Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

04 Μαρτίου 2008: πεθαίνει η Έλενα Ναθαναήλ, ηθοποιός.


Η Έλενα Ναθαναήλ ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1941στη Νέα Φιλαδέλφεια, τότε φτωχό προάστιο των Αθηνών. Το επώνυμο "Ναθαναήλ" ήταν το μητρώνυμό της. Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο της ήταν Ελένη Ναθαναήλ Δεληβασίλη.

Σε μία τηλεοπτική συνέντευξή της στις 9 Φεβρουαρίου του 2004 στον Γρηγόρη Αρναούτογλου ("Όμορφος κόσμος το πρωί") δήλωσε ότι είχε καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας της είχε καταγωγή από τη Μάνη.

Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Κάτι να καίει (1963) στην ηλικία των 16 ετών. Στη Γερμανία συμμετείχε στο φιλμ του Ραλφ Τίλε "Το αίμα των Βέλσουγκ". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκανε καριέρα στο θέατρο και το σινεμά. To 1968 βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Ραντεβού με μία άγνωστη. Για αρκετά χρόνια πριν το θάνατο της είχε αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, κάνοντας μόνο επιλεκτικές εμφανίσεις. Η τελευταία της υποκριτική εμφάνιση έγινε λίγο πριν το θάνατο της, στην τηλεοπτική σειρά του Mega Channel Γοργόνες.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρ’ όλο που το 1973 απέκτησε μια κόρη με τον επιχειρηματία Γιώργο Τσαγκάρη, την Ίνκα – Μαρία, η οποία είναι δημοσιογράφος. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον επί 29 χρόνια σύντροφο της ζωής της, βετεράνο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Τάσο Μητρόπουλο, κατοικούσε στην Εύβοια δηλώνοντας ότι ήταν αγρότισσα και ασχολούταν με την παραγωγή του κρασιού.

Χτυπημένη από καρκίνο του πνεύμονα απεβίωσε στις 4 Μαρτίου του 2008 το απόγευμα, ενώ η κηδεία της έγινε το μεσημέρι της 5ης Μαρτίου του 2008 στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδελφείας στον Κόκκινο Μύλο.

03 Μαρτίου 1968: γεννιέται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, Έλληνας πολιτικός, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

O Κυριάκος Μητσοτάκης (Αθήνα, 4 Μαρτίου 1968) είναι Έλληνας Πολιτικός και Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από τις 11 Ιανουαρίου του 2016.
Διετέλεσε Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης από τις 25 Ιουνίου 2013 μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2015 και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας από τις 5 Φεβρουαρίου 2015 έως τις 23 Νοεμβρίου του 2015.

Οικογένεια - Σπουδές - Εργασία
Γεννήθηκε στη Αθήνα, στις 4 Μαρτίου 1968, και είναι γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πρώην Πρωθυπουργού και επίτιμου προέδρου του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, και της Μαρίκας Γιαννούκου. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από παλαιά οικογένεια Πολιτικών με συγγενικούς δεσμούς με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και είναι δισέγγονος του πολιτικού Κωστή Μητσοτάκη, εγγονός του Κυριάκου Μητσοτάκη και αδελφός της πρώην υπουργού εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη.
Το 1986 αποφοίτησε αριστούχος από το Κολλέγιο Αθηνών και μεταξύ των ετών 1986 - 1990, σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Harvard των ΗΠΑ, από όπου και αποφοίτησε με την ανώτατη τιμητική διάκριση "summa cum laude". Τιμήθηκε επίσης με το έπαθλο "Hoopes", το ανώτατο βραβείο που απονέμεται σε φοιτητή για πτυχιακή εργασία, για την εκπόνηση της διατριβής του με θέμα την Αμερικανική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1977 - 1985.
Μεταξύ των ετών 1990-1991 εργάστηκε ως οικονομικός αναλυτής στην Chase Investment Bank στο Λονδίνο. Στην συνέχεια, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία την οποία και ολοκλήρωσε στην 346 Μοίρα της 111 Πτέρυγας Μάχης στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ των ΗΠΑ από όπου απέκτησε το 1993 τίτλο Masters στις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις με ειδίκευση στα ζητήματα που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών του επιστρέφοντας στο Harvard από όπου και απέκτησε το 1995 δεύτερο τίτλο Masters στην Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Harvard Business School του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.
Από το 1995 έως το 1997 εργάζεται ως Οικονομικός Σύμβουλος στην McKinsey & Company, ενώ το διάστημα 1997-1999 εργάζεται ως Ανώτατο Στέλεχος Επενδύσεων στην Alpha Ventures του Ομίλου Alpha Bank. Από το 1999 και για τέσσερα χρόνια εργάστηκε ως Διευθύνων Σύμβουλος της NBG Venture Capital. Το 2003 βραβεύτηκε από το World Economic Forum ως “Global Leader for Tomorrow”.
Το 1997 νυμφεύθηκε την Μαρέβα Γκραμπόφσκι, με την οποία απέκτησε το 1997 την κόρη του Σοφία, το 1998 τον γιο του Κωνσταντίνο και το 2003 την κόρη του Δάφνη.

Πολιτική Σταδιοδρομία
Στις εκλογές του Μαρτίου του 2004 και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 εξελέγη πρώτος σε σταυρούς προτίμησης βουλευτής στη Β΄ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Στη Βουλή των Ελλήνων είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος καθώς και της Ομάδας Φιλίας με το Κοινοβούλιο της Φινλανδίας. Συμμετέχει επίσης στις Επιτροπές Αναθεώρησης του Συντάγματος, Οικονομικών Υποθέσεων και Εξωτερικών και Άμυνας, ενώ έχει επίσης διατελέσει μέλος των Επιτροπών Παραγωγής και Εμπορίου και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
Διετέλεσε Πρόεδρος του κοινωφελούς Ιδρύματος Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης αντικείμενο του οποίου είναι η μελέτη της ζωής και του έργου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και η έρευνα της νεώτερης πολιτικής ιστορίας της χώρας. Έχει εκδώσει το βιβλίο «Οι Συμπληγάδες της Εξωτερικής Πολιτικής» ενώ αρθρογραφεί στον Τύπο και μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.
Το 2009 με απόφαση του προέδρου της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, αναλαμβάνει Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Περιβάλλοντος, θέση την οποία διατήρησε έως το 2013.

Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Στις 25 Ιουνίου 2013 ανέλαβε τη θέση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στην Κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά, μετά τον πρώτο ανασχηματισμό, θέση που διατήρησε και κατά τον δεύτερο ανασχηματισμό τον Ιούνιο του 2014 και μέχρι τον Ιανουάριο του 2015.
Κατά την διάρκεια της θητείας του έκανε βήματα προς τον εκσυχγρονισμό της δημόσιας διοίκησης:

  • Κατήργησε, μετά από 24 χρόνια, την «ειδική» άδεια χειρισμού ηλεκτρονικού υπολογιστή που λάμβαναν οι δημόσιοι υπάλληλοι. 
  • Με τον νόμο 4210/2013 ρύθμισε μια σειρά θεμάτων που σχετίζονταν με τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του δημοσίου τομέα. 
  • Με τον νόμο 4250/2014 κατήργησε την υποχρέωση επικυρώσεων αντιγράφων εγγράφων, εξοικονομώντας χρόνο προς όφελος της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, και συγχώνευσε 21 φορείς του δημοσίου, μειώνοντας έτσι το κράτος. Παράλληλα θεσμοθέτησε τη συγκριτική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. 
  • Με τον νόμο 4275/2014 βελτίωσε το πλαίσιο επιλογής προϊσταμένων. 
  • Με τον νόμο 4281/2014 μειώσε τα διοικητικά βάρη σε επιλεγμένους τομείς της οικονομίας. 
  • Οργάνωσε νέα οργανογράμματα για τα υπουργεία με δομές μειωμένες κατά 40% και με δημοσιονομικό όφελος 10.800.000 ευρώ. Οι Γενικές Διευθύνσεις μειώθηκαν σε 93 από 115, οι Διευθύνσεις σε 994 από 1.644 και τα Τμήματα σε 3.324 από 5.763. 
  • Με τον νόμο 4305/2014 ενίσχυσε την ΔΙΑΥΓΕΙΑ και κατέστησε υποχρεωτική την δημοσιευση των προϋπολογισμών των Υπουργείων, των ΟΤΑ αλλά των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου. 


Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας
Τον Σεπτέμβριο του 2015 έθεσε υποψηφιότητα για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, ενώ την περίοδο Φεβρουάριος 2015-Νοέμβριος 2015, ήταν κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος, θέση από την οποία παραιτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 2015, διαμαρτυρόμενος για την κακή διοργάνωση των εσωκομματικών εκλογών.
Τελικά στις 10 Ιανουαρίου, στον δεύτερο γύρο, εξελέγη ένατος Πρόεδρος της ΝΔ, ανατρέποντας όλες τις δημοσκοπήσεις που στον πρώτο γύρο τον ήθελαν τρίτο και στον δεύτερο προέβλεπαν νίκη Μεϊμαράκη. Στις 11 Ιανουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του κόμματος η τελετή παράδοσης - παραλαβής της προεδρίας από τον Γιάννη Πλακιωτάκη στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε άνοιγμα σε πρόσωπα που δεν τον στήριξαν στην στελέχωση των οργάνων του κόμματος, όπως του Καραμανλικού Γιώργου Κουμουτσάκου, που τοποθέτησε εκπρόσωπο τύπου του κόμματος. Στην πρώτη του ομιλία στην Κ.Ο. του κόμματος τις 14 Ιανουαρίου τόνισε ότι η ΝΔ δεν θα γίνει δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα ασκήσει σκληρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Στις 18 Ιανουαρίου τοποθέτησε τους Άδωνι Γεωργιάδη και Κωστή Χατζηδάκη Αντιπροέδρους του κόμματος με αρμοδιότητα το συντονισμό του κοινοβουλευτικού έργου και τη σύνταξη του κυβερνητικού προγράμματος αντίστοιχα.

Κριτικές
Κατηγορήθηκε από μερίδα των τότε αντιπολιτευομένων ΜΜΕ για χρηματισμό απ' την εταιρεία SIEMENS και βρέθηκε στο επίκεντρο δημοσιεύσεων που αφορούσαν το σκάνδαλο της γερμανικής εταιρείας στην Ελλάδα. Tον Ιούνιο του 2008 δημοσιεύτηκαν στον Τύπο διάφορα τιμολόγια ηλεκτρονικού εξοπλισμού που βρέθηκαν στην κατοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη, τα οποία φέρεται να εξοφλήθηκαν στις 2 Ιουνίου, μόλις μερικές ημέρες ύστερα απ' την παρέμβαση εισαγγελέα στην εταιρεία καθώς και την κατάθεση μαρτύρων. Ο εξοπλισμός αφορούσε τηλεπικοινωνιακές και ηλεκτρονικές συσκευές.
Η γνησιότητα των τιμολογίων επιβεβαιώθηκε, παρόλα αυτά ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε αθώος και ότι δεν εισέπραξε κανένα δώρο απ' την SIEMENS. Στην ερώτηση του γνωστού δημοσιογράφου Νίκου Χατζηνικολάου για το πως συνέβη ότι αγόρασε και ο ίδιος αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη και η Κατερίνα Μητσοτάκη μέσα στην ίδια χρονική περίοδο από την ίδια εταιρεία απάντησε : «Δεν υπάρχουνε πολλές εταιρείες που να προμηθεύουν τηλεφωνικά κέντρα στην αγορά ».  Δίωξη από την Δικαιοσύνη δεν του ασκήθηκε ποτέ.
Μερίδα του τύπου καταγγέλλει επίσης ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως υπουργός της Κυβέρνησης Σαμαρά ανέλαβε την αποστολή να απολύσει 15.000 εργαζόμενους του Δημοσίου, δημιουργώντας κενό υπηρεσιών που θα λειτουργούσε ως έμμεσο προσκλητήριο παροχής υπηρεσιών outsourcing προς τον ιδιωτικό τομέα. Καταγγέλλεται ακόμα πως καθαίρεσε Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου του που είχε επιλεγεί κατόπιν κρίσεων, αντικαθιστώντας τον με "ημέτερο". Παράλληλα, προώθησε σύστημα αξιολόγησης με υποχρεωτική ποσόστωση ως ανεπαρκών του 15% των υπαλλήλων. Η κοινωνία αποδοκίμασε το μέτρο αυτό θεωρώντας το έναν κεκαλυμμένο μηχανισμό απολύσεων. Τέλος, κατηγορήθηκε ότι διόρισε τον ανιψιό του ως ειδικό σύμβουλο στο πολιτικό του γραφείο.

πηγη. www.wikipedia.org

04 Μαρτίου 1944: Αρχίζει η Μάχη της Κοκκινιάς μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους από την άλλη.

Τον Μάρτιο του 1944 στην Κοκκινιά στη Νίκαια, δόθηκε μια σκληρή μάχη μεταξύ των Ναζί και δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Οι κατακτητές ενισχύθηκαν με Έλληνες χωροφύλακες, ταγματασφαλίτες και γερμανοτσολιάδες. Στο πλευρό των ΕΛΑΣιτών βρέθηκαν μέλη της ΕΠΟΝ, αλλά και πολλοί κάτοικοι της περιοχής. Οι συγκρούσεις ξεκίνησαν στις 4 Μαρτίου και τερματίστηκαν στις 8, με την υποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων. Η μάχη Τις πρώτες δύο ημέρες  οι ΕΛΑΣίτες αναχαίτισαν τις επιθέσεις. Οι επιδρομείς οπισθοχώρησαν και σκορπίστηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Ο λαός της Κοκκινιάς που βρισκόταν στους δρόμους πραγματοποιώντας συλλαλητήριο κατά της τρομοκρατίας, πανηγύρισε την υποχώρηση των Γερμανών. Την τρίτη ημέρα της μάχης, οι Γερμανοί μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους, κατάφεραν να πλησιάσουν στο κέντρο της Κοκκινιάς, αλλά και πάλι δεν κατάφεραν να απωθήσουν τον ΕΛΑΣ. Αυτή τη φορά είχαν να αντιμετωπίσουν και το λαό που μπλόκαρε την είσοδό τους, καθώς πραγματοποιούσε μαζική πανεργατική απεργία. Η 7η Μαρτίου ήταν η πιο δύσκολη μέρα για τους ΕΛΑΣίτες, καθώς οι μάχες είχαν κορυφωθεί, αλλά τα πυρομαχικά τελείωναν. Σε κάθε στενό της Κοκκινιάς γίνονταν συγκρούσεις. Μέχρι τις 11 το πρωί η αντίσταση του ΕΛΑΣ είχε αρχίσει να κάμπτεται, αλλά το μεσημέρι πάρθηκε η απόφαση για αντίποινα. Οι υπερασπιστές της Κοκκινιάς αποφάσισαν να πολεμήσουν ακόμα  και με τα χέρια! Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν, καθώς ήταν σίγουροι ότι σύντομα θα επικρατούσαν. Πολλοί από αυτούς οχυρώθηκαν στο σχολείο που υπήρχε πάνω από τον Αη Γιώργη της Νίκαιας. Ο ΕΛΑΣ είχε καταφέρει να τρομοκρατήσει τους κατακτητές, όχι όμως χωρίς απώλειες. Άποψη της παλιάς Κοκκινιάς. όπου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αντιμετώπισαν τους Ναζί ακόμα και με τα χέρια 8η Μαρτίου, η ημέρα οπισθοχώρησης των Γερμανών Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους πέρασαν το βράδυ της 7ης Μαρτίου, κλεισμένοι στο σχολείο. Όταν ξημέρωσε άρχισαν να κάνουν εφόδους σε σπίτια αναζητώντας αγωνιστές του ΕΛΑΣ. Το μεσημέρι εκτέλεσαν τρία άτομα στην πλατεία Αγίων Αναργύρων. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι επιδρομείς της Κοκκινιάς άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά. Μαζί τους όμως πήραν και 300 αιχμαλώτους που τους μετέφεραν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Οι Κοκκινιώτες βασανίστηκαν σκληρά. Ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους για να γιορτάσει την οπισθοχώρηση των Γερμανών, αλλά και να ζητήσει εκδίκηση για όσους αιχμαλωτίστηκαν. Οι Γερμανοί απάντησαν με βασανιστήρια και εκτελέσεις. Από τους 300 Κοκκινιώτες, οι 37 στήθηκαν στο απόσπασμα στα νταμάρια του Χαϊδαρίου. Για λίγους μήνες η Κοκκινιά έζησε ήσυχα, καθώς οι Γερμανοί δεν τολμούσαν να εμφανιστούν. Μετά τη μάχη και την υποχώρηση της 8ης Μαρτίου, οι κατακτητές δεν πλησίαζαν την περιοχή, έως τον Αύγουστο του 1944. Τότε έβαψαν και πάλι τα χέρια τους με το αίμα των Ελλήνων, στο γνωστό «Μπλόκο της Κοκκινιάς»

πηγη: http://www.mixanitouxronou.gr

04 Μαρτίου 1966: Ο Τζον Λένον δηλώνει: «Είμαστε (οι Beatles) πιο δημοφιλείς και από τον Χριστό» και προκαλεί αντιδράσεις στις ΗΠΑ.

Αμερικάνοι ρίχνουν στη πυρά άλμπουμ των Beatles
Στις 4 Φεβρουαρίου Ο Τζον Λένον δηλώνει: «Είμαστε (οι Beatles) πιο δημοφιλείς και από τον Χριστό» και προκαλεί αντιδράσεις στις ΗΠΑ
«Ο χριστιανισμός θα παρέλθει. Θα εξαφανιστεί και θα συρρικνωθεί. Δεν χρειάζονται περαιτέρω επιχειρήματα γι' αυτό, έχω δίκιο και αυτό θα αποδειχθεί. Αυτή τη στιγμή είμαστε πιο δημοφιλείς απ' τον Χριστό. Δεν ξέρω τι θα πεθάνει πρώτο, το ροκ εν ρολ ή ο χριστιανισμός. Ο Χριστός ήταν εντάξει, αλλά οι μαθητές του ήταν στενόμυαλοι και κοινότοποι. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί τα χάλασαν όλα διαστρεβλώνοντας το νόημά του χριστιανισμού».
Πιθανότατα η δήλωση του Λένον που έχει ξεσηκώσει τις περισσότερες αντιδράσεις*. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα England's Evening Standard, και περιελήφθη σε συνέντευξη με τον συγγραφέα Maureen Cleave. Ο Λένον μάλλον εξέφρασε τη συμπάθειά του προς την τότε κατάσταση της θρησκείας παρά εξαπέλυσε βλάσφημη επίθεση προς τον χριστιανισμό, όπως κατηγορήθηκε, λέγοντας ότι ήταν κρίμα που οι Beatles είχαν γίνει πιο σημαντικοί απ' τη θρησκεία. Η θρησκεία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τη νεολαία της εποχής. Αυτή η μόνη δήλωση του Λένον, αποκομμένη απ' τα συμφραζόμενα πυροδότησε διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη Ζώνη της Βίβλου (νοτιοανατολικές πολιτείες) των ΗΠΑ, μαζικές καύσεις δίσκων των Beatles, ενώ οι Κου Κλουξ Κλαν έκαιγαν ομοιώματα των Beatles και κάρφωναν δίσκους τους σε φλεγόμενους σταυρούς.
«Υποθέτω ότι αν είχα δηλώσει ότι η τηλεόραση είναι πιο δημοφιλής από τον Χριστό, θα την είχα γλιτώσει. Ζητώ συγγνώμη που άνοιξα το στόμα μου. Δεν είμαι αντίχριστος ούτε αντί-θρησκος. Δεν ήθελα να υποβαθμίσω ούτε να προσβάλλω τον χριστιανισμό. Απλά είπα ότι είναι γεγονός και ισχύει περισσότερο για την Βρετανία παρά για εδώ. Δε λέω ότι είμαστε καλύτεροι ή σπουδαιότεροι ούτε μας συγκρίνω με τον Ιησού Χριστό ως άτομο ή με το Θεό ως οντότητα ή ό,τι άλλο είναι. Απλώς είπα ό,τι είπα κι ήταν λάθος. Ή το κατάλαβαν λάθος. Και τώρα έγιναν όλα αυτά».

Πηγή: beatles.gr

04 Μαρτίου 1851: γεννιέται στη Σκιάθο ο διηγηματογράφος και ποιητής Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1911

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Σκιάθος 4 Μαρτίου 1851 - Σκιάθος 3 Ιανουαρίου 1911), «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

Ο ίδιος σε ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα ιστορεί τη ζωή του:
"Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπήγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἤλθα εἰς Ἀθήνας καί ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ’ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰ ξένας γλώσσας.
Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἴτα ἔγραφα στίχους, καί ἐδοκίμαζα να συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη "ἡ Μετανάστις" ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν "Σωτήρα". Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη "Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν" εἰς τὸ "Μὴ χάνεσαι". Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καί ἐφημερίδας."

Ο βίος του 
Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851 και γονείς του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική (Γκιουλώ) το γένος Μωραϊτίδη. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά (τα δύο πέθαναν μικρά) και εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα εξωκκλήσια και την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά του διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, που τη διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο νησί του, εσωτερικός στην Ι. Μονή του Ευαγγελισμού. Φοίτησε (με πολλές διακοπές, λόγω οικονομικών δυσκολιών) στο Γυμνάσιο στη Χαλκίδα, τον Πειραιά και το τελείωσε στο Βαρβάκειο της Αθήνας. Πάντα φτωχός, άρχισε από μαθητής να κερδίζει το ψωμί του με παραδόσεις και προγυμνάσεις μαθητών. Το 1872 επισκέφτηκε το Άγιο Όρος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα, όπου παρέμεινε οκτώ μήνες ως δόκιμος μοναχός. Μη θεωρώντας τον εαυτό του άξιο να φέρει το «αγγελικό σχήμα», επέστρεψε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου, την οποία, με όλες τις προσπάθειες που έκανε, δεν την τελείωσε, γιατί η φτώχεια, η ανέχεια και η επισφαλής υγεία του τού στάθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Το ότι δεν πήρε το δίπλωμά του στοίχισε στον πατέρα του, ο οποίος τον περίμενε να γυρίσει καθηγητής στο νησί και να βοηθήσει τις τέσσερις αδελφές του. Οι τρεις από αυτές παρέμειναν ανύπαντρες και του παραστάθηκαν με αφοσίωση, σε όλες τις δύσκολες στιγμές του, όπως όταν απογοητευμένος από τη ζωή της Αθήνας αναζητούσε καταφύγιο στη Σκιάθο. Οι οικονομικές του ανάγκες ήταν πολλές και σύντομα αναγκαζόταν να επιστρέψει στην Αθήνα.

Από τη στιγμή που γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο άρχισε να δημοσιογραφεί και να κάνει μεταφράσεις από τα Γαλλικά και Αγγλικά, που είχε μάθει σε βάθος και που λίγοι τα γνώριζαν τόσο καλά στην εποχή του. Οι απολαβές του όμως ήταν πενιχρές και αναγκαζόταν να ζει σε φτωχικά δωμάτια, όντας πάντα ολιγαρκής και λιτοδίαιτος.

Η θέση του καλυτέρευσε κάπως, όταν γνωρίστηκε με τον προοδευτικό δημοσιογράφο και εκδότη Βλάση Γαβριηλίδη, που ίδρυσε την περίφημη για την εποχή της εφημερίδα Ακρόπολη. Η ζωή του όμως δεν άλλαξε. Αν και η αμοιβή του από την εργασία του στην "Ακρόπολη" ήταν υπέρογκη (έπαιρνε 200 και 250 δραχμές το μήνα), ενώ κέρδιζε αρκετά και από συνεργασίες του με άλλες εφημερίδες και περιοδικά, που ήταν περιζήτητες, η οικονομική του κατάσταση στάθηκε για πάντα η αδύνατη πλευρά του. Ήταν σπάταλος, ανοργάνωτος. Όταν έπαιρνε το μισθό του, πλήρωνε τα χρέη του στην ταβέρνα του Κεχριμάνη, (όπου έτρωγε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια), έδινε το νοίκι, έστελνε στη Σκίαθο, μοίραζε στους φτωχούς, σπαταλούσε χωρίς σκέψη για την αυριανή μέρα. Κι έτσι έμενε πάντα φτωχός και στενοχωρημένος, χωρίς να μπορεί να αγοράσει ακόμη και τα στοιχειώδη, όπως ρούχα. Δεν μπορούσε να περιποιηθεί τον εαυτό του και η μεγάλη ανεμελιά του, συνοδευμένη από κάποια φυσική ραθυμία και νωθρότητα, με μια πλήρη αδιαφορία για τα βιοτικά, τον κρατούσε σε κατάσταση αθλιότητας. Άπλυτος, απεριποίητος, σχεδόν κουρελής, ενώ μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια, γιατί ήταν λιτότατος και ασκητικός, σκορπούσε τα λεφτά του και μόνο κάθε πρωτομηνιά είχε χρήματα στην τσέπη του. «Κατ' έκείνην την ήμέραν συνέβη να είμαι πλούσιος..» έχει γράψει κάπου. Ενδεικτικό της σχέσης του με τα χρήματα είναι το περιστατικό που αναφέρει ο Παύλος Νιρβάνας: όταν ο Παπαδιαμάντης ξεκίνησε τη συνεργασία του με την εφημερίδα "Το Άστυ", ο διευθυντής του προσέφερε μισθό 150 δραχμές. Η απάντηση του Παπαδιαμάντη ήταν: «Πολλές είναι εκατόν πενήντα. Με φτάνουνε εκατό». Η βασανισμένη αυτή ζωή, η εντατική εργασία, το ξενύχτι και προπάντων το ποτό που σιγά-σιγά του έγινε πάθος, το τσιγάρο και η καθημερινή υπερβολική κούραση του κατέστρεψαν την υγεία και τον έφεραν πρόωρα στο θάνατο.

Γενικά στη ζωή του ήταν απλησίαστος. Του άρεσε η μοναξιά και η απομόνωση. Δεν έπιανε εύκολα φιλίες και ήταν πάντα επιφυλακτικός, κλεισμένος στον εαυτό του. Ελάχιστοι ήταν οι φίλοι του, όπως ο συγγραφέας και ερευνητής Γιάννης Βλαχογιάννης, ο ποιητής Μιλτιάδης Μαλακάσης και ένας δυο άλλοι. Ακόμα και προς το Βλάση Γαβριηλίδη, που του στάθηκε ως πατέρας, και τον ενθάρρυνε και τον βοηθούσε πάντα σε κάθε δύσκολη στιγμή του, δεν του έδειξε την αγάπη, που ίσως θα έπρεπε. Του άρεσε να ζει στον κλειστό εσωτερικό του κόσμο και να ζητά την πνευματική ανακούφιση, ζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις του στα ποιήματα του και τον ποιητικότατο πεζό του λόγο στα διάφορα διηγήματα του, που τα περισσότερα ξαναζωντανεύουν τους παλιούς θρύλους του νησιού του.

Αυτός ο περίεργος και απόκοσμος τρόπος ζωής, με την παράλληλη προσήλωσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική της παράδοση, τον έκαναν να μοιάζει με κοσμοκαλόγερο. Συνήθιζε να ψάλλει στον Ι. Ναό Αγίου Ελισσαίου ως δεξιός ψάλτης, στον ίδιο ναό έψαλε ως αριστερός ψάλτης ο εξάδελφός του συγγραφέας Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ενώ εφημέριος ήταν ο Άγιος παπα Νικόλας Πλανάς.


Τα τελευταία χρόνια
Η ζωή του Παπαδιαμάντη μέρα με τη μέρα γινόταν δυσκολότερη. Η φτώχεια, το ποτό και η ασυλλόγιστη απλοχεριά του, έγιναν αιτία να φτάσει σε απελπιστική κατάσταση, παράλληλα με την επιβάρυνση της υγείας του. Οι φίλοι του, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, Παύλος Νιρβάνας, Δημήτριος Κακλαμάνος, Αριστομένης Προβελέγγιος κ.ά, διοργάνωσαν μια γιορτή στο Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός" το 1908 για τα λογοτεχνικά εικοσιπεντάχρονά του και κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα χρηματικό ποσό, προκειμένου να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Πράγματι, ο Παπαδιαμάντης κατόρθωσε να πληρώσει τα χρέη του, να αγοράσει για πρώτη φορά καινούρια ρούχα κι ετοιμάστηκε να επιστρέψει στη Σκιάθο. Μάταια ο Νιρβάνας (γιατρός ο ίδιος) προσπάθησε ώστε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Στα τέλη του Μαρτίου του 1908 έφυγε για το νησί του, με σκοπό να μην ξαναγυρίσει στην πόλη «της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών», όπως ο ίδιος έγραψε.

Στο νησί του εξακολούθησε να κάνει τις μεταφράσεις που του έστελνε ο Γιάννης Βλαχογιάννης, για να έχει κάποιον πόρο ζωής, μα ύστερα από λίγο τα χέρια του πρήστηκαν και του ήταν δύσκολο να γράφει. Το ημερήσιο πρόγραμμά του περιλάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα, μια βόλτα στην ακρογιαλιά κι ύστερα εκκλησία. Μαζεύοντας τα ιστορικά του νησιού και τα παλιά χρονικά συνέθεσε τα τελευταία του διηγήματα πιο ώριμα και πιο ολοκληρωμένα.

Ο Παπαδιαμάντης πέθανε τον Ιανουάριο του 1911, υστέρα από επιδείνωση της υγείας του. Η κηδεία του τελέστηκε μέσα στο πένθος όλων των απλών ανθρώπων του νησιού. Με την είδηση του θανάτου του, το πένθος έγινε πανελλήνιο. Έγιναν επίσημα μνημόσυνα στην Αθήνα, στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια και αλλού. Ορισμένοι ποιητές έγραψαν εγκωμιαστικά τραγούδια (Μαλακάσης, Πορφύρας κ.ά.) και τα φιλολογικά περιοδικά της εποχής εξέδωσαν τιμητικά τεύχη, αφιερωμένα στη μνήμη του. Ο εκδοτικός οίκος Φέξη, λίγο αργότερα, άρχισε την έκδοση των έργων του, που έφτασαν τους έντεκα τόμους. Στα 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντά του με αρκετά ανέκδοτα διηγήματα. Το 1925 πραγματοποιήθηκε η γιορτή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του στη Σκιάθο, ενώ στις εφημερίδες Ελεύθερον Βήμα και Πολιτεία δημοσιεύτηκαν τα τελευταία άγνωστα διηγήματά του. Το 1933, επισκέφτηκαν τη Σκιάθο τετρακόσιοι Γάλλοι διανοούμενοι, που μαζί με εκατόν πενήντα Έλληνες λογοτέχνες και άλλους θαυμαστές του, μίλησαν μπροστά στην προτομή του για το έργο του. Διηγήματα του Παπαδιαμάντη άρχισαν να εκδίδονται στα γαλλικά και πολλοί Γάλλοι ελληνιστές ασχολήθηκαν πλατύτερα με το έργο του. Το 1936 ο Γιώργος Κατσίμπαλης ετοίμασε την πρώτη βιβλιογραφία του, ενώ ξεκίνησε από τους Έλληνες λογοτέχνες η συστηματική κριτική του έργου του, άλλοτε θετική και άλλοτε αρνητική. Αν και η βιβλιογραφία γύρω από τη ζωή του είναι τεράστια, τόσο σε έκταση όσο και σε ποικιλία, σοβαρά κριτικά άρθρα δεν υπάρχουν ως το 1935, τα οποία να ανταποκρίνονται σε μία αντικειμενική μελέτη του έργου του.

04 Μαρτίου 1827: Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης νικάει τις δυνάμεις του Κιουταχή στο Κερατσίνι.

Η Μάχη στο Κερατσίνι ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες.

Εξέλιξη των γεγονότων
Ο Καραϊσκάκης μετά τις νίκες και τα λαμπρά κατορθώματά του, έλαβε επανειλημμένα διαταγή από την Ελληνική Κυβέρνηση να επιστρέψει για να σώσει την Ακρόπολη που κινδύνευε. Επέστρεψε στις 28 Φεβρουαρίου στην Ελευσίνα έχοντας μαζί του χίλιους περίπου άνδρες. Μετά από λίγες ημέρες διέταξε και συναντήθηκαν όλα τα σώματα στην Ελευσίνα. Το ιππικό συμπληρώθηκε σε εκατό ιππείς. Στις 2 Μαρτίου το απόγευμα ξεκίνησαν με όλο το στρατό και την επόμενη νύχτα έφτασαν στο Κερατσίνι, παραθαλάσσια θέση στον πορθμό της Σαλαμίνας, μια ώρα έξω από τον Πειραιά. Εκεί οχυρώθηκαν. Μπροστά στο οχυρό ο Καραϊσκάκης τοποθέτησε διακόσιους πενήντα μαχητές με επικεφαλής τον Τούσια Μπότσαρη, Γαρδικιώτη Γρίβα και άλλους. Οι εχθροί παρουσιάστηκαν πολύ πρωί και ακροβολίστηκαν με τους Έλληνες. Το μεσημέρι οι Τούρκοι ενισχύθηκαν, αλλά αποκρούσθηκαν από τους Έλληνες. Την επόμενη μέρα κατέβηκε ο ίδιος ο Κιουταχής με πολυάριθμο στρατό πεζικό, τριακόσιους ιππείς και κανόνια με την ελπίδα να καταστρέψει τους Έλληνες και να τους πνίξει στην θάλασσα. Έστησε μπροστά στους Έλληνες τα κανόνια, τα οποία εξφενδόνισαν σφοδρό κανονιοβολισμό κατά του τείχους, και τον έριξαν κάτω. Ακολούθως οι Τούρκοι διαιρέθηκαν σε δύο, οι μεν επιτέθηκαν στο οχυρό διαμέσου του πεσμένου τείχους, οι δε στους μαχητές μπροστά στο οχυρό. Οι Έλληνες την ημέρα εκείνη έδειξαν όλη την ανδρεία και γενναιοψυχία τους. Η αφοβία των Ελλήνων εξέπληξε τους εχθρούς, διότι αν και ολιγάριθμοι αναχαίτισαν πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο στρατό. Ο εχθρός, αρχικά και πρώτος επιτιθέμενος βρέθηκε να πολεμάει αμυνόμενος και στις δύο μετά το μεσημέρι αναγκάστηκε να υποχωρήσει κακώς έχει και με πολλές φθορές. Από τους Έλληνες σκοτώθηκαν μόνο τρεις και είκοσι πληγώθηκαν.