Κυριακή 10 Απριλίου 2016

10 Απριλίου 1912: "ο "Τιτανικός" σαλπάρει για το παρθενικό αλλά και ύστατο ταξίδι του

Ο Τιτανικός ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι του την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912. Στο πλοίο πρώτα επιβιβάστηκαν οι επιβάτες της Γ' θέσης, και ακολούθησαν οι επιβάτες Β' και Α' θέσης. Το πλοίο ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας με 922 επιβάτες, ενώ περισσότεροι επιβιβάστηκαν στο Χερβούργο και το Κουινστάουν. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον ο Τιτανικός παραλίγο να προκαλέσει ένα ατύχημα, όταν το κύμα που προκάλεσε το τεράστιο εκτόπισμά του έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίου SS City of New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουόταν με τον Τιτανικό. Το πλοίο τέθηκε υπό έλεγχο και ρυμουλκήθηκε.
Το πλοίο έφτασε με ασφάλεια στη Μάγχη και πλησίασε στο γαλλικό λιμάνι του Χερβούργου στη Γαλλία. Επειδή στο λιμάνι δεν υπήρχαν αποβάθρες για ένα πλοίο στο μέγεθος του Τιτανικού, οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στο πλοίο με δύο άλλα μικρότερα πλοία της εταιρείας. Στο πλοίο επιβιβάστηκαν άλλοι 274 επιβάτες και αποβιβάστηκαν 24. Το πλοίο στη συνέχεια αναχώρησε για το Κουινστάουν, στην Ιρλανδία. Όπως και στο Χερβούργο, ούτε στο Κουινστάουν οι αποβάθρες ήταν αρκετά μεγάλες και οι επιβάτες επιβιβάστηκαν με βοηθητικά πλοιάρια. Ο Τιτανικός αναχώρησε από το λιμάνι στις 1:30 μμ στις 11 Απριλίου 1912.

Ναυάγιο
Στις 23:40 14 Απριλίου 1912, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, νοτιοανατολικά της Νέας Γης. Παρ' όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφύγει την σύγκρουση, (πίσω ολοταχώς, στροφή αριστερά) το μοιραίο δεν άργησε να γίνει καθώς το πλοίο είχε αναπτύξει την μέγιστη ταχύτητα γιατί ήθελαν να φτάσουν στο λιμάνι της Ν.Υόρκης πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τα πλοία να αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα για να ξεπεράσουν γρήγορα την περιοχή με τα παγόβουνα. Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και με 5. Το πλοίο ήταν από τα πρώτα που χρησιμοποίησε το σήμα κινδύνου SOS - πρότερα και αντί αυτού χρησιμοποιούνταν το CQD (CQ Distress). Ο Τιτανικός βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα στις 02:20 στις 15 Απριλίου. Το κύτος 2 λεπτά πριν την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, αποκόπηκε η πρύμνη, λόγω του τεράστιου βάρους του νερού στην πλώρη. Η βύθισή του παρέσυρε στο θάνατο γύρω στους 1.500 ανθρώπους με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός. Το ναυάγιο αυτό θεωρείται ένα από τα τραγικότερα "εν καιρώ ειρήνης" ναυάγια. Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο RMS Carpathia, το οποίο έπλεε από τη Νέα Υόρκη προς το Φιούμε (σημερινή Ριέκα) και κατέφθασε στο σημείο του ναυαγίου στις 03:30.

Επιζήσαντες
Επτακόσιοι άνθρωποι κατάφεραν να επιζήσουν από το ναυάγιο. Από τους ανθρώπους που έπεσαν στη θάλασσα μετά την βύθιση του πλοίου διασώθηκαν μόνο 6. Οι βάρκες που βρίσκονταν τριγύρω δε γύρισαν για να μαζέψουν τους επιζήσαντες εκτός από μία. Ελάχιστοι άνθρωποι πέθαναν από πνιγμό, καθώς οι περρισότεροι πέθαναν από το κρύο (η θερμοκρασία του νερού του Ατλαντικού βρισκόταν μερικούς βαθμούς πάνω από το μηδέν). Σήμερα κανένας επιζών δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαϊου 2009, σε ηλικία 97 ετών.

Μετά την τραγωδία
Η καταστροφή του Τιτανικού οδήγησε στην αλλαγή διάφορων νόμων της ναυτιλίας και κυρίως σε θέματα σωστικών μέσων των πλοίων. Ιδιαίτερα δε της απαίτησης τα μέσα διάσωσης όπως οι ναυαγοσωστικές λέμβοι, οι σωσίβιες ζώνες κ.λπ. να υπερκαλύπτουν σημαντικά τον συνολικό αριθμό των επιβαινόντων (επιβατών και πληρώματος) κάθε πλοίου.

Έρευνα Ναυαγίου
Πολλές ερευνητικές αποστολές οργανώθηκαν για την ανεύρεση του ναυαγίου του Τιτανικού, όμως παρουσίασαν πολλές δυσκολίες, με κυριότερο το μεγάλο βάθος στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, ίσο με 3.700 μέτρα και την μεγάλη πίεση του νερού σε αυτό το βάθος. Τελικώς, το ναυάγιο του Τιτανικού ανακαλύφθηκε από μια γαλλοαμερικανική ομάδα της οποίας ηγούταν οι Ρόμπερτ Μπάλαρντ και Ζαν Λουί Μισέλ στις 1 Σεπτεμβρίου 1985.
H ομάδα ανακάλυψε ότι το πλοίο είχε σπάσει σε δύο μέρη, τη πλώρη και τη πρύμνη, τα οποία απείχαν στον πυθμένα 600 μέτρα το ένα από το άλλο. Τα δύο μέρη του πλοίου συγκρούστηκαν στον πυθμένα της θάλασσας με ταχύτητα που έφτασε τα 100 χιλιόμετρα την ώρα για την πρύμνη, με αποτέλεσμα η πρύμνη να διαλυθεί και η πλώρη να παραμορφωθεί από τη σύγκρουση, κάθως η ταχύτητα που έφτασε στο πυθμένα ήταν μικρότερη από αυτή της πρύμνης.
Το ναυάγιο του Τιτανικού είναι μια σπάνια οάση ζωής σε αυτό το βάθος. Μια έρευνα του 1991 κατέγραψε 28 είδη ζώων στο πλοίο, μεταξύ των οποίων γαρίδες, καβούρια και ανεμώνες, τα οποία αποτελούν μια συμβιωτική αποικία. Η απαραίτητη ενέργεια για την διατήρηση αυτής της αποικίας, προέρχεται από την οξείδωση του ατσάλινου κουφαριού του πλοίου από βακτήρια. Ένα από τα είδη βακτηρίων που αναγνωρίστηκαν στο πλοίο ήταν καινούργιο είδος και ονομάστηκε Halomonas titanicae, ή «αλομονάδα του Τιτανικού». Αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής είναι το πλοίο σταδιακά να οξειδώνεται σε σκουριά και αναμένεται τελικά να καταρρεύσει σε 20 με 30 χρόνια.
Το ναυάγιο είναι εξελέξιμο από τις 16 Απριλίου 2012 για μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Εκείνη η ημερομηνία σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη βύθιση του πλοίου και έτσι το πλοίο θα μπορεί να συμπεριληφθεί στα προστατευόμενα μνημεία, σύμφωνα με τη Σύμβαση Προστασίας της Υποθαλάσσιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του 2001, καθώς ορίζει ότι η βύθιση του πλοίου πρέπει να έχει συμβεί τουλάχιστον 100 χρόνια πριν.

Θεωρίες
Το μεγάλο γεγονός του ναυαγίου του Τιτανικού έχει εμπνεύσει διάφορες θεωρίες εξήγησής του. Σήμερα αρκετοί πιστεύουν ότι στο ναυάγιο του Τιτανικού συνέτεινε και η υπέρμετρη ανθράκευση με σκοπό την κατάσβεση αναφλεγέντος άνθρακα, κάτι που οδήγησε σε αύξηση της ταχύτητας και ενδεχομένως έκανε αναπόφευκτη την πρόσκρουση στο παγόβουνο.
Μια νέα επιστημονική θεωρία για την πρόσκρουση του Τιτανικού πάνω στο μοιραίο παγόβουνο είναι ότι στις αρχές Ιανουαρίου του 1912 σημειώθηκε ένα σπάνιο σεληνιακό φαινόμενο. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, εκείνο τον μήνα του 1912 η Σελήνη βρέθηκε στην κοντινότερη απόσταση από τη Γη, τα τελευταία 1.400 χρόνια. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια τεράστια παλίρροια με αποτέλεσμα τρεις μήνες μετά, πολλά παγόβουνα να εκτοπιστούν από τα ρηχά νερά που τα συγκρατούσαν κοντά στις ακτές της Γροιλανδίας και να κινηθούν προς τις θαλάσσιες οδούς, και τελικά να βρεθούν στη ρότα του Τιτανικού με συνέπεια το ναυάγιο.

10 Απριλίου 1974: η Τουρκία θέτει επισήμως θέμα υφαλοκρηπίδας.

Η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου πελάγους αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο μεταξύ των δύο όμορων χωρών, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η υφαλοκρηπίδα πρέπει να οριοθετηθεί με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, ενώ η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και ότι η εγγύτητα των ελληνικών νησιών στα τουρκικά παράλια αποτελεί «ειδική περίσταση» που δικαιολογεί απόκλιση από την αρχή της μέσης γραμμής.
Η διαμάχη ανάγεται από το Καλοκαίρι του 1973, μετά τη δημόσια δήλωση του τότε πρωθυπουργού και προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Γ. Παπαδόπουλου περί ύπαρξης κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και εξόρυξης αυτών, όπου παράλληλα η Τουρκική Κυβέρνηση παραχώρησε άδεια διεξαγωγής ερευνών για πετρέλαιο σε υποθαλάσσιες περιοχές κοντά σε ελληνικά νησιά. Το 1974 και το 1976 πραγματοποιήθηκαν έρευνες στο Αιγαίο από τουρκικό ωκεανογραφικό σκάφος. Η Ελλάδα αντέδρασε, θεώρησε τη διαμάχη νομική και ζήτησε την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο. Το ζήτημα περιπλέκεται από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει κυρώσει ούτε τη Διεθνή Συνθήκη για την Υφαλοκρηπίδα του 1958 ούτε τη Σύμβασητων Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, οι οποίες ορίζουν την υφαλοκρηπίδα και τρόπους οριοθέτησής της. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης πάντως έχει δεχτεί ότι τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην υφαλοκρηπίδα αποτελούν διεθνές εθιμικό δίκαιο και τα άρθρα 1-3 της Συνθήκης του 1958 ισχύουν για όλα τα κράτη, ανεξάρτητα από το αν την έχουν κυρώσει.

Κρίση του Σισμίκ
Λόγω της τουρκικής άρνησης να επιλύσει το θέμα με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, η εκκρεμότητα συνεχίστηκε ως το Μάρτιο του 1987, οπότε η κρίση έφθασε στα όρια ένοπλης αντιπαράθεσης, όταν το τουρκικό πλοίο Σισμίκ-1, συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά, ξεκίνησε για να πραγματοποιήσει έρευνες έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών. Η κρίση εκτονώθηκε με την ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των δύο Πρωθυπουργών (του Ανδρέα Παπανδρέου και του Τουργκούτ Οζάλ), οπότε η Ελλάδα επαναδιατύπωσε τη θέση της για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, στην οποία εμμένει μέχρι σήμερα.

Ελληνική θέση και διεθνής πρακτική
Σύμφωνα με το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, το ζήτημα έγκειται στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σε δύο συγκεκριμένα σημεία, δηλαδή αφενός στη θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής στη Θράκη και αφετέρου στα πλησίον της Τουρκικής ακτής ευρισκόμενα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου και στη Δωδεκάνησο. Δεν αφορά σαφώς σε ολόκληρη την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου όπως όψιμα ισχυρίζεται η Τουρκία, η οποία άλλωστε είχε παραχωρήσει άδειες διεξαγωγής πετρελαϊκών ερευνών σε τουρκικές επιχειρήσεις μόνο για τα δύο προαναφερόμενα σημεία.
Επιπλέον, όπως σαφώς προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο και τη σχετική νομολογία (Σύμβαση της Γενεύης 1958, Σύμβαση 1982 Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, Απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας 1969) τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα υφαλοκρηπίδας, παρά τους περί του αντιθέτου νομικά αβάσιμους ισχυρισμούς της Τουρκίας. (Η Τουρκία πάντως μέχρι σήμερα δεν έχει κυρώσει τη Σύμβαση του 1982, οπότε δε δεσμεύεται από αυτήν).
Ως προς την επίλυση της διαφοράς, η Τουρκία επικαλείται την αρχή της ευθυδικίας (equity). Σύμφωνα με την Ελλάδα για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας εφαρμόζεται το Διεθνές Δίκαιο (συμβατικό και εθιμικό), στο πλαίσιο του οποίου ο κανόνας της μέσης γραμμής αποτελεί την επικρατούσα αρχή του Δικαίου της οριοθέτησης. Αυτό όμως δεν βεβαιώνεται πάντα από τη διεθνή πρακτική, όπως στην διαμάχη Κολομβίας-Νικαράγουας (Δικαστήριο Χάγης 2012) ή Γαλλίας-Καναδά (1992).

10 Απριλίου 1997: συλλαμβάνεται ο οδηγός ταξί Δημήτρης Βακρινός, που είχε διαπράξει δολοφονίες και ληστείες, την τελευταία δεκαετία.

Ο Δημήτρης Βακρινός (Πυρρή Αρκαδίας, 1962 – Φυλακές Κορυδαλλού, 12 Μαΐου 1997) ήταν Έλληνας αυτοκινητιστής (οδηγός ταξί), ο οποίος ομολόγησε την εν ψυχρώ δολοφονία για ασήμαντες αφορμές πέντε ανθρώπων και τις απόπειρες δολοφονίας άλλων επτά, στο χρονικό διάστημα 1987–1996. Είχε χαρακτηριστεί ως «ο δολοφόνος με το κράνος», καθώς συνήθιζε να πυροβολεί φορώντας το κράνος του μοτοσυκλετιστή.
Συνελήφθη τον Απρίλιο του 1997, προφυλακίστηκε στις Φυλακές Κορυδαλλού, όπου και βρέθηκε νεκρός, κρεμασμένος από τα κορδόνια των παπουτσιών του σε μια σωλήνωση των λουτρών της φυλακής, στις 12 Μαΐου 1997, πριν διεξαχθεί η δίκη του.

Η εγκληματική του δράση
Ως ημερομηνία έναρξης της εγκληματικής δραστηριότητας του Δημήτρη Βακρινού έχει καταγραφεί η 6η Αυγούστου 1987, όταν ήταν 25 ετών, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της δράσης του έγινε την τριετία 1993–1996.

Δολοφονίες

  • 6 Αυγούστου 1987: Παναγιώτης Γαγλίας, 43 ετών. Τον σκότωσε με σιδερολοστό, την ώρα που κοιμόταν στο σπίτι του Βακρινού στην Πετρούπολη, έχοντας ο τελευταίος προσφερθεί να τον φιλοξενήσει. Η αιτία της δολοφονίας σύμφωνα με τον δράστη ήταν ότι παλιότερα ο Βακρινός είχε κλέψει ένα κυνηγετικό όπλο από τον Γαγλία και ο δεύτερος τον είχε απειλήσει ότι θα τον καταγγείλει στην Αστυνομία. Προκειμένου να μην το κάνει, ο Βακρινός τον σκότωσε. Στη συνέχεια μετέφερε και πέταξε το πτώμα του στο 19ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Άργους - Τρίπολης, όπου και εντοπίστηκε οκτώ μέρες αργότερα.
  • 19 Νοεμβρίου 1993: Αναστασία Σιμιτζή, 28 ετών. Ο Βακρινός παρέλαβε την Σιμιτζή στο ταξί του, ως πελάτισσα. Της πρότεινε να πάνε σε κάποιο μπαρ για ποτό κι εκείνη δέχτηκε. Αργότερα καθ' οδόν σ' ένα ξενοδοχείο με σκοπό να κάνουν σεξ, η Σιμιτζή αρνήθηκε. Ο Βακρινός για να εκδικηθεί την άρνησή της, την οδήγησε σε ερημική τοποθεσία λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μάνδρα Αττικής και την έκαψε ζωντανή. Το απανθρακωμένο πτώμα της βρέθηκε την επόμενη μέρα.
  • 9 Ιανουαρίου 1994: Θεόδωρος Ανδρεάδης, 35 ετών. Ο Ανδρεάδης ήταν οδηγός ταξί και λίγους μήνες νωρίτερα είχε φιλονικήσει με τον Βακρινό για μία προτεραιότητα της πιάτσας των ταξί στην Ελευσίνα. Για να τον εκδικηθεί ο Βακρινός προσποιήθηκε τον πελάτη, μπήκε στο ταξί του υποψήφιου θύματος ο οποίος μετά από μήνες που είχαν μεσολαβήσει από το συμβάν δεν τον αναγνώρισε, ζητώντας του να τον μεταφέρει στην Κόρινθο. Στο 1ο χιλιόμετρο Ισθμού - Λουτρακίου σκότωσε με σαρανταπεντάρι πιστόλι τον Ανδρεάδη αφού πρώτα με μία πρόφαση τον υποχρέωσε να σταματήσει, ενώ του έκλεψε και το ρολόι. Στη συνέχεια μετέφερε ο ίδιος το ταξί στην Ελευσίνα, το πυρπόλησε και το έκαψε. Το πτώμα βρέθηκε λίγες ώρες αργότερα.
  • 21 Δεκεμβρίου 1995: Κώστας Σπυρόπουλος, 21 ετών και Αντώνης Σπυρόπουλος, 20 ετών. Ο Κώστας Σπυρόπουλος είχε αγοράσει καιρό πριν ένα μεταχειρισμένο ΙΧ αυτοκίνητο από τον Βακρινό, ο τελευταίος όμως είχε κρατήσει αντικλείδι και επιχείρησε να το κλέψει έξω από το σπίτι του Σπυρόπουλου στο Μενίδι. Έγινε αντιληπτός και καταδίωξαν με το ΙΧ του αδελφού του Αντώνη Σπυρόπουλου τον Βακρινό. Όταν ο Βακρινός σταμάτησε σε βενζινάδικο προκειμένου να βάλει βενζίνη και μην έχοντας αντιληφθεί ότι καταδιώκεται, τα δύο αδέλφια τον πλησίασαν προκειμένου να ζητήσουν εξηγήσεις για την κλοπή. Τότε ο Βακρινός τους σκότωσε, χρησιμοποιώντας μάλιστα δύο πιστόλια.

Απόπειρες δολοφονιών

  • 14 Μαρτίου 1993: Απόπειρα ανθρωποκτονίας στον Βοτανικό δύο φίλων, του Ανδρέα Σβύρου, 18 ετών και του Θεόδωρου Μπίτουλα, 16 ετών. Αφορμή ήταν ότι οι δύο φίλοι, σε βραδυνή βόλτα, είχαν πειράξει χάριν αστεϊσμού φιλικό τους ζευγάρι. Ο Βακρινός που βρισκόταν τυχαία στο σημείο θεώρησε απρεπή τη συμπεριφορά τους και πυροβόλησε εναντίον τους πολλές φορές. Τα δύο νεαρά παιδιά τραυματίστηκαν σοβαρά.
  • 10 Δεκεμβρίου 1995: Απόπειρα ανθρωποκτονίας στα Νέα Σεπόλια δύο φίλων, του Γιώργου Καυκά, 23 ετών και του Βασίλη Δίπλα, 23 ετών. Το βράδυ εκείνο ο Βακρινός έσπασε το αυτοκίνητο μιας γυναίκας και επιχείρησε να κλέψει διάφορα αντικείμενα απ' αυτό. Το έκανε για λόγους εκδίκησης, γιατί ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου κάποτε του είχε χαλάσει ένα προξενιό. Όταν οι δύο φίλοι, που ήταν απλώς περαστικοί, επιχείρησαν να τον αποτρέψουν να το κάνει, ο Βακρινός άρχισε να τους πυροβολεί. Ο Δίπλας τραυματίστηκε ελαφρά και ο Καυκάς σοβαρά, με αποτέλεσμα να παραμείνει για το υπόλοιπο της ζωής του ανάπηρος.
  • 20 Δεκεμβρίου 1995: Σχεδιασμός ανθρωποκτονίας σε βάρος αγνώστων στοιχείων μοτοσυκλετιστή, με τον οποίο είχε νωρίτερα διαπληκτισθεί στο Μοσχάτο για την προτεραιότητα. Ο Βακρινός κράτησε τον αριθμό της πινακίδας και σχεδίασε να τον σκοτώσει από εκδίκηση, πέφτοντας πάνω του με το αυτοκίνητό του. Τα σχέδιά του ματαιώθηκαν, όταν το αυτοκίνητο που επιχείρησε να κλέψει την επόμενη μέρα γι αυτόν τον σκοπό, οδήγησε στη δολοφονία των αδελφών Σπυρόπουλου, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να το εγκαταλείψει.
  • 31 Μαΐου 1996: Απόπειρα ανθρωποκτονίας του Νίκου Αγιαννίδη και των αστυνομικών Γρηγόρη Μάμμου, 31 ετών και Χρήστου Γεωργαντόπουλου, 24 ετών. Ο Βακρινός επισκέφθηκε το σπίτι του Αγιαννίδη στη Λεωφόρο Θηβών προκειμένου να εκδικηθεί τον γιο του για προσωπικές διαφορές. Ο Αγιαννίδης δεν του άνοιξε και κάλεσε την Αστυνομία. Ο Βακρινός κρύφτηκε στο υπόγειο της πολυκατοικίας και όταν φάνηκαν οι τρεις άνδρες άρχισε να τους πυροβολεί αδιακρίτως. Οι δύο από τους τρεις τραυματίστηκαν ελαφρά ενώ ο τρίτος πρόλαβε να κρυφτεί και δεν τραυματίστηκε.

Άλλες εγκληματικές πράξεις

  • 13 Φεβρουαρίου 1992: Εμπρησμός του εξοχικού σπιτιού του πεθερού του στη Σαλαμίνα, από εκδίκηση, γιατί παλιότερα του είχε μιλήσει άσχημα.
  • 5 Δεκεμβρίου 1993: Απόπειρα ληστείας βενζινάδικου, στη Λεωφόρο Θηβών.
  • 4 Δεκεμβρίου 1995: Ληστεία σε σούπερ μάρκετ, στη Νίκαια.
  • 15 Δεκεμβρίου 1995: Ληστεία σε σούπερ μάρκετ, στο Αιγάλεω.
  • 20 Μαρτίου 1996: Ληστεία σε σούπερ μάρκετ, στο Αιγάλεω.
  • Ιούνιος 1996: Λήστεία σε σούπερ μάρκετ, στη Νίκαια.
Η απόπειρα ληστείας στο βενζινάδικο έγινε με σκοπό την εκδίκηση, γιατί κάποτε διαπληκτίστηκε με έναν υπάλληλο για ασήμαντη αφορμή. Δεν κατάφερε να κλέψει, γιατί δεν άνοιγε η ταμειακή μηχανή, παρ' ότι ο Βακρινός την πυροβόλησε αρκετές φορές με το πιστόλι του.

Το προφίλ
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αστυνομικών και ψυχολόγων, ο Βακρινός χαρακτηρίσθηκε σαν κατά συρροήν δολοφόνος, με σαφές όμως ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο, το οποίο ανάγεται κύρια στην παιδική του ηλικία και σχετίζεται με σεξουαλική καταπίεση, μειωμένη αυτοεκτίμηση και γενικότερη συμπλεγματική συμπεριφορά.
Η εκδικητική του μανία, την οποία εκδήλωνε με το παραμικρό, φαίνεται ότι ήταν απόρροια της υπερβολικής του ευθιξίας, αλλά και της σωματικής του διάπλασης, καθώς επρόκειτο για έναν κοντό, αδύνατο και σχεδόν καχεκτικό άνθρωπο. Κατά συνέπεια, επειδή δεν μπορούσε να αντιδράσει σε τυχόν προκλήσεις ή προσβολές που δεχόταν, πάντα οπλοφορούσε και απαντούσε με τα όπλα στις όποιες προκλήσεις δεχόταν.