Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

18 Ιανουαρίου 1967: ο Άλμπερτ Ντε Σάλβο γνωστός ως ο "Στραγγαλιστής της Βοστόνης" που διέπραξε σωρεία εγκλημάτων καταδικάζεται σε ισόβια φυλάκιση.

Στις 14 Ιουνίου του 1962 βρέθηκε νεκρή η 55χρονη Άννα Σλέσερς. Είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά με ένα αντικείμενο και γύρω από το λαιμό της ήταν τυλιγμένη μια ζώνη τόσο σφιχτά, που έτρεχε αίμα από τα αυτιά της.
Στις 30 Ιουνίου του 1962 πέθανε η 68χρονη Νίνα Νικόλς. Είχε κακοποιηθεί και αυτή σεξουαλικά και στραγγαλίστηκε με δύο μεταξωτές κάλτσες.
Το ίδιο συνέβη και στην 65χρονη Έλεν Μπλέικ, στην 67χρονη Τζέιν Σάλιβαν και στην 72χρονη Ίντα Ίργκα τον Άυγουστο του ’62.
Το γυμνό σώμα της τελευταίας είχε τοποθετηθεί μπροστά στην είσοδο του σπιτιού της με τα δύο της πόδια ανοιχτά, έτσι ώστε να τη βλέπει σε αυτή τη στάση όποιος έμπαινε στο δωμάτιο.

Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του ’62, βιάστηκαν και στραγγαλίστηκαν η 20χρονη αφροαμερικανίδα Σόφι Κλαρκ και η 23χρονη Πατρίσια Μπισέτ.
Μέσα στον επόμενο χρόνο υπήρξαν άλλα τέσσερα θύματα: η 69χρονη Μαίρη Μπράουν, η 58χρονη Έβελιν Κόρμπιν, η 23χρονη Τζόαν Γκραφ και τελευταία, η 19χρονη Μαίρη Σάλιβαν.
Η Σάλιβαν είχε βιαστεί και αφού ξεψύχησε, κακοποιήθηκε σεξουαλικά με ένα σκουπόξυλο. Η πληροφορία δεν δόθηκε στη δημοσιότητα.

Όλες οι επιθέσεις είχαν πραγματοποιηθεί στη Βοστώνη και τις τριγύρω περιοχές.
Για περισσότερο από ένα χρόνο, οι κάτοικοι της πόλης είχαν βυθιστεί στον πανικό και τον τρόμο, καθώς η αστυνομία φάνταζε ανίκανη να σταματήσει τις δολοφονίες.
Σχηματίστηκε ξεχωριστό τμήμα, μοναδική ασχολία του οποίου ήταν να εντοπίσει τον “Στραγγαλιστή της Βοστώνης”, όπως αποκαλούσαν τον μυστηριώδη δολοφόνο.
Δεν τον βρήκαν ποτέ. Ο δολοφόνος παραδόθηκε μόνος του.
Το όνομά του ήταν Άλμπερτ Ντε Σάλβο.

O “Άνθρωπος – Μετρητής”
Ο Άλμπερτ Ντε Σάλβο γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1931 στη φτωχότερη περιοχή της πολιτείας της Μασαχουσέτης, την Τσέλσι.
Ο πατέρας του, Φρανκ, ήταν αλκοολικός, κακοποιούσε την οικογένειά του και κυρίως τη γυναίκα του, Σάρλοτ. Μία νύχτα έσπασε τα δόντια της με μια γροθιά και μετά της έσπασε όλα τα δάχτυλα.
Υπήρχαν φορές που ο πατέρας του έφερνε ιερόδουλες στο σπίτι και συνευρισκόταν σεξουαλικά μαζί τους μπροστά στην οικογένειά του.

Ο Άλμπερτ ήταν ένα απείθαρχο παιδί, μπλεκόταν συνέχεια σε μπελάδες και σε ηλικία μόλις 12 ετών, συνελήφθη γιατί ξυλοκόπησε και λήστεψε ένα νεαρό αγόρι.
Το 1948, ύστερα από χρόνια σε αναμορφωτήρια, κατατάχτηκε στο στρατό και  υπηρέτησε στη Γερμανία.
Ο 18χρονος φάνηκε να ηρεμεί με την πειθαρχία του στρατού και η συμπεριφορά του άρχισε να εξομαλύνεται.
Γνώρισε και ερωτεύτηκε τη νεαρή Γερμανίδα, Ίρμγκαρντ Μπεκ. Παντρεύτηκαν και για ένα διάστημα, ο Ντε Σάλβο ήταν ευτυχισμένος.

Πολύ γρήγορα όμως άρχισαν να διαγράφονται σύννεφα στον ορίζοντα.
Ο Ντε Σάλβο απαιτούσε η γυναίκα του να τον ικανοποιεί σεξουαλικά πέντε και έξι φορές την ημέρα.
Όταν η Ίρμγκαρντ αρνιόταν, ο Ντε Σάλβο περνούσε ώρες κλειδωμένος στο μπάνιο και αυνανιζόταν μέχρι να καταλαγιάσει η επιθυμία του.
Όταν επέστρεψε στις Η.Π.Α. το 1955, βρήκε ένα τρόπο να ικανοποιήσει την ανεξέλεγκτη σεξουαλική του όρεξη.

Προσέγγιζε κοπέλες λέγοντάς τους ότι εκπροσωπούσε ένα πρακτορείο μοντέλων και ζητούσε να μετρήσει τις αναλογίες τους.
Αν τον άφηναν θα τους έδινε 10 δολάρια. Αν έβγαζαν τα ρούχα τους, θα έπαιρναν 20 δολάρια. Αν τον άφηναν να τις αγγίξει, 35 δολάρια.
Πολλές τον πίστευαν και ο Ντε Σάλβο συνέχισε ανενόχλητος για καιρό. Η αστυνομία γνώριζε ότι υπήρχε ένας άντρας που παρενοχλούσε νεαρές γυναίκες, τον αποκαλούσαν “Ο Άνθρωπος Μετρητής”, αλλά δεν έγιναν προσπάθειες να συλληφθεί.

Ώσπου στις 17 Μαρτίου του 1961, ο Ντε Σάλβο συνελήφθη επειδή διέρρηξε ένα σπίτι και φυλακίστηκε για ένα χρόνο.
Όταν αποφυλακίστηκε, συνέχισε να κυνηγάει την σεξουαλική ικανοποίηση. Αυτή τη φορά όμως, δεν του έφτανε να κοροϊδεύει νεαρά κορίτσια.
Προσποιούνταν τον τεχνικό και με διάφορες δικαιολογίες έμπαινε στα σπίτια των γυναικών και τις βίαζε.
Αυτή τη φορά, η αστυνομία τον ονόμασε “Ο Πράσινος Άντρας” γιατί φορούσε πράσινη στολή τεχνικού.

Πριν δικαστεί, ο Ντε Σάλβο πέρασε μερικούς μήνες σε ψυχιατρική κλινική για να εξακριβωθεί αν ήταν ψυχασθενής.
Εκεί γνωρίστηκε με τον Τζορτζ Νάσαρ, έναν άντρα που επρόκειτο να φυλακιστεί για ανθρωποκτονία.
Ανέπτυξαν πολύ στενές σχέσεις και ο Ντε Σάλβο περηφανευόταν συνέχεια για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει.
Κάθε φορά, μεγαλοποιούσε και κάποιο γεγονός για να φανεί πιο εντυπωσιακό.
Τον Μάρτιο του 1965, ο ΝτεΣάλβο αποκάλυψε το πιο συνταρακτικό στοιχείο απ’ όλα.

Άλμπερτ ΝτεΣάλβο, ο “Στραγγαλιστής της Βοστώνης”
Στόχος του Ντε Σάλβο ήταν να γίνει πλούσιος για να φροντίσει την οικογένειά του.
Πίστευε ότι αν παραδεχόταν ότι ήταν ο δολοφόνος που τρομοκρατούσε τη Βοστώνη, θα γινόταν αυτομάτως διάσημος και η διασημότητα θα έφερνε χρήματα.
Δεν φοβόταν ότι θα κατέληγε στην ηλεκτρική καρέκλα, γιατί είχε στο πλευρό του έναν απ’ τους καλύτερους δικηγόρους της Βοστώνης, τον Φ. Λι Μπέιλι, ο οποίος ήταν συνήγορος και του Νάσαρ.

Ο Μπέιλι κατάφερε μια τεράστια νίκη για τον πελάτη του.

Ο Ντε Σάλβο θα ομολογούσε, αλλά δεν θα συλλαμβανόταν για τους φόνους, εκτός αν βρίσκονταν ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία.
Για 50 ώρες, ο Ντε Σάλβο περιέγραφε τις δολοφονίες με εξονυχιστικές λεπτομέρειες, που δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ. Μάλιστα πρόσθεσε ακόμα δύο γυναίκες στη λίστα των θυμάτων, την 85χρονη Μαίρη Μούλεν και την 23χρονη Μπέβερλι Σάμανς.
Γνώριζε τις σκηνές των εγκλημάτων, καλύτερα κι απ’ τους αστυνομικούς που τις είχαν ερευνήσει.
Ανέφερε ακόμα και το σκουπόξυλο με το οποίο βίασε τη 19χρονη Σάλιβαν, που γνώριζαν μόνο οι αρχές.

Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρχε κανένα φυσικό στοιχείο που να τον συνέδεε με τον Στραγγαλιστή.
Ο Ντε Σάλβο καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, αλλά για τους βιασμούς που είχε διαπράξει ως ο “Πράσινος Άντρας” και όχι για τις δολοφονίες.
Τον Φεβρουάριο του 1967, ένα μήνα μετά την καταδίκη του, ο Ντε Σάλβο απέδρασε.
Παραδόθηκε ο ίδιος στην αστυνομία τρεις μέρες αργότερα, ισχυριζόμενος ότι ήθελε μόνο να διαμαρτυρηθεί για την κακή κατάσταση των φυλακών.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1973, ο Ντε Σάλβο μαχαιρώθηκε από έναν άγνωστο άντρα και πέθανε.
Το προηγούμενο βράδυ είχε επικοινωνήσει με τον ψυχίατρο Έιμς Ρόμπι και του είχε πει ότι ήταν έτοιμος να αποκαλύψει όλη την αλήθεια για τον “Στραγγαλιστή της Βοστώνης”.

Ποιος είναι ο δολοφόνος;
Αν και η ομολογία του ΝτεΣάλβο εξέπληξε τις αρχές με τις συνταρακτικές λεπτομέρειες που αποκαλύφθηκαν, υπήρχαν πολλοί που δεν πίστευαν ότι ήταν πράγματι ο δολοφόνος.
Υπήρχαν μερικές ανακρίβειες στην κατάθεσή του, οι οποίες μάλιστα συμφωνούσαν με ανακρίβειες που είχαν τυπωθεί στις εφημερίδες.
Όσοι γνώριζαν τον ΝτεΣάλβο δεν πίστευαν ότι ήταν ικανός να διαπράξει τόσο φριχτά εγκλήματα, αν και είχε αποδειχτεί ότι είχε βιάσει δεκάδες γυναίκες.
Πίστευαν όμως ότι ήταν πολύ πρόθυμος να πει ψέματα για να κεντρίσει τα βλέμματα του κόσμου και να γίνει διάσημος.

Ένα ακόμα στοιχείο ήταν ότι ο ΝτεΣάλβο, αν και δεν διέθετε ιδιαίτερα υψηλή νοημοσύνη, μπορούσε να απομνημονεύσει τεράστιο όγκο πληροφοριών.
Γι’ αυτό πολλοί θεώρησαν ότι είχε μελετήσει προσεχτικά τα στοιχεία που είχαν δημοσιευτεί στις εφημερίδες και τα έμαθε απ’ έξω.
Ο ψυχίατρος Έιμς Ρόμπι ήταν σίγουρος ότι αν δεν τον σκότωναν, ο Ντε Σάλβο θα είχε δώσει το όνομα του πραγματικού στραγγαλιστή, με τον οποίο ίσως και να συνεργαζόταν.

Το 2013 εξετάστηκε το DNA που βρέθηκε στο σπίτι του τελευταίου θύματος, της 19χρονης Μαίρη Σάλιβαν και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ταίριαζε απόλυτα με το DNA του Ντε Σάλβο.
Οι νέες ανακαλύψεις έχουν οδηγήσει ορισμένους μελετητές στο συμπέρασμα ότι ο Ντε Σάλβο μπορεί να διέπραξε ορισμένους απ’ τους φόνους, αλλά όχι όλους.

πηγη:  http://www.mixanitouxronou.gr/

18 Ιανουαρίου 2009: πεθαίνει η Δανάη Στρατηγοπούλου, κορυφαία ερμηνεύτρια του Αττίκ, τραγουδίστρια, στιχουργός, συνθέτης, συγγραφέας και μεταφράστρια.

Η Δανάη Στρατηγοπούλου του Ιππολύτου και σύζυγος του Γ. Χαλκιαδάκη ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια, μουσικός, συγγραφέας, καθηγήτρια της ελληνικής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Σαντιάγκο της Χιλής καθώς και φωνητικής μουσικής σε πολλά ωδεία.

Βιογραφία
Γεννήθηκε μεν στην Αθήνα στις 8 Φεβρουαρίου του 1913) αλλά τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στη Γαλλία (Παρίσι και Μασσαλία). Τελειώνοντας τις γυμνασιακές της σπουδές παρακολούθησε για ένα χρόνο οικονομικές επιστήμες και γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, ενώ έλαβε δίπλωμα της Γαλλικής Ακαδημίας. Από πολύ νωρίς όμως ακολούθησε το ελαφρό τραγούδι και σπούδασε ορθοφωνία και φωνητική μουσική. Το 1935 πρωτοεμφανίζεται ως δημοσιογράφος ενώ ένα χρόνο μετά το 1936 ασχολείται πλέον επαγγελματικά με το καλλιτεχνικό της πάθος που ήταν το τραγούδι. Τη τέχνη του τραγουδιού διδάχθηκε από την εξαίρετη τότε καλλιτέχνιδα Μάγγη Καρατζά. Έτσι αργότερα συμμετέχει στη Μάντρα του Αττίκ με ίδιο καλλιτεχνικό όνομα Δανάη όπου και διέπρεψε ως η καλύτερη ερμηνεύτρια των αξιόλογων συνθέσεων του Αττίκ και Χαιρόπουλου, αποδίδοντας επίσης με εξαιρετική επιτυχία ελληνικά δημοτικά τραγούδια καθώς και ιδιότυπες ισπανικές μελωδίες.

Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος η Δανάη κατέφυγε στα Τρίκαλα όπου και διέμενε η αδελφή της. Το 1946 βρίσκεται καθηγήτρια φωνητικής μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και στη Δραματική Σχολή Ευγ. Χατζίσκου. Στην περίοδο της Χούντας διετέλεσε καθηγήτρια "τιμής ένεκεν" στην έδρα Ελληνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο και κατά την περίοδο 1972-1973 τακτική έμμισθη καθηγήτρια στο αυτό Πανεπιστήμιο.
Ήταν μέλος της Εταιρίας Στιχουργών και Μουσικοσυνθετών Ελλάδος, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Επιτροπής Αλληλεγγύης με την Χιλή, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κ.ά. Επίσης η Δανάη είχε δώσει σειρά διαλέξεων σε Πανεπιστήμια της Χιλής καθώς και πολλά ρεσιτάλ με ελληνικά τραγούδια. Είχε τιμηθεί με πολλές καλλιτεχνικές διακρίσεις, επαίνους, δύο βραβεία για τους στίχους της καθώς και ειδικό βραβείο της Προεδρίας της Χιλής επί Αλλιέντε στο Φεστιβάλ του Χιλιανού ελαφρού τραγουδιού το 1972. Η Δανάη μιλούσε επίσης γαλλικά, ισπανικά και αγγλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος της Ραφήνας. Διατηρούσε δε άριστες σχέσεις με την Χιλιανή Πρεσβεία των Αθηνών, μέχρι το θάνατό της στις 18 Ιανουαρίου του 2009.

Στο πλούσιο συγγραφικό της έργο ξεχωριστή θέση κατέχουν οι μεταφράσεις της, στίχων του Πάμπλο Νερούδα. Είχε εκδώσει πολλά βιβλία καθώς και τον δίσκο «Τα πιο όμορφα τραγούδια του Αττίκ». Επίσης διατηρούσε το ψευδώνυμο «Αργυρώ Καλιγά»

18 Ιανουαρίου 1957: σκοτώνεται ο Μάρκος Δράκος, ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚΑ

Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στους Εθνικοεπαναστάτες μαχητέs του Ελληνοκυπριακού αγώνα 1955-'59 κατέχει η μορφή τουΜάρκου Δράκου. Γεννήθηκε το 1932 στη Λεύκα από εργατική οικογένεια. Δούλεψε σκληρά από μικρό παιδί για να βοηθήσει την οικογένεια του. Λόγω της μεγάλης πίστης του στον Χριστιανισμό εντάχθηκε γρήγορα στην ΟΧΕΝ Λευκωσίαs η οποία ήταν το φυτώριο των νέων Επαναστατών Εθνικιστών τηsΕΟΚΑ.

Ανέλαβε δράση και συγκεκριμένα με την ομάδα του , την προσβολή του ραδιοφωνικού σταθμού Λευκωσίαs. Πιο εντυπωσιακή ενέργεια, ήταν η πρόκληση βλάβης στον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Δεκέλειας , εξαιτίας της οποίας η Λευκωσία βυθίστηκε για ώρες στο σκοτάδι. Επικεφαλής της ομάδας που έκανε το σαμποτάζ ήταν ο Δράκος.

Στις 24 Μαΐου 1955 , με προεργασία από το Δράκο , ο αγωνιστής Χαρίλαος Ξενοφώντος τοποθέτησε βόμβα στο σινεμά «Παλλάς» , με σκοπό το θάνατο του Κυβερνήτη Άρμιτεϊτζ.Η βόμβα είχε τοποθετηθεί κάτω από το κάθισμα του Κυβερνήτη , λόγω όμως κακής λειτουργία του ωρολογιακού μηχανισμού, η έκρηξη έγινε μετά τη λήξη της παράστασης και την αποχώρηση του Κυβερνήτη.

Αργότερα ο Δράκος συνελήφθη αλλά δραπέτευσε την νύκτα τηs 23/9/1955 από το κέντρο τηs Κυρήνειαs.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτουs τραυματίζεται σε μάχη και επικηρύσσεται από τους Άγγλουs αντί του ποσού 5.000 λιρών. Συνέχισε να προσβάλει Βρετανικά περίπολα και καταστρέφει δύο φορέs το γεφύρι του Κοκκινόγκρεμου. Την νύχτα τηs 18/1/1957στην περιοχή τηs Ευρύχου ο Μάρκοs και η ομάδα του όμωs , ενώ πορευόταν μέσα στο σκοτάδι υπό σφοδρή θύελλα , ήλθαν ξαφνικά σε επαφή με τον εχθρό ο οποίοs άνοιξε αμέσωs πυρ.

Ο θάνατοs του Μάρκου υπήρξε ακαριαίος. Ο Δράκος είχε δεχθεί 40 σφαίρες σε όλο του το σώμα. Από τα πυρά των Άγγλων τραυματίστηκε , επίσης , σοβαρά στο πόδι ο Κώστας Λοΐζου. Οι υπόλοιποι αντάρτες πήραν στον ώμο το Λοΐζου και , μετά από πολύωρη ταλαιπωρία , έφτασαν στα Κατύδατα.

Ξημέρωνε Σάββατο , 19 Ιανουαρίου 1957. Πίσω από τα βουνά , στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Ευρύχου - Σινά Όρους βρίσκεται ένα λαγκάδι που οι παλιοί το ονομάζουν " το αρκάτζιν του Δράκου ". Κατά σύμπτωση στο χώρο αυτό θυσιάστηκε ο Δράκος - το 25χρονο παλικάρι από τη Λεύκα …

Αξιοσημείωτο πάντωs ήταν ο φόβοs των Άγγλων απέναντι στο πρόσωπο του , αφού ακόμα και νεκρόs που ήταν του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια ! Τόσο πολύ φοβόντουσαν τον Έλληνα κομμάντο. Αυτός ήταν ο Μάρκοs Δράκοs και αυτοί ήταν οιαντάρτεs τηs ΕΟΚΑ.

18 Ιανουαρίου 1915: γεννιέται ο Βασίλης Τσιτσάνης, λαϊκός συνθέτης. Πεθαίνει την ίδια ημέρα το 1984


Ο Βασίλης Τσιτσάνης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες λαϊκούς συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές του 20ου αιώνα ( του οποίου τραγούδια ακούγονται μέχρι και σήμερα). Ήταν μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ρεμπέτικου και της λαϊκής μουσικής.

Βιογραφία 
Ο Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915. Από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική και έμαθε μαντολίνο και βιολί και φυσικά μπουζούκι. Το φθινόπωρο του 1936 ο Τσιτσάνης επισκέπτηκε την Αθήνα. Κύριος σκοπός του είναι να σπουδάσει Νομική, αλλά γρήγορα τον κερδίζει η μουσική. Οι πρώτες του επιρροές είναι τα τραγούδια του Βαγγέλη Παπάζογλου και του Μάρκου Βαμβακάρη. Πρώτη του εμφάνιση γίνεται στο μαγαζί «Μπιζέλια» ενώ σύντομα γνωρίζει τον σπουδαίο αλλά αδικημένο από την Ιστορία τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο. Ο Περδικόπουλος τον πηγαίνει στην Odeon όπου ηχογραφεί τα πρώτα του τραγούδια. «Σ’ έναν τεκέ μπουκάρανε» είναι η πρώτη ηχογράφηση του Τσιτσάνη. Την περίοδο 1937-1940 γράφει καταπληκτικά τραγούδια τα οποία ηχογραφεί με τις φωνές τουΔημήτρη Περδικόπουλου, και των άλλων σπουδαίων τραγουδιστών εκείνης της εποχής Στράτου Παγιουμτζή, Μάρκου Βαμβακάρη, Στελλάκη Περπινιάδη με τους οποίους σε πολλές ηχογραφήσεις ο Τσιτσάνης συμμετέχει σαν δεύτερη φωνή. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ο Τσιτσάνης έμεινε στη Θεσσαλονίκη, όπου για ένα μεγάλο διάστημα είχε δικό του μαγαζί, το 'Ουζερί ο Τσιτσάνης', στη διασταύρωση Παύλου Μελά και Τσιμισκή, που έγινε διάσημο. Εκεί έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, τα οποία ηχογραφήθηκαν μετά την λήξη του πολέμου.

Το 1946 εγκαθίσταται ξανά στην Αθήνα και αρχίζει να ηχογραφεί. Δίπλα του έγιναν ευρέως γνωστοί τραγουδιστές όπως η Σωτηρία Μπέλλου,η Ιωάννα Γεωργακοπούλου η Μαρίκα Νίνου και ο Πρόδρομος Τσαουσάκης.

Τα επόμενα χρόνια ο Τσιτσάνης γνώρισε ευρύτατη αποδοχή. Κατά τον μουσικολόγο Λάμπρο Λιάβα, ο Τσιτσάνης, «έβγαλε το λαϊκό τραγούδι από τα όρια του περιθωρίου, όπου το είχαν τάξει τα αντικοινωνικά και ανατολίτικα στοιχεία του, για να το εντάξει στην καινούργια κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Καθιέρωσε νέο ύφος παιξίματος και τραγουδιού με τον εξευρωπαϊσμό-συγκερασμό των κλιμάκων, αρμονίες με δεύτερες και τρίτες φωνές, εμπλουτισμένη ενορχήστρωση και καινοτομίες στην ποιητική δομή, όπου για πρώτη φορά το λαϊκό τραγούδι απoμακρύνθηκε από τις παραδοσιακές φόρμες του δίστιχου επισημοποιώντας το ρόλο του ρεφρέν». Πέθανε στις 18 Ιανουαρίου του 1984 στο Λονδίνο, όπου βρισκόταν για εγχείρηση, και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών

Πολιτική
Ο Βασίλης Τσιτσάνης ήταν στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της χώρας. Μάλιστα, ο Τσιτσάνης ήταν ο αγαπημένος μουσικός του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Οικογένεια 
Τον Ιούλιο του 1942 παντρεύτηκε τη Ζωή Σαμαρά, από τα Γρεβενά, όντας αρραβωνιασμένοι επί 19 μήνες. Κουμπάρος ήταν ο προσωπικός φίλος του Τσιτσάνη Νικόλαος Μονοχουντής, ο οποίος ήταν και διοικητής Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, αλλά και θαυμαστής του έργου τού Τσιτσάνη και γενικώς του ρεμπέτικου τραγουδιού. Απέκτησε δύο κόρες την Βικτόρια και την Αρετή.

18 Ιανουαρίου 1913: γεννιέται ο Γιάννης Παπαϊωάννου, λαϊκορεμπέτης τραγουδοποιός.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου ήταν συνθέτης και μουσικός του λαϊκού ρεμπέτικου τραγουδιού.

Βιογραφία 
Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1914 στην Κίο της Μικράς Ασίας και πέθανε στις 3 Αυγούστου του 1972 σε τροχαίο δυστύχημα, στηνΑθήνα. Υπήρξε κουμπάρος του Βασίλη Τσιτσάνη.

Πρωτοεμφανίσθηκε επαγγελματικά δίπλα στους Μάρκο Βαμβακάρη και Στέλιο Κερομύτη το 1937. Πρώτο του τραγούδι ήταν η "Φαληριώτισσα" που κυκλοφόρησε σε δίσκο και είχε τεράστια επιτυχία. Ακολούθησαν πλήθος άλλων μεταξύ των όποίων και είναι τα:Καπετάν Αντρέας Ζέπος, Μοδιστρούλα, Βαδίζω και παραμιλώ, Πριν το χάραμα, Σβήσε το φως να κοιμηθούμε, κ.ά.

Γενικά τα τραγούδια του Γ. Παπαϊωάννου χαρακτηρίζονται από ένα κράμα καντάδας, μπάλου και μικρασιάτικων ακουσμάτων. Θεωρείται ο πρώτος, στο λαϊκό ρεμπέτικο τραγούδι, που χρησιμοποίησε στις ηχογραφήσεις του το λεγόμενο "πρίμο σεκόντο" (διφωνία).

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου ήταν ο πρώτος Έλληνας λαϊκός συνθέτης που ταξίδεψε στην Αμερική, το 1953, για να τραγουδήσει στους εκεί απόδημους Έλληνες. Μετά την επιστροφή του έμεινε μόνιμος συνεργάτης του Βασίλη Τσιτσάνη. Στο χώρο του είχε το παρατσούκλι "Ψηλός" ή "Πατσάς".

Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας.

18 Ιανουαρίου 1823: το Ναύπλιο ορίζεται έδρα της ελληνικής κυβέρνησης.

 Στις 18 Ιανουαρίου 1823 το Ναύπλιο ορίστηκε ως η πρώτη πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Εδώ, ορκίστηκε η πρώτη κυβέρνηση και δολοφονήθηκε ο πρώτος κυβερνήτης, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Το Ναύπλιο θεωρήθηκε ως ο μόνος ασφαλής και κατάλληλος τόπος, ο οποίος μπορούσε  να χρησιμεύσει ως μόνιμη έδρα της Κυβερνήσεως και πρωτεύουσα του Κράτους.
Για αυτό το λόγο, λίγες μέρες μετά και αφού αποκαταστάθηκε η τάξη στη πόλη,σύμφωνα με τον ψηφισθέντα Καταστατικό Νόμο της Επιδαύρου, το Βουλευτικό εξέδωσε το παρακάτω θέσπισμα: 

Με το να είναι το Ναύπλιο  πρωτεύουσα  του νέου κράτους, είχε σαν αποτέλεσμα,  η πόλη να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι πολλών σημαντικών γεγονότων και θεσμών.

18 Ιανουαρίου 1892: γεννιέται ο Όλιβερ (Νόρβελ) Χάρντι, αμερικανός ηθοποιός, το πληθωρικό μισό του κινηματογραφικού ζευγαριού «Χοντρός - Λιγνός».

Ο Αμερικανός ηθοποιός Όλιβερ Χάρντι (Oliver Hardy, 18 Ιανουαρίου 1892- 7 Αυγούστου 1957) ήταν το έτερο μισό του Λιγνού, Σταν Λόρελ.

Μαζί με τον Σταν Λόρελ αποτέλεσαν το διασημότερο κωμικό δίδυμο στην ιστορία του κινηματογράφου. Πριν γνωρίσει τον Σταν Λόρελ, ο Νόρβελ Χάρντι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, είχε παίξει σε περισσότερες από 250 ταινίες (Outwitting Dad, 1914 η πρώτη του ταινία). Έως το 1936, είχε διαταραχτεί η σχέση τους με τον επί χρόνια παραγωγό τους, τον Χαλ Ρόουτς (η συνεργασία τους με τον τελευταίο λύθηκε το 1940). Ίδρυσαν δική τους εταιρεία, με την οποία γύρισαν οκτώ ταινίες ως το 1945. Η τελευταία κοινή του εμφάνιση με το Σταν Λόρελ έγινε το 1951, με την ταινία Atoll K ή Utopia, σε σκηνοθεσία Leo Joannon. Δύο αστεροειδείς, οι 2865 και 2866 ονομάστηκαν «Λόρελ» και «Χάρντι» στη μνήμη τους.

18 Ιανουαρίου: Ημέρα μνήμης θυμάτων της τρομοκρατίας στην Ελλάδα

Η “Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων της Εγκληματικής Δράσης της Τρομοκρατίας στην Ελλάδα” καθιερώθηκε το 2006, με πρόταση της τότε Υπουργού Παιδείας Μαριέτας Γιαννάκου και τιμάται από τότε κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του έτους.
Η πρόταση της κ. Γιαννάκου αποτυπώθηκε στο άρθρο 14 του νόμου 2443/2006, το οποίο ψήφισαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και καταψήφισαν ΚΚΕ και ΣΥΝ.
Κατά τη διάρκεια της τότε συζήτησης στη Βουλή ο εισηγητής της ΝΔ, Γιώργος Βασιλείου, τόνισε ότι η καθιέρωση της ημέρας μνήμης “αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής που οφείλουμε να αποτίσουμε σε όλους αυτούς που έπεσαν θύματα από πολέμιους της δημοκρατίας. Η μνήμη μας για τα πρόσωπα αυτά, πρέπει να μείνει εναργής και να αποτελεί μνημείο αναφοράς για όλους μας”.

Την επίσημη στάση του ΠΑΣΟΚ εξέφρασε ο εισηγητής του, Χρήστος Αηδόνης, ο οποίος χαρακτήρισε την καθιέρωση της ημέρας μνήμης “ελάσσονα και όχι μείζονα εθιμοτυπική διαδικασία, με την οποία δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς”.

Την αντίθεσή τους στην καθιέρωση ημέρας μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας εξέφρασαν τα κόμματα της Αριστεράς.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ, Αντώνης Σκυλλάκος, αφού τη χαρακτήρισε αμερικανικής εμπνεύσεως, υπογράμμισε ότι το κόμμα του δεν διαπνέεται από τρομολαγνεία, αλλά από σεβασμό προς τα θύματα της τρομοκρατίας. Για “πανηγυρισμούς και πυροτεχνήματα” έκανε λόγο ο, εκείνη την εποχή, εκπρόσωπος του Συνασπισμού, Φώτης Κουβέλης.

“Θα έπρεπε να σκεφτούν ότι ο γιος μου δεν παίρνει άδεια από κει που βρίσκεται”

Πέρυσι η αντίστοιχη εκδήλωση έλαβε χώρα στο Παρεκκλήσι της Ιεράς Μητρόπολης Αθηνών. Η εκδήλωση διοργανώνεται από τον Σύλλογο Αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας “Θάνος Αξαρλιάν”.

Στην επιμνημόσυνη δέηση παρέστη και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, ο οποίος επεσήμανε την αναγκαιότητα της κοινωνικής ομόνοιας απέναντι στην τρομοκρατία, ενώ αίσθηση προκάλεσαν οι δηλώσεις της μητέρας του Θάνου Αξαρλιάν, ο οποίος είχε πέσει νεκρός από ρουκέτα της 17 Νοέμβρη στο Σύνταγμα, το 1992.

Όταν η κ. Σταυρούλα Αξαρλιάν ρωτήθηκε για την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, ο οποίος είχε πάρει μέρος στην επίθεση κατά του τότε υπουργού Γιάννη Παλαιοκρασσά, κατά την οποία σκοτώθηκε ο γιος της (ο θάνατος του οποίου χαρακτηρίστηκε από την οργάνωση παράπλευρη απώλεια), αναφέρθηκε στην άδεια που δόθηκε στον Ξηρό από τις φυλακές και τόνισε: “Θα έπρεπε να σκεφτούν ότι ο γιος μου δεν παίρνει άδεια από κει που βρίσκεται”.

Ο κ. Δένδιας, μετά την ολοκλήρωση της τελετής, έκανε την εξής δήλωση:

“Καταρχήν, σήμερα η καρδιά μας στρέφεται προς τη μνήμη των θυμάτων της τρομοκρατίας και προς τις οικογένειές τους, με την ελπίδα η χώρα, αν θέλετε και η παγκόσμια κοινότητα, να μην θρηνήσει άλλα θύματα.

Από εκεί και πέρα, θα ήθελα να σας πω ότι επανειλημμένως έχω διατυπώσει την άποψη ότι η πρόκληση της τρομοκρατίας στη χώρα μας είναι υπαρκτή. Έχω επίσης, όμως, πει ξεκάθαρα ότι πιστεύω ακράδαντα πως η ελληνική κοινωνία, ομονοούσα, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς κόμματα, μπορεί να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία. Η κοινωνική ομόνοια απέναντι στο θέμα αυτό είναι το απαραίτητο πλαίσιο, ώστε να μπορέσουν οι διωκτικές αρχές της χώρας μας να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της εγχώριας τρομοκρατίας”.

Τα 23 θύματα της 17 Νοέμβρη
Ενθυμούμενοι τα θύματα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, κάνουμε αρχικά λόγο για εκείνα της 17 Ν πριν την οριστική εξάρθρωση της μετά τη σύλληψη των μελών του “σκληρού” πυρήνα της.

Πρόκειται για τους:
  • Ο Ρίτσαρντ Γουέλς, Σταθμάρχης της CIA (23.12.1975)
  • Ο Ευάγγελος Μάλλιος, απόκτακτος αστυνομικός και βασανιστής της χούντας (14.12.1976)
  • Ο Αστυνόμος Παντελής Πέτρου και ο αστυφύλακας οδηγός του Σωτήρης Σταμούλης (16.01.1980)
  • Ο Τζορτζ Τσάντες (αμερικανός διπλωμάτης)
  • Ο οδηγός του Νίκος Βελούτσος (15.11.1983)
  • Ο αστυφύλακας Χρήστος Μάτης (24.12.1984)
  • Ο εκδότης της “Απογευματινής” Νίκος Μομφερράτος και ο οδηγός του Σ. Ρουσέτης (21.2.1985)
  • Ο αρχιφύλακας Νίκος Γεωργακόπουλος (26.11.1985)
  • Ο βιομήχανος Δημήτρης Αγγελόπουλος (8.4.1986)
  • Ο βιομήχανος Αλέξανδρος Αθανασιάδης (1.5.1988)
  • Ο ναυτικός ακόλουθος των ΗΠΑ Γουίλιαμ Νορντίν (28.6.1988)
  • Ο εισαγγελέας Κώστας Ανδρουλιδάκης (10.1.1989)
  • Ο δημοσιογράφος και βουλευτής Παύλος Μπακογιάννης (26.9.1989)
  • Ο Αμερικανός λοχίας Ρόναλντ Στιούαρτ (12.5.1991)
  • Ο αστυφύλακας Γιάννης Βαρής (02.11.1991)
  • Ο Τούρκος διπλωμάτης Γιοργκού Τσετίν (7.10.1992)
  • Ο φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν (14.7.1992)
  • Ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Μιχάλης Βρανόπουλος(24.1.1994)
  • Ο Τούρκος διπλωμάτης Ομέρ Σιπαχίογλου (4.7.1994)
  • Ο εφοπλιστής Κώστας Περατικός (28.5.1997)
  • Ο Βρετανός στρατιωτικός ακόλουθος Στίβεν Σόντερς (8.6.2000)
Η δολοφονία του Στίβεν Σόντερς έδωσε αφορμή για την επέμβαση της Σκότλαντ Γιαρντ η οποία συνέβαλε δραστικά στην σύλληψη των μελών της “17 Νοέμβρη”.

Το πρώτο θύμα της 17 Νοέμβρη, ήταν ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα, Ρίτσαρντ Γουέλς. Δολοφονήθηκε από τρία μέλη της στις 23 Δεκεμβρίου 1975, έξω από το σπίτι του στο Ψυχικό, ενώ επέστρεφε με τη σύζυγό του από δεξίωση στο σπίτι του Αμερικανού πρέσβη. Η ανάληψη ευθύνης, είχε σταλεί στη γαλλική εφημερίδα “Liberation”, ωστόσο δεν έγινε πιστευτή και για ένα χρόνο δεν αξιολογήθηκε. Η δολοφονία Γουέλς, είχε παραγραφεί, όταν τα μέλη της 17Ν, κάθισαν στο εδώλιο.

Κομβικές στην πορεία της οργάνωσης, θεωρούνται η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και ο θάνατος του φοιτητή Θάνου Αξαρλιάν, στην επίθεση με ρουκέτα που είχε ως στόχο τον Ιωάννη Παλαιοκρασσα.

Το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989, ο Παύλος Μπακογιάννης κατευθυνόταν προς το γραφείο του σε πολυκατοικία της οδού Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με μαρτυρία της Ντ. Μπακογιάννη στη δίκη της 17Ν, ο Παύλος Μπακογιάννης, έχοντας περάσει όλο το βράδυ στα γραφεία του Συνασπισμού (ήταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης), είπε στον συνοδό του να μην πάει μαζί του στο γραφείο.

Οι δολοφόνοι τον περίμεναν στην είσοδο. Τον πυροβόλησαν τέσσερις φορές και σύμφωνα με την αστυνομία, ένας από αυτούς του έριξε και τη χαριστική βολή. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, που κατέθεσε στη δίκη της 17 Νοέμβρη, στο σημείο της επίθεσης είδε τον Σάββα Ξηρό και τον Ηρακλή Κωστάρη. Ο άνθρωπος που έδωσε τη χαριστική βολή με το 45αρι φέρεται να είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας.

Στις 14 Ιουλίου 1992, η 17 Νοέμβρη επιχειρεί να δολοφονήσει τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά.

Η επίθεση γίνεται με ρουκέτα και στόχο το θωρακισμένο αυτοκίνητό του, στη συμβολή των οδών Βουλής και Καραγιώργη Σερβίας. Από τα θραύσματα και το ωστικό κύμα χάνει τη ζωή του ο 20χρονος Θάνος Αξαρλιάν.

Στη δίκη της 17 Νοέμβρη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ζήτησε συγγνώμη από τη μητέρα του Αξαρλιάν, η οποία δεν την δέχθηκε, καθώς όπως είπε όταν έχασε το παιδί της έκανε έκκληση στην οργάνωση να σταματήσει οριστικά τις επιθέσεις. Εκείνοι όμως συνέχισαν.

Από την ίδια οργάνωση τραυματίστηκαν ο Αμερικανός λοχίας Ρόμπερτ Τσαντ (3.4.1984), ο Παναγιώτης Ρουσέτης (οδηγός του Μομφερράτου) (2.2.1985), ο γιατρός Ζαχαρίας Καψαλάκης (4.4.1987), ο εισαγγελέας Παναγιώτης Ταρασουλέας (18.1.1989), ο τότε βουλευτής του ΠαΣοΚ Γιώργος Πέτσος (8.5.1989), ο επιχειρηματίας Βαρδής Βαρδινογιάννης και ο οδηγός του (20.9.1990), ο τούρκος επιτετραμμένος Ντενίζ Μπουλούκμπακσι, ο οδηγός του, η ιδιαιτέρα του και μία διερχόμενη πολίτις (16.7.1991), ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παλαιοκρασάς (14.7.1992) και ο τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Λευτέρης Παπαδημητρίου (21.12.1992).

Από την “Αντικρατική Πάλη” δολοφονήθηκαν ο εισαγγελέας Γεώργιος Θεοφανόπουλος (1.4.1985) και οι συνοδοί χρηματαποστολής Γ. Πανταζόπουλος και Μ. Τσιμπούρης.

Από την “Επαναστατική Αλληλεγγύη” δολοφονήθηκε ο ψυχίατρος των φυλακών Κορυδαλλού Μάριος Μαράτος (19.2.90).

Από τους “Επαναστατικούς Πυρήνες” δολοφονήθηκε η υπάλληλος Ασφαλιστικής Εταιρείας Βιργινία Κωνσταντίνου, ενώ τραυματίστηκε και 30χρονος συνάδελφός της.

Στους Πυρήνες της Φωτιάς χρεώνεται η δολοφονία του Δημήτρη Μίχα, του 53χρονου οδηγού ταξί που προσπάθησε να σταματήσει τους δράστες μετά από ληστεία τράπεζας στις 19.08. 2012.

Η Σέχτα των Επαναστατών είχε αναλάβει την ευθύνη για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια στις 19.07.2010 έξω από το σπίτι του.

Την 1η Νοεμβρίου του 2013, τα μέλη της Χρυσής Αυγής Γ. Φουντούλης και Μ. Καπελώνης δολοφονήθηκαν έξω από τα γραφεία του κόμματος στο Νέο Ηράκλειο. Την ευθύνη είχε αναλάβει η πρωτοεμφανιζόμενη και άγνωστη μέχρι τότε οργάνωση Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις. Οι δράστες της επίθεσης παραμένουν άγνωστοι, ασύλληπτοι, ενώ έχουν επικηρυχθεί.

Αστυνομικοί θύματα της 17Ν

Όσα χρόνια δρούσε η 17Ν, είχε σκοτώσει συνολικά επτά αστυνομικούς.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 1980 (απόσπασμα από σχετικό αφιέρωμα της “Ελευθεροτυπίας”):
Ώρα 22.40. Το όπλο της “17Ν” σκοτώνει στο Παγκράτι τον υποδιευθυντή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου. Λίγες ημέρες αργότερα υποκύπτει στα τραύματά του και ο οδηγός του Σωτήρης Σταμούλης. Ήταν μια περίοδος ιδιαιτέρως φορτισμένη λόγω ευρύτατων αγροτικών κινητοποιήσεων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με την πατροπαράδοτη μέθοδο του ξύλου και των δακρυγόνων.

Η “17Ν” άφησε την προκήρυξή της στο σημείο της επίθεσης εναντίον των δύο αστυνομικών. Η πρώτη της παράγραφος είναι σαφής:

“Η “δημοκρατική” κυβέρνηση και η αστυνομία έλυσαν το πρόβλημα: στέλνουν τα ΜΑΤ και τις αύρες, που εφορμάνε αλαλάζοντας και χτυπώντας τα ρόπαλα στις ασπίδες τους σαν νέοι κανίβαλοι, κατατρομοκρατούν το λαό, ξυλοκοπούν βάναυσα με τα ρόπαλά τους όποιον βρουν μπροστά τους, χυδαιολογώντας και βρίζοντας, πνίγουν όλο τον κόσμο στα δακρυγόνα ρίχνοντάς τα όπου μπορούν και εναντίον όλων. Μετατρέπουν γενικά το χώρο σε βομβαρδισμένη περιοχή εμπόλεμης περιόδου και γυρίζουν νικητές και τροπαιούχοι απ’ την πολεμική επιχείρηση ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές”.

Και σε άλλο σημείο: «Τα ΜΑΤ σαν κύρια δύναμη τρομοκρατίας του λαού παίζουν τον ίδιον ρόλο πού έπαιξαν οι βασανιστές στη διάρκεια της δικτατορίας, το ρόλο εκφόβισης των πλατύτερων στρωμάτων του λαού με την πιο άγρια και πιο στυγνή τρομοκρατία στην πιο καθαρή της μορφή. Γι’ αυτό και δε χτυπάνε μόνο τους διαδηλωτές, αλλά οποιονδήποτε βρουν μπροστά τους, περαστικούς, γυναικόπαιδα, γιατρούς, δημοσιογράφους, δημάρχους, βουλευτές”. Στο ίδιο κείμενο χρησιμοποιείται ο όρος “κοπρόσκυλα” για να περιγραφούν οι αστυνομικοί.

“Θύματα πολέμου”
Ύστερα από πολλά χρόνια, σε άλλη προκήρυξη με ημερομηνία 30 Ιουλίου 2002, αναφέρεται στα εκ παραδρομής θύματα, συμπεριλαμβανομένων και των οδηγών που συνόδευαν τους “στόχους” της:

“Αλλά και άλλα άτομα όπως ο Σωτήρης Σταμούλης, ο Νίκος Βελούτσος, ο Γιάννης Βαρής, ο Γιάννης (εδώ ο συντάκτης κάνει λάθος, ενώ το σωστό όνομα είναι Νίκος) Γεωργακόπουλος, ο Γιώργος (σ.σ.: το σωστό είναι Παναγιώτης) Ρουσέτης και ο Χρήστος Μάτης ήταν θύματα πολέμου. Κανείς δεν ήθελε το θάνατό τους. Αλλά δυστυχώς δε γινόταν αλλιώς”. Επρόκειτο για ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους από επιθέσεις με βόμβες ή ρουκέτες της «17Ν». Από αυτούς δύο ήταν αστυνομικοί.

Στο “Κάραβελ”
Στις 26 Νοεμβρίου του 1985 μια βόμβα της “17Ν” έξω από το ξενοδοχείο “Κάραβελ” σκοτώνει τον αστυφύλακα Νίκο Γεωργακόπουλο και τραυματίζει άλλους 12. Ήταν οι ημέρες που η Αθήνα είχε συγκλονιστεί από τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Θανάση Μελίστα, ο οποίος καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό και αθωώθηκε σε δεύτερο. Έγραφε τότε η “17Ν” για εκείνη την ενέργειά της:

“Είναι μια δυναμική απάντηση στην εν ψυχρώ δολοφονία του αθώου 15χρονου μαθητή Καλτεζά απ’ το δολοφόνο Μελίστα. Μια δυναμική απάντηση στην πρόκληση που αποτελεί η παραπομπή του απ’ την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη με κατηγορίες αστείες που ουσιαστικά τον αθωώνουν, και η μη κράτησή του. Απάντηση στο γεγονός ότι οι μόνοι που αντέδρασαν υγιώς σ’ αυτή τη φασιστική δολοφονία ξυλοκοπήθηκαν άγρια στο Χημείο και κλείστηκαν στις φυλακές με βαριές κατηγορίες. Απάντηση στις δεκάδες τραυματισμών και τις εγκληματικές επιθέσεις των ΜΑΤ-ΜΕΑ στο Χημείο και το Πολυτεχνείο”.

Στο τηλεφώνημα για την ανάληψη της ευθύνης είχαν ειρωνευτεί και το επίσημο επιχείρημα της Αστυνομίας περί απώλειας της ψυχραιμίας του Μελίστα. “Συγγνώμη, χάσαμε την ψυχραιμία μας”, είχαν πει.

Η επίθεση στα ΜΑΤ
Στις 2 Νοεμβρίου 1991 μέλη της “17Ν” εκτόξευσαν μια ρουκέτα και μια χειροβομβίδα σε ένα λεωφορείο με αστυνομικούς των ΜΑΤ που βρισκόταν στο υπαίθριο πάρκινγκ της οδού Χαριλάου Τρικούπη, απέναντι από τα τότε γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Ένας αστυφύλακας νεκρός, ο Γιάννης Βαρής, 26 ετών, από τα Αραχωβίτικα της Πάτρας.

Στην προκήρυξη έκαναν λόγο για την κρατική βία και την καταστολή που εφαρμόζουν στην κυβερνητική πολιτική:

“Μοναδικό μέσο υλοποίησης αυτής της πολιτικής είναι η κρατική φασιστική βίαια καταστολή μέσω των ΜΑΤ. Οπουδήποτε και αν στρέψουμε το βλέμμα μας, σε όλη αυτήν την περίοδο, θ’ αντικρίσουμε το ίδιο, τραγικά μονότονα επαναλαμβανόμενο, θέαμα. Εργαζόμενοι να διαμαρτύρονται ειρηνικά και άοπλα ενάντια σ’ αυτή τη ληστρική κυβερνητική πολιτική και τα ΜΑΤ να επελαύνουν, πνίγοντάς τους στα δακρυγόνα, ξυλοκοπώντας και τραυματίζοντάς τους”.

Και περιέγραφε ανάγλυφα την αιτία πολέμου με τα ΜΑΤ:
“Οποιαδήποτε μαζική χρήση δακρυγόνων από μέρους τους ενάντια στους διαδηλωτές, όπου θα υπάρχουν τραυματίες, θα συνοδεύεται από μία παρόμοια βίαια απάντηση από μέρους μας. Κατά συνέπεια, για οτιδήποτε τους συμβαίνει ή θα τους συμβεί υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι και οι αρχηγοί τους, που τους διατάζουν κυνικά να σακατεύουν τον κόσμο”.

Το χτύπημα στο Αρχαιολογικό Μουσείο
Στις 24 Ιουνίου 1991 μια αστυνομική περίπολος βρισκόταν γύρω από ένα παγκάκι έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Λίγο μετά τις 10 το βράδυ εξερράγη μια βόμβα τραυματίζοντας και τους έξι. Ήταν ένα από τα λίγα κοινά χτυπήματα του “ΕΛΑ” μαζί με την “1η ΜΑΗ”.

Σε υστερόγραφο στην προκήρυξη που απέστειλαν τότε στην “Ελευθεροτυπία” οι δύο οργανώσεις ανέφεραν:

“Ειδικά διαλέξαμε να χτυπήσουμε τα μόνιμα χαφιέδικα καθεστωτικά τρομοκρατικά όργανα καθημερινής τρομοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων. Αυτούς δηλαδή που προσπαθούν να διαλύσουν κάθε δυνατότητα κοινωνικής και πολιτικής αντικαθεστωτικής δραστηριότητας που ιστορικά έχει διαμορφωθεί στην ευρύτερη αυτή περιοχή”.

Λευκή τρομοκρατία
Με τον όρο Λευκή τρομοκρατία χαρακτηρίζεται η χρονική περίοδος που ακολούθησε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ ως αποτέλεσμα της ήττας των δυνάμεων της Αριστεράς στο κίνημα του Δεκεμβρίου 1944. Για τουλάχιστον ένα χρόνο και συγκεκριμένα από την επομένη της συμφωνίας (Φεβρουάριος 1945) έως τις 31 Μαρτίου του 1946 οι ανώνυμοι (κυρίως) αριστεροί πολίτες της επαρχίας υπέστησαν διώξεις από ένοπλες παρακρατικές ομάδες που προέβαιναν-συχνά με την ανοχή των Αρχών και της χωροφυλακής- σε πράξεις βίας εναντίον τους.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’50 και του ’60, μετά τη λήξη δηλαδή του εμφυλίου πολέμου (1946-1949) η παράταξη που ασκούσε την κυβερνητική εξουσία (δεξιά) χρεώνεται με ανοχή στη δράση ορισμένων παρακρατικών συμμοριών, που είχαν σαν αποκορύφωμά τους τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963.

Η έρευνα που ακολούθησε, αποκάλυψε ευθύνες της Χωροφυλακής στο συμβάν. Μάλιστα, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής αγανακτισμένος για το όργιο τρομοκρατίας που επικρατούσε, έκανε τη γνωστή σε όλους δήλωση “τελικά, ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;”.

Η φυγή Ξηρού και η απόφαση για φυλακές τύπου Γ πριν την νέα σύλληψη του

Μετά τη φυγή Ξηρού πριν από ένα χρόνο, η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε να αυστηροποιήσει το καθεστώς φυλάκισης. Με νομοσχέδιο που υπερψηφίστηκε για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και συγκεκριμένα στο άρθρο 13 του νομοσχεδίου προβλέπεται ρητή απαγόρευση για τη χορήγηση αδειών σε καταδίκους για τρομοκρατική δράση, ενώ ορίζεται ρητά ότι δεν θα μπορούν να απολυθούν ούτε με όρους, αν δεν έχουν εκτίσει τουλάχιστον 20 χρόνια εγκλεισμού. Παράλληλα, με σειρά διατάξεων, την ευθύνη και τον σχεδιασμό της φρούρησης των σωφρονιστικών καταστημάτων αναλαμβάνει το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ.

Οι φυλακές Υψίστης Ασφαλείας λειτουργούν ήδη στον Δομοκό και οι συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων εκεί, τρομοκρατών ή επικίνδυνων κακοποιών, προβλέπονται εξαιρετικά αυστηρές στα πρότυπα φυλακών που λειτουργούν στο εξωτερικό.

Ωστόσο έχουν ήδη διατυπωθεί σχόλια και καταγγελίες για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετά την μεταφορά στις νέες φυλακές των πρώτων κρατουμένων.

Η Ένωση Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Δομοκού, έχει πρόσφατα αναφέρει με ανακοίνωσή της πως οι φυλακές τύπου Γ΄ δεν είναι έτοιμες να λειτουργήσουν, γιατί δεν έχουν ολοκληρωθεί τα έργα που έχουν σχέση με την διαβίωση των κρατουμένων και την ασφάλεια των φυλακών.

Με αφορμή τις μεταγωγές κρατουμένων στις φυλακές υψίστης ασφαλείας το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωσή του, υπενθυμίζει τη δέσμευσή του να καταργήσει τις φυλακές τύπου Γ και να δώσει προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων των φυλακών. “Στις δημοκρατικές χώρες, η ασφάλεια της φυλακής δεν εξαιρεί τους κρατούμενους, ενώ σκοπός της ποινής είναι η επανένταξη και όχι η εκδίκηση, πολύ δε περισσότερο η εξόντωση των κρατουμένων” επισημαίνεται στην ίδια ανακοίνωση.

Υ.Γ. Σημειώνεται προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως στο παραπάνω κείμενο γίνεται αναφορά μόνο στα θύματα των επιθέσεων εκείνων τις οποίες έχουν αναγνωρίσει οι τρομοκρατικές οργανώσεις της χώρας και έχουν αναλάβει την ευθύνη για αυτές.

Πηγή:www.dimokratiki.gr

18 Ιανουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Χιονιού

Η Παγκόσμια Ημέρα Χιονιού (World Snow Day) καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Σκι (FIS) και διεξάγεται μία Κυριακή του Ιανουαρίου, για την προώθηση των σπορ του χιονιού στα κράτη-μέλη της, με σειρά εκδηλώσεων.

http://world-snow-day.com/

18 Ιανουαρίου 1980: Το θρυλικό άλμπουμ The Wall των Pink Floyd ανεβαίνει στο Νο1 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών.


Studio Album - Pink Floyd
Κυκλοφόρησε: 30 Νοεμβρίου 1979
Ηχογραφήθηκε: Ιανουάριο-Νοέμβριο 1979
Διάρκεια: 81:09
Δισκογραφική: Harvest Records/EMI Records (Βρετανία)
Columbia Records(ΗΠΑ)
Παραγωγός: Bob Ezrin, David Gilmour, James Guthrie and Roger Waters

Το The Wall είναι το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ από το αγγλικό progressive rock συγκρότημα Pink Floyd. Κυκλοφόρησε ως διπλό άλμπουμ, στις 30 Νοεμβρίου 1979, άρχισε να ερμηνεύεται ζωντανά με περίτεχνα θεατρικά εφέ, και μετατράπηκε σε μια ταινία μεγάλου μήκους με όνομα, Pink Floyd The Wall.

Ο αριθμός των πωλήσεων είναι 30 εκατομμύρια. Το The Wall είναι το καλύτερο σε πωλήσεις διπλό άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής.

Στις 8,9 και 12 Ιουλίου 2011, το The Wall, παρουσιάστηκε ζωντανά στην Αθήνα, στο Ο.Α.Κ.Α. στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ, από τον Ρότζερ Γούοτερς. Κατά τις δύο πρώτες ημέρες η συναυλία μαγνητοσκοπήθηκε και αναμένεται να κυκλοφορήσει σε DVD.

Ιστορία και ιδέα 
Το The Wall, έχει ως κύρια θέματα την εγκατάλειψη και τη προσωπική απομόνωση. Η ιδέα του άλμπουμ συλλήφθηκε κατά την διάρκεια της περιοδείας του συγκροτήματος In the Flesh Tour το 1977, όταν ο μπασίστας και στιχουργός Ρότζερ Γουότερς, απογοητευμένος απο το κοινό τους, φαντάστηκε την δημιουργία ενός τοίχους μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού. Το άλμπουμ επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα, τον Pink, ο οποίος είναι βασισμένος στον Ρότζερ Γουότερς. Οι προσωπικές εμπειρίες του Pink ξεκινούν με την απώλεια του πατέρα του κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και συνεχίζουν με την γελοιοποίηση και κακοποίηση απο τους δασκάλους του, την υπερπροστατευτική μητέρα του και τέλος την διάλυση του γάμου του.

Όλα αυτά συμβάλλουν στην ενδεχόμενη αυτοεπιβληθείσα απομόνωση του από την κοινωνία και παριστάνονται με έναν εικονικό τοίχο. Κάθε ένα από αυτά τα τραύματα μετατρέπονται μεταφορικά σε "τούβλα στον τοίχο" (bricks in the wall). Ο πρωταγωνιστής γίνεται τελικά αστέρι της ροκ, του οποίου οι σχέσεις αμαυρώνονται από την απιστία, τη χρήση ναρκωτικών, και τις εκρήξεις βίας. Δεδομένου ότι ο γάμος του καταρρέει, τελειώνει το χτίσιμο του τοίχους του, ολοκληρώνοντας έτσι την απομόνωση του από την ανθρώπινη επαφή. Κρυμένος πίσω απο το τοίχος του, η κρίση του Pink κλιμακώνεται, και πιστοποιείται με μια παραισθησιογόνα εμφάνιση επί σκηνής, στην οποία πιστεύει ότι είναι ένας φασίστας δικτάτορας και εμφανίζεται σε συγκέντρωση όμοια με αυτή των Νεοναζί, όπου εξαπολύει άνδρες σε διάφορους θαυμαστές που πιστέυει ότι είναι ανάξιοι. Βασανισμένος από την ενοχή, δικάζει τον εαυτό του (trial) να γκρεμίσει το τοίχος, αφήνοντας τον Pink να βρεί άνοιγμα προς τον έξω κόσμο.

Το άλμπουμ γίνεται πλήρης κύκλος κλείνοντας με τα λόγια "Isn't this where...", που είναι οι πρώτες λέξεις της φράσης που ξεκινάει το άλμπουμ,"...we came in?".
Τραγούδια 
(CD 1):
In the Flesh? (Waters) - 3:18 λεπτά
The Thin Ice (Waters) - 2:28 λεπτά
Another Brick in the Wall (Part One) (Waters) - 3:21 λεπτά
The Happiest Days of our Lives (Waters) - 1:46 λεπτά
Another Brick in the Wall (Part Two) (Waters) - 3:56 λεπτά
Mother (Waters) - 5:32 λεπτά
Goodbye Blue Sky (Waters) - 2:48 λεπτά
Empty Spaces (Waters) - 2:06 λεπτά
Young Lust (Waters/Gilmour) - 3:29 λεπτά
One of My Turns (Waters) - 3:37 λεπτά
Don't Leave Me Now (Waters) - 4:22 λεπτά
Another Brick in the Wall (Part Three) (Waters) - 1:17 λεπτά
Goodbye Cruel World (Waters) - 1:05 λεπτά

(CD 2):
Hey You (Waters) - 4:41 λεπτά
Is There Anybody Out There? (Waters) - 2:40 λεπτά
Nobody Home (Waters) - 3:25 λεπτά
Vera (Waters) - 1:39 λεπτά
Bring the Boys Back Home (Waters) - 0:51 λεπτά
Comfortably Numb (Waters/Gilmour) - 6:49 λεπτά
The Show Must Go On (Waters) - 1:37 λεπτά
In the Flesh (Waters) - 4:17 λεπτά
Run Like Hell (Waters/Gilmour) - 4:23 λεπτά
Waiting for the Worms (Waters) - 3:56 λεπτά
Stop (Waters) - 0:33 λεπτά
The Trial (Waters/Ezrin) - 5:18 λεπτά
Outside the Wall (Waters) - 1:42 λεπτά

Πωλήσεις
Αργεντινή Πλατινένιος 200,000+ 23 Αυγούστου 1999
Αυστραλία 8× Πλατινένιος 560,000+
Γερμανία 4× Πλατινένιος 1,750,000+ 1994
Ελλάδα Χρυσός 100,000+
Ηνωμένο Βασίλειο Πλατινένιος 300,000+
Καναδάς 2× Διαμαντένιος 2,000,000+ 31 Αυγούστου 1995
Πολωνία Πλατινένιος 29 Οκτωβρίου 2003

Η ταινία 
Το 1982 ο δίσκος The Wall, κινηματογραφήθηκε απο τον Άλαν Πάρκερ (Alan Parker), με κύριο ηθοποιό τον μουσικό Μπόμπ Γκέλντοφ (Bob Geldof). Η ταινία περιλαμβάνει και ένα καινούργιο τραγούδι (When the Tigers Broke Free), καθώς και πιο νέες εκτελέσεις απο παλαιότερα τραγούδια όπως το Mother και το Empty Spaces.

18 Ιανουαρίου 532: Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός καταστέλλει τη Στάση του Νίκα.

Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός
Η 'Στάση του Νίκα' (στάση = εξέγερση) έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη το 532 και είχε διάρκεια μίας εβδομάδας. Υπήρξε η χειρότερη περίοδος βίας και αναρχίας που γνώρισε η Κωνσταντινούπολη με τη μισή πόλη να έχει καεί ή καταστραφεί.

Η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχαν αναπτύξει οργανώσεις φιλάθλων, ειδικά για τις αρματοδρομίες, μία δημοφιλή ενασχόληση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Υπήρχαν τέσσερις κύριοι σύνδεσμοι, καθορισμένοι ανάλογα με το χρώμα της στολής της αγαπημένης τους αγωνιστικής ομάδας. Αυτοί ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Κόκκινοι (Ρούσσοι), οι Πράσινοι και οι Λευκοί, αν και κατά τη Βυζαντινή περίοδο οι μόνες ομάδες που εξακολουθούσαν να διαθέτουν κάποια επιρροή και πολιτική δύναμη ήταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι. Οι αυτοκράτορες συχνά υποστήριζαν τη μία έναντι της άλλης ομάδας. Ο Ιουστινιανός ήταν υποστηρικτής των Βένετων, τουλάχιστον μέχρι τη Στάση.

Κάποτε είχαν καταδικαστεί σε απαγχονισμό στον ιππόδρομο μέλη Βενετών και Πρασίνων αλλά εξαιτίας κάποιων προβλημάτων της αγχόνης γλίτωσαν δύο. Έτσι οι δήμοι και οι κάτοικοι της Πόλης που ήταν εκεί άρχιζαν να φωνάζουν στον Ιουστινιανό να τους χαρίσει τη ζωή, όμως αυτός τους το αρνήθηκε και αυτή υπήρξε η αφορμή της στάσης.

Κάποιοι από τους συγκλητικούς είδαν τη στάση σαν ευκαιρία να ανατρέψουν τον Ιουστινιανό, δυσαρεστημένοι από νέους,βαριούς φόρους που αυτός είχε επιβάλει και τον ψαλιδισμό των δικαιωμάτων των ευγενών γενικότερα. Οι στασιαστές, οπλισμένοι και μάλλον ελεγχόμενοι από τους συμμάχους τους στη Σύγκλητο, απαιτούσαν την αποπομπή του Έπαρχου Ιωάννη του Καππαδόκη, ο οποίος ήταν αρμόδιος για τη συλλογή των φόρων, καθώς και του αυλικού Τριβωνιανού, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την αναθεώρηση του ποινικού κώδικα. Ο Ιουστινιανός υποσχέθηκε να απομακρύνει από τις θέσεις τους τον Τριβωνιανό και τον Ιωάννη τον Καππαδόκη, αλλά η έκκλησή του στον Ιππόδρομο δεν πέτυχε και ανακηρύχθηκε νέος αυτοκράτορας ο Υπάτιος, ανιψιός του Αυτοκράτορα Αναστάσιου Α'.

Ο Ιουστινιανός ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Πόλη, αλλά η σύζυγός του Θεοδώρα τον έπεισε να παραμείνει. Ο Ιουστινιανός διέταξε τότε τους στρατηγούς του Βελισάριο και Μούνδο να καταστείλουν την εξέγερση.Αυτοί δωροδοκώντας κάποιους αρχηγούς των στασιαστών τους έφεραν με το μέρος του αυτοκράτορα, προκαλώντας έτσι διχόνια μεταξύ των στασιαστών.Σε κάθε περίπτωση, οι εξεγερθέντες εγκλωβίστηκαν στον Ιππόδρομο, όπου και σφαγιάστηκαν. Οι πηγές αναφέρουν ως θύματα συνολικά περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες στασιαστές. Την επομένη, διατάχθηκε να εκτελεσθούν ο Υπάτιος και ο αδελφός του, ενώ η περιουσία τους δημεύθηκε, όπως και πολλών συγκλητικών που εξορίστηκαν επειδή είχαν υποστηρίξει τη στάση.

Με αυτή την ονομασία έμεινε στην ιστορία η λαϊκή εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο αίμα από τον αυτοκράτορα. Πληροφορίες από «πρώτο χέρι» μας δίνει ο σύγχρονος του Ιουστινιανού, ιστορικός Προκόπιος, στο βιβλίο του «Η ιστορία των Πολέμων» (εκδόσεις Λιβάνη).

Πρωταγωνιστές της εξέγερσης ήταν οι δήμοι των «Πράσινων και «Βένετων» (μπλε), οργανώσεις φιλάθλων με λαϊκή καταγωγή, που ζούσαν για τις αρματοδρομίες στις εξέδρες του Ιππόδρομου της Κωνσταντινούπολης. Οι «Ρούσσοι» και οι «Λευκοί» υπολείπονταν αρκετά σε δημοτικότητα των άλλων δύο δήμων. Οι αρματοδρομίες ήταν ένα ιδιαίτερα δημοφιλές άθλημα εκείνη την περίοδο, όπως σήμερα είναι το ποδόσφαιρο.

Θα λέγαμε ότι οι «Βένετοι» και οι «Πράσινοι» θύμιζαν αρκετά σε πάθος και αφοσίωση τους σημερινούς συνδέσμους φιλάθλων, ιδιαίτερα τη «Θύρα 7» του Ολυμπιακού και τη «Θύρα 13» του Παναθηναϊκού. Οι ιστορικοί χαρακτηρίζουν του δήμους κάτι ανάμεσα σε συμμορία και πολιτικό κόμμα, καθώς συχνά προσπαθούσαν να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις.

Το 531, ένας «βένετος» και ένας «πράσινος» συλλαμβάνονται με την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάζονται σε θάνατο διά απαγχονισμού. Ο Ιουστινιανός, δεδηλωμένος οπαδός των Βένετων, μετατρέπει τη θανατική ποινή σε φυλάκιση. Οι «Πράσινοι» και «Βένετοι» αξιώνουν την πλήρη απαλλαγή τους. Ο αυτοκράτωρ, όμως, τους αγνοεί.

Στις 11 Ιανουαρίου του 532 ξεσηκώνονται, πυρπολούν κτίρια, πολιορκούν το παλάτι και προξενούν ζημιές ακόμη και στην Αγία Σοφία. Η ιαχή «Νίκα» δονεί την ατμόσφαιρα. Είναι το σύνθημα που φώναζαν στον Ιππόδρομο για να εμψυχώσουν τους αρματοδρόμους.

Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγαλώνει, καθώς ο λαός δυσφορούσε για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα, τη βαριά φορολογία και την κρατική αυθαιρεσία. Απαιτεί την παραίτηση του Ιωάννη Καππαδόκη (Υπουργού Οικονομικών της εποχής) και του διάσημου νομομαθούς Τριβωνιανού.

Την κατάσταση επιχειρούν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους οι συγκλητικοί και οι ευγενείς, που έβλεπαν τα δικαιώματά τους να ψαλλιδίζονται από τις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού. Συγκεντρώνονται στον Ιππόδρομο και ανεβάζουν στο θρόνο τον Υπάτιο, ανιψιό του πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιου.

Ο Ιουστινιανός αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση. Είναι καινούργιος στην εξουσία και έχει ένα σωρό σκοτούρες, με τους Πέρσες στα ανατολικά της αυτοκρατορίας. Για μια στιγμή περνά από το νου να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη. Η αυτοκρατορική σύζυγος, η δυναμική και αποφασιστική Θεοδώρα, γρήγορα τον μεταπείθει και οι στρατηγοί Βελισάριος και Μούνδος αναλαμβάνουν δράση. Εγκλωβίζουν τους επαναστάτες στον Ιππόδρομο και κυριολεκτικά τους κατασφάζουν. Η καταστολή της «Στάσης του Νίκα» στις 18 Ιανουαρίου του 532 άφησε πίσω της 30.000 νεκρούς.

Ο Ιουστινιανός πατούσε πλέον γερά στα πόδια του και την επομένη μέρα έδωσε εντολή να εκτελεσθούν ο σφετεριστής του θρόνου Υπάτιος και ο αδελφός του. Η περιουσία τους δημεύθηκε, όπως και πολλών ευγενών, που εξορίστηκαν, επειδή είχαν υποστηρίξει την εξέγερση. Η αυτοκρατορική θητεία μιας από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του Βυζαντίου, όπως ήταν ο Ιουστιανιανός, ξεκίνησε με τη χειρότερη περίοδο βίας και αναρχίας που γνώρισε η Βασιλεύουσα. Συνέπειες της εξέγερσης υπήρξε η ενίσχυση της αυτοκρατορικής εξουσίας και ο περιορισμός της δύναμης των δήμων.