Ο λόγος για τον ορειβάτη Νίκο Μαγγίτση, ο οποίος πρόσφατα "πάτησε" και την κορυφή στο όρος Κένυα (σ.σ. το όρος Κένυα είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό στην Αφρική, μετά το Κιλιμάντζαρο).
"Πρώτη μας φορά στο όρος Κένυα ήταν το 1997 και στην κορυφή Lennana (Λενάνα), με υψόμετρο 4985 μέτρα. Η σκέψη από τότε ήταν στις δύο ψηλότερες κορφές, τη Nelion (Νελιόν), με υψόμετρο 5188 μέτρα, και τη Batian (Μπατιάν), με υψόμετρο 5199 μέτρα", δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Έλληνας ορειβάτης.
Το χαρακτηριστικό του βουνού είναι πως παρά το γεγονός ότι ο κύριος όγκος των κορυφών βρίσκεται πολύ κοντά στην γραμμή του Ισημερινού, υπάρχουν χιόνια πάνω από τα 4600 μέτρα υψόμετρο και ο εντυπωσιακός παγετώνας Lewis (Λιούις), που- δυστυχώς- χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται αισθητά.
"Η τελική ανάβαση για τις κορυφές Nelion και Batian απαιτεί δύσκολη και συνεχόμενη αναρρίχηση σε κάθετα βράχια, ενώ σε πολλά σημεία συναντάμε πάγους και χιόνια", μας λέει ο Νίκος Μαγγίτσης, ενώ όταν τον ρωτάμε για την προετοιμασία, που απαιτεί μία τέτοια, επίπονη προσπάθεια, απαντά:
"Η προετοιμασία τους τελευταίους μήνες περιελάμβανε αναρρίχηση σε βράχια στο Πήλιο, πολύ τρέξιμο στο βουνό και σκι στο χιόνι. Οι τεχνικές διάσωσης στο βράχο ήταν, επίσης, βασικό στοιχείο".
Η πορεία για τη βάση του βουνού διήρκεσε τρεις μέρες, από το χωριό Naro Moru (Νάρο Μόρου), στα 2.400 μέτρα, μέχρι και το ψηλότερο καταφύγιο, το Austrian Hut στα 4700 μέτρα. Η τελική προσπάθεια αναρρίχησης για τις δίδυμες κορυφές Nelion, στα 5188 μέτρα, και Batian (5199 μέτρα) διήρκησε 17 ώρες.
Αναφερόμενος σ' ένα συμβάν που έχει μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του, ο Νίκος Μαγγίτσης λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι σημαντικό ρόλο στην αναρρίχηση, αλλά και στην κατάβαση στη βάση των κορυφών, έπαιξε η απρόσμενη χιονοθύελλα, πάνω από τα 5000 μέτρα, που τον ξάφνιασε, ιδιαίτερα τις ώρες της κατάβασης/καταρρίχησης.
Ενώ ανασύροντας από τη μνήμη του μία όμορφη στιγμή του ταξιδιού, αναφέρθηκε στη συνάντησή του με τον Ελληνοαυστραλό Νικόλαο Πεντέλη, που κι αυτός πραγματοποίησε μια εξαιρετική, όπως τονίζει, ανάβαση στην κορυφή Nelion. "Ήταν υπέροχο που συναντήσαμε το ελληνικό στοιχείο εκεί, στα ερημικά, στα ψηλά και τα δύσκολα", σημειώνει ο Έλληνας ορειβάτης.
Μιλώντας για τα χαρακτηριστικά ενός καλού ορειβάτη, τονίζει πως σε γενικές γραμμές καλός ορειβάτης είναι ο … ζωντανός ορειβάτης. Επίσης, ένας ορειβάτης θα πρέπει να είναι, όπως λέει, δίκαιος και ηθικός, να έχει υπομονή και επιμονή, ενώ η αρχή και το τέλος είναι η συνεχής σωστή και σκληρή προετοιμασία.
"Τέλος, καλό θα είναι να γνωρίζει ότι ο ορειβάτης δεν σκαρφαλώνει στο βουνό για να το κυριεύσει και να το 'νικήσει', αλλά το βουνό τον δέχεται και τον φιλοξενεί, όταν αυτό 'θέλει'. Στο βουνό δεν υπάρχει πολυτέλεια για δοκιμές και πρόβες. Εκεί ψηλά και ιδιαίτερα πάνω από τα 7000 μέτρα υπάρχει χρόνος για μια και μόνο παράσταση", καταλήγει ο Νίκος Μαγγίτσης.
Η ενασχόληση του Νίκου Μαγγίτση με τα βουνά ξεκίνησε το 1994, όταν, σε ηλικία 26 ετών, άρχισε να βάζει συγκεκριμένους στόχους στις μεγάλες οροσειρές του πλανήτη, στόχοι που άρχισαν να γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί με την πάροδο του χρόνου. «Από το 1994 και μετά μπορώ να πω ότι σχεδόν οτιδήποτε κάνω είναι αφιερωμένο στα βουνά, στις ψηλές και δύσκολες κορυφές».
Πίσω από το πάθος του Ελληνα ορειβάτη για τις απρόσιτες κορυφές κρύβεται η ανάβαση που σηματοδότησε το πρώτο προσωπικό του επίτευγμα. Ηταν στο Κιλιμάντζαρο, τον Ιανουάριο του ’94. «Εκεί ανακάλυψα ότι οι οροσειρές προσφέρονται, μεταξύ άλλων, για να βάζουμε στόχους. Κι ανάλογα με την επιτυχία ή την αποτυχία κάθε φορά να μαθαίνουμε και να αποκτάμε εμπειρίες.
Μετά το Κιλιμάντζαρο αισθανόμασταν τέτοια ικανοποίηση και πληρότητα, που οι επόμενοι στόχοι ήρθαν από μόνοι τους, με φυσικό τρόπο», θυμάται ο Βολιώτης ορειβάτης. Κάποια στιγμή προέκυψε η ιδέα των «Seven Summits», δηλαδή η ανάβαση στις υψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων (σύμφωνα με ένα μοντέλο που θέλει τη Βόρειο και τη Νότιο Αμερική να αποτελούν διαφορετικές ηπείρους, πλην της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Ωκεανίας και της Ανταρκτικής). «Το 2000 ταξιδέψαμε στον Καύκασο, για να ανεβούμε στην υψηλότερη κορυφή Ελμπρους.
Κιλιμάντζαρο
Ιανουάριος 1994
5.895 μέτρα
«Το Κιλιμάντζαρο στην Αφρική, με υψόμετρο 5.895 μέτρα, είναι ένα βουνό πρόσφορο για πεζοπορία, ακόμη και ώς την κορυφή. Δεν έχει τεχνικές δυσκολίες, πλην του μεγάλου υψόμετρου και του σύντομου χρονικού διαστήματος που είχαμε στη διάθεση μας, δηλαδή 5 με 6 μέρες. Αυτό καθιστά μερικές φορές το βουνό επικίνδυνο. Οι ορειβάτες μπορεί να προσβληθούν από τη νόσο του υψομέτρου».
Καύκασος
Αύγουστος 2002
5.642 μέτρα
«Στην Ευρώπη αρχίσαμε από τον Καύκασο, ο οποίος είναι μια κορυφή που δέχεται πολλούς επισκέπτες-ορειβάτες κάθε χρόνο. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ένα κρύο βουνό. Δηλαδή ως επί το πλείστον οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί είναι οι χαμηλότατες θερμοκρασίες και οι δυνατοί άνεμοι».
Βίνσον
Ιανουάριος 2003
4.897 μέτρα
«Μετά πήγαμε στην Ανταρκτική, στο Βίνσον. Αυτό είναι το πιο παγωμένο βουνό. Σε μια περιγραφή ο συνορειβάτης Ερικ Σβάιτσερ αναφέρει ότι ?φτάνοντας στην κορυφή μαζί με τον Νίκο, είχε πολύ κρύο, αέρα και η θερμοκρασία ήταν -50° C?! Σε τόσο κρύο ακόμη και το να σταθείς για μερικά δευτερόλεπτα είναι αδιανόητο. Γι’ αυτό εκεί το πιο αναγκαίο ήταν τα καύσιμα και τα γκαζάκια».
Ακονκάγκουα
Φεβρουάριος 2003
6.962 μέτρα
«Στη Νότιο Αμερική βρίσκεται το Ακονκάγκουα, το λεγόμενο και βουνό των ανέμων, που στην κυριολεξία δέρνεται από ανέμους που έρχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εχει υψόμετρο 6.962 μέτρα κι αυτό το κάνει σχεδόν απρόσιτο αν λάβουμε υπόψη και τις καιρικές συνθήκες».
Έβερεστ
Μάιος 2004
8.848 μέτρα
«Το Εβερεστ είναι η οροσειρά με την ψηλότερη κορυφή του κόσμου. Το γεγονός και μόνον ότι βρισκόμαστε 64 μέρες στο βουνό, χωρίς τις ανέσεις και τις πολυτέλειες του σύγχρονου πολιτισμού, μας κουράζει σωματικά και μας εξαντλεί ψυχικά. Από εκεί και μετά έχουμε και τους αντικειμενικούς κινδύνους μέσα στους παγετώνες και τις πλαγιές».
Μακ Κίνλει
Ιούνιος 2005
6.194 μέτρα
«Στο Μακ Κίνλει, την υψηλότερη κορυφή της Βορείου Αμερικής, τα πράγματα ζορίζουν. Βρίσκεται αρκετά βόρεια, κοντά στον Πολικό κύκλο και αποτελεί ένα βουνό όπου δεν έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε βοήθεια όπως, π.χ., αχθοφόρους. Κουβαλάμε τα πάντα μόνοι μας. Και οι θερμοκρασίες εκεί -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι -30° C,-40° C».
Πυραμίδα Κάρστενζ
Μάρτιος 2008
4.884 μέτρα
«Στο Κάρστενζ της Ωκεανίας η ποιότητα του βράχου είναι εξαιρετική για αναρρίχηση. Επρεπε να περάσουμε, δυστυχώς, τη μεγάλη ζούγκλα των Παπούα μέσα από φυλές ανθρωποφάγων και δύσβατα δάση, για να φτάσουμε στη βάση του βουνού. Από κει και μετά ακολουθεί μια πλαγιά 800 μ. που θέλει καθαρή αναρρίχηση βράχου. Είμαστε, δηλαδή, περίπου 16-17 ώρες στα σχοινιά δεμένοι για να φτάσουμε στην κορυφή».
Σε μια από τις κατασκηνώσεις γνωριστήκαμε με τον Ελβετό ορειβάτη Ιβ Λαμπέρ, που έναν μήνα νωρίτερα είχε ανέβει στο Εβερεστ. Σκαρφαλώσαμε μαζί για λίγο και πάνω στη συζήτηση μου είπε: «Γιατί δεν πας στο Εβερεστ; Σκαρφαλώνεις καλά, είσαι δυνατός και μάλλον το "έχεις?». Μέχρι τότε, το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτελούσε φυσικά έναν «απρόσιτο» στόχο, το άπιαστο όνειρο όλων των ορειβατών.
Εσωτερική ανάβαση
Ο Νίκος Μαγγίτσης δεν είχε καν φανταστεί τον εαυτό του στις πλαγιές της «στέγης του κόσμου». Ο Ελβετός ορειβάτης ήταν ο πρώτος που τον εμψύχωσε και τον έκανε να το πιστέψει. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε και άλλος «μέντορας». «Το 2003 βρέθηκα στην Ανταρκτική. Εκεί ήταν και ο Κόνραντ Ανκερ, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους ορειβάτες, με τον οποίο σκαρφαλώσαμε μαζί στο όρος Βίνσον, το ψηλότερο στην Ανταρκτική. "Νίκο, μπορείς να ανέβεις και στο Εβερεστ", μου είπε ο Ανκερ. Κάπως έτσι άρχισα να μελετώ σοβαρά το ενδεχόμενο της ανάβασης, που τελικά πραγματοποιήθηκε το 2004, στο πλαίσιο της πρώτης επιτυχημένης ελληνικής αποστολής. Ο επόμενος στόχος ήταν να ολοκληρώσω το πρότζεκτ των "Seven Summits"».
Προκειμένου να προετοιμαστεί για την ανάβαση στο Εβερεστ, κατέκτησε και την κορυφή του όρους Ακονκάγκουα στην Αργεντινή, το ψηλότερο της Νοτίου Αμερικής. Ήταν μια ανάβαση που βοήθησε πολύ τον εγκλιματισμό του. Η καλή προετοιμασία για αναβάσεις σε μεγάλα υψόμετρα είναι απαραίτητη για την ασφάλεια των ορειβατών. Ένα κλασικό λάθος των λιγότερο έμπειρων αλπινιστών είναι η ανάβαση σε μεγάλο υψόμετρο σε μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς καλό εγκλιματισμό. «Κακός εγκλιματισμός είναι να ανεβούμε σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς κατάλληλη προσαρμογή. Κάτι τέτοιο οδηγεί σχεδόν πάντα στη συμπτωματολογία της νόσου του βουνού, που σε σοβαρές περιπτώσεις εξελίσσεται σε πνευμονικό ή εγκεφαλικό οίδημα. Πρόκειται για πολύ σοβαρά νοσήματα, που απειλούν την ίδια την επιβίωση του ορειβάτη υψηλού υψομέτρου».
nikosmaggitshs Υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι σε αυτά τα βουνά. Κατ’ αρχάς, οι καιρικές συνθήκες, αλλά και οι λεγόμενοι αντικειμενικοί κίνδυνοι: Χιονοστιβάδες, κατολισθήσεις, πτώση σε κρεβάς (χάσματα στον παγετώνα). Η ανάβαση σε κορυφές υψηλού υψομέτρου έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, κατά τη διάρκεια του οποίου οι συνθήκες ενδεχομένως να μην ευνοούν τη δράση στο βουνό. Το ατύχημα είναι μονίμως πιθανό. Μπορεί να τραυματίσει ή να σκοτώσει τον ορειβάτη, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη ματαίωση της αποστολής. Στη λεγόμενη και «ζώνη του θανάτου», μετά τα 7.800 μέτρα, οι ορειβάτες για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη οξυγόνου χρησιμοποιούν φιάλες με ειδικά μείγματα οξυγόνου. «Η χαμηλή βαρομετρική πίεση και το λίγο οξυγόνο μπορεί να επιδράσουν αρνητικά στη φυσιολογία του οργανισμού. Πιθανόν να υπάρξουν μόνιμες βλάβες. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να δοκιμάσω ανάβαση χωρίς οξυγόνο στο Εβερεστ, κάτι που έχουν κάνει ελάχιστοι στον κόσμο», σημειώνει ο ίδιος.
Όταν κατακτά έναν στόχο, θέτει αμέσως τον επόμενο, που αποσκοπεί στη βελτίωση του επιπέδου του ως ορειβάτη. Ο Νίκος εξηγεί τις ικανότητες που χρειάζονται για την ανάβαση των υψηλότερων κορυφών του πλανήτη: «Η ισχυρή θέληση είναι προαπαιτούμενο. Ο εκάστοτε στόχος πρέπει να είναι ρεαλιστικός και να ταιριάζει με το επίπεδο του ορειβάτη. Χρειάζεται καλή προετοιμασία, πολλές εμπειρίες, άριστη φυσική κατάσταση και πλήρης τεχνική κατάρτιση», καταλήγει ο αφοσιωμένος ορειβάτης.
Έτσι, λοιπόν, για να φτάσει κάποιος ψηλά πρέπει να το πιστέψει. «Αν πάμε με τη μέθοδο -πάμε κι αν κουραστούμε γυρίζουμε-, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Πάμε και σταματάμε μόνο στην κορυφή. Ο στόχος μας είναι η κορυφή». Για ένα διακεκριμένο ορειβάτη ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι αυτός που οδηγεί προς τα πάνω...
Έβερεστ
Στην στέγη του κόσμου
«Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα στην κορυφή του Έβερεστ ήταν κατ’ αρχάς μια μεγάλη αγκαλιά με τον Απα Σέρπα. Με έναν άνθρωπο που είναι στο βιβλίο Γκίνες ως ο μόνος άνθρωπος που έχει ανέβει τόσο πολλές φορές στην κορυφή του Έβερεστ. Είπαμε ο ένας στον άλλον πολλές φορές συγχαρητήρια και φωτογραφηθήκαμε. Εκεί βγάλαμε τα γυαλιά και τη μάσκα. Παρέμεινα στην κορυφή για 45 λεπτά χωρίς οξυγόνο. Κοιτούσαμε το Μακαλού, μια κορυφή 8.400 μέτρων που είναι απέναντι, και βλέπαμε πόσο μικρά φάνταζαν πια τα άλλα βουνά των 6.000 μέτρων μπροστά στο Έβερεστ. Είχαμε, όμως, πολύ λίγο χρόνο και πολύ λίγη διάθεση για να πανηγυρίσουμε εκεί πάνω. Η απόλαυση και η ικανοποίηση ήταν πίσω, όταν επιστρέψαμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου