμπρωτεύουσα επιτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό χάρη στις επίπονες προσπάθειές του). Ως μαέστρος, εκτός των ελληνικών Συμφωνικών Ορχηστρών, έχει διευθύνει σε Βιέννη, Βουκουρέστι, Στρασβούργο, Λονδίνο, Παρίσι, Ιταλία, Φιλιππίνες, Βόρεια Αμερική, κ.λ.π. Μετείχε της Εκτελεστικής Επιτροπής του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσικής Λαογραφίας (από το 1948), της Εκτελεστικής Επιτροπής των διεθνών μουσικών Εκδηλώσεων του Χλαγκόλεν της Ουαλλίας, της Εξεταστικής Επιτροπής της Σχολής "Cesar Franck" του Παρισιού, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Υπουργείου Παιδείας.
Πήρε επίσης μέρος σε Διεθνή Μουσικά Συνέδρια: στη Βασιλεία, στη Βενετία, στην Πάλμα της Μαγιόρκας, στο Λονδίνο (1952, όπου και εξελέγη πρόεδρος του Συνεδρίου), στις Βρυξέλλες, Λιέγη, Οπάτια, Όσλο, κ.λπ.
Ως μουσικολόγος εξέδωσε: "Η σύγχρονη αγγλική μουσική" (1939), "Η φινλανδική μουσική" (1940), "Η Αρμονία της Σύγχρονης Μουσικής" (τόμοι 2, 1945), "Η Κυπριακή Λαϊκή Μουσική" (1944, 1956), "Η Σύγχρονη Ελληνική Μουσική" (1945, 1952), "Η Νεοελληνική Λαϊκή Μουσική" (αγγλιστί, 1948, ελληνιστί 1952), τέλος το έξοχο και πολύτιμο "The Music of Ancient Greece, an Encyclopedia" (Λονδίνο, 1978) που εκδόθηκε στα ελληνικά το 1982 με τίτλο "Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής" και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, κ.ά.

Έχει δημοσιεύσει επίσης πολλές μουσικολογικές μελέτες σε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά περιοδικά (αρκετές, για τη δημοτική μουσική της Κύπρου) και υπήρξε συνεργάτης (για τη νεότερη ελληνική μουσική) στην 5η έκδοση του πολύτομου αγγλικού μουσικού Λεξικού Grove's (1954). Ως συνθέτης μπορεί να ενταχθεί στο ύφος της Εθνικής Σχολής, γιατί έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση προς τους "τρόπους" της αρχαίας ελληνικής και βυζαντινής μουσικής. Διακρίσεις: Επίτιμος Εταίρος του Κολλεγίου Trinity του Λονδίνου (1952), Ταξιάρχης του Φοίνικα (1965) και Επίτιμο Μέλος της Αμερικάνικης Εθνομουσικολογικής Εταιρείας (1966). Επίσης το 1974 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη δραστηριότητά του στον χώρο της μουσικής και τη συμβολή του στην ανάπτυξή της.

12 Νοεμβρίου 2004: πεθαίνει ο Μίμης Χρυσομάλλης, Έλληνας ηθοποιός

Μίμης Χρυσομάλλης

Ξαφνικά πέθανε, αργά το βράδυ της Παρασκευής (12/11/04), ο δημοφιλής ηθοποιός Μίμης Χρυσομάλλης.

Ο ηθοποιός ένοιωσε έντονη δυσφορία και πόνους στο στήθος, ενώ έπαιζε στο θέατρο. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο γενικό κρατικό νοσοκομείο Αθηνών, όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών λίγο αργότερα υπέκυψε. Ο θάνατός του οφείλεται σε ανακοπή της καρδιάς.

Ο Μίμης Χρυσομάλλης ήταν από τους αγαπημένους ηθοποιούς του ελληνικού θεατρόφιλου κοινού αλλά και το ευρύτερου κοινού του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Είχε παίξει όλα τα είδη θεάτρου και είχε πρωταγωνιστήσει σε δράματα και κωμωδίες στο σινεμά και την τηλεόραση.

Ξεκίνησε στην πρώτη του εφηβεία ως «παιδί θαύμα» να τραγουδά, στα «ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη».

Πέρασε ως ενήλικος στο θέατρο μετά τη γνωριμία του με τον Κωστή Λειβαδέα και αφού σπούδασε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, με δάσκαλο τον Κάρολο Κουν.

Η πορεία του στο χώρο του ποιοτικού θεάματος ήταν σημαντική κι η παρουσία του πάντα χαρακτηριστική.

Όπως τόνισε ο τότε πρωθυπουργός και υπουργός πολιτισμού, Κώστας Καραμανλής, σε σχετικό του συλλυπητήριο μήνυμα «το σπουδαίο ταλέντο, το ήθος και η σεμνότητα του Μίμη Χρυσομάλλη τον καθιέρωσαν στους ομοτέχνους του και στη συνείδηση του κοινού ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ελληνες ηθοποιούς του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης».

12 Νοεμβρίου 1980: γεννιέται ο Ράιαν Γκόσλινγκ, Καναδός ηθοποιός

Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, γεννημένος στις 12 Νοεμβρίου 1980 είναι Καναδός ηθοποιός. Έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες αλλά η αναγνωρισιμότητα ήρθε τo 2004 όταν πρωταγωνίστησε στην ταινια Το Ημερολόγιο (The Notebook). Δύο χρόνια αργότερα έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία Half Nelson. To 2007 κέρδισε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην ταινία Ο Λαρς και η Κούκλα του (Lars and the Real Girl) ενώ το 2010 έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για την ταινία Blue Valentine.

Ο Γκόσλινγκ γεννήθηκε στην Κορνουάλη του Οντάριο στον Καναδά από τους Ντόνα και Τόμας Γκόσλινγκ. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν πολύ μικρός και έκανε μαθήματα στο σπίτι επειδή τον πείραζαν τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Εγκατέλειψε το λύκειο στην ηλικία των 17 και μετακόμισε στη Νέα Ζηλανδία για να εργαστεί στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά Young Hercules, με την εταιρία που δημιούργησε την πετυχημένη σειρά Ζήνα.

Ο Γκόσλινγκ ξεκίνησε την καριέρα του στη δημοφιλή παιδική σειρά The Mickey Mouse Club μαζί με τους Μπρίτνεϊ Σπίαρς, Κριστίνα Αγκιλέρα και Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Στη σειρά τραγουδούσε, χόρευε και ερμήνευε. Εμφανίστηκε σε πολλές καναδικές σειρές όπως Breaker High τις χρονιές 1997-1998 και ακολούθησε ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Ηρακλή στην τηλεοπτική σειρά Young Hercules. Η σειρά εξιστορούσε τα εφηβικά χρόνια του Ηρακλή και τις περιπέτειές του.

Το 2000 έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία Σύγκρουση Τιτάνων (Remember the Titans) στο πλευρό του Ντένζελ Γουάσινκγτον. Το όνομά του άρχισε να γίνεται όλο και πιο γνωστό όταν έπαιξε στην ταινία Ο Πιστός (The Believer, 2001). Η ταινία έλαβε πολύ καλές κριτικές και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Το 2002 συμπρωταγωνίστησε μαζί με τη Σάντρα Μπούλοκ στην ταινία Θεωρίες Εγκλήματος (Murder by Numbers) και την επόμενη χρονιά επιστρέψε στο Φεστιβάλ του Σάντανς με την ταινία Δηλητηριασμένες Ψυχές (The United States of Leland) παίζοντας μαζί με τους Κέβιν Σπέισι, Ντον Τσιντλ και Μισέλ Γουίλιαμς. Το 2004 συμπρωταγωνίστησε μαζί με τη Ρέτσελ ΜακΆνταμς στο αισθηματικό δράμα Το Ημερολόγιο (The Notebook). Το 2006 πρωταγωνίστησε στο ανεξάρτητο φιλμ Half Nelson στο ρόλο ενός ναρκομανή καθηγητή ιστορίας. Για την ερμηνεία του έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ και για Screen Actors Guild Award. Μέχρι και σήμερα είναι ο πρώτος Καναδός ηθοποιός μετά από 62 χρόνια που προτάθηκε για Όσκαρ. Ο Αλέξαντερ Νοξ για την ταινία Wilson ήταν ο τελευταίος που προτάθηκε, το 1944.

Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε μαζί με τον Άντονι Χόπκινς στο Απόδειξη Ενοχής (Fracture) και έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και τη δεύτερη για Screen Actors Guild Award για την ταινία Ο Λαρς και η Κούκλα του (Lars and the Real Girl). Το 2010 ξανσυνεργάστηκε με τη Μισέλ Γουίλιαμς στην ταινία Blue Valentine. Για την ερμηνεία του έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα ενώ η συμπρωταγωνίστριά του έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το 2011 συμπρωταγωνίστησε μαζί με τους Στιβ Καρέλ, Τζούλιαν Μουρ, Κέβιν Μπέικον, Έμα Στόουν και Μαρίζα Τομέι στην κωμωδία Crazy, Stupid, Love., στην ανεξάρτητη ταινία Drive μαζί με τους Κάρεϊ Μάλιγκαν, Μπράιαν Κράνστον και Ρον Πέρλμαν και στο Αι Ειδοί του Μαρτίου (The Ides of March) σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κλούνεϊ

Ο Γκόσλινγκ μένει μένει στο Τορόντο και στο Λος Άντζελες. Είχε δεσμό με τη Σάντρα Μπούλοκ και από το 2004 μέχρι το Φεβρουάριο του 2007 με την συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία Το Ημερολόγιο, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς.

Εκτός από την υποκριτική, ο Γκόσλινγκ έχει φτιάξει ένα μουσικό γκρουπ με το όνομα "Dead Man's Bones" και τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ.

12 Νοεμβρίου 1982: γεννιέται η Αμερικανίδα ηθοποιός, Αν Χάθαγουεϊ

Η Αν Χάθαγουεϊ  γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου το 1982 και είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Μετά από διάφορους θεατρικούς ρόλους, έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά του FOX Get Real το 1999. Στην πρώτη της ταινία ενσάρκωσε τον ρόλο της Mia Thermopolis στην ταινία Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας το 2001. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών ετών, η Χάθαγουεϊ ενσάρκωσε ξανά αυτόν τον ρόλο στην ταινία Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας 2: Βασιλικοί αρραβώνες, και έπαιξε σε διάφορες οικογενειακές ταινίες όπως στην ταινία Έλλα, η μαγεμένη το 2004.

Η Χάθαγουεϊ ενσάρκωσε και δραματικούς ρόλους στης ταινίες Σκοτεινός Κόσμος και στην ταινία Το μυστικό του Brokeback Mountain το 2005. Πρωταγωνίστησε στην ταινία Ο Διάβολος φορούσε Πράντα το 2006 και εμφανίστηκε στην ταινία Ερωτευμένη Τζέιν στην οποία ενσάρκωσε την Τζέιν Όστεν(αγγλίδα μυθιστοριογράφος). Το 2008, επευφημήθηκε για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία Η Ρέιτσελ παντρεύεται, για τον οποίο κέρδισε διάφορα βραβεία και μια υποψηφιότητα για όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου . Το 2010, πρωταγωνίστησε σε πετυχημένες εισπρακτικά ταινίες όπως το Valentine's Day και την ταινία του Τιμ Μπάρτον Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων.

Το περιοδικό People την ονόμασε μια από τις πιο σημαντικές πρωτοεμφανιζόμενες σταρ του 2001. Εμφανίστηκε στην λίστα του περιοδικού με τις 50 πιο όμορφες γυναίκες στον κόσμο το 2006.

Η Χάθαγουεϊ γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας της, Τζέραρντ Τόμας Χάθαγουεϊ, είναι δικηγόρος, και η μητέρα της Κάθλιν Αν, είναι ηθοποιός από την οποία εμπνεύστηκε η Χάθαγουεϊ να γίνει ηθοποιός. Η οικογένεια μετακινήθηκε στο Millburn του Νιού Τζέρσεϊ όταν η Χάθαγουεϊ ήταν 6 ετών Η Χάθαγουεϊ έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον Μάϊκλ, και έναν μικρότερο, τον Τόμας. Είναι ιρλανδικής και γαλλικής καταγωγής, με μακρινές ρίζες αμερικανών ιθαγενών και γερμανών.

Η Χάθαγουεϊ πίστευε πολύ στον καθολικισμό. Έχει δηλώσει μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας ήθελε να γίνει καλόγρια. Εντούτοις, στην ηλικία των 15, αποφάσισε να μην γίνει καλόγρια όταν έμαθε ότι ο μεγάλος αδελφός της ήταν ομοφυλόφιλος. Παρά την καθολική ανατροφή της, αισθάνθηκε ότι δεν θα μπορούσε να είναι μέρος μιας θρησκείας που καταδικάζει της σεξουαλικές προτιμήσεις του αδερφού της. Το 2009 δήλωσε ότι είναι μη-θρησκευτικός Χριστιανός και ύστερα δήλωσε ότι η θρησκευτική πίστη της είναι "ένα έργο υπό κατασκευή ".

Ως υψίφωνος (σοπράνο), η Χάθαγουεϊ εμφανίστηκε με το γυμνάσιο Honors Chorus στο Κάρνεγκι Χωλ. Τρεις μέρες μετά την εμφάνιση της στο Carnegie Hall, έκανε κάστινγκ για την μικρού μήκους τηλεοπτική σειρά του Fox Get Real στην ηλικία των 16 ετών.

Η Χάθαγουεϊ είναι εκπαιδευμένη σκηνική ηθοποιός και έχει δηλώσει ότι προτιμά της εμφανίσεις στο θέατρο από τους ρόλους ταινιών. Το υποκριτικό της ταλέντο έχει συγκριθεί με αυτό των Τζούντι Γκάρλαντ και Όντρεϊ Χέπμπορν. Η Χάθαγουεϊ εχει αναφέρει οτί η Γκάρλαντ είναι μια από της αγαπημένες της ηθοποιούς και η Μέριλ Στριπ το είδωλό της.

Η Αν Χάθαγουεϊ κάνει και φιλανθρωπίες, συμπεριλαμβανομένης αυτήν της Εκστρατείας Των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Το 2008, η Χάθαγοθεϊ τιμήθηκε από το περιοδικό Elle για την δουλειά που είχε κάνει για της φιλανθρωπίες.

Στις αρχές του 2007, η Χάθαγουεϊ μίλησε για την εμπειρία της με την κατάθληψη κατα την διάρκεια των εφηβικών της χρόνων, λέγοντας ότι νίκησε την κατάθληψη χωρίς φάρμακο.

Το φθινόπωρο του 2008 εμφανίστηκε σε νυχτερινό σόου μιλώντας για την εμπειρία της με το κάπνισμα. Η ηθοποιός, που ξεκίνησε να καπνίζει "βαριά" κατα την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Η Ρεϊτσελ παντρευεται, είπε ότι το "έκοψε για λίγο", αλλά το άρχισε ξανά αμέσως μετά το αγχωτικό καλοκαίρι της και το τέλος της σχέσης της με τον Ραφαέλο φολιέρι. Η Χάθαγουεϊ πίστωσε ότι έκοψε οριστικά το κάπνισμα, και δήλωσε την επιστροφή της στην χορτοφαγία.

Το Νοέβριο του 2008, η Χάθαγουεϊ δήλωσε ότι έχει σχέση με τον ηθοποιό Άνταμ Σούλμαν..

Όσον αφορά στην προσωπική διαμάχη και στη επαναλαμβανόμενη προσοχή των μέσων ενημέρωσης στο όνομα της, η Χάθαγουεϊ χρησιμοποιεί τα λόγια που είχε αναφέρει ο μεγάλος μυθιστοριογράφος Όσκαρ Ουάιλντ: "Όσο λιγότερα λέγονται για τη ζωή του πληγέντος τόσο το καλύτερο."

12 Νοεμβρίου 1961: γεννιέται η Νάντια Κομανέτσι, Ρουμάνα αθλήτρια

Η Νάντια Κομανέτσι το 1977.

Η Νάντια Κομανέτσι είναι Ρουμάνα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής. Ήταν η πρώτη αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής που βραβεύτηκε με το τέλειο 10, ενώ θεωρείται μία από τις κορυφαίες αθλήτριες στο άθλημα, καθώς και μία από τις κορυφαίες αθλήτριες σε όλα τα αθλήματα.

Η Νάντια Κομανέτσι γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1961 στο Ονέστι της Ρουμανίας. Η μητέρα της, όταν ήταν έγκυος σε αυτήν, έβλεπε μια ταινία που η κύρια πρωταγωνίστρια ονομαζόταν Νάντια, γι'αυτό αποφάσισε να δώσει στην κόρη της αυτό το όνομα. Έχει έναν μικρότερο αδερφό, τον Άντριαν. Άρχισε την ενασχόληση με τη γυμναστική στα 6 της χρόνια. Στα 7 της, η Κομανέτσι μπήκε στη σχολή γυμναστικής του Μπέλα Κάρολι που ιδρύθηκε στο Ονέστι. Ο Κάρολι προπόνησε στο μέλλον πολλούς προεξέχοντες Αμερικανούς αθλητές. Στο πρώτο της Εθνικό πρωτάθλημα το 1969 τερμάτισε στην 13η θέση. Την επόμενη χρονιά, όμως, τερμάτισε πρώτη, καθιστώντας την ως τη νεαρότερη αθλήτρια που κέρδισε το Εθνικό πρωτάθλημα της χώρας της. Η πρώτη της διεθνής επιτυχία ήρθε στα 13 της χρόνια, όπου και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε όλα τα αθλήματα εκτός από τις ασκήσεις εδάφους, όπου κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο, στο ΠανευρωπαΪκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Σκίεν της Νορβηγίας. Στα 14 της, συμμετείχε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 του Μόντρεαλ, όπου και έγινε μία από τις σημαντικότερες αθλήτριες των αγώνων. Στις παράλληλες μπάρες σημείωσε τη μεγαλύτερη βαθμολογία όλων των εποχών στο άθλημα, δηλαδή το τέλειο 10. Στην Ολυμπιάδα αυτή κέρδισε άλλα δύο χρυσά μετάλλια, ενώ, μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κέρδισε και τον τίτλο του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας της Ρουμανίας. Η Κομανέτσι ήταν η νεαρότερη που κέρδισε το βραβείο αυτό κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Νικολάε Τσαουσέσκου. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1980στην Μόσχα κέρδισε δύο χρυσά και δύο ασημένια μετάλλια. Η Κομανέτσι ανακοίνωσε την απόσυρσή της από την ενόργανη γυμναστική το 1981.

12 Νοεμβρίου 1940: Ο ο Χίτλερ εκδίδει διαταγή για την εκπόνηση πολεμικού σχεδίου και την προπαρασκευή επίθεσης εναντίον της Ελλάδας.

Μετά από την οικτρή ιταλική επιθετική αποτυχία στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο, ο Χίτλερ εκδίδει την πρώτη του εμπιστευτική διαταγή γενικών κατευθύνσεων με αριθμό 18 προς το Γενικό Επιτελείο του, για την εκπόνηση πολεμικού σχεδίου και την προπαρασκευή επίθεσης εναντίον της Ελλάδας.

12 Νοεμβρίου 1970: Οι Doors δίνουν την τελευταία συναυλία τους με τον Τζιμ Μόρισον στη Νέα Ορλεάνη.

Οι The Doors ήταν αμερικάνικο ροκ συγκρότημα.

Οι The Doors ιδρύθηκαν το 1965 από τους Τζιμ Μόρισον και Ρέι Μάνζαρεκ στην παραλία Venice Beach της Καλιφόρνια. Το όνομά τους το εμπνεύστηκαν από το μυθιστόρημα Οι Πύλες της Ενόρασης (The Doors of Perception) του Άλντους Χάξλεϊ, αφού ο Μόρισον, υπό την επήρεια του ναρκωτικού μεσκαλίνη, πίστευε ότι διεύρυνε τον ορίζοντα των αισθήσεών του. Ο Χάξλεϊ είχε εμπνευστεί τον τίτλο από ένα απόφθεγμα του Μπλέικ, που έλεγε:If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite

Όταν ο Μάνζαρεκ γνώρισε τον Μόρισον, εντυπωσιάστηκε τόσο από το ποιητικό του ταλέντο, που αμέσως του πρότεινε να ιδρύσουν ένα ροκ συγκρότημα. Ο Μάνζαρεκ, που ήδη είχε κάποια μικρή επαγγελματική εμπειρία ροκ, άρχισε να αναζητάει μουσικούς για να συμπληρώσει το συγκρότημα, ώσπου ανακάλυψε τους Ρόμπι Κρίγκερ, κιθάρα και Τζων Ντένσμορ, κρουστά. Το 1971 ο Μόρισον πέθανε ύστερα από χρήση ναρκωτικών.

Hχογραφήσεις στο στούντιο

The Doors
Strange Days
Waiting for the Sun
The Soft Parade
Morrison Hotel
L.A. Woman

Μετά τον θάνατο του Μόρισσον

Other Voices (1971)
Full Circle (1972)
An American Prayer (1978)

Ζωντανές ηχογραφήσεις

Absolutely Live (1970)
Alive She Cried (1983)
Live at the Hollywood Bowl (1987)
In Concert (1991) – Zusammenstellung aus den oben angeführten Alben
Bright Midnight: Live in America (2002)
Live at the Aquarius Theatre: First Show 1969 (2002)
Live at the Aquarius Theatre: Second Show 1969 (2002)
Backstage & Dangerous: The Aquarius Theatre Rehearsals 1969 (2002)
Live in Detroit 1970 (2003)
Live in Philadelphia 1970 (2006)
Live in Boston 1970 (2007)
Live in Pittsburgh 1970 (2008)
Live at The Matrix 1967 (2008)

Συλλογές

Doors 13 (1970)
The Best Of The Doors (1973)
Greatest Hits (1980)
Classics (1985)
The Best Of The Doors (1985 (LP); 1987 (CD))
The Doors Box Set (1997)
The Doors Complete Studio Recordings (1999)
Essential Rarities (2000)
Legacy: The Absolute Best (2003)
Perception: 40th Anniversary Box Set (2006)
Very Best Of (2007)

Ταινίες

Το 1991 ο Όλιβερ Στόουν κινηματογράφησε την ιστορία τους στο έργο The Doors
και πρόσφατα το 2010 o Τομ Ντισίλο το "When you are strange" μια ταινία σχετικά με το συγκρότημα.