Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Η ταυτότητα του Δεκεμβρίου

Το Καλαντάρι του Δεκεμβρίου
Très riches heures du duc de Berry
Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Χριστουγεννάρτς (ποντιακά) ή Σινιντρέ (Αρβανίτικα) είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο και είναι ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν ο 10ος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ενώ την 22 Δεκεμβρίου μπαίνει επισήμως ο Χειμώνας και ξεκινούν οι χιονοπτώσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».
Τα λουλούδια του Δεκεμβρίου είναι ο νάρκισσος και ο ελαιόπρινος. Οι ζωδιακές πέτρες του είναι τουρκουάζ, λάπις λάζουλι, ζιρκόνιο και τανζανίτης. Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο νότιο ημισφαίριο. Ο Δεκέμβρης πάντα ξεκινά την ίδια μέρα της εβδομάδας με τον Σεπτέμβριο.

Στο καλαντάρι του λαού μας ο Δεκέμβριος θεωρείται ιδιαίτερα «γιορτινός» λόγω των πολλών θρησκευτικών εορτών του όπως του Αγίου Διονυσίου στις 17 του μήνα. Ο Δεκέμβρης ονομάζεται, μεταξύ άλλων, και «κυρ Λευτέρης» από την γιορτή του αγίου Ελευθερίου στις 15 του μήνα που χαρίζει «καλή λευτεριά» στις έγκυες γυναίκες. Στης αγίας Άννας, στις 9 του μήνα, «η μέρα παίρνει ανάσα», ενώ στις 12, στην εορτή του αγίου Σπυρίδωνα «η μέρα παίρνει ένα σπυρί», αρχίζει δηλαδή να μεγαλώνει.
Στις αρχές, όμως, του μήνα έχουμε τα «Νικολοβάρβαρα» οπότε «κάνει νερά και χιόνια» όπως λέει ο λαός μας, ενώ οι ναυτικοί συμπληρώνουν: «Τ’ αϊ-Νικολοβάρβαρα, κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκας και τελώνια». Για τον χειμώνα γίνεται και η εξής αναφορά: «Αν τ’ Αγιού Φιλίππου λείπω, τ’ Άγια των Αγιών δε λείπω, κι αν λείπω τ’ Άγια των Αγιών τ’ Αϊνικολοβάρβαρα είμαι εδώ». Άλλες παρόμοιες παροιμίες αναφέρουν επίσης ότι «Η αγία Βαρβάρα βαρβαρώνει (το κρύο), ο αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο αϊ-Νικόλας παραχώνει». Σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη:
«...οι γιορτές της αγίας Βαρβάρας, του αγίου Σάββα και του αγίου Νικολάου (4,5 και 6 Δεκεμβρίου) παρουσιάζουν μια αγιωνυμική ενότητα. Ενότητα χρονική, που δημιουργείται από τις συνήθως ακραίες καιρικές συνθήκες τις μέρες αυτές: "Τ’ Αγιονικολοβάρβαρα, ή βρέχει ή χιονίζει", λέγουν στη Σίφνο. Την κλιμακωτή επέλαση του κρύου εκφράζει παραστατικά και ο ποντιακός λόγος: "άε-Βάρβαρα φύσα, άε-Σάββα βρέξαν, άε-Νικόλα σόντσον (χιόνισε)". Υπάρχουν όμως και αντίθετες δοξασίες, ότι τότε μπορεί να επικρατεί και καλοκαιρία: "Τα Νικολοβάρβαρα κι οι τοίχοι βράζουν" (Χίος)».


Στις 4 Δεκεμβρίου τιμάται επίσης και η μνήμη του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού (674-749) που χαρακτηρίζεται ως «οικουμενικός διδάσκαλος» και με γνώσεις τόσες «ώστε με τίποτα δεν θα μπορούσε να καταταγεί δεύτερος όσων είναι ονομαστοί». Ο δε Νικόλαος Γ. Πολίτης μας λέει ότι:
«Σχετικώς με την συνεισφορά του στις καθημερινές λειτουργικές ανάγκες θυμίζουμε πως ολόκληρο το εικοσιτετράωρο η Εκκλησία αναπέμπει ύμνους που έχει γράψει ο Δαμασκηνός... Αντί άλλης κρίσεως για το ποιητικό του έργο, αρκεί να αναφερθεί πως το τροπάριο που ακούγεται σήμερα κυρίως στις νεκρώσιμες ακολουθίες, το ‘‘πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον’’, είναι από τα πρώτα που έγραψε».


Χριστούγεννα και Ρώμη
Ο Δεκέμβριος, πάντως, όπως κι αν το δει κάποιος, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 του μήνα. Ο κύριος, μάλιστα, λόγος που έκανε την Εκκλησία να προσδιορίσει τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είναι η προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ «να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς», αφού η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τη Ρώμη η κεντρική εορτή των Σατουρναλίων και της γέννησης του «αήττητου ηλίου», η γνωστή ως Dies Natalis Invicti Solis. Παράλληλα οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τα Κρόνια (αφιερωμένα στον Κρόνο) και τα Διονύσια, καθώς επίσης και τα θεοφάνια ή επιφάνεια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα.
Τα Σατουρνάλια ήταν η αρχαιότερη γιορτή των Ρωμαίων και την απέδιδαν στον Ρωμύλο ή στους Πελασγούς. Ξεχώρισε όμως από τις άλλες αγροτικές γιορτές τους το 217 π.Χ. Οι γιορτές αυτές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα και είχαν κατακτήσει ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Άρχιζαν με τα Βρουμάλια από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια από τις 18 έως τις 24 Δεκεμβρίου. Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της τροπής του ηλίου, που άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του ήλιου ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει.
Επειδή, λοιπόν, οι πρώτοι χριστιανοί ήσαν εκτός νόμου στη Ρώμη, και δεν τους επιτρεπόταν να συναντιούνται ή να εκκλησιάζονται μαζί, οι συναντήσεις τους γίνονταν κρυφά και σε μικρές ομάδες στις κατακόμβες τους, όπου και τελούσαν τις θρησκευτικές τους εορτές. Για να αποφύγουν λοιπόν τους διωγμούς αποφάσισαν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο έλπιζαν να μην ανακαλυφθούν από τους εορτάζοντες Ρωμαίους.
Έτσι η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων, καθιερώθηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη κατά τα μέσα περίπου του 4ου μ.Χ. αιώνα, ενώ κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου ξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη την Ανατολή εκτός από την Αρμενία όπου διατηρήθηκε ο συνεορτασμός στις 6 Ιανουαρίου.
Ο εορτασμός όμως των Χριστουγέννων την ίδια ημέρα που οι εθνικοί γιόρταζαν τα δικά τους Σατουρνάλια ή Κρόνια είχε και τις δυσμενείς του επιπτώσεις. Γιατί, σιγά-σιγά, και ιδιαίτερα μεταξύ του 5ου και 8ου αιώνα, πολλά από τα απαράδεκτα για την εκκλησία έθιμα των αρχαίων εορτασμών πέρασαν και στην Χριστιανική εορτή και ιδιαίτερα στο Βυζάντιο «όπου ο λαός τα ακολουθούσε με υπερβολή και γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας ή οι Κανόνες των Συνόδων τα πολεμούσαν». Το 729 μ.Χ. μάλιστα ο Πάπας Ζαχαρίας αναγκάστηκε να απαγορεύσει με αυστηρότητα τους εορτασμούς των Χριστουγέννων του τύπου των αρχαίων Καλενδών.
Εντούτοις πολλά από τα έθιμα αυτά των Σατουρναλίων και των Καλενδών, που διαρκούσαν 12 συνολικά ημέρες, διατηρούνται ακόμη και σήμερα στους εορτασμούς του «Δωδεκαημέρου» του χρονικού δηλαδή διαστήματος μεταξύ των δυο μεγάλων ακινήτων εορτών της Χριστιανοσύνης των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, και των Θεοφανίων στις 6 Ιανουαρίου.

Ηλιοστάσιο
Ο εορτασμός της 25ης Δεκεμβρίου από τους αρχαίους είχε μία σπουδαία αστρονομική σημασία. Στην εποχή μας, ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο ύψος του στις 22 Δεκεμβρίου. Επί έξι μήνες, κάθε μέρα χαμηλώνει όλο και περισσότερο στον ουρανό ανατέλλοντας όλο και πιο αργά και δύοντας καθημερινά νωρίτερα. Μετά τις 22 Δεκεμβρίου όμως, ο Ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να αναρριχάται και πάλι στον ουρανό, και οι μέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν. Έτσι, τα μεσημέρια ο Ήλιος φαίνεται όλο και πιο ψηλά στον ουρανό. Ονομάζουμε την 22α Δεκεμβρίου ημέρα της «χειμερινής τροπής του Ηλίου», οπότε ο Ήλιος σταματάει την προς Νότο κίνησή του και τρέπεται στην αντίθετη φορά, προς Βορρά. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη «χειμερινή τροπή» ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, η χειμερινή τροπή ονομάζεται επίσης και «χειμερινό ηλιοστάσιο». Η ημέρα αυτή επισημαίνει επίσης την αρχή της εποχής του Χειμώνα.

Ημερολόγια: Ιουλιανό και Γρηγοριανό
Το πρόβλημα αρχίζει με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. που είχε όμως κι αυτό τις δικές του ατέλειες γιατί έχανε μία ημέρα κάθε 128 χρόνια. Το Ιουλιανό λοιπόν ημερολόγιο είχε θεσπίσει την «χειμερινή τροπή του Ηλίου», το χειμερινό δηλαδή ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά με την πάροδο των ετών το προστιθέμενο μικρό λάθος είχε μεταθέσει την πραγματική ημερομηνία της χειμερινής τροπής. Έτσι λοιπόν το 325 μ.Χ. το έτος που έγινε η Σύνοδος της Νίκαιας, η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 22 Δεκεμβρίου. Η μετάθεση όμως του Χειμερινού Ηλιοστασίου συνεχίστηκε χωρίς να διορθωθεί μέχρι και το έτος 1582, οπότε η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 12 Δεκεμβρίου.
Τότε ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ εισήγαγε μία νέα μεταρρύθμιση, γι’ αυτό και το νέο ημερολόγιο, αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα, ονομάζεται Γρηγοριανό, και χάνει μία μόνον ημέρα στα 3.333 χρόνια. Για να γίνει μια καινούρια αρχή, η Γρηγοριανή μεταρρύθμιση έτρεψε τη θέση του ημερολογίου προς τα εμπρός με βάση το έτος της Συνόδου της Νίκαιας και όχι το έτος εισαγωγής του Ιουλιανού ημερολογίου, το 44 π.Χ. Γι’ αυτό και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει σήμερα στις 22 Δεκεμβρίου, και ο πρωταρχικός λόγος για τον εορτασμό της 25ης Δεκεμβρίου έχει πια χαθεί.

1 Δεκεμβρίου 1947: Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κόμι στριπ. Είναι δημιουργημα του Καρλ Μπαρκς.

Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, ή Θείος Σκρουτζ  είναι φανταστικός χαρακτήρας της Ντίσνεϊ. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παπιά-ήρωες της εταιρίας, δεν δημιουργήθηκε στο χώρο των κινουμένων σχεδίων, αλλά στα περιοδικά κόμικς. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1947, δια χειρός του μεγάλου σχεδιαστή Καρλ Μπαρκς, στην ιστορία Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Σκρουτζ είναι τα απίστευτα πλούτη του (είναι μακράν το πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο της Ντίσνεϊ, αλλά και ίσως σε όλο τον κόσμο της φαντασίας - μυθοπλασίας), αλλά και η απύθμενη τσιγκουνιά του. Σύμφωνα με φήμες, η περιουσία του Σκρουτζ είναι τόσο μεγάλη, που φτάνει τα 6 απιθανικομμύρια, 7 φανταστικομμύρια, 8 πολυμυριαδομμύρια, 9 δισεκατομμύρια, 1 εκατομμύριο, 23 δολάρια και 45 σεντς. Το όνομα Σκρουτζ είναι βασισμένο στον Εμπενίζερ Σκρουτζ, τον βασικό πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Καρόλου Ντίκενς.

Ιστορία
Μετά την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα, ο Μπαρκς άρχισε να τον χρησιμοποιεί όλο και πιο συχνά και σύντομα έγινε πολύ δημοφιλής, αφού οι περιπέτειες του και η αναζήτηση για περισσότερα πλούτη τον έφερναν σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε περίεργες καταστάσεις. Το 1952 απέκτησε το δικό του περιοδικό με τίτλο Uncle Scrooge, (Θείος Σκρουτζ). Το περιοδικό ανέβηκε στην κορυφή των πωλήσεων των κόμικς στην Αμερική. Ο Καρλ Μπαρκς συνέχισε για πολλά χρόνια να γράφει και να σχεδιάζει ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Σκρουτζ και τα άλλα παπιά και οι περισσότερες από αυτές θεωρούνται πλέον κλασικές και ανήκουν στα αριστουργήματα της ένατης τέχνης. Το 1994, ο Ντον Ρόσα ολοκλήρωσε το βραβευμένο του κόμικς Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ, το οποίο αφηγείται σε δώδεκα κεφάλαια όλη την ιστορία του ήρωα, από τα παιδικά του χρόνια ως την στιγμή της πρώτης του παρουσίασης στο κοινό, με την ιστορία "Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας". Έκτοτε, ο Σκρουτζ έγινε ένας από τους κύριους χαρακτήρες των Κόμικς και συνοδεύεται πάντοτε από την πρώτη του δεκάρα. Ο Ρόσα, επίσης, ανέλαβε και την χρονολόγηση της ζωής του Σκρουτζ, βασισμένη αποκλειστικά σε στοιχεία από τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς.

Αντίπαλοι
Ο Σκρουτζ, κατά την διάρκεια της περιπλάνησής του στον κόσμο, γνώρισε πολλούς οι οποίοι εποφθαλμιούν να κλέψουν τα χρήματά του, όπως ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, Ολλανδός ο οποίος γεννήθηκε στην Νότια Αφρική, και ενώ έχει αρκετά κοινά με τον Σκρουτζ - στον τομέα του πλούτου - είναι πολύ πιο μοχθηρός. Ένας ακόμη ανταγωνιστής του είναι ο Τζον Ρόμπαξ, ένας πλούσιος αλλά σπάταλος εκατομμυριούχος. Αρκετά μεγάλος εχθρός είναι η συμμορία των Μουργόλυκων, οι οποίοι έχουν προσπαθήσει αμέτρητες φορές να του κλέψουν την αμύθητη περιουσία του, αλλά χωρίς επιτυχία. Ο μεγαλύτερος του όμως εχθρός είναι η σατανική μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ. Η Μάτζικα έβαλε ως σκοπό της ζωής της να κλέψει την πρώτη δεκάρα του Σκρουτζ και, λιώνοντάς την, να αποκτήσει το άγγιγμα του Μίδα και έτσι να γίνει η πλουσιότερη μάγισσα του κόσμου. Γι' αυτόν τον λόγο, ο Σκρουτζ έχει εξοπλίσει το θησαυροφυλάκιό του με χιλιάδες αντιμαγικά μέτρα.

Ο Σκρουτζ στις Ελληνικές Εκδόσεις
Ο Σκρουτζ παρουσιάστηκε στο Ελληνικό κοινό από πολύ παλιά και είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του περιοδικού Μίκυ Μάους, όπως και άλλων περιοδικών της Ντίσνεϊ. Από το 1988, με την κυκλοφορία του περιοδικού Κόμιξ, το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και με τα κλασικά αριστουργήματα του Καρλ Μπαρκς, αλλά και των διαδόχων του, κυρίως του Ντον Ρόσα. Αφού ο "Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ" δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αυτό σε συνέχειες κυκλοφόρησε το 2004 σε έναν συγκεντρωτικό τόμο από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα Α.Ε. Το 2006 κυκλοφόρησε και ο συμπληρωματικός τόμος "Βίος και πολιτεία: Τα χαμένα επεισόδια".

1 Δεκεμβρίου 1909: Ιδρύεται το νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός» στην Αθήνα, ειδικευμένο στα δερματικά και αφροδίσια νοσήματα

Το Νοσοκομείο Συγγρού είναι ειδικό νοσηλευτικό ίδρυμα για μεταδοτικά νοσήματα στην Αθήνα, που ανεγέρθηκε από κληροδότημα του εθνικού ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού με αυτοπρόσωπη εποπτεία της συζύγου του Ιφιγένειας, το γένος Μαυροκορδάτου.
Άρχισε η λειτουργία του επίσημα το 1910 υπό την εποπτεία του Υπουργείου Υγιεινής και περιλαμβάνει πανεπιστημιακή κλινική αφροδισίων και δερματικών νοσημάτων, εξωτερικά ιατρεία, τελειότατα μικροβιολογικά εργαστήρια, φυσικοθεραπευτήριο, καθώς και το μοναδικό μουσείο προπλασμάτων των μεταδοτικών και δερματικών νόσων στην Ελλάδα. Επίσης, διαθέτει μια πλήρη βιβλιοθήκη που συνεχώς συμπληρώνεται με σχετικά βιβλία, περιοδικά και συγγράμματα, μοναδική στο είδος της. Στο δε υφιστάμενο αμφιθέατρο του νοσοκομείου γίνονται τακτικά σχετικές επιστημονικές ανακοινώσεις προς τους φοιτητές της Ιατρικής, Οδοντιατρικής και στις Μαίες, στους οποίους και επιδεικνύονται περιπτώσεις ασθενών. Το Νοσοκομείο διοικείται υπό ολιγομελή εφορεία με διευθυντή τον εκάστοτε τακτικό καθηγητή των αφροδισίων και δερματικών νοσημάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://www.syggros-hosp.gr/

1 Δεκεμβρίου 1818: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μυείται στη Φιλική Εταιρεία.

Η διαδικασία της μύησης

Από τη μυητική βαθμίδα των Συστημένων αναδεικνύονταν όσοι επρόκειτο να περάσουν στην επόμενη, εκείνη των Ιερέων. Προηγείτο λεπτομερής παρακολούθηση του χαρακτήρα τους και δοκιμαζόταν ο βαθμός αφοσίωσής τους στην υπόθεση της ελευθερίας. Όποιος κρινόταν ώριμος να προχωρήσει στο βαθμό του Ιερέα, τον αναλάμβανε ο μυητής. Kατ' αρχάς διεξαγόταν ένας σημαντικός διάλογος ανάμεσά τους, κατά τη διάρκεια του οποίου ο μυητής του έθετε καίριες ερωτήσεις για τη σχέση του με τη Φιλική Εταιρεία, για το ότι μπορούσε να χάσει και τη ζωή του για τα ιδεώδη της, για το πόσο αισθανόταν έτοιμος και ικανός να προχωρήσει. Εάν οι απαντήσεις ήταν ικανοποιητικές, του ανακοίνωνε ότι επρόκειτο να περάσει στη βαθμίδα των Ιερέων και χώριζαν για να ξανασυναντηθούν την επόμενη νύχτα.
Ο υποψήφιος έφερνε ένα μικρό κίτρινο κερί που του είχε ζητηθεί από πριν και πήγαιναν σ' ένα ασφαλές σπίτι.[8] Εκεί ο μυητής έπαιρνε ένα εικόνισμα και το έστηνε στο τραπέζι. Μπροστά από το εικόνισμα άναβαν το κερί. Μέσα στην επιβλητική ατμόσφαιρα του μισοσκόταδου ο μυητής τον ρωτούσε με επισημότητα για τελευταία φορά:
«Μήπως δεν στοχάζεσαι τον εαυτόν σου εις αρκετήν δύναμην; Έχεις ακόμη καιρό να παραιτηθείς.. Από τον δεσμόν όπου εμβαίνεις μόνον o θάνατος θα ημπορεί να σε λυτρώσει! Σε ολίγoν κάθε μεταμέλειά σου θα είναι ασυγχώρητος!»
«Το εστοχάστηκα και στέργω», έπρεπε να είναι η απάντηση που αναμενόταν από τον υποψήφιο και εάν την έδινε, τότε συνεχιζόταν η μυητική διαδικασία.
Αμέσως μετά ο μυητής έπαιρνε το κερί και το έδινε στον υποψήφιο που το κρατούσε με το αριστερό χέρι, ενώ γονάτιζαν και οι δύο, έκαναν το σταυρό τους και ασπάζονταν την εικόνα. Σε αυτή τη θέση ο μυητής διάβαζε το «τον μεγάλο όρκο" και ο μυούμενος τον επαναλάμβανε με κάθε σεβασμό της ιερής εκείνης στιγμής.
«Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα. Να φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της, μήτε να σταθώ κατ΄ουδένα λόγον ή αφορμή του να καταλάβωσι άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου.
Ορκίζομαι ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμμίαν εταιρείαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανέναν δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, θέλω τον νομίζει ως ουδέν.
Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήσει.
Ορκίζομαι να μη μεταχειριστώ ποτέ βίαν δια να αναγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν επιμέλειαν να μην λανθασθώ κατά τούτο, γενόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος, με κανένα συνάδελφον.
Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα.
Ορκίζομαι ότι καθώς εγώ παρεδέχθην εις Εταιρείαν, να δέχομαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος.
Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ΄ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρείας, θεωρών αυτά ως ιερό πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το Έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα εσφραγισμένα γράμματα.
Ορκίζομαι να μην ερωτώ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να αποκρίνομαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινός.
Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.
Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».
Με το πέρας του όρκου ο μυητής ακουμπούσε το δεξί του χέρι στον ώμο του μυούμενου και δήλωνε με κάθε επισημότητα:
«Ενώπιον του αοράτου και πανταχού παρόντος αληθινού Θεού,. του καθ' αυτό δικαίου, του εκδικούντος την παράβασιν και παιδεύοντος την κακίαν, καθιερώνω κατά τους κανόνας της Φιλικής Εταιρείας τον (ονοματεπώνυμο) εκ πατρίδος (τόπος καταγωγής), ετών (ηλικία) και επαγγέλματος (τάδε) και δέχομαι τούτον ιερέα, καθώς εδέχθην τούτον εις την Εταιρείαν των Φιλικών».[8]
Το κερί έσβηνε και φυλασσόταν ευλαβικά, ενώ από εκείνη τη στιγμή ο μυημένος ήταν Ιερέας της Φιλικής. Την επόμενη μέρα του δείχνονταν τα σημάδια αναγνώρισης. Την τρίτη ημέρα έπρεπε να αποστηθίσει τον μυστικό κώδικα της οργάνωσης, ενώ την τέταρτη μέρα απαντούσε σε ένα προκαθορισμένο ερωτηματολόγιο. Τέλος, ο νέος Ιερέας συνεισέφερε ένα χρηματικό ποσό για τους σκοπούς της οργάνωσης, που συνοδευόταν από ένα γράμμα, το οποίο στη συνθηματική γλώσσα απεκαλείτο αφιερωτικό. Σε αυτό το γράμμα ο μυητής χάραζε στην κορυφή το δικό του μυστικό σήμα αφιέρωσης και δίπλα το μυστικό σήμα καθιέρωσης του Ιερέα, που στο εξής αποτελούσε τη συμβολική του υπογραφή. Παραδινόταν, επίσης, στον Ιερέα ένα γράμμα που πάντα είχε μαζί του και στη μυστική γλώσσα των Φιλικών ονομαζόταν γράμμα υπεροχής. Όταν ένας Ιερέας συναντούσε κάποιον Συστημένο και έκαναν τα σημεία αναγνώρισης, ο δεύτερος ήταν υποχρεωμένος να δείξει το συστατικό του γράμμα εάν το ζητούσε ο πρώτος, αρκεί αυτός να έδειχνε από μακριά το γράμμα υπεροχής. Προκειμένου να διαφυλάσσονται τα στεγανά της «Αόρατης Αρχής», κανείς νεοφώτιστος Ιερέας δεν μπορούσε να επικοινωνήσει απευθείας με αυτήν, παρά μόνο μέσω του μυητή του. Αυτή η πυραμιδοειδής δομή ήταν που διαφύλαξε μέχρι τέλους και διατήρησε αλώβητη τη Φιλική Εταιρεία.
Έτσι, ο νέος Ιερέας ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το έργο της διαφώτισης και της στρατολόγησης νέων μελών, εφόσον έδινε έναν τελικό όρκο, στον οποίο ορκιζόταν ότι πάντοτε θα διακήρυσσε τα ιδεώδη της οργάνωσης. Η ανώτατη βαθμίδα μύησης στη Φιλική Εταιρεία ήταν οι Ποιμένες, οι οποίοι στρατολογούνταν από τις τάξεις των Ιερέων. Κατά την τελετή μύησής τους οι υποψήφιοι Ποιμένες έφερναν μαζί το κερί της προηγούμενης μύησής τους και για άλλη μια φορά έδιναν μέγα όρκο εμπρός στο εικόνισμα ότι θα τηρούν αυστηρά τα καθήκοντά τους, ότι δε θα δέχονται στις τάξεις τους άσωτους ή φιλάργυρους και ότι δεν πρόκειται για κανένα λόγο να μαρτυρούν το βαθμό τους. Συνέτασσαν και αυτοί ένα αφιερωτικό γράμμα προς την «Αόρατο Αρχή», στο οποίο χαράσσονταν διαφορετικά σύμβολα. Επίσης, διαφορετικό κώδικα είχε και το γράμμα που έφεραν μαζί τους. Σε καμιά βαθμίδα δεν υπήρχε δυνατότητα λήψης αποφάσεων, ούτε επιτρεπόταν να συσκέπτονται και να συνεδριάζουν. Υπάκουαν ασυζητητί στις εντολές της ηγεσίας.

1 Δεκεμβρίου 2005: πεθαίνει ο Γκαστ Αβράκοτος, ελληνικής καταγωγής θρυλικός πράκτορας της CIA, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ήττα των σοβιετικών στο Αφγανιστάν

Ο Γουσταύος-Λάσκαρης "Γκαστ" Αβράκωτος (Gustav Lascaris "Gust" Avrakotos) (14 Ιανουαρίου 1938 - 1 Δεκεμβρίου 2005) ήταν ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA, με καταγωγή από τη Λήμνο. Υπήρξε σύνδεσμος της ΣΙΑ με την ΚΥΠ τη δεκαετία του '60. Επίσης, ήταν ο αφανής επικεφαλής της "Afghan Task Force". Έγινε περισσότερο γνωστός στο κοινό το 2003 από την έκδοση του βιβλίου του "Charlie Wilson's War: The Extraordinary Story of the Largest Covert Operation in History", στο οποίο παρουσιάζει την αμερικανική ανάμειξη κατά τον σοβιετικό πόλεμο στο Αφγανισταν. Ο Charlie Wilson, γερουσιαστής από το Τέξας, ήταν ο συνεργάτης του Αβράκωτου στην επιχείρηση αυτή. Το 2007 με βάση το βιβλίο του Αβράκωτου γυρίστηκε η ταινία "Charlie Wilson's War", με πρωταγωνιστές τον Τομ Χανκς και την Τζούλια Ρόμπερτς.

Ο Αβράκωτος γεννήθηκε το 1938 στο Aliquippa της Πενσυλβάνια. Ο πατέρας του ήταν ελληνοαμερικανός πρώτης γενιάς από τη Λήμνο και είχε μια βιοτεχνία αναψυκτικών. Αρχικά, εργάστηκε στην εταιρία χάλυβα "Jones and Laughlin Steel Company", ως το 1955 που αποφοίτησε από το γυμνάσιο της πόλης. Σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ από όπου αποφοίτησε με έπαινο. Επίσης, έγινε δεκτός στο "Carnegie Institute of Technology".

Το 1962 προσλήφθηκε στη CIA στο Λάνγκλεϋ της Βιρτζίνια και ανάμεσα στα καθηκόντά του ήταν η προώθηση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στην Ελλάδα. Προβλήθηκε ο ισχυρισμός πως ο Αβράκωτος ήταν ο σύνδεσμος της ΣΙΑ με την ελληνική ΚΥΠ που είχε τότε επικεφαλής τον μετέπειτα δικτάτορα Παπαδόπουλο. Επίσης, είχε ανάμειξη στο πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο κατά του Μακάριου.

Τη δεκαετία του '80 ήταν επικεφαλής της Επιχείρησης "Κυκλών" (Operation Cyclone), της μεγαλύτερης μυστικής επιχειρήσης στην ιστορία της ΣΙΑ. Με αυτή την επιχειρήση η ΣΙΑ χρηματοδοτούσε τους Αφγανούς αντάρτες Μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών που είχαν καταλάβει το Αφγανιστάν. Για την συμβολή του στην επιτυχία της επιχείρησης το 1988 τιμήθηκε από τη ΣΙΑ με το "Μετάλλιο Αξίας" "Intelligence Medal of Merit".

Μετά το τέλος του Σοβιετο-αφγανικού πολέμου εργάστηκε για μικρό διάστημα σε αφρικανικές υποθέσεις και στη συνέχεια συνταξιοδοτήθηκε το 1989. Ακολούθως, εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα σε διάφορες επιχειρήσεις, όπως η "TRW" και η "News Corporation". Από το 1997 ως το 2003 επανήλθε στη ΣΙΑ ως σύνδεσμος.

Απεβίωσε το 2005 ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

1 Δεκεμβρίου 1955: η Ρόζα Παρκς αρνείται να σηκωθεί από το κάθισμά της σε λεωφορείο για να καθίσει ένας λευκός και συλλαμβάνεται.


Μία νεαρή μοδίστρα, η Ρόζα Μπαρκς, αρνείται να σηκωθεί από το κάθισμά της στο λεωφορείο για να καθίσει ένας λευκός και συλλαμβάνεται. Το παράδοξο για εμάς αυτό γεγονός συνέβη στην πόλη Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, στην καρδιά του αμερικάνικου νότου, που ήταν γνωστός για τις ρατσιστικές του προκαταλήψεις ήδη από την εποχή του εμφυλίου πολέμου.

Τη δεκαετία του '50, στα λεωφορεία της πόλης οι μπροστινές θέσεις προορίζονταν για τους λευκούς επιβάτες, ενώ στο πίσω μέρος μπορούσαν να κάθονται οι μαύροι εφόσον υπήρχαν κενές θέσεις.

Η Ρόζα Μπαρκς δεν ήταν βέβαια μια τυχαία επιβάτις, αλλά δραστήριο μέλος της τοπικής οργάνωσης για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, που βρήκαν την «χρυσή» ευκαιρία να αναδείξουν το θέμα. Με επικεφαλής τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ένα δραστήριο νεαρό εφημέριο, ξεκίνησαν ένα γενικευμένο μποϋκοτάζ των συγκοινωνιών της πόλης που προκάλεσε μεγάλες οικονομικές ζημιές στη δημοτική αρχή.

Οι διαμαρτυρόμενοι, με τη βοήθεια πολλών λευκών κατοίκων, οργάνωσαν ένα εναλλακτικό σύστημα συγκοινωνιών με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα. Η αντίδραση των λευκών ήταν βίαια. Οι αρχές έκαναν τα «στραβά μάτια» στην Κου Κλουξ Κλαν, η οποία ένα βράδυ πυρπόλησε το σπίτι του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Η ενέργεια αυτή έφερε τα αντίστροφα αποτελέσματα, καθώς προκάλεσε παναμερικανικό ενδιαφέρον. Ο διαχωρισμός λευκών και μαύρων στα λεωφορεία έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο με απόφασή του στις 13 Νοεμβρίου του 1956 ακύρωσε τον συγκεκριμένο κανονισμό της πολιτείας της Αλαμπάμα.

1 Δεκεμβρίου 1891: Ο Τζέιμς Νάισμιθ δημιουργεί ένα νέο παιχνίδι και το ονομάζει μπάσκετ-μπολ.


Η καλαθοσφαίριση (αγγλ. basketball, μπάσκετ-μπολ) ή πιο συχνά μπάσκετ, είναι ένα ομαδικό άθλημα. Εμπνευστής και δημιουργός του ήταν ο Καναδός, καθηγητής φυσικής αγωγής στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, Τζέιμς Νάισμιθ. Ημερομηνία δημιουργίας - γέννησης του αθλήματος έχει καταγραφεί η 01 Δεκεμβρίου 1891.

Κανόνες
Παίζεται με δύο ομάδες των πέντε ατόμων σε ένα (συνήθως κλειστό, που στο έδαφός του έχει παρκέ) γήπεδο με δύο αντικριστά καλάθια. Οι παίκτες επιτρέπεται να ακουμπήσουν την μπάλα μόνο με τα χέρια (ωστόσο δε συνιστά παράβαση εάν αυτή ακουμπήσει και οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, εκτός από τα πόδια). Σκοπός των ομάδων είναι να βάλουν με [σουτ] την μπάλα μέσα από το καλάθι όσο το δυνατόν περισσότερες φορές στα 40 λεπτά του αγώνα (τέσσερα δεκάλεπτα). Η ομάδα που θα πετύχει περισσότερους πόντους είναι η νικήτρια. Εάν ο αγώνας λήξει ισόπαλος, οι δύο ομάδες συνεχίζουν σε πεντάλεπτη παράταση κ.ο.κ. Κάθε ομάδα έχει 5 παίκτες ανά πάσα στιγμή μέσα στο γήπεδο, ενώ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπορεί να χρησιμοποιήσει άλλους 7 παίκτες (που βρίσκονται στον πάγκο), πραγματοποιώντας αλλαγές. Ανάλογα με το ποια ομάδα κατέχει την μπάλα, οι παίκτες παίζουν αμυντικά ή επιθετικά. Ο συνολικός χρόνος της επίθεσης μιας ομάδας είναι 24 δευτερόλεπτα, ενώ για να περάσει μια ομάδα την μπάλα από το μισό γήπεδο έχει μόνο 8 δευτερόλεπτα. Δεν επιτρέπεται να τρέχει κάποιος κρατώντας την μπάλα (βήματα): πρέπει ή να κάνει συγχρόνως ντρίμπλα ή να σταματήσει και να δώσει πάσα. Αλλιώς η μπάλα πηγαίνει στην αντίπαλη ομάδα.

Κάθε αγώνας διαρκεί 4 περιόδους ίσης διάρκειας. Ανάμεσα στην 1η και τη 2η, καθώς και ανάμεσα στην 3η και την 4η, μεσολαβεί διάλειμμα 2 λεπτών. Ανάμεσα στην 2η και την 3η, υπάρχει διάλειμμα 15 λεπτών, το λεγόμενο ημίχρονο. Κάθε προπονητής έχει το δικαίωμα να καλέσει τους παίκτες του στον πάγκο για να τους δώσει οδηγίες, τέσσερις φορές στον αγώνα. Αυτό λέγεται time-out και κατά τη διάρκειά του ο αγώνας διακόπτεται για 1 λεπτό, ενώ οι παίκτες συγκεντρώνονται στους πάγκους.

Στο παρκέ υπάρχει η γραμμή του τριπόντου (στα 6.75 μέτρα στην Ευρώπη για διοργανώσεις υπό την αιγίδα της FIBA, 7.25 στο NBA), που ορίζει την αξία κάθε σουτ. Οι αθλητές μπορούν να σκοράρουν για 2 πόντους (μέσα από τη γραμμή) ή για 3 (έξω από αυτήν, εφόσον δεν την πατούν). Για 1 πόντο μετράει η βολή, την οποία σουτάρουν οι παίκτες, κατόπιν υποδείξεως των διαιτητών (ενώ ο χρόνος έχει διακοπεί) μετά από φάουλ ή τεχνική ποινή (βλ. παρακάτω).

Παραβάσεις
Υπεύθυνοι για τις παραβάσεις είναι οι 3 διαιτητές. Βασικότερες παραβάσεις στο μπάσκετ είναι: το φάουλ, που είναι η βίαιη παρενόχληση ενός παίκτη από κάποιον αντίπαλό του, με τρόπο που ξεφεύγει από τα αθλητικά πλαίσια. Ο αμυνόμενος μπορεί να παρεμποδίσει τον επιτιθέμενο χρησιμοποιώντας μόνο τον κορμό του. Ο αθλητής που κάνει 5 φάουλ σε έναν αγώνα, αποβάλλεται και δεν μπορεί να επανέλθει στο γήπεδο (στα 6 φάουλ είναι η αποβολή στο NBA). Τα βήματα συμβαίνουν όταν ένας παίκτης κάνει περισσότερα από 2 βήματα κρατώντας την μπάλα, χωρίς να κάνει ντρίμπλα ή όταν κουνήσει τα πόδια του αφού έχει σταματήσει, κρατώντας την μπάλα με τα δύο χέρια. Σε περίπτωση άσχημης (υβριστικής, βίαιης κλπ.) συμπεριφοράς αθλητή ή προπονητή, ο διαιτητής έχει δικαίωμα να τον τιμωρήσει με τεχνική ποινή, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις υπάρχει η τιμωρία ντισκαλιφιέ, που ισοδυναμεί με αποβολή του παίκτη από τον αγώνα. Στο επιθετικό φάουλ όταν ο αμυνόμενος είναι ακίνητος και ο επιθετικός τον απωθήσει, είναι παράβαση. Το αν παίζει με πλάτη ή με πρόσωπο στο καλάθι δεν έχει σημασία, το φάουλ ισχύει και για τις δύο περιπτώσεις. Σε περίπτωση που ο επιθετικός αρνηθεί το φάουλ τιμωρείται με τεχνική ποινή από τον διαιτητή. Σε περίπτωση που ένας παίκτης σταματήσει την ντρίμπλα, τότε δεν μπορεί να ξεκινήσει να τριπλάρει ξανά γιατί έτσι θα κάνει διπλή τρίπλα, που ισοδυναμεί με βήματα.

1 Δεκεμβρίου 1997: η Βούλα Πατουλίδου παρουσιάζει το βιβλίο της "Έκρηξη Ψυχής" στη γιορτή του Συλλόγου Ολυμπιονικών


Περίληψη Βιβλίου

Eκεί ψηλά στο λόφο, δίπλα στο εκκλησάκι του Προφήτη Hλία, πιο κοντά στον ουρανό παρά στους ανθρώπους, η Bούλα έβλεπε τα σημάδια όλα. Ένιωθε πως ήταν θέλημα Θεού, πως μια ανεξιχνίαστη μοίρα την έσπρωχνε να κάνει τούτο ή το άλλο, πέρα από τη δική της δύναμη ή αδυναμία. Yπήρχε ένας αόρατος σχεδιασμός για τα μικρά και τα μεγάλα, σαν να ήταν έτοιμα, συντελεσμένα, πριν η ίδια τα βιώσει. Έτσι έβλεπε εκείνες τις μικρές συμπτώσεις, τις ασήμαντες, που αρχικά φαίνονταν τυχαίες, μα δεν ήταν...

1 Δεκεμβρίου 1990: πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών ο σκηνοθέτης Γιώργος Σεβαστίκογλου


Ο Γιώργος Σεβαστίκογλου γεννήθηκε στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης (1913). Σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μαθητής του Κάρολου Κουν στο κολλέγιο Αθηνών και ιδρυτικό μέλος του θεάτρου Τέχνης, πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με τη μετάφραση του έργου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ Σουάνεβιτ (που σκηνοθέτησε ο Κουν το 1942). Υπεύθυνος του Β΄ τμήματος του Θιάσου Ενωμένων Καλλιτεχνών, ήταν από το 1945 πόλος έλξης για τους αριστερούς θεατρικούς συγγραφείς και ηθοποιούς. Μετά τη λήξη του Εμφυλίου ο Σεβαστίκογλου, υπεύθυνος τότε του κινηματογραφικού συνεργείου του Δημοκρατικού Στρατού στο Γράμμο, αυτοεξορίστηκε στη Σοβιετική Ένωση (Τασκένδη - Μόσχα). Εκεί σπούδασε στην Ακαδημία Θεάτρου, έγινε γνωστός ως σκηνοθέτης και μεταφραστής, ενώ το έργο του "Αγγέλα", μεταφρασμένο στα ρωσικά παραστάθηκε από το θέατρο Βαχτάγκωφ και δεκαεφτά ακόμη σοβιετικές σκηνές. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1965. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στο Κονσερβατουάρ, ίδρυσε τον θίασο "Πράξις". Στην Ελλάδα γύρισε το 1974 και το 1981 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και πέθανε.

1 Δεκεμβρίου 1973: πεθαίνει σε ηλικία 75 ετών ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ.


Ο ισραηλινός πολιτικός Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν (το πραγματικό του επώνυμο ήταν Γκρούεν) γεννήθηκε στο Πλονσκ, στο τμήμα της Πολωνίας που βρίσκονταν υπό ρωσική κυριαρχία. Όπως και ο πατέρας του, ήταν ένθερμος και δραστήριος οπαδός του σιωνισμού, του κινήματος που επιδίωκε την επιστροφή των Εβραίων μεταναστών στην Παλαιστίνη και τη δημιουργία εβραϊκού κράτους.

Το 1906, λόγω των διωγμών των Εβραίων από τις ρωσικές αρχές, Ο Μπεν-Γκουριόν μετανάστευσε στην Παλαιστίνη, τμήτα τότε της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εκεί, εργάστηκε στις αγροτικές κοινότητες των Εβραίων εποίκων, οι οποίες είχαν δημιουργηθεί από τους πρώτους σιωνιστές. Αγνοώντας τις δυσκολίες στην Παλαιστίνη, με σκληρή δουλειά, ο Μπεν-Γκουριον συνέχισε τη σιωνιστική δράση του. Διακρίθηκε ως κορυφαίο στέλεγχος του κόμματος Εργάτες της Σιών και ως μέλος της συντακτικής ομάδας της εφημερίδας του, όπου αρθρογραφούσε. Το 1912 ο Μπεν-Γκουριόν άρχισε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες έμειναν στη μέση, όταν, μετά την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, οι τούρκικες αρχές τον απέλασαν και πήγε στη Νέα Υόρκη. H Ομοσπονδία και το Μαπάι Στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο άγγλος υπουργός Εξωτερικών έστειλε στο Λόρδο Ρότσιλντ (κορυφαίος ηγέτης σιωνισμού) επιστολή με την οποία τον πληροφορούσε ότι μετά τη λήξη του πολέμου (Α’ Παγκόσμιος), η αγγλική κυβέρνηση θα ευνοούσε την ίδρυση του Εβραϊκού κράτους, στην Παλαιστίνη. Έτσι, ο Μπεν-Γκουριόν κατατάχθηκε στην Εβραϊκή λεγεώνα του αγγλικού στρατού και πολέμησε για την απελευθέρωσή της Παλαιστίνης από τους Τούρκους. Αφού τελείωσε ο πόλεμος (1918) και όσο η Παλαιστίνη διοικούνταν από τους Άγγλους, ο Μπεν-Γκουριόν, προετοίμασε το έδαφος για την ίσρυση του νέου κράτους. Ενθάρρυνε τη μαζική μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη και αφού αγωνίστηκε για την ίδρυση της πρώτης Εβραϊκής ομοσπονδίας, εκλέχθηκε γενικός γραμματέας της το 1921 μέχρι και το 1935. Το 1930 μετά τη συνένωση μικρών ομάδων Εβραίων μεταναστών, προέκυψε το σοσιαλσιωνιστικό κόμμα Μαπάι, του οποίου την ηγεσία ανέλαβε ο Μπεν-Γκουριόν. Το 1935 ο προαναφερόμενος εκλέχθηκε πρόεδρος του διεθνούς οργανισμού που χειριζόταν τα θέματα εγκατάστασης Εβραίων στην Παλαιστίνη Το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ Το διογκούμενο μεταναστευτικό ρεύμα των Εβραίων ανησύχησε τους Αραβες της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να προκληθούν συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες και αλλαγή της αγγλικής πολιτικής: το 1939 η αγγλική κυβέρνηση επέβαλε αυστηρούς περιορισμούς στη μετανάστευση των Εβραίων και στο δικαίωμά τους να αγοράζουν γη στην Παλαιστίνη. Ο Μπεν-Γκουριόν θεώρησε το μέτρο κατάφωρη παραβίαση της Διακήρυξης Μπάλφουρ. Αλλά η έκρηξη του B´ Παγκοσμίου Πολέμου τον ίδιο χρόνο τον οδήγησε σε πολιτική συμπαράταξης με την Αγγλία, χωρίς όμως εγκατάλειψη της τελικής επιδίωξης. Ετσι δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι της Παλαιστίνης κατατάχθηκαν εθελοντές στις αγγλικές ένοπλες δυνάμεις, ενώ από την άλλη η μετανάστευση και η εγκατάσταση στην Παλαιστίνη συνεχίζονταν παρά τα απαγορευτικά μέτρα. Το 1942 ο Μπεν-Γκουριόν διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή πλεύσης του σιωνιστικού κινήματος: τότε για πρώτη φορά διακηρύχθηκε δημοσία ότι επιδίωξη του σιωνισμού ήταν πλέον όχι η δημιουργία «πατρίδας» στην Παλαιστίνη αλλά η ίδρυση εβραϊκού κράτους. Οταν μετά τη λήξη του B' Παγκοσμίου Πολέμου η αγγλική κυβέρνηση αρνήθηκε να ανακαλέσει τα περιοριστικά μέτρα, παρ' ότι η τραγωδία του Ολοκαυτώματος, που είχε γίνει γνωστή, είχε προκαλέσει την παγκόσμια συμπάθεια για τον εβραϊκό λαό, ο Μπεν-Γκουριόν κήρυξε και οργάνωσε την αντίσταση κατά των Αγγλων και την εντατικοποίηση της μετανάστευσης. H κατάσταση στην Παλαιστίνη επιδεινώθηκε και η Αγγλία έφερε το ζήτημα στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Στις 29 Νοεμβρίου 1947 το ψήφισμα 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, με 33 ψήφους υπέρ (μεταξύ των οποίων της Σοβιετικής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών), 13 κατά, 10 αποχές και μία απουσία, διαιρούσε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης δέχτηκαν την απόφαση. Οι Αραβες της Παλαιστίνης και τα αραβικά κράτη την απέρριψαν. Πρωθυπουργία και πόλεμοι Στις 14 Μαΐου 1948 ο Μπεν-Γκουριόν ως πρώτος, προσωρινός, πρωθυπουργός ανακήρυξε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Ο Μπεν-Γκουριόν διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός του Ισραήλ: το 1948-1953 και το 1955-1963. Οι πρωθυπουργικές θητείες του σκιάστηκαν και οι δύο από τις πολεμικές συρράξεις του Ισραήλ με τα γειτονικά του αραβικά κράτη, που δεν εννοούσαν να αναγνωρίσουν την ύπαρξή του και επεδίωκαν τον αφανισμό του. Οι πόλεμοι αυτοί έληξαν νικηφόρα για το Ισραήλ, το οποίο όμως κατέβαλε βαρύ φόρο αίματος. Το ίδιο συνέβη και με τους αντιπάλους του, οι οποίοι γνώρισαν επίσης την ισραηλινή κατοχή και τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες από όπου τους εξέβαλαν οι Ισραηλινοί. Παρά τους πολέμους ο Μπεν-Γκουριόν ως πρωθυπουργός κατόρθωσε να εφαρμόσει στη βιομηχανία και στη γεωργία πολλά από τα μεταρρυθμιστικά προγράμματα που είχε προτείνει πριν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Τον Ιούνιο του 1963 επικαλούμενος αδιευκρίνιστους «προσωπικούς λόγους», που είχαν πιθανώς σχέση με εσωκομματικές διαμάχες εξαιτίας αγγλοαμερικανικών παραπόνων, ο Μπεν-Γκουριόν παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία. Το 1965 αποχώρησε από το Μαπάι και ίδρυσε νέο κόμμα, το Ράφι, το οποίο όμως δεν ευδοκίμησε ιδιαίτερα. Ο Μπεν-Γκουριόν συνέχισε να είναι παρών στην πολιτική ζωή του Ισραήλ ως το 1970, όταν παραιτήθηκε από τη Βουλή, το Κνεσέτ, και αποσύρθηκε σε ένα κιμπούτς για να ασχοληθεί με τη συγγραφή των απομνημονευμάτων του. Για την προσωπικότητα του Μπεν-Γκουριόν ο συμπατριώτης του συγγραφέας Αμος Οζ έχει γράψει τα ακόλουθα: «Κατά τα πλέον δραματικά χρόνια της ηγετικής του πορείας ο Μπεν-Γκουριόν κατάπινε φιλοσοφικά βιβλία, έγραφε σχόλια στη Βίβλο, ερωτοτροπούσε με τον βουδισμό, έμαθε ακόμη και αρχαία ελληνικά για να διαβάσει Πλάτωνα στο πρωτότυπο. Είχε ακόρεστη περιέργεια για τις φυσικές επιστήμες (αλλά δεν συμπαθούσε τη λογοτεχνία ούτε τις τέχνες). Ανέφερε κάτι από τον Σπινόζα σαν να πετούσε πέτρες σε έναν αντίπαλο. H λεκτική μάχη και όχι ο διάλογος ήταν ο συνήθης τρόπος του να επικοινωνεί. Περισσότερο από φιλόσοφος ήταν ένα περιφερόμενο θαυμαστικό, ένας σφιχτός, τραχύς άνθρωπος με έναν φωτοστέφανο από ασημένια μαλλιά και ένα σαγόνι που έδειχνε τρομερή δύναμη θέλησης και ηφαιστειώδη ιδιοσυγκρασία».

1 Δεκεμβρίου 1935: γεννιέται ο Αμερικανός ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Γούντι Αλεν


O Γούντι Άλεν (Woody Allen), (όνομα γέννησης Άλεν Στιούαρτ Κένιγκσμπεργκ (Allen Stewart Königsberg)) γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1935 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Είναι Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κωμικός, συγγραφέας και μουσικός του οποίου ο μεγάλος όγκος των έργων του και το εγκεφαλικό εκφραστικό ύφος του τον κατέστησαν έναν από τους πιο διάσημους και δημιουργικούς παραγωγούς ταινιών της σύγχρονης εποχής. Γράφει και σκηνοθετεί τις ταινίες του ενώ έχει παίξει ρόλους σε πολλές από αυτές. Ο Άλεν αποδίδει μεγάλο μέρος της έμπνευσής του στη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο και κυρίως στην πόλη της Νέας Υόρκης, όπου γεννήθηκε και έχει περάσει όλη του τη ζωή. Στην πραγματικότητα, η κινηματογραφική του περσόνα αποτελεί την ενσάρκωση ενός Εβραίου διανοούμενου της Νέας Υόρκης: νευρωτικός και εγωκεντρικός, κοσμοπολίτης και ταυτόχρονα ανασφαλής, με αυτοσαρκαστική αίσθηση χιούμορ. Έχει ύψος 1,65 μέτρα και βάρος 57 κιλά. Όντας μικρόσωμος, με αφρόντιστα μαλλιά, μεγάλη μύτη, τετράγωνα γυαλιά σε συνδυασμό με τα μπεζ, φαρδιά ρούχα που συνηθίζει να φοράει δημιουργούν το κάπως «χαζό» ύφος του.

1 Δεκεμβρίου 1922: ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ισμέτ Ινονού διατάζει να εξοριστούν ένα εκατομμύριο Έλληνες, από την Τουρκία


Στα τέλη Αυγούστου του 1922 ο Κεμάλ εξαπέλυσε την αναμενόμενη αντεπίθεση και τα Ελληνικά στρατεύματα υποχρεώθηκαν είτε σε ομαδική παράδοση και αιχμαλωσία, είτε σε άτακτη υποχώρηση προς τη θάλασσα και τη σωτηρία. Ο Κεμάλ εισήλθε στη Σμύρνη στις αρχές Σεπτεμβρίου και εγκαταστάθηκε ως απελευθερωτής στην πόλη. Οι νικητές προέβησαν σε εκτεταμένες βιαιοπραγίες εις βάρος του χριστιανικού πληθυσμού όλης της Μικράς Ασίας. Οι ελληνικές και αρμενικές συνοικίες της Σμύρνης παραδόθηκαν στις φλόγες, ενώ οι κάτοικοί τους αναζητούσαν απεγνωσμένα τρόπο διαφυγής προς το Αιγαίο, κάτω από τα αδιάφορα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) βλέμματα των πληρωμάτων των συμμαχικών πλοίων τα οποία τηρούσαν στάση αυστηρής ουδετερότητας (όπως είχαν διαταχθεί) μπροστά στη σφαγή, ενώ καταγράφηκαν και περιπτώσεις όπου οι άνδρες των πληρωμάτων ράβδιζαν τα χέρια των ικετεύοντων χριστιανών που προσπαθούσαν να ανεβούν στα καταστρώματα για να σωθούν.

Η αρνητική έκβαση της μικρασιαστικής εκστρατείας οδήγησε στη μεγάλη καταστροφή, την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπινων ζωών και την προσφυγοποίηση 1,5 εκατομμυρίου άλλων. Στα συντρίμμια της Σμύρνης τερματίσθηκε η Ελληνική παρουσία 2.500 ετών στη Μικρά Ασία και ενταφιάστηκε η ιδεολογία της «Μεγάλης Ιδέας», η οποία είχε αποτελέσει επί σχεδόν έναν αιώνα τον κεντρικό άξονα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και τη βασική πηγή τροφοδότησης της νεοελληνικής αυτοσυνειδησίας.

1 Δεκεμβρίου 1913: Ενώνεται η Κρήτη με την Ελλάδα




Σήμερα 1 Δεκεμβρίου του 2011 συμπληρώνονται 98 χρόνια από τη πραγματοποίηση των πρώτων επίσημων εορταστικών εκδηλώσεων, που έγιναν στα Χανιά το 1913, για την ενσωμάτωση της Κρήτης στο Ελληνικό κράτος, αποτέλεσμα της ευφυούς διπλωματίας και πολιτικής του Ελ. Βενιζέλου και της ηρωικής δράσης του Ελληνικού στρατού.

Τη λύση του Κρητικού Ζητήματος έφερε η ευτυχής για την Ελλάδα, έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13. Με το άρθρο 4 της Συνθήκης του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) ο σουλτάνος παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματα του στην Κρήτη, την οποία παραχώρησε στις Μεγάλες Δυνάμεις, ενώ με την ιδιαίτερη μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας Συνθήκη (1 Νοεμβρίου 1913) ο σουλτάνος παραιτήθηκε και από κάθε δικαίωμα επικυριαρχίας στη Μεγαλόνησο.

Να σημειωθεί, πάντως, πως από τις 24 Σεπτεμβρίου του 1908, που ο Ελληνικός πληθυσμός της Κρήτης, σε συλλαλητήριο, κήρυξε την ένωση της Κρήτης με το ελεύθερο Βασίλειο της Ελλάδος, το νησί διοικούνταν βάσει των ελληνικών νόμων με μικρές παραλλαγές, παρότι αποτελούσε ανεξάρτητο κράτος, την Κρητική Πολιτεία, και τελούσε υπό την υψηλή επικυριαρχία του σουλτάνου και τη προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων επακόλουθα της επανάστασης των Κρητικών στα 1897.

Από την αρχή της περιόδου της αυτονομίας στην Κρήτη τα στρατεύματα ξηράς των τεσσάρων δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας. Ρωσίας) ύψωναν καθημερινά τις σημαίες τους στο φρούριο του Φιρκά στα Χανιά, μαζί με τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Αυτό γινόταν μέχρι τον Ιούλιο του 1909, που συντελέστηκε η ολοκληρωτική εκκένωση της Κρήτης από τα στρατεύματα τους οπότε αποχωρώντας υπέστειλαν τις σημαίες τους και έμεινε μόνο η σημαία της Κρητικής Πολιτείας.

Την επομένη της αποχώρησης των στρατιωτικών τμημάτων, οι Κρητικοί, εκδηλώνοντας για πολλοστή φορά τον πόθο τους για ένωση, έσπευσαν να υψώσουν στο Φιρκά την ελληνική σημαία στη θέση εκείνης της αυτονομίας.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις αντέδρασαν, ζήτησαν από τους Κρητικούς να κατεβάσουν τη σημαία και επειδή αυτοί αρνήθηκαν, στις 5 Αυγούστου του 1909 το πρωί.

Την ώρα που ο κόσμος κοιμόταν στα σπίτια του ώστε να αποφευχθούν αντιδράσεις τέσσερις ναύτες ένας από κάθε Δύναμη, κρατώντας από ένα τσεκούρι και συνοδευόμενος από έναν αξιωματικό, ανέβηκαν στο φρούριο και χτυπώντας διαδοχικά τον ιστό με την ελληνική σημαία τον έκοψαν. Κατόπιν τον τεμάχισαν σε τέσσερα ίσα μέρη, πήρε κάθε αξιωματικός από ένα αφήνοντας την Ελληνική σημαία εκεί.

Στην πράξη, η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε την 1 Φεβρουαρίου του 1913, όταν αφαιρέθηκαν από το φρούριο της Σούδας οι σημαίες (μαζί με τους ιστούς) των Μεγάλων Δυνάμεων και της Τουρκίας και υψώθηκε η Ελληνική σημαία. Τότε εξαφανίστηκαν από το νησί τα τελευταία σύμβολα της επικυριαρχίας και της προστασίας. Μια μαρμάρινη επιγραφή που στήθηκε εκεί, έγραφε: ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α', ΕΝΤΑΥΘΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1913, ΑΠΕΤΙΝΑΧΘΗ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΑΓΩΝΙΑΣ ΕΤΗ 267 ΜΗΝΕΣ 7 ΗΜΕΡΕΣ 7.

Το πρωί της 1ης Δεκεμβρίου του 1913, ημέρα Κυριακή, έξω από το λιμάνι της πόλης των Χανίων αγκυροβόλησε ο Ελληνικός στόλος με τη ναυαρχίδα του, το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ, υπό το ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη.

Στην αποβάθρα του λιμανιού αποβιβάστηκαν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α', ο διάδοχος πρ/ας Γεώργιος, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και πολλοί αξιωματούχοι του Ελληνικού κράτους. Τους υποδέχτηκαν ο Λουκάς Ρούφος Κανακάρης, γενικός διοικητής Κρήτης από 24-9-1913, ο επίσκοπος Κυδωνιάς και Αποκορώνου Αγαθάγγελος, ο δήμαρχος Χανίων Μανώλης Μουντάκης. οι μεγάλοι δοξασμένοι αρχηγοί των Κρητικών επαναστάσεων Αναγνώστης Μάντακας και Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης μαζί με πολλούς αρχηγούς και αγωνιστές από όλα τα διαμερίσματα της Κρήτης και πλήθος λαού απ' όλο το νησί.

Από την αποβάθρα σχηματίστηκε πομπή που κατέληξε στο Μητροπολιτικό Ναό της Τριμάρτυρης, όπου τελέστηκε δοξολογία. Μετά σχηματίστηκε πάλι πομπή, με επικεφαλής τους επισήμους και όλοι μαζί, βαδίζοντας σιγά και επιβλητικά, στη στολισμένη με μυρτιές και δάφνες παραλία των Χανίων, ανέβηκαν στο εσωτερικό του φρουρίου του Φιρκά.

Στη βορειοανατολική γωνία του φρουρίου υπήρχε ο ιστός της σημαίας. Ο λιμενάρχης Χανίων Γεώργιος Κουρκούτης έδεσε την ελληνική σημαία στο σχοινί του ιστού και παρέδωσε το σχοινί στο βασιλιά για να την υψώσει. Ο βασιλιάς, σε ένδειξη σεβασμού και τιμής προς όλους τους αγωνιστές της λευτεριάς της Κρήτης, έδωσε το σχοινί στους αρχηγούς Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη και Αναγνώστη Μάντακα, τους οποίους παρασημοφόρησε την ίδια ημέρα με το "Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος", και μαζί ύψωσαν την ελληνική σημαία, σύμβολο της ένωσης της Κρήτης με τη Μητέρα Ελλάδα.

Ο ιστός που υψώθηκε η ελληνική σημαία στο Φιρκά ήταν ο ίδιος στον οποίο υψωνόταν στο νησάκι της Σούδας επί μία δεκαπενταετία η τουρκική σημαία. Μετά την αφαίρεση των ιστών από το νησάκι της Σούδας, τον Φεβρουάριο του ιδίου έτους, ο λιμενάρχης Χανίων Κουρκούτης Γεώργιος τους παρέλαβε και τους φύλαξε όλους, βάζοντας διακριτικά στον καθένα.

Όταν του ανατεθεί να τοποθετήσει ιστό στο Φιρκά, σκέφτηκε ότι η καλύτερη εκδίκηση για την Κρητική αγωνία στην περίσταση αυτή θα ήταν να τοποθετήσει εκεί έναν από αυτούς που αφαιρέθηκαν από τη νησίδα της Σούδας ή αυτόν της τουρκικής ή αυτόν της αγγλικής σημαίας. Τελικά τοποθετήθηκε ο ιστός της τουρκικής σημαίας. Κανείς δεν γνώριζε το μυστικό του λιμενάρχη, ο οποίος το απεκάλυψε αργότερα. Τότε υψώθηκε και η ελληνική σημαία που είχαν κατεβάσει οι Μεγάλες Δυνάμεις από το Φιρκά στις 5 Αυγούστου του 1909.

Οι λαϊκές εκδηλώσεις υπήρξαν πρωτοφανείς με δεξιώσεις στο φιλολογικό σύλλογο "Χρυσόστομος" και το Διοικητήριο, λαμπαδηφορίες και λαϊκά ξεφαντώματα. Αιώνες αγώνων, αιμάτων και δακρύων είχαν βρει πια την ιστορική δικαίωση τους.

1 Δεκεμβρίου 1792: γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης.



Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, (1792-1828), ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου1813 ν.ημ.), έχασε το δεξί του χέρι. Το 1814-1815 συμμετείχε και αυτός ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του υποστράτηγου.

Η φυσιογνωμία του είχε τον τύπο της ανατολίτικης (Πολίτικης) ανδρικής ομορφιάς με έντονα χαρακτηριστικά μάτια. Ήταν αγαθός και ευγενής, μελαγχολικός και ονειροπόλος, ευκολοσυγκίνητος και ενθουσιώδης. Κληρονόμος των μεγάλων παραδόσεων και προσπαθειών της οκογένειας των Υψηλάντηδων είχε θέσει ως μεγάλο σκοπό και όνειρο της ζωής του την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Εξ αυτού και ο φλογερός ενθουσιασμός του και η μεγάλη φαντασία του εύκολα μπορούσαν να τον παρασύρουν σε πολύ παράτολμα εγχειρήματα. Μάλιστα στο Συνέδριο της Βιέννης εξέφρασε την άποψη ότι το ζήτημα των Γραικών (Ελλήνων) είναι υπόθεση του χριστανισμού και του ανθρωπισμού που θα πρέπει να αναχθεί σε υπόθεση όλων των Βασιλικών Αυλών της Ευρώπης.

1 Δεκεμβρίου 1990: πεθαίνει, σε ηλικία 88 ετών ο εκδότης του περιοδικού "Γυναίκα", Ευάγγελος Τερζόπουλος.


Ο Ευάγγελος Τερζόπουλος ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και εκδότης περιοδικών, γεννημένος στα Δαρδανέλια του Ελλήσποντου στην αρχή της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα.

Βιογραφία
Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του τυπογράφου και βιβλιοδέτη Χρήστου Τερζόπουλου, του οποίου η οικογένεια μετανάστευσε για λίγα χρόνια στην Ελλάδα, λόγω των γεγονότων του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Αργότερα επέστρεψαν πάλι στην Τουρκία, για να την εγκαταλείψουν οριστικά, το 1922, μετά την ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία.

Στην Ίμβρο όπου εγκαταστάθηκαν προσωρινά, ο νεαρός Τερζόπουλος εκδίδει την εφημερίδα «Φως της Ίμβρου», την οποία τυπώνει ο ίδιος και πουλάει τα βράδια. Στη συνέχεια η οικογένεια εγκαθίσταται οριστικά πλέον στην Αθήνα και ο Τερζόπουλος απασχολείται ως στοιχειοθέτης.

Παράλληλα, εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από όπου αποφοιτά με άριστα. Εργάζεται σαν σκιτσογράφος-γελοιογράφος και τελικά δημοσιογράφος, ξεκινώντας από το αστυνομικό ρεπορτάζ.

Η καταξίωσή του στο χώρο των εκδόσεων θα έρθει τόσο με την έκδοση της Γυναίκας, την 1η Φεβρουαρίου του 1950, όσο και με την εξασφάλιση του δικαιώματος να δημοσιεύει ιστορίες του Walt Disney (1966), κάτι που του επέτρεψε να δημιουργήσει μια μεγάλη σειρά εντύπων.

Ο Ευάγγελος Τερζόπουλος έφυγε από τη ζωή το Δεκέμβριο του 1990, πλήρης ημερών.

1 Δεκεμβρίου 1959: κάμερα, που είναι τοποθετημένη στην άκρη ενός πυραύλου βγάζει την πρώτη έγχρωμη φωτογραφία της Γης από το Διάστημα.


1 Δεκεμβρίου 1953: εκδίδεται το πρώτο τεύχος του ανδρικού περιοδικού Playboy.


1 Δεκεμβρίου 1761: γεννιέται η μαντάμ Τισό, κατά κόσμον Μαρί Γκρόσολτζ, που δημιούργησε το περίφημο ομώνυμο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων.


Η Μαντάμ Τισό ήταν δημιουργός του ομώνυμου μουσείου των κέρινων ομοιωμάτων στο Λονδίνο. H Marie Tussaud έγινε γνωστή για το μουσείο της, το Madame Tussauds.

Βιογραφία
Γεννήθηκε ως Marie Grosholtz (Grossholtz και Grossholz) στο Στρασβουργο, την 1η Δεκεμβρίου 1761. Ο πατέρας της, Joseph Grosholtz, σκοτώθηκε στον Επταετή Πόλεμο και η μητέρα της εργάστηκε στο σπίτι του Dr. Philippe Curtius (1741-1794).

Ο Κούρσιους ήταν γιατρός και έφτιαχνε ομοιώματα, με ανατομικές λεπτομέρειες. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1765 και τον ακολούθησαν δύο χρόνια μετά η Μαρί με τη μητέρα της.

Η πρώτη έκθεση με έργα του Κούρσιους έλαβε χώρα το 1770 και δίδαξε στην Τισό την τέχνη της δημιουργίας κερίνων ομοιωμάτων. Το πρώτο της κέρινο ομοίωμα ήταν του Ζαν Ζακ Ρουσό, το 1778, ενώ μεταξύ άλλων έφτιαξε και τα ομοιώματα του Βολτέρου και του Φραγκλίνου. Στο Παρίσι, η Τισό διατήρησε σχέσεις τόσο με επαναστάτες (Ροβεσπιέρος) όσο και με βασιλόφρονες. Ζούσε στις Βερσαλλίες.

Στις 12 Ιουλίου 1789 τα κέρινα κεφάλια του Νεκέρ και του Δούκα της Ορλεάνης που έφτιαξε ο Curtius μεταφέρθηκαν σε μια διαμαρτυρία. Ωστόσο, παρά τη φήμη της, η Τισό συνελήφθη για τα φιλοβασιλικά της αισθήματα και στη φυλακή ήταν μελλοθάνατη μαζί με την Ιωσηφίνα. Θα την αποκεφάλιζαν στη λαιμητόμο και το κεφάλι της ήταν ξυρισμένο. Ωστόσο σώθηκε εξαιτίας του ταλέντου της να δημιουργεί νεκρικές μάσκες των θυμάτων της λαιμητόμου, πολλά από τα οποία υπήρξαν φίλοι της (Μαρά, Μαρία Αντουανέτα, Ροβεσπιέρος).

Μετά το θάνατο του Curtius το 1794 η συλλογή των κέρινων ομοιωμάτων κληροδοτήθηκε στη Marie. Η τελευταία παντρεύτηκε το 1795, με το Francois Tussaud. Απέκτησαν μάλιστα και δύο παιδιά.

Το 1802 η Μαρί Τισό έφυγε στο Λονδίνο με τον έναν της γιο, τον Τζόζεφ. Η πρώτη της μόνιμη έκθεση ήταν στη Baker Street το 1835 , ενώ το 1838 έγραψε τα Απομνημονεύματά της. Πέθανε στον ύπνο της στο Λονδίνο, σε ηλικία 88 ετών, στις 16 Απριλίου 1850.

Σήμερα, το Μουσείο της Μαντάμ Τισό επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις (εκτός από το Λονδίνο). Έτσι, εκθέματα υπάρχουν στο Άμστερνταμ, το Χονγκ Κονγκ, το Λας Βέγκας, την Κοπεγχάγη και τη Νέα Υόρκη.

01 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS


Το AIDS, προφέρεται Έιτζ, (ακρωνύμιο του Αγγλ. Acquired Immune Deficiency Syndrome, Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας), είναι μια ανίατη λοιμώδης νόσος που οφείλεται στον ιό HIV, (Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας, Αγγλ. Human Immunodeficiency Virus), ο οποίος προσβάλλει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου, το σύστημα δηλαδή που είναι υπεύθυνο για την άμυνα του οργανισμού ενάντια σε λοιμώξεις, νεοπλασίες και άλλες ασθένειες. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί φάρμακο ούτε εμβόλιο για το AIDS. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα επιτυγχάνουν καθυστέρηση στην εξέλιξη της ασθένειας, αλλά όχι πλήρη θεραπεία, δηλαδή εξάλειψη του ιού. Οι συνηθέστεροι τρόποι μετάδοσης του ιού είναι μέσω της σεξουαλικής επαφής χωρίς χρήση προφυλακτικού και μέσω χρήσης κοινών συρίγγων (όπως π.χ. κατά την ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών ουσιών). Λόγω της παγκόσμιας εξάπλωσης της νόσου, αυτή χαρακτηρίζεται ως πανδημία. Ο αριθμός των θυμάτων από AIDS εκτιμάται από 1,9-2,4 εκ. για το 2007 παγκοσμίως. Στην Ελλάδα το AIDS άρχισε να γίνεται γνωστό περί τα τέλη του 1984 με μιά εγκύκλιο του Υπουργείου Υγείας πρός το ιατρικό προσωπικό των Νοσοκομείων. Σταδιακά άρχισαν να μεταδίδονται περισσότερες πληροφορίες και το πρώτο ιατρικό βιβλίο γιά το AIDS κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα" στά μέσα του 1985