Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

2 Δεκεμβρίου 1942: κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής παραιτείται η κυβέρνηση Τσολάκογλου και ορκίζεται νέα Κυβέρνηση υπό τον καθηγητή Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο. Ο νέος Πρωθυπουργός με διάγγελμα εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τις Αρχές Κατοχής.


Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος
Η Κυβέρνηση Γεωργίου Τσολάκογλου 1941 ήταν η πρώτη διορισμένη κυβέρνηση της Ελληνικής Πολιτείας από τις Γερμανικές δυνάμεις Κατοχής. Ανέλαβε στις 29 Απριλίου 1941, δυο ημέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς, ενώ η νόμιμη κυβέρνηση Τσουδερού είχε ήδη καταφύγει στην Κρήτη. Πρωθυπουργός ήταν ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου.

Στις 30 Απριλίου 1941 διορίστηκαν οι:
  • Γεώργιος Τσολάκογλου πρωθυπουργός
  • Αντώνιος Λιβιεράτος υπουργός Δικαιοσύνης και προσωρινά Αγορανομίας
  • Γεώργιος Δεμέστιχας υπουργός Εσωτερικών
  • Πλάτων Χατζημιχάλης υπουργός Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά Οικονομικών
  • Σωτήριος Μουτούσης υπουργός Σιδηροδρόμων και Αυτοκινήτων και προσωρινά Συγκοινωνίας
  • Κωνσταντίνος Μπάκος υπουργός Εθνικής Αμύνης (Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας)
  • Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος υπουργός Προνοίας και προσωρινά Παιδείας
  • Χ. Κατσιμήτρος υπουργός Εργασίας και προσωρινά Γεωργίας
  • Νικόλαος Μάρκου υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας
Την 1η Μαΐου 1941 διορίστηκε ο:
  • Αλέξανδρος Ραγκαβής υπουργός Γενικός Διοικητής Μακεδονίας
Στις 5 Μαΐου 1941 διορίστηκε ο:
  • Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (ήδη υπουργός Εθνικής Προνοίας και προσωρινά Παιδείας) αντιπρόεδρος Υπουργικού Συμβουλίου
Στις 6 Μαΐου 1941 διορίστηκε ο:
  • Δ. Πολύζος υπουργός Αγορανομίας
Στις 8 Μαΐου 1941 διορίστηκαν ο:
  • Α. Ρουσόπουλος υπουργός Εργασίας
  • Ι. Παπαδόπουλος υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας
Στις 26 Μαΐου 1941 διορίστηκε ο:
  • Σωτήριος Γκοτζαμάνης υπουργός Οικονομικών
Στις 25 Ιουνίου 1941 παραιτήθηκε ο Α. Ρουσόπουλος (Εργασίας) και στη θέση του διορίστηκε προσωρινά ο:
  • Αντώνιος Λιβιεράτος (ήδη υπουργός Δικαιοσύνης) προσωρινά Εργασίας
Στις 29 Ιουνίου 1941 παραιτήθηκε ο Δ. Πολύζος (Επισιτισμού).

Στις 21 Οκτωβρίου 1941 διορίστηκε ο:
  • Λεωνίδας Τσιριγώτης υφυπουργός παρά τη Γενική Διοικήσει Μακεδονίας
Στις 22 Νοεμβρίου 1941 παραιτήθηκε ο Ι. Παπαδόπουλος (Εσωτερικών και προσωρινά Δημοσίας Ασφαλείας) και τα καθήκοντά του ανέλαβε ο πρωθυπουργός:
  • Γεώργιος Τσολάκογλου (πρωθυπουργός) ανέλαβε καθήκοντα Υπουργού Εσωτερικών και Δημοσίας Ασφαλείας
Στις 12/16 Δεκεμβρίου 1941 παραιτήθηκε ο Ν. Ραγκαβής (Γεν. Διοικ. Μακεδονίας).

Στις 13/17 Δεκεμβρίου 1941 ανέλαβε ο:
  • Λ. Τσιριγώτης (ήδη υφυπουργός παρά τη Γενική Διοικήσει Μακεδονίας) προσωρινά καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών
Στις 23/24 Μαρτίου 1942 παραιτήθηκαν οι Πλάτων Χατζημιχάλης (Εθνικής Οικονομίας) και Γ. Καραμάνος (Γεωργίας και προσωρινά Επισιτισμού).

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 2 Απριλίου 1942 παραιτήθηκε ο Α. Λιβιεράτος (Δικαιοσύνης), τα καθήκοντα του οποίου ανέλαβε την ίδια ημέρα ο πρωθυπουργός:
  • Γεώργιος Τσολάκογλου (ήδη πρωθυπουργός) προσωρινά καθήκοντα υπουργού Δικαιοσύνης
Στις 16 Απριλίου 1942 διορίστηκε ο:
  • Λεωνίδας Τσιριγώτης υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυβερνήσεως
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1942 ανέλαβε ο:
  • Γεώργιος Τσολάκογλου (ήδη πρωθυπουργός με καθήκοντα υπουργού Δικαιοσύνης) προσωρινά την άσκηση των καθηκόντων του υπουργού Οικονομικών Σ. Γκοτζαμάνη
Στις 2 Δεκεμβρίου 1942 παραιτήθηκε ο στρατηγός Τσολάκογλου και πρωθυπουργός και η κυβέρνηση αντικαταστάθηκε από την επίσης διορισμένη από τις Γερμανικές δυνάμεις Κατοχής Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου 1942.

2 Δεκεμβρίου 2003: Ο Αμερικανός φοιτητής Μάικλ Σάιφερ ανακαλύπτει τον μεγαλύτερο γνωστό πρώτο αριθμό του Μερσέν, μήκους 6.320.430 ψηφίων.


Ο Αμερικανός φοιτητής Μάικλ Σάιφερ θα περάσει στην ιστορία των Μαθηματικών, μετά την ανακάλυψη του μεγαλύτερου γνωστού πρώτου αριθμού, μήκους 6.320.430 ψηφίων.

Σύμφωνα με την ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού New Scientist, ο 26χρονος φοιτητής Χημικής Μηχανικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν συμμετείχε στη Μεγάλη Διαδικτυακή Αναζήτηση Πρώτων Αριθμών Μερσέν (GIMPS). Πρόκειται για μια πρωτοβουλία ανακάλυψης νέων πρώτων αριθμών, βασισμένη σε ειδικό λογισμικό που καταμερίζει το υπολογιστικό έργο σε χιλιάδες οικιακά συστήματα.

Από τους 60.000 χρήστες που συμμετείχαν στο καταμερισμένο δίκτυο από το 1996 μέχρι σήμερα, ο Σάιφερ ήταν ο πιο τυχερός. Όπως αναφέρει ο ίδιος: «Μόλις είχα τελειώσει μια συνάντηση με τον επιβλέποντά μου όταν είδα ότι ο υπολογιστής βρήκε τον νέο πρώτο. Έπειτα από έναν σύντομο πανηγυρικό χορό, τηλεφώνησα στη γυναίκα μου και σε φίλους από το GIMPS για να μοιραστώ τα σπουδαία νέα».

Πρώτοι αριθμοί ονομάζονται οι θετικοί ακέραιοι που διαιρούνται μόνο με τον εαυτό τους και το ένα. Ο αριθμός που ανακάλυψε ο Σάιφερ ανήκει σε μια επιμέρους κατηγορία, τους πρώτους αριθμούς του Μερσέν.

Οι αριθμοί αυτοί, που παίρνουν την ονομασία τους από το Γάλλο μοναχό του 17ου αιώνα που τους μελέτησε, λαμβάνουν τη γενική μορφή 2p-1, όπου το p είναι επίσης πρώτος αριθμός. Ο νέος αριθμός αναγράφεται 220.996.011-1 και είναι μόλις ο 40ός πρώτος αριθμός του Μερσέν που έχει ανακαλυφθεί.

2 Δεκεμβρίου 1998: υπογράφεται από τον υφυπουργό αθλητισμού Ανδρέα Φούρα και τον γ.γ Αθλητισμού Γιάννη Σγουρό η ανάθεση μελέτης κόστους 250 εκατομμυρίων δραχμών για την κατασκευή του στη Νίκαια

H Άρση Βαρών απέκτησε το "σπίτι" της: ένα υπερσύγχρονο κτιριακό συγκρότημα κτισμένο στην κορυφή ενός λόφου στη Νίκαια με υπέροχη θέα στον Σαρωνικό. Είναι το πρώτο στάδιο στον κόσμο, που κατασκευάσθηκε ειδικά για το συγκεκριμένο άθλημα, με παράλληλη ωστόσο δυνατότητα χρήσης των χώρων του για πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες. Πολλοί θεωρούν ότι η ολυμπιακή, κυρίως όμως η μεταγενέστερη λειτουργία του θα συμβάλει στη συνολικότερη αναβάθμιση της περιοχής της Νίκαιας.
Το Σπίτι της Άρσης Βαρών αποτελείται από δύο ξεχωριστά κτίρια, γυμναστήριο και ξενώνες και από τον περιβάλλοντα χώρο (πεζόδρομοι κυκλοφορίας, χώροι στάθμευσης κλπ). Το κτίριο του Γυμναστηρίου, συνολικής επιφάνειας 24.000μ2, είναι το βασικό κτίριο του συγκροτήματος. Περιλαμβάνει την κύρια αίθουσα - αγωνιστικό χώρο χωρητικότητας 5.000 θεατών και εμβαδού 3.000μ2, δυο αίθουσες προθέρμανσης των αθλητών διαστάσεων 12X40 η καθεμία, τέσσερεις αίθουσες προπόνησης διαστάσεων 10X15 μέτρα και δύο αίθουσες 18X20 μέτρα με τον απαραίτητο αθλητικό εξοπλισμό και αποδυτήρια με χώρους αλλαγής, ένα υπερσύγχρονο Ιατρικό Κέντρο, ένα Κέντρο Τύπου και γραφεία διοίκησης.

Οι ξενώνες
Το κτίριο των ξενώνων, συνολικής επιφάνειας 3.500μ2, περιλαμβάνει μονόκλινα και δίκλινα δωμάτια, σουίτες επισήμων, φουαγιέ, εστιατόριο και χώρους ανάπαυσης για τη φιλοξενία αθλητικών αποστολών και επισήμων προσκεκλημένων. Παντού κυριαρχούν ζωντανά χρώματα που, σε συνδυασμό με την άπλετη θέα της θάλασσας, διασφαλίσουν μια ιδιαίτερα ευχάριστη διαμονή. Το "Σπίτι της Άρσης Βαρών" είναι πλήρως εξοπλισμένο για να φιλοξενεί αγώνες διεθνούς επιπέδου. Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στην αντιμετώπιση της κυκλοφορίας των διαφόρων χρηστών του συγκροτήματος με τη δημιουργία ξεχωριστών ζωνών κίνησης και εισόδων-εξόδων για τους θεατές, αθλητές επισήμους, δημοσιογράφους και εργαζόμενους στο συγκρότημα.

Ο προϋπολογισμός του έργου ανήλθε σε 47 εκ. ευρώ. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί ήταν 22 μήνες. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής, απασχολήθηκαν στο έργο περίπου 200 άτομα σε καθημερινή βάση. Σημειώνεται ότι, μια από τις δυσκολίες για την κατασκευή του έργου ήταν ότι το μισό στάδιο είναι κτισμένο σε εσοχή βράχου και για τη θεμελίωση του χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 300 πάσσαλοι. Κύριος του έργου είναι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.

Μετά τους Ολυμπιακούς
Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το κτιριακό αυτό συγκρότημα θα χρησιμοποιείται από την Ελληνική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών για την προπόνηση και την προετοιμασία των ομάδων, καθώς και για την διεξαγωγή αγώνων εθνικού και διεθνούς χαρακτήρα. Είναι κάτι που έλειπε από την Ελλάδα, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη το πόσο δημοφιλές έχει γίνει τα τελευταία χρόνια το άθλημα αυτό, μετά τις αλλεπάλληλες διακρίσεις Ελλήνων αθλητών και αθλητριών της Άρσης Βαρών.
Παράλληλα, το "Σπίτι της Άρσης Βαρών" μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για διάφορες κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες (συνέδρια, συναυλίες), που θα εξασφαλίσουν συμμετοχή στις δαπάνες λειτουργίας του συγκροτήματος. Για τις δραστηριότητες αυτές θα μπορούν να χρησιμοποιούνται είτε οι αθλητικοί, είτε οι βοηθητικοί χώροι. Ήδη, στο "Σπίτι της Άρσης Βαρών" έχουν διεξαχθεί με επιτυχία μεγάλες διοργανώσεις (συνέδριο ΠΑΣΟΚ, απονομή βραβείων "ΑΡΙΩΝ", εκπαιδευτικό συνέδριο υπουργείου Παιδείας κ.ά.).


2 Δεκεμβρίου 2008: πεθαίνει η Μαργαρίτα Καραπάνου, συγγραφέας.


Η Μαργαρίτα Καραπάνου ήταν Ελληνίδα πεζογράφος.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Ήταν κόρη της πεζογράφου και θεατρικής συγγραφέα Μαργαρίτας Λυμπεράκη και του ποιητή και δικηγόρου, Γιώργου Καραπάνου. Το 1959 ακολούθησε τη μητέρα της στη Γαλλία. Σπούδασε κινηματογράφο και φιλοσοφία στο Παρίσι και νηπιαγωγός δι’ αλληλογραφίας στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε σαν νηπιαγωγός στην Αθήνα. Παντρεύτηκε αλλά ο γάμος της είχε μικρή διάρκεια.

Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου του 2008 στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν λόγω της πνευμονοπάθειας που την ταλαιπωρούσε.

Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» κυκλοφόρησε το 1976. Το δεύτερο, «Ο Υπνοβάτης», τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ξένου μυθιστορήματος στη Γαλλία το 1988. Βιβλία της έχουν εκδοθεί σε διάφορες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ιταλία, η Σουηδία και το Ισραήλ.

Λίγες ημέρες πριν τον θάνατό της κυκλοφόρησαν τα δύο τελευταία της αυτοβιογραφικά βιβλία. Το «Δε μ' αγαπάς. Μ' αγαπάς» στο οποίο περιλαμβάνονται 117 γράμματα που της έστειλε η μητέρα της από το Παρίσι και το «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», στο οποίο περιέχεται τα ημερολόγιο που τηρούσε από ηλικία δεκατριών έως τριάντα τριών ετών (1939-1959).

2 Δεκεμβρίου 2008: πεθαίνει ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, 31, έλληνας ηθοποιός, σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα.


O Κωνσταντίνος Παπαχρόνης (9 Αυγούστου 1977 - 2 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Έλληνας θεατρικός ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ιδιαίτερη πατρίδα του ήταν η Κατερίνη. Ο πατέρας του υπήρξε εκπαιδευτικός και ένας από τους ιδρυτές των μουσικών σχολείων στην Ελλάδα. Το 1997 πέρασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ' όπου και αποφοίτησε το 2000. Έκτοτε συμμετείχε ανελλιπώς σε θεατρικές παραστάσεις. Σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στην Αθήνα, από τη σύγκρουση της μοτοσικλέτας του με διερχόμενο αυτοκίνητο. Η κηδεία του έγινε στην Κατερίνη.

2 Δεκεμβρίου 1993: πεθαίνει ο Πάμπλο Εσκομπάρ, Κολομβιανός βαρόνος των ναρκωτικών, σκοτώνεται από πυροβολισμούς στο Μεντεγίν.


Ο Πάμπλο Εμίλιο Εσκομπάρ (1 Δεκεμβρίου 1949 -2 Δεκεμβρίου 1993), ήταν κολομβιανός εγκληματίας και ηγετική μορφή του Μεντελίν Καρτέλ. Αναφέρεται συχνά ως «βασιλιάς της κοκαΐνης» και υπήρξε ένας από τους πλουσιότερους εγκληματίες στην ιστορία. Το 1989 ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Forbesέβδομος πλουσιότερος στον κόσμο με περιουσία που ανερχόταν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στα 9 δισεκατομμύρια δολάρια. Κατείχε πολυάριθμες πολυτελείς κατοικίες και το 1982 αποπειράθηκε να εισέλθει στην πολιτική ζωή της Κολομβίας, υποσχόμενος ακόμα να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της χώρας, ύψους 10 δισ. δολαρίων. Εχτισε σχολεία, πάρκα, νοσοκομεία και πολλά σπίτια για τους φτωχούς ανθρώπους. Το 1984 όμως αποκαλύφτηκε πως ο Εσκομπάρ δολοφονούσε κρυφά υποψήφιους βουλευτές και πρωθυπουργούς, επειδή κάποιοι χρωστούσαν χρήματα, ενώ άλλοι σκοτωνόντουσαν για άλλους προφανώς προσωπικούς λόγους. Για αυτόν τον λόγο αναγκάστηκε να παραιτηθεί απο την πολιτική ζώνη της χώρας και πήρε εκδίκηση, δολοφώνοντας τον Λουίς Γκαλόν άλλον έναν υποψήφιο πρωθυπουργό.

Γεννήθηκε στο χωριό Ριονέγκρο της Αντιόχειας, τέταρτο παιδί του αγρότη Άμπελ ντε Χεζούς Εσκομπάρ και της δασκάλας Χεμίλτα Γκαβίρια.

Επίσης ήταν παντρεμένος με την 50χρονή σήμερα Μαρία Βικτόρια την οπόια την παντρευτηκε όταν ήταν μόλις 15 χρονών, ενώ αυτός 26. Ο Πάμπλο είχε δύο παιδιά που ζούν σήμερα με την μητέρα τους κάπου στο Τέξας των Η.Π.Α. Τον Χουάν Πάμπλο και την Μανουέλα.

Ο δρόμος προς την παρανομία
Ο Πάμπλο ξεκίνησε το σχολείο του κανονικά, ενώ το τελείωσε κανονικα. Στόχος του ήταν να ασχοληθεί με τις επιστήμες όμως απέτυχε, με αποτέλεσμα εκείνα τα χρόνια να πρέπει να ψάξει για δουλειά. Ο Πάμπλο βρήκε δουλειά αλλά άλλης όψεως. Δηλαδή μπλέχτηκε απότομα στην παρανομία. Ξεκίνησε πουλώντας τσιγάρα που τα αγόραζε απο λαθρέμπορους και ύστερα πούλαγε και ουσίες ναρκωτικών. Ολά αυτά έγιναν όταν ο Πάμπλο ήταν μόνο 20 ετών. Στα 32 του έπαιρνε 1.000.000 την εβδομάδα (!) και το 1989 έγινε ο 7ος πλουσιότερος στον κόσμο. Στην συνέχεια έκανε και μεταφορές ναρκωτικών τεραστίως ποσότητας σε χώρες με μικρή σημασία στην οικονομία, και αυτές ήταν το Περού και η Βολιβία. Δημιούργησε την τοπική συμμορία Μεντελίν οι οπόιοι τον είχαν βοηθήσει να αποδράσει απο την Κολομβία για να φύγει με το ιδιωτικό του τζέτ για την χώρα του Εκουαδόρ λίγες μέρες αργότερα. Το 1991 σύμφωνα με το αγγλικό άρθρο της Βικιπέδιας, οι άνθρωποι του Εσκομπάρ είχαν σκοτώσει 27,100 ανθρώπους εκ των οποίων οι 600 ήταν αστυνομικοί.
Πρόωρος θάνατος
Ο Θάνατος ήταν προώρος αλλά και δεδομένος για αυτά που είχε πράξει. Μια μέρα μετά τα 44του γενέθλια, ο Πάμπλο ήθελε να τηλεφωνήσει στον γιό του, τον Χουάν. Δυστυχώς για αυτόν, οι Λός Πέπες(ειδικη ομάδα διεφθαρμένων αστυνομικών που ήταν μόνο και μόνο για την υπόθεση Εσκομπάρ) βρήκαν τον αριθμό και την διεύθυνση και κατεθύνθηκαν προς εκεί. Ο Εσκομπάρ άργησε να το καταλάβει και τον έπιασε πανικός. Κρύφτηκε πάνω σε μια σκεπή ενός ψηλού σπιτιού, αλλά οι αστυνομικοι τον εντόπισαν κατευθείαν. Τον πυροβόλησαν άπειρες φορές ώστε να βεβαιωθούν ότι είναι νεκρός. Ετσι το 1993 στα 44 του αποχαιρέτησε την παρανομία με....εναν άδικο τρόπο γιατί είχε φροντίσει να φτιάξει ένα αντίγραφο του Παρθενώνα με δικά του χρήματα. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Εσκομπάρ ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας και της μυθολογίας. Παρολαυτά μετά τον θάνατο του, η παρανομία έπεσε κατά πολύ λόγω φτώχειας.

2 Δεκεμβρίου 1985: πεθαίνει ο Πέτρος, πελεκάνος, που έγινε διάσημος και αποτέλεσε σύμβολο της Μυκόνου, σκοτώνεται όταν παρασύρεται από αυτοκίνητο.

Πέτρος ο Πελεκάνος (ο δεύτερος)

Ο Πέτρος ο πελεκάνοςήταν ένας λευκός πελεκάνος που έγινε η επίσημη μασκότ του νησιού της Μυκόνου.

Το 1958 ένας ντόπιος ψαράς βρήκε έναν πληγωμένο πελεκάνο. Του προσέφερε περίθαλψη και αφού είχε πια αναρρώσει ο πελεκάνος έμεινε. Οι κάτοικοι του νησιού τον φρόντιζαν και σταδιακά κατέληξε να είναι η μασκότ του νησιού.

Θάνατος
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1985 το πτηνό βρήκε τραγικό θάνατο. Συγκεκριμένα σκοτώθηκε από τροχοφόρο, που τον παρέσυρε κατά λάθος.To πτηνό είχε χωθεί κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου και ο οδηγός του έβαλε μπρος χωρίς να το αντιληφθεί.

Σήμερα υπάρχουν τρεις πελεκάνοι που ζουν στην Χώρα της Μυκόνου. Ένας από αυτούς ονομάζεται και αυτός Πέτρος.

2 Δεκεμβρίου 1944: γεννιέται ο Διονύσης Σαββόπουλος, Έλληνας τραγουδοποιός.


Διονύσης Σαββόπουλος είναι ένας σύγχρονος Έλληνας συνθέτης και τραγουδιστής.

Γεvvήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944. Εγκατέλειψε τη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης προκειμένου να ασχοληθεί με το τραγούδι. Άρχισε την καριέρα του το 1964, με εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα. Επί χούντας φυλακίστηκε δύο φορές, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1967.

Έγραψε τραγούδια με πολιτικό, ρομαντικό αλλά και σκωπτικό περιεχόμενο. Έχει παρουσιάσει (1986-1987) τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο «Ζήτω τo Ελληvικό Τραγoύδι».

Είναι παντρεμένος με τηv Ασπασία Αραπίδoυ και έχει δύο γιους, τov Κoρvήλιo και τoν Ρωμαvό.

2 Δεκεμβρίου 1923: γεννιέται η Μαρία Κάλλας, Ελληνίδα τραγουδίστρια του λυρικού ρεπερτορίου.


Η Μαρία Κάλλας  υπήρξε κορυφαία υψίφωνος και η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας.

Η αρχή της μεγάλης πορείας
Λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα η Κάλλας, εξ αιτίας της υποβάθμισής της στη Λυρική Σκηνή και εν μέσω της πολεμικής των συναδέλφων της που την κατηγορούσαν για συνεργασία με τους κατακτητές, αποφασίζει να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Προκειμένου να εξασφαλίσει τα εισιτήριά της δίνει μια αποχαιρετιστήρια παράσταση στην Αθήνα. Το Σεπτέμβριο του 1945 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και ξεκινά την προσπάθεια για ανεύρεση εργασίας αρχικά στη Μητροπολιτική Όπερα, δεν καταφέρνει όμως να υπογράψει συμβόλαιο.

Εντούτοις η ακρόασή της από τον Έντουαρντ Τζόνσον, διευθυντή της Όπερας, φέρνει την προσφορά δύο ρόλων στα έργα "Φιντέλιο" του Μπετόβεν και "Μανταμ Μπατερφλάι" του Πουτσίνι. Η Κάλλας απορρίπτει τους ρόλους. Δε θέλει να τραγουδήσει το "Φιντέλιο" στα αγγλικά, ενώ αισθάνεται πολύ εύσωμη ώστε να ερμηνεύσει την αιθέρια "Μπάτερφλάι".

Η γνωριμία της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή τηςΑρένας της Βερόνα, Τζοβάννι Τζενατέλλο την οδηγεί στην Ιταλία. Εκεί στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη"Τζοκόντα" του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το "Τριστάνος και Ιζόλδη" στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν. Συνάμα έρχεται και η γνωριμία της με τον μουσικόφιλο Ιταλό βιομήχανο Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, με τον οποίο παντρεύονται στις 21 Απριλίου 1949. Ο Μενεγκίνι έχοντας και ρόλο μάνατζερ άσκησε καταλυτική επιρροή στην καριέρα της Κάλλας, υποβάλλοντάς την σε δίαιτα με σκοπό να αποκτήσει καλύτερη εμφάνιση και αποτρέποντάς την από κάθε βιοτική ενασχόληση με την οικονομική κάλυψη, που της παρείχε. Έτσι τον ίδιο χρόνο η Κάλλας κάνει καλλιτεχνικές εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

Τα στάδια της αποθέωσης
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με το "Σικελικό Εσπερινό", εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της "Τραβιάτα" του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.

Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκηςως "Νόρμα" στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Δύο μήνες πριν είχε γνωρίσει τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση σε δεξίωση της κοσμικογράφου Έλσα Μαξγουελ. Η γνωριμία τους θα εξελιχθεί σε μία από τις πλέον συζητημένες σχέσεις στην ιστορία.

Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου "Νόρμα" και το επόμενο έτος "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανέρχεται στη Σκάλα του Μιλάνου και αποθεώνεται σαν Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Τον Ιανουάριο του 1964 πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της "Τόσκα" στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden). Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη "Νόρμα". Παρά τα φωνητικά προβλήματα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει το παρισινό κοινό την αποδέχεται θερμά.

Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την"Τόσκα" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. Στα 1966 απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύεται και τυπικά ο γάμος της με τον Μενεγκίνι. Πλέον ελπίζει ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα της ζητήσει να παντρευτούν κάτι που τελικά δε γίνεται μια και στις 8 Ιουλίου 1968 ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κέννεντυ, Τζάκυ. Αυτή του η πράξη βυθίζει σε κατάθλιψη την κορυφαία υψίφωνο.
Τελευταίες σκηνές πριν το τέλος
Το 1969 γυρίζει σε ταινία τη "Μήδεια" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 25 Μαΐου1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.

Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο "Σικελικοί Εσπερινοί" (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.

Η Μαρία Κάλλας πέρασε στην αιωνιότητα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και, αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο.

Τo 2010, νέο φως στο μυστήριο που περιβάλλει το θάνατο της Μαρίας Κάλλας έρχεται να ρίξει ιταλική έρευνα, η οποία ανατρέπει την άποψη ότι η δημοφιλής σοπράνο πέθανε από υψηλή δόση βαρβιτουρικών (διότι της είχε στοιχίσει η επώδυνη σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση).

Σύμφωνα με τους Ιταλούς φωνίατρους Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο, που παρουσίασαν τα αποτελέσματα της μελέτης τους στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, η τραγουδίστρια υπέφερε από δερματομυοσίτιδα, μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα. Έτσι, μοιάζει να εξηγείται και η συνεχής παρακμή του μεγαλείου της φωνής της, που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατος της Κάλλας στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977 οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή. Όπως εξηγούν οι δύο Ιταλοί επιστήμονες, η θεραπεία για τη δερματομυοσίτιδα βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια. Επομένως, ο Φούσι και ο Παολίλο συμφωνούν με την επίσημη ιατρική έκθεση, μόνο που διευκρινίζουν ότι η ανακοπή δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αλλά το αποτέλεσμα της εκφυλιστικής μυασθένειας. Αφετηρία για τις ιταλικές έρευνες αποτέλεσαν οι ηχογραφήσεις της διάσημης σοπράνο, τόσο από το στούντιο όσο και από ζωντανές εμφανίσεις της. Με τη μέθοδο της φασματογραφικής ανάλυσης οι επιστήμονες εξέτασαν τις ηχογραφήσεις ίδιων κομματιών από διαφορετικές χρονικές περιόδους και διαπίστωσαν τις αλλοιώσεις στη φωνή της καλλιτέχνιδας, η οποία έφτασε τα τέλη της δεκαετίας του ’70 να γίνει μέτζο σοπράνο. Οι δύο φωνίατροι ανέλυσαν επίσης και τα τελευταία βίντεο της Κάλλας, στα οποία ήταν εμφανής και η μυϊκή χαλάρωση που είχε υποστεί, αφού ο θώρακας της δεν διατεινόταν κατά τη διάρκεια των αναπνοών. Η μελέτη αυτή έρχεται να ρίξει νέο και πιθανότατα καθοριστικό φως στη διάγνωση της δερματομυοσίτιδας, που είχε σχηματίσει ο ιατρός Μάριο Τζακοβάτσο, ο οποίος είχε επισκεφτεί την τραγουδίστρια το 1975, αλλά είχε κρατήσει κρυφή τη διάγνωση του μέχρι το 2002.

2 Δεκεμβρίου 1922: γεννιέται ο Ιάκωβος Καμπανέλης, Έλληνας θεατρικός συγγραφέας.


Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης του Στεφάνου (2 Δεκεμβρίου 1922 – 29 Μαρτίου 2011) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1922. Το 1935 η οικογένειά του έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα.Εργάζεται το πρωι και το βράδυ σπουδάζει τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο Τεχνική Σχολή. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι το 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Όταν γυρίζει στην Ελλάδα, οι παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, το χειμώνα του 1945-46, τον συναρπάζουν... «εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου». Θα προσπαθήσει να γίνει ηθοποιός, « ελλείψει όμως γυμνασιακού απολυτηρίου δεν θα γίνει αποδεκτός από το Εθνικό Θέατρο.Ετσι αφοσιώνεται στο γράψιμο. Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν ο Χορός πάνω στα στάχυα, που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950 από τον θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.

Τον Οκτώβριο του 1981 τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.

Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, Έβδομη μέρα της δημιουργίας, Η Αυλή των θαυμάτων, Ηλικία της νύχτας, Παραμύθι χωρίς όνομα, Γειτονιά των Αγγέλων, Βίβα Ασπασία, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, Αποικία των τιμωρημένων, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο εχθρός λαός και Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα.

Βρισκόταν νοσηλευόμενος σε μονάδα εντατικής θεραπείας μετά από επιπλοκή λόγω της νεφροπάθειας από την οποία έπασχε..

Απεβίωσε στις 29 Μαρτίου 2011, λίγες μέρες μετά το θάνατο της γυναίκας του Νίκης.

2 Δεκεμβρίου 2004: Το έργο "Πηγή" του Γάλλου ντανταϊστή Μαρσέλ Ντισάν (1917) ανακηρύσσεται το πιο σημαίνον έργο σύγχρονης τέχνης. Το έργο απεικονίζει μια λεκάνη ουρητηρίου για λευκούς άνδρες.


Η «Πηγή» του Γάλλου ντανταϊστή Μαρσέλ Ντισάν ανακηρύχθηκε το πιο σημαίνον έργο σύγχρονης τέχνης. Η διάσημη λεκάνη ουρητηρίου για λευκούς άνδρες, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1917, κέρδισε τον παραπάνω τίτλο, έπειτα από ψηφοφορία 500 ειδικών πάνω σε θέματα τέχνης στη Βρετανία.

Δεύτερο σημαντικό έργο, σύμφωνα με το BBC, ανακηρύχθηκε ο πίνακας του Πικάσο «Δεσποινίδες της Αβινιόν» (1907) και τρίτο το έργο του Γούρχολ «Marilyn Diptych» (1962).

Ο Ντισάν προκάλεσε σοκ στο καλλιτεχνικό κατεστημένο της εποχής του, όταν πρωτοπαρουσίασε δημόσια την «Πηγή» το 1917.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, αν και η επιλογή του εν λόγω έργου ήταν και αυτή από μόνη της ένα μικρό σοκ, εντούτοις αντανακλά τη δυναμική φύση της σημερινής τέχνης και την ιδέα ότι η δημιουργική διαδικασία είναι το πιο σημαντικό πράγμα, ακόμη και από το έργο το ίδιο.

Τέταρτο σημαντικότερο έργο επελέγη η «Γκερνίκα» του Πικάσο και πέμπτο το «Red Studio» του Ματίς.

2 Δεκεμβρίου 1977: Προσωρινός πρόεδρος της ΕΔΗΚ εκλέγεται ο Ιωάννης Ζίγδης, μετά την παραίτηση του Γεωργίου Μαύρου.


Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ), είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Συγκαταλέγεται στα μετριοπαθή κεντρώα κόμματα της μεταπολίτευσης.

Στις εκλογές του 1977 η ΕΔΗΚ αναδείχθηκε τρίτο κόμμα με ποσοστό 11,95%, χάνοντας σημαντικό μέρος της δύναμής της σε σχέση με το ποσοστό της Ε.Κ.-Ν.Δ. στις εκλογές του 1974 (20,42% και αξιωματική αντιπολίτευση).

Η εκλογική αποτυχία οδήγησε σε παραίτηση τον πρόεδρο του κόμματος Γεώργιο Μαύρο, ο οποίος στη συνέχεια αποχωρεί και από το κόμμα παραμένοντας ανεξάρτητος βουλευτής. Τον διαδέχθηκε ο Ιωάννης Ζίγδης, υπερψηφιζόμενος αρχικά από την κοινοβουλευτική ομάδα (29 Νοεμβρίου 1977) και από το έκτακτο συνέδριο του κόμματος στη συνέχεια (20 Μαρτίου 1978).

2 Δεκεμβρίου 1901: Κυκλοφορούν στην αγορά τα ξυραφάκια «Ζιλέτ» στις ΗΠΑ.



Η ιστορία της Gillette

Από παλιά το ξύρισµα ήταν µια δύσκολη διαδικασία. Τα πρώτα ξυραφάκια έκαναν την εµφάνισή τους το 1660 και µέχρι το 1890 δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγµατα: τα ακατέργαστα ξυραφάκια είχαν λεπίδες, που έπρεπε να ακονίζονται σε ηµερήσια βάση και συχνά να τροχίζονται από µαχαιροποιό. Ακόµα και τα πιο καλά ξυραφάκια προκαλούσαν ερεθισµούς και κοψίµατα, γι’ αυτό αρκετοί κατέφευγαν στον µπαρµπέρη της γειτονιάς τους.

Την εποχή εκείνη, ο Κινγκ Ζιλέτ ήταν ένας σχετικά επιτυχηµένος πλανόδιος πωλητής. Ο πατέρας του δούλευε σε πρακτορείο που κατοχύρωνε πατέντες, ενώ η µητέρα του είχε γράψει ένα βιβλίο για τη µαγειρική, το οποίο έµεινε στην αγορά για εκατό περίπου χρόνια. Το πάθος του νεαρού ήταν οι µικροεφευρέσεις, χωρίς ιδιαί­τερη όµως επιτυχία, ενώ µέχρι το 1890 είχε κατοχυρώσει τέσσερις ευρεσιτεχνίες.

Ψηλός, σωµατώδης, εµφανίσιµος και µε υπερβολική αυτοπεποίθηση, ο νεαρός πωλητής πίστευε ότι οι επόµενες γενιές θα τον θυµούνται ως τον άνθρωπο που θα άλλαζε την κοινωνική δοµή. Το 1894, σε ηλικία 39 χρονών, έγραψε ένα βιβλίο µε τίτλο «The Human Drift», όπου εναντιωνόταν στον καπιταλισµό και πρότεινε –ουτοπικούς µάλλον– τρόπους για την αποφυγή της εκβιοµηχανοποίησης των πόλεων. Πίστευε ότι έπρεπε να εγκαταλειφθεί ο καπιταλισµός και να υιοθετηθεί ένας ριζοσπαστικός τρόπος διαχείρισης, µε συνυπεύθυνους την κυβέρνηση και τη βιοµηχανία, και µε κατανοµή κερδών κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι άνθρωποι να δουλεύουν µόνο µερικά χρόνια.

Ονειρευόταν µία µόνο πόλη, όπου θα κατοικούσαν τα 70 εκατοµµύρια των Αµερικάνων του 1894, παίρνοντας ενέργεια από τους καταρράκτες του Νιαγάρα, ενώ θα διέµεναν σε 40.000 ουρανοξύστες των 25 πατωµάτων. Μπορεί οι ιδέες του να µην είχαν την ανταπόκριση που περίµενε, µερικά χρόνια όµως αργότερα θα είχε µια ιδέα που θα άλλαζε τον κόσµο.

Ο Ζιλέτ προσπαθούσε να βρει πώς θα εφεύρει κάτι (έφθασε σε σηµείο να κοιτάζει τις λέξεις του αλφαβήτου για να «κατεβάσει» ιδέες), έχοντας πάντα στο νου αυτό που του είχε πει το αφεντικό του, ο οποίος είχε εφεύρει τα τενεκεδένια καπάκια µπουκαλιών και είχε γίνει πάµπλουτος: «Φτιάξε κάτι απλό, όπως τα καπάκια, το οποίο θα πρέπει να ανανεώνεται συνέχεια και θα απλοποιήσει τη ζωή των ανθρώπων – έτσι µόνο οι πελάτες θα σου ξανάρχονται».

Ένα πρωινό του 1895, και ενώ είχε καταντήσει επικίνδυνο να ξυρίζεται στην τουαλέτα του τρένου, ο Ζιλέτ συνειδητοποίησε ότι τα υπάρχοντα ξυραφάκια δεν ήταν λειτουργικά. Εκείνη τη στιγµή οραµατίστηκε ένα νέο τύπο ξυραφιού µε λεπτή λεπίδα ασφαλείας που θα αποκολλάται και θα αντικαθίσταται. Πίστευε ότι ο οικονοµικός αυτός τρόπος θα αποθάρρυνε πολλούς να παραµείνουν πιστοί στο παραδοσιακό ακόνισµα της λεπίδας. Σίγουρος για την ιδέα του, έστειλε την ίδια µέρα ένα γράµµα στη σύζυγό του, λέγοντάς της: «Επιτέλους, το βρήκα. Θα γίνουµε πλούσιοι». Όµως, η φήµη και τα λεφτά θα αργούσαν να έρθουν.

Η ιδέα ήταν ανατρεπτική αφού ακύρωνε την εικόνα του ξυραφιού ως ένα εργαλείο που κρατάει µία ζωή και συχνά κληρονοµείται στο γιο. Όµως, δεν βρήκε χρηµατοδότες, αφού κρίθηκε ανέφικτη από τους µηχανικούς και τους µεταλλουργούς ενός πανεπιστηµίου, οι οποίοι διατείνονταν ότι ήταν αδύνατο να παραχθεί ατσάλι που θα ήταν δυνατό, λεπτό και φθηνό. Ο Ζιλέτ είχε γίνει περίγελος στους φίλους του, που τον ρωτούσαν «λοιπόν Ζιλέτ, τι έγινε µε το ξυραφάκι σου;», όταν, µετά από έξι ολόκληρα χρόνια, ο Έµερι Νίκερσον, εφευρέτης σε ένα πανεπιστήµιο, δέχθηκε να βοηθήσει και σχεδίασε τα µηχανήµατα για την παραγωγή των λεπίδων.

Το 1901, οι δύο άνδρες, µε την βοήθεια µερικών επενδυτών, ίδρυσαν την American Safety Razor Co., η οποία το επόµενο έτος µετονοµάστηκε σε Gillette Safety Razor Co. To 1903 ξεκίνησε για πρώτη φορά η παραγωγή και η διάθεση σε πολλαπλή συσκευασία των λεπίδων, ενώ η βάση θα πουλιόταν µία κάθε φορά. Πάνω σε κάθε συσκευασία υπήρχε το πορτρέτο του Ζιλέτ, καθιστώντας σύντοµα το πρόσωπό του το πλέον αναγνωρίσιµο µετά τον Χριστό.

Παρότι ο Ζιλέτ κατοχύρωσε το προϊόν του, ο ανταγωνισµός ήταν έντονος, αφού οι ανταγωνιστές απλώς έκαναν µερικές τροποποιήσεις σ’ αυτά που ο ίδιος είχε κατοχυρώσει. Αν και οι πωλήσεις ήταν ικανοποιητικές (από 51 ξυραφάκια το 1903, στα 300.000 το 1906), οι καθυστερήσεις στην παραγωγή και η έλλειψη ρευστού τον ανάγκασαν να βρει άλλον επενδυτή, ο οποίος αγόρασε την πλειοψηφία των µετοχών.

Τα επόµενα χρόνια, η επιχείρηση δέχτηκε µια τεράστια ώθηση χάρη στον Α´ Παγκόσµιο Πόλεµο, όταν ο αµερικάνικος στρατός παρήγγειλε 3,5 εκατοµµύρια ξυραφάκια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι στρατιωτικοί υποστήριζαν ότι το ξύρισµα βελτίωνε την υγιεινή και το ηθικό των ανδρών, ενώ την ίδια στιγµή βοηθούσε στην καλύτερη εφαρµογή των αντιασφυξιογόνων µασκών. Το καθηµερινό ξύρισµα των στρατιωτών είχε γίνει πια συνήθεια, την οποία φυσικά δεν λησµόνησαν όταν επέστρεψαν πίσω στην Αµερική.

Η επιτυχία, όµως, είχε το τίµηµά της, αφού οι σχέσεις µεταξύ του ιδρυτή και του βασικού µετόχου έφθασαν στην «κόψη του ξυραφιού». Τελικά, το 1910, µετά από µακροχρόνιες συγκρούσεις, ο Ζιλέτ, που ήταν πια µειοψηφικός εταίρος, πούλησε το υπόλοιπο µερίδιό του και αποσύρθηκε.

Ο Αµερικάνος εφευρέτης και οραµατιστής µετακόµισε στην Καλιφόρνια, όπου έγραψε δύο βιβλία, παρόµοια µε το πρώτο, τα οποία όµως δεν είχαν απήχηση στο κοινό. Εµφανώς απογοητευµένος, αφού η προσπάθειά του για κοινωνική αλλαγή δεν αναγνωρίσθηκε, αλλά και φτωχός αφού έχασε την περιουσία του στο Κραχ του 1929, ο Κινγκ Ζιλέτ πέθανε το 1932. Προφανώς δεν αντιλήφθηκε ποτέ το µέγεθος τής επιτυχίας του ως εφευρέτης και φυσικά δεν φαντάστηκε ότι µερικές γενιές αργότερα το όνοµά του θα βρισκόταν σε 800 τουλάχιστον διαφορετικά προϊόντα, σε 200 χώρες.

2 Δεκεμβρίου 1804: O Ναπολέων Βοναπάρτης στέφεται αυτοκράτορας της Γαλλίας στην Παναγία των Παρισίων.

Το 1804 μετά από τρία χρόνια ως Ισόβιος Ύπατος και ενώ συνεχιζόταν ο αδιέξοδος και αναποτελεσματικός πόλεμος με την Αγγλία, ανακηρύχθηκε "Αυτοκράτορας των Γάλλων". Στέφθηκε στην Παναγία των Παρισίων στις 2 Δεκεμβρίου 1804. Εκεί έλαβε όρκο διατήρησης των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης και έστεψε Αυτοκράτειρα την Ιωσηφίνα ντε Μπωαρναί. Μιμούμενος καρλομάγνεια πρότυπα πέτυχε η στέψη του να γίνει σεβαστή από όλον τον μη αγγλοσαξωνικό κόσμο με το να χρισθεί στο αξίωμα απ΄τον ίδιο τον Πάπα Πίο Ζ΄. Ταυτόχρονα υπερέβη τα πρότυπα αυτά με το να μην πάει στην Ρώμη για την τελετή αλλά "προσκαλώντας" τον Πίο στο Παρίσι. Εξωφρενικότατα επίσης τοποθέτησε ο ίδιος το στέμμα στο κεφάλι του για να συμβολίσει πώς ότι επιθυμούσε το κέρδιζε προσωπικά με το σπαθί. Για μια ακόμα φορά και αυτή η εξέλιξη επικυρώθηκε από λαϊκό δημοψήφισμα, αμφιλεγόμενης όμως διεξαγωγής, ενώ και πάλι τα νομοθετικά σώματα διατηρήθηκαν με το ρόλο τους να έχει εκπέσει πλέον σε καθαρά συμβουλευτικό.

2 Δεκεμβρίου 1697: Ανοίγει στο Λονδίνο ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου.

O Καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου (St. Paul’s Cathedral) είναι η μητροπολιτική εκκλησία του Λονδίνου και αποτελεί το αριστούργημα του μεγάλου Άγγλου αρχιτέκτονα σερ Κρίστοφερ Ρεν. Αποτελεί εξαίσιο και μοναδικό δείγμα ναού μπαρόκ ρυθμού στην Αγγλία.

Εδώ έγιναν οι κηδείες του δούκα Ουέλλινγκτον, του λόρδου Νέλσον, του Ουίνστον Τσώρτσιλ και πιο πρόσφατα της λαίδης Νταϊάνα Σπένσερ, όπως και ο γάμος της με τον πρίγκιπα και διάδοχο του αγγλικού θρόνου Κάρολο.

Ο «παλαιός» Άγιος Παύλος
Ο πρώτος χριστιανικός ναός, στη θέση που υψώνεται και σήμερα ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου, χτίστηκε το 604 μ. Χ. από τον Αγγλοσάξονα βασιλιά του Κεντ Έθελμπερτ (Ethelbert, 552 – 616), μετά τον προσηλυτισμό του στο χριστιανισμό (597) από τον Άγιο Αυγουστίνο του Καντέρμπερυ.

Ο πρώτος αυτός καθεδρικός ναός του Λονδίνου ήταν μια ξύλινη κατασκευή, που καταστράφηκε από πυρκαγιά. Ξαναχτίστηκε από πέτρα στα 675 – 685 από τον επίσκοπο Έρκενβαλντ (Erkenwald). Όμως και ο ναός αυτός καταστράφηκε με τις επιδρομές των Βίκιγκς κατά τον 9ο αιώνα και χτίστηκε ξανά το 962. Το 1087, η σαξονική αυτή εκκλησία καταστράφηκε πάλι από πυρκαγιά.

Ο Νορμανδός επίσκοπος του Λονδίνου Μωρίς (Maurice), έχοντας την υποστήριξη του βασιλιά Γουλιέλμου του Κοκκινοτρίχη (William Rufus, απεβ. 1100), που μόλις είχε διαδεχθεί τον πατέρα του Γουλιέλμο Α' τον Κατακτητή στον αγγλικό θρόνο (1087), συνέλαβε το μεγαλεπήβολο σχέδιο να οικοδομήσει ένα καθεδρικό ναό που δεν είχε προηγούμενό του στο Λονδίνο.

Το νορμανδικό αυτό οικοδόμημα, που συμπληρώθηκε κατά το 12ο και 13ο αιώνα, έγινε γνωστό ως ο «παλαιός» Άγιος Παύλος. Ήταν η πιο μεγάλη εκκλησία στην Αγγλία και από τους ευρωπαϊκούς καθεδρικούς ναούς μόνο εκείνοι της Σεβίλλης και του Μιλάνου την ξεπερνούσαν σε μέγεθος. Η νορμανδική αυτή μητρόπολη του Αγίου Παύλου ολοκληρώθηκε το 1240, αλλά στα 1258 -1314 το νορμανδικό χοροστάσιο αντικαταστάθηκε με μεγαλύτερο σε πρώιμο γοτθικό ρυθμό. Το μήκος του κτηρίου έφθανε τα 182 περίπου μέτρα, ενώ το κεντρικό βέλος του (1315) ήταν το πιο ψηλό που είχε ως τότε χτιστεί. Έφτανε τα 149 μέτρα.

Η Μεταρρύθμιση, που επικράτησε στην Αγγλία στα χρόνια της βασιλείας του Ερρίκου του Η΄, υπήρξε ο αποφασιστικός παράγοντας της παρακμής του ναού. Τον Ιούνιο του 1561, μέσα σε μια σφοδρή καταιγίδα, το πανύψηλο βέλος του ναού, χτυπημένο από κεραυνό, καταστράφηκε μαζί με ένα μεγάλο μέρος από την οροφή. Το βέλος, που ήταν σύμβολο του Λονδίνου για δυόμισι περίπου αιώνες, ποτέ δεν ξαναχτίστηκε.

Έτσι έμεινε παραμελημένος ο Άγιος Παύλος για πολλά χρόνια, μέχρι που ο βασιλιάς Κάρολος ο Α΄ ανέθεσε την αναστήλωσή του στο διάσημο αρχιτέκτονα Ίνιγκο Τζόουνς (Inigo Jones, 1573 – 1652), ο οποίος, επηρεασμένος από τον κλασικό κόσμο και την αναγεννησιακή τέχνη, αναμόρφωσε εξολοκλήρου το ναό ακολουθώντας τα πρότυπα της Αναγέννησης. Οι ανακαινίσεις αυτές κράτησαν περίπου δέκα χρόνια (1633- 1642).

Ο εμφύλιος πόλεμος, που ξέσπασε ανάμεσα στους βασιλόφρονες και τους κοινοβουλευτικούς και η μεσοβασιλεία του Κρόμγουελ, σταμάτησαν τις εργασίες. Οι βανδαλισμοί ολοκλήρωσαν την καταστροφή, που είχε αρχίσει με την πυρκαγιά του 1561.

Ιστορία και αρχιτεκτονική
Η παλινόρθωση της βασιλείας, με την επιστροφή του Καρόλου Β’ στο θρόνο (1660), βρήκε τον Άγιο Παύλο σε κατάσταση απογοητευτική. Το Σεπτέμβριο μάλιστα του 1666 ξεσπά η «Μεγάλη Πυρκαγιά», η φοβερότερη που γνώρισε στην ιστορία του το Λονδίνο. Ογδόντα επτά ενοριακές εκκλησίες και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου αποτεφρώθηκαν.

Ήταν φανερό πως ο καθεδρικός ναός έπρεπε να χτιστεί πάλι από την αρχή. Ο πιο ξακουστός αρχιτέκτονας της εποχής, ο σερ Κρίστοφερ Ρεν (Sir Christopher Wren, 1632 – 1723) παίρνει την εντολή να αναμορφώσει εξ αρχής το ναό. Το τελικό σχέδιο του Ρεν παίρνει τη βασιλική έγκριση τον Απρίλιο του 1675.

Στις 21 Ιουνίου 1675 μπαίνει ο θεμέλιος λίθος στον πέμπτο κατά σειρά καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου. Και τριάντα πέντε χρόνια αργότερα (1710), ο σερ Κρίστοφερ Ρεν, στα 78 χρόνια του, αξιώνεται να δει το αριστούργημά του τελειωμένο. Ως τα βαθιά γεράματά του, ο Ρεν επισκεπτόταν συχνά το μεγάλο έργο της ζωής του. Μετά από μια τέτοια επίσκεψη, κάποια παγερή ημέρα του Φλεβάρη του 1723, ο διάσημος αρχιτέκτονας πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων. Και είναι θαμμένος στην κρύπτη του καθεδρικού ναού.

Ο τρούλος του ναού

Στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου κυριαρχεί ο τεράστιος τρούλος (dome), που φτάνει σε ύψος τα 111 μ. και ζυγίζει 68.000 τόνους. Ο τρούλος στον Άγιο Παύλο χρωστά πολλά στον αναγεννησιακό τρούλο (1564 – 1589) του Μιχαήλ Αγγέλου στον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη, αλλά το αρχέτυπό του είναι δίχως άλλο το Πάνθεον της Ρώμης.

Ο εξωτερικός θόλος, μια ξύλινη κατασκευή καλυμμένη με μολυβένιο περίβλημα, στηρίζεται σ’ ένα αθέατο κώνο από τούβλο. Ο κώνος αυτός σηκώνει το βάρος του πέτρινου φανόπυργου (lantern). Ένας «πέτρινος εξώστης» (Stone Gallery) περιζώνει εξωτερικά τον τρούλο, ακουμπισμένος σε μια υπέροχη ροτόντα από κίονες. Ακόμη πιο ψηλά, εκεί που ο τρούλος συναντά το φανόπυργο, ένας «χρυσός εξώστης» (Golden Gallery) χαρίζει μια θαυμαστή θέα από το απέραντο Λονδίνο.

Οι τοιχογραφίες με τις οκτώ σκηνές από τη ζωή του Αποστόλου Παύλου (1716 - 19), που φιλοτέχνησε ο Τζέιμς Θόρνχιλ (Thornhill, 1675 – 1734), προσδίδουν ξεχωριστή ευγένεια στην κατασκευή. Κάτω από τα παράθυρα του θόλου, είναι ο «Εξώστης των Ψιθύρων» (Whispering Gallery), περίφημος για την ακουστική του.



Η πρόσοψη του ναού
Η δυτική πρόσοψη (west front) του καθεδρικού ναού, σε ρυθμό αναγεννησιακό, διαχωρίζεται σε δύο επίπεδα. Ένα περιστύλιο με έξι δίδυμες κορινθιακές κολόνες αποτελεί το κάτω επίπεδο. Ανάμεσα στους δύο πύργους της πρόσοψης, υπάρχει ένα δεύτερο περιστύλιο με τέσσερις δίδυμες κολόνες, που το στεφανώνει ένα τριγωνικό αέτωμα. Στο τύμπανο ξεχωρίζει μια γλυπτή παράσταση της «Μεταστροφής του Αποστόλου Παύλου», φιλοτεχνημένη από τον Φράνσις Μπερντ (Francis Bird, 1667 – 1731).

Οι μπαρόκ πύργοι στη δυτική πρόσοψη είναι από τις πιο γοητευτικές εμπνεύσεις του Κρίστοφερ Ρεν και αποτελούν το συνδετικό στοιχείο της τέχνης της Αναγέννησης με τον κυρίαρχο κλασικό τρούλο.


Η εσωτερική διακόσμηση: μνημεία και αγάλματα
Ο Ρεν συγκρότησε μια επίλεκτη ομάδα από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της εποχής για να διακοσμήσουν το εσωτερικό του καθεδρικού ναού. Στον Ολλανδό ξυλογλύπτη Γκρίνλινγκ Γκίμπονς (Grinling Gibbons, 1648 – 1721) ανήκει η ξυλόγλυπτη διακόσμηση στα στασίδια του χοροστασίου – από τα πιο τέλεια δείγματα δουλειάς σε ξύλο που υπάρχουν σήμερα. Ο Γκίμπονς δούλεψε και τα ξυλόγλυπτα στο εκκλησιαστικό όργανο.

Στο Γάλλο Ζαν Τιζού (Jean Tijou) οφείλονται οι απαράμιλλες «κοσκινόπορτες» (wrought-iron gates) στην είσοδο της βόρειας πτέρυγας του χοροστασίου και στα πλαγινά κλίτη του ιερού, όπως και η «σιδεριά» στο κιγκλίδωμα της «Γεωμετρικής Κλίμακας» (Geometrical Staircase), που υπάρχει στον πύργο του ρολογιού της δυτικής πρόσοψης. Η μαρμάρινη κολυμπήθρα (1727) στο βορινό εγκάρσιο κλίτος του ναού είναι έργο του Φράνσις Μπερντ.

Σε ένα πεσσό της νότιας πτέρυγας του κυρίως ναού υπάρχει ένα αντίγραφο, που έφτιαξε το 1900 ο Άγγλος ζωγράφος Χόλμαν Χαντ (Hunt, 1827 – 1910) από τον περίφημο πίνακά του «Το φως του Κόσμου», που το πρωτότυπό του (1854) βρίσκεται στο Κεμπλ Κόλετζ της Οξφόρδης.

Στη βορινή αψιδοστοιχία του κυρίως ναού κυριαρχεί το έφιππο μνημείο του Ουέλλινγκτον (1856), έργο του Άλφρεντ Στήβενς (Stevens, 1817 – 1875). Στη νότια πτέρυγα του χοροστασίου βρίσκεται το άγαλμα του Τζων Ντον (John Donne), που δείχνει τον ποιητή μακάβρια τυλιγμένο στο σάβανό του, έργο του 1631 από το Νίκολας Στόουν (Stone, 1586 – 1647). O άμβωνας, σε σχέδιο του Τζων Σήλυ (Seely), εγκαινιάστηκε το 1964.

Η κρύπτη του ναού

Η κρύπτη στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου λέγεται πως είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Σε μια επιβλητική σαρκοφάγο από μαύρο μάρμαρο – φτιαγμένη αρχικά (1524) από τον Ιταλό γλύπτη Μπενεντέττο ντα Ροβετσάνο (Rovezzano, 1474 – 1556) για τον καρδινάλιο Γούλσεϊ (Wolsey, 1473 – 1530) – είναι θαμμένος ο Νέλσον, που σκοτώθηκε στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (1805).

Στην κρύπτη βρίσκεται και ο τάφος του Ουέλλινγκτον, μια πελώρια σαρκοφάγος από πορφυρίτη της Κορνουάλλης πάνω σε γρανιτένια βάση. Το εντυπωσιακό νεκροφόρο άρμα, που είχε μεταφέρει το νεκρό Ουέλλινγκτον στον Άγιο Παύλο το 1852, βρίσκεται στη δυτική πλευρά της κρύπτης.

Στη «Γωνιά των Ζωγράφων» είναι θαμμένος ο Φλαμανδός καλλιτέχνης Βαν Ντάυκ, ο οποίος έζησε στην Αγγλία από το 1632 ως το θάνατό του το 1641. Εδώ υπάρχουν και τα μνημεία στους Άγγλους ζωγράφους Ρέυνολντς, Λώρενς, Τέρνερ, Κόνσταμπλ, Χαντ κ. ά. ΗΦλόρενς Νάιτινγκέιλ ( Florence Nightingale, 1820 – 1910) έχει επίσης ενταφιαστεί μέσα στην κρύπτη.

Άγιο Βήμα και παρεκκλήσια
Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια βόμβα που έπεσε στο χοροστάσιο του ναού κατέστρεψε το Άγιο Βήμα και το βικτωριανό μαρμάρινο πολύπτυχο. Το μεταπολεμικό Άγιο Βήμα (1958), από σικελικό μάρμαρο, που το στεφανώνει ένα κιβώριο (baldachino) με ελικωτούς κίονες, έχει ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια.

Πίσω από το Άγιο Βήμα είναι το Παρεκκλήσιο της Αμερικανικής Μνήμης (American Memorial Chapel), αφιερωμένο στους 28.000 Αμερικανούς, οι οποίοι, με βάση τους το βρετανικό έδαφος, σκοτώθηκαν στον τελευταίο πόλεμο.

Στη νότια πτέρυγα του χοροστασίου είναι το Παρεκκλήσιο της Παναγίας (Lady Chapel), φτιαγμένο μεταπολεμικά, μέσα στο οποίο υπάρχει αναστηλωμένο το κατεστραμμένο Άγιο Bήμα του 1888.

Ανακατασκευασμένο μετά τον πόλεμο, στη βορινή πτέρυγα του χοροστασίου, είναι και το Παρεκκλήσιο των Σύγχρονων Μαρτύρων (Chapel of Modern Martyrs), που έχει αφιερωθεί στους αγγλικανούς μάρτυρες μετά το 1850.

2 Δεκεμβρίου 1409: Αρχίζει τη λειτουργία του το Πανεπιστήμιο της Λειψίας.


Το Πανεπιστήμιο της Λειψίας (Universität Leipzig) είναι το δεύτερο παλαιότερο πανεπιστήμιο σε συνεχή λειτουργία στην επικράτεια της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το παλαιότερο είναι το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Τα πανεπιστήμια της Κολωνίας, Ερφούρτης και του Βίρτσμπουργκ, παρόλο που πρωτοϊδρύθηκαν πριν το Πανεπιστήμιο της Λειψίας, επανιδρύθηκαν μετά το πανεπιστήμιο της Λειψίας μετά από μακριά διακοπή της λειτουργίας τους. Η Alma mater lipsiensis έχει έναν προϋπολογισμό της τάξεως των 320,417 εκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται περί κρατικού πανεπιστημίου, αλλά, όπως πλέον όλα τα πανεπιστήμια της Γερμανίας, δε χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και από διάφορες επιχορηγήσεις του ευρύτερου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (45,196 εκατομμύρια ευρώ).

Ίδρυση
Το πανεπιστήμιο είχε ως αρχικό πρότυπο ίδρυσής του το Πανεπιστήμιο της Πράγας, από το οποίο αποσύρθηκαν στη Λειψία τα μέλη της γερμανόφωνης σχολής μετά την κρίση Γιαν Χους και το Διάταγμα του Κουτνά Χόρα. Η Alma mater Lipsiensis άνοιξε στις 9 Σεπτεμβρίου 1409, μερτά την επίσημη επικρύρωσή του από τον Πάπα Αλέξανδρο Ε΄, με πρώτο πρύτανη τον Γιόχαν βον Μύνστερμπεργκ.

Μεταξύ των ετών 1953 και 1991, το πανεπιστήμιο αποκαλείτο Πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ.