Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

19 Ιανουαρίου 1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, (1792-1828), ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

Γενικά
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου 1813 ν.ημ.), έχασε το δεξί του χέρι. Το 1814-1815 συμμετείχε και αυτός ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του υποστράτηγου.

Χαρακτήρας
Η φυσιογνωμία του είχε τον τύπο της ανατολίτικης (Πολίτικης) ανδρικής ομορφιάς με έντονα χαρακτηριστικά μάτια. Ήταν αγαθός και ευγενής, μελαγχολικός και ονειροπόλος, ευσυγκίνητος και ενθουσιώδης. Κληρονόμος των μεγάλων παραδόσεων και προσπαθειών της οικογένειας των Υψηλάντηδων, είχε θέσει ως μεγάλο σκοπό και όνειρο της ζωής του την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Εξ αυτού και ο φλογερός ενθουσιασμός του και η μεγάλη φαντασία του εύκολα μπορούσαν να τον παρασύρουν σε πολύ παράτολμα εγχειρήματα. Μάλιστα, στο Συνέδριο της Βιέννης, εξέφρασε την άποψη ότι το ζήτημα των Ελλήνων είναι υπόθεση του χριστανισμού και του ανθρωπισμού που θα πρέπει να αναχθεί σε υπόθεση όλων των Βασιλικών Αυλών της Ευρώπης.

Θάνατος
Μετά την απελευθέρωσή του, αποσύρθηκε στη Βιέννη, όπου και πέθανε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μιζέριας στις 31 Ιανουαρίου, 1828. Η τελευταία του επιθυμία ήταν η καρδιά του να απομακρυνθεί από το σώμα του και να σταλεί στην Ελλάδα. Η επιθυμία πραγματοποιήθηκε από το Γεώργιο Λασσάνη και τώρα βρίσκεται στο Αμαλίειο στην Αθήνα. Η ζωή του και οι τρόποι του υποδεικνύουν ότι είχε Μυοτονική δυστροφία (DM). Η DM είναι μια κληρονομική διαταραχή πολλαπλών συστημάτων η οποία μειώνει τη ζωή.
Το σώμα του αρχικά θάφτηκε στο νεκροταφείο Αγ. Ο Μαρξ και αργότερα τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο κάστρο Υψηλάντη-Σινά στην Rappoltenkirchen - Αυστρίας από μέλη της οικογένειάς του στις 18 Φλεβάρη του 1903. H τελευταία μεταφορά του συνέβη τον Αύγουστο του 1964, όταν τελικά μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγ. Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, 136 χρόνια μετά το θάνατό του. H Ypsilanti Township στο Michigan των ΗΠΑ πήρε το όνομά της προς τιμήν του. Αργότερα η πόλη της Ypsilanti, η οποίο βρίσκεται εντός του δήμου, πήρε το όνομά της από τον αδελφό του, Δημήτριο.

19 Ιανουαρίου 1974: Γεννιέται η Δήμητρα Ματσούκα, , ηθοποιός.

Η Δήμητρα Ματσούκα (Αθήνα 19 Ιανουαρίου 1974) είναι Ελληνίδα ηθοποιός.
Την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της υποκριτικής τον έκανε στην ταινία του Ν. Βολονάκη "Η μικρή μας πόλη". Παράλληλα με τις σπουδές στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1993 αρχίζει τις εμφανίσεις στην τηλεόραση ("Ανατομία ενός εγκλήματος", "Τμήμα ηθών").
Το 1998 συμμετείχε στη σειρά του Νίκου Κουτελιδάκη "Είμαστε στο αέρα", για τον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel. Ιδιαίτερα δημοφιλής έγινε από τη σειρά "Κάτι τρέχει με τους δίπλα" (2000). Μετά τη συμμετοχή της ως "Γωγώ" στη σειρά αυτή, πρωταγωνίστησε στη δραματική σειρά "Δούρειος ίππος" (Ant1) καθώς και στη σειρά "Στο δρόμο της καρδιάς" (Αlpha Tv). Τρία χρόνια αργότερα επιστρέφει στην τηλεόραση με τη σειρά "Ξεχασέ με" στο πλευρό των Γιώργου Κιμούλη και Αλκη Κούρκουλου. Οπως έχει πει και η ίδια ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν από εκείνους που αγαπήσε και χάρηκε ιδιαίτερα.
Σε ένα διάλειμμα από την τηλεόραση ασχολείται με το θέατρο και εντάσσεται στην ομάδα του Κρατικού θεάτρου κάνοντας παραστάσεις στο Εθνικό, περιοδείες με στάσεις όπως την Επίδαυρο και την Αρχαία Ολυμπία με την παράσταση "Βάτραχοι" του Αριστοφάνη και διάφορες άλλες παραστάσεις όπως τον "Τιτανικό" και "Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα" με τον Κων/νο Ρήγο. Στον κινηματογράφο, στην πολυβραβευμένη ελληνικ
ή ταινία, "Ελ Γκρέκο", ενώ τιμήθηκε με το βραβείο Β' Γυναικείου Ρόλου στα κρατικά βραβεία κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη για τη συμμετοχή της στην ταινία εποχής "Σκλάβοι στα δεσμά τους". Το 2008 επιστρέφει στην τηλεόραση με μια ακόμη σειρά εποχής, "Τα ματωμένα χώματα" της Διδώς Σωτηρίου που μετέφερε στην οθόνη ο Κώστας Κουτσομύτης. Το 2010 και μετά από αρκετές θεατρικές παραστάσεις επιστρέφει στην τηλεόραση με τη σειρά "Κούκλες" που όπως δήλωσε, όταν διάβασε το σενάριο ένιωσε αμέσως ότι αυτό ήταν που ήθελε να κάνει τώρα. Στη σειρά "Κούκλες" υποδύεται την Κορίνα, μια ανερχόμενη δημοσιογράφο και είναι ο δεύτερος κωμικός ρόλος της καριέρας της μετά το "Κάτι τρέχει με τους δίπλα".

19 Ιανουαρίου 2003: O Νίκος Μαγγίτσης είναι ο πρώτος Έλληνας που φτάνει στο Νότιο Πόλο. Μαζί με δύο Αμερικανούς διήνυσαν απόσταση 250 χιλιομέτρων, με θερμοκρασία που έφτανε τους -50 βαθμούς Κελσίου, και ύψωσε στο νοτιότερο σημείο του πλανήτη τις σημαίες της Ελλάδος και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Είναι ο πρώτος και μοναδικός Έλληνας, που έχει πατήσει στις "7 summits" (η ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου), έχοντας φτάσει με σκι στο Βόρειο και το Νότιο Πόλο! Μεγάλες αποστολές, όπως η διάσχιση της Τυνησιακής Σαχάρας και ο μοναχικός διάπλους του Αιγαίου πελάγους με θαλάσσιο καγιάκ είναι ορισμένα μόνο στοιχεία του εντυπωσιακού, κατά γενική ομολογία, βιογραφικού του.

Ο λόγος για τον ορειβάτη Νίκο Μαγγίτση, ο οποίος πρόσφατα "πάτησε" και την κορυφή στο όρος Κένυα (σ.σ. το όρος Κένυα είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό στην Αφρική, μετά το Κιλιμάντζαρο).

"Πρώτη μας φορά στο όρος Κένυα ήταν το 1997 και στην κορυφή Lennana (Λενάνα), με υψόμετρο 4985 μέτρα. Η σκέψη από τότε ήταν στις δύο ψηλότερες κορφές, τη Nelion (Νελιόν), με υψόμετρο 5188 μέτρα, και τη Batian (Μπατιάν), με υψόμετρο 5199 μέτρα", δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Έλληνας ορειβάτης.

Το χαρακτηριστικό του βουνού είναι πως παρά το γεγονός ότι ο κύριος όγκος των κορυφών βρίσκεται πολύ κοντά στην γραμμή του Ισημερινού, υπάρχουν χιόνια πάνω από τα 4600 μέτρα υψόμετρο και ο εντυπωσιακός παγετώνας Lewis (Λιούις), που- δυστυχώς- χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται αισθητά.

"Η τελική ανάβαση για τις κορυφές Nelion και Batian απαιτεί δύσκολη και συνεχόμενη αναρρίχηση σε κάθετα βράχια, ενώ σε πολλά σημεία συναντάμε πάγους και χιόνια", μας λέει ο Νίκος Μαγγίτσης, ενώ όταν τον ρωτάμε για την προετοιμασία, που απαιτεί μία τέτοια, επίπονη προσπάθεια, απαντά:

"Η προετοιμασία τους τελευταίους μήνες περιελάμβανε αναρρίχηση σε βράχια στο Πήλιο, πολύ τρέξιμο στο βουνό και σκι στο χιόνι. Οι τεχνικές διάσωσης στο βράχο ήταν, επίσης, βασικό στοιχείο".

Η πορεία για τη βάση του βουνού διήρκεσε τρεις μέρες, από το χωριό Naro Moru (Νάρο Μόρου), στα 2.400 μέτρα, μέχρι και το ψηλότερο καταφύγιο, το Austrian Hut στα 4700 μέτρα. Η τελική προσπάθεια αναρρίχησης για τις δίδυμες κορυφές Nelion, στα 5188 μέτρα, και Batian (5199 μέτρα) διήρκησε 17 ώρες.

Αναφερόμενος σ' ένα συμβάν που έχει μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του, ο Νίκος Μαγγίτσης λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι σημαντικό ρόλο στην αναρρίχηση, αλλά και στην κατάβαση στη βάση των κορυφών, έπαιξε η απρόσμενη χιονοθύελλα, πάνω από τα 5000 μέτρα, που τον ξάφνιασε, ιδιαίτερα τις ώρες της κατάβασης/καταρρίχησης.

Ενώ ανασύροντας από τη μνήμη του μία όμορφη στιγμή του ταξιδιού, αναφέρθηκε στη συνάντησή του με τον Ελληνοαυστραλό Νικόλαο Πεντέλη, που κι αυτός πραγματοποίησε μια εξαιρετική, όπως τονίζει, ανάβαση στην κορυφή Nelion. "Ήταν υπέροχο που συναντήσαμε το ελληνικό στοιχείο εκεί, στα ερημικά, στα ψηλά και τα δύσκολα", σημειώνει ο Έλληνας ορειβάτης.

Μιλώντας για τα χαρακτηριστικά ενός καλού ορειβάτη, τονίζει πως σε γενικές γραμμές καλός ορειβάτης είναι ο … ζωντανός ορειβάτης. Επίσης, ένας ορειβάτης θα πρέπει να είναι, όπως λέει, δίκαιος και ηθικός, να έχει υπομονή και επιμονή, ενώ η αρχή και το τέλος είναι η συνεχής σωστή και σκληρή προετοιμασία.

"Τέλος, καλό θα είναι να γνωρίζει ότι ο ορειβάτης δεν σκαρφαλώνει στο βουνό για να το κυριεύσει και να το 'νικήσει', αλλά το βουνό τον δέχεται και τον φιλοξενεί, όταν αυτό 'θέλει'. Στο βουνό δεν υπάρχει πολυτέλεια για δοκιμές και πρόβες. Εκεί ψηλά και ιδιαίτερα πάνω από τα 7000 μέτρα υπάρχει χρόνος για μια και μόνο παράσταση", καταλήγει ο Νίκος Μαγγίτσης.
Η ενασχόληση του Νίκου Μαγγίτση με τα βουνά ξεκίνησε το 1994, όταν, σε ηλικία 26 ετών, άρχισε να βάζει συγκεκριμένους στόχους στις μεγάλες οροσειρές του πλανήτη, στόχοι που άρχισαν να γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί με την πάροδο του χρόνου. «Από το 1994 και μετά μπορώ να πω ότι σχεδόν οτιδήποτε κάνω είναι αφιερωμένο στα βουνά, στις ψηλές και δύσκολες κορυφές».

Πίσω από το πάθος του Ελληνα ορειβάτη για τις απρόσιτες κορυφές κρύβεται η ανάβαση που σηματοδότησε το πρώτο προσωπικό του επίτευγμα. Ηταν στο Κιλιμάντζαρο, τον Ιανουάριο του ’94. «Εκεί ανακάλυψα ότι οι οροσειρές προσφέρονται, μεταξύ άλλων, για να βάζουμε στόχους. Κι ανάλογα με την επιτυχία ή την αποτυχία κάθε φορά να μαθαίνουμε και να αποκτάμε εμπειρίες.
Μετά το Κιλιμάντζαρο αισθανόμασταν τέτοια ικανοποίηση και πληρότητα, που οι επόμενοι στόχοι ήρθαν από μόνοι τους, με φυσικό τρόπο», θυμάται ο Βολιώτης ορειβάτης. Κάποια στιγμή προέκυψε η ιδέα των «Seven Summits», δηλαδή η ανάβαση στις υψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων (σύμφωνα με ένα μοντέλο που θέλει τη Βόρειο και τη Νότιο Αμερική να αποτελούν διαφορετικές ηπείρους, πλην της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Ωκεανίας και της Ανταρκτικής). «Το 2000 ταξιδέψαμε στον Καύκασο, για να ανεβούμε στην υψηλότερη κορυφή Ελμπρους.

Κιλιμάντζαρο
Ιανουάριος 1994
5.895 μέτρα
«Το Κιλιμάντζαρο στην Αφρική, με υψόμετρο 5.895 μέτρα, είναι ένα βουνό πρόσφορο για πεζοπορία, ακόμη και ώς την κορυφή. Δεν έχει τεχνικές δυσκολίες, πλην του μεγάλου υψόμετρου και του σύντομου χρονικού διαστήματος που είχαμε στη διάθεση μας, δηλαδή 5 με 6 μέρες. Αυτό καθιστά μερικές φορές το βουνό επικίνδυνο. Οι ορειβάτες μπορεί να προσβληθούν από τη νόσο του υψομέτρου».

Καύκασος
Αύγουστος 2002
5.642 μέτρα
«Στην Ευρώπη αρχίσαμε από τον Καύκασο, ο οποίος είναι μια κορυφή που δέχεται πολλούς επισκέπτες-ορειβάτες κάθε χρόνο. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ένα κρύο βουνό. Δηλαδή ως επί το πλείστον οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί είναι οι χαμηλότατες θερμοκρασίες και οι δυνατοί άνεμοι».

Βίνσον
Ιανουάριος 2003
4.897 μέτρα
«Μετά πήγαμε στην Ανταρκτική, στο Βίνσον. Αυτό είναι το πιο παγωμένο βουνό. Σε μια περιγραφή ο συνορειβάτης Ερικ Σβάιτσερ αναφέρει ότι ?φτάνοντας στην κορυφή μαζί με τον Νίκο, είχε πολύ κρύο, αέρα και η θερμοκρασία ήταν -50° C?! Σε τόσο κρύο ακόμη και το να σταθείς για μερικά δευτερόλεπτα είναι αδιανόητο. Γι’ αυτό εκεί το πιο αναγκαίο ήταν τα καύσιμα και τα γκαζάκια».

Ακονκάγκουα
Φεβρουάριος 2003
6.962 μέτρα
«Στη Νότιο Αμερική βρίσκεται το Ακονκάγκουα, το λεγόμενο και βουνό των ανέμων, που στην κυριολεξία δέρνεται από ανέμους που έρχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εχει υψόμετρο 6.962 μέτρα κι αυτό το κάνει σχεδόν απρόσιτο αν λάβουμε υπόψη και τις καιρικές συνθήκες».

Έβερεστ
Μάιος 2004
8.848 μέτρα
«Το Εβερεστ είναι η οροσειρά με την ψηλότερη κορυφή του κόσμου. Το γεγονός και μόνον ότι βρισκόμαστε 64 μέρες στο βουνό, χωρίς τις ανέσεις και τις πολυτέλειες του σύγχρονου πολιτισμού, μας κουράζει σωματικά και μας εξαντλεί ψυχικά. Από εκεί και μετά έχουμε και τους αντικειμενικούς κινδύνους μέσα στους παγετώνες και τις πλαγιές».

Μακ Κίνλει
Ιούνιος 2005
6.194 μέτρα
«Στο Μακ Κίνλει, την υψηλότερη κορυφή της Βορείου Αμερικής, τα πράγματα ζορίζουν. Βρίσκεται αρκετά βόρεια, κοντά στον Πολικό κύκλο και αποτελεί ένα βουνό όπου δεν έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε βοήθεια όπως, π.χ., αχθοφόρους. Κουβαλάμε τα πάντα μόνοι μας. Και οι θερμοκρασίες εκεί -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι -30° C,-40° C».

Πυραμίδα Κάρστενζ
Μάρτιος 2008
4.884 μέτρα
«Στο Κάρστενζ της Ωκεανίας η ποιότητα του βράχου είναι εξαιρετική για αναρρίχηση. Επρεπε να περάσουμε, δυστυχώς, τη μεγάλη ζούγκλα των Παπούα μέσα από φυλές ανθρωποφάγων και δύσβατα δάση, για να φτάσουμε στη βάση του βουνού. Από κει και μετά ακολουθεί μια πλαγιά 800 μ. που θέλει καθαρή αναρρίχηση βράχου. Είμαστε, δηλαδή, περίπου 16-17 ώρες στα σχοινιά δεμένοι για να φτάσουμε στην κορυφή».

Σε μια από τις κατασκηνώσεις γνωριστήκαμε με τον Ελβετό ορειβάτη Ιβ Λαμπέρ, που έναν μήνα νωρίτερα είχε ανέβει στο Εβερεστ. Σκαρφαλώσαμε μαζί για λίγο και πάνω στη συζήτηση μου είπε: «Γιατί δεν πας στο Εβερεστ; Σκαρφαλώνεις καλά, είσαι δυνατός και μάλλον το "έχεις?». Μέχρι τότε, το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτελούσε φυσικά έναν «απρόσιτο» στόχο, το άπιαστο όνειρο όλων των ορειβατών.

Εσωτερική ανάβαση
Ο Νίκος Μαγγίτσης δεν είχε καν φανταστεί τον εαυτό του στις πλαγιές της «στέγης του κόσμου». Ο Ελβετός ορειβάτης ήταν ο πρώτος που τον εμψύχωσε και τον έκανε να το πιστέψει. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε και άλλος «μέντορας». «Το 2003 βρέθηκα στην Ανταρκτική. Εκεί ήταν και ο Κόνραντ Ανκερ, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους ορειβάτες, με τον οποίο σκαρφαλώσαμε μαζί στο όρος Βίνσον, το ψηλότερο στην Ανταρκτική. "Νίκο, μπορείς να ανέβεις και στο Εβερεστ", μου είπε ο Ανκερ. Κάπως έτσι άρχισα να μελετώ σοβαρά το ενδεχόμενο της ανάβασης, που τελικά πραγματοποιήθηκε το 2004, στο πλαίσιο της πρώτης επιτυχημένης ελληνικής αποστολής. Ο επόμενος στόχος ήταν να ολοκληρώσω το πρότζεκτ των "Seven Summits"».

Προκειμένου να προετοιμαστεί για την ανάβαση στο Εβερεστ, κατέκτησε και την κορυφή του όρους Ακονκάγκουα στην Αργεντινή, το ψηλότερο της Νοτίου Αμερικής. Ήταν μια ανάβαση που βοήθησε πολύ τον εγκλιματισμό του. Η καλή προετοιμασία για αναβάσεις σε μεγάλα υψόμετρα είναι απαραίτητη για την ασφάλεια των ορειβατών. Ένα κλασικό λάθος των λιγότερο έμπειρων αλπινιστών είναι η ανάβαση σε μεγάλο υψόμετρο σε μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς καλό εγκλιματισμό. «Κακός εγκλιματισμός είναι να ανεβούμε σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς κατάλληλη προσαρμογή. Κάτι τέτοιο οδηγεί σχεδόν πάντα στη συμπτωματολογία της νόσου του βουνού, που σε σοβαρές περιπτώσεις εξελίσσεται σε πνευμονικό ή εγκεφαλικό οίδημα. Πρόκειται για πολύ σοβαρά νοσήματα, που απειλούν την ίδια την επιβίωση του ορειβάτη υψηλού υψομέτρου».

nikosmaggitshs Υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι σε αυτά τα βουνά. Κατ’ αρχάς, οι καιρικές συνθήκες, αλλά και οι λεγόμενοι αντικειμενικοί κίνδυνοι: Χιονοστιβάδες, κατολισθήσεις, πτώση σε κρεβάς (χάσματα στον παγετώνα). Η ανάβαση σε κορυφές υψηλού υψομέτρου έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, κατά τη διάρκεια του οποίου οι συνθήκες ενδεχομένως να μην ευνοούν τη δράση στο βουνό. Το ατύχημα είναι μονίμως πιθανό. Μπορεί να τραυματίσει ή να σκοτώσει τον ορειβάτη, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη ματαίωση της αποστολής. Στη λεγόμενη και «ζώνη του θανάτου», μετά τα 7.800 μέτρα, οι ορειβάτες για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη οξυγόνου χρησιμοποιούν φιάλες με ειδικά μείγματα οξυγόνου. «Η χαμηλή βαρομετρική πίεση και το λίγο οξυγόνο μπορεί να επιδράσουν αρνητικά στη φυσιολογία του οργανισμού. Πιθανόν να υπάρξουν μόνιμες βλάβες. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να δοκιμάσω ανάβαση χωρίς οξυγόνο στο Εβερεστ, κάτι που έχουν κάνει ελάχιστοι στον κόσμο», σημειώνει ο ίδιος.

Όταν κατακτά έναν στόχο, θέτει αμέσως τον επόμενο, που αποσκοπεί στη βελτίωση του επιπέδου του ως ορειβάτη. Ο Νίκος εξηγεί τις ικανότητες που χρειάζονται για την ανάβαση των υψηλότερων κορυφών του πλανήτη: «Η ισχυρή θέληση είναι προαπαιτούμενο. Ο εκάστοτε στόχος πρέπει να είναι ρεαλιστικός και να ταιριάζει με το επίπεδο του ορειβάτη. Χρειάζεται καλή προετοιμασία, πολλές εμπειρίες, άριστη φυσική κατάσταση και πλήρης τεχνική κατάρτιση», καταλήγει ο αφοσιωμένος ορειβάτης.

Έτσι, λοιπόν, για να φτάσει κάποιος ψηλά πρέπει να το πιστέψει. «Αν πάμε με τη μέθοδο -πάμε κι αν κουραστούμε γυρίζουμε-, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Πάμε και σταματάμε μόνο στην κορυφή. Ο στόχος μας είναι η κορυφή». Για ένα διακεκριμένο ορειβάτη ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι αυτός που οδηγεί προς τα πάνω...

Έβερεστ
Στην στέγη του κόσμου

 «Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα στην κορυφή του Έβερεστ ήταν κατ’ αρχάς μια μεγάλη αγκαλιά με τον Απα Σέρπα. Με έναν άνθρωπο που είναι στο βιβλίο Γκίνες ως ο μόνος άνθρωπος που έχει ανέβει τόσο πολλές φορές στην κορυφή του Έβερεστ. Είπαμε ο ένας στον άλλον πολλές φορές συγχαρητήρια και φωτογραφηθήκαμε. Εκεί βγάλαμε τα γυαλιά και τη μάσκα. Παρέμεινα στην κορυφή για 45 λεπτά χωρίς οξυγόνο. Κοιτούσαμε το Μακαλού, μια κορυφή 8.400 μέτρων που είναι απέναντι, και βλέπαμε πόσο μικρά φάνταζαν πια τα άλλα βουνά των 6.000 μέτρων μπροστά στο Έβερεστ. Είχαμε, όμως, πολύ λίγο χρόνο και πολύ λίγη διάθεση για να πανηγυρίσουμε εκεί πάνω. Η απόλαυση και η ικανοποίηση ήταν πίσω, όταν επιστρέψαμε».

19 Ιανουαρίου 1983: η εταιρία Apple ανακοινώνει τη δημιουργία προσωπικού ηλεκτρονικού υπολογιστή. Τον Apple Lisa

Ο Apple Lisa ήταν ο πρώτος προσωπικός υπολογιστής της Apple, βασισμένος εξ-ολοκλήρου στον 32-bit μικροεπεξεργαστή της Motorola 68000, που παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 1983. Αντικατέστησε τον Apple III, ως υπολογιστής γραφείου. Δεν αποτέλεσε εμπορική επιτυχία λόγω της υψηλής τιμής του, αλλά θεωρείται υπολογιστής σταθμός όντας ο προπομπός του απολύτως επιτυχημένου Macintosh. Εισήγαγε σημαντικές καινοτομίες όπως το γραφικό περιβάλλον GUI. Η αρχική τιμή πώλησης στις ΗΠΑ ήταν από 9.995 δολάρια. Η παραγωγή του σταμάτησε τον Αύγουστο του 1986 έχοντας πουλήσει περίπου 100.000 κομμάτια. Το Lisa ήταν ακρωνύμιο και προερχόταν από τις λέξεις: Local Integrated System Architecture.. Τον διαδέχθηκε ο Apple Macintosh.

Μέλη της σειράς Apple Lisa
  • Apple Lisa, χωρίς σκληρό δίσκο και δύο ενσωματωμένους οδηγούς δισκέτας 5,25 ιντσών.
  • Apple Lisa 2 (έκδοση με μικρότερη βασική μνήμη) στα 512Kb, επεκτεινόμενη στο 1MB και οδηγό δισκέτας 3,5 ιντσών 400KB
  • Apple Lisa 2/5, με 1MB μνήμη και 5MB σκληρό δίσκο.
  • Apple Lisa 2/10 με 10MB ενσωματωμένο σκληρό δίσκο
  • Macintosh XL. Το 1985 η LISA μετονομάστηκε σε MACINTOSH XL.
Υλικό
  • Μικροεπεξεργαστής: Motorola 68000 @ στα 5 MHz.
  • Μνήμη RAM: 1MB (512KB στη LISA 2)
  • Μνήμη ROM 16Kb.
  • Το πληκτρολόγιο 77 πλήκτρων ήταν ανεξάρτητη συσκευή ενώ στην κεντρική μονάδα ενσωματώνονταν τα ηλεκτρονικά κυκλώματα η μονόχρωμη οθόνη 12 ιντσών και το τροφοδοτικό.
  • Διέθετε δύο ενσωματωμένους 5.25" οδηγούς δισκέτας (Disk Drive), χωρητικότητας 871Kb. Στη Lisa 2 ενσωματώνονταν ένας οδηγός δισκέτας 3,5 ιντσών 400Kb.
  • Ο σκληρός δίσκος χωρητικότητας 5MB ή 10MB ήταν εξωτερικός.

Έξοδοι
  • Ένα κανάλι ήχου.
  • Έξοδοι: Video out (composite), 4 θύρες επέκτασης (internal slots), 2 σειριακές θύρες (RS-232), και μία παράλληλη θύρα.
Γραφικά
  • Απεικόνιση σε κείμενο: 40 ή 80 χαρακτήρες επί 24 γραμμές.
  • Απεικονίσεις σε γραφικά: 720 x 364 εικονοστοιχεία.
Λογισμικό
  • Λειτουργικά συστήματα: Lisa Office System ή Mac OS (στους Lisa 2 και Mac XL μόνο).
Άλλα χαρακτηριστικά
  • Διαστάσεις: 35 (πλάτος) x 47.5 (βάθος) x 38.8 (ύψος) σε εκατοστά. Το βάρος ήταν 15.2 Κιλά.

19 Ιανουαρίου 1955: το επιτραπέζιο παιχνίδι "scrabble" κάνει την πρώτη του εμφάνιση. Εμπνευστής του, ο αρχιτέκτονας Άλφρεντ Μπατς.

Το σκραμπλ (αγγλ. Scrabble) είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι λέξεων, ίσως το πιο διάσημο στον κόσμο: αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί σε περισσότερες από 120 χώρες και παίζεται σε 30 διαφορετικές γλώσσες. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην εταιρεία Hasbro για τις ΗΠΑ (όπου δημιουργήθηκε το παιχνίδι) και για τον Καναδά και στη Mattel για όλες τις υπόλοιπες χώρες.

Τι είναι το Σκραμπλ ;
Στόχος του παιχνιδιού είναι να συγκεντρώσει ο παίκτης τη μεγαλύτερη δυνατή βαθμολογία σχηματίζοντας λέξεις τις οποίες τοποθετεί σε ένα πίνακα σύμφωνα με προκαθορισμένους κανόνες. Οι λέξεις σχηματίζονται με γράμματα που ο παίκτης τραβάει από μία κληρωτίδα και η αξία της κάθε λέξης καθορίζεται: α) από τα γράμματα που περιέχει και β) από τη θέση στην οποία θα τοποθετηθεί. Αυτό σημαίνει ότι οι λέξεις δεν έχουν πάντα την ίδια αξία, εφόσον η επιλογή ορισμένων θέσεων στον πίνακα μπορεί να αυξήσει τη βαθμολογία τους.
Ο πίνακας αποτελείται από 15 Χ 15 = 225 τετράγωνα στα οποία τοποθετούνται οι λέξεις, οριζόντια ή κάθετα. Τα χρωματιστά τετράγωνα (μπλε, γαλάζια, ροζ και κόκκινα) είναι οι θέσεις που πολλαπλασιάζουν την αξία του γράμματος ή της λέξης που περνάει από αυτές.
Τα γράμματα δεν είναι ακριβώς τα ίδια σε όλες τις γλώσσες. Αυτό συμβαίνει αφενός γιατί τα αλφάβητα δεν είναι ίδια και αφετέρου γιατί η αντιμετώπιση δεν είναι πάντα όμοια. Για παράδειγμα, στα νορβηγικά δεν υπάρχουν τα γράμματα Q, X, Z, στα ιταλικά δεν υπάρχουν τα J, K, W, X, Y, στα ισπανικά τα συμπλέγματα CH, RR και LL θεωρούνται διαφορετικά γράμματα από τα C, H, R και L, στα γαλλικά και στα ρουμανικά δεν λαμβάνονται υπόψη τα διακριτικά σημάδια σε γράμματα όπως τα Ă, Â, É ή Ç, στα πορτογαλικά το Ç χρησιμοποιείται ανεξάρτητα από το C κλπ. Επιπλέον, το παιχνίδι παίζεται με διαφορετικό αριθμό γραμμάτων σε κάθε γλώσσα, όπως βλέπουμε και στον πίνακα που ακολουθεί:

  • 100 γράμματα: Αγγλική, Δανική, Εσπεράντο, Ισπανική (Καστίλλης), Καταλανική, Μαλαισιακή, Ουγγρική, Πολωνική, Σλοβακική, Σλοβενική, Σουηδική, Τουρκική, Τσέχικη, Φινλανδική
  • 101 γράμματα: Ρουμανική
  • 102 γράμματα: Αφρικάανς, Βουλγαρική, Γαλλική, Ολλανδική
  • 103 γράμματα: Γαελική, Κροατική, Νορβηγική, Γερμανική (που μέχρι το 1990 είχε 119 γράμματα)
  • 104 γράμματα: Αραβική, Ισλανδική, Ρωσική (που παλαιότερα είχε 126 γράμματα), Εβραϊκή (στην έκδοση της Μattel, στις ΗΠΑ όμως κυκλοφορεί μία ελαφρώς διαφορετική έκδοση της Hasbro), Ελληνική, Αγγλική
  • 114 γράμματα: Πορτογαλική (που είναι και η μόνη με τρεις μπαλαντέρ)
  • 120 γράμματα: Ιταλική

Η ελληνική έκδοση έχει 104 γράμματα:

  • 65 γράμματα που παίρνουν 1 πόντο : Α (12), Ε (8), Η (7), Ι (8), Ν (6), Ο (9), Σ (7) και Τ (8)
  • 17 γράμματα που παίρνουν 2 πόντους : Κ (4), Π (4), Ρ (5) και Υ (4)
  • 9 γράμματα που παίρνουν 3 πόντους : Λ (3), Μ (3) και Ω (3)
  • 4 γράμματα που παίρνουν 4 πόντους : Γ (2), και Δ (2)
  • 3 γράμματα που παίρνουν 8 πόντους : Β (1), Φ (1) και Χ (1)
  • 4 γράμματα που παίρνουν 10 πόντους : Ζ (1), Θ (1) , Ξ (1) και Ψ (1)
  • 2 λευκά (χρησιμοποιούνται σαν μπαλαντέρ) που παίρνουν 0 πόντους

Όσο πιο συχνό είναι ένα γράμμα, τόσο μικρότερη είναι η αξία του: τα πολύ συχνά γράμματα, όπως το Α ή το Ε, βαθμολογούνται με ένα πόντο, ενώ τα σπάνια, όπως το Ψ ή το Θ, βαθμολογούνται με 10 πόντους. Οι μπαλαντέρ μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη θέση οποιουδήποτε γράμματος χρειάζεται ο παίκτης για να σχηματίσει μια λέξη. Ο παίκτης που χρησιμοποιεί το μπαλαντέρ δηλώνει το γράμμα που επιθυμεί και αυτό παραμένει το ίδιο σε όλη τη διάρκεια της παρτίδας.

Πώς δημιουργήθηκε
Το σκραμπλ είναι πνευματικό τέκνο ενός Αμερικανού αρχιτέκτονα, του Άλφρεντ Μόσερ Μπατς, ο οποίος, το 1931, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που θα συνδυάζει γνώση και τύχη. Η πρώτη έκδοση του παιχνιδιού, που ονομαζόταν Λέξικο, είχε μόνο γράμματα, ενώ ο πίνακας πάνω στον οποίο τοποθετούνται οι λέξεις προστέθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Οι πρώτες προσπάθειες του Μπατς για υλοποίηση της ιδέας του από κάποια εταιρεία κατασκευής παιχνιδιών απέτυχε. Έτσι, αποφάσισε να κατασκευάσει μερικά αντίγραφα του παιχνιδιού τα οποία άρχισε να μοιράζει και να πουλάει μόνος του σε γνωστούς και φίλους. Τελικά ο Μπατς εγκατέλειψε την ιδέα του παιχνιδιού το οποίο ξεχάστηκε μέχρι το 1948. Τότε κυκλοφόρησε μία νέα έκδοση, με μικρές μετατροπές, τις οποίες είχε επιμεληθεί ο επιχειρηματίας Τζέιμς Μπρούνοτ. Μαζί με την απόφασή του να αναλάβει τη μαζική παραγωγή του παιχνιδιού, ο Μπρούνοτ αποφάσισε και για το καινούργιο του όνομα: Σκράμπλ.

Πώς παίζεται
Στο παιχνίδι μπορούν να πάρουν μέρος από δύο έως τέσσερις παίκτες. Ο παίκτης που παίζει πρώτος τραβάει από την κληρωτίδα εφτά γράμματα, με τα οποία προσπαθεί να σχηματίσει τη μεγαλύτερη δυνατή λέξη. Η πρώτη λέξη που τοποθετείται στον πίνακα πρέπει υποχρεωτικά να περάσει από το κεντρικό ροζ τετράγωνο, κάτι το οποίο αυτόματα διπλασιάζει την αξία της. Στη συνέχεια, ο παίκτης πρέπει να τραβήξει νέα γράμματα για να αντικαταστήσει αυτά που τοποθέτησε στον πίνακα, έτσι ώστε να έχει και πάλι στη διάθεσή του εφτά γράμματα. Οι παίκτες μπορούν να μείνουν με λιγότερα από εφτά γράμματα μόνο προς το τέλος του παιχνιδιού, όταν δεν υπάρχουν πια αρκετά γράμματα στην κληρωτίδα.
Ο επόμενος παίκτης μπορεί να προσθέσει τη δική του λέξη στον πίνακα, η οποία πρέπει υποχρεωτικά να έχει τουλάχιστον ένα γράμμα κοινό με την προηγούμενη (ή, όταν υπάρχουν πολλές λέξεις, με κάποια από τις προηγούμενες) και μάλιστα έτσι ώστε στα σημεία επαφής να σχηματίζονται υπαρκτές λέξεις και όχι σύνολα γραμμάτων χωρίς νόημα. Κάθε φορά που παίζει ένας παίκτης βαθμολογείται για όλες τις νέες λέξεις που σχηματίζονται στον πίνακα με τον τρόπο αυτό.
Η βαθμολογία κάθε λέξης υπολογίζεται αθροίζοντας την αξία όλων των γραμμάτων της λέξης που σχηματίστηκε από τον παίκτη προσθέτοντας τους πόντους από τα τετράγωνα των επιπλέον βαθμολογιών.
Αν ο παίκτης χρησιμοποιήσει και τα εφτά γράμματα που έχει στη διάθεσή του, λέμε ότι έχει κάνει σκραμπλ. Το σκραμπλ πριμοδοτείται με 50 επιπλέον πόντους. Η μικρότερη βαθμολογία ενός σκραμπλ είναι 56 πόντοι: ένα τέτοιο σκραμπλ αποτελείται από τους δύο μπαλαντέρ και 5 γράμματα που βαθμολογούνται με ένα πόντο, ενώ συνδέεται με άλλη λέξη μέσω ενός γράμματος που δίνει ένα πόντο. Το ίδιο σκραμπλ στην πρώτη κίνηση (όπου διπλασιάζεται η αξία της λέξης) θα βαθμολογηθεί με 60 ή 62 πόντους.
Το σκραμπλ με τη μεγαλύτερη βαθμολογία στην πρώτη κίνηση είναι η λέξη ΕΞΥΨΩΘΩ, με το δεύτερο ή το προτελευταίο γράμμα τοποθετημένο σε γαλάζιο τετράγωνο: η βαθμολογία είναι ((1 + (10 Χ 2) + 2 + 10 + 3 + 10 + 3) Χ 2) + 50 = 148 πόντοι. Αντίστοιχα σκραμπλ στην αγγλική και στη γαλλική γλώσσα είναι οι λέξεις WHISKEY και WHISKYS, που βαθμολογούνται με 144 πόντους το καθένα.
Ο ίδιος συνδυασμός γραμμάτων μπορεί να δώσει ένα ή περισσότερα σκραμπλ. Σύμφωνα με τον κατάλογο των λέξεων επτά γραμμάτων (Τζήμας, Χρ.: 7γράμματες λέξεις Νέων Ελληνικών, 2006) οι συνδυασμοί Α Ε Κ Ο Ρ Σ Υ και Α Α Κ Ο Ρ Σ Τ δίνουν από 12 σκραμπλ ο καθένας, ενώ ο συνδυασμός Α Ι Ε Σ Τ με τους δύο μπλαλαντέρ που διαθέτει το παιχνίδι δίνει 605 σκραμπλ!
Το παιχνίδι ολοκληρώνεται όταν ένας παίκτης δεν έχει πια γράμματα για να παίξει ή όταν κανένας από τους παίκτες δεν μπορεί να σχηματίσει νέες λέξεις με τα γράμματα που έχουν μείνει.

Παραλλαγές

  • Η Βελγική παραλλαγή (scrabble duplicate)

Η παραλλαγή αυτή δημιουργήθηκε το 1970 από ένα Βέλγο δικηγόρο, τον Hippolyte Wouters και πήρε το όνομά της (duplicate, που σημαίνει διπλότυπο) από μία ανάλογη παραλλαγή του μπριτζ. Είναι γνωστή στην Ολλανδία και στη Ρουμανία, κυρίως όμως στο γαλλόφωνο κόσμο, όπου είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι ότι δίνει σε όλους παίκτες τις ίδιες ευκαιρίες με αποτέλεσμα να ελαχιστοποιεί τον παράγοντα τύχη. Ο κάθε παίκτης παίζει μόνος του παράλληλα με έναν ή περισσότερους (ακόμη και εκατοντάδες) άλλους παίκτες. Όλοι οι παίκτες χρησιμοποιούν τα ίδια γράμματα, τα οποία τραβάει ένας έφορος από την κληρωτίδα, και έχουν στη διάθεσή τους τον ίδιο χρόνο για να προτείνουν (γραπτώς) μία λέξη. Η καλύτερη λέξη τοποθετείται στον πίνακα και το παιχνίδι συνεχίζεται με τον τρόπο αυτό μέχρι να τελειώσουν τα γράμματα ή μέχρι κανένας από τους παίκτες να μην μπορεί να σχηματίσει νέες λέξεις.

  • Το σούπερ σκραμπλ

Το σούπερ σκραμπλ είναι μία παραλλαγή που κυκλοφόρησε από τη Hasbro το 2004 και μέχρι στιγμής παίζεται μόνο στην αγγλική γλώσσα. Η παραλλαγή αυτή παίζεται σε πίνακα των 441 θέσεων (21×21 τετράγωνα), ο οποίος κατασκευάζεται προσθέτοντας τετράγωνα γύρω από τον κλασικό πίνακα, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να παίξει και κλασικό σκραμπλ. Το σούπερ σκραμπλ έχει 200 γράμματα, τα διπλά δηλαδή από το κλασικό, με διαφορετική όμως κατανομή. Αν παίζεται από δύο παίκτες, έχει πολύ μεγαλύτερη διάρκεια από το κλασικό σκραμπλ.
Αγωνιστικό σκραμπλ
Στο αγωνιστικό σκραμπλ υπάρχουν κανονισμοί που καθορίζουν ποιοι τύποι λέξεων θεωρούνται αποδεκτοί και ποιοι όχι. Στις περισσότερες γλώσσες υπάρχουν λεξικά με βάση τα οποία κρίνονται οι λέξεις που προτείνουν οι παίκτες : για να είναι αποδεκτή μία λέξη πρέπει να περιέχεται σε ένα από αυτά τα λεξικά, για παράδειγμα το Official Scrabble Players Dictionary για την αγγλική γλώσσα ή το L'Officiel du Scrabble για τη γαλλική.

Για την ελληνική γλώσσα, έχουν εκδοθεί δύο βοηθήματα :
οι λέξεις 2-8 γραμμάτων
2γράμματες και 3γράμματες λέξεις Νέων Ελληνικών

19 Ιανουαρίου 1953: οι Ελληνίδες ψηφίζουν για πρώτη φορά στην επαναληπτική εκλογή της Θεσσαλονίκης.

Το  1953  δόθηκε η ''άδεια'' στις γυναίκες να ψηφίζουν στις εκλογές και να θέτουν και υποψηφιότητα Είχαν προηγηθεί πολλοί αγώνες για την ισότητά των δύο φύλων, τόσο και στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα.

Τα σχόλια του τύπου ''Αι γυναίκαι είναι πετεινόμυαλαι και ελαφραί. Δεν αξίζει τον κόπον να ασχοληθώμεν» ήταν συνήθεις ..Ο αναλφαβητισμος των γυναικών ,η νοοτροπία που επικρατούσε ,η απόλυτη υπακοή στον πατέρα και κατόπιν στο σύζυγο ,ήταν κάποια από τα προβλήματα που αντιμετώπισε στο διάβα των χρόνων η γυναίκα στη χώρα μας.

1844-Α' Εθνοσυνέλευση με το α' Σύνταγμα της χώρας που έλεγε''"οι ΄Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου".  Όχι όμως και η γυναίκα

Έγιναν συζητήσεις στη Βουλή ,το 1920, το 1922, το 1925, το 1929, αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα.

Το 1928 ,η απάντηση για να δοθεί ψήφο στις γυναίκες ήταν '' Η γυναικεία ... ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».

Το 1930,  επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου της γυναίκας με πολύ περιοριστικούς όρους Το δικαίωμα ψήφου ίσχυε μόνο για τις δημοτικές εκλογές, αφορούσε μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι, ίσχυε μόνο για τις εγγράμματες Ελληνίδες και οπωσδήποτε άνω των 30 ετών.

Το 1944, όταν τα 3/4 της Ελλάδας είχαν ελευθερωθεί από την ΕΑΜική αντίσταση, ιδρύθηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), που προκήρυξε εκλογές. Με απόφασή της για πρώτη φορά ψηφίζουν άντρες και γυναίκες που έχουν συμπληρώσει τα 18 τους χρόνια.

Το 1952 επικυρώνεται η ψήφος των γυναικών ,αλλά θα ψηφίσουν τον επόμενο χρόνο γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι.

Πρώτη γυναίκα βουλευτής ήταν η Ελένη Σκούρα που εξελέγη με τον ''Ελληνικόν  Συναγερμόν'' σε αναπληρωματικές εκλογές το 1953.

Η δυο φορές παρασημορορημένη για την αντιστασιακή της δράση ,Ελένη Σκούρα με την εκλογή της δικαίωσε τους αγώνες του γυναικείου κινήματος.
Η Ελένη Σκούρα ορκίστηκε στη Βουλή στις 2/2 του 1953, σε ηλικία 57 ετών. Μια ημερομηνία σημαδιακή, καθώς γεννήθηκε στις 2/2 του 1896 στο Βόλο, στις 2/2 του 1950 πήρε το πτυχίο της στη Νομική, σε ηλικία περίπου 50 ετών και στις 2/2 του 1991 πέθανε.
Η Ελένη Παπαχρήστου- Σκούρα παντρεύτηκε το δικηγόρο Δημήτριο Σκούρα, με τον οποίο δεν απέκτησαν παιδιά. Μετά το θάνατο του συζύγου της, έμεινε μόνη και πάμφτωχη, καθώς δεν είχε βουλευτική σύνταξη, γιατί δεν είχε εκπληρώσει τα χρόνια και δεν καλυπτόταν από ασφαλιστικό φορέα.
Το 1989 η Πολιτεία τής υποσχέθηκε τιμητική σύνταξη, κάτι που δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα η Ελένη Σκούρα να πουλήσει όλα τα παράσημά της και τα μετάλλιά της για να μπορέσει να μπει στο Χαρίσειο Γεροκομείο. Στον πρώτο μήνα όμως αρρώστησε βαριά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου και πέθανε σε ηλικία 91 ετών
Η Λίνα Τσαλδάρη της Ε.Ρ.Ε ,είναι η πρώτη υπουργός στην κυβέρνηση Καραμανλή . Επίσης την ίδια χρονιά εκλέγεται στην Κέρκυρα και η Μαρία Δεσύλλα που γίνεται η πρώτη ελληνίδα Δήμαρχος.

19 Ιανουαρίου 1947: Το ατμόπλοιο Χειμάρρα, με 544 επιβάτες, που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Πειραιάς, βυθίζεται μεταξύ Νέων Στύρων και Αγίας Μαρίνας, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο τουλάχιστον 400 άτομα. Ανάμεσα στους επιβαίνοντες ήταν 36 πολιτικοί κρατούμενοι και 200 χωροφύλακες.

Η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία του 20ου αιώνα, η βύθιση του ατμόπλοιου «Χειμάρα» στο Νότιο Ευβοϊκό, οδήγησε στο θάνατο 383 ανθρώπους. Το ναυάγιο της 19ης Ιανουαρίου 1947, από τα πιο πολύνεκρα της ελληνικής ακτοπλοΐας, έμεινε στην ιστορία ως ο ελληνικός «Τιτανικός».
Στις 04:10 τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου 1947, το επιβατικό ατμόπλοιο «Χειμάρα», το οποίο είχε αποπλεύσει λίγες ώρες νωρίτερα από τη Θεσσαλονίκη για τον Πειραιά, προσέκρουσε, λόγω της πυκνής ομίχλης, στις βραχονησίδες «Βερδούγια» στο Νότιο Ευβοϊκό.

Στο πλοίο επέβαιναν 544 άτομα και πλήρωμα 86 ανδρών. Μεταξύ των επιβατών βρίσκονταν και 36 πολιτικοί κρατούμενοι που οδηγούνταν στην εξορία, καθώς και περίπου 200 χωροφύλακες και στρατιώτες.

Από την ισχυρή σύγκρουση, νερά άρχισαν να εισρέουν στο πλοίο, προκαλώντας σοβαρό πρόβλημα στο πηδάλιο του πλοίου, με αποτέλεσμα να παραμείνει ακυβέρνητο. Η εγκατάλειψη του πλοίου έγινε εντελώς ανεξέλεγκτα, καθώς το πλήρωμα του «Χειμάρα» δεν φρόντισε να διατηρήσει την τάξη κατά την εγκατάλειψη του σκάφους.

Αν και το επιβατηγό βυθίστηκε μιάμιση ώρα αργότερα και σε απόσταση μόλις ενός μιλίου από την Αγία Μαρίνα, ο πανικός που επικράτησε κατά την εγκατάλειψη του πλοίου, το φοβερό ψύχος και τα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα της περιοχής, είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον 383 άνθρωποι.

Μεταξύ τους, πολλά γυναικόπαιδα, πολιτικοί κρατούμενοι και χωροφύλακες συνοδοί. Ο δεύτερος πλοίαρχος Μπέρτολς, που ήταν βάρδια την ώρα του ναυαγίου, καταδικάστηκε, αργότερα, σε 20μηνη φυλάκιση και ο πλοίαρχος Μπελέσης σε 15μηνη φυλάκιση με αναστολή. Για την απώλεια του πλοίου το Ελληνικό Δημόσιο εισέπραξε από την ασφάλεια 70.000 λίρες Αγγλίας.

Το «Χειμάρα» βούλιαξε σε ηλικία 42 ετών. Ναυπηγήθηκε το 1905, στη Γερμανία και στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. Παραχωρήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση το 1946 με τις γερμανικές αποζημιώσεις και αποτελούσε το τελευταίο ατμόπλοιο της ελληνικής ακτοπλοΐας. Έπειτα από επισκευές στον Πειραιά, εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Αθήνα-Πειραιάς. Επρόκειτο για μια εναλλακτική διαδρομή, καθώς εν μέσω εμφυλίου, το οδικό δίκτυο της χώρας βρισκόταν σε τραγική κατάσταση.

Το ναυάγιο έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία του 20ού αιώνα, αφού αποτελεί το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο ελληνικού πλοίου που δεν προκλήθηκε από πολεμικές ενέργειες και το δεύτερο μεταξύ των ναυαγίων και στα πλαίσια του πολέμου.

πηγη: http://tvxs.gr/

19 Ιανουαρίου 1943: γεννιέται η Τζάνις Τζόπλιν, διάσημη τραγουδίστρια των μπλουζ και ροκ.

Η Τζάνις Λυν Τζόπλιν (19 Ιανουαρίου 1943 - 4 Οκτωβρίου 1970) ήταν Αμερικανίδα μουσικός, τραγουδίστρια, στιχουργός, ζωγράφος, χορεύτρια και ενορχηστρώτρια μουσικής. Ήλθε στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αρχικά ως τραγουδίστρια των Big Brother and the Holding Company (Μπιγκ Μπράδερ εντ δε Χόλντιν Κόμπανυ) και αργότερα με σόλο καριέρα, με συγκροτήματα όπως οι Kozmic Blues Band (Κόζμικ Μπλουζ Μπαντ) και οι Full Tilt Boogie Band (Φουλ Τιλτ Μπούγκι Μπαντ). Κυκλοφόρησε μόλις τέσσερα στούντιο άλμπουμ (εκ των οποίων ένα μετά θάνατον). Θεωρείται η καλύτερη, ίσως ερμηνεύτρια του μπλουζ  και μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της ροκ μουσικής.
To 1995 τιμήθηκε με την είσοδό της στο Rock and Roll Hall of Fame, ενώ το 2005 κέρδισε το βραβείο Γκράμμυ Lifetime Achievement Award. Το περιοδικό Rolling Stone τήν κατέταξε στην 46η θέση στη λίστα του με τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών το 2004 και στην 28η με τους καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών το 2008. Κατάφερε να "σπάσει" την ανδροκρατούμενη ροκ μουσική σκηνή, μαζί με την πρώτη γυναίκα αρχηγό συγκροτήματος, Γκρέις Σλικ (Jefferson Airplane), και άλλες ερμηνεύτριες, όπως η Πάτι Σμιθ, η Τζόαν Μπαέζ και η Μαριάν Φέιθφουλ, με αποτέλεσμα να ανοίξει το δρόμο και σε άλλες τραγουδίστριες

Θάνατος
Την Κυριακή της 4ης Οκτωβρίου του 1970, η Τζόπλιν καθυστερούσε να εμφανισθεί στα στούντιο της Sunset Sound Recorders, κάτι που έκανε τον παραγωγό Πωλ Ροθτσάιλντ να ανησυχήσει, ώστε ξεκίνησε την αναζήτησή της, μαζί με τον Τζων Κουκ, πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο της. Είδε στο πάρκιν τo αυτοκίνητο της Τζόπλιν . Μπαίνοντας στο δωμάτιό της, τή βρήκε νεκρή, δίπλα στο κρεββάτι της. Η επίσημη αιτία θανάτου της, ήταν η υπερβολική δόση ηρωίνης, ενδεχομένως σε συνδυασμό με τις παρενέργειες του αλκοόλ. O Τζων Κουκ, ο οποίος μετέφερε τον Ροθτσάιλντ στο ξενοδοχείο, πιστεύει ότι, εντελώς συμπτωματικά η Τζόπλιν παρέλαβε μεγαλύτερη δόση ηρωίνης από το κανονικό, καθώς υπήρξαν και άλλα παρόμοια κρούσματα, τη συγκεκριμένη εβδομάδα. Η Κασέρτα και ο Μόργκαν βρίσκονταν μαζί της μέχρι την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, όμως σύμφωνα με το βιβλίο Going Down With Janis, κανείς τους δεν τήν επισκέφθηκε στο ξενοδοχείο Λάντκμαρκ, όπως είχαν αμφότεροι υποσχεθεί.
Το σώμα της Τζόπλιν αποτεφρώθηκε στο Νεκροτομείο Πιρς Μπράδερς Ουέστγουντ Βίλλιτζ (Pierce Brothers Westwood Village Mortuary), στο Λος Άντζελες. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν από ένα αεροπλάνο στον Ειρηνικό Ωκεανό και στο Στίνσον Μπιτς (Stinson Beach). Η μόνη τελετή που πραγματοποιήθηκε έγινε στο Πιρς Μπράδερς και παρακολουθήθηκε από τους γονείς της και τη θεία της μητέρας της.
Στη διαθήκη της, η Τζόπλιν άφηνε 1,500 δολλάρια για τη διοργάνωση μιας αποχαιρετιστήριας γιορτής, στην περίπτωση που πέθαινε. Η γιορτή αυτή έλαβε χώρα στις 26 Οκτωβρίου του 1970, στο Lion's Share του Σαν Ανσέλμο της Καλιφόρνια, όπου παρευρέθηκαν η Κασέρτα, ο Μόργκαν και στενοί της φίλοι, όπως ο Λάιλ Τατλ, ο Μπομπ Γκόρντον και ο Τζων Κουκ.

19 Ιανουαρίου 1969: πεθαίνει ο Γιαν Πάλατς, τσέχος φοιτητής που αυτοπυρπολήθηκε σε πλατεία της Πράγας, διαμαρτυρόμενος για την εισβολή της ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία.

Γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1948 στο Βσέτατι και το 1966 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Κάρλοβι για να σπουδάσει Φιλοσοφία. Τον Αύγουστο του 1969 βίωσε και αυτός, όπως και εκατομμύρια συμπατριώτες του, την κατάλυση της εδαφικής κυριαρχίας της χώρας του από τα τανκς του Κόκκινου Στρατού. Η Μόσχα δεν ανεχόταν το πείραμα ανανέωσης του κομμουνισμού (σύζευξη του υπαρκτού σοσιαλισμού με τη δημοκρατία), που επιχειρούσε ο γραμματέας του κόμματος Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Είχαν περάσει 15 μήνες κάτω από τη σοβιετική μπότα και ο νεαρός Πάλατς σκέφτηκε μια πράξη απελπισίας για να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις των συμπατριωτών του.

Το απόγευμα της Πέμπτης 16ης Ιανουαρίου 1969 περιλούστηκε με βενζίνη στην κεντρική πλατεία της Πράγας Βεντσεσλάς και αυτοπυρπολήθηκε, παρά τις προσπάθειες των περαστικών να τον σώσουν. Στην τσάντα του βρέθηκε ένα σημείωμα, γραμμένο σε μαθητικό τετράδιο, που έγραφε: «Επειδή οι λαοί μας βρίσκονται στα πρόθυρα της απελπισίας, αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε για να ξυπνήσουμε τη λαϊκή συνείδηση. Η ομάδα μας αποτελείται από εθελοντές, πρόθυμους να πυρποληθούν για τον κοινό σκοπό. Επειδή μου έτυχε να τραβήξω τον αριθμό 1, έγραψα εγώ την πρώτη επιστολή κι έγινα ο πρώτος ανθρώπινος δαυλός. Απαιτούμε την κατάργηση της λογοκρισίας και την απαγόρευση της «Ζπράβι» (της εφημερίδας των σοβιετικών δυνάμεων κατοχής). Αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά μας εντός πέντε ημερών, στις 21 Ιανουαρίου 1969, κι αν ο λαός μας δεν παράσχει επαρκή υποστήριξη στα αιτήματά μας με κήρυξη γενικής απεργίας, θα ανάψει ο δεύτερος δαυλός». Υπογραφή: «Ο δαυλός Νο 1».

Οι φίλοι του, οι καθηγητές του, οι γονείς του τον περιέγραψαν ως νέο επιμελή, με αίσθηση του χιούμορ και αρκετή δόση ειρωνείας. Οι σοβιετικές αρχές και οι υποτακτικοί τους επεχείρησαν να τον παρουσιάσουν ως ψυχοπαθή και τοξικομανή. Ο Πάλατς πέθανε στις 19 Ιανουαρίου 1969 σε νοσοκομείο της Πράγας από καθολικά εγκαύματα τρίτου βαθμού.

Στις 25 Ιανουαρίου έγινε η κηδεία του με πάνδημο τρόπο. Τον επικήδειο εξεφώνησε ο πρύτανης της Φιλοσοφικής Σχολής, που τόνισε: «Η Τσεχοσλοβακία θα μπορεί να θεωρείται δημοκρατική χώρα μόνο όταν δεν θα χρειάζονται τέτοιου είδους θυσίες...». Στην πρόσοψη του Πανεπιστημίου οι συμφοιτητές του είχαν αναρτήσει ένα τεράστιο πανό με την περίφημη φράση του Μπρεχτ: «Δυστυχισμένος ο λαός που δεν έχει ήρωες, κι ακόμη πιο δυστυχισμένος αυτός που χρειάζεται ήρωες».

Το παράδειγμα του Γιαν Πάλατς το ακολούθησαν και άλλοι νέοι. Τουλάχιστον επτά αυτοπυρπολήθηκαν στην Τσεχοσλοβακία, αλλά η θυσία τους έμεινε σχεδόν άγνωστη, καθώς η λογοκρισία λειτούργησε πιο αποτελεσματικά σε σχέση με την περίπτωση του Πάλατς, που ακόμη και πεθαμένος ενοχλούσε το κομμουνιστικό καθεστώς και τον νέο ηγέτη του Γκουστάβ Χούζακ. Στις 25 Οκτωβρίου 1973, η μυστική αστυνομία ξέθαψε τα οστά του, τα αποτέφρωσε και έστειλε την τέφρα στη μητέρα του.

Λίγους μήνες μετά τη θυσία του, ο εξόριστος τσέχος αστρονόμος Λούμπος Κόχουτεκ έδωσε το όνομα του Πάλατς σε ένα αστεροειδή που ανακάλυψε (1834 Palach). Μετά τη «Βελούδινη Επανάσταση» (1989), ο Πάλατς τιμήθηκε δεόντως από τη δημοκρατική Τσεχοσλοβακία με ανέγερση μνημείου στον τόπο της θυσίας και την ονοματοδοσία μιας κεντρικής πλατείας της Πράγας.

Το βρετανικό ροκ τον θυμήθηκε χρόνια αργότερα: Ο μπασίστας των Stranglers Ζαν Ζακ Μπαρνέλ τον μνημονεύει στο τραγούδι του «Euromess (1979), ενώ οι Kasabian του αφιέρωσαν το μουσικό βίντεο του τραγουδιού τους «Club Foot» (2004).

19 Ιανουαρίου 1865: πεθαίνει ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, που από πολλούς θεωρείται ο πατέρας του αναρχισμού



Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) ήταν Γάλλος πολιτικός, μουτουαλιστής φιλόσοφος και σοσιαλιστής. Ήταν μέλος του γαλλικού κοινοβουλίου, και ήταν ο πρώτος που αυτοχαρακτηρίστηκε αναρχικός. Θεωρείται από τους σημαντικότερους αναρχικούς συγγραφείς και οργανωτές. Μετά τα γεγονότα του 1848, άρχισε να αυτοαποκαλείται φεντεραλιστής.

Ο Προυντόν ήταν τυπογράφος στο επάγγελμα, ο οποίος έμαθε μόνος του λατινικά, για να τυπώνει καλύτερα βιβλία σε αυτήν τη γλώσσα. Η γνωστότατη του φράση είναι ότι η ιδιοκτησία είναι κλεψιά, που περιέχεται στο πρώτο του μεγάλο έργο Περί ιδιοκτησίας (Qu'est-ce que la propriété? Recherche sur le principe du droit et du gouvernement), που εκδόθηκε το 1840.

Η έκδοση του βιβλίου προσέλκυσε το ενδιαφέρον των γαλλικών αρχών, αλλά και την κριτική του Μαρξ, ο οποίος ξεκίνησε αλληλογραφία με το συγγραφέα. Οι δύο άντρες αλληλοεπηρεάστηκαν: Συναντήθηκαν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της εξορίας του Μαρξ. Η φιλία τους τελικά έληξε, όταν ο Μαρξ απάντησε στο "Σύστημα οικονομικών αντιθέσεων ή η φιλοσοφία της αθλιότητας" του Προυντόν με το προκλητικά τιτλοφορημένο "Η αθλιότητα της φιλοσοφίας".

H διαμάχη έγινε μία των πηγών ρήξης μεταξύ των αναρχικών και των μαρξιστικών πτερύγων της Πρώτης Διεθνούς. Κάποιοι, όπως Έντμουντ Γουίλσον, ισχυρίστηκαν ότι η επίθεση του Μαρξ στον Προυντόν οφειλόταν στην υπεράσπιση από τον τελευταίο του Καρλ Γκρυν, τον οποίο ο Μαρξ αντιπαθούσε έντονα και ο οποίος ετοίμαζε μεταφράσεις του έργου του Προυντόν.

Ο Προυντόν προτιμούσε τα εργατικά σωματεία και τους εργατικούς συνεταιρισμούς, όπως και την ατομική εργατική/αγροτική ιδιοκτησία, παρά την κοινωνικοποίηση της γης και των χώρων εργασίας. Πίστευε ότι η σοσιαλιστική επανάσταση μπορούσε να επιτευχθεί με ειρηνικό τρόπο.

Στις "Εξομολογήσεις ενός επαναστάτη" ο Προυντόν ισχυρίστηκε ότι "η αναρχία είναι τάξη" (Anarchy is Order), μια φράση που πολύ αργότερα ενέπνευσε, κατά τη γνώμη κάποιων, το αναρχικό σύμβολο του Α μέσα σε κύκλο, σήμερα ένα από τα πιο κοινά γκράφιτι στις πόλεις.

Προσπάθησε ανεπιτυχώς να δημιουργήσει μια εθνική τράπεζα, η οποία θα χρηματοδοτείτο από φόρο εισοδήματος σε καπιταλιστές και μετόχους. Παρόμοια κατά κάποιον τρόπο με μια πιστωτική ένωση, θα παρείχε άτοκα δάνεια.

19 Ιανουαρίου 1947: γεννιέται η Έλενα Ναθαναήλ, ηθοποιός.


Η Έλενα Ναθαναήλ ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1941στη Νέα Φιλαδέλφεια, τότε φτωχό προάστιο των Αθηνών. Το επώνυμο "Ναθαναήλ" ήταν το μητρώνυμό της. Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο της ήταν Ελένη Ναθαναήλ Δεληβασίλη.

Σε μία τηλεοπτική συνέντευξή της στις 9 Φεβρουαρίου του 2004 στον Γρηγόρη Αρναούτογλου ("Όμορφος κόσμος το πρωί") δήλωσε ότι είχε καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας της είχε καταγωγή από τη Μάνη.

Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Κάτι να καίει (1963) στην ηλικία των 16 ετών. Στη Γερμανία συμμετείχε στο φιλμ του Ραλφ Τίλε "Το αίμα των Βέλσουγκ". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκανε καριέρα στο θέατρο και το σινεμά. To 1968 βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Ραντεβού με μία άγνωστη. Για αρκετά χρόνια πριν το θάνατο της είχε αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, κάνοντας μόνο επιλεκτικές εμφανίσεις. Η τελευταία της υποκριτική εμφάνιση έγινε λίγο πριν το θάνατο της, στην τηλεοπτική σειρά του Mega Channel Γοργόνες.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρ’ όλο που το 1973 απέκτησε μια κόρη με τον επιχειρηματία Γιώργο Τσαγκάρη, την Ίνκα – Μαρία, η οποία είναι δημοσιογράφος. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον επί 29 χρόνια σύντροφο της ζωής της, βετεράνο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Τάσο Μητρόπουλο, κατοικούσε στην Εύβοια δηλώνοντας ότι ήταν αγρότισσα και ασχολούταν με την παραγωγή του κρασιού.

Χτυπημένη από καρκίνο του πνεύμονα απεβίωσε στις 4 Μαρτίου του 2008 το απόγευμα, ενώ η κηδεία της έγινε το μεσημέρι της 5ης Μαρτίου του 2008 στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδελφείας στον Κόκκινο Μύλο.

19 Ιανουαρίου 1942: γεννιέται ο Γιώργος Χατζηνάσιος, συνθέτης.

Ο Γεώργιος Χατζηνάσιος είναι σύγχρονος Έλληνας μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Ιανουάριο του1942. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του σπούδασε στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και συνέχισε στην Αθήνα στο Ωδείο Αθηνών και στο Εθνικό Ωδείο. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι όπου και μετεκπαιδεύτηκε στη σύνθεση και ενορχήστρωση.

Ο Γεώργιος Χατζηνάσιος άρχισε να κάνει τις πρώτες του επιτυχίες ως συνθέτης με τη Μαρινέλλα το 1970 με τραγούδια όπως "Κρίμα το μπόι σου" και "Κατηγορώ". Ο συνθέτης συνέχισε να συνεργάζεται με τη Μαρινέλλα δημιουργώντας τραγούδια όπως "Συμβιβαζόμαστε", "Θα 'θελα να ήσουν", "Σήμερα", "Δεν είναι που φεύγεις", "Παιδί απ' την Ανάβυσσο", "Να παίζει το τρανζίστορ", "Δε φταίμε εμείς", "Είσαι ποτάμι", "Καμιά φορά" και πολλά άλλα. Συνεργάστηκε επίσης με το Γιάννη Πάριο σε τραγούδια όπως "Τι θέλεις να κάνω", "Συγνώμη που σ' αγάπησα πολύ", "Όλα μας τα πλούτη", "Που θα πάει, που", "Ποιος να συγκριθεί μαζί σου", "220 Volt", "Γι' αυτό σου λέω πάμε", "Επίθεση αγάπης", κ.ά, με τη Δήμητρα Γαλάνη και τα "Ήταν μια φορά κι έναν καιρό", "Τα γαλάζια σου γράμματα", "Ζω", "Αν μ' αγαπάς φίλα σταυρό", "Σ' όποιον αρέσουμε", "Θα σ' αγαπώ", "Δεν έχουμε να πούμε τίποτα", "Το γρανάζι", κ.ά, το Σταμάτη Κόκοτα και τα "Να 'χα τα χρόνια σου", "Σ' αγάπησα για μια φορά", "Μια παρένθεση και μόνο", "Ο τρόπος που σ' αγάπησα", κ.ά, το Μανώλη Μητσιά (Με λένε Γιώργο, Πάρε τον ηλεκτρικό), τη Νάνα Μούσχουρη (Η ενδεκάτη εντολή, Γιαρέμ, Πέφτει η βροχή), το Στράτο Διονυσίου (Αφιλότιμη), τη Βίκυ Μοσχολιού (Ξενύχτησα στην πόρτα σου), το Δημήτρη Μητροπάνο (Η αγάπη χάθηκε), την Τάνια Τσανακλίδου (Ο ανθρωπάκος), το Γιάννη Κούτρα (Πόσο σ' αγαπώ), αλλά και με αρκετούς νέους τραγουδιστές όπως η Αλέξια (Κεκλεισμένων των θηρών) και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης (Άγγιγμα ψυχής, Το σώμα που ζητάς). Στους δικούς του δίσκους μακράς διαρκείας (LP) περιλαμβάνονται οι "Διαδρομή", "Άσπρο μαύρο", "Έχει ο Θεός", "Η Μαρινέλλα του σήμερα", "Για σένα τον άγνωστο", "Αντιθέσεις", "Λεύκωμα", "Μάθημα σολφέζ", "Επίθεση αγάπης", "Η ενδεκάτη εντολή", "Εικόνες", "Great Greek Composers" κ.ά. Επίσης έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο στις ταινίες "Εσύ κι εγώ", "Αγκίστρι", "Αιχμάλωτοι του μίσους" καθώς και τη μουσική υπόκρουση σε 13 άλλες ταινίες. Αλλά και στο θέατρο η μουσική προσφορά του είναι σημαντική με πλήθος τραγουδιών και μουσικής σε διάφορα είδη θεατρικών παραστάσεων.

Είναι μέλος της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Britico (Αγγλίας), της Performing Right Society και της Ανωνύμου Εταιρίας Πνευματικής ιδιοκτησίας. Επίσης έχει δώσει πολλά κονσέρτα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως στο "Carnegie Hall" της Νέας Υόρκης το 1972 και στο "Concert House" της Βιέννης το 1973. Έχει τιμηθεί με "Χρυσό Δίσκο" το 1975, "Χρυσή Νότα" από την εταιρία International Phonogram, Β΄ Βραβείο σύνθεσης και ενορχήστρωσης στο 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βραβείο "Rose D' Or" το 1980 για το τραγούδι "Όταν γύρω νυχτώνει" καθώς και με πολλές άλλες διακρίσεις.

Επιπλέον έχει συνεισφέρει στη μουσική επένδυση πολλών τηλεοπτικών σειρών της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης ("Μαύρη Χρυσαλλίδα", "Ακριβή μου Σοφία", "Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη", "Τμήμα Ηθών", "Το γελοίον του πράγματος", "Ταύρος με Τοξότη", "Δρόμοι της πόλης", "Άγγιγμα Ψυχής", "Σύνορα Αγάπης", "Στα φτερά του έρωτα", "Φιλί Ζωής", "Το παιχνίδι της συγνώμης", "Ο Φάρος" κλπ), πολλές από τις οποίες έγιναν μεγάλες δισκογραφικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες.

Ο Γεώργιος Χατζηνάσιος ομιλεί επίσης αγγλικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Παπάγου).

19 Ιανουαρίου 1919: γεννιέται ο Μάριος Πλωρίτης, διανοούμενος, δημοσιογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης και σκηνοθέτης.

Ο Μάριος Πλωρίτης ήταν δημοσιογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης και θεατρικός σκηνοθέτης.

Βιογραφικά στοιχεία 
Ο Μάριος Πλωρίτης γεννήθηκε στον Πειραιά. Πτυχιούχος της Νομικής και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε θεατρικές σπουδές στην Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ. Διετέλεσε κριτικός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην εφημερίδα "Ελευθερία" (1945-1965), διευθυντής του θεατρικού τμήματος της ΕΙΡ (1950-1952), καθηγητής της Ιστορίας Θεάτρου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1956-1967). Υπήρξε δε από τους πρωτεργάτες του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν.
Το μεταφραστικό και κριτικό του έργο είναι σημαντικό. Τα εβδομαδιαία άρθρα του στο Βήμα της Κυριακής "άφησαν εποχή". Ήταν διευθυντής της εφημερίδας Η Νίκη(1965-1967)  Υπήρξε μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών και του Ελληνικού Κέντρου θεάτρου.
Είχε κάνει τρεις γάμους. Ένα με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη (1950 χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη (1964) και στη συνέχεια (1996) με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, έζησαν μαζί συνολικά 32 χρόνια). Σύντροφος του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστερη ίσως ελληνίδα ηθοποιός,η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά.
Συγγραφικό έργο
Ο Μάριος Πλωρίτης έγραψε επίσης τα εξής βιβλία:
"Πρόσωπα του νεώτερου δράματος" (1965, δ΄ έκδοση 1978)
"Τα λοφία και οι παγίδες" (1966)
"Τα προσωπεία" (1967)
"Μέγιστον μάθημα" (1975)

Μετέφρασε επίσης τα ακόλουθα έργα: 
"Γράμματα σ΄ ένα νέο ποιητή" του Ρίλκε (1943), 
"Ποιήματα" του Μπρεχτ (1978) 
και ένα πλήθος 100 περίπου θεατρικών έργων των: Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Ουάιλντ, Λουίτζι Πιραντέλλο, Ο Νιλ, Μπρέχτ, Ανούιγ, Ουίλιαμς, Σόμερσετ Μωμ, Βάις κ.ά.
Κατά την περίοδο 1952 - 1962 σκηνοθέτησε περίπου 20 θεατρικά έργα σε αθηναϊκούς θιάσους.

19 Ιανουαρίου 1913: γεννιέται ο Ασημάκης Γιαλαμάς, έλληνας θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και δημοσιογράφος.

Ο Ασημάκης Γιαλαμάς του Αθανασίου, υπήρξε δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στην Άνω Μέλπεια της Μεσσηνίας στις 19 Ιανουαρίου του 1913 (1909 κατά την παραπομπή στην εφημερίδα Ριζοσπάστης). Τελείωσε το γυμνάσιο στον Μελιγαλά και στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Νομική Σχολή αλλά διέκοψε τις σπουδές του και στράφηκε στη δημοσιογραφία. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και στον παράνομο εαμικό τύπο, ήταν μάλιστα γραμματέας του ΕΑΜ Δημοσιογράφων.

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη σάτιρα, το χρονογράφημα και το σατιρικό στίχο. Συνεργάσθηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά όπως «Ακρόπολις», «Εσπερινή», «Ημερήσιος Κήρυξ», «Βραδυνή» κ.ά. και δημιούργησε χαρακτηριστικούς τύπους όπως τον «Οδυσσέα Ομηρικό», το «Γερο-Παρατατικό» το «Ποιητή του Κάρου» και τον «Κλεόβουλο».

Με το θέατρο άρχισε να ασχολείται από το 1940. Έγραψε μαζί με άλλους τις «Πολεμικές Καντρίλιες» που παίχτηκε από τον θίασο της Κατερίνας μετά τις οποίες ακολούθησαν περισσότερες από 100 επιθεωρήσεις και έργα πρόζας. Στα καλύτερα των έργων του περιλαμβάνονται τα «Γιούπι γιούπι», «Μιας πεντάρας νειάτα», η «Κόμισσα της φάμπρικας», η «Δεσποινίς διευθυντής», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Βίλα γιάφκα» και «Μπαμπά, ποιος είναι ο μπαμπάς μου;», πολλά από αυτά σε συνεργασία με τον Κώστα Πρετεντέρη, με τον οποίο δημιούργησε γονιμότατο κωμωδιογραφικό δίδυμο.

Έγραψε επίσης και κινηματογραφικά σενάρια όπως το Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πολλά έργα του έχουν περιληφθεί σε χιουμοριστικές ανθολογίες και ορισμένα εκδόθηκαν σε βιβλία με το τίτλο «Η εποχή μας». Ο ίδιος έγραψε αρκετά βιβλία: «Ε! κάτι κάναμε κι εμείς», «Οι διπλανοί μας άνθρωποι» και «Διηγώντας τα, να κλαις και να γελάς», "Εις μνήμην ανθρώπων", "Έμμετρα" και άλλα.

Υπήρξε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων καθώς και της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων στην οποία υπήρξε και σύμβουλος. Το 2004 τιμήθηκε για το συνολικό του έργο από την ΕΣΗΕΑ μαζί με τους Αλέκο Λιδωρίκη, Αλέκο Σακελλάριο και Δημήτρη Ψαθά.

Ο Ασημάκης Γιαλαμάς ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Πέθανε στις 19 Οκτωβρίου 2004.

19 Ιανουαρίου 1978: Ο τελευταίος Σκαραβαίος βγαίνει από τη γραμμή παραγωγής της Volkswagen στη Γερμανία.

Η ιστορία του Σκαραβαίου ταυτίζεται με αυτή της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen κι αρχίζει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1930, στη Ναζιστική Γερμανία. Η ιδέα για τη δημιουργία του ανήκει στον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος οραματίστηκε ένα φθηνό αυτοκίνητο, που θα μπορούσε να το αποκτήσει σχεδόν ο καθένας με τις οικονομίες του.

Στις 22 Ιουνίου 1934 η German Automobilistic Industry National Association υπέγραψε συμβόλαιο με τον σχεδιαστής αυτοκινήτων Φέρντιναντ Πόρσε. Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, στις 15 Φεβρουαρίου 1936, ο Χίτλερ ανακοίνωσε επισήμως την κατασκευή του Σκαραβαίου και ο Πόρσε παρουσίασε τα σχέδιά του, που ήταν βασισμένα κατά πολύ στα προηγμένης τεχνολογίας Tatra. Ο πρώτος Σκαραβαίος κατασκευάστηκε την ίδια χρονιά στη Στουτγάρδη και είχε την ίδια μορφή με την οποίο τον γνωρίζουμε και σήμερα.

Παρότι σχεδιάστηκε ως το «λαϊκό αυτοκίνητο», το θρυλικό κατσαριδάκι διέψευσε κάθε πρόβλεψη. Έγινε διαχρονικό, κυρίως μετά τη δεκαετία του '60, οπότε «υιοθετήθηκε» από τους χίπις.

Στις 21 Ιουλίου του 2003 βγήκε από τη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου στο Μεξικό ο τελευταίος κλασσικός Σκαραβαίος, ο οποίος τοποθετήθηκε στο μουσείο της εταιρίας στο Βόλφσμπαργκ της Γερμανίας. Έως τότε είχαν πωληθεί περισσότερα από 21,5 εκατομμύρια μοντέλα.

Στις μέρες μας, οι φανατικοί φίλοι του «Σκαραβαίου» παραμένουν πολλοί και κάθε χρόνο στις 22 Ιουνίου γιορτάχουν την Παγκόσμια Ημέρα Σκαραβαίου.

19 Ιανουαρίου 1949: Ένας μυστηριώδης ξένος επισκέπτεται τον τάφο του Έντγκαρ Άλαν Πόε στο κοιμητήριο της Βαλτιμόρης. Ανοίγει ένα μπουκάλι κονιάκ, κάνει μία πρόποση, πίνει το μισό και το υπόλοιπο μαζί με τρία τριαντάφυλλα τα εναποθέτει στο μνήμα. Έκτοτε, το επαναλαμβάνει κάθε χρόνο στην επέτειο των γενεθλίων του συγγραφέα.

Στις 19 Ιανουαρίου 1809 γεννήθηκε ο αμερικανός ποιητής και συγγραφέας Έντγκαρ Άλαν Πόε, πρωτοπόρος των ιστοριών μυστηρίου και του ψυχολογικού θρίλερ. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Οκτωβρίου 1849, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει διευκρινισθεί η αιτία θανάτου του, και τάφηκε στο κοιμητήριο της Βαλτιμόρης.

Από το 1949, οπότε συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από το θάνατό του, συμβαίνει ένα ασυνήθιστο γεγονός κάθε χρόνο την επέτειο των γενεθλίων του. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ένας μυστηριώδης ξένος ντυμένος στα μαύρα και με καλυμμένο το πρόσωπό του, επισκέπτεται τον τάφο του Πόε στο κοιμητήριο της Βαλτιμόρης. Ανοίγει ένα μπουκάλι κονιάκ, κάνει μία πρόποση στο πνεύμα του συγγραφέα, πίνει το μισό και το υπόλοιπο μαζί με τρία τριαντάφυλλα τα εναποθέτει στο μνήμα του.

Παρά τα τόσα χρόνια αδιάκοπης εμφάνισης του ξένου, κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του, αφού οι δεκάδες περίεργοι, που παρακολουθούν από απόσταση το δρώμενο, φροντίζουν να μην διαταράξουν τη μυσταγωγία. Όλοι τον αποκαλούν Poe Toaster (Αυτός που εγείρει πρόποση στον Πόε). Πάντως, από το 1998 διαπίστωσαν μία αλλαγή. Ο πρώτος διδάξας φαίνεται ότι αποσύρθηκε ή πέθανε και κάποιος άλλος θαυμαστής του Πόε κρατά ζωντανό το έθιμο.

Ένα ζήτημα που απασχολεί τους ενδιαφερομένους είναι η επιλογή του ποτού από τον άγνωστο ξένο. Γιατί κονιάκ και όχι ουίσκι ή κρασί; Το μουσείο Πόε, που κλήθηκε να δώσει τα φώτα του, δήλωσε αδυναμία. «Δεν μπορέσαμε να το διαλευκάνουμε. Ξαναδιαβάσαμε όλο του το έργο, κάθε γραπτό του, ακόμη και την προσωπική του αλληλογραφία και δεν βρήκαμε πουθενά αναφορές στο κονιάκ, παρά μόνο στο κρασί» ήταν η απάντηση του εκπροσώπου του Μουσείου. Το ζήτημα με τα τριαντάφυλλα δεν τους προβλημάτισε ιδιαίτερα.

Στο ίδιο κοιμητήριο βρίσκονται οι τάφοι της γυναίκας και της μητέρας του Πόε

19 Ιανουαρίου 1899: Ιδρύεται η Ολιμπίκ Μαρσέιγ, πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο το 1993.


Η Ολιμπίκ Μαρσέιγ (Olympique de Marseille) είναι γαλλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος. Ιδρύθηκε το 1899 στη Μασσαλία και αγωνίζεται στην Α΄ κατηγορία. Είναι η μόνη γαλλική ομάδα που έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και θεωρείται ο πιο επιτυχημένος γαλλικός σύλλογος. Ως έδρα χρησιμοποιεί το στάδιο Βελοντρόμ (Stade Vélodrome), χωρητικότητας 60.031 θεατών.

Αν και αντιμετώπισε οικονομικά και διοικητικά προβλήματα που οδήγησαν την ομάδα ακόμα και στον υποβιβασμό, τα τελευταία χρόνια βρίσκει σταδιακά την παλιά της αίγλη. Έχει τους περισσότερους οπαδούς στη χώρα και το μότο του συλλόγου είναι "Droit Au But", δηλαδή «Κατευθείαν προς το γκολ». Το παρατσούκλι της είναι "l'OM" ή "l'Ohème" και το συνηθισμένο σύνθημα των οπαδών: "Allez l'OM, allez!", δηλαδή: "Εμπρός Μαρσέιγ, εμπρός!". Χρώματά της είναι το γαλάζιο και το λευκό.

Η ίδρυση 

Σύμφωνα με έναν από τους πρώτους ποδοσφαιριστές της Μαρσέιγ, τον André Gascard, ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1892, ως αθλητικός όμιλος για όλα τα σπορ. Αλλά το όνομα "l'Olympique" καθιερώθηκε το 1899. Προηγουμένως, ονομαζόταν "Football Club de Marseille" από το 1897 και πιο πριν "Sporting Club" και "US Phocéenne".

Αρχικά, το πιο δημοφιλές ομαδικό σπορ του συλλόγου ήταν το ράγκμπι. Από την ομάδα ράγκμπι προήλθε το μότο "Droit Au But". Η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου ιδρύθηκε το 1902 από Γερμανούς και Άγγλους αθλητές. Το πρώτο γήπεδο του συλλόγου ήταν το Stade de l'Huveaune. Η Ολιμπίκ ήταν πιο εύπορη και πιο καλά οργανωμένη από τα υπόλοιπα ποδοσφαιρικά σωματεία της Μασσαλίας – Sporting, Stade, Phocéenne κλπ- και αμέσως πήρε τα πρωτεία στην πόλη.

Το 1904 κέρδισε για πρώτη φορά το τοπικό πρωτάθλημα Championnat du Littoral, με αντιπάλους συλλόγους της Μασσαλίας και των προαστίων και προκρίθηκε στην τελική φάση του γαλλικού πρωταθλήματος.

Μεταπολεμική περίοδος 

Μετά τον πόλεμο ο σύλλογος είχε σκαμπανεβάσματα. Κέρδισε το πρωτάθλημα του 1948 αλλά παραλίγο να υποβιβαστεί το 1952. τότε έκανε και τη χειρότερη ήττα της από τη Σεντ Ετιέν με 10-3. Το 1954 έφτασε ως τον τελικό του κυπέλλου. Τελικά το 1959 υποβιβάστηκε για πρώτη φορά. Σπουδαίος παίκτης της δεκαετίας του ’50 υπήρξε ο Gunnar Andersson, πρώτος σκόρερ το 1952 με 31 γκολ και 1953 με 35 γκολ.

Ως το 1965 αγωνίστηκε στη Β΄ κατηγορία εκτός από τη σεζόν 1962-63 που ανέβηκε κι έπεσε ξανά. Το 1965 πρόεδρος ανέλαβε ο Marcel Leclerc που έφερε άλλον αέρα στο σύλλογο. Αμέσως επανήλθε στην Α΄ κατηγορία. Κέρδισε το κύπελλο το 1969, το πρωτάθλημα το 1971 και το νταμπλ το 1972 με παίκτες όπως οι: Josip Skoblar (44 γκολ το 1970-71), Roger Magnusson, Georges Carnus και Bernard Bosquier. Το 1972 ο Leclerc αποσύρθηκε, διότι η ομοσπονδία δεν ενέκρινε την ένταξη τρίτου ξένου παίκτη στην ομάδα. Ακολούθησε μια περίοδος κρίσης για τη Μαρσέιγ, η οποία υποβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία αν και κατέκτησε το κύπελλο του 1976. Επανήλθε το 1984 στηριζόμενη κυρίως σε νεαρούς ποδοσφαιριστές της περιοχής, όπως ο Éric Di Meco.

Το 1986 την προεδρία ανέλαβε ο επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί (Bernard Tapie), βοηθούμενος από το δήμαρχο της Μασσαλίας Gaston Deferre. Η φιλοδοξία τους ήταν να δημιουργήσουν την καλύτερη γαλλική ομάδα όλων των εποχών, κάτι που το κατάφεραν. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές ήρθαν στο σύλλογο, όπως οι: Karl-Heinz Foster, Alain Giresse, Jean-Pierre Papin, Chris Waddle, Klaus Allofs, Enzo Francescoli, Abedi Pelé, Didier Deschamps, Basile Boli, Marcel Desailly, Rudi Völler, Fabien Barthez και Eric Cantona. Επίσης, προσέλαβε διάσημους μάνατζερ, όπως τους: Franz Beckenbauer, Gérard Gili και Raymond Goethals.

Μεταξύ 1989 και 1992 η Μαρσέιγ κυριάρχησε στη Γαλλία. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα στη σειρά, ένα κύπελλο και το Τσάμπιονς Λιγκ το 1993, νικώντας τη Μίλαν με 1-0 στον τελικό. Ήταν το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ από γαλλικό σύλλογο και παραμένει το μοναδικό μέχρι σήμερα.

Ακολούθησε μια δεκαετία παρακμής. Εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων και ενός σκανδάλου στημένων παιχνιδιών, στο οποίο ήταν μπλεγμένος ο πρόεδρος Μπερνάρ Ταπί, ο σύλλογος τιμωρήθηκε με απώλεια του τίτλου του 1993 και υποβιβασμό στη Β΄ κατηγορία. Εκεί έμεινε δύο χρονιές.

Το 1996 ξεκίνησε μια νέα περίοδος πορείας προς την κορυφή, έπειτα από την ανάληψη του συλλόγου από τον ιδιοκτήτη της Αντίντας Robert Louis-Dreyfus. Με προπονητή τον Ρολάν Κουρμπίς (Rolland Courbis) και ποδοσφαιριστές, όπως: Fabrizio Ravanelli, Laurent Blanc, Andreas Köpke, Robert Pirès, Florian Maurice, Christophe Dugarry τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα κι έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ δυο φορές, το 1999 και το 2004. Το 2007 έχασε στα πέναλτι από τη Σοσό Μονμπελιάρ στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας αλλά κατάφερε έπειτα από χρόνια να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η καθιέρωση 

Γνωστή σε όλη τη Γαλλία έγινε από τη δεκαετία του ’20, όταν κατέκτησε τρεις φορές το Κύπελλο (1924, 1926, 1927) και μια φορά το πρωτάθλημα της χώρας (1929). Ανάμεσα στους παίκτες της υπήρχαν αρκετοί διεθνείς, όπως οι: Jules Dewaquez, Jean Boyer και Joseph Alcazar. Την προπολεμική περίοδο έμειναν παροιμιώδεις οι αναμετρήσεις της Μαρσέιγ με την Σέτ (FC Sète), την πιο σημαντική ανταγωνίστριά της.

Την περίοδο 1931-32 η ομάδα έγινε επαγγελματική και μέλος της ένωσης επαγγελματικών συλλόγων της Γαλλίας. Εντάχθηκε στην Α΄ κατηγορία και τερμάτισε δεύτερη στον έναν από τους δυο ομίλους. Το 1937 κέρδισε τον πρώτο επαγγελματικό τίτλο, προσπερνώντας τη Σοσό Μονμπελιάρ στη διαφορά τερμάτων. Επίσης, κατέκτησε το κύπελλο δυο φορές (1935, 1938) κι έφτασε στον τελικό του 1934.

Σημαντικοί ποδοσφαιριστές της περιόδου αυτής υπήρξαν ο τερματοφύλακας Laurent Di Lorto, ο αμυντικός Vasconcellos, ο επιθετικός Aznar κι ο Larbi Ben Barek, το λεγόμενο «Μαύρο μαργαριτάρι».

Το 1942-43 κέρδισε το κύπελλο. Αυτή ήταν μια χρονιά με πολλά ρεκόρ για το σύλλογο. 
Πέτυχε:
100 γκολ όλη τη σεζόν.
20 γκολ σε ένα ματς εναντίον της Αβινιόν: σκορ 20-2.
9 γκολ από τον Aznar στο ίδιο ματς.
45 γκολ πρωταθλήματος από τον Aznar (30 ματς).
56 γκολ συνολικά από τον Aznar μαζί με το Κύπελλο (38 ματς).

Το Στάδιο
Από το 1904 ως το 1937 η Ολιμπίκ Μαρσέιγ αγωνιζόταν σε δικό της γήπεδο, το Stade de l'Huveaune, το οποίο για κάποιο χρονικό διάστημα ονομάστηκε "Stade Fernand Buisson", προς τιμή ενός παλιού παίκτη του ράγκμπι. Το στάδιο αυτό είχε χωρητικότητα 15.000 θεατών.

Το 1937 ο πρόεδρος Λεκλέρκ μετέφερε την ομάδα στο Στάδιο Βελοντρόμ (Stade Vélodrome), το οποίο ανακαινίστηκε το 1982-83 για να φιλοξενηθούν αγώνες του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1984. το στάδιο ανακαινίστηκε ξανά για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1998. Σήμερα έχει χωρητικότητα 60.013 θέσεων.