Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

07 Νοεμβρίου 1943: οι Ναζί καταστρέφουν με φωτιά το μεγαλύτερο μέρος του Καρπενησίου

Η καρδιά του απελευθερωτικού αγώνα χτυπά δυνατά στα στήθη της ανταρτομάνας Ευρυτανίας. Εδώ στα ψηλά βουνίσια λημέρια αντιλαλεί το ελασίτικο ντουφέκι κι αχολογούν οι οπλές από τα άλογα του Άρη και των συντρόφων του, ενώ η λαϊκή αλληλεγγύη σκορπάει τη ζεστασιά της στα φτωχά ορεινά χωριά μας. Εδώ σε τούτα τα απροσκύνητα βουνά της Ευρυτανίας πρωτοξεκίνησε ο αγώνας, εδώ δόθηκαν οι πρώτες νικηφόρες μάχες κατά των φασιστών τυράννων, εδώ εδρεύουν και τα ηγετικά κλιμάκια του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ και των οργανώσεων της λεβέντικης Αντίστασης του λαού μας! Οι Ιταλοί φασίστες του Μουσολίνι έχουν ήδη αποχωρήσει από την Ευρυτανία -από τα τέλη του Απρίλη 1943- αφού με την ισχυροποίηση του ένοπλου κινήματος σε ολόκληρο το γεωγραφικό χώρο της Ευρυτανίας, δεν τολμούν πλέον να ξεμυτίσουν έξω από την πόλη του Καρπενησίου και έτσι αναγκάζονται να αποσυρθούν για περισσότερη ασφάλεια στη Λαμία. Από τις 8 Σεπτεμβρίου οι Ιταλοί “τα σπάνε” στον άξονα με τους Γερμανούς και παραδίδονται στον ΕΛΑΣ. Στη Λάσπη (σημερινό Άγιο Νικόλαο) κρατούνται πάνω από 3.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι. Μερικοί εξ’ αυτών, αντιφασίστες όντας, μπαίνουν προς τιμήν τους στο αντάρτικο, ενώ ορισμένοι άλλοι διασκορπίζονται στα χωριά όπου δουλεύουν σε χωράφια και αγρούς για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Απαράμιλλη η γενναιοψυχία του Ευρυτάνα που πρόσφερε ένα κομμάτι μπομπότα από το υστέρημά του ακόμη και στον ιταλό!


Η περήφανη Ευρυτανία επιτέλους αναπνέει! Ο άνεμος της λευτεριάς πνέει στον τόπο μας ακόμη και υπό συνθήκες γερμανικής Κατοχής της χώρας! Λαϊκοί θεσμοί αυτοδιοίκησης, αυτοοργάνωσης και επιμόρφωσης του λαού παράγουν τα πρωτογενή “υλικά” της δημιουργίας για τη νέα λαοκρατούμενη Ελλάδα, αυτήν που πλέον ονειρεύεται ο αγρότης κι ο εργάτης μαζί με την απελευθέρωση. Η Ευρυτανία, τούτη η μικρή ατίθαση “κουκίδα” του χάρτη, σαλπίζει μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας…


Ήταν τέτοιες μέρες, στις αρχές του Νοέμβρη 1943, όταν οι επικυρίαρχοι Γερμανοί ναζί αποφασίζουν να χτυπήσουν την καρδιά της Αντίστασης, το Καρπενήσι μας! Πολυπληθείς επίλεκτες γερμανικές μεραρχίες χιλιάδων αντρών των Ες Ες και της Βέρμαχτ ξεκινούν ταυτόχρονα από Λαμία και Αγρίνιο υποστηριζόμενες από τεθωρακισμένα και πυροβολικό.


Για μια εβδομάδα ο τόπος μετατρέπεται σε πεδίο πολέμου καθώς μέρα και νύχτα διεξάγονται σκληρές μάχες. Τμήματα του ΕΛΑΣ αναπτύσσονται γύρω από τους κύριους οδικούς άξονες όπου στήνουν συνεχείς ενέδρες, ανατινάζουν περάσματα και πραγματοποιούν ποικίλα αλλεπάλληλα σαμποτάζ στον εχθρό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σιδερόφραχτης γερμανικής επέλασης, οι ΕΛΑΣίτες χτυπούν ανελέητα σε διαφορετικά κομβικά σημεία (Μακρακώμη, Πλατύστομο, Καμπιά, Βίτολη, Αη Γιώργη, Χάνι Πανέτσου, Ράχη Τυμφρηστού).


Σαν σήμερα, στις 7 Νοεμβρίου 1943, οι Γερμανοί κατορθώνουν, αν και με πολλές απώλειες, να διασπάσουν την άμυνα και να εισβάλλουν στο Καρπενήσι που εν τω μεταξύ, με πρωτοβουλία των αντιστασιακών οργανώσεων, έχει εκκενωθεί από τον πληθυσμό που καταφεύγει στα δάση και σε απομονωμένα μακρινά χωριά επάνω στα βουνά υπό την προστασία των ένοπλων παιδιών του. Τα ναζιστικά στίφη του Χίτλερ ξεσπούν στο όμορφο μα έρημο Καρπενήσι. Καίνε, λεηλατούν, ληστεύουν την πόλη. Ανατινάζουν το πετρόχτιστο Γυμνάσιο που γίνονταν οι ενθουσιώδεις συσκέψεις της αντίστασης, πυρπολούν τα τρία όμορφα ξενοδοχεία («Τυμφρηστό», «Ευρώπη» και «Νέα Υόρκη») καταστρέφουν πάρα πολλά σπίτια και μαγαζιά αρπάζοντας τα εμπορεύματα. Ξετρυπώνουν ακόμη και τα πρόχειρα καταφύγια, όπου είχαν κρύψει τα λιγοστά τους υπάρχοντα οι κάτοικοι προτού διαφύγουν, και τα λεηλατούν. Κλέβουν τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού, αρπάζουν κοπάδια και αγροτικά προϊόντα τα οποία προωθούν στις αποθήκες τους στη Λαμία. Τα πιο αποτρόπαια εγκλήματά τους : έκαψαν ζωντανούς μέσα στο σπίτι τους το Γιάννη Ψιλόπουλο μαζί με τη σύζυγό του και το μόλις 11 χρονών κοριτσάκι τους. Δολοφονούν το σκηνίτη κτηνοτρόφο Σ. Γαλανό μαζί με τα παιδιά του, όπως και τον αυτοκινητιστή Νίκο Τσουκαλά και πετάνε τα πτώματά τους σε ένα ξεροπήγαδο. Σκότωσαν το κοριτσάκι του βιβλιοπώλη Κοτοπούλη, τη μικρή Ρωξάνη. Επίσης, το γερο Ράτζο και τη γυναίκα του μέσα στο καλυβάκι τους. Κρέμασαν στον πλάτανο της πλατείας Καρπενησίου το Δημ. Τζαμάρα από το Κλαψί, απαγχόνισαν στο δέντρο της αυλής του το Γιώργο Τσαβαλιά, ένα δύστυχο άνθρωπο διανοητικά ανάπηρο. Δολοφόνησαν το Χρήστο Σιαμανή από το Μεγάλο χωριό και τον καλόγηρο Νικόδημο της Μονής Προυσού. Στο Κρίκελλο “εξαφανίζουν” το Γιώργο Τραγή και εκτελούν ανυπεράσπιστους ομήρους. Ακόμη, τραγικό θάνατο βρίσκουν η Σταυρούλα Κοντοχρήστου είκοσι χρονών και ο δεκαεξάχρονος αδερφός της Χαράλαμπος.


Οι ναζί συνεχίζουν την πορεία τους με κατεύθυνση το δρόμο προς το Αγρίνιο. Στην περιοχή του Καλεσμένου συμπτύσσονται με την άλλη γερμανική φάλαγγα που προαναφέραμε και η οποία έρχονταν από Αιτωλοακαρνανία. Να σημειώσουμε εδώ, πως αυτή η δεύτερη φάλαγγα χτυπήθηκε προηγουμένως στον Αϊ Βλάση από λιγοστούς ένοπλους Εαμίτες και ηρωϊκούς χωρικούς που με λίγα λιανοντούφεκα κράτησαν τους Γερμανούς και τα τανκς για πολλές ώρες. Οι ναζί έκαψαν σπίτια και σκότωσαν το βοσκό Κ. Σκάνδαλο, όπως κι ένα γεροντάκι 70 χρονών, τον Φίλιππα Καραμούζη. Στη Χούνη δολοφόνησαν τον τυφλό γέροντα Σπύρο Μανώλη, και τους υπέργηρους Κώστα Πολυχρόνη, Λ. Κούρτη και Β. Παπαϊωάννου. Στον Αγαλιανό βασάνισαν και δολοφόνησαν τον υλοτόμο Τσινιά που αρνήθηκε να προδώσει τους αντάρτες.


Εν τω μεταξύ, τμήματα του ΕΛΑΣ (αφού πρώτα έχουν φροντίσει να φυγαδευτούν στα βουνά όσοι περισσότεροι άμαχοι και γυναικόπαιδα γίνεται) επιτίθενται στους Γερμανούς, σε θέσεις-κλειδιά, προξενώντας τους βαριές απώλειες. Οι ναζί αναγκάζονται να οπισθοχωρήσουν προς Λαμία και Αγρίνιο, αφήνοντας ξοπίσω καταστροφή και όλεθρο. Όμως το ηθικό του περήφανου Ευρυτανικού Λαού παρά τα χτυπήματα δεν κάμπτεται. Ο κόσμος και οι οργανώσεις της αντίστασης επιστρέφουν στον τόπο. Έπιασε χειμώνας, η πείνα θερίζει, δεν υπάρχει όρθιο τίποτε, δεν βρίσκεται μήτε κουτάλι, μήτε ρούχο, αλλά η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια λειτουργούν. Όλοι μαζί κόβουν ξύλα και φτιάχνουν πρόχειρα καταλύματα μέσα στα χαλάσματα. Ο κόσμος στέκεται και πάλι στα πόδια του.


Τα βάσανα όμως του πολύπαθου Καρπενησίου δεν τελειώνουν το Νοέμβριο του 1943. Υπάρχει και θλιβερή συνέχεια. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, στις αρχές Αυγούστου του 1944, δηλαδή λίγες δεκάδες μέρες πριν την απελευθέρωση, τα φασιστικά καθάρματα επελαύνουν για δεύτερη φορά στην πόλη μας. Από τρία μέτωπα αυτή τη φορά : από Λαμία, Αγρίνιο και Άμφισσα. Στόχος τους να διαλύσουν τον ΕΛΑΣ αλλά και να πλήξουν τις βάσεις υποστήριξής του στα χωριά, ούτως ώστε να εξασφαλίσουν την όσο το δυνατόν καλύτερη και ανενόχλητη σύμπτυξή τους προ της αποχώρησής τους από την Ελλάδα. Πιο επανδρωμένοι από ποτέ, με 10.000 πάνοπλους στρατιώτες, 500 αυτοκίνητα, πλήθος αρμάτων μάχης, βαρύ πυροβολικό και μαζί με χαφιέδες ταγματασφαλίτες, εξαπολύουν μία απίστευτης έκτασης συντονισμένη επίθεση. Από την άλλη πλευρά 3.000 περίπου διαλεχτοί Ελασίτες, νεαροί Επονίτες και αποφασισμένοι εφεδροελασίτες, αναπτύσσονται σε διάφορα μέτωπα. Τα παιδιά του λαού, αν και με σαφώς κατώτερο εξοπλισμό, πιάνουν όλα τα σημαντικά περάσματα που θα ακολουθούσαν οι ναζήδες. Με απροσμέτρητο ηρωϊσμό, θάρρος και πείσμα χτυπούν τους Γερμανούς, με συντονισμένες επιθετικές ενέργειες σε όλη την πορεία τους. Οι μαχητές της αντίστασης γνωρίζουν πολύ καλά τα καίρια περάσματα. Έτσι ο ανταρτοπόλεμος μαίνεται παντού προξενώντας στους κατακτητές αλλού μικρές και αλλού μεγάλες φθορές αλλά -το κυριότερο- επιφέρουν στον εχθρό σημαντικές καθυστερήσεις έως ότου κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος ώστε να προωθηθούν και πάλι οι άμαχοι σε ασφαλείς τοποθεσίες στο εσωτερικό της ορεινής Ευρυτανίας. Προέχει πάνω απ’ όλα η ασφάλεια του λαού. Στις Ράχες Τυμφρηστού γίνεται μακελειό με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν. Εκεί πέφτει νεκρός και ο γερμανός στρατηγός διοικητής του ενός εχθρικού τομέα.


Στις 9 Αυγούστου 1944 οι φασιστικές ορδές εισβάλλουν και πάλι στο Καρπενήσι, ενώ οι δυνάμεις της αντίστασης ανασυγκροτούνται στα βουνά προετοιμάζοντας την αντεπίθεσή τους. Οι ναζήδες, αγριότεροι και πιο αιμοβόροι από ποτέ, ισοπεδώνουν τα πάντα! Για αρκετές ημέρες, έως και τις 13 Αυγούστου 1944, ειδικά συνεργεία καταστροφής πυρπολούν από άκρη σε άκρη ολόκληρη την πόλη. Από τα χίλια σχεδόν πανέμορφα πέτρινα σπίτια του Καρπενησίου, που έγιναν με το μόχθο και το αίμα των ξενιτεμένων παιδιών μας, απομένουν όρθια μονάχα 8 (!!!). Καταστρέφουν και ανατινάζουν τα πάντα! Οικίες, καταστήματα, σχολεία, ιστορικά κτήρια, αρχεία, όλα γίνονται στάχτη στο λυσσασμένο πέρασμά τους. Πυκνοί μαύροι καπνοί βγαίνουν μέσα από τα ερείπια της μαρτυρικής πόλης μας. Το Καρπενήσι βογκάει! Το χειρότερο; έκαψαν και πάλι ζωντανούς μέσα στα σπίτια υπερήλικες και ανήμπορους ανθρώπους! Παραθέτουμε μερικά ονόματα όπως : τον ενενηντάχρονο γιατρό Αλέξ. Φαρμακίδη και τη γυναίκα του Ανδρομάχη, την ογδονταετή Αγγελική Γιαταγάνα, τον εκατοντάχρονο Αντρέα Κουσιόπουλο, τη γιαγιά Αγόρω Λιάπη, τη χήρα Μ. Κλειτσάκη, τη Φωτεινή Μαμαλιού, την Ελένη Σικλέτη. Στο Βουτύρο έσφαξαν το γερο-δάσκαλο Χαράλαμπο Παπαθανασίου και τη γυναίκα του. Στο Κρίκελλο την Αγγελική Συγκούνη, στη Δομνίστα το Νίκο Παπαδημητρίου, στη Μυρίκη τον εκατοχρονίτη Α. Παπαδόπουλο και την εξηντάχρονη Ευαγγελία Καντλή. Στη Λάσπη σκότωσαν το Γιάννη Σιαφάκα και τη χήρα Παρασκευή Μαυροειδή. Στο Μεγάλο Χωριό έκαψαν ζωντανή την ογδοντάχρονη Μαρία Σκοτίδα. Στους Γοργιανάδες την υπέργηρη Βασιλική Ρικοπούλου. Είναι μακρύς ο κατάλογος των θυμάτων του ναζισμού και παραλείπουμε, δυστυχώς αναγκαστικά, πάρα πολλούς μάρτυρες της ναζιστικής θηριωδίας.


Ο εχθρός δεν μένει μονάχα μέσα στο Καρπενήσι. Εξαπολύει βάρβαρες δολοφονικές επιδρομές και στην ευρύτερη περιοχή της Ευρυτανίας. Το μεγαλύτερο τμήμα από το ιστορικό μοναστήρι του Προυσού πυρπολείται και αυτό, μαζί με έγγραφα και κειμήλια ανυπολόγιστης ιστορικής αξίας. Ανατινάζουν και το μοναστήρι της Κουμασιώτισσας. Οι ναζί στο αιματοβαμμένο πέρασμά τους καίνε ολόκληρα χωριά. Εδώ θα κάνουμε μία σημαντική παρεμβολή: Σύμφωνα με τα στοιχεία της εφημερίδας «Τα Ψηλά Βουνά» (εκδότης Νίκος Θάνος, Καρπενήσι 1945) σε διάφορες επιδρομές από τους φασίστες κατακτητές, κάηκαν συνολικά και ανά χρονικές περιόδους : στο Καρπενήσι 980 σπίτια, στη Βίνιανη 40, στη Χρύσω 215, στο Μαραθο 36, στο Μικρό Χωριό 110, στο Μεγάλο Χωριό 15, στις Γοργιανάδες 54, στο Βουτύρο 65, στο Νόστιμο 47, στο Κλαυσί 90, στη Μυρίκη 60, στη Μιάρα 15, στη Λάσπη 195, στο Καλεσμένο 65, στο Κρίκελλο 161, στη Δυτική Φραγκίστα 132, στην Ανατολική Φραγκίστα 72, στην Επισκοπή 45, στο Στένωμα 4, στον Ασπρόπυργο 3, στον Τυμφρηστό 130, ακόμη 7 σχολεία, 1 εκκλησία, 172 αχυρώνες κλπ.


Εν τω μεταξύ η έτερη γερμανική φάλαγγα που ξεκίνησε από το Αγρίνιο έφτασε μέσα από Θέρμο, Χούνη, Σίδερα, Φραγκίστα έως και το Καλεσμένο όπου εκεί συναντάται με αυτούς που κατέβαιναν από το κατεστραμμένο Καρπενήσι. Η τρίτη ναζιστική φάλαγγα από την Άμφισσα αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, αφού ηττήθηκε από τον ΕΛΑΣ (μάχες Καρούτας, Γκιώνας κλπ).


Ο ΕΛΑΣ ανταποδίδει τα χτυπήματα μέσα στις κλεισούρες και τις στενωπούς της δύσβατης ευρυτανικής γης. Οι αντάρτες σφυροκοπούν από παντού, δεν τους αφήνουν ούτε στιγμή σε χλωρό κλαρί. Κάθε σημείο που περνούν τα ανθρωπόμορφα κτήνη μετατρέπεται σε παγίδα θανάτου. Με πρωτοστατούντες τα παλικάρια της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, οι ναζήδες φτύνουν αίμα από όπου και αν περνούν. Τις καταστροφές και τις δολοφονίες τις πληρώνουν με το πιο σκληρό νόμισμα. Ο πανικός καταλαμβάνει τα χιτλερικά σκυλιά που καταλαβαίνουν ότι δεν θα βγουν ζωντανοί από την αδούλωτη Ευρυτανία. Έτσι τελικά υποχωρούν ντροπιασμένοι προς Αγρίνιο και Λαμία αντίστοιχα, αφήνοντας πίσω τους 700 νεκρούς και 1500 τραυματίες. Ο ΕΛΑΣ από την πλευρά του έχει απώλειες 300 νεκρούς και λαβωμένους.


Και πάλι όμως οι Ευρυτάνες κατορθώνουν, έστω και με τόσο βαρύ τίμημα, να επανακάμψουν στο Καρπενήσι και στα χωριά τους και σαν αληθινοί λεβέντες να στήσουν ξανά τη ζωή τους πάνω στα ερείπια και την καταστροφή. Η Ευρυτανία δεν λυγά!


Αυτή είναι η ιστορία της πόλης μας που υπέφερε τα πάνδεινα από τους ναζί λήσταρχους. Για να μην ξεχνάμε ότι οι φασίστες πολιτικοί πρόγονοι της ελεεινής Μέρκελ λάβωσαν και σκότωσαν τον τόπο μας και τους ανθρώπους μας. Έχυσαν το αίμα και έκλεψαν τον τίμιο ιδρώτα των φτωχών ξωμάχων της πονεμένης ευρυτανικής γης (και όχι μόνο). Των παππούδων μας και των γονιών μας. Δεν χρωστάμε τίποτα σα λαός στα άθλια υποκείμενα της Μέρκελ και των καρχαριών του γερμανικού κεφαλαίου που μας θέλουν ξανά σκλάβους στον ίδιο μας τον τόπο. Αυτοί χρωστούν τις γερμανικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματά τους. Και θα τις δώσουν, θέλουν δε θέλουν, οι σύγχρονοι αλητοφασίστες. Γιατί αυτά τα βουνά και αυτός ο λαός διδάσκουν : από τα χρόνια του Κατσαντώνη ως και του Άρη…


Μάνα Ευρυτανία, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ!


*Σημείωση: Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου ο ΑΠΤ άντλησε ορισμένα στοιχεία, καταρχάς από την προσωπική του βιβλιοθήκη («Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι», Χ. Μηχιώτης, εκδόσεις Κασταλία και «Σπαραγμός της Ευρυτανίας 1943-1945, Κ. Χινόπωρου), επίσης από την αφήγηση του Δημοσθένη Αθ. Τσακνιά (Καρπενήσι 2006, βλ. εδώ), καθώς και από διάφορες διηγήσεις παλιών Ευρυτάνων αγωνιστών της αντίστασης που έζησαν τα γεγονότα. Για την εικονογράφηση του άρθρου βρήκαμε παλιές φωτογραφίες από τα αγαπημένα evrytan.gr και Κωνσταντίνος Δαβανέλος. Θα επανέλθουμε επί του θέματος εν ευθέτω χρόνο, αφού υπάρχουν ακόμη πολλές άγνωστες λεπτομέρειες από ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας…


prasiaonline.blogspot.gr



πηγη: http://altpressfthiotida.com

7 Νοεμβρίου 2010: "μας αφήνει" η Σμάρω Στεφανίδου στα 97 της.

Σμάρω Στεφανίδου

Η Σμάρω Στεφανίδου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1913 στην Αθήνα και πέθανε στις 7 Νοεμβρίου του 2010. Ήταν Μικρασιάτισσα από τους γονείς και τους παππούδες της.

Τελείωσε την Εμπορική Σχολή στην Αθήνα, έμαθε ξένες γλώσσες και πιάνο. Από πολύ μικρή έπαιζε θέατρο και έκανε παραστάσεις στα παιδιά. Κρυφά από τους γονείς της εργαζόταν και χρηματοδοτούσε τις σπουδές της στη δραματική σχολή στο Εθνικό Θέατρο, καθώς οι γονείς της ήταν αρνητικοί στο να γίνει ηθοποιός.

Μετά την αποφοίτησή της από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 1937, την πήρε στο θίασό της η Κοτοπούλη και από το 1952 ήταν βασική καρατερίστα στο θίασο του Λογοθετίδη, δίπλα στον οποίο έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1960.

Σταθμός της καριέρας της ήταν η Εκάβη στο έργο «Τρωάδες» του Ευριπίδη στο Θέατρο της οδού Καπλανών και στους Δελφούς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη. Στην Ακαδημία Τσαρούχη, όπως τη λέει η ίδια, έμαθε πολλά και σοφά πράγματα.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951, με την ταινία του Γ. Ζερβού Τα τέσσερα σκαλοπάτια. Από τότε έλαβε μέρος σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων διασκευές θεατρικών έργων στα οποία είχε εμφανιστεί. Ενεργή είναι επίσης η παρουσία της στο ραδιόφωνο με σειρές, θεατρικά έργα και αναγνώσεις μυθιστορημάτων

Παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη (1913-1965) από τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Λήδα-Ειρήνη (γνωστή ως Λήδα Shantala).

Η Σμάρω Στεφανίδου μαζί με την κόρη της, το φθινόπωρο του 2003 αποπεράτωσαν το “Shantom”, Πολυχώρο Πολιτισμού και Τεχνών Σμάρω Στεφανίδου-Λήδα Shantala, στο Χαλάνδρι, που στεγάζει μαθήματα, σεμινάρια (χορού, γιόγκα, πολεμικών τεχνών, θεάτρου, εναλλακτικών θεραπειών κ.ά), και παραστάσεις, αλλά και όλων των ειδών πολυ-πολιτισμικές εκδηλώσεις: ένας πόλος επιμόρφωσης, ψυχαγωγίας, συνάντησης και επικοινωνίας, μέσα σε ένα πλαίσιο που σέβεται τον άνθρωπο και στοχεύει στην ανάπτυξη του δυναμικού του.

7 Νοεμβρίου 1867: γεννιέται η Μαρία Κιουρί, φυσικός και χημικός, που έμεινε γνωστή ως Μαντάμ Κιουρί.


Η Μαρία Σκουοντόφσκα-Κιουρί ( 7 Νοεμβρίου, 1867 – 4 Ιουλίου 1934) ήταν Γαλλίδα φυσικός και χημικός πολωνικής καταγωγής. Σε συνεργασία με τον σύζυγό της, Πιερ Κιουρί, ανακάλυψε το ράδιο και μελέτησε τα φαινόμενα της ραδιενέργειας. Έγινε η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε έδρα στη Σορβόνη, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1903) και Χημείας (1911). Ήταν γνωστή επίσης ως Μαντάμ Κιουρί.

Η Μαρία Κιουρί έγινε γνωστή για την ανακάλυψη του ραδίου και τις μελέτες για τη ραδιενέργεια. Από το 1891 η Μαρία μελετούσε τις εργασίες του Μπεκερέλ με κύριο θέμα τις ακτινοβολίες που εξέπεμπαν τα άλατα του ουρανίου με αποτέλεσμα, ύστερα από παρότρυνση του ίδιου του Μπεκερέλ, να διαλέξει για θέμα της διατριβής της αυτά τα φαινόμενα. Για την πρόοδο των ερευνών της το πανεπιστήμιο της Σορβόνης της παραχώρησε μια υπόγεια αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό. Παρ' όλες τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στο εργαστήριο, η Μαρία Κιουρί απέδειξε ότι η εκπομπή των ακτίνων ήταν μια ιδιότητα των ατόμων του ουρανίου και ότι η ένταση της ακτινοβολίας που παραγόταν από το ουράνιο ήταν ανάλογη της ποσότητας. Επίσης διαπίστωσε ότι η εκπομπή των ακτίνων δεν επηρεαζόταν από τις εξωτερικές μεταβολές, καθώς και ότι, εκτός από το ουράνιο, κάποιες ενώσεις του στοιχείου του θορίου εξέπεμπαν επίσης ακτινοβολία. Ύστερα από αυτές τις πρώτες ανακαλύψεις, η Μαρία Κιουρί πρότεινε την αλλαγή του ονόματος από «ακτίνες ουρανίου» σε «ραδιενέργεια», η οποία περιγράφει γενικά την ιδιότητα της εκπομπής ακτινοβολιών. Η πιο σημαντική όμως παρατήρηση ήταν ότι μερικά ορυκτά ουρανίου παρουσίαζαν πολύ πιο ισχυρή ραδιενέργεια από το ουράνιο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση συνάρπασε τον Πιέρ Κιουρί, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις έρευνές του στους κρυστάλλους για να βοηθήσει τη Μαρία στο δύσκολο έργο της.

Στις 18 Ιουλίου του 1898 οι Κιουρί ανακοινώνουν στην επιστημονική κοινότητα την ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου, του πολωνίου, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πατρίδας της Μαρίας Κιουρί. Στις 25 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους αναγγέλλεται από το ζεύγος Κιουρί η ανακάλυψη του ραδίου. Τα συγκεκριμένα στοιχεία είχαν ανιχνευθεί με τη βοήθεια της ραδιενέργειας. Προσπάθησαν να απομονώσουν τα δύο νέα στοιχεία. Για τέσσερα χρόνια εξέταζαν τύπους ορυκτών που προμηθεύονταν από ορυχείο της Βοημίας. Τον διαχωρισμό του ραδίου τον πέτυχαν με κλασματική κρυστάλλωση, εκμεταλλευόμενοι τη μικρότερη διαλυτότητα του χλωριούχου ραδίου σε σχέση με το χλωριούχο βάριο. Τελικά το 1902 κατάφεραν και απομόνωσαν 1/10 του γραμμαρίου καθαρό ράδιο και 1/20 καθαρό πολώνιο. Επιπλέον προσδιόρισαν τα ατομικά τους βάρη. Έτσι, ύστερα από μερικές έρευνες των επιστημόνων, τα δύο νέα στοιχεία αναγνωρίστηκαν επισήμως από την επιστημονική κοινότητα.

Εντύπωση προκαλεί ότι δεν κατοχύρωσαν τις μεθόδους τους για την απομόνωση των στοιχείων, επειδή δεν συμβάδιζε με το επιστημονικό πνεύμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Κιουρί ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία του ραδίου κατέστρεφε τους καρκινικούς όγκους (Ραδιοθεραπεία). Η μέθοδος της ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το 1906 από τη Μαρία Κιουρί, όταν υπολόγισε τις σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο. Το 1910 δημοσίευσε το θεμελιώδες έργο της «Μελέτη επί της ραδιενέργειας», ενώ τον επόμενο χρόνο κατάφερε να απομονώσει το μεταλλικό ράδιο. Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Ραδίου στο Παρίσι ένα έργο της με τίτλο: «Ραδιενέργεια, συγγραφέν υπό της Μαρίας Κιουρί, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, κατόχου βραβείων Νόμπελ Φυσικής και Χημείας».

7 Νοεμβρίου 1926: Διεξάγονται στην Ελλάδα βουλευτικές εκλογές με το αναλογικό εκλογικό σύστημα, στις οποίες θριαμβεύουν οι Βενιζελικοί, με 143 έδρες έναντι 127 για τους Αντιβενιζελικούς.


Προκηρύχθηκαν στις 22 Σεπτεμβρίου στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης από τον Γεώργιο Κονδύλη, αλλά τελικά έγιναν στις 7 Νοεμβρίου του 1926.

Έγιναν για πρώτη φορά με αναλογικό εκλογικό σύστημα και ψηφοδέλτιο αντί του σφαιριδίου που χρησιμοποιούταν μέχρι τότε.

Συνολικά ψήφισαν 962,304 ἀτομα απο τους 1.567.378 εγγεγραμμένους.
Τα κυριότερα κόμματα που κατέβηκαν στις συγκεκριμένες εκλογές ήταν τα «Ένωσις Φιλελευθέρων» (31,63% και 102 έδρες) , «Λαϊκόν Κόμμα» (20,27% και 60 έδρες), «Κόμμα Ελευθεροφρόνων» (15,76% και 54 έδρες), «Δημοκρατική Ένωσις» (6,48% και 17 έδρες), «Ενιαίο Μέτωπο Εργατών-Αγροτών» (4,38% και 10 έδρες) και «Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας» (2,95% και 10 έδρες). Δεν συμετείχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος βρισκόταν στο Παρίσι.

Αυτοδυναμία δεν κέρδισε καμία παράταξη και έτσι τα 4 πρώτα κόμματα σχημάτησαν μια "κυβέρνηση συνεργασίας" υπό τον εξωκοινοβουλευτικό «πρωθυπουργό των δυσχερών και μεταβατικών καταστάσεων» Αλέξανδρο Ζαΐμη.



7 Νοεμβρίου 1633: Ο Κορνέλιους Ντρέμπελ, Ολλανδός φυσικός και χημικός, εφευρέτης του πρώτου υποβρυχίου, πεθαίνει στα 61 του.


Κορνέλιους Ντρέμπελ
Ο Κορνέλιους Ντρέμπελ (Cornelius Jacobszoon Drebbel) - (1572- 7 Νοεμβρίου 1633) ήταν Ολλανδός φυσικός και χημικός, εφευρέτης, το 1620, του πρώτου υποβρυχίου. Εργάστηκε ως χαράκτης στην Ολλανδία και το 1604 πήγε στην Αγγλία με την ιδιότητα του επιστήμονα. Κατασκεύασε τα σκάφη του ενώ εργαζόταν για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας.

Τα υποβρύχιά του δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, αλλά μόνο δοκιμάστηκαν την περίοδο 1620-24. Κατασκεύασε τρία σκάφη, τα οποία στην ουσία ήταν μικρά πλοία σκεπασμένα αεροστεγώς με αδιάβροχο δέρμα και προωθούνταν με κουπιά που χειρίζονταν οι περίπου είκοσι άντρες του πληρώματος. Ο αέρας για το πλήρωμα εξασφαλιζόταν με ένα σωλήνα, το άκρο του οποίου επέπλεε στην επιφάνεια, αν και λέγεται ότι ο Ντρέμπελ είχε παρασκευάσει και μια χημική ένωση που καθάριζε τον αέρα και επέτρεπε στο πλοίο να μένει κάτω απ' το νερό πιο πολλή ώρα. Τα υποβρύχια δοκιμάστηκαν στη Μάγχη και τον Τάμεση και κατάφεραν να μείνουν σε βάθος τεσσάρων - πέντε μέτρων για περίπου τρεις ώρες, ποτέ όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά.

Άλλες εφευρέσεις του Ντρέμπελ ήταν ένα αστρονομικό ρολόι που κουρδιζόταν με τις αλλαγές στην ατμοσφαιρική πίεση, το πρώτο μικροσκόπιο με δυο φακούς, μια ψυκτική μηχανή, ένα εκκολαπτήριο και ο θερμοστάτης υδραργύρου.

7 Νοεμβρίου 1929: ανοίγει τις πύλες του Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.


Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (Museum of Modern Art ή MoMA) είναι ένα μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης που βρίσκεται στην περιοχή του Μανχάταν. Θεωρείται πως κατέχει σήμερα μία από τις σημαντικότερες συλλογές έργων μοντέρνας τέχνης στον κόσμο με έργα των σπουδαιότερων σύγχρονων καλλιτεχνών όπως του Πάμπλο Πικάσσο, του Ανρί Ματίς, του Βίνσεντ βαν Γκογκ, του Σεζάν, του Νταλί ή του Τζάκσον Πόλοκ.

Για πρώτη φορά λειτούργησε για το κοινό στις 7 Νοεμβρίου του 1929 ενώ τότε στεγαζόταν στο κτίριο Heckscher καταλαμβάνοντας συνολικά έξι αίθουσες. Δέκα χρόνια αργότερα, οι αρχιτέκτονες Philip L. Goodwin και Edward Durell Stone σχεδίασαν ένα κτίριο ειδικά για τις ανάγκες του μουσείου που αποτέλεσε και την πρώτη μόνιμη εστία του. Το 2002 ο αρχιτέκτονας Yoshio Taniguchi σχεδίασε το νεότερο κτίριο που στεγάζει σήμερα το μουσείο και το οποίο εγκαινιάστηκε στις 20 Νοεμβρίου του 2004. Στη σημερινή του μορφή, το μουσείο αποτελείται από έξι ορόφους και καταλαμβάνει συνολικά 58 000 m².



Η συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει τους τομείς:
Αρχιτεκτονική, Βιομηχανικός σχεδιασμός, Γραφικές Τέχνες
Σχέδια ζωγραφικής
Ταινίες και οπτικοακουστικό υλικό
Ζωγραφική και Γλυπτική
Φωτογραφία
Εκτυπώσεις και εικονογραφημένα χειρόγραφα
 http://www.moma.org/

7 Νοεμβρίου 1920: ο Μπενίτο Μουσολίνι ιδρύει το Εθνικιστικό Φασιστικό Κόμμα του και κηρύσσει τον εαυτό του Δούκα ή ηγέτη του.

Ο φανφαρόνος Μουσολίνι ρητορεύει..

Κατά το μεσοπόλεμο η βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση των ευρωπαϊκών χωρών έφερε τη γέννηση ενός νέου πολιτικού φαινομένου, το φασισμό.

Ονομάστηκε έτσι στην Ιταλία από το "Εθνικό Φασιστικό κόμμα" του Μπενίτο Μουσολίνι (fascio = δέσμη, σύμβολο των συγκλητικών στην αρχαία Ρώμη).

Οι πρώτες φασιστικές οργανώσεις στην Ιταλία εμφανίστηκαν το 1919 και το 1921 δημιούργησαν το φασιστικό κόμμα.

Ο Μουσολίνι, διευθυντής παλιότερα της σοσιαλιστικής εφημερίδας "avanti", κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο μετατρέπεται σε άκρο εθνικιστή. Στρέφεται κατά του σοσιαλισμού, αλλά και του καπιταλισμού.

Εκμεταλλευόμενος την οικονομική και κοινωνική κρίση της Ιταλίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και κατακρίνοντας την ανικανότητα των φιλελεύθερων κυβερνήσεων της Ιταλίας επιζητούσε ένα δυναμικό καθεστώς που θα αναστήλωνε το κράτος και θα του προσέδιδε μεγαλείο. Με αυτές τις αρχές ιδρύει τον πρώτο "Ιταλικό δεσμό πάλης", με μέλη ετερόκλητα στοιχεία. Το 1920 αναδιοργανώνεται το φασιστικό κίνημα και στρέφεται κατά των εργατικών σωματείων και των απεργιών, κατά των σοσιαλιστών, κομμουνιστών και κομμάτων της αριστεράς.

Το φασιστικό κόμμα ενισχύεται από μεγαλογαιοκτήμονες και μεγαλοβιομήχανους, συγκαλυμμένα από τους αρχηγούς του στρατού και της αστυνομίας, και ασκεί πολιτική τρομοκρατίας.

Το 1922 ο Μπενίτο με μερικές χιλιάδες οπαδούς του κάνουν τη λεγόμενη "πορεία προς τη Ρώμη". Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ τον ορίζει πρωθυπουργό. (Στη φωτογραφία είναι με κοστούμι και γραβάτα)

Η φασιστική Ιταλία έχει γίνει μονοκομματικό, ολοκληρωτικό κράτος. Ο αρχηγός (ντούτσε) επιβάλλει τον έλεγχο της νεολαίας με υποχρεωτική ένταξη σε οργανώσεις, χρησιμοποιεί για προπαγάνδα υπέρ του καθεστώτος το ραδιόφωνο και τον τύπο, που λογοκρίνονται. Τα εργατικά συνδικάτα καταργούνται και αντικαθίστανται από μικτά συμβούλια εργαζομένων και εργοδοτών ελεγχόμενα από το μόνο νόμιμο κόμμα, το φασιστικό.

7 Νοεμβρίου 1991: Ο διάσημος καλαθοσφαιριστής Μάτζικ Τζόνσον ανακοινώνει ότι είναι φορέας του AIDS και αποχωρεί από την ενεργό δράση.



Ο σπουδαιότερος τότε παίκτης μπάσκετ, αυτός που έθεσε νέα δεδομένα στο μπάσκετ, ανακοίνωνε αυτό που είχε μάθει μια μέρα νωρίτερα. Είχε προσβληθεί από AIDS και είχε προλάβει να ενημερώσει όσους τον νοιάζονταν. «Τον Καρίμ, τον Κουπ, τον Τζέρι Μπας», όπως είπε. Το εντυπωσιακό ήταν η στάση του στη συνέντευξη Τύπου που έκανε στο Ίνγκλγουντ της Καλιφόρνια, το σπίτι των Λος Άντζελες Λέικερς. Έχοντας κερδίσει 5 πρωταθλήματα, 3 φορές το MVP του ΝΒΑ, ήταν ο πλέον αγαπητός, ουσιώδης, φαντεζί παίκτης, ένα απίστευτο μυαλό πάνω στο παρκέ που έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να αγαπήσουν το μπάσκετ.

Κι όμως, δεν έτρεμε, δεν έκλαιγε, δεν έδειχνε να φοβάται όταν ανέλυσε στον άναυδο κόσμο πως προσβλήθηκε από το θανατηφόρο ιό. «Προσβλήθηκα αλλά δεν είμαι άρρωστος. Θα συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου, σαν ένας κανονικός άνθρωπος», είπε μπροστά στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα.

Τότε, είχε δίπλα του τον Ντέιβιντ Στερν, τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, τον Τζέρι Μπας, ενώ νωρίτερα, είχε τηλεφωνήσει στη Νέα Υόρκη και τον Πατ Ράιλι, τον προπονητή με τον οποίο κυριάρχησαν στο ΝΒΑ, δημιουργώντας την ομάδα του show time, αυτήν που αποκάλυψε σε όλο τον μπασκετικό πλανήτη την ομορφιά του αθλήματος. «Ακόμη και σε μένα, τον Μάτζικ Τζόνσον συνέβη», είπε 20 χρόνια πριν για να «ξυπνήσει» όλους τους αγνώμονες, ενώ αύριο, θα έχει και πάλι τον Ράιλι κοντά του στο Staples Center, καθώς θα ανακοινώσει τις πρωτοβουλίες που λαμβάνει για να ισχυροποιήσει το ινστιτούτο του που αντιπαλεύει το AIDS.

«Τότε νόμισα πως ήταν μια προαναγγελία θανάτου», θυμάται ο Ράιλι, νυν πρόεδρος των Μαϊάμι Χιτ. «Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου και σκέφτηκα τα 10 χρόνια που είχαμε μαζί. Αισθάνθηκα τόσο λυπημένος, πραγματικά, επειδή όποιος τον γνώριζε όπως εγώ, αληθινά εννοώ, ήξερε ότι έκανε τα πάντα για να ζήσει τη ζωή του».

Αυτό, βέβαια, που κανείς δεν είχε καταφέρει να σκεφτεί τότε, ήταν πως ο Μάτζικ Τζόνσον θα είχε μαζί του τους καλύτερους γιατρούς, θα λάμβανε τα πιο εξελιγμένα κοκτέιλ φαρμάκων, και θα έφτανε σε σημείο μέχρι και να μην ανιχνευτεί ο ιός στο αίμα του. Προνόμια που εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι δεν είχαν για 30+ χρόνια. Ο Μάτζικ, όμως, έκανε και πάλι τη μαγεία του. Μετράει 20 χρόνια ως φορέας του AIDS και συνεχίζει...

7 Νοεμβρίου 1980: πεθαίνει ο διάσημος Αμερικανός ηθοποιός, Στιβ ΜακΚουίν.


Στιβ ΜακΚουίν

O "ξανθούλης" του παγκόσμιου και όχι μόνο του Αμερικάνικου κινηματογράφου γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1930 και παρότι έφυγε πολύ νωρίς απο την ζωή, στις 7 Νοεμβρίου 1980 (50 χρόνων), πρόλαβε να μας χαρίσει ταινίες σταθμό για την ιστορία της 7ης τέχνης. Συνήθως έπαιζε ρόλους κοντά στον χαρακτήρα του όπως και ο ίδιος είχε παραδεχθεί..

Πήρε όσκαρ ερμηνείας για το "βότσαλα στη λίμνη" (1966) και δεν άφησε ποτέ το πόδι απο το γκάζι. Υπήρξε άλλωστε φανατικός θαυμαστής της ταχύτητας και των μηχανοκίνητων σπορ με αξιοθαύμαστες επιδόσεις και εκεί.

Πέθανε σαν σήμερα σε ένα νοσοκομείο του Χουάρεζ του Μεξικό χτυπημένος απο τον καρκίνο στον πνεύμονα ακρίβως στα 50 τα χρόνια.


Φιλμογραφία:
Ήταν Δύο Φυγάδες (1972),
Μπούλιτ (1968),
Και οι Επτά Ήταν Υπέροχοι (1960),
Μεγάλη Απόδραση, Η (1963),
Βότσαλα της Αμμου, Τα (1966),
Σμήνος Αυτοκτονίας 402 (1962),
Πύργος της Κολάσεως, Ο (1974),
Πεταλούδας, Ο (1973),
Νεβάδα Σμιθ (1966),
Τομ Χορν (1980),
Ωραία της Καλκούτας, Η (1959),
Χαρτοπαίκτης, Ο (1965),
Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968)

7 Νοεμβρίου 1912: Ο Ελληνικός Στρατός (1ο Σύνταγμα Ιππικού) απελευθερώνει τη Φλώρινα από τους Τούρκους μετά την μάχη.


 Στις 7 Νοεμβρίου 1912, γύρω στο μεσημέρι, ο επίλαρχος Ιωάννης Αρτης με τους ιππείς του, έφθασε προ των πυλών της πόλης. Από εκεί έστειλε τρεις ιππείς, οι οποίοι με γυμνά τα ξίφη τους και εν μέσω τούρκων στρατιωτών και όχλου, πήγαν στην Μητρόπολη και μετέδωσαν στον Μητροπολίτη Πολύκαρπο το μήνυμα του διοικητού τους, να προσέλθουν οι αρχές στην είσοδο της πόλης για να την παραδώσουν. Ο Πολύκαρπος ήταν διστακτικός, για τον λόγο ότι η Φλώρινα ήταν ακόμη γεμάτη από τουρκικό στρατό και όχλο. Κατά τον Αρτη ο Μητροπολίτης, επηρεασμένος από τον παραπάνω λόγο, του εμήνυσε η παράδοση της πόλης να γίνει την επομένη. Τότε ο Αρτης έστειλε δύο νέους ιππείς, τον επιλοχία Δήμου Δήμον και τον λοχία Γεώργιο Ριζόπουλο, με την εντολή να παρακαλέσουν τον Μητροπολίτη να παραδώσει την πόλη, γιατί, όπως γράφει ο Αρτης, «εάν δεν σπεύση να εξέλθη, θα τον αναγκάση να απέλθη με τον στρατό του και εις ο,τι συμβεί ο υπαίτιος θα είναι αυτός». Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ακριβώς έτσι συνέβησαν τα γεγονότα, όπως τα εξιστορεί ο Αρτης.

  Είναι, όμως, γεγονός ότι, λόγω λιποθυμίας του Μουφτή, μόλις άκουσε την άφιξη ελλήνων στρατιωτών, ο Μητροπολίτης, ο Μουφτής και ο Ραββίνος, ως και άλλοι έλληνες και τούρκοι πρόκριτοι, κρατούντες λευκό παραπέτασμα, μετέβησαν στην είσοδο της πόλεως, όπου συνάντησαν τον Αρτη και σε σύντομη τελετή προσφωνήσεων και αντιφωνήσεων, παρέδωσαν την πόλη.Ο Ιωάννης Αρτης, απευθυνόμενος προς τους άρχοντες, είπε τα εξής: «Εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ καταλαμβάνω την πόλιν της Φλωρίνης και τα υπό την δικαιοδοσίαν αυτής χωρία, κηρύσσων άμα τον στρατιωτικόν νόμον. Απαντες οι κάτοικοι των μερών αυτών, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, έσονται ίσοι απέναντι του νόμου, τιθέμενοι υπό το σκήπτρον του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ και επανερχόμενοι εις τας αγκάλας της Μητρός Ελλάδος». Σε αυτόν απάντησε πρώτος ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος, ο οποίος είπε: «Η πόλις της Φλωρίνης και τα υπ’ αυτήν χωρία ευχαριστούμεν τον Κύριον, όστις μας ηξίωσεν να απολαύσωμεν την χαράν της επαναφοράς μας εις την Μητέρα Ελλάδα. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου. Δηλούμεν πίστιν και αφοσίωσιν εις τους νόμους και τα ψηφίσματα του Κράτους, τιθέμενοι υπό το σκήπτρον του Βασιλέως Γεωργίου του Α’». Κατόπιν τον λόγο έλαβε ο Μουφτής Χουλουσή, ο οποίος είπε: «Ημείς οι Τούρκοι ηυνοήθημεν υπό του Κυρίου και εδεσπόσαμεν επί του κόσμου όλου. Αλλά θελήσαμε να γίνωμεν κατακτηταί και τύραννοι και ο Θεός ωργίσθη καθ’ημών. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου ότι πολύ επιεικώς μας έκρινε και μας δίδει σε καλά χέρια. Δι’ο δηλούμεν ότι θα είμεθα οι πιστότεροι υπηρέται του Βασιλέως Γεωργίου». Στο ίδιο πνεύμα μίλησε και ο Ραββίνος, εκ μέρους των ολίγων Εβραίων, που υπήρχαν στην Φλώρινα.

7 Νοεμβρίου 1994: αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας συντρίβεται σε παραλιακή περιοχή της Χίου, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο χειριστής του.


Ο Παναγυφτοπουλος Στυλιανός του Παναγιώτη, γεννήθηκε στη Νίκαια Αττικής το 1966.

Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων το Σεπτέμβριο του 1984 και αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1988 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα, που συνέβη στη θαλάσσια περιοχή της νήσου Χίου, κατά τη διάρκεια διατεταγμένης πτήσεως με αεροσκάφος Mirage F-1CG, στις 7 Νοεμβρίου 1994. Υπηρετούσε στην 342 Μοίρας Παντός Καιρού της 114 Πτέρυγας Μάχης (Τανάγρα).

7 Νοεμβρίου 1913: γεννιέται ο θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Αλέκος Σακελάριος.

Αλέκος Σακελάριος

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν από πολύ νωρίς από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες. Εργάστηκε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες, Ελεύθερη Ελλάδα, Ακρόπολις, Καθημερινή, Απογευματινή, Μάχη, Ελεύθερος Κόσμος, Εθνικός Κήρυξ, Ελεύθερος Τύπος κ.ά., άλλοτε ως ρεπόρτερ, άλλοτε ως χρονογράφος και πότε ως ευθυμογράφος.

Το 1935 έγραψε το πρώτο θεατρικό του έργο με τον τίτλο «Ο βασιλιάς του Χαλβά». Εργάστηκε, επίσης, στον κινηματογράφο ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης και έγραψε έργα για το θέατρο. Συνεργάστηκε κυρίως με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο κι έγραψε μόνος ή σε συνεργασία με αυτόν 200 θεατρικά έργα και 60 κινηματογραφικά σενάρια.
Γνωστότερα απ' αυτά είναι: 
Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Δεσποινίς ετών 39, Η θεία απ' το Σικάγο, Δικοί μας άνθρωποι, Ένα βότσαλο στη λίμνη,Καλώς ήλθε το δολάριο, Τα κίτρινα γάντια, Όταν λείπει η γάτα, Η σωφερίνα, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Αλίμονο στους νέους.

Έγραψε επίσης 2000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως: 
Σπιτάκι μου παλιό, Παλιά γειτονιά, Άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα, Θα σε πάρω να φύγουμε, "Μάρω-Μάρω μια φορά είν' τα νιάτα", "Να καθόμουνα πλάι σου", "Λες και ήταν χθες" κ.ά. και μαζί με τον Χρ. Γιαννακόπουλο "Το μονοπάτι", "Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα", "Ένα βράδυ που 'βρεχε" και πολλά άλλα.

Επίσης είχε τιμηθεί με πολλά ελληνικά και ξένα βραβεία.

Πέθανε το 28 Αυγούστου 1991 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών σε οικογενειακό τάφο. Τα τελευταία χρόνια τού συμπαραστεκόταν η σύζυγός του, Τίνα. Είχε δύο κόρες.

7 Νοεμβρίου 1978: Πρωτοφανής για τα ελληνικά χρονικά υπόθεση απομόνωσης αποκαλύπτεται, στο χωριό Κωσταλέξι Φθιώτιδας.


Τρίτη, 7 Νοεμβρίου 1978. Οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού στο χωριό Κωσταλέξι (Κωσταλέξης) ανοίγουν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων έρχονται αντιμέτωποι με ένα θέαμα που μέσω φωτογραφιών θα κάνει τον γύρο του κόσμου.
Η 47χρονη Ελένη Καρυώτη αντικρίζει τον ήλιο μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ’ ένα μικρό δωμάτιο, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ’ την Λαμία.

Η φρικτή ιστορία της ξεκινά από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Στο μυαλό της χαράζονται οι αποτρόπαιες εικόνες βασανισμών και εκτελέσεων που λάμβαναν χώρα στην πλατεία του χωριού. Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος εθνικόφρονης οικογένειας, έκανε κάτι που στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού φάνταζε ως έγκλημα. Δημιούργησε ερωτική σχέση (ή φημολογήτω ότι δημιούργησε) με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών ανταρτών.

Η γονείς της και τα 3 αδέλφια της, μπροστά σ’ αυτήν την ντροπή, αποφασίζουν να δράσουν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλακίζουν την Ελένη στο ισόγειο δωμάτιο του σπιτιού κι από ‘κείνη την στιγμή ουσιαστικά την διαγράφουν από την οικογένεια. Η μεταχείριση που είχε έκτοτε και για τα επόμενα 29 χρόνια, ήταν χειρότερη κι απ’ αυτή ενός σκυλιού. Το μοναδικό της ρούχο ήταν μια κουβέρτα, ενώ έτρωγε, αφόδευε και κοιμόταν στο ίδιο μέρος.
Το πιο λυπηρό ήταν πως πολλοί κάτοικοι του χωριού, αν όχι όλοι, γνώριζαν τι συνέβαινε. Κανείς όμως, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια, δεν τόλμησε να κάνει έστω και μια ανώνυμη καταγγελία.

Η ιστορία που αποκαλύφθηκε από τους δημοσιογράφους πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις.
Ουσιαστικά κατηγορήθηκε όλο το χωριό, ότι αν και γνώριζε για τον εγκλεισμό δεν έκανε τίποτα για να λυτρώσει την κοπέλα.
Το Κωσταλέξι έγινε συνώνυμο με τη μιζέρια, την αθλιότητα και την απάνθρωπη συμπεριφορά.

Όταν άνοιξε η πόρτα, βρέθηκαν όλοι αντιμέτωπη με μια τρομαγμένη γυναίκα, χωρίς ρούχα, τυλιγμένη με μια κουβέρτα. Έβγαζε άναρθρες κραυγές, καθώς τόσα χρόνια δεν είχε κάποιον να μιλήσει κι έχασε το χάρισμα του λόγου. Μπορούσε μόνο να ψελλίσει μερικές δεκάδες λέξεις.
Ο 29χρονος εγκλεισμός της, της άφησε εμφανή ψυχολογικά προβλήματα.

Η Ελένη Καρυώτη νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Λαμίας. Εκεί, όπως λέγεται, έγραψε σ’ ένα κομμάτι χαρτί το όνομα του ανθρώπου που αγαπούσε. Έγραψε το όνομα του δασκάλου.
Τα αδέλφια της οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη, όπου και αθωώθηκαν.

Οι γιατροί αποφάσισαν την μεταφορά της σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Λίγα χρόνια αργότερα, η Ελένη Καρυώτη εξαφανίζεται κι έκτοτε αγνοήται η τύχη της.