Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

29 Φεβρουαρίου 2012: πεθαίνει ο κωμικός ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας (Θεσσαλονίκη, 17 Ιανουαρίου 1942 - Αθήνα, 29 Φεβρουαρίου 2012) ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και ιδιαίτερα το θέατρο.

Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1942 στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή από τη Δομνίστα και Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας, η οποία απέκτησε ακόμη δύο κόρες. Η αδελφή του Ελένη Τσιβιλίκα είναι σημαντική αρχαιολόγος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών, με ανασκαφικό έργο στην Κρήτη και τις Κυκλάδες. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης, εξασφάλισε άνετη ζωή στην οικογένειά του και αγαπούσε το θέατρο.
Φοίτησε στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Θεσσαλονίκης "Anatolia". Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την υποκριτική.
Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.
Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.
Η δεκαετία του 70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.
Απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου 2012 σε ηλικία 70 ετών. Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.
Ήταν παντρεμένος με την πτυχιούχο νομικής Αλίκη Τσιβιλίκα και πατέρας ενός γιου και μιας κόρης.
Μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο, στην παράσταση "Η Ζωή ποδήλατο"

29 Φεβρουαρίου 1900: γεννιέται στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας ο Γιώργος Σεφεριάδης, γνωστός ως Γιώργος Σεφέρης

O Γιώργος Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, στις 29 Φεβρουαρίου 1900. Μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια με έντονα πνευματικά ενδιαφέροντα. O πατέρας του, Στυλιανός, ήταν νομικός και μετέπειτα καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, ενώ παράλληλα έγραφε ποιήματα, μετέφραζε αρχαίους τραγικούς και είχε εκδώσει μεταφράσεις έργων του Λόρδου Bύρωνα. Η δε μητέρα του, Δέσπω, διακρινόταν για την ιδιαίτερη ευαισθησία και την καλλιέργειά της.

Έγραφε ήδη στίχους στα 14 του χρόνια. Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει την οικογένειά του να μετακομίσει στην Αθήνα. Το 1918 μεταβαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει Νομική, κάτι που αποτελούσε όνειρο του πατέρα του που στο μεταξύ είχε μετακομίσει κι αυτός στο Παρίσι αναζητώντας καλύτερη μοίρα. «Eίχα μπει τον Iούλιο σ’ ένα Παρίσι ολότελα άδειο, που γέμισε ασφυκτικά τον Nοέμβρη με τα πανηγύρια της ανακωχής. Tο δωμάτιό μου ήταν ο πιο παγερός τόπος που γνώρισα ποτέ μου. Ένας πλανόδιος βιολιτζής ερχότανε κάθε απόγεμα μ’ έναν απελπιστικά περιπαθή σκοπό. Tις νύχτες μια γριά κλαψούριζε πουλώντας μενεξέδες. Διάβαζα Όμηρο και τα πιο παλαβά πρωτοποριακά περιοδικά. Ήμουν αξιοθαύμαστα χαμένος και ονειροπαρμένος» θα σημειώσει αργότερα ο ποιητής για τα φοιτητικά του χρόνια. Σύντομα, στρέφεται όλο και περισσότερο προς την λογοτεχνία: «Έχω μια μεγάλη διάθεση να γράψω κάθε ώρα· καθετί μου φέρνει ένα θέμα, μια τραγικότητα για να εκφράσω. Δυστυχώς, μόνο τις ιδέες μου βάζω απάνω στο χαρτί και τις κοιμίζω τον ύπνο τον αξύπνητο ίσως. Tο συρτάρι μου κατάντησε νεκροταφείο. Kάθε μέρα θάβω και μερικά κορμάκια μωρών που ξεψύχησαν».

Το 1923 γνωρίζει μια Γαλλίδα πιανίστα, τη Ζακλίν, μία από τις γυναίκες της ζωής του. Η Ζακλίν θα απασχολήσει το νου του ποιητή για περισσότερο από μία δεκαετία και το μεγαλύτερο μέρος της ερωτικής ποίησης του Σεφέρη απευθύνεται σε αυτήν. «Eίναι μερικά αισθήματα στη ζωή που ποτέ δεν ξεθωριάζουν...» είπε ο ίδιος για τη Ζακλίν. Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα, διορίζεται στο διπλωματικό σώμα και σύντομα χάνει τη μητέρα του. Ο ποιητής βυθίζεται στη μελαγχολία και τη μοναξιά: «Aνάγκη να μιλήσω. Kανείς. Ίσως εγώ να φταίω. Mα τι γίνεται εδώ μέσα; Σήμερα το απόγευμα είχα την εντύπωση πως η σκέψη μου είχε αδειάσει και στη θέση της βρισκότανε δυο άγνωστοι που συζητούσαν και αποφάσιζαν για την τύχη μου. Aδύνατο να γράψω. Ώσπου να γυρίσω το φύλλο, έχω αλλάξει, έγινα άλλος». Σύντομα όμως, γράφει μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του. Tον Iούλιο του 1928 δημοσιεύεται η μετάφραση του έργου του Bαλερί «Mια βραδυά με τον Kο Tεστ» με την υπογραφή Γ. Σεφεριάδης. Τον Mάιο του 1931 εκδίδεται η συλλογή «Στροφή» με δεκατρία ποιήματα – μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την Zακλίν «Eρωτικός λόγος».

Την ίδια χρονιά διορίζεται στο ελληνικό Γενικό Προξενείο του Λονδίνου, ως υποπρόξενος. Μέσα στην αγγλική ομίχλη, με τη «στυφή γεύση του θανάτου», ο Σεφέρης οραματίζεται μια Ελλάδα ολοκάθαρη και απογυμνωμένη, ένα όραμα που θα διαποτίσει τα τοπία του «Μυθιστορήματος» του 1935. Ακολουθούν τα «Γυμνοπαιδία» το 1936, το 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή σχετικά με τον καθορισμό της δημοτικής, το «Tετράδιο γυμνασμάτων» το 1940, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος A΄» το 1940 λογοκριμένα όμως από τη Δικτατορία Μεταξά, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος B΄» το 1944 και «Kίχλη» όπου μιλάει για το σπαραγμό στη χώρα, το 1947. Την ίδια χρονιά βραβεύεται με το «Έπαθλο Παλαμά». Λίγες ημέρες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, ο Σεφέρης θα παντρευτεί τη Μαρώ και θα φύγουν μαζί με την ελληνική κυβέρνηση για την Αίγυπτο. Χαριτολογώντας, ο ποιητής έλεγε ότι κουμπάρος τους στάθηκε ο Χίτλερ. Σε όλη του τη διπλωματική καριέρα θα ταξιδεύει και θα αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής: Λονδίνο, Kορυτσά, Aλεξάνδρεια, Nότια Aφρική, Άγκυρα, Λίβανος και πάλι Λονδίνο (1957-1962), για να ολοκληρώσει τη σταδιοδρομία του ως πρέσβης, κατά τα χρόνια της δημιουργίας του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Μέχρι το 1963 η φήμη του Γιώργου Σεφέρη έχει απλωθεί σε όλη την υφήλιο.

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 του απονέμεται από τη Σουηδική Aκαδημία το Bραβείο Nόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο πρώτος Έλληνας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση. Το περιοδικό Figaro Litteraire γράφει ήδη για το ταλέντο του Σεφέρη από το 1956 και τον χαρακτηρίζει άξιο για βραβείο Νόμπελ. Κατά την παραλαβή του Νόμπελ, ο Σεφέρης λέει: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται… Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά. Κανόνας της είναι η δικαιοσύνη… Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται». Το 1964 γίνεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και το Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Το 1966 εκδίδει το «Τρία Κρυφά Ποιήματα», ένα έργο γεμάτο βαθιά νοήματα και άψογο στη μορφή. Είχε επίσης τιμηθεί με το βραβείο «Κωστή Παλαμά», με το αγγλικό βραβείο ποίησης «Φόυλ» και κατείχε την θέση του επίτιμου διδάκτορα στο πανεπιστήμιο Cambridge. Το 1969 κυκλοφορεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό η "διακήρυξή" του εναντίον της δικτατορίας Αντιμετωπίζει ήδη κάποια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν. Το 1967 επιβάλλεται η δικτατορία των συνταγματαρχών στη χώρα. Το 1969 δημοσιεύτηκε η δήλωσή του κατά της χούντας και ο Σεφέρης παύτηκε από πρέσβης επί τιμή, ενώ του απαγορεύτηκε και να κάνει χρήση του διπλωματικού του διαβατηρίου.

Το 1971 έγραψε το τελευταίο του ποίημα με τίτλο Επί ασπαλάθων. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, έκλεισε τα μάτια του για πάντα, μετά από εγχείρηση στο δωδεκαδάκτυλο. H κηδεία του σπουδαίου ποιητή έμελλε να σταθεί έκφραση ελευθεροφροσύνης του λαού, που είχε συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες για να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία. Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε για το Γ. Σεφέρη: «Κανείς άλλος δεν στάθηκε τόσο ικανός ν’ ανιχνεύσει, να βρει και να κινήσει τα νήματα της ζωντανής ελληνικής παράδοσης όσο αυτός… Καλλιέργησε το αίσθημα της ευθύνης και κράτησε ψηλά τη σημαία της ελεύθερης συνείδησης, που τόσο την έχουν ανάγκη, σήμερα προπάντων, οι νέοι», ενώ ο Γ. Ρίτσος με τη σειρά του είπε: «Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. Εδώ και πολλά χρόνια, σε κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ποιητής έσμιξε ποίηση και ελευθερία, αισθητική και ηθική, σε μια γνήσια και φυσική ενότητα, αφήνοντας μιάν υψηλή, παραδειγματική κληρονομιά σ’ ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό. Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα».

Πηγές: Το Βήμα, Τα Νέα, Ελευθεροτυπία, Wikipedia.org

Δίσεκτο έτος 2016. (29η Φεβρουαρίου)

Δίσεκτο ονομάζεται ένα έτος στο οποίο προσμετράται μια παραπάνω ημέρα, με σκοπό τη διόρθωση σφαλμάτων που προκαλούνται από τον μη ακριβή υπολογισμό της διάρκειας της ημέρας, πλήρους περιστροφής της Γης, στη μέτρηση του ηλιακού έτους.
Για παράδειγμα, με το σύστημα μέτρησης του χρόνου που χρησιμοποιείται σήμερα στον Δυτικό κόσμο (Γρηγοριανό ημερολόγιο), κάθε έτος διαρκεί περίπου έξι ώρες παραπάνω από 365 ημέρες, δηλαδή 1/4 της ημέρας, με αποτέλεσμα κάθε τέσσερα έτη να δημιουργείται σφάλμα της τάξεως της μιας πλήρους ημέρας. Έτσι, στο ίδιο σύστημα έχει καθιερωθεί να προστίθεται μία ημέρα στο έτος ανά τέσσερα έτη (εκτός από τα έτη που διαιρούνται με το εκατό αλλά όχι και με το τετρακόσια και εκτός από τα έτη που διαιρούνται και με το εκατό και με το τέσσερις χιλιάδες), ώστε το σφάλμα των έξι ωρών να 'απορροφάται'.

Υπολογισμός δίσεκτων ετών
Για να προσδιορίσουμε αν ένα έτος είναι δίσεκτο εφαρμόζουμε τα εξής:
Ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 4. Αν είναι μηδέν ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 100. Αν αυτό το υπόλοιπο είναι διαφορετικό του μηδενός τότε το έτος είναι δίσεκτο.
Αν από τον έλεγχο 1 δεν προκύψει ότι το έτος είναι δίσεκτο ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 400. Αν είναι μηδέν τότε το έτος είναι δίσεκτο, άσχετα από το αποτέλεσμα του ελέγχου 1.
Η ημέρα που προστίθεται στο έτος κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο είναι η 29η Φεβρουαρίου. Τα επόμενα δίσεκτα έτη είναι: 2020, 2024, 2028, 2032, 2036, 2040, 2044, 2048, 2052, 2056, 2060, 2064, 2068, 2072, 2076, 2080, 2084, 2088, 2092, 2096, 2104 κλπ . Το 2000 ήταν δίσεκτο λόγω του ελέγχου 2. Αν ίσχυε μόνο η διαίρεση με το 4 και ο έλεγχος 1 το 2000 δε θα ήταν δίσεκτο όπως δεν θα ήταν π.χ. το 2100.
Οι διορθώσεις στο ημερολόγιο επιβάλλονται από το γεγονός ότι η περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο διαρκεί 365.2422 μέρες. Η κύρια διόρθωση (προσθήκη μιας μέρας κάθε 4 χρόνια) θα ήταν απόλυτα σωστή αν η περιστροφή διαρκούσε 365.25 μέρες, δηλαδή περίπου 365 μέρες και 1/4 της μέρας. Όμως δεν διαρκεί ακριβώς τόσο! Η διαφορά, δηλαδή περίου -0.01 μέρα (ένα εκατοστό της μέρας) επιβάλλει την αφαίρεση μιας μέρας κάθε 100 χρόνια. Αυτό προβλέπεται στον έλεγχο 1. Όμως για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια (ώστε να μη έχουμε αλλαγή των εποχών) προστέθηκε μιά μέρα κάθε 400 χρόνια (έλεγχος 2). Έτσι το ημερολόγιο θα ήταν απολύτως σωστό αν η διάρκεια της περιστροφής της γης ήταν 365.2425 που είναι πολύ κοντά στο πραγματικό και πλέον απαιτεί διορθώσεις σε χρόνους της τάξης των 3000-4000 χρόνων.

Ιστορία
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, κάθε τέσσερα έτη έχουμε μία ημέρα επιπλέον, την οποία προσθέσαμε στον μήνα Φεβρουάριο. Το έτος με τις 366 μέρες λέγεται δίσεκτο. Παλαιότερα ο λαός δεν γνώριζε την εξήγηση αυτή, και επειδή είχε τάση να προικίζει με υπερφυσικές ιδιότητες οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει, έπλαθε διάφορους μύθους και δοξασίες γύρω από τη «δίσεκτη χρονιά».

29 Φεβρουαρίου 1976: Εξαγριωμένοι οπαδοί του Παναιτωλικού εισβάλλουν στο γήπεδο και ένας από αυτούς δαγκώνει και κόβει το αυτί του Θεσσαλονικιού διαιτητή Στέφανου Ράμμου, επειδή έδωσε ένα αυστηρό πέναλτι στον ΠΑΟΚ.

29 Φεβρουαρίου 1976. Στο γήπεδο του Αγρινίου διεξαγόταν ο κρίσιμος αγώνας Παναιτωλικού – ΠΑΟΚ, με διαιτητή τον Θεσσαλονικιό Στέφανο Ράμμο.

Το αποτέλεσμα έληξε 2- 0 υπέρ του ΠΑΟΚ. Με το τελευταίο σφύριγμα, περίπου 2 χιλιάδες φίλαθλοι της τοπικής ομάδας, που είχαν παράπονα από τη διαιτησία, εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και επιτέθηκαν στον «άρχοντα» της αναμέτρησης.
Παρά την προσπάθεια να προστατευθεί, οι εξαγριωμένοι οπαδοί ξυλοκόπησαν τον Στέφανο Ράμμο και του έκοψαν το αριστερό αυτί. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι κάποιος του το δάγκωσε και αποκόλλησε ένα μεγάλο κομμάτι του. 
Τα μέσα ενημέρωσης του Αγρινίου όμως, ανέφεραν ότι του «φόρεσαν κολάρο» με δύναμη ένα ξύλινο καφάσι για ροδάκινα! Ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά δρώμενα, που έμεινε γνωστό ως το «αυτί του Ράμμου». Για πολλά χρόνια, οι διαιτητές άκουγαν από του φανατικούς της εξέδρας το απειλητικό σύνθημα «διαιτητή θυμήσου, τον Ράμμο και το αυτί σου» και έτρεμαν… 

Το πέναλτι που προκάλεσε την οργή των φιλάθλων
 Το παιχνίδι «μύριζε μπαρούτι», καθώς ήταν κρίσιμο και για τις δύο ομάδες. Ο Παναιτωλικός, που πάλευε για την παραμονή του στην Α Εθνική, είχε παράπονα από προηγούμενη διαιτησία του Ράμμου με τον Παναθηναϊκό, ενώ ο ΠΑΟΚ διεκδικούσε το πρωτάθλημα. Στο 72ο λεπτό της αναμέτρησης, ο Σαράφης διεκδίκησε στον αέρα κεφαλιά από τον Μίχο. Ο Ράμμος έδειξε το σημείο του πέναλτι και το γήπεδο «πήρε φωτιά». Προς στιγμή ο αγώνας διεκόπη. Όταν ηρέμησαν τα πνεύματα, το πενάλτι εκτελέστηκε και σημειώθηκε το 0-1, ενώ στο 86ο λεπτό ο Κερμανίδης σημειώσε το 0-2. 
Όταν ο Ράμμος σφύριξε για τελευταία φορά, επικράτησε πανικός. «Έγινε πανζουρλισμός και το συρμάτινο κιγκλίδωμα γύρω από τον αγωνιστικό χώρο έπεσε. Ως και οι σύμβουλοι του Παναιτωλικού μου έλεγαν: Ράμμο θα πεθάνεις. Έφτασε η ώρα σου. Ζήτησα την προστασία της χωροφυλακής, αλλά το πλήθος ωρύετο». «Χώθηκα ανάμεσα στους παίκτες του ΠΑΟΚ, αλλά πριν προφτάσω να ανέβω στο πεζούλι που οδηγεί στα αποδυτήρια, όρμησαν πολλοί επάνω μου και ένας από όλους αυτούς… χρατς, μου έκοψε το αυτί. Δεν μπόρεσα, μέσα στην κόλαση, να δω ποιος με δάγκωσε και μου έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι», έλεγε τις επόμενες ημέρες σε συνέντευξή του ο διαιτητής. Οι οπαδοί του Παναιτωλικού δεν σταμάτησαν εκεί. Τον κλωτσούσαν και τον ποδοπατούσαν με μανία. 
«Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βρέθηκα στριμωγμένος με ασπίδα από μπροστά μου τον Φουντουκίδη, στην πόρτα που οδηγεί στα αποδυτήρια, την οποία είχαν φρακάρει σύμβουλοι του Παναιτωλικού», διηγούνταν ο Ράμμος. Οι Αγρινιώτες όμως, τον τράβηξαν πάλι πίσω στον αγωνιστικό χώρο και συνέχισαν να τον χτυπούν με αγριότητα. Τελικά, με τη βοήθεια περίπου 20 χωροφυλάκων, ο διαιτητής οδηγήθηκε στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ. 
«Τον ξαπλώσαμε στον πάγκο και σπαρτάραγε σαν το ψάρι. Καταματωμένος και γυμνός από τη μέση και πάνω. Του έπλυνε τα τραύματα ο φυσικοθεραπευτής του ΠΑΟΚ και συνήλθε μετά από ώρα. Το αυτί και το φρύδι αιμορραγούσαν κι έξω το πλήθος ούρλιαζε» δήλωσε ο ένας επόπτης του αγώνα, που έζησε κάθε στιγμή του ξυλοδαρμού από κοντά. 
Ο γιατρός που κλήθηκε να κάνει ράμματα, δεν αναλάμβανε την ευθύνη και χρειάστηκε εντολή του εισαγγελέα, ο οποίος διέταξε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Είχαν ήδη περάσει τρεις ώρες, όταν πήγε ασθενοφόρο για τη διακομιδή του. Εκεί έγινε ραφή των τραυμάτων. «Χωρίς αναισθητικό. Πέθανα από τους πόνους», έλεγε ο δύσμοιρος διαιτητής. Διαπιστώθηκε επίσης ότι υπέστη εγκεφαλική διάσειση και το σώμα του ήταν γεμάτο μώλωπες και αιματώματα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η χωροφυλακή έθεσε υπό κράτηση τον Στέφανο Ράμμο για περιύβριση της Αρχής, επειδή μετά τον αγώνα μίλησε με ακατανόμαστες φράσεις στα όργανα της τάξης. 

Ο Ράμμος τιμωρήθηκε με 11 μήνες φυλάκιση για εξύβριση 
Για την επίθεση στον διαιτητή συνελήφθησαν δύο άτομα, τα οποία τιμωρήθηκαν με 4 μήνες φυλάκισης. Τις επόμενες ημέρες οι εφημερίδες αφιέρωσαν πολλές σελίδες στα πρωτόγνωρα επεισόδια. Σε ολόκληρη τη χώρα αποτελούσε μοναδικό θέμα συζήτησης, ενώ στο Αγρίνιο υπήρξε και ζαχαροπλαστείο, που πωλούσε πάστες σε σχήμα αυτιού, τις οποίες ονόμασε το «αυτί του Ράμμου! 

Το μανίκι έγινε «λάβαρο» 
Όταν ο διαιτητής δερνόταν, ένας από τους επιτιθέμενους τον είχε πιάσει τόσο γερά από το μανίκι, ώστε όταν τον τράβηξαν από πάνω του, σχίστηκε και του έμεινε στο χέρι. Στη συνέχεια, το ματωμένο μανίκι θεωρήθηκε ως λάβαρο και πανηγυρίστηκε έξαλλα. Μεταφέρθηκε σε ξυλουργείο, όπου μπήκε πάνω σε ξύλινο σταυρό, που έφερε το όνομα του Ράμμου και στη συνέχεια εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, στο κέντρο της πόλης, δια της περιφοράς! Μικρά παιδιά κρατούσαν τον σταυρό με το μανίκι του Ράμμου στο πρανές της σημερινής Προυσσιωτίσης, εκεί όπου έχει υψωθεί πια η καινούρια εξέδρα του γηπέδου του Παναιτωλικού. Όσο για το αυτί, δεν βρέθηκε ποτέ. Σήμερα ο Παναιτωλικός, που αγωνίζεται στη Σούπερ Λίγκα, θεωρείται η πιο φιλόξενη ομάδα του πρωταθλήματος, με πρωτοποριακές ενέργειες που ξεχωρίζουν στο θολό τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου.... 

phgh: http://www.mixanitouxronou.gr

29 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων

Η Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων καθιερώθηκε το 2008 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σπανίων Παθήσεων (EURORDIS) και τιμάται έκτοτε την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινή γνώμης και την άσκηση πίεσης, προκειμένου το σύστημα υγείας και πρόνοιας να προσαρμόζεται στους πάσχοντες από σπάνιο νόσημα, την πρόληψη και θεραπεία των παθήσεων τους.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι περίπου 8.000 καταγεγραμμένες ως σπάνιοι νόσοι πλήττουν με βάση εμπειρικές μελέτες το 10% του πληθυσμού. Σε αυτές περιλαμβάνονται κυρίως εκφυλιστικές νόσοι του νευρικού συστήματος και ορισμένοι τύποι καρκίνου, που εφόσον δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα και συστηματοποιημένα καθιστούν τους ασθενείς ανήμπορους να αυτοεξυπηρετηθούν ακόμη και στα βασικά, ενώ η εξέλιξή τους αποβαίνει αρκετές φορές μοιραία, μέσα σε κατάσταση αφόρητου πόνου για τους πάσχοντες.

Το 75% των ασθενών που προσβάλλονται από σπάνιες νόσους είναι παιδιά και έφηβοι, ενώ στις περισσότερες των περιπτώσεων τα πρώτα συμπτώματα, συνήθως κοινά με άλλες ασθένειες, οδηγούν σε εσφαλμένες πρώτες διαγνώσεις και δεν ταυτοποιούνται έγκαιρα με τη σπάνια νόσο. Αποτέλεσμα, να καθυστερεί η φαρμακευτική αντιμετώπιση της νόσου και να ταλαιπωρούνται αφάνταστα οι πάσχοντες.

Στην Ελλάδα, με βάση και την ευρωπαϊκή εμπειρία, τα άτομα που πάσχουν από κάποια σπάνια νόσο υπολογίζονται σε 1.000.000. Όπως καταγράφει η Πανελλήνια Ένωση Σπανίων Παθήσεων (ΠΕΣΠΑ), η έρευνα, η επιστημονική γνώση, η θεραπευτική αντιμετώπιση, αλλά και η κοινωνική και ασφαλιστική κάλυψη είναι ελλιπείς και καθιστούν πραγματικό Γολγοθά τη «ζωή με σπάνιο νόσημα», τόσο για τους ασθενείς, όσο και τις οικογένειές τους και τον οικονομικό τους προϋπολογισμό.

Μερικές από τις σπάνιες παθήσεις, όπως τυποποιούνται από την EURORDIS:

  • Εναλλασσόμενη Ημιπληγία
  • Ανιριδία
  • Ρευματοειδής Αρθρίτιδα
  • Αταξία τηλεαγγειεκτασία
  • Έλλειψη χοριοειδούς χιτώνος του οφθαλμού
  • Υποφυσιογενής Βασιοφιλισμός
  • Κυστική ίνωση
  • Πομφολυγώδης επιδερμολυσία
  • Δυστονία
  • Αιμορροφιλία
  • Νόσος Πάρκινσον
  • Έλλειψη αυξητικής ορμόνης
  • Λύκος και άλλες κολλαγονώσεις
  • Μελιταίος Πυρετός
  • Μεσογειακός Πυρετός
  • Εγκεφαλίτιδα
  • Αραχνοδακτυλία (Σύνδρομο Μαρφάν)
  • Μεσογειακή Αναιμία
  • Στρεψαυχενία
  • Πορφυρία
  • Σκλήρυνση κατά πλάκας
  • Μυϊκές δυστροφίες
  • Σκληροδερμία



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

28 Φεβρουαρίου 1943: «Ηχήστε σάλπιγγες...» απαγγέλλει ο Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του σπουδαίου έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά στο Α’ Νεκροταφείο, η οποία εξελίσσεται στην κορυφαία -ίσως- αντιστασιακή εκδήλωση κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής


Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο σπουδαίος έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ήταν βαριά άρρωστος όταν τον συνάντησε ο χάρος στο σπίτι του, στην οδό Περιάνδρου 3 στην Πλάκα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, είχε πάρει τη γυναίκα του Μαρία.

Το νέο του θανάτου του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του 1880 κυκλοφόρησε με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου.

Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα.

Στις 11 το πρωί άρχισε η νεκρώσιμος ακολουθία, χοροσταντούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας έδωσε βροντερό «παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης, κ.ά.

Οι επίσημες αρχές, προσπαθώντας να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής συγκέντρωσης, εκπροσωπήθηκαν στην κηδεία από τον ίδιο τον δοτό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο και από εκπροσώπους των γερμανικών και ιταλικών κατοχικών δυνάμεων.

Αυτό δεν απέτρεψε τη μετατροπή της κηδείας σε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης. «Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα» είπε εύστοχα ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός (1884-1951), δίνοντας το πνεύμα ομόθυμης παρουσίας του λαού στην κηδεία. Και «με μια φωνή όσο ποτέ δυνατή» απήγγειλε το ποίημα Παλαμάς, που είχε γράψει τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου προς τιμήν του μεγάλου ποιητή:
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα ! 
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα; 
Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη ! 
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα ! 
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει. 
Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,
που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει. 
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Στην συνέχεια ο ποιητής Σωτήρης Σκίπης (1881-1952) από τους τελευταίους εκπροσώπους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, απήγγειλε συγκλονιστικά το ποίημα του Στον Κωστή Παλαμά.
Μέσ' από τα κάγκελλα τ' αόρατα
της απέραντής μας φυλακής,
μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,
δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής
κι έπεσες σα δρυς
από τα χτυπήματα
κάποιων μαύρων ξυλοκόπων
στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,
δίχως να προσμείνεις την αχτίδα
της καινούργιας Χαραυγής.
Κι έπεσες καθώς από σεισμό
πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα
κάποιου πανάρχαιου ναού.
Σα ναός, οπού χτυπιέται
απ' τα βόλια των βαρβάρων.
Σαν τον Παρθενώνα,
ήρωα, ποιητή του Αιώνα.
Μάτια στερεμένα από τις τόσες
συμφορές,
δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.
Θα σε κλάψουνε μια μέρα
οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν
έναν - ένα,
σαν ξυπνήσουν απ' τη μέθη τους
κι αντικρύσουν τι ερημιές
εσκορπίσανε στο διάβα τους
σ' αναρίθμητες καρδιές.
Φεύγεις, πας για το ταξίδι σου
το Αχερούσιο, το στερνό,
ω πρωτότοκε αδερφέ μας,
όμως κοίτα πώς ξοπίσω σου
οι Έλληνες σε χαιρετάνε.
Ο καθένας ένα στίχο σου
ψέλνοντας μελωδικό,
σε ξεπροβοδάνε
με τα μύρια σου τραγούδια,
που βουίζουν σα μελίσσια
πάνω απ' Απριλιού λουλούδια,
σα να προμηνάνε την Ανάσταση,
ω μεγάλε ραψωδέ μας.
Όταν τελείωσε η νεκρώσιμη ακολουθία, ο Σπύρος Μελάς, ο Άγγελος Σικελιανός και νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο και κατευθύνθηκαν προς τον χώρο της ταφής. Την ώρα που θα εναπόθεταν το φέρετρο μέσα στη γη, πλησίασε ο αντιπρόσωπος του κατακτητή να καταθέσει στεφάνι. Τότε ο λογοτέχνης Γιώργος Κατσίμπαλης άρχισε να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο: «Σε γνωρίζω από την κόψη...». Ακολούθησε το συγκεντρωμένο πλήθος, «πρώτα δειλά –περιγράφει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος– ύστερα η φωνή κατάκτησε όλον τον κόσμο, μυριόστομη. Ήταν η στιγμή η πιο συγκινητική. Ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος. Κάποιος φώναξε “Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος”. Αλλά ο κόσμος ήθελε ελευθερία σκέτη και φώναζε “Ζήτω η Ελευθερία”»!

phgh: http://www.sansimera.gr/articles/495

28 Φεβρουαρίου 1904: Ιδρύεται στη Λισαβόνα η Μπενφίκα, η πιο διάσημη ποδοσφαιρική ομάδα της Πορτογαλίας.


Η Μπενφίκα Λισσαβόνας (pt:Sport Lisboa e Benfica ή S.L. Benfica) είναι ένας από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους της Πορτογαλίας. Πιο γνωστή είναι η ποδοσφαιρική της ομάδα. Όμως, ο σύλλογος καλλιεργεί πολλά άλλα σπορ.

Ιδρύθηκε το 1904 κι έχει χρώματα κόκκινο και άσπρο. Έμβλημα έχει τον αετό, από τον οποίο προέκυψε και το παρατσούκλι: "Αετοί της Λισσαβόνας" (As Águias). Άλλα παρατσούκλια είναι: "Οι Κόκκινοι" (Encarnados), "Η Ένδοξη" (O Glorioso) και "Κόκκινοι Διάβολοι"» (Diabos Vermelhos). Το μότο του συλλόγου είναι "E Pluribus Unum", δηλαδή "Από το πλήθος ο ένας". Γήπεδό της είναι το Στάδιο Ντα Λουθ (Estádio da Luz ή Estádio do Sport Lisboa e Benfica), χωρητικότητας 65.647 θεατών. Πριν από κάθε αγώνα ένας αετός, που ονομάζεται Νίκη (Vitória) πετά από το ένα πέταλο του σταδίου στο άλλο. Τον επίσημο ύμνο της ομάδας τραγουδάει ένας τενόρος, ο Luís Piçarra, κάτι ίσως μοναδικό παγκοσμίως, ενώ για την επέτειο των 100 ετών του συλλόγου ο μουσικός Antonio Vitorino d'Almeida συνέθεσε μια συμφωνία.

Η Μπενφίκα είναι ιδρυτικό μέλος της Πορτογαλικής Λίγκας, το 1933 μαζί με την ΦΚ Πόρτο και την Σπόρτινγκ Λισσαβόνας. Δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ από την ανώτερη κατηγορία (Primeira Divisão) και είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της χώρας με ένα σύνολο 32 πρωταθλημάτων Λιγκας, 27 κυπέλλων, 2 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και άλλων τίτλων.

Η ομάδα έχει τους περισσότερους οπαδούς, όχι μόνο στη χώρα αλλά παγκοσμίως. Οι υποστηρικτές της υπολογίζονται σε 14 εκατομμύρια. Είναι η ομάδα με τα περισσότερη μέλη παγκοσμίως. Το Νοέμβριο του 2006 αριθμούσε 160.398 μέλη, που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ για σύλλογο καταγραμμένο στο βιβλίο Γκίνες.

Εκτός από το ποδόσφαιρο σύλλογος καλλιεργεί με επιτυχία τμήματα στίβου, μπάσκετ, ποδηλασίας, ποδοσφαίρου σάλας, χάντμπολ, ρινκ χόκεϊ, ράγκμπι, βόλεϊ κ.ά., τα οποία έχουν κατακτήσει πολλούς διεθνείς τίτλους.


Ιστορία 
Στις 28 Φεβρουαρίου 1904, ο Cosme Damião, ο José Rosa Rodrigues και άλλα άτομα, 24 συνολικά, συγκεντρώθηκαν στην οδό Μπελέμ (Rua de Belém) και αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν αθλητικό όμιλο, τον οποίο ονόμασαν "Grupo Sport Lisboa" (Αθλητικός Όμιλος Λισσαβόνας). Πρώτος πρόεδρος ανέλαβε ο J.R. Rodrigues.

Το 1908 πραγματοποιήθηκε συγχώνευση της Grupo Sport Lisboa με την Grupo Sport Benfica, και ο σύλλογος ονομάστηκε Sport Lisboa e Benfica. Αν και ο σύλλογος υπήρχε από τότε, εν τούτοις οι εθνικές διοργανώσεις ξεκίνησαν πολύ αργότερα τη δεκαετία του ’20. Η Μπενφίκα κέρδισε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα τη δεκαετία του ’30 (1935 ως 1938) αλλά τη δεκαετία του ’40 γνώρισε μεγάλη αντίδραση από την Σπόρτιγκ Λισσαβόνας.

Το 1950 κατέκτησε το πρώτο διεθνές τρόπαιο στην ιστορία της νικώντας στον τελικό του Λατινικού Κυπέλλου (Latin Cup) τη Ζιροντέν Μπορντό. Είναι η μοναδική πορτογαλική ομάδα που κατέκτησε αυτό το τρόπαιο που διεξαγόταν τη δεκαετία του ’50.

Το 1954 η Μπενφίκα απέκτησε δικό της στάδιο, το Ντα Λουθ (Estádio da Luz), το οποίο σταδιακά έφτασε να έχει χωρητικότητα 120.000 ορθίων θεατών. Το ίδιο έτος κατέκτησε για τέταρτη συνεχόμενη φορά το Κύπελλο Πορτογαλίας, ένα ρεκόρ απλησίαστο μέχρι σήμερα. Τα επόμενα χρόνια κέρδισε τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα. Με την αυγή της δεκαετίας του ’60 είχε μία από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες.

Η Μπενφίκα υπήρξε η πρώτη ομάδα που διέκοψε το σερί της Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών κερδίζοντάς το δύο συνεχόμενες φορές, το 1961 από την Μπαρτσελόνα και το 1962 από την ίδια τη Ρεάλ.

Τη δεκαετία αυτή έφτασε άλλες τρεις φορές στον τελικό χάνοντας από την Μίλαν (1963), την Ίντερ (1965) και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1968). Παρά την ήττα της στον τελικό, το 1968 αναδείχθηκε καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα στο διαγωνισμό του περιοδικού Φρανς Φουτμπόλ (France Football). Ο ποδοσφαιριστής της Μπενφίκα που έκανε τη διαφορά εκείνη την εποχή, ήταν ο Εουσέμπιο, παίκτης παγκόσμιας κλάσης, νικητής της Χρυσής Μπάλας το 1965.

Η δεκαετία του ’60 παραμένει η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του συλλόγου. Εκτός από τις ευρωπαϊκές επιτυχίες κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα, τρία κύπελλα Πορτογαλίας και τρία νταμπλ.

Κατά τη δεκαετία του ’70 η ομάδα δεν σημείωσε σπουδαίες διακρίσεις στην Ευρώπη αλλά συνέχισε να παίρνει τίτλους στο εσωτερικό: έξι πρωταθλήματα -τα τρία συνεχόμενα με προπονητή τον Τζίμι Χάγκαν-, δυο κύπελλα και ένα νταμπλ. Μάλιστα το 1972-73 κέρδισε τον τίτλο αήττητη, μοναδικό επίτευγμα στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, παραχωρώντας μόλις δύο ισοπαλίες σε 30 ματς και σημειώνοντας 101 γκολ. Την ίδια σεζόν ο Εουσέμπιο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη με 40 γκολ.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της επόμενης είχε αγωνιστικά προβλήματα αλλά σύντομα επανήλθε στην κορυφή χάρις στην καθοδήγηση του Σβεν Γκόραν Έρικσον. Μαζί του κέρδισε δυο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο κι έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1983, χάνοντας από την Άντερλεχτ. Το 1987 ξανακέρδισε το νταμπλ για ένατη φορά στην ιστορία της.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 πραγματοποίησε ένα οικονομικό άνοιγμα για να επιτύχει κάποια ευρωπαϊκή διάκριση χωρίς αποτέλεσμα, αν και έφτασε δυο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το 1998 ηττήθηκε από την Αϊντχόφεν και το 1990 από τη Μίλαν. Στο εσωτερικό κατέκτησε άλλα τρία πρωταθλήματα και ένα κύπελλο.

Μετά το 1994 ο σύλλογος αντιμετώπισε οικονομικά και αγωνιστικά προβλήματα. Η περίοδος 1994-2003 υπήρξε η χειρότερη στην εκατοντάχρονη ιστορία του παρά την παρουσία ακριβοπληρωμένων ποδοσφαιριστών. Κάθε σεζόν άλλαζε προπονητή. Κέρδισε μόλις ένα κύπελλο (1996) κι έφτασε να τερματίσει στην 6η θέση το 2001, κάτι πρωτοφανές.

Το 2004 με προπονητή τον Ισπανό Καμάτσο (Jose Antonio Camacho) κέρδισε έναν τίτλο έπειτα από οκτώ χρόνια. Ήταν το Κύπελλο Πορτογαλίας. Στον τελικό νίκησε την ΦΚ Πόρτο του Μουρίνιο με γκολ του Έλληνα διεθνή Τάκη Φύσσα. Το 2005 ξαναπήρε το πρωτάθλημα έπειτα από έντεκα χρόνια με προπονητή τον Τζιοβάνι Τραπατόνι.

Τα τελευταία χρόνια στην Μπενφίκα αγωνίστηκαν άλλοι δυο Έλληνες διεθνείς: ο Κώστας Κατσουράνης και ο Γιώργος Καραγκούνης.


Το Στάδιο Ντα Λους 
Στάδιο Ντα Λους (Estádio da Luz) σημαίνει "Στάδιο του Φωτός". Επίσημα ονομάζεται: Estádio do Sport Lisboa e Benfica. Είναι ποδοσφαιρικό γήπεδο οι οπαδοί της ομάδας το αποκαλούν "Ναό" (A Catedral). Η ονομασία "Luz", δηλαδή φως, έχει εκκλησιαστική προέλευση και οφείλεται στο ναό της "Κυρίας του Φωτός" (Igreja de Nossa Senhora da Luz), δηλαδή της Παναγίας.

Το γήπεδο φιλοξένησε ορισμένα ματς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004, μεταξύ των οποίων και τον τελικό. Το αρχικό γήπεδο Ντα Λους είχε χωρητικότητα 120.000 ορθίων θεατών και ήταν από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως. Το νέο στάδιο που χτίστηκε για το 2004 έχει 65.400 θέσεις καθημένων.

Η Μπενφίκα έχει το μεγαλύτερο μέσο όρο θεατών μεταξύ των πορτογαλικών ομάδων, που ξεπερνά τις 39.000 άτομα ανά αγώνα.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

27 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Κατάποσης Σπαθιών

Η Παγκόσμια Ημέρα Κατάποσης Σπαθιών (World Sword Swallowers Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο το τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου.

Η πρωτοβουλία ανήκει στη Διεθνή Ένωση Κατάποσης Σπαθιών (SSAI), η οποία με την πρωτοβουλία της αυτή θέλει να αναδείξει την πανάρχαιη τέχνη της κατάποσης σπαθιών, που εμφανίστηκε στη νότια Ινδία πριν από το 2000 π.Χ. και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε Κίνα, Ιαπωνία, Ελλάδα και Ρώμη. Στη σύγχρονη εποχή έγινε γνωστή μέσα από το τσίρκο και τους ζογκλέρ, που έδιναν παραστάσεις στους δρόμους.

Οι βιρτουόζοι της κατάποσης σπαθιών, εκτός από το να εξασκούνται στο παράξενο και επικίνδυνο χόμπι τους, έχουν συνεισφέρει στην πρόοδο της ιατρικής. Για παράδειγμα, το 1868 ένας από αυτούς βοήθησε τον Δρα Άντολφ Κούσμαουλ στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας να αναπτύξει την πρώτη μέθοδο ενδοσκόπησης κι ένας συνάδελφός του το 1906 υποβλήθηκε στο πρώτο οισοφαγικό καρδιογράφημα από τον Δρα Κρέμερ στην Ουαλία.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

24 Φεβρουαρίου 1938: μία οδοντόβουρτσα με νάιλον τρίχες είναι το πρώτο εμπορικό προϊόν που δημιουργείται από νάιλον. Οι ναιλον τρίχες αντικαθιστούν τις φυσικές.

Οι τρίχες χοίρου χρησιμοποιούνται στην οδοντόβουρτσα μέχρι το 1938, οπότε ανακαλύφθηκε το νάιλον από την Du Pont. Μέχρι το 1950 οι οδοντόβουρτσες με φυσική τρίχα χάθηκαν από τα ράφια των καταστημάτων και τη θέση τους πήραν πολύχρωμες πλαστικές που άντεχαν περισσότερο στο χρόνο και δεν προκαλούσαν φθορές στην αδαμαντίνη.

24 Φεβρουαρίου 1955: γεννιέται ο Στίβεν Πωλ Τζομπς, αμερικανός επιχειρηματίας, συνιδρυτής με τον Στιβ Βόσνιακ της Apple Computer. (Θαν. 5/10/2011)

Ο Στίβεν Πωλ Τζομπς (Steven Paul Jobs, γενν. 24 Φεβρουαρίου 1955 - 5 Οκτωβρίου 2011) ήταν μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στον χώρο της τεχνολογίας, ένας εκ των δύο συνιδρυτών, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός της Apple και πρώην πρόεδρος της Pixar (μέχρις ότου εξαγοράστηκε από τη Disney, στης οποίας το Διοικητικό Συμβούλιο διατηρούσε θέση και της οποίας ήταν ο μεγαλύτερος μέτοχος). Έχει χαρακτηριστεί ως οραματιστής στον χώρο των υπολογιστών και πολλές ιδέες του άλλαξαν τον τρόπο που οι καταναλωτές χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία. Ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν την ιδέα του οικιακού προσωπικού υπολογιστή. Ο Στηβ Τζομπς "ήταν ο μέγας ευαγγελιστής της ψηφιακής εποχής".

Η ίδρυση της Apple
Η ιδέα της εμπορικής εκμετάλλευσης της δουλειάς του δεύτερου ιδρυτή της Apple, Στήβεν Βόζνιακ, ήταν δική του και η αρχική οικονομική επιτυχία της Apple στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με τους υπολογιστές Apple I και II καθώς και μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, με τον υπολογιστή Macintosh, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην επιχειρηματική του ικανότητα. Παρ'όλα αυτά, ο σκληρός τρόπος διαχείρισης καθώς και κάποιες ριζοσπαστικές, οικονομικά ριψοκίνδυνες ιδέες και ο αυταρχικός τρόπος αντιμετώπισης των στελεχών κορυφώθηκαν το 1985 σε μια διαμάχη με τον τότε διευθύνων σύμβουλο της εταιρίας και πρώην στέλεχος της Pepsi, John Sculley και την απομόνωση και την μετέπειτα αποχώρησή του από την εταιρία.

Μετά την αποχώρηση από την Apple
Το 1986 ίδρυσε την εταιρεία NeXT, μια εταιρεία που αρχικά επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη ακριβών υπολογιστών/σταθμών εργασίας. Παρότι αποτυχημένη εμπορικά, η NeXT συνέχισε να επιχειρεί μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αναπτύσσοντας και πωλώντας το λειτουργικό της NeXTSTEP (αργότερα πλατφόρμα ανάπτυξης εφαρμογών OpenSTEP). Με την αγορά της NeXT από την Apple το 1996, το NeXTSTEP αποτέλεσε τη βάση για το λειτουργικό σύστημα MAC OS X.
To 1986 o Στηβ Τζομπς αγόρασε την εταιρεία Pixar, μέχρι τότε αυτόνομο τμήμα της Lucasfilm, εταιρίας που ανήκε στον Τζορτζ Λούκας, ο οποίος είναι παραγωγός σειράς ταινιών όπως ο Πόλεμος των Άστρων. Η Pixar γρήγορα έγινε η πλέον επιφανής εταιρία στον χώρο των κινουμένων σχεδίων βασισμένων σε γραφικά υπολογιστών. Με την Walt Disney Pictures ως διανομέα δημιούργησε σειρά ταινιών κινουμένων σχεδίων με πρώτη το Toy Story, κάτι που την έκανε γνωστή και απέφερε μεγάλα κέρδη στον Στηβ Τζομπς. Παράλληλα το 1996, η Apple προέβη στην εξαγορά της NeXT σκοπεύοντας να χρησιμοποιήσει το λειτουργικό της σύστημα ως τη βάση για το νέο Mac OS. Η αγορά της NeXT φέρνει τον Τζομπς πίσω στην Apple αρχικά ως interim CEO και αργότερα ως τον CEO και πρόεδρο του ΔΣ, θέση που διατηρούσε μέχρι το θάνατό του.

Επιστροφή και θρίαμβος
Η επιστροφή του Στηβ Τζομπς στην Apple θεωρείται κρίσιμης σημασίας για την επιβίωση της εταιρίας. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια και με την αναδιάρθρωση των προϊόντων και τμημάτων της, όπως για παράδειγμα τη κατάργηση του Apple Newton, την συγχώνευση των υπολογιστών Macintosh σε δύο σειρές και την εξασφάλιση της επένδυσης $100 εκ. από τη Microsoft και τη σύναψη συμφωνίας μεταξύ των δυο εταιριών σχετικά με τη συνεχιζόμενη υποστήριξη της πλατφόρμας Macintosh για 5 χρόνια, η Apple γίνεται ξανά κερδοφόρα.
Το 1998 λανσαρίστηκαν οι πολύχρωμοι και αξιόπιστοι iMac Και τα iBook. Στον χώρο των πολυμέσων ο iMac ήταν ανώτερος από το IBM PC και εταιρείες όπως η Adobe και Macromedia συνείσφεραν στην επιτυχία του παρέχοντας προγράμματα πολυμέσων γι αυτόν. Αν και οι χρήστες των Mac θέλουν παραδοσιακά να παραμένουν αποστασιοποιημένοι από τα ΙΒΜ PC και τα Microsoft Windows, o Στηβ δεν ακολούθησε αυτή την γραμμή.
Ιδιαίτερα σημαντική, επιχειρηματικά, ήταν η κίνηση της Apple στον χώρο της μουσικής. Ο Τζομπς, αντιλαμβανόμενος την επανάσταση του Ίντερνετ και της ψηφιακής μουσικής, δημιούργησε το 2001 το iPod. Δύο χρόνια αργότερα, το 2003, και με δεδομένη την επιτυχία του iPod, η Apple μπήκε δυναμικά στον χώρο της διανομής μουσικής μέσω του διαδικτύου και του iTunes Music Store (iTMS). Παρά τις διαψεύσεις σχετικά με την ανάπτυξη κινητού τηλεφώνου από τον Στηβ Τζόμπς, στις αρχές του 2007 η Apple μπήκε στην αγορά των κινητών τηλεφώνων με την παρουσίαση του iPhone, μιας συσκευής που γρήγορα κατέκτησε μεγάλο μέρος της αγοράς κινητών τηλεφώνων στις ΗΠΑ και διατίθεται επισήμως και σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες, όπ.
Τον Ιανουάριο του 2010 ο Τζομπς παρουσίασε το iPad. Κατά το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς του απονεμήθηκε ο τίτλος του «προσώπου της χρονιάς» από τη βρετανική οικονομική εφημερίδα Financial Times.
Στις 24 Αυγούστου 2011, ανακοίνωσε την παραίτησή του από την Apple. Στην επιστολή της παραίτησής του, συνέστησε να τον διαδεχθεί ο επόμενος στην ιεραρχία, Τιμ Κουκ. Όπως ζήτησε ο ίδιος, διορίστηκε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου. Στις 5 Οκτωβρίου 2011 (μια μέρα μετά την παρουσίαση του iPhone 4s, από την οποία ήταν απών) η Apple ανακοίνωσε ότι ο Τζομπς πέθανε. Ήταν 56 ετών

24 Φεβρουαρίου 1821: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κυκλοφορεί την επαναστατική προκήρυξη «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία ζητά από τους Έλληνες της Μολδαβίας και της Βλαχίας να επαναστατήσουν. Η ενέργειά του αυτή σηματοδοτεί και την επίσημη έναρξη της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.

Είναι ο τίτλος της επαναστατικής προκήρυξης που κυκλοφόρησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας (σημερινό Ιάσι Ρουμανίας) στις 24 Φεβρουαρίου 1821 και σηματοδότησε την έναρξη της Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Η προκήρυξη καλεί όλους τους Έλληνες να ξεσηκωθούν και αναφέρεται στους αγώνες που έκαναν οι ευρωπαϊκοί λαοί για να διώξουν τους τυράννους τους. Ακόμη, διαβεβαιώνει έμμεσα ότι η Ρωσία (η «Κραταιά δύναμις» του κειμένου) θα βοηθήσει την Ελληνική Επανάσταση.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (1792-1828), αξιωματικός του ρωσικού στρατού και υπασπιστής του τσάρου Αλέξανδρου Α’, είχε αναλάβει από τις 12 Απριλίου 1820 την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας, μετά την άρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια. Στα μέσα του ίδιου έτους έλαβε άδεια για λόγους υγείας, προκειμένου να επιδοθεί απερίσπαστος στα νέα του καθήκοντα.

Στις 20 Οκτωβρίου 1820 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των ηγετών της Εταιρείας στο Ισμαήλιο της Βεσαραβίας (σημερινό Ιζμαίλ Ουκρανίας), όπου αποφασίστηκε η Επανάσταση να αρχίσει πρώτα από τη Μάνη. Όμως, στις 16 Φεβρουαρίου 1821 ο Υψηλάντης αποφάσισε να ξεκινήσει την επανάσταση από τη Μολδοβλαχία, πιστεύοντας ότι υπήρχαν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, επειδή οι ηγεμονίες της περιοχής είχαν πετύχει ένα καθεστώς αυτονομίας, που δεν επέτρεπε την επέμβαση του σουλτάνου, χωρίς τη συγκατάθεση του τσάρου (Συνθήκη του Βουκουρεστίου της 16ης Μαΐου του 1812). Επιπλέον, οι ηγεμόνες ήσαν Φαναριώτες, που θα συντάσσονταν μαζί του.

Στις 21 Φεβρουαρίου, ο Υψηλάντης ξεκίνησε από το Κισνόβιο της Βεσαραβίας (σημερινό Κισινάου Μολδαβίας) και αφού διέβη τον ποταμό Προύθο (Προυτ)  μαζί με τους αδελφούς του Γεώργιο και Νικόλαο, έφθασε στο Ιάσιο την επομένη. Εκεί συναντήθηκε με τον ηγεμόνα της Μολδαβίας Μιχαήλ Σούτσο (γνωστό και ως Μιχαήλ Βόδα) κι έλαβε την υποστήριξή του για την έναρξη του αγώνα. Στις 24 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε την προκήρυξη «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» και την ίδια ημέρα υπέβαλε στον τσάρο την παραίτησή του από τον ρωσικό στρατό.

Ως τα μέσα Μαρτίου είχε συγκροτήσει ένοπλο σώμα, αποτελούμενο από 4.000 (οι 2.000 ανήκαν στον «Ιερό Λόχο») και μπήκε θριαμβευτικά στο Βουκουρέστι στις 27 Μαρτίου, δύο ημέρες μετά την έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο. Η είδηση αυτή θορύβησε τον τσάρο, που ήταν επίλεκτο μέλος της «Ιεράς Συμμαχίας». Ο Αλέξανδρος έδωσε την άδεια στα σουλτανικά στρατεύματα να εισέλθουν στη Μολδοβλαχία και να καταστείλουν την εξέγερση, ενώ ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ αναγκάστηκε να αφορίσει τους επαναστάτες, όταν ο σουλτάνος απείλησε με γενική σφαγή του ελληνικού πληθυσμού στην Κωνσταντινούπολη.

Οι προστριβές του Υψηλάντη με τους τοπικούς προκρίτους, το δυσμενές διεθνές περιβάλλον και η προχειρότητα με την οποία εκδηλώθηκε, προδιέθεταν για την αποτυχία της. Μετά την ήττα του Υψηλάντη στη Μάχη του Δραγατσανίου (7 Ιουνίου 1821), η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία φυλλορρόησε και παρά τις κάποιες αναλαμπές έσβησε τον Σεπτέμβριο του 1821.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

24 Φεβρουαρίου 2012: Ο Πάνος Καμμένος, μετά την αποχώρησή του από τη Νέα Δημοκρατία λόγω «μνημονίων», ιδρύει νέο πολιτικό σχηματικό, με την ονομασία «Ανεξάρτητοι Έλληνες».

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (ΑΝ.ΕΛ.), είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα.
Σύμφωνα με επανειλημμένες δηλώσεις του Πάνου Καμμένου στα μέσα ενημέρωσης το κόμμα ξεπερνάει τους διαχωρισμούς του πολιτικού φάσματος Δεξιάς-Αριστεράς και δεν τοποθετείται στον άξονα αυτό, αλλά χαρακτηρίζεται από πατριωτισμό και πολυσυλλεκτικότητα. Ο τύπος πάντως, το κατατάσσει ξεκάθαρα στη Δεξιά.
Στις εκλογές του Μαΐου 2012 εξελέγη τέταρτο κόμμα με 33 έδρες, ενώ στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου 2012 εξελέγη τέταρτο κόμμα με 20 έδρες.
Στις εκλογές του 2015 εξελέγη έκτο κόμμα με 13 έδρες. Ύστερα από συμφωνία, το κίνημα συμμετέχει στην Κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ, με πέντε μέλη.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι μέλος των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών και εκπροσωπείται με έναν (1) ευρωβουλευτή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συνεργάζονται με το κόμμα Ενωμένη Ρωσία, του ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.


Ίδρυση και ιδρυτική διακήρυξη
Η δημιουργία του ανακοινώθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2012 με την δημοσίευση της ιδρυτικής του διακήρυξης από τον βουλευτή Πάνο Καμμένο, μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Οι αρχές του και η ιδρυτική του διακήρυξη συνδιαμορφώθηκαν από πλήθος Ελλήνων πολιτών μέσα από συλλογικές διαδικασίες διαβούλευσης που πραγματοποιήθηκαν μέσα από το διαδίκτυο.
Σύμφωνα με την Ιδρυτική Διακήρυξη του ο φορέας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων:
Καθιστά αδιαπραγμάτευτες τις αρχές της Εθνικής Ανεξαρτησίας και περηφάνιας, της λαϊκής κυριαρχίας, της πρόταξης του εθνικού συμφέροντος, της τήρησης του Συντάγματος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Απαιτεί την κατάργηση του μνημονίου και αρνείται να δεχτεί το επαχθές, παράνομο χρέος που διαμορφώθηκε με τοκογλυφικά επιτόκια.
Απορρίπτει την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας και την κατάργηση του Έθνους-Κράτους.
Απαιτεί την κατάργηση κάθε ασυλίας αξιωματούχων, βουλευτών και υπουργών για εγκλήματα που διέπραξαν κατά του Ελληνικού λαού και της Δημόσιας περιουσίας. Απαιτεί την τιμωρία των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος και την δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.
Εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε σχέση με τον καθορισμό της Ελληνικής ΑΟΖ και την διεκδίκηση των οφειλόμενων από τη Γερμανία αποζημιώσεων και των κατοχικών δανείων.
Κατοχυρώνει την ισονομία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Προστατεύει την Ελληνική οικογένεια και τον πολίτη από την επίθεση των αγορών.

24 Φεβρουαρίου 1975: Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελος Αβέρωφ, ανακοινώνει την καταστολή του Πραξικοπήματος της Πιτζάμας

Το πραξικόπημα της πιζάμας ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος και ανατροπής της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή από πιστούς στην χούντα ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς του στρατού τον Φεβρουάριο του 1975.
Την συνωμοσία αποκάλυψαν στην κυβέρνηση οι τότε νεαροί αξιωματικοί Δημήτριος Αρβανίτης και Ιωάννης Αλεξάκης, που αργότερα, μετά το 1981, ανέλαβαν κρίσιμες θέσεις σε Στρατό και ΚΥΠ επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.

Ιστορικό
Μετά την πτώση της δικτατορίας του Ιωαννίδη και πριν την δίκη των ηγετών της, μια ομάδα αξιωματικών με πρωτεργάτες τους ταξιάρχους Νικόλαο Ντερτιλή και Ανδρέα Κονδύλη, τους αντισυνταγματάρχες Ιωάννη Στειακάκη, Ιωάννη Μανουσακάκη και τους ταγματάρχες Αριστείδη Παλαΐνη, Χαράλαμπο Παλαΐνη, Αθανάσιο Περδίκη και Παρασκευά Μπόλαρη, σχεδίασε στρατιωτικό κίνημα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισα με στόχους την παραίτηση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (από το οποίο είχε αποχωρήσει μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο) και την απελευθέρωση του πρώην δικτάτορα ταξίαρχου Δημήτρη Ιωαννίδη.
Η κίνηση αποκαλύφθηκε στις 24 Φεβρουαρίου πριν την ενεργοποίησή της και διατάχθηκε η σύλληψη 37 αξιωματικών. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ αποκάλεσε την κίνηση «πραξικόπημα της πιζάμας» επειδή οι περισσότεροι από τους κινηματίες συνελήφθησαν την ώρα του ύπνου και επειδή ήθελε να καθησυχάσει την κοινή γνώμη.
Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Παρασκευάς Μπόλαρης, απέδρασε από το νοσοκομείο, όπου κρατούνταν και διέφυγε στο εξωτερικό. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την παραγραφή των αδικημάτων του και εμφανίστηκε σε εκδήλωση υπέρ της χούντας στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2013, μαζί με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, χήρα του δικτάτορα, τον Αριστείδη Δημόπουλο (υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας επί χούντας και πρώην ευρωβουλευτή της ΕΠΕΝ), τον ξάδελφο του Παπαδόπουλου, Άγγελο Παπαθάνου, ο οποίος ήταν και διευθυντής του πολιτικού του γραφείου , τον Αγαθαγγέλου και άλλους

24 Φεβρουαρίου 1994: Η Βουλή των Ελλήνων με ομόφωνο ψήφισμα αναγνωρίζει, μετά από 70 χρόνια, την Γενοκτονία των Ποντίων, ορίζοντας την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο»

Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Στο Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:
«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι υπήρξε γενοκτονία και αποδίδει τους θανάτους σε απώλειες πολέμου, σε λοιμό και σε ασθένειες και δεν παραδέχεται ότι υπήρξε γενοκτονία.Ωστόσο πολλοί Τούρκοι επιστήμονες έχουν δημοσίως χαρακτηρίσει τα γεγονότα ως γενοκτονία.

24 Φεβρουαρίου 1981: Ο Εγκέλαδος χτυπά τις Αλκυονίδες με 6,6 Ρίχτερ, αφήνοντας πίσω του 14 θύματα

Σεισμός 6,6 ρίχτερ συγκλονίζει την Περαχώρα, το Βραχάτι, το Κιάτο, το Λουτράκι, την Κόρινθο, την Κινέττα, τα Μέγαρα και την Αθήνα. 85000 κτίρια περίπου υπέστησαν βλάβες (από αυτά πάνω από 20.000 κρίθηκαν ως μη επισκευάσιμα). Παρατηρήθηκαν σε διάφορα μέρη φαινόμενα ρευστοποίησης, πτώσεις βράχων καθώς και ασθενές θαλάσσιο κύμα βαρύτητας.

Οι μεγαλύτερες ζημιές σημειώθηκαν στην Περαχώρα (τα περισσότερα κτίρια βγήκαν ακατάλληλα, ενώ τρύπησε ακόμα και το υδραγωγείο), στην Κινέττα (όπου κατέρρευσε τετραώροφο ξενοδοχείο και μετά από μια πολύωρη διασωστική επιχείρηση, ανασύρεται ζωντανός από τους πυροσβέστες ο Βαγγέλης Μπούσουλας), στα Μέγαρα (όπου έφυγε από τη ζωή και η σύζυγος του δημάρχου), στο Λουτράκι, στην Κόρινθο, στο Βραχάτι Κορινθίας, (από τα ερείπια ξενοδοχείου που κατέρρευσε ανασύρονται νεκροί δύο γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας), στο Κιάτο και στην Αθήνα.

Στην Αθήνα, το διήμερο μεταξύ 24 και 26 Φεβρουαρίου, οι πυροσβεστικές δυνάμεις, απεγκλωβίζουν εκατοντάδες άτομα από ανελκυστήρες, βοηθούν στην απομάκρυνση ασθενών και ηλικιωμένων από τα σπίτια τους, κατεβάζουν οικοσκευές από ετοιμόρροπες πολυκατοικίες, απομακρύνουν ετοιμόρροπα αντικείμενα, ενώ επεμβαίνουν για την κατάσβεση δεκάδων πυρκαγιών. Οι μετασεισμοί που ακολούθησαν το επόμενο διάστημα έθεσαν σε επιφυλακή το σύνολο του Πυροσβεστικού Σώματος, για την αντιμετώπιση των καταστροφών.


Πηγή: http://www.parakato.gr

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

23 Φεβρουαρίου 1994: Προφυλακίζεται ο επιχειρηματίας Ιωσήφ Βαγιωνής, κατηγορούμενος ότι σκότωσε με ξιφίδιο τη φίλη του Νέλλη Πίσχου.


Το έγκλημα έγινε στο γραφείο του Βαγιωνή, το Φεβρουάριο του 1994. Η ελληνική κοινή γνώμη στράφηκε με πάθος κατά του Βαγιωνή από την πρώτη στιγμή. Οι αιτίες ήταν δύο. Πρώτη, η γενικευμένη συμπάθεια προς την μαυροντυμένη μητέρα της Πίσχου, η οποία ζητούσε δικαιοσύνη, τονίζοντας τον πλούτο και τη δύναμη του Βαγιωνή και, παράλληλα, ήταν γνωστό ότι 'επρεπε να μεγαλώσει μόνη τα ορφανά εγγόνια της, ένα 16χρονο αγόρι, που η Πίσχου είχε αποκτήσει σε γάμο και μία οκτάχρονη κόρη που είχε αποκτήσει με το Βαγιωνή - την οποία ο τελευταίος είχε αναγνωρίσει. Δεύτερη αιτία, ακριβώς ο πλούτος κι η δύναμη του Ιωσήφ Βαγιωνή, ο οποίος, όσο κι αν επαναλάμβανε ότι επρόκειτο για ατύχημα, όσους μάρτυρες -υπαλλήλους του- κι αν έφερνε, δεν γίνονταν πιστευτός από το κοινό. Αντιθέτως, έμοιαζε ακόμη πιο ένοχος.

Ο Ιωσήφ Βαγιωνής καταδικάστηκε πρωτόδικα σε κάθειρξη 21 ετών και στο εφετείο σε 17ετή φυλάκιση, διότι του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς. Σήμερα είναι ελεύθερος. Η δίκη του έχει μείνει και για έναν ακόμη λόγο στην ιστορία: ήταν η πρώτη φορά που διασταύρωσαν ως αντίπαλοι τα ξίφη τους δύο κορυφαίοι Έλληνες νομικοί, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, υπεράσπιση, και ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης, πολιτική αγωγή.

πηγη: http://www.skai.gr

23 Φεβρουαρίου 1957: πεθαίνει η ρεμπέτισσα Μαρίκα Νίνου.


Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1918. Από τον Καύκασο όπου είχε μεταναστεύσει ήρθε στην Αθήνα το 1947 και εμφανίστηκε σε διάφορα κέντρα κάνοντας ακροβατικά νούμερα με τη φίρμα «Ντούο Νίνο και μισό» που την αποτελούσαν ο άντρας και το παιδί της.

Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του ως τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλώριντα» του Γ. Μελίτια στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Ακολουθεί η συνεργασία της με το Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χονδρός» που υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Η Μαρίκα Νίνου υπήρξε θρυλική μεταρεμπέτικη τραγουδίστρια με καταλυτική επίδραση στο έργο του συνθέτη. Το ντουέτο Τσιτσάνη - Νίνου κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.

Τον Οκτώβριο του 1951 έκανε κάποιες εμφανίσεις στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Τσιτσάνη. Μετά από το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Νίνου πήγε στις Η.Π.Α. όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.

Πριν μεταβεί στην Αμερική είχε υποβληθεί στην Αθήνα σε εγχείρηση για καρκίνο, αλλά στην Αμερική υπήρξε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους και τελικά πέθανε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία 38 ετών.

Η ζωή της Μαρίκας Νίνου ενέπνευσε το σενάριο για την ταινία του Κώστα Φέρρη, Ρεμπέτικο του 1983.

23 Φεβρουαρίου 1947: Ιδρύεται ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO).



Ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (International Organization for Standardization, διακριτική ονομασία: ISO), είναι μια διεθνής οργάνωση δημιουργίας και έκδοσης προτύπων που αποτελείται από αντιπροσώπους των εθνικών οργανισμών τυποποίησης. Ο οργανισμός ιδρύθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1947 και παράγει τα παγκόσμια βιομηχανικά και εμπορικά πρότυπα, τα επονομαζόμενα πρότυπα ISO.

Ενώ ο Διεθνής Οργανισμός Tυποποίησης ορίζεται από τον ίδιο ως μη κυβερνητική οργάνωση, η ικανότητα του να θέτει πρότυπα τα οποία αργότερα κυβερνήσεις αποφασίζουν πως πρέπει να τηρούνται δια νόμων ή συνθηκών, τον καθιστά πιο ισχυρό από άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις και στην πράξη λειτουργεί σαν μια κοινοπραξία με ισχυρούς συνδέσμους με κυβερνήσεις. Μεταξύ αυτών που συμμετέχουν στον ISO, συγκαταλέγονται μεγάλες εταιρίες και τουλάχιστον ένα σωματείο προτυποποίησης από κάθε κράτος μέλος.

Ο Διεθνής Οργανισμός Tυποποίησης συνεργάζεται στενά με την Διεθνή Ηλεκτροτεχνική Επιτροπή (International Electrotechnical Commission, IEC), η οποία είναι υπεύθυνη για την προτυποποίηση των ηλεκτρικών συσκευών.

23 Φεβρουαρίου 1943: Οι γερμανοί κατακτητές ανακοινώνουν την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν σε καταναγκαστικά έργα.


Διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης

Με την είσοδο του 1943, οι Έλληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Το μέτρο δεν αφορούσε τους έλληνες εβραίους, οι οποίοι σταδιακά άρχισαν να στέλνονται στην Πολωνία «για να εργασθούν».

Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται τελικά στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμει σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (από τους πρωτοπόρους της γυναικολογίας - μαιευτικής στην Ελλάδα) και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής, που εκτελέστηκε στις αρχές του 1944 από την ΟΠΛΑ), έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «Κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου στη Βουλή. Μία άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το Υπουργείο Εργασίας (Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα γωνία), όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.


Διαδηλωτές διασπούν τον αστυνομικό κλοιό
Τις επόμενες μέρες το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Η αντίδραση κατά της επιστράτευσης φουντώνει. Η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά στις 28 Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση.

Στις 5 Μαρτίου συγκροτείται μεγάλη διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης. Από την παράνομη εφημερίδα «Το Ελληνικόν Αίμα» (φ. 15/3/1943) διαβάζουμε:

«…Την πρωΐαν της ημέρας εκείνης (5/3/1947) εσημειώθησαν μεγάλαι συγκεντρώσεις εις τα κεντρικώτερα σημεία της πόλεως. Αι συγκεντρώσεις μετετρέποντο εις διαδηλώσεις, αίτινες διά της συνεχούς ενώσεως των διαφόρων ομάδων απετέλουν έναν αφαντάστως ορμητικόν χείμαρρον, έτοιμον εν κυριολεξία να παρασύρη κάθε ίχνος των βαρβάρων… Μία των μεγαλυτέρων διαδηλώσεων διήλθε προ του Δημαρχειακού Μεγάρου, όπου ο παριστάνων τον δήμαρχον κύναιδος ετόλμησε να εξέλθη εις τον εξώστην διά να... καθησυχάση τα πλήθη. Από τα στόματα των χιλιάδων διαδηλωτών ­ διατηρούντων όλον το αθηναϊκόν χιούμορ των ηκούσθη η σύστασις: ­Μέσα αδελφή! Και η Αγγέλα έσπευσεν να εισέλθη...».

Σημειώνεται ότι διορισμένος Δήμαρχος εκείνη την περίοδο ήταν ο συνδικαλιστής βιοτέχνης Άγγελος Γεωργάτος.

Προ της ογκούμενης λαϊκής αντίδρασης, οι κατακτητές αναγκάζονται να ακυρώσουν την πολιτική επιστράτευση στις 10 Μαρτίου 1943. Πρόκειται για μεγαλειώδη στιγμή της Εθνικής Αντίστασης, ένα ανεπανάληπτο γεγονός σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη της δεύτερης κατοχικής κυβέρνησης. Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος αντικαταστάθηκε ως ανεπαρκής από τους Γερμανούς με τον Ιωάννη Ράλλη τον Απρίλιο του 1943.

πηγη: http://www.sansimera.gr/articles/220

23 Φεβρουαρίου 1983: Το οχηματαγωγό «Χρυσή Αυγή» βυθίζεται στα ανοιχτά της Καρύστου, με αποτέλεσμα 26 επιβαίνοντες να χάσουν τη ζωή τους.

Το επιβατικό πλοίο Χρυσή Αυγή κατασκευάστηκε το 1970 στην Ιαπωνία για λογαριασμό της εταιρίας του Αυγούστου Πολέμη, την Yoshiura Zosen και βυθίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1983 στην περιοχή του Κάβο Ντόρο.

Το χρονικό του ναυαγίου
Στις 23 Φεβρουαρίου 1983 το Χρυσή Αυγή αναχώρησε από το λιμάνι της Ραφήνας κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες με προορισμό τα νησιά Άνδρο-Πάρο-Νάξο μεταφέροντας 9 βυτιοφόρα οχήματα με φορτίο υγρών καυσίμων και 4 φορτηγά. Στις 23/2/83 και ώρα 18:30, 2 μίλια μακριά από τη νησίδα «Μαντήλι» και ενώ έπνεαν άνεμοι 8 μποφώρ, το πλοίο πήρε απότομα κλίση εξαιτίας της μετατόπισης των οχημάτων στο γκαράζ με αποτέλεσμα να αρχίσουν διαδοχικές εκρήξεις εξαιτίας της μετατόπισης των καυσίμων στα βυτία. Αρκετοί επιβάτες για να γλυτώσουν από τις φλόγες έπεσαν στο νερό και μερικοί πνίγηκαν.
Από τις εκρήξεις που έγιναν δημιουργήθηκε ρήγμα που προκάλεσε την βύθιση του πλοίου τρεις ώρες αργότερα. Στο σήμα κινδύνου που εξέπεμψε το πλοίο ανταποκρίθηκαν το «Χρυσή Άμμος», το ρωσικό «Σάμπυ Ράμπατ» και το ρουμανικό «Μπολντεϊν» καθώς και το «Καστριανή Κέας». Αργότερα έφθασαν στο σημείο του ατυχήματος και δυο πλοία του πολεμικού ναυτικού. Από τους 42 συνολικά επιβαίνοντες σώθηκαν μόνον οι 14.

23 Φεβρουαρίου 1917: Ξεσπά στην Αγία Πετρούπολη η Φεβρουαριανή Επανάσταση.


Η εργατική επανάσταση άρχισε κατά το τέλος του Φεβρουαρίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις, που αργότερα εξελίχτηκαν σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα. Ο πρόεδρος της τέταρτης Δούμας Ροντζιάνκο μαζί με την εκτελεστική επιτροπή του σοβιέτ ζήτησαν την παραίτηση του τσάρου Νικόλαου Β΄, ο οποίος εγκατέλειψε την εξουσία στις 15 Μαρτίου 1917, χωρίς ο διάδοχός του δούκας Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς, να δεχτεί τις ευθύνες του θρόνου. Έτσι ανατράπηκε οριστικά η μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της η φεουδαρχική απολυταρχία. Προσωρινά ανέλαβε πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβοφ, ο οποίος αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διακήρυξε ότι θα συνέχιζε την ένοπλη σύγκρουση με τη Γερμανία μέχρι την τελική νίκη της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ότι θα εφάρμοζε φιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα μεταπολεμικά. Οι υποσχέσεις αυτές δεν ικανοποίησαν το λαό, που ανέμενε ριζικές αλλαγές μέσα στις κακουχίες του πολέμου, της πείνας και της εξαθλίωσης. Η προλεταριακή επανάσταση είχε γίνει κοινή συνείδηση και μια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία φαινόταν τόσο ξεπερασμένη το 1917, όσο επί τσαρισμού η συνταγματική μοναρχία.

Μέσα στο Μάρτιο η προσωρινή κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία, η Φινλανδία ανακηρύχτηκε αυτόνομο κράτος, φυλακίστηκε η αυτοκρατορική οικογένεια, καταργήθηκε η θανατική ποινή, σταμάτησαν το φοβερά πογκρόμ κατά των Εβραίων, εφαρμόστηκε το οκτάωρο και χορηγήθηκε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία με σύνθημα τη μη υποστήριξη της καπιταλιστικής κυβέρνησης, την παύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης. Κι ενώ η κυβέρνηση κλονιζόταν και ο ρωσικός στρατός πιεζόταν συνεχώς από τους Γερμανούς, οι μπολσεβίκοι ενισχύθηκαν από τον Τρότσκι, το σπουδαιότερο μετά το Λένιν αρχηγό και οικοδόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

22 Φεβρουαρίου 1973: πεθαίνει η Κατίνα Παξινού, ηθοποιός.


Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά.Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, και συγκεκριμένα του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Θα φοιτήσει αρχικά στη Σχολή Χιλλ. Ακολουθεί η Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Λόγω του ζωηρού της χαρακτήρα θα φοιτήσει εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Παντρεύεται τον βιομήχανο Παξινό, και αποκτά μαζί του δύο κόρες (αργότερα η πρώτη θα πεθάνει). Άρχισε από πολύ νωρίς την καλλιτεχνική σταδιοδρομία της και γρήγορα διακρίθηκε για το αληθινό ταλέντο της και την αγάπη στην τέχνη της. Ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν της Βεατρίκης, στην ομώνυμη όπερα Αδελφή Βεατρίκη που την έγραψε ειδικά γι'άυτήν ο Μητρόπουλος, που ανέβηκε το 1920 στο Δημοτικό θέατρο Πειραιώς. Ο πρώτος θεατρικός ρόλος της στην πρόζα ήταν το 1929, στο θέατρο Κοτοπούλη, στο «Γυμνή Γυναίκα» (La femme nue) του Μπατάιγ, που την καθιέρωσε και πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων.

Το 1931 συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα καλλιτέχνη Αιμίλιο Βεάκη με τον οποίο εισχωρεί στον συνεταιρικό θίασο του Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και παντρεύτηκε και που μαζί του συνεργάστηκε αποδοτικά από το 1932 μέχρι το 1940, χρονιά που έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Με την Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου εμφανίσθηκε στο Λονδίνο στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Κατά την περίοδο του πολέμου εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ όπου και εμφανίσθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Όμως το έργο που την επέβαλε σε διεθνή κλίμακα και που της χάρισε το 1944 το Όσκαρ ηθοποιίας, από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ήταν το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», όπου υποδυόταν το ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας, Πιλάρ. Για το κινηματογραφικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», βραβεύτηκε με το βραβείο Κοκτώ.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 όπου και άρχισε ξανά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή όπου ανεβάζει Ίψεν και Λόρκα αλλά κύριο πλέον ενδιαφέρον τις παραστάσεις αρχαίων θεατρικών έργων, αποδίδοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα έργα: "Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" του Λόρκα, "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρενματ, "Η τρελή του Σαγιώ" του Ζιρωντού, "Το μακρύ ταξίδι" του Ο΄ Νηλ. Επίσης έλαβε μέρος στα διάφορα Φεστιβάλ της δεκαετίας του "50 στις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Ενώ εμφανίσθηκε και στις ταινίες "Ο κύριος Αρκάντιν" του Όρσον Γουέλς και "Ο Ρόκο και τ΄ αδέλφια του" του Λουκίνο Βισκόντι (1960).

Κατά την διάρκεια της δικτατορίας η Παξινού και ο Μινωτής συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου και ανέβασαν μεταξύ άλλων τα έργα: "Ο ματωμένος γάμος" του Λόρκα, "Η Ήρα και το παγώνι" του Ο΄ Κέισυ, "Οι παλαιστές" του Στρατή Καρά κ.ά. Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπρεχτ "Μάνα κουράγιο" και στον κινηματογράφο "Το νησί της Αφροδίτης" (1969).

Γενικά η Κατίνα Παξινού είχε πολύ πλούσιες εκφραστικές δυνατότητες που της επέτρεπαν να ερμηνεύει όχι με δυσκολία δραματικούς ρόλους κάθε θεατρικού ύφους, από την αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι το "μπρεχτικό" θέατρο. Επίσης η μουσική της καλλιέργεια της επέτρεπε να χρωματίζει τη φωνή της ώστε ν΄ αναδεικνύεται η εκφραστικότητα και η ευαισθησία έντονα καθώς και ο μελωδικός ρυθμός του ποιητικού λόγου. Η Κατίνα Παξινού έγραψε επίσης και μουσική για την τραγωδία «Οιδίπους τύραννος». Πέθανε στην Αθήνα στις 22 Φεβρουαρίου 1973.

22 Φεβρουαρίου 1630: ένας ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ έμαθε την τέχνη του ποπ-κορν στους Ευρωπαίους


Δημοφιλές σνακ από καβουρντισμένους κόκκους αραβοσίτου. Προτού το ανακαλύψουν οι κινηματογραφόφιλοι ήταν ήδη γνωστή και αγαπητή συνήθεια στους κατοίκους των σπηλαίων. Το παλαιότερο εύρημα, ηλικίας 5.000 ετών, εντοπίστηκε στο Νέο Μεξικό και οι επιστήμονες το θεωρούν καθαρά αμερικανικό προϊόν.

Οι ιθαγενείς το απολάμβαναν τοποθετώντας έναν - έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω από τη φλόγα με τη βοήθεια ενός κλαδιού. Με το ποπ-κορν έφτιαχναν μπύρα και σούπες, ενώ το χρησιμοποιούσαν και για την κατασκευή κοσμημάτων. Κάπως έτσι έμαθε την ύπαρξη του ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Είναι καταγεγραμμένο ότι στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ένας ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ έμαθε την τέχνη του ποπ-κορν σε κάποιους βρετανούς αποίκους στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης. Όσοι από τους Ευρωπαίους το δοκίμασαν ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από τη γεύση του, που το έτρωγαν κάθε πρωί, συνοδεύοντάς το με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα έγινε απαραίτητο συνοδευτικό στο δείπνο της Ημέρας των Ευχαριστιών.

Το ποπ-κορν διαδόθηκε ακόμη περισσότερο τον 19ο αιώνα από τους υπαίθριους πωλητές στα πάρκα, στα πανηγύρια και τα καρναβάλια, όταν ο μέσος Αμερικανός άρχισε να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του.

Με την εξάπλωση της κινούμενης εικόνας, οι πλανόδιοι πωλητές έστησαν την πραμάτεια τους έξω από τους κινηματογράφους. Γρήγορα ήρθαν σε σύγκρουση με τους αιθουσάρχες, που δεν ήθελαν να αποσπάται η προσοχή των θεατών κατά τη διάρκεια της προβολής. Όταν, όμως, οι θεατές επέβαλαν τη θέλησή τους και συνόδευαν την προβολή της ταινίας με ποπ κορν, οι αιθουσάρχες αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και πήραν στα χέρια τους τη διάθεση του προϊόντος, που τους απέφερε επιπλέον κέρδη.

Η γλυκιά συνήθεια άλλαξε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το ποπ κορν απόκτησε αλμυρή γεύση, όταν η ζάχαρη ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Στις μέρες μας, το ποπ-κορν είναι ο απαραίτητος σύντροφος της ελαφράς διασκέδασης στους πολυκινηματογράφους όλου του κόσμου. Οι Αμερικανοί κρατούν και σήμερα τα σκήπτρα στην κατανάλωση ποπ-κορν, με 400.000 τόνους τον χρόνο ή 80 κιλά ανά Αμερικανό.

πηγη: http://www.sansimera.gr/articles/415

22 Φεβρουαρίου 2009: Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια, οι κακοποιοί Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι δραπετεύουν από τις Φυλακές Κορυδαλλού με ελικόπτερο.

Φυλακές Κορυδαλλού, ώρα 15:47. Ελικόπτερο στο οποίο επιβαίνουν δύο συνεργοί των Παλαιοκώστα-Ριζάι (ένας άνδρας και μία γυναίκα) πλησιάζει τις φυλακές, κάνει δύο με τρεις βόλτες και κατεβαίνει επάνω από τα απομονωτήρια, τα μικρά κελιά της απομόνωσης όπου κρατούνταν οι Βασίλης Παλαιοκώστας και ο Αλκέτ Ριζάι.

Οι υπόδικοι βρίσκονται μαζί στον μικρό προαύλιο χώρο των απομονωτήριων στην τρίτη πτέρυγα των φυλακών. Το ελικόπτερο χαμηλώνει και ρίχνει ανεμόσκαλα από την οποία ανεβαίνουν οι υπόδικοι.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια της προσέγγισης και της απογείωσης έκαναν χρήση του υπηρεσιακού τους όπλου και πυροβόλησαν το ελικόπτερο τρεις υπάλληλοι της εξωτερικής φρουράς των φυλακών, από απόσταση περίπου 80-100 μέτρων, οι οποίοι είχαν οπτική επαφή με το ελικόπτερο.

Ο τέταρτος, ευρισκόμενος σε απόσταση 15 μέτρων από το χώρο τον οποίο προσέγγισε το ελικόπτερο, δεν έκανε χρήση του υπηρεσιακού του όπλου, επικαλούμενος ότι απειλήθηκε με πυροβόλα όπλα από τους συνεργούς.

Εναντίον του ελικοπτέρου έβαλε επίσης αστυνομικός της διμοιρίας επιφυλακής της ΕΛ.ΑΣ., η οποία βρισκόταν εκείνη την ώρα στον εξωτερικό περίβολο των φυλακών.

Το ελικόπτερο εν συνεχεία παίρνει ύψος και κατευθύνεται προς το Πολυδένδρι, όπου οι δραπέτες με τους συνεργούς τους περνούν στον πιλότο (τον οποίο νωρίτερα έχουν αναγκάσει υπό την απειλή όπλων να κατευθύνει το ελικόπτερο στον Κορυδαλλό) κουκούλα και τον αφήνουν δεμένο και φιμωμένο.

Δραπέτες και συνεργοί επιβιβάζονται σε ένα τζιπ σκούρο και φεύγουν με κατεύθυνση την εθνική οδό. Αρχίζει ανθρωποκυνηγητό της αστυνομίας έως την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη.

Κατά πληροφορίες τα πυρά των φυλάκων ανταπέδωσαν οι δύο επιβαίνοντες στο ελικόπτερο. Επίσης, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ανέφεραν αρχικά ότι ίσως δραπέτευσαν άλλοι δύο κρατούμενοι, ενώ αναφέρθηκε ότι ένας αστυνομικός πιθανώς αυτοτραυματίστηκε την ώρα που έβγαζε το όπλο του.


Δείτε τι βίντεο 






Έδεσαν και φίμωσαν τον πιλότο
Το ελικόπτερο βρέθηκε σε χωράφια λίγο μετά τα διόδια Αφιδνών ανάμεσα στο Πολυδένδρι και το Καπανδρίτι. Οι δραπέτες και οι συνεργοί τους έβαλαν κουκούλα στον χειριστή, τον έδεσαν και το φίμωσαν, και εν συνεχεία διέφυγαν με ένα σκούρο τζίπ τους περίμενε εκεί (σύμφωνα με τον πιλότο, ο οποίος έβγαλε την κούκουλα και τους είδε να διαφεύγουν).

Το ελικόπτερο, που είχε ενοικιαστεί από την εταιρεία Interjet, είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στις 13:30 με μοναδικό επιβαίνοντα τον χειριστή και στο σχέδιο πτήσης είχε δηλώσει ως σχέδιο πτήσης Ελευσίνα-Μέγαρα-Ιτέα, όπου και έφθασε μετά τις 14:30 και παρέλαβε δύο άτομα και άρχισε τη διαδικασία της επιστροφής.

Επάνω από την Ελευσίνα οι επιβαίνοντες απείλησαν τον πιλότο με πολυβόλο και χειροβομβίδα και τον ανάγκασαν να κατευθυνθεί επάνω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Η γυναίκα, η οποία περιγράφεται ως αλλοδαπή ηλικίας περίπου 30 ετών, είχε νοικιάσει το τελευταίο διάστημα άλλες δύο φορές ελικόπτερο.

Στις φυλακές Κορυδαλλού μετέβη ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης Αθ.Ανδρεουλάκος, και ακολούθως ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας, ο οποίος επέστρεψε εσπευσμένα από την Κέρκυρα. «Δεν πρόκειται να ανεχθώ αυτήν την προσβολή. Θα ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα όσο σκληρά και αν είναι» δήλωσε.


Απόδραση πριν από τη δίκη
Οι Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι είχαν μεταφερθεί πρόσφατα στις φυλακές Κορυδαλλού από σωφρονιστικά ιδρύματα της επαρχίας, καθώς επρόκειτο να δικαστούν για την προηγούμενη απόδραση με ελικόπτερο. Η νέα τους απόδραση σημειώθηκε μία ημέρα πριν από την προγραμματισμένη κατάθεση των δύο κακοποιών στο δικαστήριο.

Η πρώτη τους κινηματογραφική απόδραση είχε γίνει στις 4 Ιουνίου 2006 και είχε προκαλέσει τότε πολιτικό σεισμό.

22 Φεβρουαρίου 2003: Τραγικό δυστύχημα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, που έπεσε από την ύψους 15 μέτρων γέφυρα του Αλιάκμονα στα παγωμένα νερά του ποταμού, στοιχίζει τη ζωή σε 16 άτομα.


ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ 
Στις 22 Φεβρουαρίου 2003 και περί ώρα 23:25 το λεωφορείο ΚΤΕΛ κινούμενο με κατεύθυνση προς Αθήνα στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής οδού Θεσσαλονίκης Αθηνών που διαθέτει 3 λωρίδες κυκλοφορίας, και ενώ βρισκόταν πάνω στην γέφυρα του Αλιάκμονα για άγνωστο κατ' αρχήν λόγο ο οδηγός του απώλεσε τον έλεγχο του λεωφορείου, αυτό ήρθε σε επαφή με τα προστατευτικά κιγκλιδώματα (μπαριέρες) αριστερά της οδού τα οποία αδυνατώντας να το κρατήσουν στην οδό υποχώρησαν με αποτέλεσμα το λεωφορείο να πέσει από την γέφυρα προς το ποτάμι σε ύψος περί τα 15 μέτρα. Από την πτώση έχασαν την ζωή τους 16 άτομα μεταξύ των οποίων και ο οδηγός του λεωφορείου Τόλιος Χρήστος.

Εικάστηκε ότι άλλο όχημα και συγκεκριμένα νταλίκα με οδηγό τον κο Κωνσταντινόπουλο Μιχαήλ παρεμπόδισε το Λεωφορείο με αποτέλεσμα  ο οδηγός του λεωφορείου ξαφνιασμένος για κλάσμα δευτερολέπτου αντέδρασε ενστικτωδώς στρίβοντας ελαφρά αριστερά με συνέπεια το λεωφορείο να πέσει πάνω στις μπαριέρες.

Κατά τον έλεγχο διαπιστώθηκε ότι αφ' ενός η εγκατάσταση των ιδίων των μπαριέρων είχε πολλά ερωτηματικά κακοτεχνίας και αφ' ετέρου το ρείθρο αριστερά της οδού λόγω κακής προ συμβάντος επαναεπίστρωσης της οδού με άσφαλτο είχε καλύψει την μικρή υψομετρική διαφορά με αποτέλεσμα όταν το λεωφορείο πλησίασε τις μπαριέρες, ο οδηγός δεν είχε προειδοποίηση ότι επίκειται πρόσκρουση με τις μπαριέρες ώστε να μπορέσει να επαναφέρει το όχημά του μέσα στην οδό.

22 Φεβρουαρίου Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης

Η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης είναι μια Προσκοπική και Οδηγική εκδήλωση. Γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1926 στις 22 Φεβρουαρίου, σε ανάμνηση της γέννησης του ιδρυτή του Προσκοπισμού Λόρδου Μπέϊντεν - Πάουελ (22/2/1857).

Την ημέρα αυτή οι Πρόσκοποι και οι Οδηγοί συλλογίζονται για τις αξίες των οργανώσεών τους, αποστέλλουν τις ευχές σε όλους όσοι ανήκουν στη μεγάλη αυτή παγκόσμια οικογένεια και πραγματοποιούν εράνους για να βοηθήσουν προσκόπους και οδηγούς σε φτωχές χώρες.

πηγή: http://www.sansimera.gr/worldays/156

22 Φεβρουαρίου 1928: γεννιέται ο Γρηγόριος Αυξεντίου, κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ

Ήρωας του ελληνοκυπριακού αγώνα κατά των άγγλων δυναστών στη μεγαλόνησο.

Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.

Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.

Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».

Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.

Η σπηλιά όπου δόθηκε η ύστατη μάχη Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ».

Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.

Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

22 Φεβρουαρίου 1996: Το ελληνικό πρωτάθλημα θεωρείται το 15ο καλύτερο του κόσμου, σύμφωνα με την αξιολόγηση της Διεθνούς Ομοσπονδίας της Ιστορίας και των Στατιστικών του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου (IFFHS)

Το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου θεωρείται το 15ο καλύτερο του κόσμου, με δείκτη δυσκολίας 552, σύμφωνα με την αξιολόγηση της Διεθνούς Ομοσπονδίας της Ιστορίας και των Στατιστικών του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου (IFFHS) που κατέταξε όλα τα πρωταθλήματα του πλανήτη βάσει της αντικειμενικής δυναμικότητας του κάθε συλλόγου. Στην πρώτη θέση, με συντελεστή δυσκολίας 1352.5, βρίσκεται το Campionato.
Το πρωτάθλημα της περιόδου 1995-96 ήταν το 37ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 17ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε ο Παναθηναϊκός για 18η φορά στην ιστορία του, με δύο βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ. Στα αξιοσημείωτα της διοργάνωσης ήταν ο υποβιβασμός του Πανιωνίου για δεύτερη φορά στην ιστορία του, μόλις τετραετία από τον πρώτο και της Λάρισας μετά 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Α΄ Εθνική που συνοδεύτηκαν από μεγάλες επιτυχίες και ενώ εκείνη την αγωνιστική περίοδο είχε νικήσει στο γήπεδό της Άρη, ΑΕΚ, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, τον δε τελευταίο και εκτός έδρας (οι 5 στις συνολικά 9 νίκες της σημειώθηκαν επί των τεσσάρων από τους πέντε δημοφιλέστερους ελληνικούς συλλόγους, εκτός του πρωταθλητή Παναθηναϊκού).

22 Φεβρουαρίου 1848: Ξεσπά η λεγόμενη «Φεβρουαριανή Επανάσταση» στη Γαλλία, που θα οδηγήσει στην κατάργηση της βασιλείας και στην εγκαθίδρυση της Β' Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η Επανάσταση του 1848 στη Γαλλία, μερικές φορές γνωστή ως επανάσταση του Φεβρουαρίου (révolution de Février), ήταν μία από το κύμα των επαναστάσεων του 1848 στην Ευρώπη. Στη Γαλλία, τα επαναστατικά γεγονότα τερμάτισαν την Ιουλιανή Μοναρχία (1830 με 1848) και οδήγησαν στη δημιουργία της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Μετά την ανατροπή του βασιλιά Λουδοβίκου Φιλίππου τον Φεβρουάριο, η εκλεγμένη κυβέρνηση της Δεύτερης Δημοκρατίας εξουσίαζε την Γαλλία. Στους μήνες που ακολούθησαν, αυτή η κυβέρνηση χάραξε που έγινε πιο συντηρητική. Στις 23 Ιουνίου 1848, οι κάτοικοι του Παρισιού εξεγέρθηκαν, γεγονός που έγινε γνωστό ως Εξέγερση του Ιουνίου - μια αιματηρή αλλά ανεπιτυχής εξέγερση από τους εργάτες του Παρισιού εναντίον μιας συντηρητικής στροφής στην πορεία της Δημοκρατίας. Στις 2 Δεκεμβρίου 1848, ο Λουδοβίκος Ναπολέων Βοναπάρτης εξελέγη πρόεδρος της Δεύτερης Δημοκρατίας, σε μεγάλο βαθμό με την υποστήριξη των αγροτών. Ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα ανέστειλε την εκλεγμένη εθνοσυνέλευση, ιδρύοντας την Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1870. Ο Λουδοβίκος Ναπολέοντας θα συνέχιζε ως το τελευταίος Γάλλος μονάρχης.
Η επανάσταση του Φλεβάρη, καθιέρωσε την αρχή του «δικαιώματος στην εργασία» (droit au travail), και η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση δημιούργησε τα «Εθνικά Εργαστήρια" για την ανέργους. Την ίδια στιγμή ένα είδος βιομηχανικού κοινοβούλιου ιδρύθηκε στο Παλάτι του Λουξεμβούργου, υπό την προεδρία του Λουί Μπλαν, με αντικείμενο την προετοιμασία ενός σχεδίου για την οργάνωση της εργασίας. Αυτές οι εντάσεις μεταξύ φιλελεύθερων Ορλεανιστών και Ριζοσπαστών Ρεπουμπλικάνων και Σοσιαλιστών οδήγησε στην Ιουνιανή Εξέγερση.

πηγη: el.wikipedia.org