Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

15 Μαρτίου 2009: δολοφονείται ο νεαρός ηθοποιός Κωνσταντίνος Καραδήμας

Αγριο αστυνομικό θρίλερ θυμίζει πλέον η υπόθεση θανάτου του ταλαντούχου ηθοποιού του θεάτρου και της τηλεόρασης Κωνσταντίνου Καραδήμα, το άψυχο σώμα του οποίου βρέθηκε να κείτεται παγωμένο έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Αντιναυάρχου Λάσκου 1 στον Πειραιά. Στοιχεία-σοκ που βρίσκονται στο φάκελο της δικογραφίας, την οποία χειρίζεται η τρίτη ανακρίτρια Πειραιά, δίνουν νέα τροπή στη δυσώδη ιστορία που έλαβε χώρα τα μεσάνυχτα της Κυριακής 15 Μαρτίου 2009, δύο βήματα μακριά από το Τζάνειο Νοσοκομείο.

Τα ντοκουμέντα που δημοσιεύει σήμερα η «Espresso» εμφανίζουν τον 32χρονο άτυχο ηθοποιό να έχει χτυπηθεί (και μάλιστα σοβαρά) στο πρόσωπο, να φέρει εγκεφαλικό οίδημα, αλλά και εκδορές στα χέρια και τα πόδια. Πρόκειται για τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής έκθεσης νεκροψίας-νεκροτομής που διενήργησε η Δήμητρα Τσακρή, 36 περίπου ώρες μετά το θάνατο του Καραδήμα, τα οποία και αποδομούν τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς του προφυλακισμένου αξιωματικού του Εμπορικού Ναυτικού Φώτη Δαλμήρα. Το μεσημέρι της 15ης Ιουνίου 2009, ο 37χρονος κατηγορούμενος παρουσίασε ενώπιον της ανακρίτριας ένα απολογητικό «σενάριο» βάσει του οποίου ο Κωνσταντίνος Καραδήμας κατέληξε κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης που είχαν μέσα στο διαμέρισμά του αφού πρώτα οι δυο τους είχαν ρουφήξει κοκαΐνη και είχαν εισπνεύσει popper.

Ωστόσο, τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων, αλλά και της νεκροψίας τον εκθέτουν και ρίχνουν τους ισχυρισμούς του στον... Καιάδα. Πρώτον, αποδεικνύουν ότι ο Καραδήμας εκείνο το βράδυ δεν είχε πιει ούτε μια σταγόνα αλκοόλ και δεν είχε κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών και δεύτερον, προωθούν ένα σενάριο για το οποίο η οικογένεια του αδικοχαμένου ηθοποιού μιλούσε από την πρώτη στιγμή: ότι, δηλαδή, το οξύ πνευμονικό οίδημα από το οποίο κατέληξε ο 332χρονος άνδρας προκλήθηκε από τα δολοφονικά χτυπήματα που του έφερε ο δράστης ή οι δράστες που τον... περίμεναν μέσα στο «σκοτεινό» δωμάτιο του πρώτου ορόφου της πολυκατοικίας.


Σακατεμένο πρόσωπο!

Η έκθεση νεκροψίας συμπλέει με τα όσα έχουν καταθέσει οι ιατροί του Τζάνειου Νοσοκομείου, ότι, δηλαδή, η σορός του άτυχου άνδρα έφερε μώλωπες στο πρόσωπο και τα χέρια. Από τα όσα διαπίστωσε η ιατροδικαστής Δήμητρα Τσακρή, ο ταλαντούχος ηθοποιός ήταν χτυπημένος στο μέτωπο, στο φρύδι και τα χείλη, είχε μικρό θλαστικό τραύμα πάνω από το αριστερό μάτι, είχε εκδορές στο δεξί ζυγωματικό, στο πηγούνι, στο θώρακα, αλλά και τα γόνατα!

Ειδικότερα, η νεκροψία αναφέρει πως στο πτώμα του Καραδήμα παρατηρήθηκαν: 1) Εκχύμωση αριστεράς μετωπιαίας χώρας, 2) εκδορά δεξιάς οφρύος, 3) μικρό θλαστικό τραύμα άνω βλεφάρου αριστερού οφθαλμού, 4) περγαμηνοειδείς εκδορές δεξιάς ζυγωματικής χώρας, 5) εκχυμώσεις χειλέων, 6) εκδορά πώγωνος, 7) εκχυμώσεις δεξιού αντιβραχίου, 8) εκδορά αριστερού βραχίονος, 8) κυάνωση ονυχών χειρών, 9) επιπολής εκδορά κατώτερης θωρακικής μοίρας, 10) εκδορά αριστερού γόνατος και 11) περγαμηνοειδείς εκδορές όρχεων. Επιπλέον, από τη νεκροτομή που διενήργησε η ίδια ιατροδικαστής διαπιστώθηκε ότι ο εγκέφαλος του άτυχου Καραδήμα παρουσίαζε εικόνα οιδήματος.

Εντούτοις, φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στη δικογραφία και αποτυπώνουν την εικόνα του προσώπου του νεκρού ηθοποιού (η «Εspresso» τις έχει στη διάθεσή της, αλλά δεν τις δημοσιεύει σεβόμενη τη μνήμη του άτυχου άντρα) εμφανίζουν τον καλλιτέχνη να είναι παραμορφωμένος στο πρόσωπο. Χτυπημένος πολύ και στα μάτια και στα χείλη και τη μύτη! Αυτό που προκαλεί πάντως εντύπωση είναι ότι στην έκθεση που συνέταξε η ιατροδικαστής, ως αιτία θανάτου ναι μεν αναφέρει το πνευμονικό οίδημα και τη γαστρορραγία, χωρίς όμως να προσδιορίζει τι μπορεί να προκάλεσε το «επεισόδιο».

Από την άλλη πλευρά, έγκριτοι επιστήμονες σχολιάζουν στην «Espresso»: «Προφανώς, ο άτυχος ηθοποιός έπαθε στηθαγχική κρίση και στη συνέχεια οξύ πνευμονικό οίδημα εξαιτίας των χτυπημάτων» καθώς -όπως λένε- δύσκολα μπορούν να δώσουν άλλη εξήγηση για το τι μπορεί να προκάλεσε το θάνατο του ηθοποιού και δη από τη στιγμή που εκείνος δεν είχε καταναλώσει ναρκωτικά ή αλκοόλ, αλλά και δεν υπέφερε -σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση- από στεφανιαία νόσο. Αλλοι ειδικοί στους οποίους απευθυνθήκαμε επισημαίνουν ότι η γαστρορραγία και το πνευμονικό οίδημα είναι πιθανόν να προκλήθηκαν ακόμη και από «κενή ένεση» που κάποιος ή κάποιοι κάρφωσαν στο χέρι του ηθοποιού!

Τον απειλούσαν!
Τη στιγμή που η ανακριτική διαδικασία κινείται πλέον σε διαφορετική οδό ψάχνοντας να βρει αν τελικά ο Καραδήμας κατέληξε εξαιτίας του σοκ που υπέστη από τα χτυπήματα που δέχτηκε μέσα στο διαμέρισμα του Δαλμήρα και η οικογένεια του θύματος δηλώνει πεπεισμένη ότι ο θάνατος του ανθρώπου της οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια, νέα τροπή στο θρίλερ δίνουν τα όσα περιέχονται στη δικογραφία και αναφέρουν ότι ο 32χρονος άνδρας, λίγες μέρες πριν από το εφιαλτικό βράδυ της 15 Μαρτίου απειλούνταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με όσα έχουν καταθέσει στην Αστυνομική Υποδιεύθυνση Πειραιά φίλοι του θύματος, «τις τελευταίες μέρες δεχόταν τόσο στο κινητό τηλέφωνο όσο και στον ηλεκτρονικό υπολογιστή απειλητικά μηνύματα».

Επιπροσθέτως, εξακριβωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι λίγες μέρες πριν από το βράδυ της συνάντησής του με τον Δαλμήρα, ο ηθοποιός σκόπευε να «εξαφανιστεί» από την Αθήνα και να μετακομίσει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Φέρεται να ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τόσο το θέατρο όσο και τη ζωή του στο λεκανοπέδιο και να εγκατασταθεί στη συμπρωτεύουσα και γι’ αυτό το λόγο άλλωστε εμφανίζεται να είχε κλείσει αεροπορικό εισιτήριο με ώρα και ημέρα αναχώρησης τις 3.00 τα ξημερώματα της Κυριακής 15ης Μαρτίου 2009. Δηλαδή, έξι ώρες μετά που αναχώρησε από το σπίτι του στο Κουκάκι και έφτασε στο διαμέρισμα της Αντιναυάρχου Λάσκου 1 στον Πειραιά. «Και όμως, δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει αυτό. Με τίποτα δεν θα άφηνε το σανίδι που τόσο πολύ λάτρευε. Εκτός αν συνέβαινε κάτι σοβαρό» μας λένε πρόσωπα του περιβάλλοντός του.

Τι λοιπόν είναι αυτό που μπορεί να έκανε τον ταλαντούχο καλλιτέχνη να ήθελε να ξεκινήσει μια «νέα ζωή» στη Θεσσαλονίκη; Και ποιοι είναι εκείνοι που τον «βομβάρδιζαν» με απειλητικά μηνύματα στο κινητό και τον προσωπικό του υπολογιστή; Μήπως ο Κωνσταντίνος Καραδήμας πήγε εκείνο το μοιραίο βράδυ στο διαμέρισμα του προφυλακισμένου αξιωματικού του Εμπορικού Ναυτικού γνωρίζοντας ποιους θα συναντήσει και αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει τους όποιους ανοιχτούς λογαριασμούς είχε; Μήπως μέσα στο διαμέρισμα τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα υπολόγιζε και εκείνοι που φέρονται να τον απειλούσαν αποφάσισαν να του δώσουν ένα «γερό μάθημα»; Μήπως τελικά ευσταθεί η πληροφορία που θέλει τον άτυχο ηθοποιό να είχε μπλέξει με κύκλωμα τοκογλύφων από τους οποίους είχε δανειστεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό με σκοπό να «βοηθήσει» κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο; Πρόκειται για καυτά ερωτήματα που μένει να δούμε αν τελικά στοιχειοθετηθούν ανακριτικά. Μέχρι τότε, θα αποτελούν στείρες εικασίες...


Οι αντιφάσεις του Δαλμήρα και οι απειλές κατά της οικογένειας

Το μοναδικό πρόσωπο που γνωρίζει την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη στην περίεργη ιστορία, που κάθε μέρα που περνάει μοιάζει όλο και πιο πολύ με καλοστημένο αστυνομικό θρίλερ, είναι ο προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό Φώτης Δαλμήρας. Πληροφορίες πάντως φέρουν τον 37χρονο κατηγορούμενο να εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τηρεί την ίδια υπερασπιστική γραμμή. Εμμένει, δηλαδή, ότι τον Καραδήμα τον γνώρισε το πρωινό εκείνης της μοιραίας μέρας μέσω του Διαδικτύου, ότι ανταλλάξανε τηλέφωνα και ότι ο ηθοποιός τον επισκέφθηκε στο διαμέρισμά του κατά τις 9.00 το βράδυ. Στα αξιοσημείωτα είναι πως προανακριτικά καταθέτει ότι αρχικά τον κέρασε πορτοκαλάδα (!) και στη συνέχεια έκαναν χρήση κοκαΐνης, αλλά και popper. Στη συνέχεια ισχυρίζεται πως ξεκίνησαν την ερωτική πράξη κατά τις 11.00 το βράδυ και ότι οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα όταν ο ηθοποιός έχασε τις αισθήσεις του. Ακολούθως, λέει, ότι προσπάθησε να τον επαναφέρει στη ζωή με καρδιομαλάξεις και τεχνητή αναπνοή και ότι μετά από μισή περίπου ώρα τον κατέβασε στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι τα νέα στοιχεία που ήδη αξιολογούνται από την ανακρίτρια διαψεύδουν τους ισχυρισμούς του Δαλμήρα καθώς εκείνος:

1) Κάνει λόγο για χρήση ναρκωτικών, ενώ οι τοξικολογικές εξετάσεις έδειξαν ότι ο Καραδήμας ήταν «καθαρός».

2) Επισημαίνει ότι ο ηθοποιός δεν είχε χτυπήματα στο πρόσωπο, ενώ τόσο οι φωτογραφίες του θύματος όσο και η νεκροψία-νεκροτομή τον εμφανίζουν τραυματισμένο στο πρόσωπο και το σώμα.

3) Εκανε λόγο για κοκαΐνη, ενώ τα αποτελέσματα του Γενικού Χημείου του Κράτους που ανέλυσαν την άσπρη σκόνη που βρέθηκε κατέληξαν πως επρόκειτο για παρακεταμόλη (δηλαδή, ουσία που υπάρχει στα αντιπυρετικά φάρμακα).

Σίγουρο, παράλληλα, θεωρείται ότι τα βράδια που περνάει στο κελί του ήδη σκέφτεται τις απαντήσεις που θα δώσει όταν και αν βρεθεί και πάλι ενώπιον της ανακρίτριας στην προσπάθειά του να εξηγήσει πού οφείλονται τα χτυπήματα που διαπιστώθηκαν στο πρόσωπο και το σώμα του Καραδήμα, αλλά και γιατί εκείνος παρουσιάζει ένα σενάριο περί «ναρκωτικών, ερωτικής συνεύρεσης και άλλων... περίεργων».

Από την άλλη πλευρά, απειλητικά τηλεφωνήματα που την καλούν να σταματήσει τις έρευνες αν δεν θέλει να έχει άσχημη κατάληξη καταγγέλλει πως δέχεται η αδερφή του αδικοχαμένου ηθοποιού Βιβή Καραδημητρά. Οπως επισημαίνει στην «Espresso», εδώ και δύο εβδομάδες άγνωστος άνδρας τηλεφωνεί στο κινητό της και της ζητεί να σταματήσει να ασχολείται με την υπόθεση. Η ίδια πάντως φέρεται αποφασισμένη να συνεχίσει να αγωνίζεται έως ότου αποδείξει ότι ο αδερφός της «έφυγε» λόγω εγκληματικής ενέργειας και απευθύνει κάλεσμα στον κατηγορούμενο να πει όλη την αλήθεια: «Ο φονιάς πρέπει να μιλήσει τώρα. Τέρμα τα αστεία.
Και αν νομίζουν ότι μπορούν να κρυφτούν και να με φοβίσουν πίσω από ένα τηλέφωνο, είναι γελασμένοι. Θα φτάσω μέχρι το τέρμα για να δικαιωθεί η ψυχούλα του αδερφού μου» λέει χαρακτηριστικά.

15 Μαρτίου 1943: Αναχωρεί από τη Θεσσαλονίκη ο πρώτος συρμός με Έλληνες Εβραίους, με προορισμό το Άουσβιτς. Συνολικά, πάνω από 48.000 Ελληνοεβραίοι θα εκτοπιστούν στο Άουσβιτς, στο Μπιργκενάου και στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Μόνο 2.000 θα επιστρέψουν τελικά στην Ελλάδα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ατμομηχανή με στοιχεία Λβ964, εντοπίστηκε πριν μερικά χρόνια στη Δράμα και την Ορεστιάδα, από μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.
Ήταν αυτό το τρένο, μέσα στο οποίο στοιβάχτηκαν οι Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, για τα στρατόπεδα του Ολοκαυτώματος.

Στις 15 Μαρτίου 1943 ξεκίνησε το πρώτο τρένο, για να μεταφέρει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς και στο Μπιρκενάου της Πολωνίας 50.000 Εβραίους από τη Θεσσαλονίκη.
Στο πρώτο δρομολόγιο μπήκαν 2.800 άτομα της συνοικίας Βαρόνου Χιρς, που ήταν δίπλα στον σταθμό.

Οι περισσότεροι ήταν φτωχοί, άνεργοι, εργάτες και έμποροι, ενώ πάνω από τους μισούς ήταν παιδιά και έφηβοι.
Μέχρι τα μέσα Μαΐου της ίδιας χρονιάς είχαν φύγει για το Άουσβιτς άλλα 17 τρένα από τη Θεσσαλονίκη και άλλο ένα αναχώρησε τον Αύγουστο.

Άντρες, γυναίκες και παιδιά, νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία, στοιβάχτηκαν σε ανοιχτά βαγόνια, που μέχρι τότε μετέφεραν ζώα και εμπορεύματα.
Χωρίς καν τα στοιχειώδη, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκαν προς εξόντωση στα κρεματόρια. Από τις δεκάδες χιλιάδες άτομα που επιβιβάστηκαν στα τρένα, μόνο 1.950 επέστρεψαν...

πηγη: http://news247.gr/

15 Μαρτίου 1884: γεννιέται ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός


Ο Άγγελος Σικελιανός (15 Μαρτίου 1884 – 19 Ιουνίου 1951) ήταν ένας από τους μείζονες Έλληνες ποιητές. Το έργο του διακρίνεται από έντονο λυρισμό και ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο.

Γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1900 και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει ποτέ τις νομικές του σπουδές. Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο αλλά και τηνΑγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες όπως τον Ντ' Αννούντσιο. Τα επόμενα χρόνια πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια και στράφηκε στην ποίηση και το θέατρο. Σημαντικό σταθμό στη ζωή του Σικελιανού αποτέλεσε ο γάμος του, το 1907, με την Αμερικανίδα Eva Palmer, η οποία σπούδαζε στο Παρίσι ελληνική αρχαιολογία και χορογραφία. Ο γάμος τους τελέστηκε στην Αμερική, ενώ εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα το 1908. Εκείνη την περίοδο ο Σικελιανός ήρθε σε επαφή με αρκετούς πνευματικούς ανθρώπους και τελικά το 1909 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Αλαφροΐσκιωτος, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους, αναγνωριζόμενη ως έργο σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Ακολούθησε μια περίοδος έντονης αναζήτησης. που καταλήγει στην έκδοση των τεσσάρων τόμων της ποιητικής συλλογής Πρόλογος στη Ζωή, Η Συνείδηση της Γης μου (1915), Η Συνείδηση της Φυλής μου (1915), Η Συνείδηση της Γυναίκας (1916) και Η Συνείδηση της Πίστης (1917). Ο Πρόλογος στη Ζωή ολοκληρώθηκε αργότερα με τη Συνείδηση της Προσωπικής Δημιουργίας. Ακολουθούν ακόμα τα χαρακτηριστικά ποιήματα Το Πάσχα των Ελλήνων και Μήτηρ Θεού, της περιόδου 1917 - 1920, καθώς και διάφορες συνεργασίες του με λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής.

Η αρχαιοελληνική πνευματική ατμόσφαιρα απασχόλησε βαθιά το Σικελιανό και συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών («Δελφική Ιδέα»). Για το σκοπό αυτό ο Σικελιανός, με τη συμπαράσταση και την οικονομική αρωγή της γυναίκας του, δίνει πλήθος διαλέξεων και δημοσιεύει μελέτες και άρθρα. Παράλληλα, οργανώνει τις «Δελφικές Εορτές» στους Δελφούς με τις παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη (1927) και των Ικέτιδων (1930) του Αισχύλου να ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο. Η «Δελφική Ιδέα» εκτός από τις αρχαίες παραστάσεις περιελάμβανε και την «Δελφική Ένωση», μια παγκόσμια ένωση για τη συναδέλφωση των λαών και το «Δελφικό Πανεπιστήμιο», στόχος του οποίου θα ήταν να συνθέσει σε έναν ενιαίο μύθο τις παραδόσεις όλων των λαών. Για τις πρωτοβουλίες αυτές, το 1929, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε αργυρό μετάλλιο για τη γενναία προσπάθεια αναβίωσης των δελφικών αγώνων. Από το φιλόδοξο αυτό σχέδιο το μόνο που πραγματοποιήθηκε τελικά ήταν οι Δελφικές Εορτές, αλλά και αυτές οδήγησαν σε οικονομική καταστροφή και χωρισμό του ζεύγους, αφού η Εύα Πάλμερ εγκαταστάθηκε από τότε στην Αμερική και επέστρεψε μόνο μετά το θάνατο του ποιητή.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Άγγελος Σικελιανός μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Σικελιανός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πνευματική αντίσταση του λαού, με κορυφαία εκδήλωση το ποίημα και το λόγο που εκφώνησε στην κηδεία του Παλαμά το 1943.

Tο 1946 εξελέγη πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το 1949 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ. Ο Άγγελος Σικελιανός πέθανε στην Αθήνα το 1951 και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

15 Μαρτίου 1892: Ιδρύεται η ποδοσφαιρική ομάδα της Λίβερπουλ.

Η Liverpool F.C, είναι επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα την πόλη του Λίβερπουλ. Αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ της Αγγλίας και είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της χώρας. Έχει κερδίσει 18 φορές το πρωτάθλημα Αγγλίας, 7 φορές το Κύπελλο Αγγλίας, 5 φορές το Τσάμπιονς Λιγκ και 3 φορές το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε στις 15 Μαρτίου του 1892. Ιδρυτής ήταν ο ιδιοκτήτης του γηπέδου Άνφιλντ (Anfield) Τζον Χούλντινγκ, ο οποίος αποφάσισε την ίδρυση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου όταν η Έβερτον έφυγε από το γήπεδο του λόγω ασυμφωνίας στο ενοίκιο. Η Λίβερπουλ πήρε μέρος στο Αγγλικό πρωτάθλημα 2 χρόνια αργότερα.
Ο σύλλογος έχει συνδεθεί με δύο από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του ποδοσφαίρου. Η πρώτη έγινε το 1985 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο γήπεδο Χέιζελ (Heysel) όπου 39 οπαδοί ποδοπατήθηκαν. Η δεύτερη έγινε στο Χίλσμπορο (Hillsborough) των 1989 όπου 96 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 766 τραυματίσθηκαν. Μετά τα γεγονότα στο Χέιζελ οι αγγλικοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για 5 χρόνια, ενώ η Λίβερπουλ για έξι.

Ιστορία πρώτων χρόνων
Η Λίβερπουλ ιδρύθηκε ύστερα από μία διαφωνία μεταξύ των μελών της Έβερτον και του προέδρου της Τζον Χούλντινγκ, που είχε και τα δικαιώματα του Άνφιλντ. Η Έβερτον είχε ιδρυθεί το 1878 και έπαιζε στο Άνφιλντ από το 1884. Το 1891 ο Τζον Χούλντινγκ, απέκτησε τα δικαιώματα του Σταδίου από τον Τζον Όρελ και ζήτησε αύξηση του ενοικίου, από £100 σε £250 το χρόνο. Μετά από μία συνέλευση, τα μέλη της Έβερτον, έδιωξαν τον Χούλντινγκ και αρνήθηκαν να πληρώσει η ομάδα το νέο ενοίκιο, μετακομίζοντας στο Γκούντισον Παρκ (Goodison Park). Με ένα άδειο γήπεδο και με μόνο 3 παίκτες να παραμένουν, ο Χουλντινγκ αποφάσισε την ίδρυση ενός νέου ποδοσφαιρικού συλλόγου και έτσι γεννήθηκε η Λίβερπουλ στις 15 Μαρτίου του 1892. Ο Τζον ΜακΚένα διορίστηκε προπονητής και υπέγραψε 13 Σκωτσέζους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Ο πρώτος αγώνας της ομάδας ήταν ένας φιλικός αγώνας εναντίον της Rotherham Town. Η Λίβερπουλ νίκησε με 7-1. Το πρώτο γκολ της ομάδας σημείωσε ο Μάλκομ ΜακΒιν (Malcolm McVean).
Το αρχικό όνομα της νέας ομάδας ήταν Everton F.C. and Athletic Grounds, Ltd., ή εν συντομία Everton Athletic. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία αρνήθηκε να τους αναγνωρίσει με αυτό το όνομα και έτσι τον Ιούνιο του 1892 άλλαξε το όνομά της σε Liverpool F.C..
Από την πρώτη στιγμή η Λίβερπουλ έκανε αίτηση συμμετοχής στο εθνικό πρωτάθλημα η οποία όμως απορρίφθηκε. Έτσι αρχικά έπαιζε στο τοπικό πρωτάθλημα του Λάνκασιρ. Το πρώτο της επίσημο παιχνίδι ήταν εναντίον της Higher Walton, όπου η Λίβερπουλ επικράτησε με 8-0. Την πρώτη χρονιά χρίστηκε πρωταθλήτρια και την δεύτερη κυπελλούχος κερδίζοντας την Έβερτον στον τελικό. Μετά από αυτές τις επιτυχίες κλήθηκε στο εθνικό πρωτάθλημα (1893). Πλέον έπαιζε στην δεύτερη κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος, τερμάτισε το πρωτάθλημα αήττητη και κέρδισε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία.
Το 1896, με την έλευση του πρώην προπονητή της Σάντερλαντ Τομ Γουάτσον (Tom Watson), τα χρώματα της ομάδας αλλάζουν από μπλε και άσπρο σε κόκκινο και άσπρο. Με τον Γουάτσον η Λίβερπουλ θα κερδίσει και για πρώτη φορά, το 1901, το πρωτάθλημα Αγγλίας, δύο βαθμούς μπροστά από τη Σάντερλαντ. Το 1904 η ομάδα υποβιβάστηκε ξανά στη δεύτερη κατηγορία, αλλά κατάφερε να επιστρέψει, κατακτώντας την πρώτη θέση το 1905. Την επόμενη χρονιά (1906) θα καταφέρει ξανά να κερδίσει το πρωτάθλημα Αγγλίας. Επίσης, με τον Γουάτσον, έφτασε για πρώτη φορά σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας το 1914. Ήταν η τελευταία φορά που ο τελικός έλαβε χώρα στο γήπεδο της Κρίσταλ Πάλας και η πρώτη φορά που τον παρακολούθησε ο βασιλιάς της Βρετανίας. Τελικά η Λίβερπουλ έχασε από την Μπέρνλεϊ με 0-1. Ο Γουάτσον έμεινε στην Λίβερπουλ μέχρι το 1915, όταν και απεβίωσε. Την χρονιά εκείνη έλαβε χώρα και ένα από τα πρώτα σκάνδαλα στο ποδόσφαιρο της Αγγλίας, που αφορούσε έναν αγώνα μεταξύ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Λίβερπουλ στο Ολντ Τράφορντ. Ο αγώνας έληξε με νίκη των γηπεδούχων με 2-0, αλλά και με κάποιους από τους παίκτες των δύο ομάδων να επωφελούνται οικονομικά από στοιχήματα που είχαν γίνει για αυτό το αποτέλεσμα. Τρεις παίκτες της Μάντσεστερ και τέσσερις της Λίβερπουλ τιμωρήθηκαν με ποινή ισόβιου αποκλεισμού από το πρωτάθλημα, ποινές που παραγράφηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τις περιόδους 1921–22, με προπονητή τον Ντέιβιντ Άσγουορθ (David Ashworth) και 1922–23, με προπονητή αρχικά τον Άσγουορθ και στο τέλος του πρωταθλήματος τον Ματ ΜακΚουίν (Matt McQueen), η Λίβερπουλ κέρδισε για πρώτη φορά σερί πρωταθλήματα. Αυτή την περίοδο ακολούθησε η πιο άσχημη περίοδος του συλλόγου, αφού δεν κέρδισε κανέναν τίτλο μέχρι το πρωτάθλημα του 1947, όταν προπονητής της ήταν ο Τζορτζ Κέυ (George Kay), που είχε έρθει στην ομάδα από την Σαουθάμπτον το 1936. Με τον Κέυ η ομάδα κατάφερε να φτάσει ξανά και σε τελικό κυπέλλου Αγγλίας το 1950, στο Γουέμπλεϊ, αλλά για μία ακόμα φορά έχασε, αυτή την φορά από την Άρσεναλ με 2-0. Ο Κέυ έμεινε στην ομάδα μέχρι το 1951.

Η εποχή του Μπιλ Σάνκλι
Μετά τον Κέυ, προπονητής στην ομάδα έγινε ο Ντον Γουέλς (Don Welsh — από το 1951 έως το 1956) με τον οποίον η ομάδα έπεσε στη δεύτερη κατηγορία. Η μη άνοδος της ομάδας στη πρώτη κατηγορία το 1956 οδήγησε τη διοίκηση να διώξει τον Γουέλς. Αυτός ήταν και ο πρώτος προπονητής της Λίβερπουλ που διώχτηκε από την ομάδα. Τον αντικατέστησε ο Φιλ Τέιλορ (Phil Taylor — από το 1956 έως το 1959). Αν και ο στόχος ήταν η επάνοδος στη πρώτη κατηγορία, ούτε με αυτόν η ομάδα κατάφερε να τον επιτύχει, ενώ επί ημερών του γνώρισε και μια από τις χειρότερες στιγμές της, όταν αποκλείστηκε από το FA cup, με 2-1 τον Ιανουάριο του 1959, από την Worcester City, ομάδα που δεν συμμετείχε στο εθνικό πρωτάθλημα αλλά αγωνιζόταν στο τοπικό πρωτάθλημα του Μπέρμινχαμ (Southern League).
Τον Νοέμβριο του 1959 ο Τέιλορ θα απολυθεί και τον Δεκέμβριο ο Μπιλ Σάνκλι θα πάρει τη θέση του. Με τον Σάνκλι η Λίβερπουλ θα γίνει μια από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη.
Ο Σάνκλι έδιωξε από την ομάδα 24 παίκτες. Στην ομάδα ήρθαν παίκτες όπως ο Ian St. John από την Motherwell, o Ron Yeats από την Dundee United και οι Roger Hunt, Ian Callaghan και Gerry Byrne. Την περίοδο 1961-62, την τρίτη περίοδο του Σάνκλι στην ομάδα, η Λίβερπουλ κατέκτησε την πρώτη θέση στην δεύτερη κατηγορία και επέστρεψαν στην πρώτη. Το 1964 η ομάδα υιοθετεί την κατακόκκινη σημερινή της εμφάνιση. Την ίδια χρονιά κατακτά και το πρωτάθλημα. Αν και δεν κατάφεραν να κατακτήσουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα το 1965, κατέκτησαν για πρώτη φορά το κύπελλο Αγγλίας (FA cup), με νίκη 2-1 επί της Λιντς Γιουνάιτεντ. Την χρονιά εκείνη έπαιξαν και για πρώτη φορά στο Κύπελλο πρωταθλητριών, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά όπου έχασαν από την Ίντερ. Το 1966 θα κατακτήσουν ξανά το πρωτάθλημα και θα φτάσουν μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου κυπελλούχων, όπου θα χάσουν με 2-1 από την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της θα έλθει το 1973, όταν θα κατακτήσει το κύπελλο UEFA, νικώντας την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ, στους διπλούς αγώνες με τελικό αποτέλεσμα 3-2 (νίκησε 3-0 στο Λίβερπουλ και έχασε με 2-0 στο Μενχενγκλάντμπαχ). Την ίδια χρονιά θα κατακτήσει και άλλο ένα πρωτάθλημα στην Αγγλία, αλλά και το Κύπελλο Αγγλίας το 1974, νικώντας 3-0 την Νιούκασλ Γιουνάιτεντ. Μετά από αυτό, ο Σάνκλι θα ανακοινώσει την αποχώρησή του από τον σύλλογο(12 Ιουλίου 1974). Οι οπαδοί και οι παίκτες του θα προσπαθήσουν να τον μεταπείσουν, όμως ο Σάνκλι θα εμμείνει στην απόφαση του και προπονητής της Λίβερπουλ θα γίνει ο βοηθός του Μπομπ Πέισλι.

Πρωταθλήτρια Ευρώπης
Ο Μπομπ Πέισλι (Bob Paisley) θα αποδειχθεί ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, αλλά και ένας από τους πιο πετυχημένους γενικότερα του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Στα εννέα χρόνια που παρέμεινε στην ομάδα (1974-1983), ο Πέισλι θα κατακτήσει κάθε χρονιά και κάποιον τίτλο, με εξαίρεση την πρώτη του χρονιά στην ομάδα (1974-1975). Το 1976 κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα Αγγλίας και επίσης το κύπελλο UEFA εκείνης της περιόδου κόντρα στη Κλαμπ Μπρυζ (συνολικό σκορ 4-3). Το 1977 η Λίβερπουλ κατέκτησε το πρώτο της κύπελλο πρωταθλητριών, νικώντας στον τελικό της Ρώμης την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ με σκορ 3-1, σε ένα παιχνίδι που ήταν το τελευταίο για τον Κέβιν Κίγκαν. Το 1978 θα καταφέρει να διατηρήσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Στον τελικό του Λονδίνου νίκησε την Κλαμπ Μπριζ με 1-0. Το 1981 θα επαναλάβει για τρίτη φορά την επιτυχία της στην Ευρώπη. Στον τελικό του Παρισιού νίκησε την ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης με 1-0. Με τον Πέισλι η Λίβερπουλ κατέκτησε συνολικά 6 πρωταθλήματα (1976, 1977, 1979, 1980, 1982 και 1983), 3 Κύπελλα πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), 1 κύπελλο UEFA (1976) και 4 φορές το Charity Shield (1976, 1979, 1980, 1982).
Μετά το τέλος της συνεργασίας με τον Πέισλι, προπονητής της έγινε ο Τζόε Φάγκαν (Joe Fagan). Την πρώτη του χρονιά, η Λίβερπουλ έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που κατέκτησε τρεις μεγάλους τίτλους την ίδια χρονιά, το πρωτάθλημα, το Λιγκ καπ κόντρα στην Έβερτον και το Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης στον τελικό της Ρώμης, εναντίον της Ρόμα (1-1, η Λίβερπουλ κέρδισε στα πέναλτι με 4-2). Στον τελικό αυτό, σημειώθηκαν και κάποια επεισόδια μεταξύ των Άγγλων και των Ιταλών οπαδών.
Η δεύτερη και τελευταία χρονιά του Φάγκαν στην ομάδα σημαδεύτηκε από τα γεγονότα στο Χέιζελ, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών κόντρα στη Γιουβέντους(29 Μαΐου 1985). Πριν από την έναρξη του αγώνα, οπαδοί της Λίβερπουλ επιτέθηκαν στους οπαδούς της Γιουβέντους. Κατά την διάρκεια των επεισοδίων ένα μέρος της εξέδρας έπεσε και καταπλάκωσε ένα μέρος των οπαδών. Συνολικά 39 άνθρωποι, κυρίως Ιταλοί, πέθαναν και πάνω από 350 τραυματίστηκαν. Ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά και η Γιουβέντους κέρδισε την Λίβερπουλ. Τα γεγονότα αυτά έκαναν την UEFA να τιμωρήσει τις Αγγλικές ομάδες με αποκλεισμό από τα διεθνή παιχνίδια, για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα. Η τιμωρία τους θα κρατήσει μέχρι το 1990.

1985-2004
Μετά την απόσυρση του Φάγκαν, προπονητής στην ομάδα έγινε ο παίκτης της Κέννυ Νταλγκλίς (Kenny Dalglish). Ο Νταλγκλίς ήταν ο πρώτος της προπονητής που ήταν και ταυτόχρονα παίκτης της, τουλάχιστον για την πρώτη του χρονιά (1985-86). Η χρονιά αυτή ήταν επιτυχημένη καθώς η Λίβερπουλ κατέκτησε το πρωτάθλημα αλλά και το κύπελλο στην Αγγλία. Η επόμενη χρονιά πάντως ήταν χωρίς κάποιον τίτλο, ενώ και το αστέρι της ομάδας, ο Ίαν Ρας πουλήθηκε στη Γιουβέντους. Το 1988 η Λίβερπουλ κατέκτησε το πρωτάθλημα, με τον αντικαταστάτη του Ρας, Τζον Άλντριτζ να είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας. Όμως η χρονιά έκρυβε και μια δυσάρεστη για την Λίβερπουλ έκπληξη, καθώς έχασε στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας από την Γουίμπλετον, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, με 1-0.
Το 1989 ο Ρας επέστρεψε στη Λίβερπουλ. Την χρονιά εκείνη η Λίβερπουλ κατέκτησε άλλο ένα κύπελλο Αγγλίας, αλλά κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης θα συμβεί άλλο ένα τραγικό περιστατικό, αυτή τη φορά στο γήπεδο Χίλσμπορο. Στις 15 Απριλίου του 1989 στο Σέφιλντ, στον ημιτελικό του κυπέλλου με την Νότιγχαμ Φόρεστ, 96 οπαδοί της Λίβερπουλ θα χάσουν την ζωή τους, όταν υπεράριθμοι οπαδοί της ομάδας θα εισέλθουν στη βόρεια κερκίδα του γηπέδου (ύστερα από λάθη των υπευθύνων) με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος από αυτούς να ποδοπατηθούν. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει την ομοσπονδία της Αγγλίας στο να λάβει αυστηρότερα μέτρα, που αργότερα έγιναν γνωστά ως Football Spectators Act, μεταξύ αυτών και στην υποχρεωτική χρήση καθισμάτων σε όλα τα γήπεδα της Αγγλίας.
Το 1990 κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα. Αν και η ποινή των Αγγλικών ομάδων έληξε το 1990, στη Λίβερπουλ επιβλήθηκε άλλη μία χρονιά επιπλέον. Τον Φεβρουάριο του 1991 ο Νταλγκλίς ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ομάδα και την θέση του πήρε αρχικά ο Ρόνι Μόραν (Ronnie Moran) και λίγο αργότερα ο Γκρέιαμ Σούνες (Graeme Souness). Το 1992 η Λίβερπουλ κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας, νικώντας 2-0 την Σάντερλαντ. Τα επόμενα χρόνια λανθασμένες μεταγραφικές επιλογές δεν θα οδηγήσουν την ομάδα σε κάποιο τίτλο. Πάντως, αρκετοί καλοί παίκτες από τις ακαδημίες της ομάδας όπως ο Ρόμπι Φάουλερ, ο Στιβ ΜακΜάναμαν και ο Τζέιμι Ρέντναπ ανέβηκαν στην πρώτη ομάδα. Το 1994 ο Ρόυ Έβανς (Roy Evans) αντικατέστησε τον Σούνες. Ο Έβανς, που ήταν στην ομάδα από την εποχή του Σάνκλι έμεινε στην ομάδα μέχρι το 1998. Κατα την διάρκεια της θητείας του η Λίβερπουλ κατέκτησε το 1995 το Λιγκ Καπ, νικώντας την Μπόλτον Γουόντερερς με 2-1 στον τελικό, ενώ έφτασε μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας το 1996, όπου έχασε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0. Το 1998 αντικαταστάθηκε από τον Ζεράρ Ουγιέρ (Gérard Houllier). Ο Ουγέρ οδήγησε την Λίβερπουλ σε άλλο ένα ευρωπαϊκό τίτλο το 2001, όταν η ομάδα κατέκτησε το κύπελλο UEFA, στον αγώνα ενάντια στην ισπανική Αλαβές, όπου η Λίβερπουλ νίκησε στην παράταση με 5-4. Την ίδια χρονιά κατέκτησε το Λιγκ καπ, το κύπελλο Αγγλίας και το FA Charity Shield, ενώ κέρδισε και στο Super cup την Μπάγερν Μονάχου. Την χρονιά αυτή ο Ουγιέρ αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα στη καρδιά που τον κράτησε τρεις μήνες μακρυά από την ομάδα. Το 2003 κερδίσει το Λιγκ καπ, αλλά η αμυντική τακτική του Ουγιέρ και τα κακά αποτελέσματα το 2004 έκαναν την ομάδα να διώξει τον Γάλλο προπονητή και στη θέση του να αποκτήσει τον Ισπανό Ραφαέλ Μπενίτεθ.

Περίοδος Μπενίτεθ
Ο Μπενίτεθ πήγε στην Λίβερπουλ από την Βαλένθια ΚΦ, με την οποία είχε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά (2003-2004) το Ισπανικό πρωτάθλημα και το κύπελλο UEFA. Αν και την πρώτη του χρονιά στο πρωτάθλημα η Λίβερπουλ τερμάτισε 5η, κατάφερε να κερδίσει το πέμπτο της Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, σε ένα συγκλονιστικό τελικό που έγινε στην Κωνσταντινούπολη, με αντίπαλο την Μίλαν. Η Μίλαν βρέθηκε να προηγείται στο ημίχρονο με 3-0, αλλά η Λίβερπουλ κατάφερε να ισοφαρίσει πετυχαίνοντας τρία γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Το παιχνίδι οδηγήθηκε τελικά στα πέναλτι και η Λίβερπουλ κέρδισε την Μίλαν με σκορ 3-2, με τον τερματοφύλακα της Γέρζι Ντούντεκ να αποκρούει το κρίσημο πέναλτι του Αντρέι Σεβτσένκο, και τον αρχηγό της Στίβεν Τζέραρντ να σηκώνει το κύπελλο και να χρήζεται ο πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα αλλά και αργότερα καλύτερος παίκτης της χρονιάς στην Ευρώπη. Η θέση της στο πρωτάθλημα δεν της επέτρεπε να πάρει μέρος στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά η UEFA έδωσε ειδική άδεια στην ομάδα, ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί τον τίτλο της, με την υποχρέωση όμως να ξεκινήσει από τον πρώτο προκριματικό γύρο.
Το 2006 κατέκτησε το Σούπερ Καπ νικώντας την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 3-1 στην παράταση, αλλά και το κύπελλο Αγγλίας νικώντας την Γουέστ Χαμ στα πέναλτι, στον τελευταίο τελικό που έγινε στο Μιλένιουμ Στάντιουμ, όπως και το FA Community Shield. Τον Δεκέμβριο του 2006 η επενδυτική ομάδα DIC (Dubai International Capital) πρόσφερε 450 εκατ. λίρες για να αγοράσει την ομάδα. Δύο αμερικανικής καταγωγής επιχειρηματίες, οι Τζορτζ Τζίλετ (George N. Gillett, Jr.) και Τομ Χικς (Tom Hicks), ιδιοκτήτες της ομάδας χόκεϊ Montreal Canadiens ο πρώτος και των ομάδων Dallas Stars και Texas Rangers ο δεύτερος, προσφέρθηκαν να αγοράσουν αυτοί την ομάδα, κάνοντας καλύτερη προσφορά. Τελικά ήταν αυτοί που τον Φεβρουάριο του έτους απέκτησαν την ομάδα με τελικό ποσό τα 470 εκατ. λίρες. Μέρος του ποσού πήγε για την κατασκευή του νέου γηπέδου της ομάδας, που θα ξεκινούσε λίγες μέρες αργότερα. Οι οπαδοί της ομάδας αρχικά υποδέχθηκαν θετικά τους νέους ιδιοκτήτες. Η κατάσταση άλλαξε όταν η οικονομική κρίση χτύπησε την ομάδα, η οποία βρέθηκε χρεωμένη λόγω των δανείων για το νέο γήπεδο., ενώ τα πράγματα χειροτέρεψαν μετά από ανακοίνωση για την ματαίωση της κατασκευής του νέου γηπέδου. Οι Τζίλετ και Χίκς αναγκάστηκαν να πουλήσουν μέρος των μετοχών τους στις ομάδες που είχαν στην Αμερική ώστε να ξεπληρώσουν τα χρέη, ενώ οι οπαδοί διαδήλωναν σε διάφορα παιχνίδια εναντίον των δύο επενδυτών, ζητώντας να πουλήσουν τις μετοχές τους.
Η ομάδα κάτω από της οδηγίες του Μπενίτεθ κατάφερε να φτάσει στο τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ στην Αθήνα, το 2007, με αντίπαλό ξανά την Μίλαν. Αυτή τη φορά η ιταλική ομάδα ήταν η νικήτρια, καθώς νίκησε την Λίβερπουλ με 2-1.
Η καλύτερη θέση του Μπενίτεθ με την Λίβερπουλ στο πρωτάθλημα ήταν η δεύτερη θέση που κατέλαβε το 2009, 4 πόντους πίσω από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Στις 3 Ιουνίου του 2010, μετά από μια αποτυχημένη χρονιά για την Λίβερπουλ, όπου τερμάτισε 7η στο πρωτάθλημα, η ομάδα ανακοίνωσε την λύση της συνεργασίας της με τον Μπενίτεθ, ο οποίος ακολούθως υπέγραψε συμβόλαιο με την Ίντερ Μιλάνου. Νέος προπονητής της Λίβερπουλ ανέλαβε ο Άγγλος Ρόι Χόντγκσον, ο οποίος μέχρι την προηγούμενη χρονιά καθόταν στον πάγκο της Φούλαμ, οδηγώντας την, για πρώτη φορά στην ιστορία της, μέχρι τον τελικό του Europa Cup, όπου έχασε από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Η Λίβερπουλ ανακοίνωσε επίσημα την έναρξη της συνεργασίας της με τον Χόντγκσον στις 1 Ιουλίου 2010.

Οικονομικά προβλήματα και η πώληση το 2010
Τον Απρίλιο του 2010, οι Τομ Χικς και Τζορτζ Τζιλέτ ανακοίνωσαν επίσημα πως είναι έτοιμοι να πουλήσουν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών τους. Νέος πρόεδρος ανέλαβε ο Μάρτιν Μπρούτον. Ο Μπρούτον ανέλαβε να βρει αγοραστές για την ομάδα η οποία χρωστά στην τράπεζα της Σκοτίας (Royal Bank of Scotland - RBS), στην οποία ο ίδιος είναι στέλεχος, 285 εκατομμύρια ευρώ, με την ίδια την τράπεζα όμως να διαψεύδει πως βρίσκεται σε διαδικασία πώλησησης της ομάδας Σύμφωνα με δημοσιεύματα, για την απόκτηση της ιστορικής ομάδας του Λίβερπουλ ενδιαφέρθηκε ο Κινέζος επιχειρηματίας Κένι Χουάνγκ, αν και ο ίδιος ο επιχειρηματίας διέψευσε αρχικά πως υπήρχε ενδιαφέρον από μέρους του. Λίγες μέρες αργότερα επανήλθε ως ένας από τους βασικούς υποψήφιους αγοραστές, αλλά ύστερα από λίγες μέρες ανακοίνωσε πως αποσύρει οριστικά την πρότασή του για την αγορά της ομάδας. Για την απόκτηση της ομάδας ακούστηκαν επίσης τα ονόματα των Γιάχια Κίρντι από την Συρία και των Μούκες Αμπανί και Σουμπράτα Ρόι από την Ινδία.
Μετά από διάφορες άκαρπες προσπάθειες, στις 6 Οκτωβρίου 2010, ο πρόεδρος της ομάδας Μάρτιν Μπρότον, με επίσημη ανακοίνωση στο επίσημο site της ομάδας, ενημέρωσε πως «ολοκληρώθηκε η συμφωνία για την μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της Λίβερπουλ» στη New England Sports Ventures (NESV), του Αμερικανού επιχειρηματία Τζον Γουίλιαμ Χένρι, ιδιοκτήτρια και της ομάδας μπέισμπολ Boston Red Sox, έναντι ποσού που ξεπερνούσε τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Σε δηλώσεις του ο Μπρότον άφησε αιχμές κατά των Χικς και Τζιλέτ λέγοντας πως είχαν την διάθεση «να κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να εμποδίσουν τη συμφωνία». Οι δύο τελευταίοι ανακοίνωσαν πως δεν ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν την ομάδα στη NESV, καθώς οι ίδιοι δεν καλύπτονταν οικονομικά. Για αυτό τον λόγο αντικατέστησαν το διοικητικό της συμβούλιο (που είχε αποφασίσει ομόφωνα την πώληση) με άλλο και το θέμα παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη, με το Ανώτατο Δικαστήριο να αποφασίζει για την τύχη της ομάδας. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης από το Ανώτατο Δικαστήριο (12 Οκτωβρίου) οι Χικς και Τζιλέτ υποστήριξαν πως το ΔΣ της ομάδας δεν έλαβε υπόψιν, στην αρχική του απόφαση, πιο συμφέρουσες προσφορές από αυτήν της NESV, ενώ από την πλευρά της η Royal Bank of Scotland κατηγόρησε τους ιδιοκτήτες ότι παραβίασαν τους όρους της συμφωνίας τους σχετικά με την πώληση του συλλόγου. Παράλληλα, την ίδια μέρα, εμφανίστηκε νέα πρόταση για αγορά της Λίβερπουλ, ύψους 368 εκατομμυρίων ευρώ, από τον επιχειρηματία Πίτερ Λιμ από τη Σιγκαπούρη.
Στις 13 Οκτωβρίου το Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου δέχθηκε την πώληση της ομάδας στη NESV, όπως είχε αρχικά αποφασιστεί, ενώ επανέφερε και τα παλαιά μέλη του ΔΣ στις θέσεις τους. Από την ομάδα ανακοινώθηκε πως θα προχωρήσουν άμεσα στην πώληση της ομάδας με νέα συνέλευση του ΔΣ, αλλά οι Χικς και Τζίλετ παρουσίασαν εκεί έγγραφο δικαστηρίου του Τέξας μέσω του οποίου αξίωναν περίπου 1 δις λίρες, ποσό που υποστηρίζουν πως αντιστοιχεί στην οικονομική ζημία που έχουν υποστεί, με επίσημη ετυμηγορία για εκδίκαση της υπόθεσης στις 25 Οκτωβρίου και προσωρινή απόφαση απαγόρευσης της πώλησης του συλλόγου μέχρι τότε. Με νέα ανακοίνωσή του, στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας, το ΔΣ έκανε λόγο για καταστροφική κίνηση από την πλευρά των δύο Αμερικανών ιδιοκτητών. Η ομάδα οδήγησε την υπόθεση εκ νέου στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας, το οποίο αποφάνθηκε ότι το δικαστήριο του Τέξας δεν είχε καμία αρμοδιότητα να επέμβει στην υπόθεση και διέταξε να προχωρήσει η πώληση της Λίβερπουλ ως το απόγευμα της 15ης Οκτωβρίου, όταν και έληγε η προθεσμία της RΒS για αποπληρωμή των χρεών.
Τελικά, στις 15 Οκτωβρίου, η πώληση της Λίβερπουλ στη NESV ολοκληρώθηκε έναντι 343 εκατ. ευρώ. Νέος πρόεδρος της ομάδας ανέλαβε ο συνιδρυτής και πρόεδρος της NESV, Τομ Γουέρνερ (Tom Werner). Μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας, οι πρώην ιδιοκτήτες Χικς και Τζιλέτ κατέθεσαν ερώτημα στο Ανώτατο δικαστήριο για να αρθούν οι περιορισμοί που απαγορεύουν στον ίδιο και τον Τζορτζ Τζιλέτ να διεκδικήσουν αποζημίωση ύψους 1 δισεκατομμυρίου λιρών από τη Royal Bank of Scotland και τη NESV. Το Ανώτατο δικαστήριο του Λονδίνου αποφάσισε πως ενώ οι δύο πρώην ιδιοκτήτες μπορούν να κινηθούν ζητώντας πληροφορίες σε Αμερικανά δικαστήρια, πρέπει να πάρουν άδεια από δικαστή του Ην. Βασιλείου για να καταθέσουν οποιαδήποτε έφεση σε δικαστήριο της χώρας τους.
Στις αρχές Ιανουαρίου του 2011 η νέα διοίκηση αντικατέστησε τον Ρόι Χόντγκσον αποκτώντας στη θέση του προπονητή τον παλιό ποδοσφαιριστή και προπονητή της ομάδας Κένι Νταλγκλίς, με συμβόλαιο μέχρι το τέλος της περιόδου.Με τον οποίο και μετά το 2012 κατέκτησε το λιγκ καπ κόντρα στην Κάρντιφ με σκορ 2-2 στην κανονική διάρκεια 3-3 στην παράταση και σκορ 4-3 στα πέναλτι

Γήπεδο
Η ομάδα του Λίβερπουλ χρησιμοποιεί από την ίδρυσή της το στάδιο του Άνφιλντ, το οποίο χτίστηκε το 1884 σε οικόπεδο δίπλα στο Πάρκο Στάνλεϊ. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά από την Έβερτον, πριν αυτή μετακομίσει στο Γκούντισον Παρκ μετά από μια διαφωνία για το ενοίκιο με τον ιδιοκτήτη του σταδίου Τζον Χούλντινγκ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση της ομάδας της Λίβερπουλ.
Ο πρώτος αγώνας της Λίβερπουλ στο Άνφιλντ δόθηκε το 1892. Αν και η χωρητικότητα του γηπέδου ήταν 20.000, μόνο 100 θεατές παρακολούθησαν τον πρώτο αυτό αγώνα της ομάδας στο Άνφιλντ. Το 1906 δημιουργήθηκε η εξέδρα the Kop.
Παλαιότερα μπορούσε να υποδεχθεί πάνω από 60.000 θεατές (οι περισσότεροι όρθιοι), ενώ είχε χωρητικότητα 55.000 μέχρι το 1990. Μετά την έκθεση Taylor και την αλλαγή των κανονισμών για την ασφάλεια στα γήπεδα από την Premier League, η Λίβερπουλ υποχρεώθηκε να μετατρέψετε το Άνφιλντ σε γήπεδο χωρίς θέσεις για όρθιους, κάτι που έφερε μείωση στη χωρητικότητα του σε 45.276 θέσεις. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν στη 1 Σεπτεμβρίου 1992. Μία επιπλέον μικρή κερκίδα προστέθηκε το 1998, γεγονός που αύξησε κάπως τη χωρητικότητα. Η σημερινή χωρητικότητά του είναι 45.362 θέσεις.
Λόγω των δυσκολιών για την αύξηση της χωρητικότητας στο Άνφιλντ, η Λίβερπουλ ανακοίνωσε σχέδια για την μετακίνησή της σε ένα νέο γήπεδο στην περιοχή τον Μάιο του 2002. Τον Σεπτέμβριο του 2006 το Δημοτικό Συμβούλιο του Λίβερπουλ συμφώνησε να χορηγήσει Λίβερπουλ για 999 έτη μίσθωσης της γης στην προτεινόμενη θέση. Μετά την εξαγορά του συλλόγου το Φεβρουάριο του 2007 από τους Τζιλέτ και Χικς, το προτεινόμενο γήπεδο ξανασχεδιάστηκε. Τον Νοέμβριο του 2007, το νέο σχέδιο εγκρίθηκε ξανά από το Συμβούλιο, και ξεκίνησε η κατασκευή του τον Ιούνιο του 2008. Η κατασκευή του γηπέδου διακόπηκε, όμως, το Μάιο του 2008, καθώς προέκυψε πρόβλημα χρηματοδότησης.

Προπονητικές εγκαταστάσεις
Η ομάδα χρησιμοποιεί για τις προπονήσεις της το Μέλγουντ (Melwood), μια έκταση στο Δυτικό Ντέρμπι στο Λίβερπουλ. Αρχικά η έκταση αυτή ανήκε στο τοπικό σχολείο του St Francis Xavier. Μέχρι το 1959 βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση, αλλά αναβαθμίστηκε την εποχή του Μπιλ Σάνκλι. Τον Ιανουάριο του 2001 ξεκίνησαν εκεί οι εργασίες δημιουργίας του Millennium Pavilion, μιας σύγχρονης μονάδας για τους παίκτες και προπονητές.
Οι ακαδημίες της ομάδας δεν χρησιμοποιούν το Μέλγουντ, αλλά βρίσκονται στην κωμόπολη Κέρκμπι (Kirkby).

Έμβλημα
Το έμβλημα της αναπαριστά το liver bird μέσα σε μία ασπίδα. Πάνω από την ασπίδα υπάρχει μία αναπαράσταση του μνημείου του γηπέδου της, της πύλης Shankly Gates, που δημιουργήθηκε το 1982 πρός τιμήν του πρώην προπονητή της Μπιλ Σάνκλι, και όπου υπάρχει και ο τίτλος του ύμνου της (You'll Never Walk Alone). Αριστερά και δεξιά της ασπίδας υπάρχουν δύο φλόγες, αναφορά σε ένα άλλο μνημείο που υπάρχει έξω από το γήπεδο προς τιμήν των 96 νεκρών οπαδών της ομάδας στην τραγωδία του Χίλσμπορο το 1989.

Διακριτικό αμφίεσης
Το 2012, ο σύλλογος αφαίρεσε από τη φανέλα της Warrior Sports την ασπίδα και τις πύλες, επιστρέφοντας στο σήμα που είχε η Λίβερπουλ στις εμφανίσεις της δεκαετίας του 1970. Οι φλόγες μετακινήθηκαν προς το πίσω μέρος του γιακά της φανέλας, γύρω από τον αριθμό 96 όσοι και οι φίλαθλοι που σκοτώθηκαν στο Χίλσμπορο.

Χρώματα
Στην αρχή η Λίβερπουλ χρησιμοποιούσε παρόμοια χρώματα με αυτά της Έβερτον, δηλαδή το μπλε και το λευκό. Το 1896 διάλεξε το κόκκινο και το λευκό χρώμα για τις εμφανίσεις της (κόκκινες φανέλες, λευκά σορτς) και το 1901 το liver bird, το πουλί σύμβολο της πόλης του Λίβερπουλ, για έμβλημα της. Το 1964, σε έναν αγώνα με την ΡΣΚ Άντερλεχτ η Λίβερπουλ έπαιξε για πρώτη φορά με κατακόκκινες εμφανίσεις, χρώματα που χρησιμοποιεί από τότε.
Η Λίβερπουλ ήταν η πρώτη ομάδα στο Αγγλικό πρωτάθλημα που φιλοξένησε στη φανέλα της το όνομα κάποιου χορηγού, όταν το 1979 ήρθε σε συμφωνία με την Hitachi.

Προσωνύμια
Το προσωνύμιο της ομάδας είναι «Οι Κόκκινοι» (The Reds) και προέρχεται από το χρώμα των εμφανίσεων της ομάδας. Η πρώτη ομάδα της Λίβερπουλ, που αποτελούταν από Σκωτσέζους ποδοσφαιριστές, τα επώνυμα των οποίων άρχιζαν από "Μακ", αποκαλούταν από τους φίλαθλους ως «η ομάδα των Μακς» (the team of the Macs).

You'll Never Walk Alone
Η πύλη Shankly Gates, η οποία αναπαριστάται στο επάνω μέρος του εμβλήματος της Λίβερπουλ
Ο ύμνος της Λίβερπουλ, με τίτλο "You'll Never Walk Alone" θεωρείται ένα από τα πιο γνωστά ποδοσφαιρικά τραγούδια. Οι συνθέτες του είναι οι Richard Rodgers και Oscar Hammerstein II, και είναι κομμάτι από το μιούζικαλ Carousel, του 1945. To 1963 το συγκρότημα "Gerry & The Pacemakers" από το Λίβερπουλ κυκλοφόρησε ένα single με το συγκεκριμένο τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία. Σύντομα το τραγούδι έγινε ο ύμνος της Λίβερπουλ.
Το τραγούδι ακούγεται να τραγουδιέται στο Άνφιλντ από οπαδούς της ομάδας, στο τραγούδι "Fearless" των Pink Floyd από τον δίσκο Meddle.

Οπαδοί και αντίπαλοι
Η Λίβερπουλ έχει ένα μεγάλο κοινό, τόσο στην Αγγλία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Την περίοδο 2008-09 είχε τον τέταρτο μεγαλύτερο μέσο όρο εισιτηρίων στη Πρέμιερ Λιγκ, 44.318 εισιτήρια ανά αγώνα που αντιπροσωπεύει το 96,8% της χωρητικότητας του σταδίου της. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ αρκετές φορές αναφέρουν τους εαυτούς τους με το προσωνύμιο "Kopites", που προέρχεται από το όνομα μιας κερκίδας (the Kop) στο Άνφιλντ. Kop ή Spion Kop ονομάζονται στην Αγγλία οι κερκίδες οι οποίες δεν έχουν καθίσματα, ενώ το όνομα προέρχεται από την μάχη του Spion Kop κατά τον δεύτερο πόλεμο των Μπόερ. Η συγκεκριμένη κερκίδα στο Άνφιλντ βρίσκεται πίσω από το ένα τέρμα, ενώ σήμερα έχει πια καθίσματα, αλλά διατηρεί ακόμα αυτό το όνομα.
Η κύρια αντίπαλος της Λίβερπουλ είναι η Έβερτον. Όμως το τοπικό ντέρμπι, το ντέρμπι του Μερσεϊσάιντ (Merseyside derby), πολλές φορές αποκαλείται και "φιλικό ντέρμπι" ενώ συχνά οπαδοί των δύο ομάδων μπορεί να βρίσκονται και στην ίδια κερκίδα. Αν και οι κύριοι λόγοι των διαφορών τους ήταν θρησκευτικοί, οι οπαδοί και των δύο ομάδων προέρχονται κυρίως από τους Μεθοδιστές. Από την άλλη, υπάρχει μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ των οπαδών της Λίβερπουλ με αυτούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η τελευταία μάλιστα απευθείας μεταγραφή μεταξύ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ έγινε το 1964. Το παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων αναφέρεται και ως Βορειοδυτικό Ντέρμπι (North West derby) και θεωρείται το μεγαλύτερο ντέρμπι της Αγγλίας. Η αντιπαλότητα των δύο ομάδων έχει βάση της στην εμπορική αντιπαλότητα μεταξύ των δύο πόλεων, του Μάντσεστερ και του Λίβερπουλ, ενώ στο πέρασμα των ετών οι οπαδοί τους ερίζουν για το ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα στο νησί, καθώς έχουν κατακτήσει σχεδόν ισάριθμους τίτλους.
Οι οπαδοί της Λίβερπουλ θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τα γεγονότα του Χέιζελ. 27 από αυτούς συνελήφθησαν , με την πλειοψηφία τους να προέρχεται από το Μερσεϊσάιντ. Πριν από το Χέιζελ κάποιοι είχαν δημιουργήσει ξανά προβλήματα. Το 1989 δεκατέσσερις από αυτούς καταδικάστηκαν για ανθρωποκτονία με 3 χρόνια φυλάκιση.
Μετά το περιστατικό του Χίλσμπορο, η εφημερίδα The Sun εξέδωσε ένα άρθρο με τίτλο Η Αλήθεια (The Truth). Στο άρθρο η εφημερίδα υποστήριζε ότι οι οπαδοί της είχαν κλέψει τους νεκρούς και ότι είχαν επιτεθεί στους αστυνομικούς. Η έρευνα απέδειξε πως αυτό ήταν λανθασμένη πληροφορία, όμως οδήγησε σε ένα γενικευμένο στη πόλη μποϋκοτάζ της εφημερίδας. Μετά την τραγωδία, ιδρύθηκαν διάφοροι οργανισμοί για τα θύματα.

Τίτλοι
Αγγλία
18 Πρωταθλήματα Αγγλίας:
1901, 1906, 1922, 1923, 1947, 1964, 1966, 1973, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1988, 1990.
7 Κύπελλα Αγγλίας:
1965, 1974, 1986, 1989, 1992, 2001, 2006.
8 Λιγκ Καπ Αγγλίας:
1981, 1982, 1983, 1984, 1995, 2001, 2003, 2012.
15 FA Charity Shield / FA Community Shield :
1964, 1965, 1966, 1974, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1986, 1988, 1989, 1990, 2001, 2006
1 Super Cup* :
1986.
Ευρώπη
5 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης - Champions League:
1977, 1978, 1981, 1984, 2005.
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ:
1973, 1976, 2001.
3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ:
1977, 2001, 2005.
* Η διοργάνωση αυτή (Super Cup) έγινε μόνο μια χρονιά, το 1986, μετά τα γεγονότα στο Χέιζελ και την τιμωρία των αγγλικών ομάδων. Στη διοργάνωση πήραν μέρος οι ομάδες που είχαν κανονικά το δικαίωμα να συμμετέχουν στους ευρωπαϊκούς αγώνες εκείνης της χρονιάς. Η αντίστοιχη διοργάνωση με το Σούπερ Καπ άλλων χωρών είναι το FA Community Shield.

πηγη: el.wikipedia.org

15 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή


Η Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας ομιλίας του αμερικανού προέδρου Τζον Κένεντι, που έθεσε τις βάσεις του καταναλωτικού κινήματος.

Στις 15 Μαρτίου του 1962 ο Τζον Κένεντι, σε μία μνημειώδη ομιλία του στο Κογκρέσο, σκιαγράφησε τα τέσσερα βασικά καταναλωτικά δικαιώματα: Ικανοποίηση των βασικών αναγκών, ασφάλεια, πληροφόρηση και επιλογή.

Είπε, μεταξύ άλλων: « Καταναλωτές είμαστε όλοι! Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική μονάδα, η οποία επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται σχεδόν από κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική απόφαση. Ο καταναλωτής είναι η μόνη σημαίνουσα οικονομική μονάδα, η οποία δεν είναι αποτελεσματικά οργανωμένη και της οποίας οι απόψεις δεν ακούγονται.»

πηγη: http://www.sansimera.gr/worldays/5

15 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας

Η 15η Μαρτίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας το 1997, με πρωτοβουλία αναρχικών οργανώσεων της Ελβετίας, με αφορμή τον ξυλοδαρμό δύο παιδιών ηλικίας 11 και 12 ετών από αστυνομικούς.

Η αφιέρωση της 15ης Μαρτίου στη διαμαρτυρία εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας αποτέλεσε πρωτοβουλία κυρίως δύο αναρχικών οργανώσεων, της κολεκτίβας COBP κατά της αστυνομικής βίας στο Μοντρεάλ του Καναδά και της ελβετικής ομάδας «Μαύρη Σημαία».

Σε 14 χώρες περισσότερες από 50 οργανώσεις διοργανώνουν σχεδόν κάθε χρόνο εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Το 2006 οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου και από τις 14 αυτές χώρες, κατήγγειλαν μέσα από τις εκδηλώσεις τους, την αστυνομική βαρβαρότητα και κατ' επέκταση τη βαρβαρότητα του Κράτους, που κατευθύνεται κατά των «ανεπιθύμητων προσώπων», που περιλαμβάνουν φτωχούς, άστεγους, μετανάστες, εργάτες, ιερόδουλες και ακτιβιστές.

Φυσικά η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας δεν είναι παγκοσμίως αποδεκτή. Στις ΗΠΑ, ήδη από το 1995 είχε αφιερωθεί στον ίδιο σκοπό η 22α Οκτωβρίου.

Κατά κύριο λόγο, στόχος της ημέρας αυτής είναι η ενίσχυση των δεσμών μεταξύ ομάδων που εργάζονται άμεσα ή έμμεσα εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας σε όλο τον κόσμο. Η αλληλεγγύη για τα θύματα αστυνομικής βίας λαμβάνει ιδιαίτερα οργανωμένη μορφή στον Καναδά, όπου κάθε χρόνο υπάρχει μεγάλη προσέλευση στις διαμαρτυρίες.

Οι τρόποι καταστολής που εφαρμόζονται πλέον από τις περισσότερες κυβερνήσεις, για τη διατήρηση της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης, έχουν προκαλέσει τα τελευταία χρόνια έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα, όπως αποδεικνύουν αμέτρητα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας που έχουν έρθει στο φως μόνο τα τελευταία χρόνια, με δραματικό αποκορύφωμα τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε.

15 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Επαφής

Η Παγκόσμια Ημέρα Επαφής γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαρτίου από τους απανταχού λάτρεις της εξωγήινης ζωής.

Την ημέρα αυτή οι διάφοροι «ουφολόγοι» προσπαθούν να κάνουν γνωστές τις θέσεις τους και να έλθουν σε «φιλική και ειρηνική επαφή» με εξωγήινους.

Ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1953 από το Διεθνές Γραφείο Ιπταμένων Δίσκων (IFSB).


ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

15 Μαρτίου 2011: Ογκώδεις διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ. Αρχή του εμφυλίου πολέμου στην Συρία.

Ο εμφύλιος σπαραγμός στην Συρία χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που χτύπησε την ανθρωπότητα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ 10,6 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Πως όμως φτάσαμε ως εδώ;

  • Φεβρουάριος 2011: Την στιγμή που οι διαμαρτυρίες αυξάνονταν στη Μέση Ανατολή, παιδιά στην Νότια Συρία συνελήφθησαν και τιμωρήθηκαν για ένα γκράφιτι που εναντιωνόταν στο καθεστώς. 
  • Μάρτιος 2011: Πλήθος κόσμου ξεχύνεται στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τους βασανισμούς. Οι δυνάμεις της κυβέρνησης ανοίγουν πυρ, σκοτώνοντας δεκάδες.
  • Ιούλιος 2011: Οι διαδηλωτές οργανώνονται, ενώ διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις ξεπηδούν με στόχο να ανατρέψουν τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασάντ.
  • Αύγουστος-Οκτώβριος 2011: Οι ΗΠΑ και η ΕΕ καλούν τον Ασάντ να παραιτηθεί, η Ρωσία και η Κίνα ασκούν βέτο στην πρόταση των Ηνωμένων Εθνών να δοθεί τέλος στο αιματοκύλισμα.
  • Δεκέμβριος 2011-Φεβρουάριος 2012: Πολλές ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις ξεπηδούν ανάμεσα στους αντικαθεστωτικούς με την ευχή του Ayman al-Zawahiri, αρχηγού της al Qaeda.
  • Απρίλιος 2012: Ο πρώην επικεφαλής των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν, προτείνει σχέδιο για μείωση των εχθροπραξιών, το οποίο ποτέ όμως δεν τέθηκε σε λειτουργία.
  • Ιούνιος-Ιούλιος 2012: Ο ΟΗΕ κατηγορεί την Συρία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
  • Αύγουστος 2012: Ο Μπάρακ Ομπάμα προειδοποιεί τον Ασάντ ότι εάν κάνει χρήση χημικών όπλων, θα περάσει μια «κόκκινη γραμμή».
  • Φεβρουάριος 2013: Οι νεκροί αγγίζουν τους 60.000 και οι ΗΠΑ υπόσχονται ότι θα ενισχύσουν με φάρμακα και τρόφιμα τους Σύρους επαναστάτες.
  • Άνοιξη 2013: Οι τζιχαντιστές, σπόροι της al Qaeda, καταλαμβάνουν την πόλη Raqqa στην βόρεια Συρία.
  • Μάιος 2013: Η ΕΕ κάνει εμπάργκο στην Συρία και παρέχει όπλα στους αντικαθεστωτικούς. Η Ρωσία από την άλλη ενισχύει τις δυνάμεις του Ασάντ.
  • Αύγουστος 2013: Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώνονται έξω από την Δαμασκό, σε μια επίθεση όπου όλα δείχνουν ότι έγινε χρήση χημικών όπλων. Ο Ομπάμα ζητά από το Κογκρέσο να εγκρίνει μια στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία.
  • Σεπτέμβριος 2013: Οι ΗΠΑ επιτίθενται στις συριακές δυνάμεις και η Ρωσία ζητά να τεθεί η χρήση χημικών όπλων στην Συρία κάτω από διεθνή έλεγχο.
  • Φεβρουάριος 2014: Συζητήσεις για μια ειρηνική λύση στον πόλεμο δεν οδηγούν πουθενά. Οι νεκροί αγγίζουν τους 140.000 και εκατοντάδες άνθρωποι ξεκινούν το ταξίδι της προσφυγιάς.
  • Ιούνιος 2014: Οι ακραίες ισλαμικές οργανώσεις εγκαθιδρύουν το Ισλαμικό Κράτος που ξεκινά από την δυτική Συρία και εκτείνεται στο ανατολικό Ιράκ. Ηγέτης είναι ο Abu Bakr al-Baghdadi και η οργάνωση καταλαμβάνει την Μοσούλη.
  • Αύγουστος 2014: Το Ισλαμικό Κράτος δημοσιεύει τον αποκεφαλισμό του αμερικανού δημοσιογράφου James Foley. Είχαν προηγηθεί δεκάδες δολοφονίες ξένων δημοσιογράφων και γιατρών που είχαν καταφτάσει στη Συρία.
  • Σεπτέμβριος 2014: Οι ΗΠΑ ξεκινούν τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία με στόχο την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
  • Ιανουάριος 2015: Οι Κούρδοι αντάρτες απωθούν τους τζιχαντιστές από το Κομπάνι.
  • Μάιος-Αύγουστος 2015: Το Ισλαμικό Κράτος καταλαμβάνει την Παλμύρα και καταστρέφει αρχαιότητες.
  • Σεπτέμβριος 2015: Η Ρωσία ξεκινά αεροπορικές επιδρομές εναντίον των ανταρτών στη Συρία.
πηγη: http://www.huffingtonpost.gr/

15 Μαρτίου 1993: H κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποστέλλει κλιμάκιο των ΜΑΤ στον Υμηττό για να ξηλώσει την κεραία του τηλεοπτικού σταθμού του Βασίλη Λεβεντη «Κανάλι 40».


 Ο σταθμός ιδρύθηκε το 1990 από τον πολιτικό Βασίλη Λεβέντη και ονομαζόταν Κανάλι 67. Την πρώτη του ονομασία την πήρε από τον δίαυλο 67 UHF από τον οποίο εξέπεμπε ο σταθμός από το Κέντρο Εκπομπής Πάρνηθας.
To πρόγραμμά του ήταν κυρίως μουσικό, με πολιτικές εκπομπές του Βασίλη Λεβέντη που έχουν μείνει κυριολεκτικά στην τηλεοπτική ιστορία της cult τηλεόρασης, ενώ υπήρχαν και διάφορες οικολογικές εκπομπές στο πνεύμα των Οικολόγων Πρασίνων που εκπροσωπούσε ο ιδρυτής του.

Σημαντικό μέρος του προγράμματος καταλαμβάνουν ενημερωτικές, ψυχαγωγικές και μουσικές  εκπομπές, εκπομπές τηλεμάρκετινγκ και εκπομπές για την ορθοδοξία . Πολύ νωρίς το πρωί προβάλλονται και εκπομπές ντοκιμαντέρ. Επιπλέον προβάλλονται και εκπομπές  trash tv.
Ο πραγματικός λόγος δημιουργίας και ύπαρξης του τηλεοπτικού σταθμού ήταν ουσιαστικά η διάδοση του πολιτικού κόμματος 'ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ ' και των απόψεων του προέδρου του Βασίλη Λεβέντη όπου ήταν και ιδιοκτήτης του .
O πρωτος σκηνοθετης του ητο ο Νικος Κεμαλης με εκπομπες οπως WEST SIDE-Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ 2000 -ΙΑΤΡΙΚΗ -OΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ.
Λίγα χρόνια μετά μετονομάστηκε σε Κανάλι 40 λόγω της μεταφοράς του στη συχνότητα 40 UHF. Το 2001 πουλήθηκε στον Φίλιππο Βρυώνη και μετονομάστηκε σε Extra Channel, ενώ δύο χρόνια αργότερα πήρε την ονομασία  Extra3. Σήμερα, ο Βασίλης Λεβέντης έχει εκπομπή στο κανάλι κάθε Κυριακή.Από της 3 Σεπτεμβρίου 2010 εκπέμπεται ψηφιακά στην Αττική.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο σταθμός έγινε ιδιαίτερα γνωστός μετά το κλείσιμο του και με την άνθιση του ίντερνετ λόγω της μεγάλης διάδοσης ενός video με την τελευταία εκπομπή του καναλιού 40 που εμφανίζεται ο Βασίλης Λεβέντης να παρουσιάζει μια γραφική εκπομπή που έχει σχολιαστεί με ποικίλους τρόπους 

πηγη: http://athenstvchannels.blogspot.gr/