Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

29 Φεβρουαρίου 2012: πεθαίνει ο κωμικός ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας (Θεσσαλονίκη, 17 Ιανουαρίου 1942 - Αθήνα, 29 Φεβρουαρίου 2012) ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και ιδιαίτερα το θέατρο.

Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1942 στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή από τη Δομνίστα και Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας, η οποία απέκτησε ακόμη δύο κόρες. Η αδελφή του Ελένη Τσιβιλίκα είναι σημαντική αρχαιολόγος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών, με ανασκαφικό έργο στην Κρήτη και τις Κυκλάδες. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης, εξασφάλισε άνετη ζωή στην οικογένειά του και αγαπούσε το θέατρο.
Φοίτησε στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Θεσσαλονίκης "Anatolia". Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την υποκριτική.
Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.
Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.
Η δεκαετία του 70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.
Απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου 2012 σε ηλικία 70 ετών. Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.
Ήταν παντρεμένος με την πτυχιούχο νομικής Αλίκη Τσιβιλίκα και πατέρας ενός γιου και μιας κόρης.
Μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο, στην παράσταση "Η Ζωή ποδήλατο"

29 Φεβρουαρίου 1900: γεννιέται στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας ο Γιώργος Σεφεριάδης, γνωστός ως Γιώργος Σεφέρης

O Γιώργος Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, στις 29 Φεβρουαρίου 1900. Μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια με έντονα πνευματικά ενδιαφέροντα. O πατέρας του, Στυλιανός, ήταν νομικός και μετέπειτα καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, ενώ παράλληλα έγραφε ποιήματα, μετέφραζε αρχαίους τραγικούς και είχε εκδώσει μεταφράσεις έργων του Λόρδου Bύρωνα. Η δε μητέρα του, Δέσπω, διακρινόταν για την ιδιαίτερη ευαισθησία και την καλλιέργειά της.

Έγραφε ήδη στίχους στα 14 του χρόνια. Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει την οικογένειά του να μετακομίσει στην Αθήνα. Το 1918 μεταβαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει Νομική, κάτι που αποτελούσε όνειρο του πατέρα του που στο μεταξύ είχε μετακομίσει κι αυτός στο Παρίσι αναζητώντας καλύτερη μοίρα. «Eίχα μπει τον Iούλιο σ’ ένα Παρίσι ολότελα άδειο, που γέμισε ασφυκτικά τον Nοέμβρη με τα πανηγύρια της ανακωχής. Tο δωμάτιό μου ήταν ο πιο παγερός τόπος που γνώρισα ποτέ μου. Ένας πλανόδιος βιολιτζής ερχότανε κάθε απόγεμα μ’ έναν απελπιστικά περιπαθή σκοπό. Tις νύχτες μια γριά κλαψούριζε πουλώντας μενεξέδες. Διάβαζα Όμηρο και τα πιο παλαβά πρωτοποριακά περιοδικά. Ήμουν αξιοθαύμαστα χαμένος και ονειροπαρμένος» θα σημειώσει αργότερα ο ποιητής για τα φοιτητικά του χρόνια. Σύντομα, στρέφεται όλο και περισσότερο προς την λογοτεχνία: «Έχω μια μεγάλη διάθεση να γράψω κάθε ώρα· καθετί μου φέρνει ένα θέμα, μια τραγικότητα για να εκφράσω. Δυστυχώς, μόνο τις ιδέες μου βάζω απάνω στο χαρτί και τις κοιμίζω τον ύπνο τον αξύπνητο ίσως. Tο συρτάρι μου κατάντησε νεκροταφείο. Kάθε μέρα θάβω και μερικά κορμάκια μωρών που ξεψύχησαν».

Το 1923 γνωρίζει μια Γαλλίδα πιανίστα, τη Ζακλίν, μία από τις γυναίκες της ζωής του. Η Ζακλίν θα απασχολήσει το νου του ποιητή για περισσότερο από μία δεκαετία και το μεγαλύτερο μέρος της ερωτικής ποίησης του Σεφέρη απευθύνεται σε αυτήν. «Eίναι μερικά αισθήματα στη ζωή που ποτέ δεν ξεθωριάζουν...» είπε ο ίδιος για τη Ζακλίν. Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα, διορίζεται στο διπλωματικό σώμα και σύντομα χάνει τη μητέρα του. Ο ποιητής βυθίζεται στη μελαγχολία και τη μοναξιά: «Aνάγκη να μιλήσω. Kανείς. Ίσως εγώ να φταίω. Mα τι γίνεται εδώ μέσα; Σήμερα το απόγευμα είχα την εντύπωση πως η σκέψη μου είχε αδειάσει και στη θέση της βρισκότανε δυο άγνωστοι που συζητούσαν και αποφάσιζαν για την τύχη μου. Aδύνατο να γράψω. Ώσπου να γυρίσω το φύλλο, έχω αλλάξει, έγινα άλλος». Σύντομα όμως, γράφει μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του. Tον Iούλιο του 1928 δημοσιεύεται η μετάφραση του έργου του Bαλερί «Mια βραδυά με τον Kο Tεστ» με την υπογραφή Γ. Σεφεριάδης. Τον Mάιο του 1931 εκδίδεται η συλλογή «Στροφή» με δεκατρία ποιήματα – μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την Zακλίν «Eρωτικός λόγος».

Την ίδια χρονιά διορίζεται στο ελληνικό Γενικό Προξενείο του Λονδίνου, ως υποπρόξενος. Μέσα στην αγγλική ομίχλη, με τη «στυφή γεύση του θανάτου», ο Σεφέρης οραματίζεται μια Ελλάδα ολοκάθαρη και απογυμνωμένη, ένα όραμα που θα διαποτίσει τα τοπία του «Μυθιστορήματος» του 1935. Ακολουθούν τα «Γυμνοπαιδία» το 1936, το 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή σχετικά με τον καθορισμό της δημοτικής, το «Tετράδιο γυμνασμάτων» το 1940, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος A΄» το 1940 λογοκριμένα όμως από τη Δικτατορία Μεταξά, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος B΄» το 1944 και «Kίχλη» όπου μιλάει για το σπαραγμό στη χώρα, το 1947. Την ίδια χρονιά βραβεύεται με το «Έπαθλο Παλαμά». Λίγες ημέρες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, ο Σεφέρης θα παντρευτεί τη Μαρώ και θα φύγουν μαζί με την ελληνική κυβέρνηση για την Αίγυπτο. Χαριτολογώντας, ο ποιητής έλεγε ότι κουμπάρος τους στάθηκε ο Χίτλερ. Σε όλη του τη διπλωματική καριέρα θα ταξιδεύει και θα αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής: Λονδίνο, Kορυτσά, Aλεξάνδρεια, Nότια Aφρική, Άγκυρα, Λίβανος και πάλι Λονδίνο (1957-1962), για να ολοκληρώσει τη σταδιοδρομία του ως πρέσβης, κατά τα χρόνια της δημιουργίας του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Μέχρι το 1963 η φήμη του Γιώργου Σεφέρη έχει απλωθεί σε όλη την υφήλιο.

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 του απονέμεται από τη Σουηδική Aκαδημία το Bραβείο Nόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο πρώτος Έλληνας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση. Το περιοδικό Figaro Litteraire γράφει ήδη για το ταλέντο του Σεφέρη από το 1956 και τον χαρακτηρίζει άξιο για βραβείο Νόμπελ. Κατά την παραλαβή του Νόμπελ, ο Σεφέρης λέει: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται… Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά. Κανόνας της είναι η δικαιοσύνη… Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται». Το 1964 γίνεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και το Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Το 1966 εκδίδει το «Τρία Κρυφά Ποιήματα», ένα έργο γεμάτο βαθιά νοήματα και άψογο στη μορφή. Είχε επίσης τιμηθεί με το βραβείο «Κωστή Παλαμά», με το αγγλικό βραβείο ποίησης «Φόυλ» και κατείχε την θέση του επίτιμου διδάκτορα στο πανεπιστήμιο Cambridge. Το 1969 κυκλοφορεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό η "διακήρυξή" του εναντίον της δικτατορίας Αντιμετωπίζει ήδη κάποια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν. Το 1967 επιβάλλεται η δικτατορία των συνταγματαρχών στη χώρα. Το 1969 δημοσιεύτηκε η δήλωσή του κατά της χούντας και ο Σεφέρης παύτηκε από πρέσβης επί τιμή, ενώ του απαγορεύτηκε και να κάνει χρήση του διπλωματικού του διαβατηρίου.

Το 1971 έγραψε το τελευταίο του ποίημα με τίτλο Επί ασπαλάθων. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, έκλεισε τα μάτια του για πάντα, μετά από εγχείρηση στο δωδεκαδάκτυλο. H κηδεία του σπουδαίου ποιητή έμελλε να σταθεί έκφραση ελευθεροφροσύνης του λαού, που είχε συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες για να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία. Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε για το Γ. Σεφέρη: «Κανείς άλλος δεν στάθηκε τόσο ικανός ν’ ανιχνεύσει, να βρει και να κινήσει τα νήματα της ζωντανής ελληνικής παράδοσης όσο αυτός… Καλλιέργησε το αίσθημα της ευθύνης και κράτησε ψηλά τη σημαία της ελεύθερης συνείδησης, που τόσο την έχουν ανάγκη, σήμερα προπάντων, οι νέοι», ενώ ο Γ. Ρίτσος με τη σειρά του είπε: «Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. Εδώ και πολλά χρόνια, σε κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ποιητής έσμιξε ποίηση και ελευθερία, αισθητική και ηθική, σε μια γνήσια και φυσική ενότητα, αφήνοντας μιάν υψηλή, παραδειγματική κληρονομιά σ’ ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό. Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα».

Πηγές: Το Βήμα, Τα Νέα, Ελευθεροτυπία, Wikipedia.org

Δίσεκτο έτος 2016. (29η Φεβρουαρίου)

Δίσεκτο ονομάζεται ένα έτος στο οποίο προσμετράται μια παραπάνω ημέρα, με σκοπό τη διόρθωση σφαλμάτων που προκαλούνται από τον μη ακριβή υπολογισμό της διάρκειας της ημέρας, πλήρους περιστροφής της Γης, στη μέτρηση του ηλιακού έτους.
Για παράδειγμα, με το σύστημα μέτρησης του χρόνου που χρησιμοποιείται σήμερα στον Δυτικό κόσμο (Γρηγοριανό ημερολόγιο), κάθε έτος διαρκεί περίπου έξι ώρες παραπάνω από 365 ημέρες, δηλαδή 1/4 της ημέρας, με αποτέλεσμα κάθε τέσσερα έτη να δημιουργείται σφάλμα της τάξεως της μιας πλήρους ημέρας. Έτσι, στο ίδιο σύστημα έχει καθιερωθεί να προστίθεται μία ημέρα στο έτος ανά τέσσερα έτη (εκτός από τα έτη που διαιρούνται με το εκατό αλλά όχι και με το τετρακόσια και εκτός από τα έτη που διαιρούνται και με το εκατό και με το τέσσερις χιλιάδες), ώστε το σφάλμα των έξι ωρών να 'απορροφάται'.

Υπολογισμός δίσεκτων ετών
Για να προσδιορίσουμε αν ένα έτος είναι δίσεκτο εφαρμόζουμε τα εξής:
Ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 4. Αν είναι μηδέν ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 100. Αν αυτό το υπόλοιπο είναι διαφορετικό του μηδενός τότε το έτος είναι δίσεκτο.
Αν από τον έλεγχο 1 δεν προκύψει ότι το έτος είναι δίσεκτο ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 400. Αν είναι μηδέν τότε το έτος είναι δίσεκτο, άσχετα από το αποτέλεσμα του ελέγχου 1.
Η ημέρα που προστίθεται στο έτος κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο είναι η 29η Φεβρουαρίου. Τα επόμενα δίσεκτα έτη είναι: 2020, 2024, 2028, 2032, 2036, 2040, 2044, 2048, 2052, 2056, 2060, 2064, 2068, 2072, 2076, 2080, 2084, 2088, 2092, 2096, 2104 κλπ . Το 2000 ήταν δίσεκτο λόγω του ελέγχου 2. Αν ίσχυε μόνο η διαίρεση με το 4 και ο έλεγχος 1 το 2000 δε θα ήταν δίσεκτο όπως δεν θα ήταν π.χ. το 2100.
Οι διορθώσεις στο ημερολόγιο επιβάλλονται από το γεγονός ότι η περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο διαρκεί 365.2422 μέρες. Η κύρια διόρθωση (προσθήκη μιας μέρας κάθε 4 χρόνια) θα ήταν απόλυτα σωστή αν η περιστροφή διαρκούσε 365.25 μέρες, δηλαδή περίπου 365 μέρες και 1/4 της μέρας. Όμως δεν διαρκεί ακριβώς τόσο! Η διαφορά, δηλαδή περίου -0.01 μέρα (ένα εκατοστό της μέρας) επιβάλλει την αφαίρεση μιας μέρας κάθε 100 χρόνια. Αυτό προβλέπεται στον έλεγχο 1. Όμως για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια (ώστε να μη έχουμε αλλαγή των εποχών) προστέθηκε μιά μέρα κάθε 400 χρόνια (έλεγχος 2). Έτσι το ημερολόγιο θα ήταν απολύτως σωστό αν η διάρκεια της περιστροφής της γης ήταν 365.2425 που είναι πολύ κοντά στο πραγματικό και πλέον απαιτεί διορθώσεις σε χρόνους της τάξης των 3000-4000 χρόνων.

Ιστορία
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, κάθε τέσσερα έτη έχουμε μία ημέρα επιπλέον, την οποία προσθέσαμε στον μήνα Φεβρουάριο. Το έτος με τις 366 μέρες λέγεται δίσεκτο. Παλαιότερα ο λαός δεν γνώριζε την εξήγηση αυτή, και επειδή είχε τάση να προικίζει με υπερφυσικές ιδιότητες οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει, έπλαθε διάφορους μύθους και δοξασίες γύρω από τη «δίσεκτη χρονιά».

29 Φεβρουαρίου 1976: Εξαγριωμένοι οπαδοί του Παναιτωλικού εισβάλλουν στο γήπεδο και ένας από αυτούς δαγκώνει και κόβει το αυτί του Θεσσαλονικιού διαιτητή Στέφανου Ράμμου, επειδή έδωσε ένα αυστηρό πέναλτι στον ΠΑΟΚ.

29 Φεβρουαρίου 1976. Στο γήπεδο του Αγρινίου διεξαγόταν ο κρίσιμος αγώνας Παναιτωλικού – ΠΑΟΚ, με διαιτητή τον Θεσσαλονικιό Στέφανο Ράμμο.

Το αποτέλεσμα έληξε 2- 0 υπέρ του ΠΑΟΚ. Με το τελευταίο σφύριγμα, περίπου 2 χιλιάδες φίλαθλοι της τοπικής ομάδας, που είχαν παράπονα από τη διαιτησία, εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και επιτέθηκαν στον «άρχοντα» της αναμέτρησης.
Παρά την προσπάθεια να προστατευθεί, οι εξαγριωμένοι οπαδοί ξυλοκόπησαν τον Στέφανο Ράμμο και του έκοψαν το αριστερό αυτί. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι κάποιος του το δάγκωσε και αποκόλλησε ένα μεγάλο κομμάτι του. 
Τα μέσα ενημέρωσης του Αγρινίου όμως, ανέφεραν ότι του «φόρεσαν κολάρο» με δύναμη ένα ξύλινο καφάσι για ροδάκινα! Ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά δρώμενα, που έμεινε γνωστό ως το «αυτί του Ράμμου». Για πολλά χρόνια, οι διαιτητές άκουγαν από του φανατικούς της εξέδρας το απειλητικό σύνθημα «διαιτητή θυμήσου, τον Ράμμο και το αυτί σου» και έτρεμαν… 

Το πέναλτι που προκάλεσε την οργή των φιλάθλων
 Το παιχνίδι «μύριζε μπαρούτι», καθώς ήταν κρίσιμο και για τις δύο ομάδες. Ο Παναιτωλικός, που πάλευε για την παραμονή του στην Α Εθνική, είχε παράπονα από προηγούμενη διαιτησία του Ράμμου με τον Παναθηναϊκό, ενώ ο ΠΑΟΚ διεκδικούσε το πρωτάθλημα. Στο 72ο λεπτό της αναμέτρησης, ο Σαράφης διεκδίκησε στον αέρα κεφαλιά από τον Μίχο. Ο Ράμμος έδειξε το σημείο του πέναλτι και το γήπεδο «πήρε φωτιά». Προς στιγμή ο αγώνας διεκόπη. Όταν ηρέμησαν τα πνεύματα, το πενάλτι εκτελέστηκε και σημειώθηκε το 0-1, ενώ στο 86ο λεπτό ο Κερμανίδης σημειώσε το 0-2. 
Όταν ο Ράμμος σφύριξε για τελευταία φορά, επικράτησε πανικός. «Έγινε πανζουρλισμός και το συρμάτινο κιγκλίδωμα γύρω από τον αγωνιστικό χώρο έπεσε. Ως και οι σύμβουλοι του Παναιτωλικού μου έλεγαν: Ράμμο θα πεθάνεις. Έφτασε η ώρα σου. Ζήτησα την προστασία της χωροφυλακής, αλλά το πλήθος ωρύετο». «Χώθηκα ανάμεσα στους παίκτες του ΠΑΟΚ, αλλά πριν προφτάσω να ανέβω στο πεζούλι που οδηγεί στα αποδυτήρια, όρμησαν πολλοί επάνω μου και ένας από όλους αυτούς… χρατς, μου έκοψε το αυτί. Δεν μπόρεσα, μέσα στην κόλαση, να δω ποιος με δάγκωσε και μου έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι», έλεγε τις επόμενες ημέρες σε συνέντευξή του ο διαιτητής. Οι οπαδοί του Παναιτωλικού δεν σταμάτησαν εκεί. Τον κλωτσούσαν και τον ποδοπατούσαν με μανία. 
«Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βρέθηκα στριμωγμένος με ασπίδα από μπροστά μου τον Φουντουκίδη, στην πόρτα που οδηγεί στα αποδυτήρια, την οποία είχαν φρακάρει σύμβουλοι του Παναιτωλικού», διηγούνταν ο Ράμμος. Οι Αγρινιώτες όμως, τον τράβηξαν πάλι πίσω στον αγωνιστικό χώρο και συνέχισαν να τον χτυπούν με αγριότητα. Τελικά, με τη βοήθεια περίπου 20 χωροφυλάκων, ο διαιτητής οδηγήθηκε στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ. 
«Τον ξαπλώσαμε στον πάγκο και σπαρτάραγε σαν το ψάρι. Καταματωμένος και γυμνός από τη μέση και πάνω. Του έπλυνε τα τραύματα ο φυσικοθεραπευτής του ΠΑΟΚ και συνήλθε μετά από ώρα. Το αυτί και το φρύδι αιμορραγούσαν κι έξω το πλήθος ούρλιαζε» δήλωσε ο ένας επόπτης του αγώνα, που έζησε κάθε στιγμή του ξυλοδαρμού από κοντά. 
Ο γιατρός που κλήθηκε να κάνει ράμματα, δεν αναλάμβανε την ευθύνη και χρειάστηκε εντολή του εισαγγελέα, ο οποίος διέταξε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Είχαν ήδη περάσει τρεις ώρες, όταν πήγε ασθενοφόρο για τη διακομιδή του. Εκεί έγινε ραφή των τραυμάτων. «Χωρίς αναισθητικό. Πέθανα από τους πόνους», έλεγε ο δύσμοιρος διαιτητής. Διαπιστώθηκε επίσης ότι υπέστη εγκεφαλική διάσειση και το σώμα του ήταν γεμάτο μώλωπες και αιματώματα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η χωροφυλακή έθεσε υπό κράτηση τον Στέφανο Ράμμο για περιύβριση της Αρχής, επειδή μετά τον αγώνα μίλησε με ακατανόμαστες φράσεις στα όργανα της τάξης. 

Ο Ράμμος τιμωρήθηκε με 11 μήνες φυλάκιση για εξύβριση 
Για την επίθεση στον διαιτητή συνελήφθησαν δύο άτομα, τα οποία τιμωρήθηκαν με 4 μήνες φυλάκισης. Τις επόμενες ημέρες οι εφημερίδες αφιέρωσαν πολλές σελίδες στα πρωτόγνωρα επεισόδια. Σε ολόκληρη τη χώρα αποτελούσε μοναδικό θέμα συζήτησης, ενώ στο Αγρίνιο υπήρξε και ζαχαροπλαστείο, που πωλούσε πάστες σε σχήμα αυτιού, τις οποίες ονόμασε το «αυτί του Ράμμου! 

Το μανίκι έγινε «λάβαρο» 
Όταν ο διαιτητής δερνόταν, ένας από τους επιτιθέμενους τον είχε πιάσει τόσο γερά από το μανίκι, ώστε όταν τον τράβηξαν από πάνω του, σχίστηκε και του έμεινε στο χέρι. Στη συνέχεια, το ματωμένο μανίκι θεωρήθηκε ως λάβαρο και πανηγυρίστηκε έξαλλα. Μεταφέρθηκε σε ξυλουργείο, όπου μπήκε πάνω σε ξύλινο σταυρό, που έφερε το όνομα του Ράμμου και στη συνέχεια εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, στο κέντρο της πόλης, δια της περιφοράς! Μικρά παιδιά κρατούσαν τον σταυρό με το μανίκι του Ράμμου στο πρανές της σημερινής Προυσσιωτίσης, εκεί όπου έχει υψωθεί πια η καινούρια εξέδρα του γηπέδου του Παναιτωλικού. Όσο για το αυτί, δεν βρέθηκε ποτέ. Σήμερα ο Παναιτωλικός, που αγωνίζεται στη Σούπερ Λίγκα, θεωρείται η πιο φιλόξενη ομάδα του πρωταθλήματος, με πρωτοποριακές ενέργειες που ξεχωρίζουν στο θολό τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου.... 

phgh: http://www.mixanitouxronou.gr

29 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων

Η Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων καθιερώθηκε το 2008 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σπανίων Παθήσεων (EURORDIS) και τιμάται έκτοτε την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινή γνώμης και την άσκηση πίεσης, προκειμένου το σύστημα υγείας και πρόνοιας να προσαρμόζεται στους πάσχοντες από σπάνιο νόσημα, την πρόληψη και θεραπεία των παθήσεων τους.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι περίπου 8.000 καταγεγραμμένες ως σπάνιοι νόσοι πλήττουν με βάση εμπειρικές μελέτες το 10% του πληθυσμού. Σε αυτές περιλαμβάνονται κυρίως εκφυλιστικές νόσοι του νευρικού συστήματος και ορισμένοι τύποι καρκίνου, που εφόσον δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα και συστηματοποιημένα καθιστούν τους ασθενείς ανήμπορους να αυτοεξυπηρετηθούν ακόμη και στα βασικά, ενώ η εξέλιξή τους αποβαίνει αρκετές φορές μοιραία, μέσα σε κατάσταση αφόρητου πόνου για τους πάσχοντες.

Το 75% των ασθενών που προσβάλλονται από σπάνιες νόσους είναι παιδιά και έφηβοι, ενώ στις περισσότερες των περιπτώσεων τα πρώτα συμπτώματα, συνήθως κοινά με άλλες ασθένειες, οδηγούν σε εσφαλμένες πρώτες διαγνώσεις και δεν ταυτοποιούνται έγκαιρα με τη σπάνια νόσο. Αποτέλεσμα, να καθυστερεί η φαρμακευτική αντιμετώπιση της νόσου και να ταλαιπωρούνται αφάνταστα οι πάσχοντες.

Στην Ελλάδα, με βάση και την ευρωπαϊκή εμπειρία, τα άτομα που πάσχουν από κάποια σπάνια νόσο υπολογίζονται σε 1.000.000. Όπως καταγράφει η Πανελλήνια Ένωση Σπανίων Παθήσεων (ΠΕΣΠΑ), η έρευνα, η επιστημονική γνώση, η θεραπευτική αντιμετώπιση, αλλά και η κοινωνική και ασφαλιστική κάλυψη είναι ελλιπείς και καθιστούν πραγματικό Γολγοθά τη «ζωή με σπάνιο νόσημα», τόσο για τους ασθενείς, όσο και τις οικογένειές τους και τον οικονομικό τους προϋπολογισμό.

Μερικές από τις σπάνιες παθήσεις, όπως τυποποιούνται από την EURORDIS:

  • Εναλλασσόμενη Ημιπληγία
  • Ανιριδία
  • Ρευματοειδής Αρθρίτιδα
  • Αταξία τηλεαγγειεκτασία
  • Έλλειψη χοριοειδούς χιτώνος του οφθαλμού
  • Υποφυσιογενής Βασιοφιλισμός
  • Κυστική ίνωση
  • Πομφολυγώδης επιδερμολυσία
  • Δυστονία
  • Αιμορροφιλία
  • Νόσος Πάρκινσον
  • Έλλειψη αυξητικής ορμόνης
  • Λύκος και άλλες κολλαγονώσεις
  • Μελιταίος Πυρετός
  • Μεσογειακός Πυρετός
  • Εγκεφαλίτιδα
  • Αραχνοδακτυλία (Σύνδρομο Μαρφάν)
  • Μεσογειακή Αναιμία
  • Στρεψαυχενία
  • Πορφυρία
  • Σκλήρυνση κατά πλάκας
  • Μυϊκές δυστροφίες
  • Σκληροδερμία



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr