Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

23 Νοεμβρίου 1912. Η απελευθέρωση του Συρράκου






Το 1881, με τη συνθήκη του Βε­ρολίνου και την παραχώρηση στην Ελλάδα της Θεσσαλίας και μέρους της Ηπείρου το Συρράκο θρηνεί, γιατί παραμένει κάτω από τον Τουρ­κικό ζυγό και τα σύνορα μπαίνουν κατά μήκος του Χρούσια παραπότα­μου του Αράχθου σε απόσταση ανα­πνοής από το χωριό μας.
Ο Χρούσιας πλέον αποτελεί το φυσικό σύνορο Ελλάδας και Τουρκίας και τα «διαμάντια»της Πίνδου, Συρράκο και Καλαρρύτες ανήκουν πλέον σε ξεχωριστά κράτη.

Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 Βουλγαρία, Σερβία και Ελλάδα κή­ρυξαν τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι περιορισμένες δυνάμεις που αρχικά είχαν διατεθεί στο στρατό Ηπείρου δεν επέτρεψαν την ανάληψη της επιθετικής ενέρ­γειας τις πρώτες μέρες του πολέ­μου. Από τις 17 Οκτωβρίου όμως οστρατός ενισχύθηκε σημαντικά. Έτσι έγινε δυνατή η απελευθέρωση της Πρέβεζας στις 21 Οκτωβρίου.
Στις 31 Οκτωβρίου μετά από σκληρή μάχη απελευθερώθηκε το Μέτσοβο. Μετά τη νέα σημαντική ενίσχυ­ση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ηπείρου το Στρατηγείο σχεδίασε να επιτεθεί κατά των Ιωαννίνων στις 26Νοεμβρίου. Τότε συγκρότησε δύο ανεξάρτητα αποσπάσματα για την υποστήριξη της κύριας ενέργειας από τα πλευρά και τα νώτα.
Το ένα από αυτά συγκροτήθηκε στην πε­ριοχή του χωριού Πράμαντα και είχε δύναμη 1750 οπλιτών. Το απόσπασμα Πραμάντων έλα­βε διαταγή από τον αρχηγό του στρατού Ηπείρου να βρίσκεται το πρωί της 26ηςΝοεμβρίου στα οχυρώματα της Καστρίτσας νοτιοανα­τολικά των Ιωαννίνων. Ο διοικητής του αποσπάσματος συνταγματάρ­χης Αριστοτέλης Κόρακας έδωσε την εξής διαταγή: Ο Λόχος Ευζώνων και τα εθελο­ντικά σώματα προσκόπων, δυνάμε­ως περίπου 600 αντρών, να κινη­θούν το πρωί της 23ης Νοεμβρίου από το χωριό Καλαρρύτες και να επιτεθούν κατά των τουρκικών τμη­μάτων που ήταν στην περιοχή Συρράκο-Αγ. Γεώργιος

Αλλά ας δούμε πως αναφέρονται τα γεγονότα της απελευθέρωσης του Συρράκου και της γύρω περιοχής στο παρακάτω απόσπασμα, που είναι απ’ το δίτομο έργο «ΣΥΡΡΑΚΟ: ΠΕΤΡΑ – ΜΝΗΜΗ – ΦΩΣ» και που εκδόθηκε απ’ το Πνευματικό Κέντρο Συρράκου το 2004.
Το κείμενο έχει γράψει ο Ιωσήφ Ε. Ζιώγας

Μετά από αναμονή αρκετών ημερών επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα της απελευθέρωσης του Συρράκου. Πολύ πριν απ’ τη αυγή της 23ης Νοεμβρίου 1912 άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο του Διοικητή του αποσπάσματος Πραμάντων. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, τοσώμα Καλαρρυτών, που είχε διαιρεθεί σε τρία τμήματα, άρχισε να κινείται με συντονισμένη νυκτερινή πορεία προς την περιοχή του Συρράκου.

Ο θρυλικός Γιάννης Καλογερής
Το πρώτο τμήμα, που αποτελούνταν από Ευζώνουςκαι από το σώμα του θρυλικού οπλαρχηγού της Κρήτης Γιάννη Καλογερή, αφού πέρασε τις δύσβατες και χιονισμένες κορυφές βόρεια του Συρράκου, συγκρούστηκε με τουρκική διμοιρία που ερχόντανε απ’ το Παλαιοχώρι, για να βοηθήσει τους Τούρκους του Συρράκου. Ο Καλογερής με τα παλικάρια του συνέτριψε τους εχθρούς και τους έτρεψε σε φυγή. Στη συνέχεια ακολουθώντας την κορυφογραμμή κατευθύνθηκε προς τον Αϊ Γιώργη.
Το δεύτερο τμήμα με αρχηγό τον ανθυπασπιστή Στούμπο και οδηγό τον Παλαιοχωρίτη Β. Ρούκηκινήθηκε προς το εξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, νότια του Συρράκου, όπου υπήρχε φρουρά 30 Τούρκων στρατιωτών. Οι Έλληνες έφτασαν στο χιονισμένο Αι Γιώργη νύχτα και περικύκλωσαν τους Τούρκους που βρίσκονταν στο υπόστεγο της εκκλησίας. Τα ξημερώματα με τους πρώτους πυροβολισμούς οι Έλληνες αιφνιδίασαν τους Τούρκους που τράπηκαν σε φυγή με κατεύθυνση το Παλαιοχώρι.
Οι πρώτες χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες απ’ την καμπάνα του Αι Γιώργη ακούστηκαν στο Συρράκου και προανήγγειλαν την απελευθέρωση της κωμόπολης.

Τέλος, η κύρια δύναμη του σώματος Καλαρρυτών, που αποτελούνταν απο δύναμη Ευζώνων με τμήμα Μηχανικού και με επικεφαλής τον λοχαγό Τρυπογιώργο, από σώματα Κρητών με οπλαρχηγούς του Σήφη Αναγνωστάκη, Σταύρο Πολέντα, και από σώμα Συρρακιωτών με αρχηγό τον Γιώργο Λεπενιώτη, κινήθηκε νύχτα με κατεύθυνση το Συρράκο. Πριν ξημερώσει έφτασαν κοντά στην κωμόπολη και στις 7 το πρωί άρχισε η επίθεση των Ελλήνων. Ο πρώτος πυροβολισμός, τιμής ένεκεν έπεσε από παλιό όπλο τύπου ¨Γκρά¨. Στην συνέχεια τη σκυτάλη πήραν τα πιο σύγχρονα επαναληπτικά τουφέκια Μάνλιχερ με τα οποία ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εφοδιάσει τον Ελληνικό στρατό. Οι απανωτοί πυροβολισμοί προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης στους κατοίκους.

Μόλις ένα τέταρτο μετά την έναρξη της μάχης οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από την κορυφή της κωμόπολης και ο σημαιοφόρος του σώματος των Συρρακιωτών, Ιωάννης Βαρκαγιάννης, έστησε την σημαία στον Αϊ Λιά.
Η μάχη στην συνέχεια έγινε πιο σκληρή και οι Τούρκοι, καλά οχυρωμένοι σε σπίτια του Συρράκου, πρόβαλαν ισχυρή αντίσταση για δυό ώρες περίπου. Τα φονικά πυρά όμως των Ελλήνων και η χρήση δυναμίτιδας σε τρία σπίτια ,όπου η άμυνα ήταν μαζική, ανάγκασε τους Τούρκους να παραδοθούν.

Ο απολογισμός της μάχης από την μεριά των Τούρκων ήταν 10 νεκροί και 37 αιχμάλωτοι από τους οποίους οι 8 ήταν βαριά τραυματισμένοι. Από την μεριά των Ελλήνων ένας νεκρός, ο Συρρακιώτης Γεώργιος Κίστης και δύο τραυματίες, ο οπλαρχηγός Γιώργος Λεπενιώτης και ένας Κρητικός.

Λίγο αργότερα οι Έλληνες συνέλαβαν άλλους 9 Τούρκους που είχαν κρυφτεί κοντά στην κωμόπολη. Τους αιχμαλώτους, χωρίς να τους πειράξουν, τους έστειλαν στους Καλαρρύτες.
Συγκινητικές στιγμές ακολούθησαν αμέσως μετά την απελευθέρωση. Η Αθηναϊκή εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» σε ανταπόκρισή της από τα Πράμαντα περιγράφει την εξής εορταστική ατμόσφαιρα της ημέρας εκείνης:
«Πριν η έτι παύση η μάχη και παραδοθούν οι Τούρκοι, το Συρράκον η πατρίς του Κωλέττη, επανηγύριζε την απελευθέρωσίν του εκ του Τουρκικού ζυγού. Ο ενθουσιασμός και η χαρά των κατοίκων ανεκλάλητος. Η πόλις προσέλαβεν αμέσως εορτάσιμον και πανηγυρικήν όψιν, σημαιοστολισθείσα απ’ άκρου εις άκρον
δι’ Ελληνικών σημαιών. Δάκρυα και ασπασμοί και επευφημίαι εν μέσω χαρμόσυνων κωδωνοκρουσιών και των αναστάσιμων πυροβολισμών. Το Συρράκο ήτο πλέον ελεύθερον δια της λόγχης της Ελληνικής».

Ταυτόχρονα με την απελευθέρωση του Συρράκου άλλα στρατιωτικά τμήματα από τα Πράμαντα προελαύνουν και απελευθερώνουν το Προσήλιο και το Μιχαλίτσι. Τα τμήματα αυτά, αφού ενώθηκαν με το τμήμα των Καλαρρυτών, επιτίθενται και το ίδιο απόγευμα στο Παλαιοχώρι, όπου είχαν οχυρωθεί οι Τούρκοι.
Ακολούθησε σφοδρή μάχη στην περιοχή ¨Χαλάσματα¨, ανατολικά του Παλαιοχωρίου, που διακόπηκε όταν έπεσε το σκοτάδι. Το βράδυ οι Έλληνες καταυλίστηκαν κοντά στο πεδίο της μάχης και άναψαν μεγάλες φωτιές, σχεδιάζοντας γενική επίθεση για την επόμενη μέρα. Κατά την διάρκεια της νύχτας όμως οι Τούρκοι, για να αποφύγουν την κύκλωση, εγκατέλειψαν το Παλαιοχώρι με κατεύθυνση το ¨Κοντοβράκι¨ (Δαφνούλα) που ήταν η έδρα του τάγματος.
Το πρωί της 24ης Νοεμβρίου του 1912 τα τμήματα του αποσπάσματος Πραμάντων καταδίωξαν τους Τούρκους και αφού πέρασαν την γέφυρα Παπαστάθη, έφτασαν στα απόκρημνα υψώματα της Αγίας Παρασκευής που φράζουν την δίοδο προς το χωριό Δαφνούλα
Τα Γιάννενα τελικά απελευθερώθηκαν τρείς μήνες αργότερα στις 21 Φλεβάρη του 1913.

23 Νοεμβρίου 1994: ισόβια συν 21 χρόνια επιβάλει το Κακουργιοδικείο της Κορίνθου στον Μανόλη Δουρή, για το βιασμό και τη δολοφονία του 7χρονου γιου του.


Υπάρχουν ορισμένες υποθέσεις στα εγκληματολογικά χρονικά που παρουσιάζονται τόσο πολύπλοκες και δαιδαλώδεις που δεν είναι ξεκάθαρο αν ο φερόμενος ως δράστης είναι το κτήνος που παρουσιάζουν με ωμότητα τα ΜΜΕ ή το τραγικό θύμα μιας νομικής πλάνης. Ενίοτε και πλεκτάνης. Και βέβαια, η έκδοση απόφασης πρωτοβάθμιου δικαστηρίου δεν αποτελεί πάντοτε αναμφισβήτητη εγγύηση προσέγγισης στην αντικειμενική αλήθεια, με δεδομένο ότι πολλές αποφάσεις εξαφανίζονται στο δεύτερο βαθμό και αναιρούνται στον Άρειο Πάγο.

Μια τέτοια σκοτεινή περίπτωση είναι η πασίγνωστη υπόθεση δολοφονίας του μικρούΝίκου Δουρή.

«Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε»,
«Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο. Πληρώνω το γεγονός ότι δεν σε μαρτύρησα και βρίσκομαι στη φυλακή αν και είμαι αθώος»,
«Ο Μανώλης για μένα και για τα παιδιά μου είναι αθώος. Δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι»,
«Είμαι ένα μεγάλο κτήνος, αφού κατάφεραν τα χέρια μου με απάνθρωπο τρόπο να κάνουν αυτό που έκαναν. Για μένα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω».

Οι παραπάνω φράσεις συνιστούν μερικές μόνο από τις πολλές αντιφάσεις της υπόθεσης που ήρθε στο φως στις 31 Δεκεμβρίου 1993, στο κατώφλι του νέου έτους κι έκανε σκόνη και θρύψαλλα το εορταστικό κλίμα της Πρωτοχρονιάς.

Στο Αστυνομικό Τμήμα της Ερμιόνης στην Αργολίδα προσέρχεται ανάστατος ο ελαιοχρωματιστής Μανώλης Δουρής, οικογενειάρχης με επτά παιδιά, προκειμένου να δηλώσει την εξαφάνιση του μικρού γιου του Νίκου, έξι ετών, ο οποίος έφυγε από το σπίτι στις το απόγευμα της ίδιας μέρας και τελικά δεν επέστρεψε ποτέ.

Οι αστυνομικοί, τα μέλη της οικογένειας και αρκετοί γείτονες βγαίνουν στο δρόμο και αναζητούν τον μικρό για ώρες στην ευρύτερη περιοχή. Ίχνος του πουθενά. Η αγωνία για την τύχη του μικρού φτάνει στα ύψη. Τελικά, ξημερώματα πρωτοχρονιάς ο ίδιος ο πατέρας μαζί με το μεγαλύτερο γιο του βρίσκει το παιδί του νεκρό και εμφανώς κακοποιημένο σωματικά και σεξουαλικά, με το πτώμα να είναι πολύ καλά κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο, πίσω από το σπίτι της οικογένειας. Σίγουρα, σε πρώτη σκέψη μοιάζει περίεργο μέρος για να ψάξει κανείς. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, το παιδί πέθανε από ασφυξία, αφού ο δράστης του έφραξε τις αεροφόρους οδούς, δηλαδή του έκλεισε τη μύτη και το στόμα.

Νίκος Δουρής





Η πόλη αναστατώνεται από την αγριότητα της πράξης, για πολλές μέρες μετά δεν βλέπει κανείς παιδιά να κυκλοφορούν στο δρόμο μόνα τους. Και μάλιστα, το φαινόμενο επεκτείνεται σε όλη την Ελλάδα, όσο τηλεοπτικοί σταθμοί και έντυπα βομβαρδίζουν το κοινό με αίμα και τρόμο.

Στη κηδεία οι γονείς μοιάζουν τραγικές φιγούρες. Ο πατέρας, ειδικά, κλαίει και οδύρεται συνεχώς μπροστά στις κάμερες που είχαν σπεύσει να καλύψουν το γεγονός της ταφής, παρόλο που πλέον δεν αποτελούσε είδηση.

Στο μεταξύ η αστυνομία προσπαθεί να συλλέξει κάθε είδους στοιχεία που θα την οδηγήσουν στο δράστη του εγκλήματος. Εστιάζει τόσο στον τόπο που βρέθηκε το παιδί, που ενδεχομένως να ήταν ο τόπος της τέλεσης του εγκλήματος, όσο και στις καταθέσεις πολλών και διαφόρων προσώπων, συγγενών του θύματος, γειτόνων και λοιπών. Όσο προχωρούν οι έρευνες εμφανίζεται κάτι που μπορεί να έχει τεράστια σημασία…Ο πατέρας του παιδιού πέφτει σε αντιφάσεις στις διαδοχικές καταθέσεις, τις οποίες καλείται να δώσει κι οι υποψίες των ανακριτικών υπαλλήλων που επιλαμβάνονται της υπόθεσης φουντώνουν και στρέφονται ανοικτά εναντίον του…

Με επιμονή και μεθοδικότητα, αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστικό και μάλιστα ο Μανώλης Δουρής ομολογεί ότι αυτός βίασε και σκότωσε το ίδιο του το παιδί! Αιτία, κατά τον ίδιο, μια αόριστη ασθένεια που τον κυριεύει και τον μεταμορφώνει: «Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε».

Η χώρα ολόκληρη, αφού πρώτα έφριξε, τώρα βράζει και η υπόθεση Δουρή γίνεται πρώτο θέμα παντού: στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες, στα καφενεία, ακόμα και στα σχολεία! Όσο περνούν οι ημέρες, οι γνωστές ατέρμονες συζητήσεις περί θανατικής ποινής αντικαθιστούν τις κραυγές περί δράκου και ανθρωπόμορφου τέρατος και εμφανίζονται ξανά στην πρώτη γραμμή οι δήμιοι, χωρίς κουκούλες στο κεφάλι. Λαϊκή απαίτηση η (από τότε ήδη κλασική) κρεμάλα στο Σύνταγμα και τα σχετικά επιχειρήματα δίνουν και παίρνουν. Ο ίδιος μονολογεί: «Είμαι ένα μεγάλο κτήνος, αφού κατάφεραν τα χέρια μου με απάνθρωπο τρόπο να κάνουν αυτό που έκαναν. Για μένα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω».



Την ίδια ώρα ο Μανώλης Δουρής έχει κριθεί προφυλακιστέος (κατά την ορολογία της εποχής εκείνης) και οδηγείται στη Φυλακή της Κέρκυρας. Τις ημέρες των ανακρίσεων, αφού έχει ήδη ομολογήσει την πράξη ο δράστης, το Εργαστήριο Ποινικών κι Εγκληματολογικών Ερευνών πραγματοποιεί επαναληπτική έρευνα για τους ανήλικους κρατούμενους και την πορεία τους μετά την αποφυλάκιση. Τυχαίνει να βρίσκομαι στον Κορυδαλλό και να παίρνω συνεντεύξεις με ημιδομημένα ερωτηματολόγια από νεαρούς κρατούμενους, που αποτελούσαν το δείγμα μας. Πρώτο θέμα και κοινός τόπος της συζήτησης μαζί τους η υποδοχή του Δουρή από τους συγκρατούμενούς του, οπουδήποτε κι αν τον στείλουν οι αρχές. «Αυτοί δεν επιβιώνουν στη φυλακή», λένε… «Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν παιδιά κι όσοι έχουν δεν τα βλέπουν, παρά σπάνια. Άσε που πολλοί δεν θα κάνουν ποτέ παιδιά με τη ζωή που κάνουν… Κι αυτός να κάνει τέτοιο πράμα; Από μας θα το βρει», προφητεύουν.

Ο τηλεοπτικός φακός αποτυπώνει καθαρά την σχεδόν άμεση υλοποίηση της στάσης αυτής, έστω κι από άλλους «συναδέλφους» τους. Μόλις ο Δουρής μπαίνει στην κλούβα για να μεταφερθεί στις φυλακές οι συγκρατούμενοι ορμάνε αρειμανίως πάνω του. Όταν πια αποβιβάζεται, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι αλλοιωμένα. Οι δε φύλακες – συνοδοί, κατά δήλωσή τους, δεν κατάλαβαν τί επικρατούσε στην κλούβα και άργησαν να επέμβουν. Μη ρωτήσετε αν σφύριζαν κιόλας αδιάφορα εκείνη την ώρα… Απλά δεν κατάλαβαν.

Παρόλα αυτά το τεκμήριο αθωότητας, θεμέλιος λίθος του νομικού πολιτισμού, είναι σαφές και απέριττο: «Κάθε πρόσωπο τεκμαίρεται αθώο μέχρι να αποδειχθεί νόμιμα η ενοχή του». Για την περίπτωση ομολογίας του δράστη, δεν υπάρχει καμιά απολύτως εξαίρεση. Στα χαρτιά, βεβαίως…

Η δίκη ξεκινάει στο Κακουργιοδικείο Κορίνθου. Τα φώτα της δημοσιότητας και τα βλέμματα του κοινού στραμμένα στον πατέρα και κατηγορούμενο ως δολοφόνο. Ο κατηγορούμενος στο μεταξύ έχει αλλάξει στάση, έχει αναιρέσει την ομολογία του και υποστηρίζει ότι είναι αθώος! Κατονομάζει, μάλιστα, ως δράστες τη σύζυγό του και τον εραστή της, που σχεδίασαν τα έγκλημα για να ενοχοποιήσουν τον ίδιο και να απαλλαγούν από αυτόν, τρόπον τινά. «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο», υποστηρίζει χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει πια στο προσκήνιό του η αρρώστια που τον κατατρώει και τον μεταμορφώνει, ούτε η προτροπή να τον βασανίζουν μέχρι το θάνατό του!

Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης δηλώνει εκείνες τις μέρες στην«Ελευθεροτυπία»: «από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν εμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος». Πράγματι, σχετικό πόρισμα των εργαστηρίων αναφέρει ότι στα ρούχα του παιδιού βρέθηκαν τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκουν στον Μανώλη Δουρή! Ο συνήγορος υπεράσπισης, Βασίλης Καρύδης, αναφέρει ότι πριν καταδικαστεί ο Μανώλης Δουρής, για τον οποίο πιστεύει ακράδαντα ότι είναι αθώος, δεν έγινε ούτε ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη που είχε ζητήσει η υπεράσπιση του κατηγορούμενου, ούτε έλεγχος με DNA των τριχών που είχαν βρεθεί στο στόμα και στον πρωκτό του θύματος. «Είναι μια μυστηριώδης υπόθεση», είπε ο δικηγόρος του Μανώλη Δουρή «και πιστεύω, ότι δεν εξετάστηκε όπως έπρεπε, πριν βγει η απόφαση».

Η πρωτοβάθμια απόφαση, τελικά, είναι αυτή που έχει ληφθεί από καιρό από την κοινωνία, οι δικαστές – τακτικοί κι ένορκοι -την επισημοποιούν και θέτουν την μεγάλη σφραγίδα του Κράτους. Με ομοφωνία του Δικαστηρίου ο κατηγορούμενος κηρύσσεται ένοχος και απαγγέλλεται ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Στο ακροατήριο επικρατεί ευφορία και η τάση προς το περίφημο περί δικαίου αίσθημα δείχνει να ικανοποιείται. Όχι, όμως, ολοκληρωτικά. Όχι ακόμα…

Τυχόν λάθη, πλημμέλειες, κακή εκτίμηση των αποδείξεων ή ελλειπής αιτιολογία της απόφασης δεν εξετάστηκαν ποτέ. Η δικαιοσύνη δεν επιλήφθηκε της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό και φυσικά, ούτε γνωμοδότησε το Ακυρωτικό μας δικαστήριο. Ο λόγος, λίγο πολύ, γνωστός σε όλους.

Η τηλεόραση που – ως μέσο - είχε κατακερματίσει το τεκμήριο αθωότητας στην περίπτωση Δουρή, φάνηκε – ως υλικό αντικείμενο – και σε κάτι χρήσιμη στον ίδιο: με το καλώδιο της τηλεόρασης, το οποίο είχε κρύψει στα ρούχα του, απαγχονίστηκε στις εξωτερικές τουαλέτες των φυλακών Τρίπολης κι έδωσε τέρμα συγχρόνως στην υπόθεση και στη ζωή του, όπως ακριβώς είχε προαναγγείλει ευθέως στη μητέρα του και έμμεσα στο μεγαλύτερο γιο του λίγες μέρες νωρίτερα. Το ημερολόγιο έγραφε 25 Φεβρουαρίου του 1996.

23 Νοεμβρίου 1981: ψιλές, δασείες και περισπωμένες εξαφανίζονται από τα τετράδια των μαθητών, με την εφαρμογή στα σχολεία του μονοτονικού.


Hταν 23 Νοεμβρίου του 1981, ο πρώτος μήνας της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, όταν θεσπίστηκε με το προεδρικό διάταγμα 297/1982 (που ακολούθησε) το μονοτονικό σύστημα ορθογραφίας, τόσο στη διοίκηση όσο και στην εκπαίδευση. Σύμφωνα με αυτό καταργούνται τα δυο πνεύματα (ψιλή και δασεία, όσοι δεν τα θυμούνται) και οι δυο από τους τρεις ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ τόνους, στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνταν μόνο δυο (περισπωμένη και βαρεία λέγονταν οι τόνοι που καταργήθηκαν). Έτσι, το μόνο τονικό σημάδι παραμένει η ΟΞΕΙΑ.
Σε κάθε λέξη που έχει δυο ή περισσότερες συλλαβές υπάρχει μια συλλαβή που προφέρεται πιο δυνατά από τις άλλες. Πάνω από φωνήεν της συλλαβής που τονίζεται βάζουμε ένα σημάδι, που λέγεται ΤΟΝΟΣ. Καμιά λέξη δεν τονίζεται πιο πάνω από την προπαραλήγουσα. Σε μια λέξη που κλίνεται ο τόνος δε μένει πάντα στην ίδια συλλαβή.
Ποιες είναι όμως οι παρενέργειες που δημιουργούνται από την εφαρμογή του σημερινού «μονοτονικού» συστήματος;
Δημιουργεί πρόβλημα στη μελέτη του ποιητικού ρυθμού (παραδοσιακή «μετρική»), ο οποίος, ως γνωστόν, στηρίζεται στην εναλλαγή τονισμένων και άτονων συλλαβών. Κάθε φορά που κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τη μετρική, πρέπει να λαμβάνει υπόψη του άλλους (τους ορθούς) κανόνες τονισμού, διαφορετικούς από αυτούς που χρησιμοποιεί στη γραφή.
Εξαιτίας της αδυναμίας του συστήματος να καλύψει κάθε πιθανή περίπτωση (για να μη γεμίσει με εξαιρέσεις) προβαίνει άθελά-του σε γλωσσική ρύθμιση. (Πού γίνεται, για παράδειγμα, διάκριση ανάμεσα στο ερωτηματικό «τί» και το σπάνιο αιτιολογικό «τι»; Προφανώς ο γλωσσικός νομοθέτης θεώρησε πως δεν είναι σκόπιμο να προσθέσει μία ακόμα διάκριση για έναν τύπο τόσο σπάνιο όσο το αιτιολογικό «τι». Στην ουσία, δηλαδή, επέλεξε να το αποσιωπήσει. Απο πού άντλησε όμως αυτό το δικαίωμα;)
Δεν επιτρέπει στο γραπτό λόγο να αποδοθεί με τη φυσικότητα που θα μπορούσε, αν οι χρήστες της γραφής χειρίζονταν με άνεση τους κανόνες τονισμού. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή που αφορά τα λεγόμενα «πάθη των φωνηέντων» («έκθλιψη», «αφαίρεση» κλπ.). Επειδή ο μέσος χρήστης της γραφής πολύ δύσκολα κατανοεί, θυμάται και χρησιμοποιεί τους προβλεπόμενους κανόνες, προτιμά να γράφει τις λέξεις χωρίς τα επισυμβαίνοντα πάθη, με αποτέλεσμα καμιά φορά να δημιουργούνται ακόμα και ενοχλητικές χασμωδίες.
Σε κάθε όμως περίπτωση, πάντως, η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος υπήρξε θετική εξέλιξη για τη γλώσσα μας, αφού μας απάλλαξε από το πλήθος των δύσκολων και πολλές φορές αντιεπιστημονικών κανόνων τονισμού.
Η μεταρρύθμιση ασφαλώς δημιούργησε κάποια προβλήματα, αλλά αυτά εντοπίζονται κυρίως στον χώρο εκείνων που δεν ήταν συνηθισμένοι στη χρήση της δημοτικής.

23 Νοεμβρίου 1859: γεννιέται Γουίλιαμ Μπόνεϊ, γνωστός ως Billy the Kid, διαβόητος φυγόδικος για το φόνο 27 ανθρώπων στην αμερικανική Δύση.


Πριν από 153 χρόνια, στις 23 Νοεμβρίου του 1859, γεννιόταν ένας θρύλος της Άγριας Δύσης. Για τον Μπίλι δε Κιντ γυρίστηκαν 17 κινηματογραφικές ταινίες και 6 τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, κυκλοφόρησαν 9 δίσκοι και γράφηκαν 35 βιβλία. Και όμως, η πραγματική του ιστορία παραμένει ακόμη το ζητούμενο.

Το όνομά του είναι χαραγμένο σε μια πέτρα στο Φορτ Σάμερ του Νέου Μεξικού. Εκεί υποτίθεται ότι βρίσκεται ο τάφος του «άγιου παράνομου» της Άγριας Δύσης, που έχασε τη ζωή του μόλις στα 21 του χρόνια από τις σφαίρες του φίλου του σερίφη Πατ Γκάρετ. Ή μήπως δεν πέθανε έτσι; Οι εκατοντάδες μελετητές του δεν θα μπορούσαν να πουν με σιγουριά όχι μόνο πώς πέθανε αλλά ακόμη και ποιο ήταν το πραγματικό του όνομα. Ο Μπίλι δε Κιντ δεν έχει μία ιστορία. Η ζωή του αποτελείται από πολλές ιστορίες που όλες τους ξεκινούν από τους Ιρλανδούς μετανάστες του Μπρούκλιν. Εκεί λέγεται ότι γεννήθηκε το 1859 ως Χένρι ΜακΚάρθι, γιος ενός άνδρα που μπορεί να λεγόταν Πάτρικ, Ουίλιαμ, Μάικλ ή Εντουαρντ. Ακόμη και για την ταυτότητα της μητέρας του οι βεβαιότητες είναι πολυτέλεια. Μπορεί να λεγόταν Κάθριν ΜακΚάρθι ή Κάθριν Μποζάν, όνομα συζύγου Μπόνεϊ. Αυτό το όνομα προτιμούσε ο Μπίλι όταν δεν συστηνόταν ως Έιτριμ, ένα άλλο όνομα με το οποίο ήταν γνωστός.

Όλες οι ιστορίες, πάντως, που έχουν ακουστεί γι΄ αυτόν συγκλίνουν στο γεγονός ότι κάποια στιγμή η Κάθριν ΜακΚάρθι εγκατέλειψε το Μπρούκλιν με τον γιο της και κατευθύνθηκε προς την Άγρια Δύση. Στο Φορτ Γκραντ της Αριζόνας φαίνεται ότι έριξε τα πρώτα θεμέλια του θρύλου του. Ήταν το 1871, ο Μπίλι δε Κιντ είχε κλείσει τα 17 του χρόνια, αλλά το μικρό του ύψος και τα παιδικά χαρακτηριστικά του προσώπου του τον έκαναν να μοιάζει πολύ μικρότερο. Τα ειρωνικά σχόλια ενός σιδερά αποδείχθηκαν πολύ βαριά για τον εγωισμό του. Όταν εκείνος τον πέταξε με μια σπρωξιά στο χώμα, ο Μπίλι έβγαλε χωρίς πολλή σκέψη το πιστόλι του και τον άφησε στον τόπο.

Στο αχανές Νέο Μεξικό. Υπήρχαν πολλοί που ορκίστηκαν ότι ο 17χρονος δράστης βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα, αλλά οι μαρτυρίες δεν τον γλίτωσαν από τη φυλακή.

Το έσκασε και εξαφανίστηκε στο αχανές Νέο Μεξικό. Σε εκείνα τα μέρη οι αιματηροί καβγάδες ανάμεσα σε ραντσέρηδες, διεφθαρμένους σερίφηδες, δημάρχους και κυβερνήτες για τον έλεγχο τηςκομητείας Λίνκολν - ο Αμερικανός πρόεδρος είχε δολοφονηθεί λίγα χρόνια νωρίτεραήταν η καθημερινότητα. Ο Ιρλανδός μετανάστης που όλοι άρχισαν να αποκαλούν «Μπίλι δε Κιντ», συμμάχησε με τους «καλούς». Έγινε μέλος των Regulators, μιας ομάδας που διεκδικούσε τη θέσπιση κανόνων για την προστασία των αδυνάτων, κυρίως των Μεξικανών και των Ινδιάνων.

Ο Μπίλι ξεκίνησε σαν απλός στρατιώτης, αλλά έφτασε γρήγορα στην αρχηγία- και γιατί πολλοί σύντροφοί του πέθαναν στο πεδίο της μάχης. Εκτός από τους άνδρες του στην υπηρεσία του ήταν και ο μύθος. Άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι ήταν Μεξικανός και ότι κανένας δεν χρησιμοποιούσε καλύτερα το εξάσφαιρο. Έλεγαν ότι με αυτό είχε σκοτώσει 21 ανθρώπους. Ήταν ένας αριθμός που προκαλούσε σεβασμό και δέος ακόμη και στην Άγρια Δύση.

Η ιστορία επιμένει να κοντράρει τον μύθο
Η ιστορία λέει ότι τα επιβεβαιωμένα θύματα του φοβερού παράνομου ήταν τέσσερα εκτός από τον σιδερά στην Αριζόνα. Δυο από αυτά ήταν οι δεσμοφύλακές του στις φυλακές της κομητείας Λίνκολν, τους οποίους σκότωσε λίγο πριν τον κρεμάσουν. Με τους Regulators εξουδετερωμένους, ο Μπίλι έζησε το επόμενο διάστημα ανάμεσα σε τραπέζια του πόκερ, κλοπές ζώων και μικροδουλειές στα σαλούν. Ήταν 21 ετών όταν δέχθηκε να συναντηθεί με τον νέο σερίφη, έναν πρώην μπάρμαν, που πριν του κολλήσει ο δήμαρχος το σήμα στο πέτο, έκλεβε αγελάδες και κυνηγούσε βίσονες. Το όνομά του ήταν Πατ Γκάρετ και λέγεται ότι ήταν φίλοι με τον Μπίλι στα χρόνια της παρανομίας. Το ραντεβού ορίστηκε σε ένα άδειο σαλούν. Όταν ο Μπίλι μπήκε μέσα ο Γκάρετ πυροβόλησε. Ή έτσι υποτίθεται ότι έγινε, αν πιστέψει κανείς τη βιογραφία «Η αληθινή ιστορία του Μπίλι δε Κιντ» που συνέγραψε ο σερίφης με τη βοήθεια ενός περιπλανώμενου δημοσιογράφου.

Σύμφωνα με τουλάχιστον τρεις μαρτυρίες, ίσως εκείνη η συνάντηση στο άδειο σαλούν δεν υπήρξε ποτέ και ο Μπίλι δεν έπεσε από το όπλο του παλιού του φίλου.

Αλλά ποιος δεν θα ήθελε να κλέψει λίγη δόξα από τον «άγιο παράνομο» της Άγριας Δύσης;

23 Νοεμβρίου 1828: Δύναμη από 3000 περίπου Έλληνες, υπό τον Κίτσο Τζαβέλα πετυχαίνει νίκη κοντά στο Καρπενήσι εναντίον 4500 Τούρκων υπό τον Καριοφίλμπεη.


Τον Οκτώβριο του 1828 ο Δημ. Υψηλάντης ξεκίνησε με 3 χιλιαρχίες για τη Στερεά Ελλάδα. Απελευθερώνει πόλεις και χωριά της Βοιωτίας, της Παρνασσίδας και της Λοκρίδας.
Ο Κίτσος Τζαβέλαςαπελευθερώνει τα Κράβαρα (Ναυπακτία), ενώ μια χιλιαρχία με το Στράτο και το Βαγγέλη Κοντογιάννη προχώρησαν για την Υπάτη.
Κατόπιν ο Κίτσος Τζαβέλας με μια χιλιαρχία, με την πεντηκονταρχία του Νίκου Τζαβέλα και με τα στρατιωτικά σώματα του Μαστραπά, του Μάκρη και του Γάλλου στρατηγού Δέντζελου, (που όλα μαζί έφταναν τους 4.000 στρατιώτες), τραβούν για τοΚαρπενήσι κι άρχισαν να το περισφίγγουν από παντού.
Ο Γιαν. Ράγκος εισχωρεί στ' Άγραφα. Στο μεταξύ μάχες δίνονται στη Λάσπη Καρπενησίου, στην Αγ. Τριάδα και στο Μεγάλο Χωριό.
Αρχές Νοεμβρίου 1828 ο Κιουταχής αποφάσισε ν' αντικαταστήσει τον αρχηγό της φρουράς του ΚαρπενησίουΑσλάν-μπέη Μοχορδάρη και να βάλει στη θέση του τονΚαρανφίλ-μπέη (ή Καρνοφίλμπεη).
Ο Μοχορδάρης δυσαρεστημένος ζητάει τη βοήθεια τωνΓιολδασαίων και των άλλων Ελλήνων οπλαρχηγών για ν' αντιμετωπίσει τον αντίπαλο του. Και για να δείξει την καλή του θέληση έδωσε άδεια στις ελληνικές οικογένειες που ήταν έγκλειστες στο Καρπενήσι να φύγουν, αφού όμως εγκαταλείψουν στα σπίτια τους όλα τα υπάρχοντα τους. Ο Καρανφίλ-μπεης με 1.700 Τούρκους στρατιώτες μπαίνει στ' Άγραφα και προχωρεί για το Καρπενήσι. Ο Ράγκος δεν μπόρεσε να τους συγκρατήσει κι υποχώρησε. Έτσι οι Τούρκοι μπήκαν στο Καρπενήσι κι ενίσχυσαν τη φρουρά.
Στις 10 Νοεμβρίου ο Τζαβέλας κι οι άλλοι καπετανέοι συγκρούσθηκαν με τους Τούρκους και έπιασαν μια εφοδιοπομπή από 200 ζώα φορτωμένα με τροφές, που προορίζονταν για τους πολιορκημένους του Καρπενησίου. Τα τούρκικα αποσπάσματα με αρχηγούς τους Σμαήλ-μπέη Κιαφιζέζη και τον Μουσταφά Γκέγγα, με 2.000 στρατιώτες κατέλαβαν επίκαιρες θέσεις και φρουρούσαν σ' όλη τη γραμμή από το Βελούχι μέχρι τη Ρεντίνα.
Όλο αυτό τον καιρό το Καρπενήσι ζει τις τελευταίες μέρες της σκλαβιάς του. Οι Τούρκοι είναι πεινασμένοι, τρομαγμένοι, εξαγριωμένοι. Ευτυχώς οι ελληνικές οικογένειες είχαν φύγει και γλύτωσαν από τη μανία του κατακτητή, που ξεσπά ενάντια στα άψυχα.
Γράφει η "Γενική Εφημερίς της Ελλάδος":
"Οι εν Καρπενησίω εχθροί αυθημερόν εις μίαν ώραν πριν φέξει, έως 500 υπήγαν εις την Αγίαν Τριάδα, την οποίαν και έκαυσαν. Αι εμπροσθοφυλακαί των στρατοπεδευμένων εις το χωρίον Μεζίλον, εννοήσασαι τους εχθρούς επυροβόλησαν αυτούς και αντεπυροβολήθησαν οι δ' εν Μεζίλω ακούοντες τον πόλεμον έτρεξαν και συνεπλάκησαν εις μάχην. Ο Α΄ εκατόνταρχος με τους περί αυτόν έτρεξαν εις βοήθειαν και μετά τριών ωρών μάχην ετράπησαν οι εχθροί εις φυγήν και οι Έλληνες τους εδίωξαν αρκετόν διάστημα και εφόνευσαν οκτώ, συνέλαβαν δε και δύο ζώντας".
Ξημερώματα 23 Νοεμβρίου του 1828, οι Τούρκοι αποφασίζουν την εγκατάλειψη του Καρπενησίου. Η πείνα, το κρύο και οι αρρώστιες δεν τους επέτρεπαν άλλο την παραμονή τους σ’ αυτό. Στις 5 το πρωί, για αντιπερισπασμό, καίνε τον πολύπαθο Ναό της Αγίας Τριάδας. Εκεί, ενεπλάκησαν ανταλλάσσοντας τουφεκιές με τμήματα Ελλήνων. Ενώ η μάχη άρχισε να φουντώνει, οι 4.500 Τούρκοι, μέσα από τα Καγκέλια του Βελουχιού, εγκατέλειπαν το Καρπενήσι.
Η ίδια εφημερίδα μας πληροφορεί:
"Εξ Αιγίνης, 12 Δεκεμβρίου. Από αξιωματικά γράμματα εκ του εν Καρπενησίω στρατοπέδου της 24 του Νοεμβρίου βεβαιούμεθα την οποία προαναγγείλαμεν είδησιν ότι οι εν Καρπενησίω εχθροί περί τους 4.500 την 23, δύο ώρας πριν εξημερώσει έφυγαν και διηυθύνθησαν εις Άγραφα από το μέρος των Καγκελίων. Αι προσθοφυλακαί των ημετέρων τους εδίωξαν, αλλ' αγνοείται ακόμη η έκβασις του κινήματος. Την επαύριον το στρατόπεδον διηυθύνθη εις Νεόπατραν".
Από το Καρπενήσι μέχρι και το Ζαχαράκη, τους κατεδίωκαν Ελληνικά τμήματα, προκαλώντας τους απώλειες, με μεγαλύτερη αυτή στον Προφήτη Ηλία Νεοχωρίου. Οργανωμένα πλέον Ελληνικά τμήματα έστηναν ενέδρες ή καταδίωκαν από κοντά τους Τούρκους και τους Αρβανίτες του Καρανφίλμπεη και του Ασλάμπεη και τους προξενούσαν σημαντικές ζημιές. Μεγάλη επίθεση έκαμαν οι Έλληνες στη Ράχη του Προφήτη Ηλία - Νεοχωριού όπου βοηθούσε τις κινήσεις τους ο πυκνός γύρω ελατιάς.
Άλλη αναφορά "εκ του εν Σαλώνοις στρατοπέδου, 6 Δεκεμβρίου" πληροφορεί:
"Την αυτήν ημέραν της εκ του Καρπενησίου φυγής των Τούρκων, δηλ. την 23 του Νοεμβρίου, εισήλθαν τα ελληνικά στρατεύματα εις την πόλιν. Αύτη εφάνη θέαμα ελεεινών δια τα ερείπια και την ερήμωσίν της. Ευρέθησαν πολλότατα μνημεία Τούρκων, εκ του οποίου δεικνύεται ότι υπέφεραν ούτοι πολύν θάνατον από το ψύχος και από την των αναγκαίων έλλειψιν. Ο στρατηγός Δέντζελος κρατεί ήδη την γραμμήν την από Τατάρνας έως Βλοχόν και Απόκουρον. Ο χιλίαρχος Στράτος ευρίσκεται εις τα ορεινά της Νεόπατρας ο δε χιλίαρχος Τζαβέλας μετέβη αυτοπροσώπως εις τα Ζάλωνα δια να λαβή νέας οδηγίας".
Τα Ελληνικά τμήματα, μπαίνοντας στη πόλη, αντίκρισαν μια εικόνα απογοήτευσης. Τα πάντα ήταν ρημαγμένα από την εκδικητικότητα των Τούρκων, όμως, το Καρπενήσι, έπειτα από 435 χρόνια τούρκικης κατοχής, απελευθερώθηκε οριστικά.

23 Νοεμβρίου 1826: Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, επιτίθεται στην Αράχωβα εναντίον των Τουρκαλβανών υπό τον Μουσταφάμπεη και πετυχαίνει σημαντική νίκη.


Η μάχη της Αράχωβας ήταν μια από τις πολεμικές εμπλοκές της επανάστασης του '21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Έγινε μεταξύ 18 και 24 Νοεμβρίου του 1826 στην Αράχωβα της Βοιωτίας.

Η εξέλιξη των γεγονότων
Μετά την επανάσταση του '21 οι Έλληνες είχαν κατορθώσει όχι μόνο να κατακτήσουν εδάφη στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και να αποκτήσουν τον έλεγχο θαλάσσιων προσβάσεων και πολλών νησιών του Αιγαίου. Η περιοχή αυτή τότε ήταν υπό την επιρροή του Ιμπραήμ Πασά. Ο Ιμπραήμ Πασάς μετά από την Ναυμαχία της Σφακτηρίας συνέχισε την επιδρομή του με δυο κατευθύνσεις:
πρώτον, μέσα στον Κορινθιακό κόλπο εναντίον της Άμφισσας στην Φωκίδα που κατέλαβε στις 4 Μαΐου, και το Μεσολόγγι της Αιτωλοακαρνανία που πολιορκήθηκε από τις 15 ως τις 24 Απριλίου 1826 και έπεσε με ακόλουθο οι Τούρκοι να σφάξουν τα γυναικόπαιδα.
δεύτερον, στην ενδοχώρα της Πελοποννήσου εναντίον της Τρίπολης στην Αρκαδία που έπεσε στις 10 Ιουνίου, και τον Πύργο που έπεσε στις 9 Νοεμβρίου. Εκτός από τις καταστροφές και σφαγές, τμήματα του πληθυσμού πιάστηκαν αιχμάλωτοι και πουλήθηκαν σκλάβοι στην Αίγυπτο.

Η πολιορκία της Ακρόπολης και η μάχη της Αράχωβας
Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, 10.000 αγωνιστές κατέφυγαν στην Αθήνα και οχυρώθηκαν στην Ακρόπολη, αφού η περιοχή της Ακρόπολης, το Ναύπλιο και τα νησιά Ύδρα και Αίγινα ήταν τα μόνα ισχυρά οχυρά που είχαν πλέον απομείνει. Οι Τούρκοι πολιόρκησαν την Ακρόπολη. Στην κατάσταση αυτή, ο Καραϊσκάκης με λίγους πολεμιστές έφυγε από την Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 1826 με κατεύθυνση την Ρούμελη για να ανακόψει τον ανεφοδιασμό των Τούρκων από τον βορά και να τους κάνει αντιπερισπασμό.
Η πρώτη επαφή με τους Τούρκους έγινε στην Δομβραίνα όπου αυτοί οχυρώθηκαν και πολιορκήθηκαν από τις δυνάμεις του Καραϊσκάκη και άλλα σώματα ρουμελιωτών και Σουλιωτών που ήλθαν σε βοήθεια. Αλλά και το τουρκικό στράτευμα ενισχύθηκε με βοήθεια από άλλες πόλεις και ανέλαβε την αρχηγία του ο Αλβανός Μουσταφά Μπέη που ήλθε από τη Λειβαδιά. Μαζί του ενώθηκε και ο Κεχαγιάμπεης, αξιωματικός του Κιουταχή. Οι Ελληνικές δυνάμεις, αφού δεν κατώρθωσαν κάποια αποφασιστική νίκη κατά των Τούρκων στην Δομβραίνα έλυσαν την πολιορκία την 14η Νοεμβρίου και εκινήθηκαν προς Αράχωβα περνώντας από τη Μονή του Αγ. Σεραφείμ στην Δομπό και του Οσίου Λουκά στο Στείρι. Το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στρατοπέδευσε στο Δίστομο όπου είχε σκοπό να αναπαυθεί για μερικές μέρες. Ταυτόχρονα α Μουσταφάμπεης μέσω Δαυλείας εκινήθη προς τα Σάλωνα για να βοηθήσει του Τούρκους που πολιορκούνταν εκεί από τον Γ. Δυοβουνιώτη και τον Νάκο Πανουργιά. Ο ίδιος έμεινε στη Μονή Ιερουσαλήμ, σε πλαγιά του Παρνασσού πάνω από τη Δαύλεια. Εκεί κάποιος διάκονος που γνώριζε την Αλβανική γλώσσα, αφού άκουσε από τις συνομιλίες των τουρκαλβανών ότι επρόκειτο να βαδίσουν μέσω Αράχωβας προς τα Σάλωνα, πήγε νύχτα στο Δίστομο στο στρατόπεδο του Καραϊσκάκη όπου έδωσε την πληροφορία. Μέσα στη νύχτα ο Καραϊσκάκης απέστειλε τον Γαρδικιώτη Γρίβα και τον Γεώργιο Βάϊο με 500 ενόπλους να σπεύσουν στην Αράχωβα και να καταλάβουν οχυρά μέρη. Ταυτόχρονα τοποθέτησε σκοπιές (καραούλια) σε διάφορα σημεία για να πληροφορείται την κίνηση του εχθρού. Το επόμενο πρωί οι τούρκοι διηρέθηκαν σε δύο σώματα και κινήθηκαν προς Αράχωβα από το Ζεμενό και από το Μοναστήρι της Ιερουσαλήμ. Οι Τούρκοι αιφνιδιασθέντες δεν τόλμησαν να εισέλθουν στην πόλη και οχυρώθηκαν στο ύπαιθρο, σε υψώματα του Παρνασσού γύρω από την Αράχωβα.
Το κρύο και το χιόνι έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη σύγκρουση. Οι Έλληνες είχαν καταφύγιο στα σπίτια της Αράχωβας ενώ οι Τούρκοι είχαν μεγάλες απώλειες εκτεθειμένοι στο ύπαιθρο και περικυκλωμένοι από όλες τις πλευρές. Όταν μαθεύτηκε η παγίδευση του στρατεύματος του Μουσταφάμπεη, τουρκικές δυνάμεις από διάφορες φρουρές έρχονταν προς βοήθειά του. Όμως ο Καραϊσκάκης είχε αποκλείσει όλες τις διαδρομές από όπου θα μπορούσε να έλθει βοήθεια προς τον εχθρό. Στο Ζεμενό αποκρούστηκε σώμα από περίπου 800 στρατιώτες υπό τον Αλβανό Αμπντουλά και άλλο σώμα που ήλθε από τη Δαύλεια. Ο ίδιος ο Καραϊσκάκης συμμετείχε στις αψιμαχίες ενθαρρύνοντας τους πολεμιστές του. Οι Τούρκοι, υποφέροντας από το κρύο και την έλειψη εφοδίων, ζήτησαν από τον Καραϊσκάκη συνθήκη ώστε να αποχωρήσουν. Αυτός ζήτησε για αντάλλαγμα να του παραδοθούν η Λειβαδιά και η Άμφισσα καθώς και να μείνουν ως όμηροι ο Μουσταφάμπεης και ο Κεχαγιάμπεης. Οι αρχηγοί των Τούρκων δεν δέχτηκαν και παρέμειναν οχυρωμένοι περιμένοντας βοήθεια από τον Κιουταχή. Ο Μουσταφάμπεης για να ενθαρρύνει κι αυτός τους στρατιώτες του συμμετείχε στις ανταλλαγές πυρών πυροβολώντας ο ίδιος. Σε ένα τέτοιο επισόδειο τραυματίστηκε στο κεφάλι. Την 24η Νοεμβρίου σημειώθηκε μεγάλη χιονόπτωση που απείλησε να καλύψει ζωντανούς τους Τούρκους. Βλέποντας ότι δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν στο ύπαιθρο, επιχείρησαν έξοδο προς το δρόμο που οδηγεί προς τη Μονή Ιερουσαλήμ. Οι Έλληνες δεν αντελήφθησαν έγκαιρα τη φυγή γιατί λόγω του χιονιού είχαν αποσυρθεί στα σπίτια της Αράχωβας. Όταν η φυγή έγινε αντιληπτή οι Έλληνες έσπευσαν και κατέκοβαν τους αποχωρούντες Τούρκους. Δεν χρησιμοποιήθηκαν πυροβόλα όπλα γιατί αυτά είχαν καταστεί άχρηστα λόγω του χιονιού και του παγετού. Η καταδίωξη εξελίχθηκε σε σφαγή που άρχισε δύο ώρες πρό της δύσης του ηλίου και συνεχίστκε μέχρι τα μεσάνυχτα. Όσοι Τούρκοι απέφυγαν τη σφαγή πάγωναν όταν αποκαμωμένοι σταματούσαν να αναπαυθούν. Ο Καραϊσκάκης, μή ακούγοντας πυροβολισμούς, νόμισε ότι οι εχθροί διέφυγαν έως ότου πήγε ο ίδιος να διαπιστώσει την κατάσταση. Οι φονευθέντες Τούρκοι εκείνη την ημέρα ήταν περίπου 600 ενώ πολλοί συνελήφθησαν. Από αυτούς ο Καραϊσκάκης μπόρεσε να διασώσει μόνο 50 καθώς οι υπόλοιποι πέθαναν από τα κρυοπαγήματα και τις κακουχίες. Οι δύο αρχηγοί του τουρκικού στρατοπέδου επίσης εφονεύθησαν και οι Έλληνες στρατιώτες έφεραν τα κεφάλια τους στον Καραϊσκάκη. Ο ίδιος είχε υποσχεθεί μεγάλη αμοιβή σε όποιον συνελάμβανε τους δύο τουρκαλβανούς ζωντανούς. Αλλά ο μεν Κεχαγιάμπεης δεν μπόρεσε να δηλώσει την ιδιότητά του στους Έλληνες διότι δεν μιλούσε τη γλώσσα τους, ο δε Μουσταφάμπεης είχε αποκεφαλιστεί κατά την έξοδο από τον ίδιο τον αδελφό του για να μη συλληφθεί ζωντανός.
Από όλο το Τουρκικό σώμα που ήταν περισσότεροι από 1800, διασώθηκαν μόνο 300 και αυτοί όχι όλοι σε καλή κατάσταση. Οι Έλληνες κυρίευσαν 23 σημαίες, όλες τις αποσκευές και τα ζώα. Από τους Έλληνες σε όλο το διάστημα της πολιορκίας και την έξοδο εφονεύθησαν 12 και τραυματίστηκαν περίπου 20. Ο Καραϊσκάκης διένειμε αμοιβές στους ανδραγαθήσαντες εκ των Ελλήνων και διέταξε να στηθεί στην Αράχωβα πυραμίδα από τα κεφάλια των Τούρκων. Πάνω σε μια πέτρα έγραψε "Τρόπαιο των Ελλήνων κατά των βαρβάρων" και στα δύο άκρα της πέτρας έβαλε τα κεφάλια του Κεχαγιάμπεη και του Μουσταφάμπεη.

23 Νοεμβρίου 1981: ριζικά οικονομικά μέτρα για να αντιμετωπιστεί η τεράστια κρίση, εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου στη Βουλή, κατά την εκφώνηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης


Ας δούμε τι οικονομικά μέτρα έλαβε τις 100 πρώτες ημέρες το 1981, η τότε νέα κυβέρνηση:

1η ΜΕΡΑ (18/10/1981): Οι πρώτες δηλώσεις Ανδρέα: «Θα σταθούμε στο συμβόλαιο τιμής με το λαό και θα προχωρήσουμε βήμα βήμα στο όραμα του σοσιαλισμού με εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση… Θα είμαστε κυβέρνηση όλου του λαού που θέλει να οικοδομήσει στα λάθη του παρελθόντος και στην συμφιλίωση».

14η: Ο Ανδρέας δηλώνει ότι το έλλειμμα είναι 320 δισ. (δραχμές).

23η: Εξαγγέλλονται αυξήσεις μισθών κάθε τρίμηνο με την ΑΤΑ.

31η: Ο Σημίτης επιμένει να γίνει δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΟΚ. Ο Ανδρέας ανακοινώνει αυξήσεις 20-22% στα κατώτατα όρια των αμοιβών.

37η: Προγραμματικές δηλώσεις: Αυξήσεις μισθών και συντάξεων (76% οι αγροτικές συντάξεις).

60ή: Ο Δρεττάκης ανακοινώνει αυξήσεις 22-48% στους δημοσίους υπαλλήλους.

72η: Νέο μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους από τον Κουτσόγιωργα και ολική αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης.

100ή: Ο Δρεττάκης ανακοινώνει αυξήσεις ως 88% στις συντάξεις δημοσίου με αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή.

23 Νοεμβρίου 1946: γεννιέται ο Γιώργος Κούδας, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ.


Ο Γιώργος Κούδας είναι πρώην ποδοσφαιριστής, γεννημένος στις 23 Νοεμβρίου 1946 στον Άγιο Παύλο Θεσσαλονίκης.

Ήταν άριστος τεχνίτης της μπάλας, πολύ καλός οργανωτής και εξίσου καλός σκόρερ. Οι περίτεχνες ενέργειές του τον έκαναν εξαιρετικά αγαπητό στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ όπου αγωνίστηκε από το 1963 έως το 1984. Ήταν όμως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ και στα εφηβικά τμήματα του συλλόγου, ήδη από το 1958. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ τον αποκαλούσαν Μεγαλέξανδρο.

Το καλοκαίρι του 1966 αποκτήθηκε από την ομάδα του Ολυμπιακού, στην οποία όμως ουδέποτε αγωνίστηκε σε επίσημο παιχνίδι , γιατί δεν δόθηκε συγκατάθεση από τη διοίκηση του ΠΑΟΚ (δεν υπήρχαν ακόμη τα επαγγελματικά συμβόλαια) κι αυτό ως αποτέλεσμα είχε να μείνει ο Γιώργος Κούδας για περίπου 2 χρόνια εκτός αγωνιστικής δράσης. Η ιστορία εκείνη προκάλεσε και βεντέτα μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, που κράτησε πολλά χρόνια.

Αγωνίστηκε σε 504 αγώνες πρωταθλήματος και σημείωσε 133 γκολ, ενώ στο κύπελλο σε 70 συμμετοχές σκόραρε 27 γκολ. Συνολικά μαζί με Ευρωπαϊκούς αγώνες και φιλικά έχει αγωνιστεί 780 φορές με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, σκοράροντας 220 φορές.

Με την ομάδα του ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας το 1975-76 και 2 κύπελλα Ελλάδας, το 1972 και 1974. Ως αρχηγός της ομάδας, ευτύχησε ο ίδιος να σηκώσει πρώτος αυτά τα τρόπαια.

Στο διάστημμα 1967 - 1982 ο Γιώργος Κούδας υπήρξε διεθνής 43 φορές με την Εθνική ομάδα, ενώ υπήρξε μέλος της στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1980 στην Ιταλία. Τον Σεπτέμβριο του 1995 δόθηκε προς τιμήν του φιλικός αγώνας στο γήπεδο της Τούμπας ανάμεσα στην Εθνική ομάδα και την αντίστοιχη της Γιουγκοσλαβίας, και ο Γιώργος Κούδας αγωνιζόμενος στα πρώτα λεπτά του αγώνα έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα, σε ηλικία 49 ετών.

23 Νοεμβρίου 1964: Ο αμερικανός καρδιοχειρουργός Μάικλ ΝτιΜπέικι πραγματοποιεί την πρώτη παράκαμψη στεφανιαίας αρτηρίας (μπάι-πας).


Η παράκαμψη των νοσούντων στεφανιαίων αρτηριών, γνωστή ως by -pass, είναι η συχνότερη καρδιοχειρουργική επέμβαση .
Με τη χειρουργική αυτή τεχνική παρακάμπτονται οι αιμοδυναμικά σημαντικές στενώσεις των στεφανιαίων αρτηριών ( πάνω από 60%), οι οποίες προκαλούνται από τις αποφρακτικές βλάβες των αθηροσκληρυντικών πλακών. Η παράκαμψη των βλαβών επιτελείται χρησιμοποιώντας σωληνωτά αγγειακά μοσχεύματα, από αγγεία του ιδίου ασθενούς (αυτόλογα μοσχεύματα).
Τα παρακαμπτήρια αυτά αγγεία, προέρχονται από ανατομικές περιοχές εκτός της καρδιάς, οι οποίες έχουν ιδιαίτερα πλούσια παράπλευρη κυκλοφορία έτσι ώστε να μην παραβλάπτεται η αγγείωση των αντίστοιχων ιστών και οργάνων ακόμη και μετά την παρασκευή και αφαίρεσή των μοσχευμάτων

23 Νοεμβρίου 1987: Γεννιέται στη Θεσσαλονίκη ο τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής του κικ μπόξινγκ Βασίλης Κακαρίκος


Ο Βασίλης Κακαρίκoς είναι αθλητής του κικ μπόξινγκ, τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στις μικρές ηλικίες.

Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1987 και κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη. Έχει ύψος 1,68 και βάρος 64,5 κιλά. Είναι μέλος της εθνικής ομάδας με προπονητή το Γιώργο Αρμάγο και παγκόσμιος πρωταθλητής στα low kicks (2004).

Ξεκίνησε την καριέρα του ως πυγμάχος.Τον Απρίλιο του 2005 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στα 60 κιλά στους εφήβους.Στην εν λόγω διοργάνωση, κέρδισε στον τελικό το Σταύρο Εξακουστίδη με 37-21 και η ομάδα του, ο Αίολος Θεσσαλονίκης, ήταν 2ος.


Διεθνείς διακρίσεις στο κικ μπόξινγκ
Αναδείχθηκε 2ος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2005 στο Λουτράκι και 1ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων του 2004. Έλαβε μέρος επίσης στους αγώνες "No Limits" του 2006 και του 2007, αντιμετωπίζοντας και νικώντας Τούρκους αθλητές.

Το Φεβρουάριο του 2006 έλαβε μέρος στο πρώτο διεθνές τουρνουά Μαχητικών Αθλημάτων, με συμμετοχή Ελλήνων και ξένων Παγκόσμιων Πρωταθλητών και Ολυμπιονικών .

Μετέπειτα πορεία
Το 2007 η παρουσία του αθλητή στις πολεμικές τέχνες έγινε δυναμικότερη. Ο Βασίλης Κακαρίκος αγωνίστηκε και αποθεώθηκε από το κοινό στην Αθήνα, στους αγώνες μεταξύ των 5 πρωταθλητών Ελλάδας με τους αντίστοιχους από την Τουρκία. Οι αγώνες έγιναν στις 28 Απριλίου 2007 και ονομάστηκαν "No Limits". Ο Κακαρίκος αγωνίστηκε στα 67 κιλά και κατέβαλε το Μαξούν Ετζέ.

Σε άλλους διεθνείς αγώνες, ο αθλητής της Αρμάγος TEAM, απ’ τη Θεσσαλονίκη, έκανε το 3-2 για την Ελλάδα, αφού επικράτησε στα σημεία, του Λι Κοβίλ (3x3’, 64 κιλά, Κ-1), τον Ιούνιο του 2007.

Το 2007 έγινε μέλος της νεοσύστατης ομάδας "Urban Fighters" (Μαχητές της Πόλης), η οποία απαρτίζεται από τους καλύτερους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες στο κικ μπόξινγκ. Στις 9 Δεκεμβρίου του 2007 έγινε και η πρώτη μεγάλη διοργάνωση με την ίδια ονομασία, στο ΟΑΚΑ. Στη διοργάνωση αυτή, ο Κακαρίκος κέρδισε με ομόφωνη απόφαση το Βούλγαρο αντίπαλό του, Ντόντσεφ.
Παγκόσμιος τίτλος 2010
Στις 27 Νοεμβρίου 2010 κατέκτησε την ζώνη της WAKO (διηπειρωτικό πρωτάθλημα) στην κατηγορία των 70 κιλών,στο low kick, νικώντας τον Σέρβο Αλεξάντρ Τόπιτς στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στο Λουτράκι.

23 Νοεμβρίου 1951: Γεννιέται στην Καλαμάτα ο αριστερός εξτρέμ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού Μάικ (Ηλίας) Γαλάκος.


Ήταν από τους πιο τεχνίτες ποδοσφαιριστές που εμφανίστηκαν στα ελληνικά γήπεδα. Παιδί της ξενιτιάς έμαθε μπάλα στη Γερμανία, αλλά βλέποντάς τον στο γήπεδο νόμιζες ότι είχε μάθει στη… Βραζιλία. Ένα ακόμα μεγάλο πλεονέκτημά του ήταν ότι μπορούσε να παίζει και χωρίς τη μπάλα.
Ξεκίνησε στη Μπότροπ για να πάει στα 21 του στη Φορτούνα του Ντίσελντορφ και τον επόμενο χρόνο στον Ολυμπιακό. Εκεί δεν μπόρεσε να δείξει αμέσως την αξία του. Με το χρόνο όμως κέρδισε τη θέση του στην ενδεκάδα και στις καρδιές των οπαδών του. Η μεταγραφή του το 1982 στον Παναθηναϊκό ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Στους «πράσινους» ο Γαλάκος έκλεισε την καριέρα του και εργάστηκε και ως τεχνικός.
Ο Μάικ Γαλάκος σε αριθμούς
Όνομα: Ηλίας (Μάικ) Γαλάκος
Γεννήθηκε: 23 Νοεμβρίου 1951 στην Καλαμάτα
Θέση: Αριστερός εξτρέμ και σέντερ φορ
Ομάδες
1972-73: Φορτούνα Ντίσελντορφ
1973-82: Ολυμπιακός
1982-86: Παναθηναϊκός
Συμμετοχές στην εθνική: 30
Γκολ με την εθνική: 5
Πρώτο ματς:6 Μαίου 1976 με Πολωνία 1-0 στην Αθήνα
Τελευταίο ματς: 20 Ιανουαρίου 1982 1-2 στην Αθήνα
Συμμετοχές σε Euro: 1 (1980)
Τίτλοι
Πρωτάθλημα Ελλάδος: 5 (1980,81,84,86)
Κύπελλο Ελλάδος: 4 (1975,81,84,86)

Ο Μάνος Σταραμόπουλος γράφει για τον Μάικ Γαλάκο
Τον ανακάλυψε άνθρωπος του αείμνηστου Νίκου Γουλανδρή και τότε ο μεγάλος αυτός πρόεδρος του Ολυμπιακού, δεν δίστασε να δώσει 13 εκ.δρχ (περίπου 40.000 ευρώ σήμερα…) στην Φορτούνα Ντύσελντορφ και να τον εντάξει στην ομάδα του Πειραιά.. Σέντερ φορ,με θαυμάσια επιτόπια ντρίμπλα, εκπληκτικό αριστερό πόδι καλό κεφάλι και γενικά εκτελεστικές ικανότητες…Δύο παιχνίδια δεν θα ξεχαστούν ποτέ!!! (ή τουλάχιστον δεν θα τα ξεχάσω εγώ!!) : Ένα της εθνικής Ενόπλων Δυνάμεων όπου πέτυχε και τα 5 γκολ (!!)και μετά κατά της βελγικής Άντερλεχτ.. Ο Γαλάκος σ εκείνο το παιχνίδι στο γήπεδο της Παναχαικής στην Πάτρα (ήταν τιμωρημένο το Γ.Καραισκάκης) είχε τρελλά κέφια,όπως φυσικά και όλη η ομάδα…Ο Ολυμπιακός νίκησε 3-0 την Αντερλεχτ,αλλά έπεσε πάνω στον ανεκδιήγητο Ούγγρο διαιτητή,Κάρολι Παλοτάι και τους…συνεργάτες του.Ο Ολυμπιακός νίκησε μόνο 3-0 (είχε χάσει 5-1 στις Βρυξέλλες), πέτυχε άλλα δύο που δεν καταλόγισε ο Παλοτάι,ενώ δεν τους έδωσε και τουλάχιστον ένα πέναλτι.
Ο Μάικ γνήσιος γκολτζής,έπαιξε στον Ολυμπιακό από το 1974 έως το 1981.Μετά το 1982 πήγε στον Παναθηναικό, αγωνιζόμενος μέχρι το 1985 όπου κι εκεί πραγματοποίησε μερικά θαυμάσια παιχνίδια.
Αναμφιβήτητα από τους μεγαλύτερους «κανονιέρηδες»που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο και άριστος χαρακτήρας…Μέσα στο γήπεδο ποτέ του δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα.. Συνολικά και στους «δύο αιώνιους» έπαιξε σε 472 ματς,σημειώνοντας 172 γκολ. Στην εθνική Ελλάδος αγωνίσθηκε 30 φορές,σημειώνοντας 5 γκολ

23 Νοεμβρίου 1936: Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού «Life».