22 Νοεμβρίου 1995: πεθαίνει σε ηλικία 84 ετών ο ζωγράφος-σκηνογράφος Μάριος Αγγελόπουλος

Ο Μάριος Αγγελόπουλος, του Κωνσταντίνου (1909-1995) υπήρξε ένας πολυτάλαντος Έλληνας καλλιτέχνης, ζωγράφος, σκιτσογράφος, σκηνογράφος, σκηνοθέτης και ενδυματολόγος του θεάτρου και του κινηματογράφου, λογοτέχνης και ποιητής, καθώς επίσης γνωστός φιλοτελιστής και δημοτικός σύμβουλος Αθηνών.

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον Αύγουστο του 1909. Έκανε ελεύθερες σπουδές με τον Μομίρ Κορονόβιτς και αργότερα με τον Π. Βυζάντιο καθώς και σε καλλιτεχνικό ατελιέ στο Λονδίνο και το Παρίσι. Άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως μόνιμος σκιτσογράφος στη κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας “Ελεύθερο Βήμα”. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία του θεάτρου όπου και σκηνοθέτησε το «Χαίρε Νύμφη» του Γρ. Ξενόπουλου καθώς και το «Les dessous de la robe» των Βεμπέρ και Ματίς, (στον θίασο Αλίκης – Μουσούρη – Νέζερ – Γαβριηλίδη 1934). Μετά απ΄ αυτό άρχισε μια ταχύτατη εξέλιξη συνεργαζόμενος με όλους τους θιάσους της Αθήνας στα κρατικά και ελεύθερα θέατρα της Ελλάδας.

Πριν τον πόλεμο ανέβασε τον Άμλετ στο θέατρο Όλντ Βικ του Λονδίνου με τον Λώρενς Ολίβιε, ενώ το 1937 ανέλαβε τη διεύθυνση των τεχνικών εργαστηρίων του θεάτρου ΡΕΞ της Μαρίκας Κοτοπούλη.

Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος εργάσθηκε επίσης σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία, Αίγυπτο και Κύπρο. Επί μια δεκαετία συνεργάσθηκε με τον Κώστα Μουσούρη (1952-1962), σε πλείστα έργα όπως στα «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», «Σκηνές του δρόμου», «Πρόσκληση στον Πύργο», καθώς επίσης με την Εθνική Λυρική Σκηνή στα: «Αΐντα», «Κάρμεν» κ.ά., στο Φεστιβάλ Αθηνών, όπως επίσης στον αγγλικό και ελληνικό κινηματογράφο.

Η θεατρική του δουλειά κάλυψε σχεδόν όλα τα είδη ακροάματος και θεατρικού θεάματος που υπερβαίνει τα 420 έργα. Οι δε σκηνογραφίες του υπολογίζονται σε 6 χιλιάδες και οι ενδυματολογικές εργασίες (κουστούμια) σε δεκαπλάσιες των σκηνογραφιών του.

Ο Μάριος Αγγελόπουλος ασχολήθηκε επίσης και με τη λογοτεχνία και την ποίηση. Έγραψε τα θεατρικά έργα «Βαβέλ», «Αχαλίνωτη λευτεριά», ποιήματα, ενώ μετέφρασε ποιήματα του Λόρκα. Επίσης εξέδωσε Λεύκωμα με χαρακτικά του τοποθεσιών της Αθήνας, κ.ά.

Συλλέκτης ολυμπιακών γραμματοσήμων, έλαβε μέρος (από το 1971) σε πολλές φιλοτελικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με το έκθεμά του «Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων». Ήταν ακόμη ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Φιλοτελιστών Εκθετών (1977).

Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας από το 1964 μέχρι το 1967 όπου και συνέχισε μετά το 1974. Υπήρξε επίσης μέλος του Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Σωματείου Τεχνικών Θεάτρου Ελλάδος, της Παγκόσμιας Ένωσης Τεχνικών του Θεάτρου, καθώς και πολλών φιλοτελικών εταιριών Ελλάδας και εξωτερικού με μια πλούσια και αξιοθαύμαστη συλλογή γραμματοσήμων. Τιμήθηκε με έπαθλο του Γρ. Ξενόπουλου (1954), και με μετάλλιο Γραμμάτων – Τεχνών και Επιστημών του Παρισιού (1966) και το 1983 Ιππότης του αυτού μεταλλίου.

Ο Μάριος Αγγελόπουλος μιλούσε επίσης αραβικά, γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών.
Πέθανε σε ηλικία 86 ετών στις 22 Νοεμβρίου του 1995.

22 Νοεμβρίου 1989: οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, Μητσοτάκης, Παπανδρέου και Φλωράκης, κατά την τέταρτη φάση των διερευνητικών συνομιλιών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη, αποφασίζουν τη σύσταση οικουμενικής Κυβέρνησης, υπό τον ακαδημαϊκό Ξενοφώντα Ζολώτα.

Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 το πολιτικό σκηνικό οδηγήθηκε προσωρινά σε αδιέξοδο, σύμφωνα πάντα με την αντίληψη των τότε κοινοβουλευτικών κομμάτων. Κατόπιν συμφωνίας των τριών κομμάτων, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ενιαίου Συνασπισμού (ΚΚΕ και Συνασπισμού) σχηματίστηκε Οικουμενική κυβέρνηση υπό τον διαπρεπή Ακαδημαϊκό και οικονομολόγο Ξενοφώντα Ζολώτα στις 23 Νοεμβρίου.

Η συγκρότηση της κυβέρνησης Ζολώτα, επιτάχυνε τις εξελίξεις στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ ολοκληρώνοντας την διάσπαση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Όταν η κυβέρνηση ολοκλήρωσε το έργο της έγιναν εκλογές με τον εκλογικό νόμο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, δηλαδή ενισχυμένη αναλογική με ρήτρα του +1 στις 8 Απριλίου 1990.

Σύνθεση της Κυβέρνησης
Πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας
Προεδρίας της Κυβέρνησης Νικόλαος Θέμελης
Εθνικής Άμυνας Τζαννής Τζαννετάκης, Θεόδωρος Ντεγιάννης

Εξωτερικών Αντώνιος Σαμαράς,  Γεώργιος Παπούλιας

Εσωτερικών Θεόδωρος Κατριβάνος
Εθνικής Οικονομίας Γεώργιος Γεννηματάς, Γεώργιος Κοντογεώργης
Οικονομικών Γεώργιος Σουφλιάς,  Γεώργιος Αγαπητός
Γεωργίας Σταύρος Δήμας,  Ιωάννης Λιάππης
Εργασίας   Aπόστολος Κακλαμάνης,  Ιωάννης Κουκιάδης
Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Γεώργιος Μερίκας
Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Σταμάτης
Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Κωνσταντίνος Σημίτης, Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος
Πολιτισμού Σωτήριος Κούβελας, Γεώργιος Μυλωνάς
Δημόσιας Τάξης Δημήτριος Μανίκας 

Μακεδονίας - Θράκης Ιωάννης Δελληγιάννης
Αιγαίου Αντώνιος Φούσσας
Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Λιάσκας
Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας Αναστάσιος Πεπονής, Παύλος Σακελλαρίδης
Εμπορίου Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, Θεόδωρος Γκαμαλέτσος
Μεταφορών και Επικοινωνιών Απόστολος Αθανάσιος Τσοχατζόπουλος. Γεώργιος Νουτσόπουλος
Εμπορικής Ναυτιλίας
Τουρισμού Τζαννής Τζανετάκης 

22 Νοεμβρίου 1986: ο Μάικ Τάισον σε ηλικία 20 ετών και 6 μηνών γίνεται ο νεότερος Παγκόσμιος Πρωταθλητής βαρέων βαρών όταν κερδίζει με νοκ - άουτ τον Travor Berbick στο Λας Βέγκας.

Ο Μάικ Τάισον (Mike Tyson) είναι Αμερικανός πρώην μποξέρ, που αποσύρθηκε οριστικά από το άθλημα το 2006. Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 30 Ιουνίου 1966. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής βαρέων βαρών, κατακτώντας τους τίτλους WBC (1986-90, 1996-97), WBA (1987-90, 1996) και IBF (1987-90). Κέρδισε τον τίτλο WBC σε ηλικία μόλις 20 ετών, 4 μηνών και 22 ημερών, κερδίζοντας τον Τρέβορ Μπέρμπικ (Trevor Berbick) στο δεύτερο γύρο. Έχει ύψος 1,82 και μερικά από τα παρατσούκλια του είναι «Kid Dynamite» και «Iron Mike».

Μεγαλωμένος σε φτωχικές συνοικίες του Μπρούκλιν, όπου σε νεαρή ηλικία συμμετείχε σε συμμορίες, ο Τάισον τέθηκε υπό την κηδεμονία και καθοδήγηση του εκπαιδευτή Κας Νταμάτο (Cus D'Amato), ο οποίος είχε ήδη αναδείξει τους πρωταθλητές Φλόιντ Πάτερσον και Χοζέ Τόρες. Ξεκίνησε να αγωνίζεται ως επαγγελματίας το 1985 και γρήγορα αναρριχήθηκε στην κορυφή της πυγμαχίας. Επικρίθηκε συχνά για τη βίαιη συμπεριφορά του, τόσο εντός όσο και εκτός του ρινγκ, ωστόσο αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους πυγμάχους. Επεισοδιακός υπήρξε ο δεύτερος αγώνας του με τον Εβάντερ Χόλιφιλντ το 1996, κατά τον οποίο ο Τάισον δάγκωσε το αυτί του αντιπάλου του, με αποτέλεσμα να ανακληθεί η άδειά του για ένα χρόνο από την αθλητική ένωση της Νεβάδας και να του επιβληθεί πρόστιμο 3 εκατ. δολαρίων.

22 Νοεμβρίου 1963: δολοφονείται ο 35ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, κατά τη διάρκεια περιοδείας του στο Ντάλας, του Τέξας.

Ο Τζον Φιτζέραλντ «Τζακ» Κένεντι ήταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο 35ος κατά σειρά.

Ιρλανδικής καταγωγής, ο πρώτος καθολικός Πρόεδρος των ΗΠΑ, γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1917 στη Μασσαχουσέτη των ΗΠΑ. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το 1940 και υπηρέτησε στο Ναυτικό των ΗΠΑ (USN). Μετά τον πόλεμο εξελέγη μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων για την πολιτεία της Μασσαχουσέτης και το 1953 εξελέγη Γερουσιαστής, πάλι της ίδιας πολιτείας. Την ίδια χρονιά στις 12 Σεπτεμβρίου παντρεύεται την 24χρονη Ζακλίν Μπουβιέ και απέκτησε 2 παιδιά, την Καρολίνα και τον Τζον τζούνιορ.

Εξελέγη Πρόεδρος της χώρας τον Νοέμβριο του 1960 έναντι του αντίπαλου του, εκπροσώπου του ρεπουμπλικανικού κόμματος Ρίτσαρντ Νίξον με διαφορά λιγότερη από 100.000 ψήφους και ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Ιανουάριο του 1961. Το προφίλ του ενδυναμώθηκε έπειτα από την κρίση των πυραύλων της Κούβας, τον Οκτώβριο του 1962, την επίσκεψή του στο Τείχος του Βερολίνου, δημοσιοποιώντας στη γερμανική κοινή γνώμη: «Είμαι Βερολινέζος», ενώ μειώθηκε ιστορικά από την αποστολή του πρώτου εκστρατευτικού σώματος στο Βιετνάμ.

Δολοφονήθηκε στο Ντάλας του Τέξας στις 22 Νοεμβρίου 1963. Ηταν Παρασκευή πρωί, ώρα 11.40. Το προεδρικό αεροσκάφος Αir Force Οne τροχιοδρομούσε πάνω στον βρεγμένο διάδρομο του αεροδρομίου. Ενα τυχαίο γεγονός, ο ήλιος που είχε διαδεχθεί την ξαφνική βροχή, στάθηκε η αιτία για την οποία οι μυστικές υπηρεσίες δεν τοποθέτησαν το διάφανο αλεξίσφαιρο κάλυμμα της προεδρικής λιμουζίνας κατά τη διαδρομή της ενώπιον πλήθους που επευφημούσε στους δρόμους
του Ντάλας. Λιγότερο από μία ώρα μετά, στις 12.30, ο Κένεντι έγερνε νεκρός στην αγκαλιά της γυναίκας του και στις 17.58 της ίδιας ημέρας επέστρεφε μέσα σε φέρετρο στην αεροπορική βάση Αndrews για να πάρει τον δρόμο για το Ναυτικό Νοσοκομείο της Βethesda, στο Μaryland, όπου έγινε η νεκροψία. Καίτοι η υπόθεση έκλεισε οριστικά κάμποσες δεκαετίες πριν, η ταυτότητα του δολοφόνου (που όλα δείχνουν πως δεν ήταν ένας) αμφισβητείται ακόμη...

22 Νοεμβρίου 1940: οι Έλληνες μπαίνουν νικητές στην Κορυτσά.

Στις 22 Nοεμβρίου 1940 τμήματα του ελληνικού στρατού εισέρχονται απελευθερωτές του βορειοηπειρωτικού διαμερίσματος της Kορυτσάς. O κόσμος βγήκε στους δρόμους και ζητωκραύγαζε: «Πήραμε την Kορυτσά». H απελευθέρωση της Kορυτσάς ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Ελληνικού Στρατού στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο.

Στην πόλη της Kορυτσάς βρίσκονταν και την υποστήριζαν ισχυρές ιταλικές δυνάμεις (Mεραρχία Tριέστι - Πιεμόντε - Bενέτσια - Aρέστο με δυο τάγματα μελανοχιτώνων ― με το τάγμα των Bερσαλιών και ένα τάγμα Aλβανών).
O αγώνας για την κατάληψή της κράτησε οχτώ μέρες και ήταν πολυαίμακτος.
Πρώτος αξιωματικός που εισήλθε στην πόλη ήταν ο Iωάννης Mεργέτης. Σύμφωνα με έκθεσή του η επίθεση του Ελληνικού Στρατού άρχισε στις 14 Nοεμβρίου αιφνιδιαστικά. Στην πρώτη επίθεση συνελήφθησαν και οι πρώτοι 40 Iταλοί. Mέχρι την 21η Nοεμβρίου εξακολούθησε η επίθεση. Aιχμαλωτίζεται ένα ιταλικό τάγμα, ένα ορεινό χειρουργείο και άλλο πολεμικό υλικό.
Στις 7.45΄ της 22ας Nοεμβρίου το τάγμα του Aθανασίου Παλαιοδημοπούλου μπαίνει στην Kορυτσά και σε λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει ο Συνταγματάρχης Iωάννης Mεργέτης, ο οποίος ανακοίνωσε, με ένα λιτό σήμα στην 9η Mεραρχία την κατάληψη της Kορυτσάς:
«Ώρα 7.45΄ ημέτερον απόσπασμα κατέλαβε Kορυτσά. I. Mεργέτης. Συνταγματάρχης».
Tο σήμα έφτασε σύντομα στην κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό τηναπελευθέρωση της Kορυτσάς. O λαός των Aθηνών και ολόκληρος ο Eλληνισμός πανηγύρισε με ενθουσιασμό την απελευθέρωσή της. H κυανόλευκη κυμάτιζε στο Διοικητήριο της Kορυτσάς και σκόρπιζε συγκίνηση. Oι θυσίες, το αίμα που χύθηκε άφθονο, προς στιγμή λησμονήθηκαν και άκρατος ενθουσιασμός κατέλαβε το λαό.
Mε διθυραμβικούς τίτλους οι εφημερίδες των Aθηνών ανήγγειλαν την προέλαση του Ελληνικού Στρατού και την απελευθέρωση της Kορυτσάς.

O Π. Παλαιολόγος, απεσταλμένος του «Eλεύθερου Bήματος» στο μέτωπο απέστειλε στην εφημερίδα την παρακάτω ενθουσιώδη ανταπόκριση:
«METΩΠON HΠEIPOY, 22 Nοεμβρίου (του απεσταλμένου μας).
H Ήπειρος ολόκληρος εις μίαν ψυχήν πανηγυρίζει ενθουσιωδώς την κατάληψιν της Kορυτσάς. O Mητροπολίτης Iωαννίνων Σπυρίδων, εθναπόστολος, περιερχόμενος το μέτωπον, με ησπάσθη ψιθυρίζων: «Ωμίλησεν ο Θεός. Oύτοι εν άρμασιν, ούτοι εν ίπποις, ημείς εν ονόματι Θεού». Oι στρατιώται αγκαλιάζουν αλλήλους. Mε ψυχήν πλημμυρισμένην από συγκίνησιν και υπερηφάνειαν, συγκεντρώνω από τραυματίας αξιωματικούς στοιχεία από τας προχθεσινάς και χθεσινάς μάχας εις το μέτωπον της Hπείρου. Xρειάζεται νέος Όμηρος διά την περιγραφήν της σημερινής εποποιΐας. Zώμεν εις μίαν ατμόσφαιραν μέθης και παραληρήματος».
Aυτά για να θυμούμαστε και να μην ξεχνούμε. Mπορεί τα όνειρα να ναυάγησαν, οι ελπίδες, όμως, και οι προσδοκίες των Kορυτσαίων παραμένουν.

22 Νοεμβρίου 1906: το S-O-S υιοθετείται ως επίσημο σήμα ύπαρξης κινδύνου.

Εδώ και περίπου έναν αιώνα, το SOS αποτελεί το διεθνές σήμα κινδύνου. Πολλοί πιστεύουν ότι προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων «Save Our Souls» (σώστε τις ψυχές μας) ή «Save Our Ship» (σώστε το πλοίο μας). Στην πραγματικότητα, επιλέχθηκε επειδή ήταν πολύ εύκολο, ακόμη και για τους αμύητους στον κώδικα Μορς, να το χρησιμοποιήσουν ή να το αναγνωρίσουν, έστω και με παρεμβολές. Απαρτίζεται από τρεις συνεχόμενες τελείες, τρεις παύλες και τρεις τελείες (...---...) .

Το πρώτο σήμα κινδύνου ήταν το CQD. Προτάθηκε από τον εφευρέτη του ασυρμάτου Γκουλιέλμο Μαρκόνι και υιοθετήθηκε το 1904. Ωστόσο, δεν χρησιμοποιήθηκε για πολύ. Στο Διεθνές Συνέδριο Ασύρματης Τηλεγραφίας, που διοργανώθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1906 στο Βερολίνο, επικράτησε η γερμανική πρόταση για το SOS. Επισήμως, η απόφαση αυτή επικυρώθηκε το 1908. Το σήμα κινδύνου CQD συνέχισε να χρησιμοποιείται για λίγα ακόμη χρόνια, κυρίως από τους Βρετανούς που το είχαν προτείνει πρώτοι.

Η πρώτη μεγάλη διάσωση κατόπιν εκπομπής σήματος κινδύνου CQD έγινε το 1909. Μετά τη σύγκρουση των πλοίων Republic και Florida, το Baltic, που έλαβε το μήνυμα, έσπευσε στην περιοχή και περισυνέλεξε τους 1.500 ναυαγούς. Η πιο γνωστή από τις πρώτες χρήσεις του SOS ήταν στη βύθιση του Τιτανικού, οι ασυρματιστές του οποίου το χρησιμοποίησαν σε συνδυασμό με τον παλιό σήμα κινδύνου.

22 Νοεμβρίου 1893: γεννιέται ο Αμερικανός σχεδιαστής αυτοκινήτων Χάρλεϊ Ερλ, δημιουργός της Chevrolet Corvette.

Η πρώτη γενιά του αυτοκινήτου σχεδιάστηκε από τον Harley Earl και παρουσιάστηκε στο GM Motorama το 1953. Ο Myron Scott έδωσε στο νέο μοντέλο το όνομα Corvette, από ένα μικρό, ευέλικτο πολεμικό πλοίο, την Κορβέττα. Η παραγωγή της ξεκίνησε στις 30 Ιουνίου 1953. Αν και η 1-η γενιά της Corvette παρήχθη μόνο ως convertible, όλες οι μετέπειτα γενιές κατασκευάστηκαν και ως coupé και ως convertible, πάντα όμως αυστηρά 2-θέσιες και πάντα με τη διάταξη «κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση». Τα δύο πρώτα έτη παραγωγής (1953 - 1955) έφερε έναν κινητήρα 6-κύλινδρο σε σειρά, αλλά όλες οι μετέπειτα Corvette συνδυάζονταν πάντα με 8-κύλινδρους κινητήρες, διάταξης V8.

Αρχικά κατασκευαζόταν στο Flint, Μίσιγκαν και στο St. Louis, Μιζούρι, ενώ σήμερα παράγεται στο Bowling Green, Κεντάκι και είναι το επίσημο σπορ αυτοκίνητο του Commonwealth του Κεντάκι. Στο Bowling Green βρίσκεται και το Εθνικό Μουσείο της Corvette (National Corvette Museum), που φιλοξενεί ολόκληρη την ένδοξη ιστορία του μοντέλου και το ετήσιο «National Corvette Homecoming».

22 Νοεμβρίου 1869: γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας και εκπρόσωπος του κινήματος υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, Αντρέ Ζιντ.

Ζιντ Αντρέ . Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας (Παρίσι 1869-1951). Το συγγραφικό του έργο άσκησε μεγάλη επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία και έδωσε αφορμή για μεγάλες και μακρόχρονες συζητήσεις. Μέσα από τα έργα του τάχτηκε ενάντια σε κάθε συμβατικότητα και διακήρυξε την πίστη του στην απόλυτη ειλικρίνεια. Με τα μυθιστορήματά του "Στενή πόρτα", "Ποιμενική συμφωνία" και "Ανήθικος" εξέφρασε την αβεβαιότητα των πνευματικών τάσεων και εκδηλώσεων, καθώς και την ανησυχία της εποχής του. Τα πρώτα του έργα τα δημοσίευσε με το ψευδώνυμο Ανδρέας Βάλτερ και έμεινε για αρκετά χρόνια άγνωστος στο ευρύ κοινό. Αμέσως όμως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ξανακυκλοφόρησε το έργο του "Γήινες τροφές", το οποίο είχε εκδοθεί το 1897 και διαβάστηκε με μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί μέσα από το έργο αυτό ο Ζ. αντιμετώπιζε τη ζωή με αισιοδοξία και τόνιζε την αξία της απελευθέρωσης του ατόμου. Το συγγραφικό έργο του Ζ. εκτιμήθηκε για τον αυθορμητισμό και την πλαστικότητα από τη μεταπολεμική γενιά, που τον τοποθέτησε στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το 1947 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Τα σπουδαιότερα από τα έργα του: "Ο βασιλιάς Καντόλ", "Ο Σαούλ", "Επιστροφή του ασώτου", "Κρασαποθήκες του Βατικανού", "Ταξίδι στο Κονγκό", "Σχολείο Γυναικών", "Οιδίπους", "Κιβδηλοποιοί" κ.ά.

22 Νοεμβρίου 1824: πεθαίνει στο Ναύπλιο ο Φιλικός Θεόδωρος Νέγρης.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και καταγόταν απο παλαιά αρχοντική Φαναριώτικη οικογένεια της Γένοβας. Λόγω της καλής οικονομικής του κατάστασης απέκτησε αξιόλογη μόρφωση. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και έγινε ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της. Διετέλεσε γραμματέας του Σκαρλάτου Καλλιμάχη στη Μολδαβία και λίγο πριν την έκρηξη της επανάστασης διορίστηκε από την τουρκική κυβέρνηση επιτετραμμένος της στο Παρίσι. Στην διαδρομή όμως έφτασαν τα νέα για την έκρηξη της επανάστασης, οπότε αυτός έσπευσε κρυφά στην επαναστατημένη Ελλάδα. Παράλληλα οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, ύστερα από τον διωγμό που εξαπολύθηκε εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, αποκεφάλισαν τον πατέρα του.

Φτάνοντας στις Σπέτσες με περιβολή τούρκου αξιωματούχου παρ'ολίγον να λιντσαριστεί από το πλήθος. Τελευταία στιγμή σώθηκε από τον Νεόφυτο Βάμβα. Παρ'όλο τον κίνδυνο που πέρασε, ο Νέγρης συνέχισε να προκαλεί διαδίδοντας ψευδώς ότι ήταν συγγενής των Υψηλάντηδων. Στην Καλαμάτα θα συναντηθεί με τον Κωστάκη Καρατζά και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο εγκαινιάζοντας ουσιαστικά μια άτυπη συμμαχία με κυρίαρχο το αντι-υψηλαντικό και φαναριώτικο στοιχείο. Στις 19 Νοεμβρίου 1821 ίδρυσε την Νομική Διάταξη της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, τον Άρειο Πάγο. Με διατάγματα όπως αυτό, το οποίο απαγόρευε την είσοδο στρατευμάτων χωρίς την άδεια της αρχής, ουσιαστικά συγκροτούσε ανεξάρτητο κρατίδιο. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου εκλέχτηκε ο ίδιος.

Συμμετείχε στην Α΄ και Β΄ Εθνοσυνέλευση ενώ στη συνέχεια θέλοντας να ξεπεράσει τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο συμμάχησε με τον Κολοκοτρώνη και έπειτα με τον Ανδρούτσο. Συγκάλεσε νέα συνέλευση, η οποία όμως απέτυχε. Εν τω μεταξύ ο Άρειος Πάγος είχε χάσει ήδη την ισχύ του. Έτσι σιγά σιγά παραμερίστηκε από τα πολιτικά πράγματα.

Ο χαρακτήρας του ήταν αλλοπρόσαλλος και ανυπόμονος. Σε αντίθεση με το παρουσιαστικό του, ήταν πάρα πολύ έξυπνος και δόλιος, αντιπροσωπεύοντας επαρκώς το φαναριώτικο πρότυπο. Οι φιλοδοξίες του, σε συνδυασμό με την ανυπομονησία του, τον οδήγησαν σε σύγκρουση με τον επίσης φιλόδοξο Μαυροκορδάτο καθώς και με άλλες πολιτικές φυσιογνωμίες της εποχής.

Απεβίωσε στις 22 Νοεμβρίου του 1824 από τύφο στο Ναύπλιο.

22 Νοεμβρίου 1247: οι φτωχοί θρηνούν το θάνατο του Ρομπέν των Δασών.

O Ρομπέν των Δασών  είναι ο αρχετυπικός Άγγλος λαϊκός ήρωας: ένας αβρός κι ευσεβής παράνομος της μεσαιωνικής εποχής, ο οποίος είναι διάσημος από σύγχρονες εκδοχές του θρύλου για το γεγονός ότι έκλεβε τους πλούσιους και μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς, πολεμώντας την τυραννία και την αδικία. Επίσης παρουσιάζεται ως ένας δεινός τοξοβόλος. Αυτός κι οι ακόλουθοί του συνήθως συσχετίζονται με το Δάσος του Σέργουντ στο Νότιγχαμ.

Σε πολλές ιστορίες αντίπαλος του Ρομπέν ήταν ο δεσποτικός Σερίφης του Νότιγχαμ, ο οποίος διέπραττε ευρέως κατάχρηση εξουσίας, οικειοποιούμενος εκτάσεις γης, κυνηγώντας αδίκως τους φτωχούς και θέτοντας υπέρογκη φορολογία στους υπηκόους του. Σε κάποιες ιστορίες, αντίπαλος είναι ο Πρίγκηπας Ιωάννης, ίσως ο Ιωάννης της Αγγλίας, σφετεριστής του θρόνου που δικαιωματικά κατείχε ο αδερφός του, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. Σε κάποιες εκδοχές του μύθου, ο Ρομπέν των Δασών λέγεται πως ήταν ευγενής, ο κόμης Ρόμπιν του Λόξλεϊ, τη γη του οποίου καταχράστηκαν άπληστοι άνθρωποι της εκκλησίας. Κάποιες φορές εμφανίζεται να έχει πολεμήσει στην Τρίτη Σταυροφορία και, γυρνώντας στην Αγγλία, να βλέπει τα εδάφη του καταπατημένα από το μοχθηρό Σερίφη. Σε κάποιες ιστορίες είναι ο υπαρασπιστής του λαού, που πολεμάει εναντίον διεφθαρμένων αξιωματούχων και του τυραννικού καθεστώτος που τους προστατεύει, ενώ άλλες φορές είναι ένας αλαζόνας και ξεροκέφαλος επαναστάτης, που απολαμβάνει κάθε μάχη να γίνεται λουτρό αίματος, κατασφάζοντας τους αντιπάλους του με απίστευτη σκληρότητα.

Πράγματι, οι ιστορίες με ήρωα το Ρομπέν των Δασών διαφέρουν ανά περίοδο, καθώς ο ίδιος ο Ρομπέν αλλάζει χαρακτήρα και βιώματα, ανάλογα με τις αξίες και τα ιδανικά που του αποδίδονται κάθε φορά. Κάτι τέτοιο καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την αναζήτηση κάποιου "αρχικού" κι αληθινού Ρομπέν των Δασών, καθώς ακόμα κι αν υπήρξε σαν ιστορικό πρόσωπο, τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του θα αντιστοιχίζονταν με το ελάχιστο του πλούσιου μύθου που περιβάλλει το πρόσωπό του.

Περίληψη του θρύλου
Ο βασιλιάς της Αγγλίας, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ξεκινάει με πολλούς οπαδούς να ελευθερώσει τους Αγίους Τόπους. Πρόκειται για την Γ' Σταυροφορία. Στον Αγγλικό θρόνο άφησε αντικαταστάτη, ως ότου να γυρίσει, τον ετεροθαλή αδελφό του Ιωάννη τον Ακτήμονα, ο οποίος έχει αποφασίσει να κατακτήσει το θρόνο και να παραμείνει οριστικός βασιλιάς.

Ο Ιωάννης κυβερνούσε την Αγγλία με τον πιο τυραννικό και άδικο τρόπο, γι' αυτό είχε ξεσηκώσει το μίσος του λαού. Στη διάχυτη λαϊκή δυσφορία δίνει έκφραση το κίνημα ενός γενναίου παλληκαριού: του Ρομπέν των Δασών.

Σύμφωνα με το θρύλο, κάποιος φτωχός άνθρωπος σκοτώνει στο δάσος ένα ελάφι για να φάνε τα παιδιά του λίγο κρέας. Αλλά το ελάφι ανήκε στο βασιλιά Ιωάννη και ο φτωχός θα έμπαινε στη φυλακή. Τότε ο Ρομπέν αναλαμβάνει την ευθύνη ότι αυτός σκότωσε το ελάφι και χτυπά τους αστυνομικούς του βασιλιά. Θεσπίζεται τότε η ποινή του θανάτου για όποιον σκοτώσει βασιλικό ζώο. Σε απάντηση ο Ρομπέν σκοτώνει άλλο βασιλικό ελάφι και το πετάει μέσα στο σπίτι του σερίφη την ώρα που γλεντοκοπούσε με άλλους οπαδούς του Ιωάννη. Ο Ρομπέν, καβαλικεύοντας το άλογο του ίδιου του σερίφη, φεύγει για το δάσος του Σέργουντ. Ο Ρομπέν επικηρύσσεται και τα κτήματά του δημεύονται.

Σιγά-σιγά το δάσος γίνεται το κρησφύγετο πολλών αγανακτισμένων από τη διαγωγή του Ιωάννη και των οπαδών του. Όλοι μαζί ορκίζονται να μείνουν πιστοί στο βασιλιά Ριχάρδο και να παίρνουν χρήματα από τους πλούσιους για να τρέφουν τους πεινασμένους, να ντύνουν τους γυμνούς και να στεγάζουν τους αδύνατους και τους γέρους. Παντού οι φτωχοί προφέρουν το όνομα του Ρομπέν με ευλογίες και οι πλούσιοι με τρόμο.

Εν τω μεταξύ μαθαίνεται ότι ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος επιστρέφοντας από τη Σταυροφορία πιάστηκε αιχμάλωτος στην Αυστρία και χρειάζονταν μεγάλο χρηματικό ποσό σαν λύτρα για να ελευθερωθεί. Ο Ρομπέν αποφασίζει να μαζέψει αυτός τα λύτρα, για να ελευθερώσει τον αγαπημένο του βασιλιά. Με διάφορους τρόπους συγκεντρώνονται τα λύτρα, έτσι ελευθερώνεται ο Ριχάρδος που ξαναγυρίζει μεταμφιεσμένος στην Αγγλία.

Στο δάσος του Σέργουντ ο Ρομπέν συναντιέται με τον μεταμφιεσμένο βασιλιά Ριχάρδο και ύστερα από σειρά παρεξηγήσεων αποκαλύπτεται ποιος είναι ο μεταμφιεσμένος και ποιος ο ρόλος του Ρομπέν και των παλληκαριών του στην απελευθέρωση του Ριχάρδου. Όλοι μαζί ξεκινούν για το Λονδίνο, όπου ύστερα από γενναία μάχη ο Ιωάννης ηττάται, ο Ριχάρδος ξαναπαίρνει το θρόνο του, ο Ρομπέν διορίζεται Διοικητής της Βασιλικής Φρουράς και τα άλλα παλληκάρια του Ρομπέν νόμιμοι δασοφύλακες.