Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

4 Φεβρουαρίου 2001: πεθαίνει ο Ιάννης Ξενάκης, συνθέτης πρωτοποριακής μουσικής.


Ο Ιάννης (Γιάννης) Ξενάκης  ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, διεθνώς γνωστός ως “Iannis Xenakis”. Οι πρωτοποριακές συνθετικές μέθοδοι που ανέπτυξε συσχέτιζαν τη μουσική και την αρχιτεκτονική με τα μαθηματικά και τη φυσική, μέσω της χρησιμοποίησης μοντέλων από τη Θεωρία των Συνόλων, τη Θεωρία των Πιθανοτήτων, τη Θερμοδυναμική, τηΧρυσή Τομή, την Ακολουθία Φιμπονάτσι κ.ά. Παράλληλα, οι φιλοσοφικές του ιδέες για τη μουσική έθεσαν καίρια το αίτημα για ενότητα φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης, συμβάλλοντας στο γενικότερο προβληματισμό για την κρίση της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής των δεκαετιών του 1950 και 1960.

Βιογραφικά στοιχεία 

Γεννήθηκε στη Βράιλα της Ρουμανίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Κλεάρχου Ξενάκη, εμπόρου με καταγωγή από την Εύβοια, και της Φωτεινής Παύλου, η οποία καταγόταν από τη Λήμνο. Η μητέρα του πέθανε από ιλαρά όταν ο Ξενάκης ήταν πέντε ετών, αλλά πρόλαβε να του εμφυσήσει την αγάπη της για τη μουσική (η ίδια έπαιζε ερασιτεχνικά πιάνο). Πέντε χρόνια αργότερα (1932) ο πατέρας του τον έστειλε μαζί με τα αδέλφια του Ιάσονα (φιλόσοφο και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνας, ΗΠΑ) και Κοσμά (ζωγράφο) στηνΑναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών. Εκεί πήρε και τα πρώτα του μαθήματα μουσικής (Αρμονίας και πιάνου).

Το 1938 μετακόμισε στην Αθήνα, προκειμένου να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Παράλληλα έπαιρνε μαθήματα αρμονίας και αντίστιξης με τον Αριστοτέλη Κουντούρωφ, μαθητή του Αλεξάντερ Σκριάμπιν, κάνοντας και τις πρώτες συνθετικές του απόπειρες. Τότε άρχισε επίσης να μελετά τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, κυρίως τον Πλάτωνα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι από αυτή την ηλικία ενδιαφερόταν για τη σχέση των μαθηματικών και της μουσικής, προσπαθώντας να βρει πώς θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μαθηματικά μοντέλα στην Τέχνη της Φούγκας του Γ. Σ. Μπαχ, έτσι ώστε οι μουσικές δομές να παρασταθούν με γραφήματα ως οπτικές αντιστοιχίες της μουσικής.
Το 1940 πέτυχε την εισαγωγή του στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π., παρόλο που δεν ήθελε να γίνει πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος. Κατάφερε όμως με αυτή του την επιλογή να συνδυάσει σε κάποιο βαθμό τα δικά του ενδιαφέροντά (Μουσική, Μαθηματικά, Φυσική) με τις επιθυμίες του πατέρα του, ο οποίος ήθελε να τον στείλει στην Αγγλία να σπουδάσει Ναυπηγική. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο – παράνομο τότε – K.K.E., ενώ αργότερα (1943) έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ Πολυτεχνείου και καθοδηγητής της ομάδας «Λόρδος Βύρων». Κατά τη συμμετοχή του στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε σοβαρά από θραύσμα αγγλικής οβίδας, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό του μάτι και να παραμορφωθεί η αριστερή πλευρά του προσώπου του.

Λόγω της αντιστασιακής του δράσης και των γενικότερων συνθηκών της εποχής, οι σπουδές του γίνονταν μετ’ εμποδίων μέχρι και το 1947, οπότε και υποστήριξε επιτυχώς την διπλωματική του εργασία με θέμα το ενισχυμένο σκυρόδεμα. Λίγο αργότερα παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, περιμένοντας να απαλλαχθεί από το στρατιωτικό ή να υπηρετήσει ως βοηθητικός λόγω του τραυματισμού του, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Φοβούμενος την εξορία στη Μακρόνησο, δραπέτευσε με πλαστό διαβατήριο στην Ιταλία, οπότε και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο για λιποταξία. Από την Ιταλία, με την βοήθεια Ιταλών κομμουνιστών πέρασε στη Γαλλία και έφτασε τελικά στο Παρίσι.
Στο Παρίσι, με τη μεσολάβηση του Γιώργου Κανδύλη, ο Ξενάκης προσλήφθηκε από τον γνωστό αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ, για τον οποίον εργάστηκε μέχρι και το 1959. Παράλληλα αναζητούσε δασκάλους για να συνεχίσει τα μαθήματα σύνθεσης. Οι πρώτοι στους οποίους απευθύνθηκε ήταν οι Αρτύρ Ονεγκέρ και Νταριούς Μιγιώ, μέλη της «ομάδας των Έξι». Ο Ξενάκης όμως δεν ήταν διατεθειμένος να διδαχθεί τους ακαδημαϊκούς κανόνες της αρμονίας και της αντίστιξης. Σύντομα συγκρούστηκε με τον Ονεγκέρ, ο οποίος δεν αποδεχόταν τις ιδέες του. Η Νάντια Μπουλανζέ, στην οποία απευθύνθηκε επίσης ο Ξενάκης, είδε μερικά έργα του και του εξέφρασε την αδυναμία της να αναθεωρήσει τις απόψεις της στην ηλικία της ή να «ξεκινήσει για χάρη του από την αρχή» .
Τη λύση στις μουσικές του αναζητήσεις την έδωσε τελικά ο Ολιβιέ Μεσιάν, ο οποίος ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τις μουσικές ιδιαιτερότητες του Ξενάκη, λέγοντάς του ότι δεν χρειάζεται να μελετήσει αρμονία και αντίστιξη. Ο ίδιος ο Μεσιάν θυμάται μάλιστα ότι τον συμβούλεψε: «Είσαι σχεδόν 30 χρονών, έχεις την τύχη να είσαι Έλληνας, αρχιτέκτονας και με γνώσεις εφαρμοσμένων μαθηματικών. Εκμεταλλεύσου τα αυτά. Κάν’τα στη μουσική σου». Τα μόνα μαθήματα που του πρότεινε να παρακολουθήσει μαζί του ήταν μουσικής αισθητικής και ανάλυσης, στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού. Πράγματι, ο Ξενάκης άρχισε να παρακολουθεί το 1952 μαθήματα με τον Μεσιάν, ενώ στον λιγοστό ελεύθερό του χρόνο συνέθετε. Εκείνη την περίοδο γνώρισε και τη Φρανσουάζ – τη γνωστή σήμερα μυθιστοριογράφο Φρανσουάζ Ξενάκη – την οποία παντρεύτηκε το 1953 και με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Μάχη.

Από το 1960, ο Ξενάκης αφιερώνεται ολοκληρωτικά στη σύνθεση, έχοντας ολοκληρώσει μια σειρά πρωτοποριακών αρχιτεκτονικών κατασκευών που του είχε αναθέσει ο Λε Κορμπυζιέ, με σημαντικότερο το Περίπτερο της Philips για την διεθνή έκθεση των Βρυξελλών του 1958, μία από τις πρώτες πολυμεσικές εγκαταστάσεις στον κόσμο. Είχε προηγηθεί η παρουσίαση του έργου του Μεταστάσεις (1955), το οποίο προκάλεσε αίσθηση, σηματοδοτώντας την αρχή της «στοχαστικής μουσικής». Παράλληλα, ο Ξενάκης δημοσίευε τα πρώτα κείμενά του σε διάφορα περιοδικά, εκφράζοντας τη φιλοσοφία του για τη μουσική, δημιουργώντας νέους όρους και μουσικές κατηγορίες, ενώ άσκησε έντονη κριτική στη σειραϊκή μουσική με το κείμενό του «Η κρίση της σειραϊκής μουσικής», μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο σε εχθρούς του τους Πιερ Μπουλέζ και Καρλχάιντς Στοκχάουζεν, δεσπόζουσες προσωπικότητες της πρωτοποριακής ευρωπαϊκής μουσικής σε Γαλλία και Γερμανία αντίστοιχα, οι οποίοι τον αποκάλεσαν «ηλίθιο».
Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως που αντιμετώπιζε ο Ξενάκης από τους επίσημους κύκλους της πρωτοποριακής ευρωπαϊκής μουσικής, η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία σε όλο τον κόσμο από το 1960 και έπειτα. Από τη δεκαετία του 1970 και μέχρι το θάνατό του έμεινε στο προσκήνιο της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής, εργαζόμενος πάντα στο πλαίσιο της σχέσης μαθηματικών, μουσικής και αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, με έναν προσωπικό, πρωτοποριακό αλλά και μοναχικό τρόπο, αφήνοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη σύγχρονη μουσική του β’ μισού του 20ού αιώνα.

Ο Ξενάκης πέθανε τα ξημερώματα της 4ης Φεβρουαρίου 2001, σε ηλικία 78 ετών και μετά από μακρόχρονες περιπέτειες με την υγεία του. Η σορός του αποτεφρώθηκε στην υπόγεια κρύπτη του κοιμητηρίου Περ Λασαίζ στο Παρίσι χωρίς θρησκευτική τελετή, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.

Το μουσικό του έργο 
Ο Ξενάκης χρησιμοποίησε ως βάση για τις περισσότερες συνθέσεις του µαθηµατικά µοντέλα, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «νεοπυθαγόρειος». Στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης της σύγχρονης δυτικοευρωπαϊκής μουσικής μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεδίωξε να ξεφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο θεωρούσε ότι είχε οδηγήσει η σειραϊκή και μετασειραϊκή μουσική. Σε αντίθεση όμως με άλλους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συνθέτες που απέρριψαν ολοκληρωτικά την μουσική πρωτοπορία και στράφηκαν σε έναν μουσικό μεταμοντερνισμό, επιστρέφοντας εν μέρει ή ολοκληρωτικά στην τονικότητα, αναμιγνύοντας παλιά και νέα ύφη, «σοβαρή» και «δημοφιλή» μουσική κ.ά, ο Ξενάκης παρέμεινε ουσιαστικά πρωτοπόρος, πιστός στους στόχους που έθεσε από την αρχή. Όμως, ακόμα και οι συνθέτες που συνέχισαν να γράφουν πρωτοποριακή μουσική μετά το 1960 (με κύριο πόλο τον Πιερ Μπουλέζ στη Γαλλία) τον απομόνωσαν αρχικά, στερώντας του ακόμα και κρατικές επιχορηγήσεις. Ο Ξενάκης απέκτησε φανατικούς θαυμαστές αλλά και επικριτές, με επιχειρήματα τον φορμαλισμό και την στασιμότητα της μουσικής του μετά το 1970, αλλά και την υπερβολική δεξιοτεχνία που απαιτούσε από τους εκτελεστές.

Μουσική ηχητικών μαζών 
Στην προσπάθειά του να ξεφύγει από αυτό που έβλεπε ως αδιέξοδο της σειραϊκής μουσικής στη δεκαετία του 1950, ο Ξενάκης στράφηκε στα μαθηματικά και στην αρχιτεκτονική. Προσπάθησε, δηλαδή, να εφαρμόσει στη μουσική τους φυσικούς νόμους που διέπουν διάφορα φαινόμενα, όπως π.χ. το θρόισμα των φύλλων ενός δέντρου, την οχλοβοή μιας διαδήλωσης, το τερέτισμα των τζιτζικιών κ.ά., δημιουργώντας μια μουσική «ηχητικών μαζών», «συμπάντων» ή «γαλαξιών».. Το πρώτο έργο που σηματοδοτεί την πρωτοποριακή αυτή κατεύθυνση, που θα ονομάσει αργότερα «στοχαστική μουσική», είναι οι Μεταστάσεις (1954) για 61 όργανα. Το έργο αυτό, με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός, χρησιμοποιεί μαζικά glissandi, δημιουργώντας την αίσθηση κινούμενων ηχητικών μαζών και είναι βασισμένο σε μια γραφική παράσταση παραβολοειδών υπερβολών που αντιστοιχεί στα glissandi των εγχόρδων με άξονα χ τον χρόνο (sec) και άξονα ψ τις συχνότητες των φθόγγων (Hz). Ως αποτέλεσμα, η μελωδία εξαφανίζεται μέσα σε ένα σύνολο από κινούμενες ηχητικές επιφάνειες και οι επιμέρους φωνές των οργάνων δεν έχουν καμία σχέση με τις αντιστικτικές διαδικασίες που χρησιμοποιεί η τονική, η ατονική ή και δωδεκαφθογγική / σειραϊκή μουσική. Στο ίδιο ηχητικό αποτέλεσμα μιας μουσικής ηχητικών μαζών έφτασαν πάντως, με εντελώς διαφορετική αφετηρία και φιλοσοφία, δύο σύγχρονοι συνθέτες του Ξενάκη λίγα χρόνια αργότερα, ο Γιέργκι Λίγκετι, με το έργο του Ατμόσφαιρες (1961), καθώς και ο Κριστόφ Πεντερέτσκι, με το έργο του Θρηνωδία για τα θύματα της Χιροσίμα (1960). Τα συγκεκριμένα έργα, μαζί με τις Μεταστάσειςτου Ξενάκη, που προηγήθηκε χρονολογικά (1954), είναι τα πρώτα αυτού του νέου μουσικού ακούσματος των «ηχητικών μαζών», αποτελώντας ταυτόχρονα τα έργα που έκαναν και τους τρεις συγκεκριμένους συνθέτες ευρύτερα γνωστούς. Τα Πιθοπρακτά που ακολούθησαν ήταν η πρώτη απόπειρα του Ξενάκη να τυποποιήσει τη συνθετική τεχνική που είχε αρχίσει να εφαρμόζει με μαθηματικές θεωρίες, δημιουργώντας τη «στοχαστική μουσική». Στο έργο αυτό εφάρμοσε νόμους της θερμοδυναμικής που περιγράφουν τη συμπεριφορά ενός αερίου κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (κατανομή Maxwell-Boltzmann), αντιστοιχώντας παραμέτρους της μουσικής με τη συμπεριφορά των μορίων ενός αερίου.
Στοχαστική μουσική και μαθηματικοί νόμοι Ο όρος «στοχαστικός» γοήτευσε τον Ξενάκη λόγω της διττής σημασίας του, φιλοσοφικής και μαθηματικής. Από φιλοσοφική άποψη συνδέεται με τον φιλοσοφικό «στοχασμό», ενώ στα μαθηματικά συνδέεται με την θεωρία των πιθανοτήτων και τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Ελβετός Ζακ Μπερνούλι, αναφερόμενος στη συμπεριφορά φαινομένων «μεγάλων αριθμών». Η θεωρία των «μεγάλων αριθμών», όπως αναπτύχθηκε από μεταγενέστερους επιστήμονες, εξηγεί – με απλά λόγια – ότι όσο πιο πολλά είναι κάποια φαινόμενα, τόσο περισσότερο τείνουν σε κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Με αυτό το σκεπτικό, ο Ξενάκης κατευθύνθηκε σε μία «τυποποίηση» της μουσικής, με τη μαθηματική έννοια του όρου, εισάγοντας τον όρο «στοχαστική μουσική».

Με τον όρο αυτό εννοούσε σε γενικές γραμμές τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών θεωριών που σχετίζονται με τους νόμους των πιθανοτήτων, αλλά και άλλων μαθηματικών «νόμων» που περιγράφουν μαζικά φαινόμενα. Έτσι το ηχητικό υλικό διαμορφώνεται με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο» και εισάγεται το τυχαίο στη μουσική, όχι όμως με τον τρόπο που το έκαναν άλλοι συνθέτες εκείνη την εποχή (όπως ο Αμερικανός Τζον Κέιτζ), αλλά με βάση τη θεωρία των πιθανοτήτων και τους νόμους της στατιστικής. Τις θεωρίες του αυτές αρχίζει να τις σχηματοποιεί δημοσιεύοντας σε συνέχειες το κείμενό του “Elements de musique stochastique”, τo οποίo συμπεριέλαβε τελικά μαζί με τη θεωρία του για την «μαρκοβιανή στοχαστική μουσική» στο βιβλίο του Musiques Formelles, το 1962, το οποίο κυκλοφόρησε και σε αναθεωρημένη αγγλική έκδοση το 1971. Έμπνευσή του, όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του, ήταν τα μαζικά φαινόμενα όπως οι διαδηλώσεις που έζησε ως αντιστασιακός: «Ο καθένας μας έχει παρατηρήσει το ηχητικό φαινόμενο ενός πλήθους εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων σε μια πολιτική διαδήλωση. Το ανθρώπινο ποτάμι φωνάζει ένα σύνθημα με έναν ομοιόμορφο ρυθμό. Τότε, ένα άλλο σύνθημα ξεκινά από την κεφαλή της διαδήλωσης και εξαπλώνεται προς την ουρά αντικαθιστώντας το πρώτο […] Τότε οι διαδηλωτές και ο εχθρός συγκρούονται. Ο τέλειος ρυθμός διασπάται σε ένα τεράστιο ορμαθό χαοτικών ήχων, ο οποίος επίσης εξαπλώνεται στην ουρά […] Οι στατιστικοί νόμοι των γεγονότων αυτών, απομονωμένοι από το πολιτικό και ηθικό τους πλαίσιο, είναι οι νόμοι της μετάβασης από την απόλυτη τάξη στην απόλυτη αταξία με έναν συνεχή ή εκρηκτικό τρόπο. Είναι στοχαστικοί νόμοι».

Με αυτή τη λογική, ο Ξενάκης κατασκευάζει συνολικά ηχητικά συμβάντα , τα οποία αποτελούνται από ένα μεγάλο πλήθος μεμονωμένων ήχων, με βάση τους στοχαστικούς νόμους. Συνθέτει έναν κύκλο έργων το 1962, τα οποία αριθμεί με τα αρχικά ST (ΣΤ, από το «Στοχαστικά»). Τα προηγούμενα έργα του τα κατέταξε στην κατηγορία της «ελεύθερης στοχαστικής μουσικής». Ως μεμονωμένα γεγονότα ενός μαζικού φαινομένου, που ορίζεται από στοχαστικούς νόμους, μπορούν να θεωρηθούν μοτίβα, ομάδες οργάνων,ηχοχρώματα, μορφολογικές δομές κ.ά. Για τους σχετικούς υπολογισμούς ο Ξενάκης άρχισε να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή, κάτι που εντυπωσίασε ως πρωτοποριακό γεγονός για την εποχή. Η «μαρκοβιανή στοχαστική μουσική» σχετίζεται με τη θεωρία περί «στοχαστικών διαδικασιών» του μαθηματικού Αντρέι Μαρκόφ, γνωστή με το όνομα «μαρκοβιανές αλυσίδες».

Ο Ξενάκης εφαρμόζει ακόμα ένα πλήθος από μαθηματικές θεωρίες στο έργο του, όπως:
Η θεωρία των συνόλων, όπως την εφάρμοσε στο έργο του Έρμα για πιάνο. Όλη η έκταση του πιάνου θεωρείται ως σύνολο Α με τρία υποσύνολα, με αποτέλεσμα να προκύπτει ποικιλία ακουσμάτων
Η θεωρία των παιγνίων. Στα έργα που εφαρμόζει τη θεωρία αυτή (Duel και Στρατηγική), υπάρχουν δύο μαέστροι που αντιδρούν ο ένας στις επιλογές του άλλου. Είναι τα μόνα έργα του Ξενάκη στα οποία υπάρχει το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού.
Η Άλγεβρα Μπουλ, σε συνδυασμό με τη θεωρία των συνόλων. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται στα έργα Έρμα και Εόντα και ονομάζεται από τον Ξενάκη «Συμβολική μουσική».
Φόρμες οργανικής εξέλιξης - δενδροειδείς διακλαδώσεις, όπως αυτές εφαρμόστηκαν στα έργα Eυρυάλη (για πιάνο) και Eρίχθων(κοντσέρτο για πιάνο).

Ανάμεσα στις θεωρίες, τις οποίες χρησιμοποίησε ο Ξενάκης περιλαμβάνονται: Ο τύπος του Πουασόν (για τις πυκνότητες των ηχητικών στοιχείων), η κινητική θεωρία των αερίων και ο νόμος των Μάξγουελ-Μπόλτσμαν-Γκάους (για τις κλίσεις των glissandi), η έννοια της χρυσής τοµής και η ακολουθία Φιμπονάτσι (για τις μορφολογικές σχέσεις «εντός χρόνου»), οι νόμοι των συνεχών πιθανοτήτων (για διάρκειες, εντάσεις και άλλες μουσικές παραμέτρους «εκτός χρόνου»), αλγοριθµικές διαδικασίες, κίνηση Mπράουν κ.ά. Στο πλαίσιο αυτό ασχολήθηκε και με την ηλεκτρονική μουσική (συγκεκριμένη μουσική), αλλά σε ελάχιστα έργα του.

Πολύτοπα 
Τα «Πολύτοπα» ήταν πολύτεχνα έργα του Ξενάκη, στα οποία η μουσική συνδυαζόταν με οπτικά ερεθίσματα σε συγκεκριμένους, ειδικά διαμορφωμένους χώρους. Ο όρος έχει και μαθηματική σημασία, λειτουργώντας ως αναφορά στα πολύτοπα της ευκλείδειας γεωμετρίας.

Η διαμόρφωση της τοποθεσίας, η οποία ήταν συχνά κάποιος σημαντικός ιστορικός-αρχαιολογικός χώρος, είχε ως στόχο την αντίληψη μιας ξεχωριστής οπτικοακουστικής εμπειρίας από τους παρευρισκόμενους, παράγοντας προσωρινές αρχιτεκτονικές δομές. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύονταν τόσο ο ήχος, με ηχεία κατάλληλα τοποθετημένα σε διάφορα σημεία, όσο και το φως, με προβολείς που κατεύθυναν το φως πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος, ανάλογα με την ανάπτυξη της μουσικής και με βάση επίσης μαθηματικών νόμων. Στην διάχυση του φωτός στο χώρο αντιστοιχούσε η ανάπτυξη των ηχητικών «συμπάντων» ή «γαλαξιών» του Ξενάκη στο χρόνο.

Τα Πολύτοπα έπαιρναν το όνομά τους από την τοποθεσία στην οποία λάμβαναν χώρα, με πιο γνωστά τα Πολύτοπα του Μοντρεάλ (1967), της Περσέπολης (1971), του Κλυνί (1972) και των Μυκηνών (Μυκήνες Α, 1978). Στο Πολύτοπο των Μυκηνών, στις ηχητικές πηγές συμπεριλαμβάνονταν και φυσικοί ήχοι, αφού είχαν επιστρατευτεί για το σκοπό αυτό κοπάδια προβάτων της περιοχής.

4 Φεβρουαρίου 1843: πεθαίνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης.

Τα όπλα και η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 - 4 Φεβρουαρίου 1843) ήταν Έλληνας κλέφτης, πολιτικός, καπετάνιος, στρατηγός με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, πολιτικός, αρχηγός κόμματος, πληρεξούσιος, σύμβουλος της Επικράτειας. Έμεινε γνωστός και ως Γέρος του Μοριά.

Βιογραφία 

Προερχόταν από φημισμένη οικογένεια κλεφταρματολών. Το επώνυμο της οικογένειάς του αρχικά ήταν Τσεργίνης. Αργότερα, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση που διηγείται ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο παππούς του, Γιάννης Μπότσικας (Τσεργίνης), υιοθέτησε το Κολοκοτρώνης ως οικογενειακό όνομα, σαν μετάφραση του αρβανίτικου παρωνυμίου "Μπιθεκούρας" που του αποδόθηκε από κάποιον Αρβανίτη. Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, καταγόταν από το Λιμποβίσι της Καρύταινας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αλωνίσταινατης Αρκαδίας που ήταν τόπος καταγωγής της μητέρας του, Ζαμπία Κωτσάκη (εκεί κατέφυγαν οι δυο τους μετά τον θάνατο του πατέρα). Ο πατέρας του Θεόδωρου,Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β' της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και στα 15 του έγινε καπετάνιος. Έχοντας αποκτήσει πείρα και στη θάλασσα ως κουρσάρος, το 1805 πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του ρωσικού στόλου κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο.

Τον Ιανουάριο του 1806 και ενώ βρισκόταν στην Πελοπόννησο βγήκε διάταγμα δίωξής του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ακολουθήσει πολύμηνη περιπετειώδης και δραματική καταδίωξή του από τους Τούρκους σε πολλά χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου. Κατάφερε - μαχόμενος - να διαφύγει τελικά με πλοιάριο, φεύγοντας από περιοχή στα ανατολικά του Λακωνικού κόλπου και περνώντας στα Ρωσοκρατούμενα Κύθηρα με ενδιάμεση στάση στην Ελαφόνησο λόγω κακοκαιρίας. Από το 1810 υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο και τιμήθηκε με τον βαθμό του ταγματάρχη για τη δράση του εναντίον των Γάλλων.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο, αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Κολοκοτρώνη στα απομνημονεύματά του σχετικά με την κατάληψη της Τριπολιτσάς:
Άγαλμα του Θ. Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια
    Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν.

Ο Σουλτάνος ζήτησε τη βοήθεια της Αιγύπτου για να σταματήσει την Επανάσταση, οπότε ο γιος του Μεχμέτ Αλή και διάδοχος του αιγυπτιακού θρόνου Ιμπραήμ αποβιβάστηκε το 1825 στην Πελοπόννησο. Η Σφακτηρία και το Ναυαρίνο έπεσαν στα χέρια των Αιγυπτίων και τότε ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Χωρίς πολυάριθμο στρατό ξεκίνησε και πάλι τον κλεφτοπόλεμο, που διήρκεσε ως το 1828, όταν στην Ελλάδα έφτασε το στράτευμα του στρατηγού Μεζόν με εντολή του Καρόλου Ι´ της Γαλλίας για να διασώσει την Ελλάδα από τα αιγυπτιακά στρατεύματα (η Γαλλική Εκστρατεία του Μωριά).

Αξίζει να τονιστεί η στρατηγική φυσιογνωμία του Κολοκοτρώνη, καθώς διοικούσε τα στρατεύματα με ιδιοφυή τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τακτικές του κλεφτοπολέμου, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται το στράτευμα στην αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου. Ενδεικτικό της δυσκολίας του αγώνα του 21 είναι το παρακάτω απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του.

O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου.

Επίσης μεγάλη σημασία έδινε στην καταστροφή των πόρων (τροφές - ζωοτροφές) του αντιπάλου, καθώς και στην εξασφάλιση τροφής για το στράτευμα του. Αναγνώρισε πολλές φορές το έργο και τη σημασία των Ελλήνων κτηνοτρόφων, που εξασφάλιζαν με τα χιλιάδες ζώα τους τροφή για την υποστήριξη των μαχητών και γενικά της επανάστασης.

Ως το τέλος της Επανάστασης ο Κολοκοτρώνης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής.

Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από εγκεφαλικό επεισόδιο, επιστρέφοντας από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα.

Σημείο αναφοράς της ομιλίας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη Πνύκα (1838) αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα:
« Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. »
Παιδιά του ήταν ο Γιάννης, που έγινε στρατιωτικός και μετέπειτα πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος, ο Πάνος, που δολοφονήθηκε το 1824, ο μετέπειτα συνονόματος Πάνος και η Ελένη, σύζυγος του Νικήτα Δικαίου.

4 Φεβρουαρίου 1972: γεννιέται ο Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα, βραζιλιάνος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής


Ο Τζιοβάννι Σίλβα ντε Ολιβέιρα (Giovanni Silva de Oliveira, γεν. 4 Φεβρουαρίου 1972), γνωστός ωςΤζιοβάννι, είναι ποδοσφαιριστής από τη Βραζιλία.

Βιογραφία 

Γεννημένος στην Abaeteuba, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Tuna Luso το 1991. Οι καταπληκτικές του εμφανίσεις με την Tuna Luso αλλά και με τις Remo και Sãocarlense κίνησαν το ενδιαφέρον της Σάντος, η οποία και τον απέκτησε το 1995. Στην πρώτη του σεζόν με την νέα του ομάδα σκόραρε στα μισά από τα παιχνίδια που αγωνίστηκε, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά σκόραρε 25 γκολ σε 19 αγώνες.

Το 1996 τον απέκτησε η Μπαρτσελόνα. O Τζιοβάννι σκόραρε συνολικά 18 γκολ με την ισπανική ομάδα. Οι φίλαθλοι της Μπαρτσελόνα τον θυμούνται ακόμη καθώς κατά τη διάρκεια της καριέρας του στην ομάδα σκόραρε καθοριστικά γκολ εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, της αντιπάλου της Μπαρτσελόνα.

Το 1999 ο Τζιοβάννι υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Μέσα σε λίγο καιρό καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους παίκτες που αγωνίστηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η αναμφισβήτητη ποδοσφαιρική του αξία, η άψογη τεχνική του κατάρτιση και η ικανότητά του στο σκοράρισμα του χάρισαν το προσωνύμιο ‘Μάγος’. Ο Τζιοβάννι στη συνείδηση των φίλων του Ολυμπιακού ταυτίζεται πλέον με το θεαματικό ποδόσφαιρο και αυτό γιατί συμμετείχε στους πιο θεαματικούς αγώνες που έχει δώσει ο Ολυμπιακός σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ. Το 3-3 με τη Ρεάλ Μαδρίτης, το 6-2 με τη Λεβερκούζεν και το 3-0 με τη Γαλατά Σαράϊ είναι αγώνες που ο Τζιοβάννι πρωταγωνίστησε και πέρασε τις ευρωπαϊκές επιδόσεις του Ολυμπιακού σε άλλο επίπεδο γι αυτό παραμένει για τους οπαδούς του Ολυμπιακού ένας από τους πιο αγαπημένους ποδοσφαιριστές που πέρασαν ποτέ από την ομάδα του Πειραιά. Το 2003/04 ο Τζιοβάννι σκόραρε συνολικά 21 φορές και αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ στην Α’ Εθνική. Είναι ο τρίτος σε συμμετοχές ξένος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού με 129 πίσω από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και το Χούλιο Λοσάντα.

Το 2006 αγωνίστηκε για λίγους μήνες στη Σαουδική Αραβία με την Al Hilal Club.

Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου υπέγραψε συμβόλαιο με τον Εθνικό Πειραιώς και αργότερα αγωνίστηκε στην Ρεσίφε όπου έκλεισε την καριέρα του.


Εθνική Ομάδα Ο Τζιοβάννι έχει αγωνιστεί 20 φορές με τα χρώματα της Εθνικής Βραζιλίας και έχει σημειώσει 6 γκολ. Ήταν μέλος της Εθνικής Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1998.

Την περίοδο 1999-2000 ο Τζιοβάννι ξανακλήθηκε στη εθνική Βραζιλίας μετά από μικρή αποχή αφού με τον Ολυμπιακό έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις. Όλα έδειχναν ότι θα συνέχιζε και θα είχε αρκετό χρόνο συμμετοχής όμως δυστυχώς γι αυτόν ο μεγάλος τραυματισμός που είχε τη χρονιά εκείνη τέλειωσε πρόωρα τη διεθνή του καριέρα.

Θρησκευτικές πεποιθήσειςΟ Τζιοβάννι είναι Χριστιανός Ευαγγελικός. Ο ίδιος δηλώνει: "Ότι είμαι και ότι έχω το χρωστώ στο Θεό... Πολλοί με ρωτούν για την θρησκεία μου. Αυτό που τονίζω είναι ότι έχω μια σχέση φιλίας με το Θεό, κι αυτό μπορεί να γίνει με κάθε άνθρωπο."

Καριέρα 1990 - 1991: Τάκα Λούζ
1991 - 1992: Τούνα Λούζο
1993 - 1993:  Κλούμπε ντε Ρεμο
1994 - 1994:  Παϊσαντού
1994 - 1994:  Γκρέμιο
1994 - 1996:  Σάντος
1996 - 1999:  Μπαρτσελόνα
1999 - 2005:  Ολυμπιακός
2005 - 2006:  Σάντος
2006:             Άλ Χιλάλ
2006 - 2007:  Εθνικός Πειραιώς
Διακρίσεις
1993: Πρωτάθλημα πολιτείας Παραένσε με Κλούμπ ντε Ρέμο
1997: Κόπα Αμέρικα με την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας
1997: Στάνλευ Κάπ με την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας
1997:  Σούπερ κύπελλο Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα
1997:  Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με Μπαρτσελόνα
1997:  Ευρωπαϊκό σούπερ κάπ με Μπαρτσελόνα
1997:  Κύπελλο Ισπανίας με FC Μπαρτσελόνα
1997:  Πρωταθλητής Ισπανίας με Μπαρτσελόνα
1998:  Πρωταθλητής Ισπανίας με Μπαρτσελόνα
2000:  Πρωταθλητής Ελλάδας με τον Ολυμπιακό
2001:  Πρωταθλητής Ελλάδας με τον Ολυμπιακό
2002:  Πρωταθλητής Ελλάδας με τον Ολυμπιακό
2003:  Πρωταθλητής Ελλάδας με τον Ολυμπιακό
2005:  Πρωταθλητής Ελλάδας με τον Ολυμπιακό
2005:  Κυπελλούχος Ελλάδας με τον Ολυμπιακό

4 Φεβρουαρίου 2000: Βγαίνει στα καταστήματα το ηλεκτρονικό παιχνίδι The Sims που θα πουλήσει πάνω από 6,3 εκατομμύρια αντίγραφα στις Η.Π.Α. και 58 εκατομμύρια στον υπόλοιπο κόσμο.

Το The Sims είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι στρατηγικής - προσομοίωσης ζωής που δημιουργήθηκε από τον Γουίλ Ράιτ, εκδόθηκε από την Maxis (που πλέον ανήκει πλήρως στην Electronic Arts) και διανεμήθηκε από την Electronic Arts. To παιχνίδι είναι προσομοίωση των καθημερινών δραστηριοτήτων ενός ή περισσοτέρων εικονικών ανθρώπων (που ονομάζονται Sims) που ζουν σε προαστιακές κατοικίες.

Βγήκε στα καταστήματα στις 4 Φεβρουαρίου 2000 και έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από 6,3 εκατομμύρια αντίγραφα στις Η.Π.Α. και 58 εκατομμύρια στον υπόλοιπο κόσμο, με αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί το παιχνίδι με τις μεγαλύτερες πωλήσεις παγκοσμίως (Πηγή Gamespot). Έχουν επίσης δημιουργηθεί 7 Πακέτα επέκτασης του παιχνιδιού (με επιπλέον λειτουργίες, αντικείμενα, ανθρώπους και βελτιώσεις) καθώς επίσης και δύο επιπλέον βασικές συνέχειες, το The Sims 2 και The Sims 3, τα οποία διαθέτουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από την αρχική έκδοση. Τον Απρίλιο του 2008 η ιστοσελίδα του The Sims 2 γιόρτασε την πώληση των 100 εκατομμυρίων κομματιών της σειράς The Sims.

Γενική Περιγραφή

Όπως σε πολλά παιχνίδια της Maxis, το The Sims ξεφεύγει πλήρως από τα περισσότερα ηλεκτρονικά παιχνίδια που δίνουν στον παίκτη έναν σκοπό ή μια διεργασία να ολοκληρώσει. Αντίθετα, το παιχνίδι εστιάζει στις «ζωές» εικονικών ανθρώπων, των αποκαλούμενων Sims, δίνοντας στον παίκτη τον έλεγχο του κόσμου τους. Το παιχνίδι θεωρητικά δεν τελειώνει ποτέ, αφού οι Sims κάνουν παιδιά, μεγαλώνουν και ανανεώνονται οι χαρακτήρες που ελέγχονται (κάτι που υφίσταται από το The Sims 2 και μετά), και έτσι ένα παιχνίδι διαρκεί για πάντα.

4 Φεβρουαρίου 1974: Η 19χρονη Πατρίτσια Χιρστ, γόνος της πιο γνωστής οικογένειας εκδοτών στις ΗΠΑ, απάγεται από τον Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό. Στη συνέχεια θα ασπαστεί τις ιδέες του και θα γίνει μέλος της οργάνωσης

Τι μπορεί να πάθει μία ζάπλουτη κληρονόμος την οποία απαγάγει μία ακροαριστερή «επαναστατική» οργάνωση με το όνομα Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός, και ζητά από την οικογένειά της λύτρα 400 εκ. δολλαρίων που θα πρέπει να μοιραστούν σε συσσίτιο σε μία ολόκληρη πόλη;

Πολύ απλά, η κληρονόμος θα γίνει μέλος του Συμβιωτικού Απελευθερωτικού Στρατού, και θα αρχίσει να ληστεύει τράπεζες! Απίθανο; Κι όμως συνέβη. Ο λόγος για την Πατρίτσια Χιρστ, μία Αμερικανίδα, η οποία είναι γνωστή ως κληρονόμος, κοσμικός, ηθοποιός, θύμα απαγωγής, και καταδικασμένη για ληστείες τραπεζών.

Η περίπτωσή της ήταν από τις πρώτες του Συνδρόμου της Στοκχόλμης. Στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης ένα άτομο το οποίο το απαγάγουν αντί να νοιώθει μίσος για τον απαγωγέα αρχίζει και αναπτύσσει φιλικά και θετικά αισθήματα για αυτόν.

Η Πατρίτσια που είχε μεγαλώσει μέσα στα πλούτη, απήχθη στις 4 Φεβρουαρίου του 1974, σε ηλικία 19 ετών. Οι απαγωγείς μπήκαν στο διαμέρισμά της στο οποίο έμενε με τον αρραβωνιαστικό της και την απήγαγαν. Οι απαγωγείς ήταν ο Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός.

Η οργάνωση αυτή ήταν μία ομάδα αστών αριστερών που έδρασε μεταξύ 1973 και 1975, θεωρούσε τον χαρακτήρα της επαναστατικό, και διέπραξε ληστείες τραπεζών, δύο δολοφονίες, και πολλές βίαιες πράξεις.

Αρχικός στόχος της απαγωγής της Πατρίτσια ήταν να την χρησιμοποιήσουν ως αντάλλαγμα για να απελευθερωθούν άλλη μέλη της ομάδας που ήταν φυλακισμένα. Όταν αυτό απέτυχε, απαίτησαν από την οικογένειά της να διανείμει γεύματα αξίας 70 δολλαρίων σε όλους τους άπορους της Καλιφόρνιας. Αυτό σήμαινε πως τα «λύτρα» έφταναν στο ποσό των 400 εκ. δολλαρίων. Η οικογένεια της Πατρίτσια έκανε δωρεά τελικά τροφίμων, αξίας 6 δολλαρίων σε φτωχούς της Bay Area. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Οι απαγωγείς δεν απελευθέρωσαν το θύμα, με την δικαιολογία πως το φαγητό ήταν ... χαμηλής ποιότητας. (Σε μια μεταγενέστερη δήλωση που κυκλοφόρησε στον Τύπο, η Χιρστ σχολίασε ότι ο πατέρας της θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο)...

Κατά την διάρκεια της απαγωγής της η Πατρίτσια, μετά από έναν μήνα κράτησης ανακοίνωσε πως εντάσσεται στον Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό με την ονομασία πλέον «Τάνια». Μερικές ημέρες αργότερα έβγαλε μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες της κρατώντας μία καραμπίνα κατά την διάρκεια ληστείας που πραγματοποιούσε η οργάνωση στο Σαν Φρανσίσκο. Τελικά όμως, η οργάνωση εξαρθρώθηκε σχετικά γρήγορα καθώς τον Σεπτέμβριο του 1975, η αστυνομία έκανε έφοδο σε ένα διαμέρισμα στο Σαν Φρανσίσκο συλλαμβάνοντας όλο τον Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό, μαζί με τη «Τάνια».

Κατά την διάρκεια της κράτησής της είπε στην δικηγόρο της να δημοσιοποιήσει το εξής μήνυμα «Πείτε σε όλους πως είμαι χαμογελαστή, νοιώθω ελεύθερη, και στέλνω τους χαιρετισμούς μου και την αγάπη μου σε όλες τις αδελφές και τους αδελφούς εκεί έξω», ενώ χαρακτήριζε τον εαυτό της «αστικό αντάρτη».

Κατά την διάρκεια της δίκης, η Πατρίτσια πέρασε από συνέντευξη με γιατρό ο οποίος την χαρακτήρισε «κλάσσική περίπτωση» Συνδρόμου Στοκχόλμης. Ωστόσο όπως υποστήριξε ο δικηγόρος της στην δίκη, η Πατρίτσια υπεβλήθη σε μία συντονισμένη πλύση εγκεφάλου, ενώ είχε κακοποιηθεί και σεξουαλικά. Τελικά καταδικάστηκε σε 35 χρόνια φυλάκιση, η οποία μειώθηκε σε 7 χρόνια, και τελικά αποφυλακίστηκε έχοντας εκτίσει 22 μήνες. Τελικά το 2001 ο προεδρος Μπιλ Κλίντον της χορήγησε πλήρη χάρη .

πηγη: http://www.iefimerida.gr

04 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου

Η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης κατά του Καρκίνου (UICC), που εκπροσωπεί 280 οργανώσεις σε 90 χώρες του κόσμου. Η εκστρατεία ενημέρωσης κάθε χρόνο στις 4 Φεβρουαρίου δίνει έμφαση στην πρόληψη και στη διαπίστωση ότι το 43% των καρκίνων μπορούν να αποφευχθούν με τις εξής προϋποθέσεις:

Περιβάλλον χωρίς τσιγάρο για τα παιδιά και τους νέους.
Φυσική άσκηση, ισορροπημένη διατροφή, υγιεινή δίαιτα και αποφυγή παχυσαρκίας.
Αποφυγή υπερβολικής έκθεσης στον ήλιο.
Πληροφόρηση για τα εμβόλια που προλαμβάνουν μορφές καρκίνου.
Με τη λέξη «καρκίνο» χαρακτηρίζουμε ένα σύμπλεγμα νόσων που σχετίζονται με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό και την ανοργάνωτη ανάπτυξη των προσβεβλημένων κυττάρων. Ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως. Κάθε χρόνο 7 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 11 εκατομμύρια νοσούν, το 70% των οποίων σε χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος.

Αναμονή μηνών, με αποτέλεσμα οι ασθενείς με καρκίνο να «λιμνάζουν» στις λίστες αναμονής, απίστευτη ταλαιπωρία ανθρώπων «λαβωμένων» από την ασθένεια για εξεύρεση φαρμάκων, έλλειψη ξενώνων για τη φιλοξενία ασθενών με καρκίνο, αδιαφορία του κράτους απέναντι στον ασθενή, αλλά και έλλειψη πολιτικής για την πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση που σώζει ζωές σε πολλούς από τους πιο συχνούς καρκίνους, συνθέτουν την πραγματικότητα που ζει στην Ελλάδα ο καρκινοπαθής ασθενής.

Στη χώρα μας διαγιγνώσκονται ετησίως περίπου 40.000 νέα περιστατικά καρκίνων και 28.000 θάνατοι. Τον «Γολγοθά» των συγκεκριμένων ασθενών περιέγραψαν οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας, σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου.

Ο γενικός γραμματέας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, Νικόλαος Κορδιολής, έθεσε και την οικονομική διάσταση του προβλήματος, επισημαίνοντας ότι «η φτώχεια αποτελεί κακό προγνωστικό παράγοντα για την υγεία» και τούτο, όπως είπε, καταδεικνύεται από σχετικές μελέτες που αποδεικνύουν τις ανισότητες κατ' εξοχήν στον χρόνο επιβίωσης θεραπευμένων καρκινοπαθών.

Σύμφωνα με μεγάλη ευρωπαϊκή έρευνα (46.000 άτομα) αποδεικνύει ότι 1 στα 5 άτομα υποφέρει από μέτριο έως σοβαρό χρόνιο πόνο με διάρκεια περίπου 7 χρόνια. Ο χρόνιος πόνος επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής ενός εκ των τριών ατόμων.

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, με σύνθημα «Είναι στο χέρι μας», θα πραγματοποιήσει μία σειρά εκδηλώσεων σε πολλές περιοχές της χώρας, με στόχο την ενημέρωση και συστράτευση όλων στην καταπολέμηση της νόσου.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

4 Φεβρουαρίου 1848: Καταργείται οριστικά και επίσημα ο Μαύρος Κώδικας και συνεπώς το σκλαβοπάζαρο στην Γαλλία.

Ο Μαύρος Κώδικας (γαλλ. Code Noir) ήταν ένα διάταγμα του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄ που τέθηκε σε ισχύ το 1685. Ο Μαύρος Κώδικας όριζε ότι όλοι οι Εβραίοι έπρεπε να εγκαταλείψουν όλες τις γαλλικές αποικίες, απαγόρευε την εξάσκηση κάθε άλλης θρησκείας εκτός από την ρωμαιοκαθολική, περιόρισε τα δικαιώματα των ελεύθερων νέγρων και έθεσε την βάση για το σκλαβοπάζαρο στο γαλλικό αποικιακό κράτος.

Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ ήθελε να ισχυροποιήσει την εξουσία του στις γαλλικές αποικίες. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στις γαλλικές αποικίες στην Καραϊβική αποτελούνταν από σκλάβους, οι οποίοι συχνά έκαναν εξεγέρσεις.

Ο Μαύρος Κώδικας είναι ένα από τα πολλά διατάγματα,των οποίων την ιδέα είχε ο Κολμπέρ. Στις 4 Φεβρουαρίου 1848 καταργήθηκε οριστικά και επίσημα ο Μαύρος Κώδικας και συνεπώς το σκλαβοπάζαρο στην Γαλλία.

Περιεχόμενο των άρθρων 
Το διάταγμα αποτελούνταν από 60 άρθρα. Μεταξύ άλλων οριζόταν ότι:
Οι Εβραίοι δεν έπρεπε να ζουν στις γαλλικές αποικίες
Όλοι οι σκλάβοι έπρεπε να βαφτιστούν ρωμαιοκαθολικοί
Οποιαδήποτε θρησκεία εκτός της ρωμαιοκαθολικής απαγορεύεται
Οι ιδιοκτήτες σκλάβων έπρεπε να είναι ρωμαιοκαθολικοί
Όλοι οι υπήκοοι και οι σκλάβοι έπρεπε να τηρούν τις καθολικές γιορτές
Σε καθολικές γιορτές απαγορευόταν η πώληση και αγορά σκλάβων
Μόνο καθολικοί γάμοι αναγνωρίζονταν από το κράτος
Παντρεμένοι άντρες, οι οποίοι αποκτούσαν παιδί με μία σκλάβα, τιμωρούνταν με χρηματικό πρόστιμο, όπως και ο ιδιοκτήτης της σκλάβας. Αν ο άντρας ήταν ο ίδιος του ιδιοκτήτης της σκλάβας, τότε και το παιδί αλλά και η σκλάβα του παίρνονταν
Γάμοι μεταξύ σκλάβων γίνονταν μόνο με την συγκατάθεση του ιδιοκτήτη
Τα παιδιά των παντρεμένων σκλάβων είναι και αυτά επίσης σκλάβοι και ανήκουν στον ιδιοκτήτη
Παιδιά από έναν σκλαβωμένο άντρα και μια ελεύθερη γυναίκα ήταν και αυτά ελεύθερα
Οι σκλάβοι απαγορευόταν να κουβαλάνε μαζί τους όπλα, παρά μόνο αν τους το επιτρέψει ο ιδιοκτήτης τους
Οι σκλάβοι απαγορευόταν να πουλάνε ζαχαροκάλαμο
Όταν ένας σκλάβος αρρωστήσει, ο ιδιοκτήτης του έπρεπε να ενδιαφερθεί για αυτόν, και αν δεν το έκανε, τιμωρούνταν ο ίδιος με πρόστιμο
Ένας σκλάβος, ο οποίος δέρνει την γυναίκα ή το παιδί του, κρεμάται
Σε σκλάβους που το έχουν σκάσει για περισσότερο από έναν μήνα, κόβεται το αυτί τους και σημαδεύονται με καυτό σίδερο. Στη δεύτερη φορά που θα επιχειρήσουν να δραπετεύσουν, κόβεται η αχίλλειος πτέρνα τους και σημαδεύονται πάλι με καυτό σίδερο.
Το πνεύμα του διατάγματος 
Ο πρόλογος του διατάγματος αυτού παρουσιάζει την ιδέα της σκλαβιάς ως ένα γεγονός, χωρίς να του δώσει ούτε την προέλευση ούτε την νομιμότητα. Με γενικό τρόπο, το διάταγμα ορίζει τον σκλάβο ως ένα άτομο χωρίς δικαιώματα στην καλύτερη περίπτωση ως ένα αντικείμενο. Για παράδειγμα, το άρθρο 44 δηλώνει ότι «οι σκλάβοι είναι έπιπλα». Επιπλέον, από το 1724 και μετά, ο Μαύρος Κώδικας απαγορεύει τον γάμο μεταξύ σκλάβων νέγρων και λευκών.

Η εκπληκτική πλειοψηφία των άρθρων αναφέρεται στις υποχρεώσεις των σκλάβων και στις ποινές που θα τους επιβληθούν σε περίπτωση που τις αθετήσουν, μεταξύ αυτών η ποινή του θανάτου αν χτυπήσει τον ιδιοκτήτη του (άρθρο 33), αν έχει κλέψει άλογο ή αγελάδα (άρθρο 35) ή αν έχει επιχειρήσει τρεις φορές να δραπετεύσει (άρθρο 38).

Τα άρθρα τα οποία είναι υπέρ των σκλάβων είναι πολύ ελάχιστα. Για παράδειγμα, το άρθρο 27 ορίζει την παροχή βοήθειας και ιατρικής περίθαλψης από τον ιδιοκτήτη στον σκλάβο σε περίπτωση που ο δεύτερος αρρωστήσει. Επιπλέον το διάταγμα αποβλέπει στο να εκχριστιανίσει τους σκλάβους και μάλιστα στο ρωμαιοκαθολικό δόγμα και να τους παρέχει μια στοιχειώδη εκπαίδευση.

4 Φεβρουαρίου 1826: Εκδίδεται το βιβλίο «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών» του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών είναι ιστορικό μυθιστόρημα του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1826. Είναι το δεύτερο και γνωστότερο βιβλίο της πενταλογίας "Τα κατορθώματα του Αετομάτη". Το βιβλίο "Ο Ανιχνευτής", το οποίο εκδόθηκε 14 χρόνια αργότερα, το 1840, αποτελεί τη συνέχειά του.

Πλοκή του έργου 

Το 1757, στα μέσα της τρίτης χρονιάς του πολέμου που έκαναν οι Γάλλοι με τους Άγγλους για την κυριαρχία στη Βόρεια Αμερική, ένα βρετανικό απόσπασμα ξεκίνησε από το φρούριο Έντουαρντ για να πάει να ενισχύσει τον συνταγματάρχη Μονρό στο φρούριο Ουίλιαμ Χένρι.

Λίγη ώρα μετά την αναχώρηση των Άγγλων στρατιωτικών, έφυγαν από το φρούριο Έντουαρντ άλλοι τέσσερις άνθρωποι, που πήραν όμως ένα μυστικό μονοπάτι για να φτάσουν κι αυτοί στο ίδιο μέρος. Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι ήταν οι δύο κόρες του συνταγματάρχη, η Άλις και η Κόρα Μονρό, ο Άγγλος ταγματάρχης Ντάνκαν Χέιγουορντ που είχε αναλάβει να τις συνοδεύσει ως το οχυρό του πατέρα τους, και ο Ινδιάνος οδηγός τους, ο Μαγκούα. Είχαν προτιμήσει να πάρουν διαφορετικό δρόμο από το απόσπασμα, πιστεύοντας πως έτσι θα ήταν πιο ασφαλείς γιατί θα απέφευγαν τις συμπλοκές που πιθανόν να είχαν οι στρατιώτες με τους Ινδιάνους.

Από την πρώτη στιγμή η Άλις διαισθάνθηκε ότι δεν έπρεπε να εμπιστεύονται τον οδηγό τους. Και οι δύο κοπέλες αντιπάθησαν τον βλοσυρό Μαγκούα μόλις τον είδαν. Αλλά ο ταγματάρχης Χέιγουορντ τις καθησύχασε λέγοντας ότι ήταν άνθρωπος του Αγγλικού στρατού. Η Άλις τον ρώτησε αν ήταν Μίνγκο, γιατί οι Ινδιάνοι Μίνγκο είχαν συμμαχήσει με τους Γάλλους. Ο Χέιγουορντ της αποκρίθηκε ότι ναι μεν ήταν Μίνγκο στην καταγωγή, αλλά τώρα ανήκε σε άλλη φυλή, φίλη των Άγγλων.

Δεν είχαν προχωρήσει πολύ όταν άκουσαν κάποιον να έρχεται πίσω τους. Σταμάτησαν με κάποια αγωνία, αλλά ευτυχώς δεν ήταν παρά ένας αγαθός ψάλτης, ο Δαβίδ, που πήγαινε κι εκείνος στο φρούριο Ουίλιαμ Χένρι.

Στο μεταξύ, όχι μακριά από κει, κουβέντιαζαν τρεις άνθρωποι: ένας λευκός και δύο Ινδιάνοι Μοϊκανοί, πατέρας και γιος, που είχαν απομείνει οι τελευταίοι της φυλής τους. Αυτό ακριβώς έλεγε ο Τσίνγκατσγκουκ, ο μεγαλύτερος Μοϊκανός, στον λευκό φίλο του, τον Αετομάτη. Φοβόταν πως αν χανόταν πρόωρα ο γιος του, ο Ούνκας, θα έσβηνε για πάντα η φυλή του. Εκείνη τη στιγμή είδαν τους ταξιδιώτες που πλησίαζαν. Ο Αετομάτης ρώτησε τον Ντάνκαν τί γύρευαν εκεί πέρα. Όταν έμαθε πως πήγαιναν στο φρούριο Ουίλιαμ Χένρι, τους συμβούλεψε να προσέχουν πολύ γιατί τριγύριζαν πολλοί Μίνγκο στα δάση, που σκότωναν και έκλεβαν. Παραξενεμένος ο Χέιγουορντ που δεν τους είχε προειδοποιήσει για κάτι τέτοιο ο Μαγκούα, πήγε να του ζητήσει το λόγο αλλά ο ύπουλος ερυθρόδερμος το έβαλε στα πόδια.

Μένοντας έτσι χωρίς οδηγό, ο ταγματάρχης παρακάλεσε τους τρεις φίλους να τον βοηθήσουν να πάει με ασφάλεια τις δύο κοπέλες στον πατέρα τους. Ο Αετομάτης, ο Τσίνγκατσγκουκ και ο Ούνκας δέχτηκαν πρόθυμα. Αποφάσισαν τότε να διανυκτερεύσουν όλοι σε ένα νησάκι του ποταμού Χάντσον γιατί ήταν επικίνδυνο να προχωρήσουν μέσα στη νύχτα. Με μια μικρή ινδιάνικη βάρκα αποβιβάστηκαν στο νησάκι και μπήκαν σε μία σπηλιά για να κοιμηθούν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους ξεκούραστοι το άλλο πρωί. Αλλά τα πράγματα ήρθαν πολύ διαφορετικά από ό,τι τα περίμεναν καθώς ο Μαγκούα θέλει να εκδικηθεί τον συνταγματάρχη Μονρό βασανίζοντας και σκοτώνοντας τις κόρες του.

4 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου

Η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης κατά του Καρκίνου (UICC), που εκπροσωπεί 280 οργανώσεις σε 90 χώρες του κόσμου. Η εκστρατεία ενημέρωσης κάθε χρόνο στις 4 Φεβρουαρίου δίνει έμφαση στην πρόληψη και στη διαπίστωση ότι το 43% των καρκίνων μπορούν να αποφευχθούν με τις εξής προϋποθέσεις:
Περιβάλλον χωρίς τσιγάρο για τα παιδιά και τους νέους.
Φυσική άσκηση, ισορροπημένη διατροφή, υγιεινή δίαιτα και αποφυγή παχυσαρκίας.
Αποφυγή υπερβολικής έκθεσης στον ήλιο.
Πληροφόρηση για τα εμβόλια που προλαμβάνουν μορφές καρκίνου.

Με τη λέξη «καρκίνο» χαρακτηρίζουμε ένα σύμπλεγμα νόσων που σχετίζονται με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό και την ανοργάνωτη ανάπτυξη των προσβεβλημένων κυττάρων. Ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως. Κάθε χρόνο 7 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 11 εκατομμύρια νοσούν, το 70% των οποίων σε χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος.