Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

25 Αυγούστου 1944: Αποφυλακίζεται μετά από επτά χρόνια εξορίας και φυλάκισης ο αντιστασιακός παιδαγωγός και συγγραφέας Μιχάλης Παπαμαύρος.

Ο Μιχάλης Παπαμαύρος ήταν εξέχων παιδαγωγός, από τους πρωτεργάτες για την ανασύσταση της εκπαίδευσης αμέσως μετά την απελευθέρωση. Γεννήθηκε στη Βολισσό Χίου και εργάστηκε επίσημα ως δάσκαλος έως το 1931, οπότε απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και συμμετείχε στην Κυβέρνηση του Βουνού.

Σπουδές και διδακτικό έργο του Παπαμαύρου
Ο Παπαμαύρος σπούδασε παιδαγωγικά στο πανεπιστήμιο της Ιένας από όπου έλαβε διδακτορικό δίπλωμα. Επέστρεψε στην Ελλάδα και αρχικά υπηρέτησε στο Αρσάκειο στην Λάρισα. Στη συνέχεια διετέλεσε ανώτερος επόπτης της εκπαίδευσης στη Θράκη και υποδιευθυντής στο Μαράσλειο Διδασκαλείο από όπου απολύθηκε με τα Μαρασλειακά. Το 1928 διορίστηκε διευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας της Λαμίας εφτά χρόνια αργότερα όμως απολύθηκε ξανά λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Ήταν μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου μετά τη διάσπαση του οποίου ακολούθησε τον Δελμούζο.

Το έργο για την ανασυγκρότηση της Παιδείας
Ο Μιχάλης Παπαμαύρος συμμετείχε στο Εθνικό Συμβούλιο που συγκλήθηκε στις 14 Μαρτίου 1944 στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας, με αντιπροσώπους απ' όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας. Ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν ήταν η ανασύσταση της παιδείας στη χώρα, ενώ ανασυστάθηκε η Διδασκαλική Ομοσπονδία, που είχε καταργήσει ο Μεταξάς. Ακολούθησε η συμμετοχή του, μαζί με τον Κ. Δ. Σωτηρίου και τη Ρόζα Ιμβριώτη και άλλους 6 δασκάλους στην Επιτροπή Παιδείας που συγκλήθηκε την ίδια μέρα με πρωτοβουλία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, καθηγητή Πέτρου Κόκκαλη, στο γυναικωνίτη της εκκλησίας στη Βίνιανη. Εκεί έγιναν τα πρώτα σχέδια για την ανασυγκρότηση τηε εκπαίδευσης και τη λειτουργία των εγκαταλελειμμένων σχολείων.
Επίσης συμμετείχε στο Παιδαγωγικό Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στη Λάσπη (Αγ. Νικόλαος) του Καρπενησίου (20 Ιουλίου 1944), στο οποίο συμμετείχαν και άλλοι σπουδαίοι παιδαγωγοί (όπως ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Γ. Γεωργαλάς), καθώς και 100 περίπου αντιπρόσωποι από 20 Διδασκαλικούς Συλλόγους. Ο Μιχάλης Παπαμαύρος συνετέλεσε στην εκπαίδευση νέων δασκάλων, ως συνδιευθυντής του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου στο Καρπενήσι, διδάσκοντας Γενική Παιδαγωγική και Γενική Διδακτική.

Ήταν επικεφαλής στη συντακτική επιτροπή που ορίστηκε από το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο για τη συγγραφή του Αναγνωστικού που προοριζόταν για την Ε' και ΣΤ' τάξη του δημοτικού. Η επιτροπή έπρεπε να αποτελείται από έναν παιδαγωγό, ένα δάσκαλο (από το προσωπικό του Φροντιστηρίου) κι ένα σπουδαστή. Από τους παιδαγωγούς ορίστηκε ο Μιχάλης Παπαμαύρος, που είχε ασχοληθεί και παλιότερα με τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά του δημοτικού, από τους δασκάλους ο Γιώργος Μυρισιώτης, που είχε ήδη παρουσιάσει δείγματα της καλλιτεχνικής προσφοράς του και από τους σπουδαστές ο Χάρης Σακελλαρίου.
Το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο μεταφέρθηκε εσπευσμένα, στο Τροβάτο Ευρυτανίας, τον Αύγουστο του 1944 και ο Μιχάλης Παπαμαύρος ακολούθησε τη μεταφορά του εκεί.

Εξορία
Από το Φροντιστήριο στο Καρπενήσι-Τροβάτο βρέθηκε έρημος στην Αθήνα. Το 1945 συνελήφθη χωρίς ένταλμα και οδηγήθηκε χωρίς κατηγορητήριο στις φυλακές Χατζηκώστα (στην οδό Πειραιώς, όπου βρίσκεται σήμερα το IΚΑ). Στο τέλος του 1945 εξορίστηκε στη Γυάρο, όπου ως κρατούμενος οργάνωσε πρόγραμμα μαθημάτων για τους κρατουμένους προκειμένου "η φυλακή να γίνει σχολείο". Αργότερα μεταφέρθηκε στις φυλακές Αίγινας και στις 27 Ιουλίου 1952 εστάλη στις φυλακές Αβέρωφ. Αποφυλακίστηκε στις 25 Αυγούστου 1952.

Τα τελευταία του βήματα
Παρά τους διωγμούς και τις κακουχίες που έζησε, ο Μιχάλης Παπαμαύρος είχε την αντοχή να γράψει το βιβλίο «Σύστημα Νέας Παιδαγωγικής», που εκδόθηκε στην Αθήνα, το 1961. Για να ζήσει πουλούσε ο ίδιος το βιβλίο του σε εκπαιδευτικούς, επισκεπτόμενος σχολεία, οπότε και καταγγέλθηκε για παραβίαση της νομοθεσίας. Η Χωροφυλακή Αγρινίου και η εισαγγελική Αρχή ανέλαβαν το νόμιμο έργο της ανάκρισης με ανακριτή τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Μαζί του ανακρίθηκαν και άλλοι διακεκριμένοι πολίτες, όπως ο Χρ. Πούλος (δάσκαλος), Ιω. Καραβάνας (γιατρός) και άλλοι. Η ανάκριση βρήκε ένοχο τον γέρο παιδαγωγό (70 ετών τότε) για τα ακόλουθα αδικήματα:
Επιδίωξη «εφαρμογής ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος...»
Παράνομη έκδοση και διανομή εντύπων.
Παράλειψη αναγραφής της διεύθυνσης του συγγραφέα, του τυπογράφου κλπ.
Τελικά, κρίθηκε ένοχος για παράβαση του ν. 509/1947, του ν. 1092/1938 και προφυλακίστηκε στις «Επανορθωτικές» φυλακές Αγρινίου. Λίγους μήνες αργότερα το δικαστήριο τον αθώωσε. Τον επόμενο χρόνο ο παιδαγωγός πέθανε.

25 Αυγούστου 1920: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιστρέφει από το Παρίσι μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών.

Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο.

Οι όροι
Η συνθήκη όριζε τα εξής: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.

Ελληνική επέκταση
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Το άρθρο 26 της Συνθήκης όριζε ακομα οτι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα, κάτι το οποίο έντεχνα είχε προωθήσει ο Βενιζέλος.

Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι. Η Ιταλία συμφώνησε ακόμα να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα (εκτός από τη Ρόδο και το Καστελλόριζο) στην Ελλάδα, και όταν η Βρετανία έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα παραχωρούταν και αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε αργότερα από την Ιταλία το 1922).

Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.
Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν τον αναγνώρισαν ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.
Η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, καθώς και την Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1923, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία.