Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

8 Νοεμβρίου 1901: Βίαιες συμπλοκές ξεσπούν στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή τη μετάφραση του Ευαγγελίου στη δημοτική από τον Αλέξανδρο Πάλλη (Ευαγγελικά).


Ως «Ευαγγελικά», ή Ευαγγελιακά, έχουν καταγραφεί τα αιματηρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου του 1901 με αφορμή τη δημοσίευση από την εφημερίδα Ακρόπολις των Ευαγγελίων μεταφρασμένων, (στη πραγματικότητα μεταγλωττισμένων) ή αλλιώς, "παραφρασμένων" , κατά την τρέχουσα τότε άποψη, στη δημοτική γλώσσα από τον Αλέξανδρο Πάλλη στις 9 Σεπτεμβρίου 1901.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, άρχισε να κάνει τη δειλή εμφάνιση της η μεσοαστική τάξη στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπως συνέβαινε και στις άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Παράλληλα, ένα ανερμάτιστο συνδικαλιστικό κίνημα άρχισε να διαμορφώνεται σταδιακά. Επιπλέον, η νωπή ακόμη η ήττα της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, όπως την αντιλαμβάνονταν οι και μετέπειτα αθεράπευτοι θιασώτες της Εθνικής Εταιρίας, οδήγησε στην αναθέρμανση του άκρατου εθνικισμού.

Εκείνη την εποχή, ένας λόγιος βαμβακέμπορος του Λονδίνου, ο συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης, «αποδίδει εις την γνησίαν γλώσσαν του ελληνικού Λαού» το Ευαγγέλιο, τις τέσσερις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών της Αγίας Γραφής που τις προσονόμασε Η Νέα Διαθήκη κατά το Βατικανό Χειρόγραφο. Το έργο αυτό εκτυπώθηκε σε «εργαστήριον εν Αλεξανδρεία της Αιγύπτου» το 1901 με έξοδα της βασίλισσας Όλγας. Κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς. Ήδη, βέβαια, η πρώτη μεταφραστική απόπειρα εκείνης της εποχής είχε γίνει το 1898, όταν η βασίλισσα Όλγα έδωσε σχετική εντολή στη γραμματέα της Ιουλία Σωμάκη-Καρόλου, πράγμα που είχε προκαλέσει την οργή των αρχαϊστών.

Αυτή ήταν μια ιδιαίτερα τολμηρή κίνηση του Πάλλη καθώς "εις την καθωμιλημένην ελληνικήν γλώσσαν η ελληνική ορθόδοξος Εκκλησία απηγόρευσε πάσαν μετάφρασιν ή παράφρασιν του πρωτοτύπου ελληνικού κειμένου της Κ. Διαθήκης και αυτού του ελληνικού κειμένου της Π. Διαθήκης" κατά τους πρόσφατους αιώνες. Ήδη στις αρχές του 18ου αιώνα η ορθόδοξη ελληνική Εκκλησία είχε απαγορεύσει αυστηρά μέσω πατριαρχικών και συνοδικών αποφάσεων με την ποινή του αφορισμού την αγορά, την κατοχή ή την ανάγνωση μεταφράσεων της Αγίας Γραφής στην καθoμιλουμένη και με την ποινή του αναθέματος την μετάφρασή της σε απλούστερη γλώσσα.

Όταν έφτασε και στην Αθήνα αυτή η απόδοση των Ευαγγελίων πέρασε εντελώς απαρατήρητη. Τα πράγματα όμως πήραν άλλη τροπή όταν η εφημερίδα Ακρόπολις αποφάσισε τον Οκτώβριο του 1901 να το δημοσιεύει σε συνέχειες, υπό τον τίτλο «Το έργον της Βασιλίσσης η Ακρόπολις το συνεχίζει». Ο ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδας Βλάσης Γαβριηλίδης, φυσιογνωμία προοδευτική, έκρινε ότι «θεάρεστον έργον είναι» να φθάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι και να «γίνει απολύτως αντιληπτόν» από κάθε Ορθόδοξο Έλληνα το Ευαγγέλιο. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο Γαβριηλίδης ενήργησε έχοντας τη σύμφωνη γνώμη τού τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου για τη δημοσίευση του Ευαγγελίου και τη συγκατάθεση του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Εμμανουήλ Ζολώτα.

Παραδόξως εκείνοι που αντέδρασαν σε αυτό το έργο ήταν οι φοιτητές «του Αθήνησιν», αλλά και καθηγητές. Μπορεί να γίνει όμως κατανοητή η αντίδραση αυτή έχοντας κατά νου την επικράτηση εκείνη την εποχή του άκρατου εθνικισμού, πράγμα που για το κατεστημένο σήμαινε ότι η βάση και η ουσία του ελληνικού έθνους ήταν η αρχαιολατρία. Έκφραση αυτής της κατάστασης αποτελούσε η αρχαΐζουσα «καθαρεύουσα» γλώσσα. Η απόκλιση από τη χρήση της θεωρούνταν εθνικό έγκλημα και όποιος την υπονόμευε προδότης, ανεξάρτητα από το αξίωμα, την κοινωνική ή πολιτική θέση που μπορεί να κατείχε. Στα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων οι δημοτικιστές παρουσιάζονταν ως άθεοι, προδότες και Σλάβοι, λόγω της ρωσικής καταγωγής της βασίλισσας.

Με την παρακίνηση καθηγητών τους, όπως οι «γλωσσαμύντορες» αντιδημοτικιστές ακαδημαϊκοί Κόντος, Βάσης και Μιστριώτης, οι φοιτητές άρχισαν να δραστηριοποιούνται. Η εφημερίδα της εποχής Το Άστυ ανέφερε σχετικά με τους φοιτητές της Ιατρικής Σχολής το μεσημέρι της 2ας Νοεμβρίου ότι «είχον συναθροισθή εις το αμφιθέατρον του Πανεπιστημίου». Και συνέχιζε: «Μετά μικράν συζήτησιν επί του ζητήματος της μεταφράσεως του Ευαγγελίου απεφάσισαν όπως μεταβώσιν εις την δημοσιεύσασαν αυτήν εφημερίδα εν σώματι και ζητήσουν την διακοπήν της δημοσιεύσεως. Αλλά μετά νεωτέραν σύσκεψιν εθεώρησαν καλόν να ενωθώσι και μετά φοιτητών των λοιπών σχολών και όλοι ομού να προβούν εις διαμαρτυρίαν προ των γραφείων των εφημερίδων όσαι έγραψαν υπέρ της μεταφράσεως του Ευαγγελίου».

Τα πράγματα δεν έμειναν όμως στα πλαίσια εκείνων που συζητήθηκαν και οι φοιτητές δεν περιορίστηκαν στο αίτημά τους. Περίπου 500 φοιτητές εισέβαλαν στα γραφεία της Ακροπόλεως, στην οδό Σταδίου, απείλησαν όσους βρήκαν εκεί ότι «θα την πυρπολήσουν  και διά βροντωδών φωνών άλλοι από τα παράθυρα άλλοι από τους εξώστας των γραφείων και οι λοιποί από κάτω» έβριζαν τον Γαβριηλίδη, ο οποίος απουσίαζε. Έφτασε εγκαίρως εκεί, όμως, ο διευθυντής της Αστυνομίας Βούλτσος ο οποίος, εντελώς αυθαίρετα, «τους διεβεβαίωσεν ότι δεν θα επαναληφθή η δημοσίευσις της περί ης ο λόγος μεταφράσεως. Αφού δε επανειλημμένως εζητωκραύγασαν υπέρ αυτού οι φοιτηταί απεσύρθησαν εκείθεν».

Αλλά αυτή η δήλωση του αρχηγού της Αστυνομίας δεν σήμαινε ότι η Ακρόπολις θα διέκοπτε τη δημοσίευση της Νέας Διαθήκης. Συνέχισε τη δημοσίευση αλλά αυτό «ηρέθισε την πάλλουσαν εθνικού σθένους Νεολαίαν». Στις 20 Οκτωβρίου διακόπηκε η δημοσίευση της σειράς από την εφημερίδα. Στις 3 και 4 Νοεμβρίου το κέντρο της Αθήνας «επάλλετο» καθώς οι εκατοντάδες διαδηλωτές δεν απειλούσαν πλέον μόνο την εφημερίδα, αλλά έκαναν «έκκλησιν» στον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ' να επέμβει στην κατάσταση και να αφορίσει τον Αλέξανδρο Πάλλη, ενώ ταυτόχρονα ζητούσαν την σύγκληση της Ιεράς Συνόδου «ίνα επιμεληθή της αποπομπής του Αρχιεπισκόπου».

Οι εφημερίδες της εποχής Εμπρός, Σκριπ και Καιροί κατέκριναν την Ακρόπολη και συστρατεύθηκαν με τους φοιτητές, μιλώντας για υποτιθέμενους «κινδύνους» τους οποίους αντιμετώπιζε το έθνος εξαιτίας της παράφρασης του Ευαγγελίου. Έτσι, στο δρόμο άρχισαν να κατεβαίνουν όχι μόνο φοιτητές αλλά και δάσκαλοι, παπάδες, βουλευτές, χωρικοί με εικόνες και εξαπτέρυγα, έτοιμοι να λιντσάρουν τους εχθρούς της «γλώσσας των προγόνων» μας.

Έτσι το ζήτημα αρχίζει να παίρνει άλλη τροπή. Δεν ήταν πλέον γλωσσικό ή έστω θρησκευτικό θέμα αλλά είχε αναδειχθεί σε πολιτικό θέμα «εθνικών διατάσεων». Υποδαυλίζονταν τα πνεύματα με απόψεις όπως ότι η «μετάφραση» του Ευαγγελίου ήταν έργο των «εχθρών της πατρίδος» και ότι η αιτία ήταν ο «σλαβικός κίνδυνος». Έτσι, δεν άργησαν τα πράγματα να εξελιχθούν σε τραγωδία.

Όταν κάποιοι «εν εθνική μέθη τελούντες» επιχείρησαν να παραβιάσουν την πύλη της Βουλής και να ζητήσουν την παραίτηση της κυβέρνησης Γεωργίου Θεοτόκη, και άλλοι θέλησαν να καταλάβουν το κτίριο της Αρχιεπισκοπής «διά να φρονηματίσουν» τον Αρχιεπίσκοπο, η Χωροφυλακή —καθώς δεν υπήρχε Αστυνομία τότε— «εδοκίμασε επί κεφαλών (των διαδηλωτών) άμετρον βίαν». Τα επεισόδια έλαβαν μεγάλες διαστάσεις.

Στις 7 Νοεμβρίου μια ογκώδης και οχλοκρατική συγκέντρωση στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, την οποία συγκάλεσαν αυτόκλητοι «γλωσσαμύντορες» και πολιτικάντηδες της ομάδας Δηλιγιάννη, κατέληξε σε φονικό. Οι χωροφύλακες, χάνοντας τον έλεγχο της κατάστασης, πυροβόλησαν στο πλήθος όταν κάποιοι, παρακινούμενοι από το υβρεολόγιο εναντίον του Αρχιεπισκόπου, άρχισαν να κινούνται προς την Αρχιεπισκοπή.

Ο τραγικός απολογισμός των επεισοδίων αυτών ήταν οκτώ έως έντεκα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, νεκροί. Επίσης, υπήρξαν 70 τραυματίες και 22 συλληφθέντες, οι οποίοι παρέμειναν στα κρατητήρια των στάβλων της Χωροφυλακής τρία εικοσιτετράωρα.

Υπήρξαν όμως και άλλα θύματα. H εφημερίδα Ακρόπολις διέκοψε τη δημοσίευση του Ευαγγελίου και στο φύλλο της 7ης Νοεμβρίου ζήτησε συγγνώμη από τους φοιτητές δηλώνοντας ότι η εφημερίδα παραμένει «πολέμιος αμείλικτος παντός φρονούντως αντεθνικώς και ατίμως ότι το Ευαγγέλιον πρέπει να αναγιγνώσκεται εν ταις εκκλησίαις εις άλλην τινά γλώσσαν πλην εκείνης εις την οποίαν εγράφη υπό των Θεοπνεύστων ανδρών».

Ο Αρχιεπίσκοπος Προκόπιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όπως και η κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη. Τα «Ευαγγελικά» όμως οδήγησαν και σε κλιμάκωση της έντασης των όχι ιδιαίτερα θερμών σχέσεων της βασίλισσας Όλγας με τη σύζυγο του γιου της, διαδόχου Κωνσταντίνου, τη Σοφία. H εθνική και δογματική διαφορά που τις χώριζε τροφοδότησε ακόμη έναν εθνικό διχασμό, καθώς η Όλγα, Ρωσίδα μεγάλη δούκισσα, θεωρούνταν εκφραστής των ρωσικών, δηλαδή «σλαβικών», συμφερόντων στην Ελλάδα και η Σοφία, πρώην πριγκίπισσα της Πρωσίας, των γερμανικών.

Ανάλογες αντιδράσεις είχε προκαλέσει λίγο αργότερα η μετάφραση της Ορέστειας του Αισχύλου από τον Γεώργιο Σωτηριάδη, ενός «ευρυμαθούς ελληνιστού και διαπρεπούς αρχαιολόγου». Τον Νοέμβριο του 1903, φοιτητές, υποκινημένοι και αυτή τη φορά από τον καθηγητή τους Γ. Μιστριώτη, διαδήλωσαν απαιτώντας να μη γίνει η παράσταση. Οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε αιματηρά επεισόδια με έναν, ή κατά άλλες πηγές δύο, νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Τα θλιβερά αυτά επεισόδια έμειναν στην Ιστορία ως «Ορεστειακά».

Μια ακόμη συνέπεια των Ευαγγελικών ήταν η προσθήκη από την αναθεωρητική βουλή του 1911 στο Σύνταγμα (άρθρο 2, παράγραφος 2) της εξής φράσης: «Το κείμενον των Αγίων Γραφών τηρείται αναλλοίωτον· η εις άλλον γλωσσικόν τύπον απόδοσις τούτου άνευ της προηγούμενης εγκρίσεως και της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας απαγορεύεται απολύτως». Όταν έγινε η αναθεώρηση του Συντάγματος το 1927 η φράση τροποποιήθηκε στη μορφή «άνευ της προηγούμενης εγκρίσεως της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας». Η διάταξη αυτή παρέμεινε απαράλλαχτη για τα επόμενα 50 περίπου χρόνια. Στο τελευταίο Σύνταγμα του 1975 (άρθρο 3, παράγραφος 3) προστέθηκε η λέξη «επίσημος» («η εις άλλον γλωσσικόν τύπον επίσημος μετάφρασις»), ενώ στη συζήτηση που συνοδεύτηκε στη Βουλή διευκρινίστηκε η έννοια της "επίσημης" μετάφρασης. Μολαταύτα, οι μεταφραστικές προσπάθειες συνεχίστηκαν όλες τις επόμενες δεκαετίες καθώς ανταποκρίνονταν στη βαθύτερη ανάγκη του λαού για την απόδοση της Γραφής σε γλώσσα σύγχρονη και κατανοητή.

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

07 Νοεμβρίου 1943: οι Ναζί καταστρέφουν με φωτιά το μεγαλύτερο μέρος του Καρπενησίου

Η καρδιά του απελευθερωτικού αγώνα χτυπά δυνατά στα στήθη της ανταρτομάνας Ευρυτανίας. Εδώ στα ψηλά βουνίσια λημέρια αντιλαλεί το ελασίτικο ντουφέκι κι αχολογούν οι οπλές από τα άλογα του Άρη και των συντρόφων του, ενώ η λαϊκή αλληλεγγύη σκορπάει τη ζεστασιά της στα φτωχά ορεινά χωριά μας. Εδώ σε τούτα τα απροσκύνητα βουνά της Ευρυτανίας πρωτοξεκίνησε ο αγώνας, εδώ δόθηκαν οι πρώτες νικηφόρες μάχες κατά των φασιστών τυράννων, εδώ εδρεύουν και τα ηγετικά κλιμάκια του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ και των οργανώσεων της λεβέντικης Αντίστασης του λαού μας! Οι Ιταλοί φασίστες του Μουσολίνι έχουν ήδη αποχωρήσει από την Ευρυτανία -από τα τέλη του Απρίλη 1943- αφού με την ισχυροποίηση του ένοπλου κινήματος σε ολόκληρο το γεωγραφικό χώρο της Ευρυτανίας, δεν τολμούν πλέον να ξεμυτίσουν έξω από την πόλη του Καρπενησίου και έτσι αναγκάζονται να αποσυρθούν για περισσότερη ασφάλεια στη Λαμία. Από τις 8 Σεπτεμβρίου οι Ιταλοί “τα σπάνε” στον άξονα με τους Γερμανούς και παραδίδονται στον ΕΛΑΣ. Στη Λάσπη (σημερινό Άγιο Νικόλαο) κρατούνται πάνω από 3.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι. Μερικοί εξ’ αυτών, αντιφασίστες όντας, μπαίνουν προς τιμήν τους στο αντάρτικο, ενώ ορισμένοι άλλοι διασκορπίζονται στα χωριά όπου δουλεύουν σε χωράφια και αγρούς για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Απαράμιλλη η γενναιοψυχία του Ευρυτάνα που πρόσφερε ένα κομμάτι μπομπότα από το υστέρημά του ακόμη και στον ιταλό!


Η περήφανη Ευρυτανία επιτέλους αναπνέει! Ο άνεμος της λευτεριάς πνέει στον τόπο μας ακόμη και υπό συνθήκες γερμανικής Κατοχής της χώρας! Λαϊκοί θεσμοί αυτοδιοίκησης, αυτοοργάνωσης και επιμόρφωσης του λαού παράγουν τα πρωτογενή “υλικά” της δημιουργίας για τη νέα λαοκρατούμενη Ελλάδα, αυτήν που πλέον ονειρεύεται ο αγρότης κι ο εργάτης μαζί με την απελευθέρωση. Η Ευρυτανία, τούτη η μικρή ατίθαση “κουκίδα” του χάρτη, σαλπίζει μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας…


Ήταν τέτοιες μέρες, στις αρχές του Νοέμβρη 1943, όταν οι επικυρίαρχοι Γερμανοί ναζί αποφασίζουν να χτυπήσουν την καρδιά της Αντίστασης, το Καρπενήσι μας! Πολυπληθείς επίλεκτες γερμανικές μεραρχίες χιλιάδων αντρών των Ες Ες και της Βέρμαχτ ξεκινούν ταυτόχρονα από Λαμία και Αγρίνιο υποστηριζόμενες από τεθωρακισμένα και πυροβολικό.


Για μια εβδομάδα ο τόπος μετατρέπεται σε πεδίο πολέμου καθώς μέρα και νύχτα διεξάγονται σκληρές μάχες. Τμήματα του ΕΛΑΣ αναπτύσσονται γύρω από τους κύριους οδικούς άξονες όπου στήνουν συνεχείς ενέδρες, ανατινάζουν περάσματα και πραγματοποιούν ποικίλα αλλεπάλληλα σαμποτάζ στον εχθρό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σιδερόφραχτης γερμανικής επέλασης, οι ΕΛΑΣίτες χτυπούν ανελέητα σε διαφορετικά κομβικά σημεία (Μακρακώμη, Πλατύστομο, Καμπιά, Βίτολη, Αη Γιώργη, Χάνι Πανέτσου, Ράχη Τυμφρηστού).


Σαν σήμερα, στις 7 Νοεμβρίου 1943, οι Γερμανοί κατορθώνουν, αν και με πολλές απώλειες, να διασπάσουν την άμυνα και να εισβάλλουν στο Καρπενήσι που εν τω μεταξύ, με πρωτοβουλία των αντιστασιακών οργανώσεων, έχει εκκενωθεί από τον πληθυσμό που καταφεύγει στα δάση και σε απομονωμένα μακρινά χωριά επάνω στα βουνά υπό την προστασία των ένοπλων παιδιών του. Τα ναζιστικά στίφη του Χίτλερ ξεσπούν στο όμορφο μα έρημο Καρπενήσι. Καίνε, λεηλατούν, ληστεύουν την πόλη. Ανατινάζουν το πετρόχτιστο Γυμνάσιο που γίνονταν οι ενθουσιώδεις συσκέψεις της αντίστασης, πυρπολούν τα τρία όμορφα ξενοδοχεία («Τυμφρηστό», «Ευρώπη» και «Νέα Υόρκη») καταστρέφουν πάρα πολλά σπίτια και μαγαζιά αρπάζοντας τα εμπορεύματα. Ξετρυπώνουν ακόμη και τα πρόχειρα καταφύγια, όπου είχαν κρύψει τα λιγοστά τους υπάρχοντα οι κάτοικοι προτού διαφύγουν, και τα λεηλατούν. Κλέβουν τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού, αρπάζουν κοπάδια και αγροτικά προϊόντα τα οποία προωθούν στις αποθήκες τους στη Λαμία. Τα πιο αποτρόπαια εγκλήματά τους : έκαψαν ζωντανούς μέσα στο σπίτι τους το Γιάννη Ψιλόπουλο μαζί με τη σύζυγό του και το μόλις 11 χρονών κοριτσάκι τους. Δολοφονούν το σκηνίτη κτηνοτρόφο Σ. Γαλανό μαζί με τα παιδιά του, όπως και τον αυτοκινητιστή Νίκο Τσουκαλά και πετάνε τα πτώματά τους σε ένα ξεροπήγαδο. Σκότωσαν το κοριτσάκι του βιβλιοπώλη Κοτοπούλη, τη μικρή Ρωξάνη. Επίσης, το γερο Ράτζο και τη γυναίκα του μέσα στο καλυβάκι τους. Κρέμασαν στον πλάτανο της πλατείας Καρπενησίου το Δημ. Τζαμάρα από το Κλαψί, απαγχόνισαν στο δέντρο της αυλής του το Γιώργο Τσαβαλιά, ένα δύστυχο άνθρωπο διανοητικά ανάπηρο. Δολοφόνησαν το Χρήστο Σιαμανή από το Μεγάλο χωριό και τον καλόγηρο Νικόδημο της Μονής Προυσού. Στο Κρίκελλο “εξαφανίζουν” το Γιώργο Τραγή και εκτελούν ανυπεράσπιστους ομήρους. Ακόμη, τραγικό θάνατο βρίσκουν η Σταυρούλα Κοντοχρήστου είκοσι χρονών και ο δεκαεξάχρονος αδερφός της Χαράλαμπος.


Οι ναζί συνεχίζουν την πορεία τους με κατεύθυνση το δρόμο προς το Αγρίνιο. Στην περιοχή του Καλεσμένου συμπτύσσονται με την άλλη γερμανική φάλαγγα που προαναφέραμε και η οποία έρχονταν από Αιτωλοακαρνανία. Να σημειώσουμε εδώ, πως αυτή η δεύτερη φάλαγγα χτυπήθηκε προηγουμένως στον Αϊ Βλάση από λιγοστούς ένοπλους Εαμίτες και ηρωϊκούς χωρικούς που με λίγα λιανοντούφεκα κράτησαν τους Γερμανούς και τα τανκς για πολλές ώρες. Οι ναζί έκαψαν σπίτια και σκότωσαν το βοσκό Κ. Σκάνδαλο, όπως κι ένα γεροντάκι 70 χρονών, τον Φίλιππα Καραμούζη. Στη Χούνη δολοφόνησαν τον τυφλό γέροντα Σπύρο Μανώλη, και τους υπέργηρους Κώστα Πολυχρόνη, Λ. Κούρτη και Β. Παπαϊωάννου. Στον Αγαλιανό βασάνισαν και δολοφόνησαν τον υλοτόμο Τσινιά που αρνήθηκε να προδώσει τους αντάρτες.


Εν τω μεταξύ, τμήματα του ΕΛΑΣ (αφού πρώτα έχουν φροντίσει να φυγαδευτούν στα βουνά όσοι περισσότεροι άμαχοι και γυναικόπαιδα γίνεται) επιτίθενται στους Γερμανούς, σε θέσεις-κλειδιά, προξενώντας τους βαριές απώλειες. Οι ναζί αναγκάζονται να οπισθοχωρήσουν προς Λαμία και Αγρίνιο, αφήνοντας ξοπίσω καταστροφή και όλεθρο. Όμως το ηθικό του περήφανου Ευρυτανικού Λαού παρά τα χτυπήματα δεν κάμπτεται. Ο κόσμος και οι οργανώσεις της αντίστασης επιστρέφουν στον τόπο. Έπιασε χειμώνας, η πείνα θερίζει, δεν υπάρχει όρθιο τίποτε, δεν βρίσκεται μήτε κουτάλι, μήτε ρούχο, αλλά η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια λειτουργούν. Όλοι μαζί κόβουν ξύλα και φτιάχνουν πρόχειρα καταλύματα μέσα στα χαλάσματα. Ο κόσμος στέκεται και πάλι στα πόδια του.


Τα βάσανα όμως του πολύπαθου Καρπενησίου δεν τελειώνουν το Νοέμβριο του 1943. Υπάρχει και θλιβερή συνέχεια. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, στις αρχές Αυγούστου του 1944, δηλαδή λίγες δεκάδες μέρες πριν την απελευθέρωση, τα φασιστικά καθάρματα επελαύνουν για δεύτερη φορά στην πόλη μας. Από τρία μέτωπα αυτή τη φορά : από Λαμία, Αγρίνιο και Άμφισσα. Στόχος τους να διαλύσουν τον ΕΛΑΣ αλλά και να πλήξουν τις βάσεις υποστήριξής του στα χωριά, ούτως ώστε να εξασφαλίσουν την όσο το δυνατόν καλύτερη και ανενόχλητη σύμπτυξή τους προ της αποχώρησής τους από την Ελλάδα. Πιο επανδρωμένοι από ποτέ, με 10.000 πάνοπλους στρατιώτες, 500 αυτοκίνητα, πλήθος αρμάτων μάχης, βαρύ πυροβολικό και μαζί με χαφιέδες ταγματασφαλίτες, εξαπολύουν μία απίστευτης έκτασης συντονισμένη επίθεση. Από την άλλη πλευρά 3.000 περίπου διαλεχτοί Ελασίτες, νεαροί Επονίτες και αποφασισμένοι εφεδροελασίτες, αναπτύσσονται σε διάφορα μέτωπα. Τα παιδιά του λαού, αν και με σαφώς κατώτερο εξοπλισμό, πιάνουν όλα τα σημαντικά περάσματα που θα ακολουθούσαν οι ναζήδες. Με απροσμέτρητο ηρωϊσμό, θάρρος και πείσμα χτυπούν τους Γερμανούς, με συντονισμένες επιθετικές ενέργειες σε όλη την πορεία τους. Οι μαχητές της αντίστασης γνωρίζουν πολύ καλά τα καίρια περάσματα. Έτσι ο ανταρτοπόλεμος μαίνεται παντού προξενώντας στους κατακτητές αλλού μικρές και αλλού μεγάλες φθορές αλλά -το κυριότερο- επιφέρουν στον εχθρό σημαντικές καθυστερήσεις έως ότου κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος ώστε να προωθηθούν και πάλι οι άμαχοι σε ασφαλείς τοποθεσίες στο εσωτερικό της ορεινής Ευρυτανίας. Προέχει πάνω απ’ όλα η ασφάλεια του λαού. Στις Ράχες Τυμφρηστού γίνεται μακελειό με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν. Εκεί πέφτει νεκρός και ο γερμανός στρατηγός διοικητής του ενός εχθρικού τομέα.


Στις 9 Αυγούστου 1944 οι φασιστικές ορδές εισβάλλουν και πάλι στο Καρπενήσι, ενώ οι δυνάμεις της αντίστασης ανασυγκροτούνται στα βουνά προετοιμάζοντας την αντεπίθεσή τους. Οι ναζήδες, αγριότεροι και πιο αιμοβόροι από ποτέ, ισοπεδώνουν τα πάντα! Για αρκετές ημέρες, έως και τις 13 Αυγούστου 1944, ειδικά συνεργεία καταστροφής πυρπολούν από άκρη σε άκρη ολόκληρη την πόλη. Από τα χίλια σχεδόν πανέμορφα πέτρινα σπίτια του Καρπενησίου, που έγιναν με το μόχθο και το αίμα των ξενιτεμένων παιδιών μας, απομένουν όρθια μονάχα 8 (!!!). Καταστρέφουν και ανατινάζουν τα πάντα! Οικίες, καταστήματα, σχολεία, ιστορικά κτήρια, αρχεία, όλα γίνονται στάχτη στο λυσσασμένο πέρασμά τους. Πυκνοί μαύροι καπνοί βγαίνουν μέσα από τα ερείπια της μαρτυρικής πόλης μας. Το Καρπενήσι βογκάει! Το χειρότερο; έκαψαν και πάλι ζωντανούς μέσα στα σπίτια υπερήλικες και ανήμπορους ανθρώπους! Παραθέτουμε μερικά ονόματα όπως : τον ενενηντάχρονο γιατρό Αλέξ. Φαρμακίδη και τη γυναίκα του Ανδρομάχη, την ογδονταετή Αγγελική Γιαταγάνα, τον εκατοντάχρονο Αντρέα Κουσιόπουλο, τη γιαγιά Αγόρω Λιάπη, τη χήρα Μ. Κλειτσάκη, τη Φωτεινή Μαμαλιού, την Ελένη Σικλέτη. Στο Βουτύρο έσφαξαν το γερο-δάσκαλο Χαράλαμπο Παπαθανασίου και τη γυναίκα του. Στο Κρίκελλο την Αγγελική Συγκούνη, στη Δομνίστα το Νίκο Παπαδημητρίου, στη Μυρίκη τον εκατοχρονίτη Α. Παπαδόπουλο και την εξηντάχρονη Ευαγγελία Καντλή. Στη Λάσπη σκότωσαν το Γιάννη Σιαφάκα και τη χήρα Παρασκευή Μαυροειδή. Στο Μεγάλο Χωριό έκαψαν ζωντανή την ογδοντάχρονη Μαρία Σκοτίδα. Στους Γοργιανάδες την υπέργηρη Βασιλική Ρικοπούλου. Είναι μακρύς ο κατάλογος των θυμάτων του ναζισμού και παραλείπουμε, δυστυχώς αναγκαστικά, πάρα πολλούς μάρτυρες της ναζιστικής θηριωδίας.


Ο εχθρός δεν μένει μονάχα μέσα στο Καρπενήσι. Εξαπολύει βάρβαρες δολοφονικές επιδρομές και στην ευρύτερη περιοχή της Ευρυτανίας. Το μεγαλύτερο τμήμα από το ιστορικό μοναστήρι του Προυσού πυρπολείται και αυτό, μαζί με έγγραφα και κειμήλια ανυπολόγιστης ιστορικής αξίας. Ανατινάζουν και το μοναστήρι της Κουμασιώτισσας. Οι ναζί στο αιματοβαμμένο πέρασμά τους καίνε ολόκληρα χωριά. Εδώ θα κάνουμε μία σημαντική παρεμβολή: Σύμφωνα με τα στοιχεία της εφημερίδας «Τα Ψηλά Βουνά» (εκδότης Νίκος Θάνος, Καρπενήσι 1945) σε διάφορες επιδρομές από τους φασίστες κατακτητές, κάηκαν συνολικά και ανά χρονικές περιόδους : στο Καρπενήσι 980 σπίτια, στη Βίνιανη 40, στη Χρύσω 215, στο Μαραθο 36, στο Μικρό Χωριό 110, στο Μεγάλο Χωριό 15, στις Γοργιανάδες 54, στο Βουτύρο 65, στο Νόστιμο 47, στο Κλαυσί 90, στη Μυρίκη 60, στη Μιάρα 15, στη Λάσπη 195, στο Καλεσμένο 65, στο Κρίκελλο 161, στη Δυτική Φραγκίστα 132, στην Ανατολική Φραγκίστα 72, στην Επισκοπή 45, στο Στένωμα 4, στον Ασπρόπυργο 3, στον Τυμφρηστό 130, ακόμη 7 σχολεία, 1 εκκλησία, 172 αχυρώνες κλπ.


Εν τω μεταξύ η έτερη γερμανική φάλαγγα που ξεκίνησε από το Αγρίνιο έφτασε μέσα από Θέρμο, Χούνη, Σίδερα, Φραγκίστα έως και το Καλεσμένο όπου εκεί συναντάται με αυτούς που κατέβαιναν από το κατεστραμμένο Καρπενήσι. Η τρίτη ναζιστική φάλαγγα από την Άμφισσα αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, αφού ηττήθηκε από τον ΕΛΑΣ (μάχες Καρούτας, Γκιώνας κλπ).


Ο ΕΛΑΣ ανταποδίδει τα χτυπήματα μέσα στις κλεισούρες και τις στενωπούς της δύσβατης ευρυτανικής γης. Οι αντάρτες σφυροκοπούν από παντού, δεν τους αφήνουν ούτε στιγμή σε χλωρό κλαρί. Κάθε σημείο που περνούν τα ανθρωπόμορφα κτήνη μετατρέπεται σε παγίδα θανάτου. Με πρωτοστατούντες τα παλικάρια της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, οι ναζήδες φτύνουν αίμα από όπου και αν περνούν. Τις καταστροφές και τις δολοφονίες τις πληρώνουν με το πιο σκληρό νόμισμα. Ο πανικός καταλαμβάνει τα χιτλερικά σκυλιά που καταλαβαίνουν ότι δεν θα βγουν ζωντανοί από την αδούλωτη Ευρυτανία. Έτσι τελικά υποχωρούν ντροπιασμένοι προς Αγρίνιο και Λαμία αντίστοιχα, αφήνοντας πίσω τους 700 νεκρούς και 1500 τραυματίες. Ο ΕΛΑΣ από την πλευρά του έχει απώλειες 300 νεκρούς και λαβωμένους.


Και πάλι όμως οι Ευρυτάνες κατορθώνουν, έστω και με τόσο βαρύ τίμημα, να επανακάμψουν στο Καρπενήσι και στα χωριά τους και σαν αληθινοί λεβέντες να στήσουν ξανά τη ζωή τους πάνω στα ερείπια και την καταστροφή. Η Ευρυτανία δεν λυγά!


Αυτή είναι η ιστορία της πόλης μας που υπέφερε τα πάνδεινα από τους ναζί λήσταρχους. Για να μην ξεχνάμε ότι οι φασίστες πολιτικοί πρόγονοι της ελεεινής Μέρκελ λάβωσαν και σκότωσαν τον τόπο μας και τους ανθρώπους μας. Έχυσαν το αίμα και έκλεψαν τον τίμιο ιδρώτα των φτωχών ξωμάχων της πονεμένης ευρυτανικής γης (και όχι μόνο). Των παππούδων μας και των γονιών μας. Δεν χρωστάμε τίποτα σα λαός στα άθλια υποκείμενα της Μέρκελ και των καρχαριών του γερμανικού κεφαλαίου που μας θέλουν ξανά σκλάβους στον ίδιο μας τον τόπο. Αυτοί χρωστούν τις γερμανικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματά τους. Και θα τις δώσουν, θέλουν δε θέλουν, οι σύγχρονοι αλητοφασίστες. Γιατί αυτά τα βουνά και αυτός ο λαός διδάσκουν : από τα χρόνια του Κατσαντώνη ως και του Άρη…


Μάνα Ευρυτανία, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ!


*Σημείωση: Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου ο ΑΠΤ άντλησε ορισμένα στοιχεία, καταρχάς από την προσωπική του βιβλιοθήκη («Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι», Χ. Μηχιώτης, εκδόσεις Κασταλία και «Σπαραγμός της Ευρυτανίας 1943-1945, Κ. Χινόπωρου), επίσης από την αφήγηση του Δημοσθένη Αθ. Τσακνιά (Καρπενήσι 2006, βλ. εδώ), καθώς και από διάφορες διηγήσεις παλιών Ευρυτάνων αγωνιστών της αντίστασης που έζησαν τα γεγονότα. Για την εικονογράφηση του άρθρου βρήκαμε παλιές φωτογραφίες από τα αγαπημένα evrytan.gr και Κωνσταντίνος Δαβανέλος. Θα επανέλθουμε επί του θέματος εν ευθέτω χρόνο, αφού υπάρχουν ακόμη πολλές άγνωστες λεπτομέρειες από ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας…


prasiaonline.blogspot.gr



πηγη: http://altpressfthiotida.com

7 Νοεμβρίου 2010: "μας αφήνει" η Σμάρω Στεφανίδου στα 97 της.

Σμάρω Στεφανίδου

Η Σμάρω Στεφανίδου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1913 στην Αθήνα και πέθανε στις 7 Νοεμβρίου του 2010. Ήταν Μικρασιάτισσα από τους γονείς και τους παππούδες της.

Τελείωσε την Εμπορική Σχολή στην Αθήνα, έμαθε ξένες γλώσσες και πιάνο. Από πολύ μικρή έπαιζε θέατρο και έκανε παραστάσεις στα παιδιά. Κρυφά από τους γονείς της εργαζόταν και χρηματοδοτούσε τις σπουδές της στη δραματική σχολή στο Εθνικό Θέατρο, καθώς οι γονείς της ήταν αρνητικοί στο να γίνει ηθοποιός.

Μετά την αποφοίτησή της από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 1937, την πήρε στο θίασό της η Κοτοπούλη και από το 1952 ήταν βασική καρατερίστα στο θίασο του Λογοθετίδη, δίπλα στον οποίο έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1960.

Σταθμός της καριέρας της ήταν η Εκάβη στο έργο «Τρωάδες» του Ευριπίδη στο Θέατρο της οδού Καπλανών και στους Δελφούς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη. Στην Ακαδημία Τσαρούχη, όπως τη λέει η ίδια, έμαθε πολλά και σοφά πράγματα.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951, με την ταινία του Γ. Ζερβού Τα τέσσερα σκαλοπάτια. Από τότε έλαβε μέρος σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων διασκευές θεατρικών έργων στα οποία είχε εμφανιστεί. Ενεργή είναι επίσης η παρουσία της στο ραδιόφωνο με σειρές, θεατρικά έργα και αναγνώσεις μυθιστορημάτων

Παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη (1913-1965) από τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Λήδα-Ειρήνη (γνωστή ως Λήδα Shantala).

Η Σμάρω Στεφανίδου μαζί με την κόρη της, το φθινόπωρο του 2003 αποπεράτωσαν το “Shantom”, Πολυχώρο Πολιτισμού και Τεχνών Σμάρω Στεφανίδου-Λήδα Shantala, στο Χαλάνδρι, που στεγάζει μαθήματα, σεμινάρια (χορού, γιόγκα, πολεμικών τεχνών, θεάτρου, εναλλακτικών θεραπειών κ.ά), και παραστάσεις, αλλά και όλων των ειδών πολυ-πολιτισμικές εκδηλώσεις: ένας πόλος επιμόρφωσης, ψυχαγωγίας, συνάντησης και επικοινωνίας, μέσα σε ένα πλαίσιο που σέβεται τον άνθρωπο και στοχεύει στην ανάπτυξη του δυναμικού του.

7 Νοεμβρίου 1867: γεννιέται η Μαρία Κιουρί, φυσικός και χημικός, που έμεινε γνωστή ως Μαντάμ Κιουρί.


Η Μαρία Σκουοντόφσκα-Κιουρί ( 7 Νοεμβρίου, 1867 – 4 Ιουλίου 1934) ήταν Γαλλίδα φυσικός και χημικός πολωνικής καταγωγής. Σε συνεργασία με τον σύζυγό της, Πιερ Κιουρί, ανακάλυψε το ράδιο και μελέτησε τα φαινόμενα της ραδιενέργειας. Έγινε η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε έδρα στη Σορβόνη, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1903) και Χημείας (1911). Ήταν γνωστή επίσης ως Μαντάμ Κιουρί.

Η Μαρία Κιουρί έγινε γνωστή για την ανακάλυψη του ραδίου και τις μελέτες για τη ραδιενέργεια. Από το 1891 η Μαρία μελετούσε τις εργασίες του Μπεκερέλ με κύριο θέμα τις ακτινοβολίες που εξέπεμπαν τα άλατα του ουρανίου με αποτέλεσμα, ύστερα από παρότρυνση του ίδιου του Μπεκερέλ, να διαλέξει για θέμα της διατριβής της αυτά τα φαινόμενα. Για την πρόοδο των ερευνών της το πανεπιστήμιο της Σορβόνης της παραχώρησε μια υπόγεια αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό. Παρ' όλες τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στο εργαστήριο, η Μαρία Κιουρί απέδειξε ότι η εκπομπή των ακτίνων ήταν μια ιδιότητα των ατόμων του ουρανίου και ότι η ένταση της ακτινοβολίας που παραγόταν από το ουράνιο ήταν ανάλογη της ποσότητας. Επίσης διαπίστωσε ότι η εκπομπή των ακτίνων δεν επηρεαζόταν από τις εξωτερικές μεταβολές, καθώς και ότι, εκτός από το ουράνιο, κάποιες ενώσεις του στοιχείου του θορίου εξέπεμπαν επίσης ακτινοβολία. Ύστερα από αυτές τις πρώτες ανακαλύψεις, η Μαρία Κιουρί πρότεινε την αλλαγή του ονόματος από «ακτίνες ουρανίου» σε «ραδιενέργεια», η οποία περιγράφει γενικά την ιδιότητα της εκπομπής ακτινοβολιών. Η πιο σημαντική όμως παρατήρηση ήταν ότι μερικά ορυκτά ουρανίου παρουσίαζαν πολύ πιο ισχυρή ραδιενέργεια από το ουράνιο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση συνάρπασε τον Πιέρ Κιουρί, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις έρευνές του στους κρυστάλλους για να βοηθήσει τη Μαρία στο δύσκολο έργο της.

Στις 18 Ιουλίου του 1898 οι Κιουρί ανακοινώνουν στην επιστημονική κοινότητα την ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου, του πολωνίου, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πατρίδας της Μαρίας Κιουρί. Στις 25 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους αναγγέλλεται από το ζεύγος Κιουρί η ανακάλυψη του ραδίου. Τα συγκεκριμένα στοιχεία είχαν ανιχνευθεί με τη βοήθεια της ραδιενέργειας. Προσπάθησαν να απομονώσουν τα δύο νέα στοιχεία. Για τέσσερα χρόνια εξέταζαν τύπους ορυκτών που προμηθεύονταν από ορυχείο της Βοημίας. Τον διαχωρισμό του ραδίου τον πέτυχαν με κλασματική κρυστάλλωση, εκμεταλλευόμενοι τη μικρότερη διαλυτότητα του χλωριούχου ραδίου σε σχέση με το χλωριούχο βάριο. Τελικά το 1902 κατάφεραν και απομόνωσαν 1/10 του γραμμαρίου καθαρό ράδιο και 1/20 καθαρό πολώνιο. Επιπλέον προσδιόρισαν τα ατομικά τους βάρη. Έτσι, ύστερα από μερικές έρευνες των επιστημόνων, τα δύο νέα στοιχεία αναγνωρίστηκαν επισήμως από την επιστημονική κοινότητα.

Εντύπωση προκαλεί ότι δεν κατοχύρωσαν τις μεθόδους τους για την απομόνωση των στοιχείων, επειδή δεν συμβάδιζε με το επιστημονικό πνεύμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Κιουρί ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία του ραδίου κατέστρεφε τους καρκινικούς όγκους (Ραδιοθεραπεία). Η μέθοδος της ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το 1906 από τη Μαρία Κιουρί, όταν υπολόγισε τις σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο. Το 1910 δημοσίευσε το θεμελιώδες έργο της «Μελέτη επί της ραδιενέργειας», ενώ τον επόμενο χρόνο κατάφερε να απομονώσει το μεταλλικό ράδιο. Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Ραδίου στο Παρίσι ένα έργο της με τίτλο: «Ραδιενέργεια, συγγραφέν υπό της Μαρίας Κιουρί, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, κατόχου βραβείων Νόμπελ Φυσικής και Χημείας».

7 Νοεμβρίου 1926: Διεξάγονται στην Ελλάδα βουλευτικές εκλογές με το αναλογικό εκλογικό σύστημα, στις οποίες θριαμβεύουν οι Βενιζελικοί, με 143 έδρες έναντι 127 για τους Αντιβενιζελικούς.


Προκηρύχθηκαν στις 22 Σεπτεμβρίου στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης από τον Γεώργιο Κονδύλη, αλλά τελικά έγιναν στις 7 Νοεμβρίου του 1926.

Έγιναν για πρώτη φορά με αναλογικό εκλογικό σύστημα και ψηφοδέλτιο αντί του σφαιριδίου που χρησιμοποιούταν μέχρι τότε.

Συνολικά ψήφισαν 962,304 ἀτομα απο τους 1.567.378 εγγεγραμμένους.
Τα κυριότερα κόμματα που κατέβηκαν στις συγκεκριμένες εκλογές ήταν τα «Ένωσις Φιλελευθέρων» (31,63% και 102 έδρες) , «Λαϊκόν Κόμμα» (20,27% και 60 έδρες), «Κόμμα Ελευθεροφρόνων» (15,76% και 54 έδρες), «Δημοκρατική Ένωσις» (6,48% και 17 έδρες), «Ενιαίο Μέτωπο Εργατών-Αγροτών» (4,38% και 10 έδρες) και «Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας» (2,95% και 10 έδρες). Δεν συμετείχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος βρισκόταν στο Παρίσι.

Αυτοδυναμία δεν κέρδισε καμία παράταξη και έτσι τα 4 πρώτα κόμματα σχημάτησαν μια "κυβέρνηση συνεργασίας" υπό τον εξωκοινοβουλευτικό «πρωθυπουργό των δυσχερών και μεταβατικών καταστάσεων» Αλέξανδρο Ζαΐμη.



7 Νοεμβρίου 1633: Ο Κορνέλιους Ντρέμπελ, Ολλανδός φυσικός και χημικός, εφευρέτης του πρώτου υποβρυχίου, πεθαίνει στα 61 του.


Κορνέλιους Ντρέμπελ
Ο Κορνέλιους Ντρέμπελ (Cornelius Jacobszoon Drebbel) - (1572- 7 Νοεμβρίου 1633) ήταν Ολλανδός φυσικός και χημικός, εφευρέτης, το 1620, του πρώτου υποβρυχίου. Εργάστηκε ως χαράκτης στην Ολλανδία και το 1604 πήγε στην Αγγλία με την ιδιότητα του επιστήμονα. Κατασκεύασε τα σκάφη του ενώ εργαζόταν για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας.

Τα υποβρύχιά του δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, αλλά μόνο δοκιμάστηκαν την περίοδο 1620-24. Κατασκεύασε τρία σκάφη, τα οποία στην ουσία ήταν μικρά πλοία σκεπασμένα αεροστεγώς με αδιάβροχο δέρμα και προωθούνταν με κουπιά που χειρίζονταν οι περίπου είκοσι άντρες του πληρώματος. Ο αέρας για το πλήρωμα εξασφαλιζόταν με ένα σωλήνα, το άκρο του οποίου επέπλεε στην επιφάνεια, αν και λέγεται ότι ο Ντρέμπελ είχε παρασκευάσει και μια χημική ένωση που καθάριζε τον αέρα και επέτρεπε στο πλοίο να μένει κάτω απ' το νερό πιο πολλή ώρα. Τα υποβρύχια δοκιμάστηκαν στη Μάγχη και τον Τάμεση και κατάφεραν να μείνουν σε βάθος τεσσάρων - πέντε μέτρων για περίπου τρεις ώρες, ποτέ όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά.

Άλλες εφευρέσεις του Ντρέμπελ ήταν ένα αστρονομικό ρολόι που κουρδιζόταν με τις αλλαγές στην ατμοσφαιρική πίεση, το πρώτο μικροσκόπιο με δυο φακούς, μια ψυκτική μηχανή, ένα εκκολαπτήριο και ο θερμοστάτης υδραργύρου.

7 Νοεμβρίου 1929: ανοίγει τις πύλες του Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.


Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (Museum of Modern Art ή MoMA) είναι ένα μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης που βρίσκεται στην περιοχή του Μανχάταν. Θεωρείται πως κατέχει σήμερα μία από τις σημαντικότερες συλλογές έργων μοντέρνας τέχνης στον κόσμο με έργα των σπουδαιότερων σύγχρονων καλλιτεχνών όπως του Πάμπλο Πικάσσο, του Ανρί Ματίς, του Βίνσεντ βαν Γκογκ, του Σεζάν, του Νταλί ή του Τζάκσον Πόλοκ.

Για πρώτη φορά λειτούργησε για το κοινό στις 7 Νοεμβρίου του 1929 ενώ τότε στεγαζόταν στο κτίριο Heckscher καταλαμβάνοντας συνολικά έξι αίθουσες. Δέκα χρόνια αργότερα, οι αρχιτέκτονες Philip L. Goodwin και Edward Durell Stone σχεδίασαν ένα κτίριο ειδικά για τις ανάγκες του μουσείου που αποτέλεσε και την πρώτη μόνιμη εστία του. Το 2002 ο αρχιτέκτονας Yoshio Taniguchi σχεδίασε το νεότερο κτίριο που στεγάζει σήμερα το μουσείο και το οποίο εγκαινιάστηκε στις 20 Νοεμβρίου του 2004. Στη σημερινή του μορφή, το μουσείο αποτελείται από έξι ορόφους και καταλαμβάνει συνολικά 58 000 m².



Η συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει τους τομείς:
Αρχιτεκτονική, Βιομηχανικός σχεδιασμός, Γραφικές Τέχνες
Σχέδια ζωγραφικής
Ταινίες και οπτικοακουστικό υλικό
Ζωγραφική και Γλυπτική
Φωτογραφία
Εκτυπώσεις και εικονογραφημένα χειρόγραφα
 http://www.moma.org/

7 Νοεμβρίου 1920: ο Μπενίτο Μουσολίνι ιδρύει το Εθνικιστικό Φασιστικό Κόμμα του και κηρύσσει τον εαυτό του Δούκα ή ηγέτη του.

Ο φανφαρόνος Μουσολίνι ρητορεύει..

Κατά το μεσοπόλεμο η βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση των ευρωπαϊκών χωρών έφερε τη γέννηση ενός νέου πολιτικού φαινομένου, το φασισμό.

Ονομάστηκε έτσι στην Ιταλία από το "Εθνικό Φασιστικό κόμμα" του Μπενίτο Μουσολίνι (fascio = δέσμη, σύμβολο των συγκλητικών στην αρχαία Ρώμη).

Οι πρώτες φασιστικές οργανώσεις στην Ιταλία εμφανίστηκαν το 1919 και το 1921 δημιούργησαν το φασιστικό κόμμα.

Ο Μουσολίνι, διευθυντής παλιότερα της σοσιαλιστικής εφημερίδας "avanti", κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο μετατρέπεται σε άκρο εθνικιστή. Στρέφεται κατά του σοσιαλισμού, αλλά και του καπιταλισμού.

Εκμεταλλευόμενος την οικονομική και κοινωνική κρίση της Ιταλίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και κατακρίνοντας την ανικανότητα των φιλελεύθερων κυβερνήσεων της Ιταλίας επιζητούσε ένα δυναμικό καθεστώς που θα αναστήλωνε το κράτος και θα του προσέδιδε μεγαλείο. Με αυτές τις αρχές ιδρύει τον πρώτο "Ιταλικό δεσμό πάλης", με μέλη ετερόκλητα στοιχεία. Το 1920 αναδιοργανώνεται το φασιστικό κίνημα και στρέφεται κατά των εργατικών σωματείων και των απεργιών, κατά των σοσιαλιστών, κομμουνιστών και κομμάτων της αριστεράς.

Το φασιστικό κόμμα ενισχύεται από μεγαλογαιοκτήμονες και μεγαλοβιομήχανους, συγκαλυμμένα από τους αρχηγούς του στρατού και της αστυνομίας, και ασκεί πολιτική τρομοκρατίας.

Το 1922 ο Μπενίτο με μερικές χιλιάδες οπαδούς του κάνουν τη λεγόμενη "πορεία προς τη Ρώμη". Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ τον ορίζει πρωθυπουργό. (Στη φωτογραφία είναι με κοστούμι και γραβάτα)

Η φασιστική Ιταλία έχει γίνει μονοκομματικό, ολοκληρωτικό κράτος. Ο αρχηγός (ντούτσε) επιβάλλει τον έλεγχο της νεολαίας με υποχρεωτική ένταξη σε οργανώσεις, χρησιμοποιεί για προπαγάνδα υπέρ του καθεστώτος το ραδιόφωνο και τον τύπο, που λογοκρίνονται. Τα εργατικά συνδικάτα καταργούνται και αντικαθίστανται από μικτά συμβούλια εργαζομένων και εργοδοτών ελεγχόμενα από το μόνο νόμιμο κόμμα, το φασιστικό.

7 Νοεμβρίου 1991: Ο διάσημος καλαθοσφαιριστής Μάτζικ Τζόνσον ανακοινώνει ότι είναι φορέας του AIDS και αποχωρεί από την ενεργό δράση.



Ο σπουδαιότερος τότε παίκτης μπάσκετ, αυτός που έθεσε νέα δεδομένα στο μπάσκετ, ανακοίνωνε αυτό που είχε μάθει μια μέρα νωρίτερα. Είχε προσβληθεί από AIDS και είχε προλάβει να ενημερώσει όσους τον νοιάζονταν. «Τον Καρίμ, τον Κουπ, τον Τζέρι Μπας», όπως είπε. Το εντυπωσιακό ήταν η στάση του στη συνέντευξη Τύπου που έκανε στο Ίνγκλγουντ της Καλιφόρνια, το σπίτι των Λος Άντζελες Λέικερς. Έχοντας κερδίσει 5 πρωταθλήματα, 3 φορές το MVP του ΝΒΑ, ήταν ο πλέον αγαπητός, ουσιώδης, φαντεζί παίκτης, ένα απίστευτο μυαλό πάνω στο παρκέ που έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να αγαπήσουν το μπάσκετ.

Κι όμως, δεν έτρεμε, δεν έκλαιγε, δεν έδειχνε να φοβάται όταν ανέλυσε στον άναυδο κόσμο πως προσβλήθηκε από το θανατηφόρο ιό. «Προσβλήθηκα αλλά δεν είμαι άρρωστος. Θα συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου, σαν ένας κανονικός άνθρωπος», είπε μπροστά στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα.

Τότε, είχε δίπλα του τον Ντέιβιντ Στερν, τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, τον Τζέρι Μπας, ενώ νωρίτερα, είχε τηλεφωνήσει στη Νέα Υόρκη και τον Πατ Ράιλι, τον προπονητή με τον οποίο κυριάρχησαν στο ΝΒΑ, δημιουργώντας την ομάδα του show time, αυτήν που αποκάλυψε σε όλο τον μπασκετικό πλανήτη την ομορφιά του αθλήματος. «Ακόμη και σε μένα, τον Μάτζικ Τζόνσον συνέβη», είπε 20 χρόνια πριν για να «ξυπνήσει» όλους τους αγνώμονες, ενώ αύριο, θα έχει και πάλι τον Ράιλι κοντά του στο Staples Center, καθώς θα ανακοινώσει τις πρωτοβουλίες που λαμβάνει για να ισχυροποιήσει το ινστιτούτο του που αντιπαλεύει το AIDS.

«Τότε νόμισα πως ήταν μια προαναγγελία θανάτου», θυμάται ο Ράιλι, νυν πρόεδρος των Μαϊάμι Χιτ. «Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου και σκέφτηκα τα 10 χρόνια που είχαμε μαζί. Αισθάνθηκα τόσο λυπημένος, πραγματικά, επειδή όποιος τον γνώριζε όπως εγώ, αληθινά εννοώ, ήξερε ότι έκανε τα πάντα για να ζήσει τη ζωή του».

Αυτό, βέβαια, που κανείς δεν είχε καταφέρει να σκεφτεί τότε, ήταν πως ο Μάτζικ Τζόνσον θα είχε μαζί του τους καλύτερους γιατρούς, θα λάμβανε τα πιο εξελιγμένα κοκτέιλ φαρμάκων, και θα έφτανε σε σημείο μέχρι και να μην ανιχνευτεί ο ιός στο αίμα του. Προνόμια που εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι δεν είχαν για 30+ χρόνια. Ο Μάτζικ, όμως, έκανε και πάλι τη μαγεία του. Μετράει 20 χρόνια ως φορέας του AIDS και συνεχίζει...

7 Νοεμβρίου 1980: πεθαίνει ο διάσημος Αμερικανός ηθοποιός, Στιβ ΜακΚουίν.


Στιβ ΜακΚουίν

O "ξανθούλης" του παγκόσμιου και όχι μόνο του Αμερικάνικου κινηματογράφου γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1930 και παρότι έφυγε πολύ νωρίς απο την ζωή, στις 7 Νοεμβρίου 1980 (50 χρόνων), πρόλαβε να μας χαρίσει ταινίες σταθμό για την ιστορία της 7ης τέχνης. Συνήθως έπαιζε ρόλους κοντά στον χαρακτήρα του όπως και ο ίδιος είχε παραδεχθεί..

Πήρε όσκαρ ερμηνείας για το "βότσαλα στη λίμνη" (1966) και δεν άφησε ποτέ το πόδι απο το γκάζι. Υπήρξε άλλωστε φανατικός θαυμαστής της ταχύτητας και των μηχανοκίνητων σπορ με αξιοθαύμαστες επιδόσεις και εκεί.

Πέθανε σαν σήμερα σε ένα νοσοκομείο του Χουάρεζ του Μεξικό χτυπημένος απο τον καρκίνο στον πνεύμονα ακρίβως στα 50 τα χρόνια.


Φιλμογραφία:
Ήταν Δύο Φυγάδες (1972),
Μπούλιτ (1968),
Και οι Επτά Ήταν Υπέροχοι (1960),
Μεγάλη Απόδραση, Η (1963),
Βότσαλα της Αμμου, Τα (1966),
Σμήνος Αυτοκτονίας 402 (1962),
Πύργος της Κολάσεως, Ο (1974),
Πεταλούδας, Ο (1973),
Νεβάδα Σμιθ (1966),
Τομ Χορν (1980),
Ωραία της Καλκούτας, Η (1959),
Χαρτοπαίκτης, Ο (1965),
Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968)

7 Νοεμβρίου 1912: Ο Ελληνικός Στρατός (1ο Σύνταγμα Ιππικού) απελευθερώνει τη Φλώρινα από τους Τούρκους μετά την μάχη.


 Στις 7 Νοεμβρίου 1912, γύρω στο μεσημέρι, ο επίλαρχος Ιωάννης Αρτης με τους ιππείς του, έφθασε προ των πυλών της πόλης. Από εκεί έστειλε τρεις ιππείς, οι οποίοι με γυμνά τα ξίφη τους και εν μέσω τούρκων στρατιωτών και όχλου, πήγαν στην Μητρόπολη και μετέδωσαν στον Μητροπολίτη Πολύκαρπο το μήνυμα του διοικητού τους, να προσέλθουν οι αρχές στην είσοδο της πόλης για να την παραδώσουν. Ο Πολύκαρπος ήταν διστακτικός, για τον λόγο ότι η Φλώρινα ήταν ακόμη γεμάτη από τουρκικό στρατό και όχλο. Κατά τον Αρτη ο Μητροπολίτης, επηρεασμένος από τον παραπάνω λόγο, του εμήνυσε η παράδοση της πόλης να γίνει την επομένη. Τότε ο Αρτης έστειλε δύο νέους ιππείς, τον επιλοχία Δήμου Δήμον και τον λοχία Γεώργιο Ριζόπουλο, με την εντολή να παρακαλέσουν τον Μητροπολίτη να παραδώσει την πόλη, γιατί, όπως γράφει ο Αρτης, «εάν δεν σπεύση να εξέλθη, θα τον αναγκάση να απέλθη με τον στρατό του και εις ο,τι συμβεί ο υπαίτιος θα είναι αυτός». Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ακριβώς έτσι συνέβησαν τα γεγονότα, όπως τα εξιστορεί ο Αρτης.

  Είναι, όμως, γεγονός ότι, λόγω λιποθυμίας του Μουφτή, μόλις άκουσε την άφιξη ελλήνων στρατιωτών, ο Μητροπολίτης, ο Μουφτής και ο Ραββίνος, ως και άλλοι έλληνες και τούρκοι πρόκριτοι, κρατούντες λευκό παραπέτασμα, μετέβησαν στην είσοδο της πόλεως, όπου συνάντησαν τον Αρτη και σε σύντομη τελετή προσφωνήσεων και αντιφωνήσεων, παρέδωσαν την πόλη.Ο Ιωάννης Αρτης, απευθυνόμενος προς τους άρχοντες, είπε τα εξής: «Εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ καταλαμβάνω την πόλιν της Φλωρίνης και τα υπό την δικαιοδοσίαν αυτής χωρία, κηρύσσων άμα τον στρατιωτικόν νόμον. Απαντες οι κάτοικοι των μερών αυτών, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, έσονται ίσοι απέναντι του νόμου, τιθέμενοι υπό το σκήπτρον του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ και επανερχόμενοι εις τας αγκάλας της Μητρός Ελλάδος». Σε αυτόν απάντησε πρώτος ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος, ο οποίος είπε: «Η πόλις της Φλωρίνης και τα υπ’ αυτήν χωρία ευχαριστούμεν τον Κύριον, όστις μας ηξίωσεν να απολαύσωμεν την χαράν της επαναφοράς μας εις την Μητέρα Ελλάδα. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου. Δηλούμεν πίστιν και αφοσίωσιν εις τους νόμους και τα ψηφίσματα του Κράτους, τιθέμενοι υπό το σκήπτρον του Βασιλέως Γεωργίου του Α’». Κατόπιν τον λόγο έλαβε ο Μουφτής Χουλουσή, ο οποίος είπε: «Ημείς οι Τούρκοι ηυνοήθημεν υπό του Κυρίου και εδεσπόσαμεν επί του κόσμου όλου. Αλλά θελήσαμε να γίνωμεν κατακτηταί και τύραννοι και ο Θεός ωργίσθη καθ’ημών. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου ότι πολύ επιεικώς μας έκρινε και μας δίδει σε καλά χέρια. Δι’ο δηλούμεν ότι θα είμεθα οι πιστότεροι υπηρέται του Βασιλέως Γεωργίου». Στο ίδιο πνεύμα μίλησε και ο Ραββίνος, εκ μέρους των ολίγων Εβραίων, που υπήρχαν στην Φλώρινα.

7 Νοεμβρίου 1994: αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας συντρίβεται σε παραλιακή περιοχή της Χίου, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο χειριστής του.


Ο Παναγυφτοπουλος Στυλιανός του Παναγιώτη, γεννήθηκε στη Νίκαια Αττικής το 1966.

Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων το Σεπτέμβριο του 1984 και αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1988 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα, που συνέβη στη θαλάσσια περιοχή της νήσου Χίου, κατά τη διάρκεια διατεταγμένης πτήσεως με αεροσκάφος Mirage F-1CG, στις 7 Νοεμβρίου 1994. Υπηρετούσε στην 342 Μοίρας Παντός Καιρού της 114 Πτέρυγας Μάχης (Τανάγρα).

7 Νοεμβρίου 1913: γεννιέται ο θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Αλέκος Σακελάριος.

Αλέκος Σακελάριος

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν από πολύ νωρίς από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες. Εργάστηκε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες, Ελεύθερη Ελλάδα, Ακρόπολις, Καθημερινή, Απογευματινή, Μάχη, Ελεύθερος Κόσμος, Εθνικός Κήρυξ, Ελεύθερος Τύπος κ.ά., άλλοτε ως ρεπόρτερ, άλλοτε ως χρονογράφος και πότε ως ευθυμογράφος.

Το 1935 έγραψε το πρώτο θεατρικό του έργο με τον τίτλο «Ο βασιλιάς του Χαλβά». Εργάστηκε, επίσης, στον κινηματογράφο ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης και έγραψε έργα για το θέατρο. Συνεργάστηκε κυρίως με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο κι έγραψε μόνος ή σε συνεργασία με αυτόν 200 θεατρικά έργα και 60 κινηματογραφικά σενάρια.
Γνωστότερα απ' αυτά είναι: 
Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Δεσποινίς ετών 39, Η θεία απ' το Σικάγο, Δικοί μας άνθρωποι, Ένα βότσαλο στη λίμνη,Καλώς ήλθε το δολάριο, Τα κίτρινα γάντια, Όταν λείπει η γάτα, Η σωφερίνα, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Αλίμονο στους νέους.

Έγραψε επίσης 2000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως: 
Σπιτάκι μου παλιό, Παλιά γειτονιά, Άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα, Θα σε πάρω να φύγουμε, "Μάρω-Μάρω μια φορά είν' τα νιάτα", "Να καθόμουνα πλάι σου", "Λες και ήταν χθες" κ.ά. και μαζί με τον Χρ. Γιαννακόπουλο "Το μονοπάτι", "Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα", "Ένα βράδυ που 'βρεχε" και πολλά άλλα.

Επίσης είχε τιμηθεί με πολλά ελληνικά και ξένα βραβεία.

Πέθανε το 28 Αυγούστου 1991 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών σε οικογενειακό τάφο. Τα τελευταία χρόνια τού συμπαραστεκόταν η σύζυγός του, Τίνα. Είχε δύο κόρες.

7 Νοεμβρίου 1978: Πρωτοφανής για τα ελληνικά χρονικά υπόθεση απομόνωσης αποκαλύπτεται, στο χωριό Κωσταλέξι Φθιώτιδας.


Τρίτη, 7 Νοεμβρίου 1978. Οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού στο χωριό Κωσταλέξι (Κωσταλέξης) ανοίγουν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων έρχονται αντιμέτωποι με ένα θέαμα που μέσω φωτογραφιών θα κάνει τον γύρο του κόσμου.
Η 47χρονη Ελένη Καρυώτη αντικρίζει τον ήλιο μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ’ ένα μικρό δωμάτιο, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ’ την Λαμία.

Η φρικτή ιστορία της ξεκινά από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Στο μυαλό της χαράζονται οι αποτρόπαιες εικόνες βασανισμών και εκτελέσεων που λάμβαναν χώρα στην πλατεία του χωριού. Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος εθνικόφρονης οικογένειας, έκανε κάτι που στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού φάνταζε ως έγκλημα. Δημιούργησε ερωτική σχέση (ή φημολογήτω ότι δημιούργησε) με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών ανταρτών.

Η γονείς της και τα 3 αδέλφια της, μπροστά σ’ αυτήν την ντροπή, αποφασίζουν να δράσουν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλακίζουν την Ελένη στο ισόγειο δωμάτιο του σπιτιού κι από ‘κείνη την στιγμή ουσιαστικά την διαγράφουν από την οικογένεια. Η μεταχείριση που είχε έκτοτε και για τα επόμενα 29 χρόνια, ήταν χειρότερη κι απ’ αυτή ενός σκυλιού. Το μοναδικό της ρούχο ήταν μια κουβέρτα, ενώ έτρωγε, αφόδευε και κοιμόταν στο ίδιο μέρος.
Το πιο λυπηρό ήταν πως πολλοί κάτοικοι του χωριού, αν όχι όλοι, γνώριζαν τι συνέβαινε. Κανείς όμως, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια, δεν τόλμησε να κάνει έστω και μια ανώνυμη καταγγελία.

Η ιστορία που αποκαλύφθηκε από τους δημοσιογράφους πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις.
Ουσιαστικά κατηγορήθηκε όλο το χωριό, ότι αν και γνώριζε για τον εγκλεισμό δεν έκανε τίποτα για να λυτρώσει την κοπέλα.
Το Κωσταλέξι έγινε συνώνυμο με τη μιζέρια, την αθλιότητα και την απάνθρωπη συμπεριφορά.

Όταν άνοιξε η πόρτα, βρέθηκαν όλοι αντιμέτωπη με μια τρομαγμένη γυναίκα, χωρίς ρούχα, τυλιγμένη με μια κουβέρτα. Έβγαζε άναρθρες κραυγές, καθώς τόσα χρόνια δεν είχε κάποιον να μιλήσει κι έχασε το χάρισμα του λόγου. Μπορούσε μόνο να ψελλίσει μερικές δεκάδες λέξεις.
Ο 29χρονος εγκλεισμός της, της άφησε εμφανή ψυχολογικά προβλήματα.

Η Ελένη Καρυώτη νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Λαμίας. Εκεί, όπως λέγεται, έγραψε σ’ ένα κομμάτι χαρτί το όνομα του ανθρώπου που αγαπούσε. Έγραψε το όνομα του δασκάλου.
Τα αδέλφια της οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη, όπου και αθωώθηκαν.

Οι γιατροί αποφάσισαν την μεταφορά της σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Λίγα χρόνια αργότερα, η Ελένη Καρυώτη εξαφανίζεται κι έκτοτε αγνοήται η τύχη της.

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

6 Νοεμβρίου 1952: πεθαίνει ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, ένας εκ των πέντε αδελφών, που αποτελούσαν τον κύριο πυρήνα στην ομάδα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού.


Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1900 και ήταν αδελφός του Γιώργου, Ντίνου, Βασίλη, Λεωνίδα της Θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλέων του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας. Επίσης, είχε άλλα δύο αδέλφια ποδοσφαιριστές σε πιο μικρές ομάδες του Πειραιά τον Αριστείδη και τον Στέλιο.

Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 1918 από την Πειραϊκή Ένωση με την οποία έγινε και διεθνής μία φορά με την εθνική Ελλάδος. Το 1924 ήταν από τους ιδρυτές και πρώτους παίκτες του Α.Π.Σ. Πειραιά, μετά του Ολυμπιακού Ομίλου Φιλάθλων Πειραιά και του Ολυμπιακού Πειραιώς. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1929.

Διετέλεσε πρόεδρος της ΕΠΟ και της Ε.Π.Σ. Πειραιώς. Πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1952. Γιός του είναι ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος..

6 Νοεμβρίου 1979: πεθαίνει ο ποιητής Γιάννης Ιμβριώτης.


Γεννήθηκε το 1898 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και ψυχολογία στην Αθήνα, το Βερολίνο και το Παρίσι.

Το 1932 αναγορεύθηκε υφηγητής και το 1937 έγινε καθηγητής της έδρας της Συστηματικής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ, με αποτέλεσμα να συλληφθεί από τους Γερμανούς και να φυλακισθεί, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου απολύθηκε από τη θέση του στο πανεπιστήμιο και εξορίστηκε.

Το 1951 εξελέγη βουλευτής με την ΕΔΑ. Το 1967 εξορίστηκε και πάλι από τη χούντα στη Λέρο.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών (1975) και σύζυγος της παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη.

Πέθανε το 1979 στην Αθήνα

Εργογραφία:Ψυχανάλυση 1924
Παθολογική μνήμη 1932
Μορφολογική ψυχολογία 1934
Η φιλοσοφία του Μπερξόν 1939
Η μοίρα του ανθρώπου 1950
Επιστήμη, τέχνη, μαγεία 1956
Η ιδεολογία του πολέμου 1957
Η κοινωνική σημασία της ιδεολογίας του δημοτικισμού 1959
Η αφηρημένη τέχνη 1959
Η σημερινή ηθική κρίση 1961
Κριτική των αξιών του νεοελληνικού πολιτισμού 1963
Ο σοσιαλιστικός ανθρωπισμός 1965
Η φιλοσοφία του Καντ από μαρξιστική θεώρηση 1974
Δοκίμια μαρξιστικής φιλοσοφίας 1978
Ο ψυχισμός και η παβλοφική διδασκαλία 1979

6 Νοεμβρίου 1887: Ιδρύεται στη Σκωτία η ποδοσφαιρική ομάδα της Σέλτικ


Η Σέλτικ (Celtic F.C.) μαζί με τους Ρέιντζερς της Γλασκόβης είναι τα δύο διασημότερα ποδοσφαιρικά σωματεία της Σκοτίας. Ιδρύθηκε το 1888 και από το 1994 το πλήρες όνομα της ομάδας είναι "The Celtic Football Club" (Κελτικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος). Παλιότερα το πλήρες όνομα ήταν: "The Celtic Football and Athletic Company Ltd". Τα παρατσούκλια του συλλόγου είναι: Bhoys, Hoops και Tic. Η κλασική στολή της ομάδας είναι πρασινόλευκες ριγέ φανέλες με λευκά παντελόνια. Ως τα τέλη της δεκαετίας του ’60 οι φανέλες της δεν είχαν αριθμούς, που υπήρχαν στο παντελονάκι. Έμβλημα του συλλόγου είναι το τετράφυλλο τριφύλλι.

Αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ της Σκοτίας και γήπεδό της είναι το "Σέλτικ Παρκ" (Celtic Park) χωρητικότητας 60.832 θεατών. Είναι το δεύτερο σε μέγεθος βρετανικό στάδιο και αποκαλείται και "Πάρκχεντ" (Parkhead). Σήμερα ο μέσος όρος θεατών που παρακολουθεί τους αγώνες της Σέλτικ ξεπερνά τους 58.000, γεγονός που φέρνει το σωματείο στην τρίτη θέση στη Βρετανία μετά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Άρσεναλ.

Με τη συμπολίτισσα Ρέιντζερς αποτελούν ένα από τα πιο διάσημα αντίπαλα ζευγάρια παγκοσμίως σε όλα τα σπορ. Το παραδοσιακό ντέρμπι τους συγκινεί τους φιλάθλους όχι μόνο της Σκοτίας αλλά σχεδόν όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Η Σέλτικ παραδοσιακά υποστηρίζεται από τους Καθολικούς ενώ η Ρέιντζερς από τους Προτεστάντες. Υπολογίζεται ότι οι οπαδοί της Σέλτικ παγκοσμίως ξεπερνούν τα 9.000.000.

Το 1967 η Σέλτικ υπήρξε η πρώτη βρετανική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Επίσης, είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία της διοργάνωσης που κατέκτησε το κύπελλο στηριγμένη αποκλειστικά σε γηγενείς παίκτες. Είναι αξιοσημείωτο, ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές του 1967 είχαν γεννηθεί σε απόσταση μέχρι 30 μίλια γύρω από τη γήπεδο της ομάδας! Τη σεζόν εκείνη η ομάδα αναδείχτηκε νικήτρια και σε όλες τις άλλες διοργανώσεις που συμμετείχε: Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ Σκοτίας και Κύπελλο Γλασκόβης, πετυχαίνοντας ένα ανεπανάληπτο θρίαμβο.

Η Σέλτικ έφτασε ξανά στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1970, όπου έχασε από την ολλανδική Φέγενορντ με 2-1 στην παράταση. Μέχρι σήμερα είναι η μοναδική σκοτσέζικη ομάδα που έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης. Η ομάδα έχει αγωνιστεί σε έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό το 2003, στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, οπότε ηττήθηκε από την Πόρτο με 3-2 στην παράταση.

Η απόφαση για την ίδρυση της Σέλτικ πάρθηκε σε μια συνάντηση που έγινε στις 6 Νοεμβρίου 1887 στο ναό St. Mary's Church στην East Rose Street στη συνοικία Calton της Γλασκόβης. Την ιδέα είχε ο καθολικός Ιρλανδός ιερέας του ναού, Βrother Walfrid, ώστε από τα έσοδα των αγώνων να ενισχύεται το φιλόπτωχο ταμείο του παιδικού συσσιτίου που είχε ιδρύσει με το όνομα: "The Poor Children's Dinner Table". Ως παράδειγμα πήρε την ίδρυση της Χιμπέρνιαν στο Εδιμβούργο 13 χρόνια νωρίτερα από Ιρλανδούς πρόσφυγες.

6 Νοεμβρίου 1986: Ο Άλεξ Φέργκιουσον αναλαμβάνει προπονητής στη Μάντσεστερ Γουνάιτεντ


Ο Σερ Αλεξάντερ Τσάπμαν Φέργκιουσον πιο γνωστός ως Άλεξ Φεργκιουσον, είναι πρώην ποδοσφαιριστής και ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές ποδοσφαίρου. Έχει συνδεθεί όσο κανείς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην οποία είναι προπονητής από το 1986 και έχει κατακτήσει περισσότερα τρόπαια από οποιονδήποτε άλλο προπονητή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας στις 31 Δεκεμβρίου του 1941. Ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής από την Αμπερντίν (1978-86) και το 1986 έγινε προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2009 ψηφίστηκε ως κορυφαίος προπονητής για το 2008 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFH).

Διακρίσεις (ως προπονητής)
Σεντ Μίρεν 1974-1978
Αμπερντίν 1978–1986


σε εθνικό επίπεδο
Λίγκα Σκωτίας: (3) 1979-80, 1983-84, 1984-85
Κύπελλο Σκωτίας: (4) 1981-82, 1982-83, 1983-84, 1985-86
Κύπελλο Λίγκας Σκωτίας: (1) 1985-86
Φιναλίστ: (2) 1978-79, 1979-80
Φιναλίστ: (2) 1980-81, 1981-82
σε ευρωπαϊκό επίπεδο
Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (1) 1982-83
UEFA Super Cup: (1) 1983-84

Manchester United 1986-

σε εθνικό επίπεδο
Πρέμιερ Λιγκ: (11) 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2006-07,2007-08,2008-09
Κύπελλο Αγγλίας: (5) 1989-90, 1993-94, 1995-96, 1998-99, 2003-04
Λιγκ Καπ: (2) 1991-92, 2005-06
FA Charity/Community Shield: (7) 1990, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007
σε ευρωπαϊκό επίπεδο
Τσάμπιονς Λιγκ: (2) 1998-1999, 2007-08
Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: (1) 1990-91
Διηπειρωτικό Κύπελλο: (1) 1999
Super Cup UEFA: (1) 1991-92

Προπονητικά βραβεία
Προπονητής της χρονιάς της Πρέμιερ Λιγκ : (7) 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-2000, 2002-03, 2006-07
Προπονητής του μήνα της Πρέμιερ Λιγκ : (21 φορές, που αποτελεί ρεκόρ).
LMA: Προπονητής της χρονιάς 1998-99
LMA: Προπονητής της δεκαετίας του ' 90
UEFA - Προπονητής της χρονιάς στο Τσάμπιονς Λιγκ: 1998-99
UEFA - Ομάδα της χρονιάς: 2007
BBC Sports Personality of the Year Lifetime Achievement Award]]: 2001
BBC Sports Personality of the Year - Καλύτερος προπονητής: 1999
IFFHS Club Coach of the Year: 1999
Football Writers' Association Tribute Award: 1996
Μετάλλιο Mussabini : 1999
Προπονητής της χρονιάς από το περιοδικό World Soccer Coach of the Year: (3) 1993, 1999, 2007
Professional Footballers' Association Merit Award: 2007
Onze d'Or Προπονητής της χρονιάς : (2) 1999, 2007

Άλλα βραβεία
BBC Sports Personality of the Year - Βραβείο ομάδας: 1999
Παγκόσμιο Αθλητικό Βραβείο Laureus για την ομάδα της χρονιάς: 2000

6 Νοεμβρίου 1976: ο καθηγητής Δημήτρης Θεοχάρης ανακοινώνει τα νέα αρχαιολογικά ευρήματα στο Σέσκλο, έξω από το Βόλο.

Στο λόφο Καστράκι και στη γύρω περιοχή, κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο, αναπτύχθηκε ένας από τους σπουδαιότερους νεολιθικούς οικισμούς της Ελλάδας και της Ευρώπης, που έδωσε το όνομά του σε μία ολόκληρη φάση της νεολιθικής εποχής στη Θεσσαλία. Κατοικήθηκε από την αρχή της νεολιθικής εποχής (7η χιλιετία π.Χ.) μέχρι και τη Μέση Εποχή του Χαλκού, αλλά γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του στην 5η χιλιετία π.Χ., κατά τη Μέση Νεολιθική περίοδο. Η τοποθεσία του συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά σύμφωνα με τα οποία οι πρώτοι κάτοικοι επέλεγαν τις θέσεις της εγκατάστασής τους: βρίσκεται ανάμεσα σε βαθιά εποχικά ρέματα, που εξασφαλίζουν την αφθονία νερού, κοντά σε επίπεδες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και σε ψηλότερους λόφους και όχι μακριά από τη θάλασσα. Η επιτυχία στην επιλογή της θέσης αποδεικνύεται και από τη μεγάλη διάρκεια ζωής του προϊστορικού οικισμού.

Οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στο Σέσκλο στα μέσα της 7ης χιλιετίας π.Χ., στην περίοδο που ονομάζεται Προκεραμική Νεολιθική. Για τη γνώση της περιόδου αυτής στον ελλαδικό χώρο το Σέσκλο είναι μια από τις σπουδαιότερες θέσεις, κυρίως επειδή εδώ το «νεολιθικό τρίπτυχο» (μόνιμη κατοικία, γεωργία, κτηνοτροφία) διαπιστώνεται καθαρά. Η έκταση του οικισμού στο λόφο Καστράκι (Σέσκλο Α) δεν ήταν δυνατό να εξακριβωθεί, λόγω της μεταγενέστερης κατοίκησης του χώρου. Ωστόσο, λείψανα της φάσης αυτής έχουν διαπιστωθεί και 125 μ. πέρα από το βορειοανατολικό άκρο του λόφου (Σέσκλο Γ), γεγονός που δείχνει ότι ο οικισμός ήταν αρκετά μεγάλος. Τα σπίτια ήταν πρόχειρες καλύβες, από τις οποίες σώζονται μόνο αβαθή ορύγματα, τάφροι για λεπτά θεμέλια τετράπλευρου σπιτιού, κυκλικοί λάκκοι και λείψανα συμπαγούς πηλού, που μάλλον είχε χρησιμοποιηθεί στα τοιχώματα των κτισμάτων. Στον οικισμό βρέθηκαν ελάχιστα αντικείμενα, όπως λεπίδες από οψιανό και πυριτόλιθο, εργαλεία από πέτρες και οστά ζώων και ελάχιστα πήλινα ειδώλια και φαίνεται ότι οι άνθρωποι της περιόδου ζούσαν αποκλειστικά από τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Στην Αρχαιότερη Νεολιθική περίοδο (6η χιλιετία π.Χ.) ο οικισμός φαίνεται ότι αναπτυσσόταν σε μεγαλύτερη έκταση. Κατάλοιπά του έχουν διαπιστωθεί τόσο στο Σέσκλο Α, όσο και στην επίπεδη πλαγιά στα δυτικά (Σέσκλο Β) και στη γύρω περιοχή. Βασικό χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής αυτής της φάσης είναι η πολυμορφία των τύπων και η ποικιλία των υλικών, καθώς διαπιστώθηκαν τόσο σπίτια με λιθόκτιστα θεμέλια και τοίχους από πλίνθους, όσο και κατασκευές από πλασμένο πηλό και ξύλα, κάποτε με πλάκες εξωτερικά, τοποθετημένες σαν «ορθοστάτες». Οι κάτοικοι εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν απλά εργαλεία από πέτρα ή οστά, κατασκεύαζαν πήλινα ειδώλια, ενώ για πρώτη φορά συναντώνται πήλινα αγγεία, μονόχρωμα ή διακοσμημένα με γραπτά σχέδια.

Η κύρια φάση της ακμής του Σέσκλου, όμως, ήταν η Μέση Νεολιθική περίοδος. Ο οικισμός εκτεινόταν πάνω στο λόφο Καστράκι (Σέσκλο Α), στην επίπεδη πλαγιά στα δυτικά (Σέσκλο Β) και στη γύρω περιοχή, σε χώρο συνολικού εμβαδού τουλάχιστον 100 στρεμμάτων. Τα σπίτια, που υπολογίζονται σε 500-800, ήταν πιο πυκνά διατεταγμένα στο λόφο, χωρίζονταν από δρομάκια και πλατείες και περιβάλλονταν από μεγάλους αναλημματικούς τοίχους, ενώ στην επίπεδη περιοχή ήταν πιο άνετα και απομακρυσμένα. Όλα είχαν λίθινα θεμέλια, πλίνθινη ανωδομή και δίρριχτη στέγη με δοκούς και καμινάδες. Η περίοδος αυτή ταυτίζεται με το λεγόμενο «πολιτισμό του Σέσκλου», που χαρακτηρίζεται κυρίως από την κεραμική που βρέθηκε στον οικισμό και αποτέλεσε τη βάση της χρονολόγησης των υποπεριόδων της Μέσης Νεολιθικής. Τα αγγεία είναι χειροποίητα, κυρίως γραπτά, και η τεχνική του ψησίματός τους έχει βελτιωθεί, έχοντας ως αποτέλεσμα θαυμάσια κόκκινα χρώματα, που σχημάτιζαν μοτίβα επάνω σε υπόλευκο βάθος. Οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν περισσότερα λίθινα εργαλεία, ενώ αφθονότερα ήταν και τα εργαλεία από οψιανό, που προερχόταν από τη Μήλο. Ο οικισμός καταστράφηκε από φωτιά προς το τέλος της 5ης χιλιετίας π.Χ. και ερημώθηκε για περισσότερο από 500 χρόνια. Η περιοχή ξανακατοικήθηκε κατά τη Νεότερη Νεολιθική περίοδο μόνο, όμως, στο Καστράκι. Την περίοδο αυτή οικοδομήθηκε στο ψηλότερο σημείο το «μέγαρο», που καταλάμβανε το κεντρικό τμήμα του νέου οικισμού και περιβαλλόταν από σύστημα κυκλικών λίθινων περιβόλων. Ο οικισμός εξακολούθησε να κατοικείται μέχρι και την Πρώιμη και Μέση Εποχή του Χαλκού. Στην περίοδο αυτή ανήκουν ορισμένα σπίτια πάνω στο λόφο (Σέσκλο Α) καθώς και οι κιβωτιόσχημοι τάφοι που βρέθηκαν τόσο στο Σέσκλο Α, όσο και στο Σέσκλο Β.

Τα ερείπια του οικισμού εντοπίσθηκαν στο τέλος του 19ου αιώνα και οι πρώτες ανασκαφές έγιναν το 1901-1902 από τον Χρήστο Τσούντα πάνω στο λόφο Καστράκι. Το 1956 ο Δ.Ρ. Θεοχάρης άρχισε νέα ανασκαφική έρευνα στο λόφο και από το 1972 ερεύνησε τη γύρω περιοχή έξω από το λόφο, όπου αποκαλύφθηκε ο μεγάλος οικισμός της Μέσης Νεολιθικής εποχής.

6 Νοεμβρίου 1903: η Ορέστεια του Αισχύλου ανεβαίνει στο Βασιλικό Θέατρο Αθηνών για πρώτη φορά στη δημοτική. (Ορεστειακά)




Ως Ορεστειακά έμειναν γνωστά τα αιματηρά επεισόδια που ξέσπασαν στην Αθήνα από τις 6 μέχρι τις 9 Νοεμβρίου του 1903, από υποκινούμενους φοιτητές μετά την πρεμιέρα (1 ή 3/11/1903) της Ορέστειας από το Βασιλικό Θέατρο. Αφορμή στάθηκε η πεζή μετάφραση σε συντηρητική δημοτική του Γεωργίου Σωτηριάδη, η οποία προκάλεσε την μήνη των καθαρολόγων της εποχής, των γλωσσαμυντόρων όπως λέγονταν τότε οι οπαδοί της αττικίζουσας γλώσσας. Κύριος υποκινητής των επεισοδίων αυτών ήταν ο καθηγητής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεώργιος Μιστριώτης, φανατικός υπέρμαχος της αρχαΐζουσας γλώσσας, ξεσήκωσε φοιτητές και προσκείμενες εφημερίδες ώστε να συμμετάσχει και ο αθηναϊκός λαός σε συλλαλητήρια.

Επειδή όμως τότε η Κυβέρνηση Δ. Ράλλη δεν απεδέχθη το αίτημα του Γ. Μιστριώτη που πρέσβευε οι παραστάσεις των αρχαίων δραμάτων να γίνεται στη γλώσσα που γράφτηκαν ακολούθησαν συμπλοκές. Το δε βράδυ της 8ης Νοεμβρίου διατάχθηκε ο στρατός να επιβάλει τη τάξη. Κατά τις συμπλοκές που ακολούθησαν στη διάλυση των διαδηλωτών κάποιοι στρατιώτες στο φόβο προσβολής τους πυροβόλησαν κατά του πλήθους με συνέπεια να φονευτούν δύο πολίτες και να τραυματιστούν επτά. Μετά από το γεγονός αυτό οι διαδηλωτές διαλύθηκαν, οι οχλαγωγίες σταμάτησαν και η αναταραχή τερματίσθηκε λόγω ακριβώς της σθεναρής στάσης της Κυβέρνησης.

6 Νοεμβρίου 1814: γεννιέται ο Αδόλφος Σαξ, Βέλγος εφευρέτης μουσικών οργάνων. Το 1846 ανακάλυψε το σαξόφωνο.

Το σαξόφωνο είναι πνευστό χάλκινο μουσικό όργανο, αλλά ανήκει στην οικογένεια των ξύλινων πνευστών γιατί ο ήχος του παράγεται από καλάμι. Έχει στόμιο με γλωττίδα, κωνικό σωλήνα και μηχανισμό κλειδιών. Το πρώτο σαξόφωνο το κατασκεύασε από ξύλο ο ωρολογοποιός Ντεφοντενέλ (Defantenel) στο Λιζιέ. Ο πραγματικός δημιουργός, που έδωσε και το όνομά του στο όργανο, είναι ο Βέλγος Αδόλφος Σαξ (Adolphe Sax). Υπάρχουν επτά είδη σαξοφώνου: σοπρανίνο, σοπράνο, άλτο, τενόρο, βαρύτονο, μπάσο και κόντρα μπάσο. Το σαξόφωνο άργησε να επιβληθεί στην κλασική ορχήστρα αν και το είχαν χρησιμοποιήσει, μετυαξύ άλλων, ο Ζορζ Μπιζέ στην Αρλεζιάνα και ο Ζιλ Μασνέ στο Βέρθερο. Χρησιμοποιείται ακόμη σε στρατιωτικές μπάντες και σε ορχήστρες τζαζ, αλλά και σε άλλα είδη όπως η ρέγκε και η σκα.

6 Νοεμβρίου 1975: οι Sex Pistols ανεβαίνουν για πρώτη φορά στη σκηνή.

Οι Sex Pistols ήταν πανκ συγκρότημα από την Βρετανία. Ένα από τα συγκροτήματα που ξεκίνησαν το είδος στην Αγγλία, είναι αυτοί που το έκαναν γνωστό σε μεγαλύτερo κοινό, επηρεάζοντας πολλά μεταγενέστερα συγκροτήματα τόσο σε μουσικό επίπεδο, όσο και καθιερώνοντας το πανκ σαν μόδα, με την υποστήριξη του μάνατζέρ τους και σχεδιαστή μόδας Μάλκολμ Μακλάρεν. Το γκρουπ σχηματίστηκε το 1975 και ουσιαστικά διαλύθηκε το 1978 με την αποχώρηση του τραγουδιστή Τζόνι Ρότεν. Γνωστό μέλος ο Σιντ Βίσιους, μπασίστας που πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ο Τζόνι Ρότεν συνέχισε κάνοντας μια επιτυχημένη καριέρα με τους Public Image Limited. Τo 2002 οι Sex Pistols ενώθηκαν ξανά για μια σειρά συναυλιών
http://www.sexpistolsofficial.com/

6 Νοεμβρίου 1960: ο Παναθηναϊκός δίνει την πρώτη του μάχη στην Ευρώπη με αντίπαλο την Σπάρτακ Χράντετς, στο Κράλοβο της Τσεχοσλοβακίας


Ως πρωταθλητής Ελλάδος ο Παναθηναϊκός ριχνόταν με πολύ τρακ στη μάχη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Σε μια εποχή που οι μόνες επίσημες διεθνείς διοργανώσεις ήταν αυτές της εθνικής ομάδας και οι εφτάρες από τους αντιπάλους της κόντευαν να γίνουν ρουτίνα οι «πράσινοι» έπρεπε να παίξουν κατ’ αρχήν για την αξιοπρέπειά τους, να μην διασυρθούν κι έπειτα για την εμπειρία.


Η πρώτη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών συνοδεύτηκε από τύχη. Πρόκριση χωρίς αγώνα στον α’ γύρο. Και στη συνέχεια, στον β’ γύρο αντίπαλος η Χράντες του Κράλοβε στη Κρακοβία στην τότε Τσεχοσλοβακία.+

Το πρώτο ματς έγινε στις 6 Νοεμβρίου 1960 στο Κράλοβε. Το ποδόσφαιρο της χώρας ήταν σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από το ελληνικό και η πρωταθλήτρια της χώρας λογικό είναι να ήταν καλύτερη της πρωταθλήτριας Ελλάδος.

Ο Χάρι Γκέιμ στο Κράλοβε έδωσε το σύνθημα «προσοχή στην άμυνα» κι η αμυντική τακτική των «πρασίνων» απέδωσε μέχρι το 87ο λεπτό. Μέχρι τότε το μηδέν συνόδευε τις προσπάθειες και των δύο ομάδων. Μόνο που τότε έγινε το λάθος. Η μπάλα από τη προσπάθεια του Τσίκοφ χτύπησε στο πόδι του Βουτσαρά και του Τζουνάκου κι έφθασε στον σέντερ φορ Σόνκα ο οποίος έστειλε τη μπάλα στο άδειο τέρμα.
Αυτό το γκολ στάθηκε μοιραίο, αφού η ρεβάνς στη Λεωφόρο έληξε χωρίς γκολ κι η Χράντετς πήρε τη πρόκριση.

6 Νοεμβρίου 1958: γεννιέται η συνθέτρια Ευανθία Ρεμπούτσικα.


Η Ευανθία Ρεμπούτσικα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάτω Αχαΐα Πατρών. Είναι ένα από τα τέσσερα αδέλφια της οικογένειας Ρεμπούτσικα μαζί με την Ιωάννα, τη Μαρία και τον Πλούταρχο.
Ο πατέρας τους ήταν ιδιοκτήτης του κινηματογράφου REX ενώ η Ευανθία από την ηλικία των 6 χρόνων ξεκινά βιολί στο Ωδείο Πατρών με καθηγητές τον Μιλτιάδη Παπανικολάου και τον Ακίνδυνο Καϊμάκη.

Το κουαρτέτο των αδελφών Ρεμπούτσικα περιοδεύει στην Ελλάδα και το εξωτερικά και το 1970 η Ευανθία έρχεται στην Αθήνα συνεχίζοντας τις σπουδές της στη μουσική, με δάσκαλο τον Τάτση Αποστολίδη στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια με τον Στέλιο Καφαντάρη στο Ελληνικό Ωδείο. 
Από το 1970 μέχρι το 1979, η Ευανθία Ρεμπούτσικα συνεργάζεται με σπουδαίους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές, συνεργασίες που συνεχίζονται και μετά το 1979 όταν επιστρέφει από το Παρίσι, ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην Ecole Normale De Music.
Ακολουθούν συνεργασίες με τη Συμφωνική Ορχήστρα Του 3ου προγράμματος καθώς και με τη Σύχρονη Ορχήστρα της ΕΡΤ, με την οποία περιοδεύει και κατά την παρουσίαση του "Αξιον Εστί" με το Μίκη Θεοδωράκη. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 συμμετέχει στον "Μουσικό Αύγουστο" που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις. 

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά της Ευανθίας Ρεμπούτσικα έρχεται το 1992 όταν σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο γράφουν τη μουσική και τα τραγούδια για την Κρίστυ Στασινόπουλου στο album "Στη Λίμνη Με Τις Παπαρούνες". 
Το 1995 γνωρίζει το Γιάννη Κότσιρα και μαζΪ με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και τον Άρη Δαβαράκη φτιάχνουν τον "Αθώο Ένοχο" που αποτελεί και τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Μεγάλη και διαχρονική επιτυχία αυτού του δίσκου είναι η υπέροχη "Αλεξάνδρεια",που αμέσως γίνεται κλασικό κομμάτι και επανεκτελείται πολλές φορές και από διάφορους σημαντικούς ερμηνευτές.
Η συνεργασία της με τον Γιάννη Κότσιρα συνεχίζεται δίνοντας αυτή τη φορά τον εξαιρετικά επιτυχημένο δίσκο "Μόνο Ένα Φιλί", σε στίχους Ελένης Ζιώγα. Μια δισκογραφική δουλειά που περιείχε τραγούδια όπως τα "Το Τσιγάρο", τη "Χάντρα Θαλασσιά" και τα "Επτά Ποτήρια", ένα album που αγαπήθηκε και γρήγορα έγινε πλατινένιο. Η συνεργασία με το Γιάννη Κότσιρα συνεχίζεται, χαρίζοντας ένα ακόμα πολύ επιτυχημένο album, αυτή τη φορά με τίτλο "Είναι Δική Μας Η Ζωή Μας" σε στίχους Άρη Δαβαράκη. Μερικές από τις επιτυχίες που ξεχώρισαν από αυτή τη δουλειά είναι τα "Καταλαβαίνω", "Ένας Έρωτας Φτηνός", "Η Επαφή".
Μετά τη δισκογραφική επιτυχία των projects με το Γιάννη Κότσιρα και τη συνεργασία της με τη Νάνα Μούσχουρη στο "Αθήνα-Θεσσαλονίκη" την ίδια χρονιά, η εταιρεία BMG δίνει τη δυνατότητα στην Ευανθία για την κυκλοφορία δικής της προσωπικής δουλειάς με ορχηστρικά κομμάτια. Αποτέλεσμα είναι η παρουσίαση δύο πραγματικά εξαίρετων προσωπικών δίσκων, οι οποίοι σημείωσαν σημαντικές πωλήσεις. "Το Αστέρι Κι η Ευχή" και "Οι Μικρές Ιστορίες" αποτελούν την παρουσίαση των συνθέσεων της Ευανθίας Ρεμπούτσικα στις αρχικές τους μορφές, προτού γίνουν τραγούδια με στίχο και δοθούν σε κάποιο καλλιτέχνη προς ερμηνεία. Σε αυτούς τους δύο σημαντικούς δίσκους συμμετέχουν φωνητικά οι Caroline Lavelle σε μια ξενόγλωσση ερμηνεία της "Αλεξάνδρειας", η Έλλη Πασπαλά, η υψίφωνος Σόνια Θεοδωρίδου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η υψίφωνος Μαριάννα Ριγάκη. Οι στιχουργοί Λίνα Νικολακοπούλου και Ελένη Ζιώγα χαρίζουν τους στίχους στα "Έχε Γειά" και "Με Την Πλάτη", δύο από τα ωραιότερα τραγούδια των "Μικρών Ιστοριών", ερμηνευμένα από την Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Παράλληλα με την προσωπική της δισκογραφία, η Ευανθία Ρεμπούτσικα γράφει μουσική για τηλεοπτικές σειρές όπως το "Εσύ Αποφασίζεις", την "Προδοσία" του Νίκου Κουτελιδάκη, το "Αθήνα-Θεσσαλονίκη" του Χρήστου Παληγιαννόπουλου, την "Αίθουσα Του Θρόνου" της Πηγής Δημητρακοπούλου, τα "Πέτρινα Λιοντάρια" του Κώστα Κατσαρόπουλου, το "Alma Libre" και πολλές άλλες.

2003 και η Ευανθία Ρεμπούτσικα επανέρχεται δισκογραφικά με το soundtrack της ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη "ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα".Η ταινία γνωρίζει τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Ελλάδα και το soundtrack με μουσική αποκλειστικά γραμμένη από την Ευανθία γίνεται ένας από τους πιο επιτυχημένους δίσκους του 2003.Ονειρική ορχηστρική μουσική επηρεασμένη από τα ηχοχρώματα της Πόλης και γενικά της Ανατολής αλλά και τα τραγούδια "Στα Λιμάνια Ανάψανε Φωτιές" σε στίχους Τάσου Μπουλμέτη και ερμηνεία Νατάσας Θεοδωρίδου και "Μπαχάρι,Κανέλλα Και Φιλί" σε ερμηνεία Ντιλέκ Κοτς και στίχους επίσης Τάσου Μπουλμέτη συνθέτουν αυτό το πολυσυλλεκτικό soundtrack,που βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με το βραβείο Καλύτερης Μουσικής. Το soundtrack, όπως και η ταινία, ταξιδεύει και στο εξωτερικό με τον τίτλο "A Touch Of Spice" και πρόκειται για την πρώτη κυκλοφορία της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας Cantini, υπό την επίβλεψη της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και του συζύγου της Παναγιώτη Καλαντζόπουλου.
2004 και ακόμη μια σημαντική συνεργασία για την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Αυτή τη φορά συνεργάζεται με τον ποιητή Μιχάλη Γκανά και τη Νατάσα Θεοδωρίδου και το αποτέλεσμα είναι ένας εξαίρετος λαϊκός δίσκος με τίτλο "Έρωτα, δεν ξέρεις ν'αγαπάς". Δέκα καλοδουλεμένα σύγχρονα λαϊκά και έντεχνα τραγούδια, που έχουν σαν "αγωγό" την αυθεντική φωνή της Νατάσας Θεοδωρίδου, μιας καλλιτέχνιδας τόσο ευρέως γνωστής αλλά και αγαπητής στο ελληνικό μουσικόφιλο κοινό. Παράλληλα, κυκλοφορεί και το album "Φωνή Αιγαίου", το τρίτο προσωπικό album της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, με μουσικές για την ομώνυμη ταινία της Λυδίας Καρρά. Στο album περιλαμβάνονται και 4 τραγούδια σε στίχους του Μιχάλη Γκανά, τα οποία ντύνει με τη βελούδινη φωνή της η Έλλη Πασπαλά.

6 Νοεμβρίου 1893: πεθαίνει σε ηλικία 44 ετών ο Ρώσος συνθέτης Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι.


Ο Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι (Ρωσικά: Пётр Ильи́ч Чайко́вский), ήταν ρώσος συνθέτης της ρομαντικής εποχής. Όσο το ύφος του διευρυνόταν, ο Τσαϊκόφσκι έγραψε μουσική σε ένα μεγάλο φάσμα ειδών, συμπεριλαμβανομένων συμφωνίας, όπερας, μπαλέτου, οργανικής μουσικής, μουσικής δωματίου και τραγουδιού. Έγραψε μερικά από τα πιο δημοφιλή ορχηστρικά και θεατρικά μουσικά έργα στο σύγχρονο κλασικό ρεπερτόριο, όπως τα μπαλέτα Η λίμνη των κύκνων, Η Ωραία Κοιμωμένη και Ο Καρυοθραύστης, η Ουβερτούρα 1812, το Πρώτο Κοντσέτο για Πιάνο, επτά συμφωνίες και η όπερα Ευγένιος Ονέγκιν.

Ο Τσαϊκόφσκι γεννήθηκε σε μια μεσοαστική οικογένεια. Η εκπαίδευση που έλαβε τον προετοίμασε για δημόσιο υπάλληλο παρά την πρώιμη μουσική ανάπτυξη που είχε επιδείξει. Ενάντια στις επιθυμίες της οικογένειάς του αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα στη μουσική και το 1862 μπήκε στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης, από όπου αποφοίτησε το 1865. Αυτή η τυπική εκπαίδευση με πολλές επιρροές από τη Δύση, τον ξεχώρισε από τη σύγχρονή του εθνικιστική κίνηση, υλοποιημένη από μια ομάδα νεαρών Ρώσων συνθετών γνωστοί ως Η Ομάδα των Πέντε, με τους οποίους ο Τσαϊκόφσκι είχε μία ανάμεικτη επαγγελματική σχέση καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Αν και απόλαυσε πολλές επιτυχίες, δεν ήταν ποτέ συναισθηματικά ασφαλής και η ζωή του ήταν διάστικτη με προσωπικές κρίσεις και περιόδους κατάθλιψης. Παράγοντες που συντέλεσαν σε αυτό ήταν η καταπιεσμένη του ομοφυλοφιλία και ο φόβος της διαπόμπευσης, ο καταστροφικός του γάμος και η ξαφνική κατάρρευση της μοναδικής διηνεκούς σχέσης στην ενήλικη ζωή του, της δεκατριάχρονης σχέσης του με την πλούσια χήρα Ναντέζντα φον Μεκ. Εν μέσω προσωπικών αναταραχών η φήμη του Τσαϊκόφσκι μεγάλωνε. Τιμήθηκε από τον Τσάρο, του χορηγήθηκε ισόβια σύνταξη και εγκωμιαζόταν στα μουσικά μέγαρα όλου του κόσμου. Ο ξαφνικός του θάνατος σε ηλικία 53 ετών αποδίδεται γενικά σε χολέρα αλλά κάποιοι τον αποδίδουν σε αυτοκτονία.

Αν και είναι διαχρονικά δημοφιλής στο φιλόμουσο κοινό όλου του κόσμου, ο Τσαϊκόφσκι έχει κατά καιρούς επικριθεί σκληρά από κριτικούς, μουσικούς και συνθέτες. Παρόλ' αυτά, η φήμη του ως ένας σημαντικός και αξιόλογος συνθέτης θεωρείται πλέον γενικά απρόσβλητη. Στις αρχές και στα μέσα του 20ου αιώνα, οι δυτικοί κριτικοί απέρριπταν τη μουσική του ως κοινή και με έλλειψη υψηλού πνεύματος, αλλά αυτή η περιφρόνηση έχει κατά μεγάλο μέρος εξαλειφθεί.

6 Νοεμβρίου 1861: γεννιέται ο πατέρας του μπάσκετ, ο Καναδός καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Τζέιμς Νάισμιθ.


Ο Τζέιμς Νάισμιθ  ήταν γυμναστής και ο επινοητής του αθλήματος του μπάσκετ. Γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1861 στην πόλη Άλμοντ στο Οντάριο του Καναδά, και στη συνέχεια έζησε στις ΗΠΑ, όπου απέκτησε και την αμερικανική υπηκοότητα.

Το 1891 προσελήφθη ως επικεφαλής γυμναστής στο Κολέγιο της YMCA (Χριστιανική Αδελφότητα Νέων) στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης. Εκεί διαπίστωσε την ανάγκη άθλησης σε κλειστούς χώρους, λόγω και των σκληρών καιρικών συνθηκών. Έτσι αποφάσισε να εισαγάγει ένα νέο παιχνίδι παίρνοντας στοιχεία από όλα τα έως τότε δημοφιλή αγωνίσματα (ράγκμπι,μπέιζμπολ, ποδόσφαιρο, χόκεϊ κ.ά.). Τον Δεκέμβριο του 1891 έγινε το πρώτο παιχνίδι του νέου αυτού αθλήματος του «Μπάσκετμπολ» με 9 έναντι 9 παικτών, οι οποίοι χρησιμοποίησαν μία μπάλα ποδοσφαίρου, την οποία έπρεπε να στείλουν σε δύο καλάθια φρούτων που είχε καρφώσει στις δύο άκρες του γυμναστηρίου.

Το νέο αυτό σπορ άρχισε σταδιακά να γίνεται δημοφιλές ανάμεσα σε φοιτητές και μαθητές της περιοχής. Η εξάπλωση του ήταν ραγδαία και έτσι το 1893 το «Μπάσκετμπολ» άρχισε να παρουσιάζεται επίσημα από τα σχολεία της Χριστιανικής Αδελφότητας σε όλο τον κόσμο.

Το 1898 ο Νάισμιθ προσελήφθη στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, όπου ανέπτυξε περισσότερο το νέο άθλημα, παράλληλα με άλλες δραστηριότητές του. Με την είσοδο του νέου αιώνα, το καινούριο σπορ είχε ήδη αποκτήσει πολλούς φίλους και στις ανατολικές ΗΠΑ άρχισε το πρώτο ανεπίσημο κολεγιακό πρωτάθλημα.

Το 1904 το άθλημα παρουσιάστηκε ως επίδειξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σεντ Λούις, αλλά χρειάστηκε να περάσουν 32 ακόμα χρόνια για να αναγνωρισθεί ως Ολυμπιακό άθλημα το 1936 στους Αγώνες του Βερολίνου. Εκεί ο Νάισμιθ αναγορεύθηκε Επίτιμος Πρόεδρος από τη Διεθνή Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.

Πάντα χαμηλών τόνων και χωρίς ο ίδιος να επιθυμεί την προβολή, ο Νάισμιθ αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1937 σε ηλικία 76 ετών. Δύο χρόνια αργότερα, στις 28 Νοεμβρίου του 1939 απεβίωσε μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 78 ετών. Η κηδεία του έγινε στο Λώρενς του Κάνσας.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

5 Νοεμβρίου 1959: γεννιέται ο Καναδός τραγουδιστής Bryan Adams.

Ο Μπράιαν Άνταμς (γεν. Κίνγκστον, Οντάριο, 5 Νοεμβρίου 1959) είναι καναδός κιθαρίστας και τραγουδιστής της ροκ. Είναι επίσης γνωστός φωτογράφος στον χώρο της μόδας και του θεάματος.

Ο πατέρας του Άνταμς ήταν βρετανός διπλωμάτης. Έτσι ο Άνταμς μεγάλωσε σε διάφορες χώρες. Το 1973, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε οριστικά στο Βανκούβερ. Εκεί ο έφηβος Άνταμς άρχισε να ασχολείται με την μουσική σε διάφορα μαθητικά συγκροτήματα. Ο πρώτος του προσωπικός δίσκος, που φέρει το όνομά του (Bryan Adams), κυκλοφόρησε το 1980, αλλά η επιτυχία ήρθε λίγο αργότερα με τον δίσκο Cuts Like A Knife (1983) και την μπαλάντα Straight from the Heart.

Το 1984, ο Άνταμς κυκλοφόρησε τον δίσκο Reckless, ο οποίος έγινε Νο. 1 δίσκος στις πωλήσεις στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Η επόμενη μεγάλη του επιτυχία ήταν ο δίσκος Waking Up the Neighbours με το τραγούδι (Everything I Do) I Do It for You, ο οποίος έφτασε το Νο. 1 στις πωλήσεις στις ΗΠΑ, στην Βρετανία, στον Καναδά, κ.ά. Το τραγούδι του "(Everything I Do) I Do It for You" συμπεριλήφθηκε στην μουσική της ταινίας Ρομπέν των Δασών: ο Πρίγκιπας των Κλεφτών (1991) και του χάρισε το βραβείο Γράμμυ του 1991 για το καλύτερο τραγούδι σε κινηματογραφική ταινία. Τα επόμενα χρόνια, ο Άνταμς συνέχισε να βγάζει δίσκους με μεγάλη εμπορική επιτυχία, ενώ έκανε και πολλές συναυλίες ανά τον κόσμο.

Ως καλλιτέχνης, ο Άνταμς έχει ασχοληθεί εκτενώς με σοβαρά θέματα που αγγίζουν όλον τον κόσμο, όπως η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δράμα των παλαιστινίων προσφύγων, την φροντίδα σεισμοπαθών, κ.ά. Ως φωτογράφος έχει παρουσιάσει έργα του σε περιοδικά μόδας, σε βιβλία, καθώς και σε αίθουσες τέχνης και μουσεία. Είναι επίσης ο εκδότης του περιοδικού φωτογραφίας και τέχνης Zoo Magazine, το οποίο κυκλοφορεί στα γερμανικά και στα αγγλικά στο Βερολίνο κάθε τρεις μήνες.

5 Νοεμβρίου 2006: Ο Σαντάμ Χουσεΐν και συνεργάτες του καταδικάζονται σε θάνατο για την σφαγή 148 Σιιτών το 1982.

Δι απαγχονισμού εκτελέστηκε ο πρώην ηγέτης του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, στις 06:05 (τοπική ώρα) το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν πραγματοποιήθηκε σε ασφαλή εγκατάσταση στη βόρεια Βαγδάτη. Η είδηση του θανάτου του πρώην ηγέτη έγινε δεκτή με πανηγυρισμούς από τους σιίτες και ανάμικτες αντιδράσεις από τη διεθνή κοινότητα.

Σύμφωνα με το στενό συνεργάτη του Ιρακινού πρωθυπουργού Νούρι αλ Μαλίκι, Σάμι αλ Ασκάρι, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της εκτέλεσης, ο Σαντάμ Χουσεΐν αντιστάθηκε αρχικά, όταν μεταφερόταν από το κελί του στις αμερικανικές στρατιωτικές φυλακές, ωστόσο στις τελευταίες του στιγμές ήταν ήρεμος.

Ο Ιρακινός πρώην ηγέτης, ντυμένος στα μαύρα και κρατώντας στα χέρια το Κοράνι, αρνήθηκε να δηλώσει κάτι πριν από την εκτέλεσή του και προσευχήθηκε μαζί με ένα σουνίτη κληρικό. Όταν τον μετέφεραν κοντά στο ικρίωμα αρνήθηκε να φορέσει καλύπτρα στο κεφάλι και πριν του περάσουν το σχοινί, φώναξε: «Ο Θεός είναι μεγάλος. Το έθνος θα νικήσει και η Παλαιστίνη είναι Αραβική». Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, ο 69χρονος ηγέτης κατέληξε ήρεμα και σύντομα.

Η εκτέλεση πραγματοποιήθηκε στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις ασφαλείας στην σιιτική γειτονιά της Βαγδάτης, Καζιμίγια. Εκπρόσωπος της ιρακινής κυβέρνησης δήλωσε ότι μεταχειρίστηκαν τον Σαντάμ Χουσεΐν με σεβασμό όσο ζούσε, αλλά και μετά το θάνατό του και πως «η εκτέλεση ήταν 100% ιρακινή· η αμερικανική πλευρά δεν ενεπλάκη».

Η σορός του Σαντάμ Χουσέιν μεταφέρθηκε με αεροπλάνο των ΗΠΑ στη γενέτειρα της οικογένειάς του, Τικρίτ, για να ταφεί εκεί.