19 Ιανουαρίου 1899: Ιδρύεται η Ολιμπίκ Μαρσέιγ, πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο το 1993.

Η Ολιμπίκ Μαρσέιγ (Olympique de Marseille) είναι γαλλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος. Ιδρύθηκε το 1899 στη Μασσαλία και αγωνίζεται στην Α΄ κατηγορία. Είναι η μόνη γαλλική ομάδα που έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και θεωρείται ο πιο επιτυχημένος γαλλικός σύλλογος. Ως έδρα χρησιμοποιεί το στάδιο Βελοντρόμ (Stade Vélodrome), χωρητικότητας 60.031 θεατών.

Αν και αντιμετώπισε οικονομικά και διοικητικά προβλήματα που οδήγησαν την ομάδα ακόμα και στον υποβιβασμό, τα τελευταία χρόνια βρίσκει σταδιακά την παλιά της αίγλη. Έχει τους περισσότερους οπαδούς στη χώρα και το μότο του συλλόγου είναι "Droit Au But", δηλαδή «Κατευθείαν προς το γκολ». Το παρατσούκλι της είναι "l'OM" ή "l'Ohème" και το συνηθισμένο σύνθημα των οπαδών: "Allez l'OM, allez!", δηλαδή: "Εμπρός Μαρσέιγ, εμπρός!". Χρώματά της είναι το γαλάζιο και το λευκό.

Η ίδρυση 
Σύμφωνα με έναν από τους πρώτους ποδοσφαιριστές της Μαρσέιγ, τον André Gascard, ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1892, ως αθλητικός όμιλος για όλα τα σπορ. Αλλά το όνομα "l'Olympique" καθιερώθηκε το 1899. Προηγουμένως, ονομαζόταν "Football Club de Marseille" από το 1897 και πιο πριν "Sporting Club" και "US Phocéenne".

Αρχικά, το πιο δημοφιλές ομαδικό σπορ του συλλόγου ήταν το ράγκμπι. Από την ομάδα ράγκμπι προήλθε το μότο "Droit Au But". Η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου ιδρύθηκε το 1902 από Γερμανούς και Άγγλους αθλητές. Το πρώτο γήπεδο του συλλόγου ήταν το Stade de l'Huveaune. Η Ολιμπίκ ήταν πιο εύπορη και πιο καλά οργανωμένη από τα υπόλοιπα ποδοσφαιρικά σωματεία της Μασσαλίας – Sporting, Stade, Phocéenne κλπ- και αμέσως πήρε τα πρωτεία στην πόλη.

Το 1904 κέρδισε για πρώτη φορά το τοπικό πρωτάθλημα Championnat du Littoral, με αντιπάλους συλλόγους της Μασσαλίας και των προαστίων και προκρίθηκε στην τελική φάση του γαλλικού πρωταθλήματος.

Μεταπολεμική περίοδος 
Μετά τον πόλεμο ο σύλλογος είχε σκαμπανεβάσματα. Κέρδισε το πρωτάθλημα του 1948 αλλά παραλίγο να υποβιβαστεί το 1952. τότε έκανε και τη χειρότερη ήττα της από τη Σεντ Ετιέν με 10-3. Το 1954 έφτασε ως τον τελικό του κυπέλλου. Τελικά το 1959 υποβιβάστηκε για πρώτη φορά. Σπουδαίος παίκτης της δεκαετίας του ’50 υπήρξε ο Gunnar Andersson, πρώτος σκόρερ το 1952 με 31 γκολ και 1953 με 35 γκολ.

Ως το 1965 αγωνίστηκε στη Β΄ κατηγορία εκτός από τη σεζόν 1962-63 που ανέβηκε κι έπεσε ξανά. Το 1965 πρόεδρος ανέλαβε ο Marcel Leclerc που έφερε άλλον αέρα στο σύλλογο. Αμέσως επανήλθε στην Α΄ κατηγορία. Κέρδισε το κύπελλο το 1969, το πρωτάθλημα το 1971 και το νταμπλ το 1972 με παίκτες όπως οι: Josip Skoblar (44 γκολ το 1970-71), Roger Magnusson, Georges Carnus και Bernard Bosquier. Το 1972 ο Leclerc αποσύρθηκε, διότι η ομοσπονδία δεν ενέκρινε την ένταξη τρίτου ξένου παίκτη στην ομάδα. Ακολούθησε μια περίοδος κρίσης για τη Μαρσέιγ, η οποία υποβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία αν και κατέκτησε το κύπελλο του 1976. Επανήλθε το 1984 στηριζόμενη κυρίως σε νεαρούς ποδοσφαιριστές της περιοχής, όπως ο Éric Di Meco.

Το 1986 την προεδρία ανέλαβε ο επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί (Bernard Tapie), βοηθούμενος από το δήμαρχο της Μασσαλίας Gaston Deferre. Η φιλοδοξία τους ήταν να δημιουργήσουν την καλύτερη γαλλική ομάδα όλων των εποχών, κάτι που το κατάφεραν. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές ήρθαν στο σύλλογο, όπως οι: Karl-Heinz Foster, Alain Giresse, Jean-Pierre Papin, Chris Waddle, Klaus Allofs, Enzo Francescoli, Abedi Pelé, Didier Deschamps, Basile Boli, Marcel Desailly, Rudi Völler, Fabien Barthez και Eric Cantona. Επίσης, προσέλαβε διάσημους μάνατζερ, όπως τους: Franz Beckenbauer, Gérard Gili και Raymond Goethals.

Μεταξύ 1989 και 1992 η Μαρσέιγ κυριάρχησε στη Γαλλία. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα στη σειρά, ένα κύπελλο και το Τσάμπιονς Λιγκ το 1993, νικώντας τη Μίλαν με 1-0 στον τελικό. Ήταν το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ από γαλλικό σύλλογο και παραμένει το μοναδικό μέχρι σήμερα.

Ακολούθησε μια δεκαετία παρακμής. Εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων και ενός σκανδάλου στημένων παιχνιδιών, στο οποίο ήταν μπλεγμένος ο πρόεδρος Μπερνάρ Ταπί, ο σύλλογος τιμωρήθηκε με απώλεια του τίτλου του 1993 και υποβιβασμό στη Β΄ κατηγορία. Εκεί έμεινε δύο χρονιές.

Το 1996 ξεκίνησε μια νέα περίοδος πορείας προς την κορυφή, έπειτα από την ανάληψη του συλλόγου από τον ιδιοκτήτη της Αντίντας Robert Louis-Dreyfus. Με προπονητή τον Ρολάν Κουρμπίς (Rolland Courbis) και ποδοσφαιριστές, όπως: Fabrizio Ravanelli, Laurent Blanc, Andreas Köpke, Robert Pirès, Florian Maurice, Christophe Dugarry τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα κι έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ δυο φορές, το 1999 και το 2004. Το 2007 έχασε στα πέναλτι από τη Σοσό Μονμπελιάρ στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας αλλά κατάφερε έπειτα από χρόνια να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η καθιέρωση 
Γνωστή σε όλη τη Γαλλία έγινε από τη δεκαετία του ’20, όταν κατέκτησε τρεις φορές το Κύπελλο (1924, 1926, 1927) και μια φορά το πρωτάθλημα της χώρας (1929). Ανάμεσα στους παίκτες της υπήρχαν αρκετοί διεθνείς, όπως οι: Jules Dewaquez, Jean Boyer και Joseph Alcazar. Την προπολεμική περίοδο έμειναν παροιμιώδεις οι αναμετρήσεις της Μαρσέιγ με την Σέτ (FC Sète), την πιο σημαντική ανταγωνίστριά της.

Την περίοδο 1931-32 η ομάδα έγινε επαγγελματική και μέλος της ένωσης επαγγελματικών συλλόγων της Γαλλίας. Εντάχθηκε στην Α΄ κατηγορία και τερμάτισε δεύτερη στον έναν από τους δυο ομίλους. Το 1937 κέρδισε τον πρώτο επαγγελματικό τίτλο, προσπερνώντας τη Σοσό Μονμπελιάρ στη διαφορά τερμάτων. Επίσης, κατέκτησε το κύπελλο δυο φορές (1935, 1938) κι έφτασε στον τελικό του 1934.

Σημαντικοί ποδοσφαιριστές της περιόδου αυτής υπήρξαν ο τερματοφύλακας Laurent Di Lorto, ο αμυντικός Vasconcellos, ο επιθετικός Aznar κι ο Larbi Ben Barek, το λεγόμενο «Μαύρο μαργαριτάρι».

Το 1942-43 κέρδισε το κύπελλο. Αυτή ήταν μια χρονιά με πολλά ρεκόρ για το σύλλογο. 

Πέτυχε:
100 γκολ όλη τη σεζόν.
20 γκολ σε ένα ματς εναντίον της Αβινιόν: σκορ 20-2.
9 γκολ από τον Aznar στο ίδιο ματς.
45 γκολ πρωταθλήματος από τον Aznar (30 ματς).
56 γκολ συνολικά από τον Aznar μαζί με το Κύπελλο (38 ματς).

Το Στάδιο
Από το 1904 ως το 1937 η Ολιμπίκ Μαρσέιγ αγωνιζόταν σε δικό της γήπεδο, το Stade de l'Huveaune, το οποίο για κάποιο χρονικό διάστημα ονομάστηκε "Stade Fernand Buisson", προς τιμή ενός παλιού παίκτη του ράγκμπι. Το στάδιο αυτό είχε χωρητικότητα 15.000 θεατών.

Το 1937 ο πρόεδρος Λεκλέρκ μετέφερε την ομάδα στο Στάδιο Βελοντρόμ (Stade Vélodrome), το οποίο ανακαινίστηκε το 1982-83 για να φιλοξενηθούν αγώνες του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1984. το στάδιο ανακαινίστηκε ξανά για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1998. Σήμερα έχει χωρητικότητα 60.013 θέσεων.