Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

18 Δεκεμβρίου 1946: Γεννιέται ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, Αμερικανός σκηνοθέτης

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι πολυβραβευμένος Αμερικάνος σκηνοθέτης και παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών.

Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1970 και γρήγορα καθιερώθηκε ως ένας από τους εμπορικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Οι ταινίες περιπέτειας και επιστημονικής φαντασίας που σκηνοθέτησε, όπως Τα σαγόνια του καρχαρία, Στενές επαφές τρίτου τύπου, Ε.Τ. ο Εξωγήινος, Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού κ.ά., αγαπήθηκαν από το κοινό σε όλο τον κόσμο και απέφεραν έσοδα πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Αργότερα στην καριέρα του γνώρισε και μεγάλη καλλιτεχνική αναγνώριση με ταινίες όπως Η Λίστα του Σίντλερ και Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν. Είναι επίσης πολύ επιτυχημένος στην παραγωγή ταινιών, μέσω της εταιρίας του Amblin Entertainment και ως συνιδρυτής του κινηματογραφικού στούντιο Dreamworks S.K.G.

Επιλεγμένη φιλμογραφία

1974: Το εξπρές του Σούγκαρλαντ (The Sugarland Express)
1975: Τα σαγόνια του καρχαρία (Jaws)
1977: Στενές επαφές τρίτου τύπου (Close Encounters Of The Third Kind)
1979: 1941 (1941)
1981: Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού (Raiders Of The Lost Ark)
1982: Ε.Τ. ο Εξωγήινος (E.T. the Extra-Terrestrial)
1984: Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο ναός του χαμένου θησαυρού (Indiana Jones And The Temple Of Doom)
1985: Το Πορφυρούν Χρώμα (The Color Purple)
1987: Η αυτοκρατορία του Ηλίου (Empire Of The Sun)
1989: Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Η Τελευταία Σταυροφορία (Indiana Jones And The Last Crusade)
1989: Για πάντα (Always)
1992: Κάπτεν Χουκ (Hook)
1993: Τζουράσικ Πάρκ (Jurassic Park)
1993: Η Λίστα του Σίντλερ (Schindler's List)
1997: Τζουράσικ Πάρκ 2: Χαμένος Κόσμος (The Lost World: Jurassic Park)
1997: Άμισταντ (Amistad)
1998: Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (Saving Private Ryan)
2001: Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη (Artificial Intelligence: AI)
2002: Minority Report
2002: Πιάσε με αν μπορείς (Catch Me If You Can)
2004: The Terminal
2005: Ο πόλεμος των κόσμων (War of the Worlds)
2005: Μόναχο (Munich)
2008: Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου (Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull)
2011: Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου (The Adventures of Tintin)
2011: Το Άλογο του Πολέμου (War Horse)

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ένας από τους λίγους σκηνοθέτες που έχουν κερδίσει δύο φορές το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, ενώ συνολικά έχει προταθεί έξι φορές.
Επίσης έχει προταθεί οκτώ φορές ως παραγωγός για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από τις οποίες το έχει κερδίσει μία.

Όσκαρ Σκηνοθεσίας

1977: Στενές επαφές τρίτου τύπου
1981: Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού
1982: Ε.Τ. ο Εξωγήινος
1993: Η Λίστα του Σίντλερ (βραβεύτηκε)
1998: Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (βραβεύτηκε)
2005: Μόναχο

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

1975: Τα σαγόνια του καρχαρία
1981: Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού
1982: Ε.Τ. ο Εξωγήινος
1985: Το Πορφυρούν Χρώμα
1993: Η Λίστα του Σίντλερ (βραβεύτηκε)
1998: Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν
2005: Μόναχο
2006: Γράμματα από την Ίβο Ζίμα

Οι ταινίες του έχουν τιμηθεί με πολλά ακόμα βραβεία σε όλο τον κόσμο, από διάφορες κινηματογραφικές οργανώσεις και ενώσεις κριτικών. Επίσης έχει τιμηθεί δύο φορές για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο, το 1987 με το βραβείο Irving G. Thalberg Memorial Award από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών και το 2009 με τη Χρυσή Σφαίρα Cecil B. DeMille από την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου.

18 Δεκεμβρίου 1974: Ο ανώτατος δικαστικός Μιχαήλ Στασινόπουλος ορκίζεται προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την παραίτηση του στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη.

Το 1974, στις πρώτες μεταδικτατορικές ή μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου, εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας, με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Παραιτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα μέρες μετά το Δημοψήφισμα του 1974 με το οποίο καταργήθηκε η βασιλεία, όταν η νέα Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με 206 ψήφους. Η προεδρική του θητεία διήρκεσε ως τις 20 Ιουνίου 1975, οπότε το αξίωμα ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος διαμορφώνοντας το νέο πολίτευμα.. Η προεδρική θητεία του Στασινόπουλου χαρακτηρίζεται από τη διακριτική του παρουσία στην πολιτική σκηνή, την ταύτισή του με την κυβερνητική πολιτική, αφού δεν χρειάστηκε να λάβει καμία απόφαση καίριας σημασίας, ενώ οι όποιες δημόσιες παρεμβάσεις του ήταν κυβερνητικής έμπνευσης. Προχώρησε στην εκκαθάριση της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τα πρόσωπα εκείνα που είχαν εκτεθεί υπερβολικά λόγω των φιλοδικτατορικών επιλογών τους.

18 Δεκεμβρίου 1944: Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της γαλλικής εφημερίδας Le Monde.

Η εφημερίδα Le Monde («Ο Κόσμος») είναι μία από τις σημαντικότερες καθημερινές εφημερίδες της Γαλλίας. Ιδρύθηκε το 1944. Ανήκει κατά 53% στους εργαζομένους και το υπόλοιπο 47% ανήκει στην Danone, BNP Paribas και στον François Pinault. Η κυκλοφορία της το 2006 ήταν 350.000 φύλλα.
Θεωρείται η σημαντικότερη Γαλλόφωνη εφημερίδα έξω από τη Γαλλία. Για παράδειγμα, πωλείται σε όλα τα περίπτερα της Γερμανίας. Το 2004 παρουσίασε το μεγαλύτερο παθητικό στην ιστορία της.

18 Δεκεμβρίου 2010: πεθαίνει η Τασσώ Καββαδία, Ελληνίδα ηθοποιός

Η Τασσώ Καββαδία (10 Ιανουαρίου 1921 - 18 Δεκεμβρίου 2010) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1921 στην Πάτρα.

Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, ζωγραφική και διακόσμηση στο Παρίσι, σκηνογραφία και ενδυματολογία κοντά στο Γιάννη Τσαρούχη και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κοντά στον Κάρολο Κουν.
Από το 1954 ως το 1967 εργάστηκε στο ραδιόφωνο ως δημιουργός και εκτελέστρια. Από το 1955 ως το 1969 εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά ως συντάκτρια του ελεύθερου και καλλιτεχνικού ρεπορτάζ. Επίσης, ασχολήθηκε με λογοτεχνικές και άλλες μεταφράσεις.
Έχει συμμετάσχει από το 1954 σε ελληνικές και ξένες παραστάσεις και έργα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ενώ έχει εμφανιστεί και στην τηλεόραση. Χαρακτηρίζεται συνήθως ως η «κακιά» του ελληνικού κινηματογράφου, καθώς λόγω του «βλοσυρού» παρουσιαστικού της ερμήνευε «αυστηρούς» ρόλους, όπως της κακιάς πεθεράς, μάνας, αδερφής κ.ά. Στο θέατρο έπαιξε ρόλους που κάλυπταν σχεδόν όλη την γκάμα του ρεπερτορίου, εκτός από αρχαία τραγωδία. Είχε κάνει δύο γάμους. Το 1942 με τον βιομήχανο Αντώνη Σαλαπάτα, με τον οποίο απέκτησε τρια παιδιά τον Βασίλη, τον Γιώργο και την Ευγενία, και τον συγγραφέα Βασίλη Καζαντζή.
Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 2010. Κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

18 Δεκεμβρίου 1878: γεννιέται ο Ιωσήφ Στάλιν, Σοβιετικός πολιτικός

Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν , ψευδώνυμο του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι ήταν ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Στάλιν έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (Κ.Κ.Σ.Ε) το 1922. Πολύ σύντομα όμως δημιούργησε ένα πολύ άσχημο κλίμα εξαιτίας του άξεστου και αυταρχικού του χαρακτήρα με αποτέλεσμα ο ίδιος ο Λένιν να προτείνει την αντικατάστασή του από κάποιο άλλο στέλεχος των μπολσεβίκων. Την περίοδο αυτή ο Λένιν είναι βαριά άρρωστος και η πρότασή του αυτή δεν γνωστοποιήθηκε στο κόμμα των μπολσεβίκων, με ευθύνη πρώτα και κύρια του Στάλιν που ήδη ως Γραμματέας συγκέντρωνε στα χέρια του τον μηχανισμό του κόμματος.

Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Λένιν, επεκράτησε του Λέοντα Τρότσκι σε μια πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 που όμως λύθηκε με διοικητικά μέτρα (διαγραφές, καθαιρέσεις, εξορίες κλπ).

Στη δεκαετία του '30 ο Στάλιν εξάλειψε την ενεργό πολιτική αντιπολίτευση μέσω ενός συστήματος εσωτερικής εξορίας και παγίωσε την αρχή του την εποχή της Μεγάλης Εκκαθάρισης(1936-1938), μια περίοδο σκληρής καταστολής (διαγραφές, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, δολοφονίες) απέναντι τόσο σε πάρα πολλούς κομμουνιστές που διαφωνούσαν με τις επιλογές και τη νοοτροπία της κυρίαρχης τάσης (σταλινισμός) στο Κομμουνιστικό κόμμα της ΕΣΣΔ, όσο και χιλιάδες άλλους πολίτες που κατηγορούντο για πολιτικά εγκλήματα.

Ο Στάλιν συνέβαλλε στη διαμόρφωση των γνωρισμάτων που χαρακτήρισαν το νέο σοβιετικό καθεστώς αλλά και τα υπόλοιπα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, που συνολικά αντιπροσώπευσαν ένα πολιτικό σύστημα τον "υπαρκτό σοσιαλισμό". Πολλοί κομμουνιστές υποστηρίζουν δε, πως ο Στάλιν αποτέλεσε τον εκφραστή της ανερχόμενης κρατικής/κομματικής άρχουσας τάξης (της γραφειοκρατίας) και πως τελικά οι εκκαθαρίσεις που πραγματοποίησε το καθεστώς συνέβαλλαν στην εδραίωση της ηγεμονίας της γραφειοκρατίας σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Πρώιμη περίοδος 
Ο Ιωσήφ Στάλιν γεννήθηκε στην πόλη Γκόρι της Γεωργίας στις 18 Δεκεμβρίου του 1878. Ήταν το τέταρτο παιδί που γέννησε η μητέρα του σε λιγότερο από τέσσερα έτη. Τα πρώτα τρία πέθαναν και δεδομένου ότι ο Ιωσήφ ήταν φιλάσθενος η μητέρα του φοβόταν ότι και αυτός θα πέθαινε. Δικαιολογημένα, λαμβάνοντας υπόψη αυτό το γεγονός, η μητέρα του ήταν υπερπροστατευτική απέναντί του.

Ο πατέρας του, Βησσαρίων Τζουγκασβίλι, ήταν τσαγκάρης ενώ η μητέρα του, Αικατερίνη Γκελάντζε, δούλευε ως πλύστρα. Ως παιδί, ο Στάλιν δοκίμασε την ένδεια, που οι περισσότεροι αγρότες έπρεπε να υπομείνουν στη Ρωσία στο τέλος του 19ου αιώνα. Το χαϊδευτικό του ήταν "Σόσο". Ο Βησσαρίων Ιβάνοβιτς Τζουγκασβίλι ήταν δουλοπάροικος που, όταν απελευθερώθηκε έγινε υποδηματοποιός. Άνοιξε δικό του κατάστημα, αλλά γρήγορα χρεοκόπησε και αναγκάστηκε να εργαστεί σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών στην Τιφλίδα. Σπάνια συναντούσε την οικογένειά του και έπινε πολύ, ενώ χτυπούσε συχνά τη σύζυγο και το μικρό γιο του. Ένας από τους παιδικούς φίλους του Στάλιν έγραψε, "εκείνοι οι άδικοι και φρικτοί ξυλοδαρμοί κατέστησαν το αγόρι τόσο σκληρό και άκαρδο όσο ο πατέρας του". Ο ίδιος φίλος επίσης έγραψε ότι δεν τον είδε ποτέ να κλαίει. Άλλος φίλος της παιδικής ηλικίας του, ο José Iremashvili, θεωρούσε ότι οι ξυλοδαρμοί από τον πατέρα του τον κατέστησαν εχθρικό προς την εξουσία. Επίσης σημείωσε ότι οποιοσδήποτε με δύναμη πάνω σε άλλους θύμιζε στο Στάλιν τη σκληρότητα του πατέρα του. Στην ηλικία των επτά έπαθε ευλογιά. Επέζησε αλλά το πρόσωπό του παρέμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του, γενόμενος εξ αυτού αντικείμενο περιπαικτικών σχολίων από τους συνομηλίκους του.

Ένας από τους ανθρώπους για τους οποίους η Αικατερίνη έπλενε ήταν κάποιος Εβραίος του Γκόρι, ο Δαβίδ Παπισμέντοφ. Ο Παπισμέντοφ έδινε στον Ιωσήφ, που βοηθούσε τη μητέρα του, χρήματα και βιβλία του για να διαβάσει, και τον ενθάρρυνε. Δεκαετίες αργότερα ο Παπισμέντοφ ήρθε στο Κρεμλίνο για να μάθει τι είχε γίνει ο μικρός "Σόσο". Ο Στάλιν εξέπληξε τους συνεργάτες του όχι μόνο δεχόμενος τον ηλικιωμένο κύριο, αλλά κουβεντιάζοντας με μεγάλη χαρά μαζί του.

Το 1888, ο πατέρας του Στάλιν έφυγε για να ζήσει στην Τιφλίδα, αφήνοντας την οικογένειά του χωρίς καμία στήριξη. Φημολογείται πως πέθανε σε πάλη, εντούτοις άλλοι υποστήριζαν ότι εθεάθη στη Γεωργία γύρω στα 1931

Θεολογικές σπουδές και σοσιαλισμός
Η μητέρα του Ιωσήφ ήταν βαθιά θρησκευόμενη και το 1888 κατόρθωσε να του εξασφαλίσει μία θέση στην τοπική εκκλησιαστική σχολή. Παρά τα προβλήματα υγείας του, σημείωσε καλή πρόοδο στο σχολείο και κέρδισε τελικά υποτροφία στη θεολογική σχολή της Τιφλίδας. Ο Στάλιν και οι συμμαθητές του ήταν Γεωργιανοί και μιλούσαν μια από τις εβδομήντα καυκασιανές διαλέκτους. Στο σχολείο όμως αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα ρωσικά.

Κατά τη φοίτησή του στη σχολή προσχώρησε σε μια μυστική οργάνωση αποκαλούμενη Messame Dassy. Τα μέλη της ήταν υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της Γεωργίας από τη Ρωσία. Κάποιοι ήταν επίσης Σοσιαλεπαναστάτες και μέσω αυτών ο Στάλιν ήρθε αρχικά σε επαφή με τις ιδέες του Μαρξ.

Αν και αργότερα ο Στάλιν επεδίωξε να κρύψει την γεωργιανή καταγωγή του, κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας συναρπάστηκε από τη γεωργιανή λαογραφία. Οι ιστορίες που διάβαζε μιλούσαν για Γεωργιανούς ορεσίβιους που πάλεψαν γενναία για την ανεξαρτησία της χώρας τους. Ο αγαπημένος ήρωάς του αυτών των ιστοριών ήταν ένας θρυλικός πολεμιστής των βουνών που ονομαζόταν Koba. Έπεισε όλους συμμαθητές του να τον αποκαλούν Koba, και αυτό έγινε επίσης το πρώτο του επαναστατικό ψευδώνυμο.

Τον Μάιο, του 1899, ο Στάλιν αποβλήθηκε από τη θεολογική σχολή της Τιφλίδας. Διάφοροι λόγοι δόθηκαν για αυτήν την απόφαση συμπεριλαμβανομένης της ασέβειας έναντι των καθηγητών και την ανάγνωση απαγορευμένων βιβλίων. Ο Στάλιν επρόκειτο αργότερα να υποστηρίξει ότι ο πραγματικός λόγος ήταν ότι προσπαθούσε να μεταστρέψει τους συμφοιτητές του στο μαρξισμό.


Πορεία προς το μπολσεβικισμό 
Για αρκετούς μήνες μετά την αποβολή του ο Στάλιν παρέμεινε άνεργος. Βρήκε τελικά εργασία παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά της μέσης εκπαίδευσης. Αργότερα, εργάστηκε ως υπάλληλος στο παρατηρητήριο της Τιφλίδας. Άρχισε επίσης να γράφει άρθρα για τη σοσιαλιστική γεωργιανή εφημερίδα "Μπρτζολα Χμα Βλαντιμιρ".

Το 1901 ο Στάλιν προσχώρησε στο Σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα και ενώ οι περισσότεροι από τους ηγέτες του ζούσαν εξόριστοι, αυτός παρέμεινε στη Ρωσία όπου βοήθησε να οργανώσει τη βιομηχανική αντίσταση στο τσαρικό καθεστώς. Στις 18 Απριλίου 1902 συνελήφθη αφότου συντόνισε απεργία στις μεγάλες εγκαταστάσεις Ρότσιλντ στο Μπατούμ. Μετά από αυτό πέρασε 18 μήνες εξόριστος στη Σιβηρία.

Στο δεύτερο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος στο Λονδίνο το 1903, υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ των Βλαντίμιρ Λένιν και Γιούλι Μάρτοφ, δύο εκ των ηγετών του κόμματος. Ο Λένιν υποστήριξε ένα μικρό κόμμα επαγγελματιών επαναστατών με μεγάλη βάση εξωκομματικών, ανεξάρτητων συμπαθούντων και υποστηρικτών. Ο Μάρτοφ διαφώνησε θεωρώντας ότι ήταν καλύτερο να υπάρξει ένα μεγάλο κόμμα ενεργών στελεχών.

Ο Γιούλι Μάρτοφ βάσιζε τις ιδέες του στα σοσιαλιστικά κόμματα που υπήρχαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως το βρετανικό εργατικό κόμμα. Ο Λένιν υποστήριξε ότι η κατάσταση ήταν διαφορετική στη Ρωσία όπου ήταν παράνομο να διαμορφωθούν σοσιαλιστικά πολιτικά κόμματα κάτω από την αυταρχική διακυβέρνηση του τσάρου. Στο τέλος της συζήτησης ο Μάρτοφ κέρδισε την ψηφοφορία με 28 ψήφους έναντι 23. Ο Λένιν απρόθυμος να δεχτεί το αποτέλεσμα διαμόρφωσε μια φράξια γνωστή ως Μπολσεβίκοι. Εκείνοι που παρέμειναν πιστοί στο Μάρτοφ έγιναν γνωστοί ως Μενσεβίκοι.

Ο Στάλιν, όπως οι Ζινόβιεφ, Λουνατσάρσκι, Λασέβιτς, Κρούπσκαια, Φρούνζε, Ρίκοφ, Σβερντλόφ, Κάμενεφ, Λιτβίνοφ, Αντόνοφ, Ντζερζίνσκι, Ορντζονικίντζε και Μπογκντάνοφ υπεστήριξε τους Μπολσεβίκους. Ενώ οι Πλεχάνοφ, Αξελρόντ, Ντεϊτς, Αντόνοφ-Οβσέενκο, Τρότσκι, Ζασούλιτς, Τσερετέλι, Ουρίτσκι, Ζορντανια, Βισίνσκι και Νταν υποστήριξαν τον Μάρτοφ .

Το 1904 ο Στάλιν δραπέτευσε από τη Σιβηρία και μέσα σε μερικούς μήνες ήταν πίσω οργανώνοντας διαδηλώσεις και απεργίες στην Τιφλίδα. Ο Λένιν εντυπωσιάστηκε με τα επιτεύγματα του Στάλιν και το 1905 κλήθηκε να τον συναντήσει στη Φινλανδία.
Ο Στάλιν επέστρεψε στη Ρωσία το 1905 και κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ ετών συνελήφθη τέσσερεις φορές αλλά κάθε φορά κατόρθωνε να δραπετεύει. Το 1911 μετακόμισε στην Αγία Πετρούποληκαι το επόμενο έτος έγινε συντάκτης της "Πράβντα". Η πρακτική εμπειρία του τον κατέστησε χρήσιμο στο μπολσεβικικό κόμμα του Λένιν, έτσι κερδίζει μια θέση στην κεντρική Επιτροπή του τον Ιανουάριο του1912.

Η μόνη σημαντική συμβολή του στην ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας αυτή την περίοδο υπήρξε μια πραγματεία του, γραμμένη κατά τη σύντομη παραμονή του ως εξόριστου στη Βιέννη, "Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα". Παρουσιάζει μια ορθόδοξη μαρξιστική θέση σε αυτήν την σημαντική συζήτηση. Αυτή η πραγματεία ίσως να συνέβαλε στο διορισμό του ως Λαϊκού Κομισάριου για τις μειονοτικές υποθέσεις μετά την Επανάσταση.

Το 1913 υιοθέτησε το όνομα Στάλιν, το οποίο σημαίνει "σιδερένιος" στα ρωσικά.

Συνελήφθη πάλι το 1913 και εξορίστηκε ισόβια στη βόρεια Σιβηρία.

Κυρίαρχος της Σοβιετικής Ένωσης 
Μετά το θάνατο του Λένιν τον Ιανουάριο του 1924, την διοίκηση του κόμματος ανέλαβαν τα ισχυρότερα μέλη, τα οποία και αγωνίστηκαν για την προεδρία, δηλαδή οι Ιωσήφ Στάλιν, Λεβ Κάμενεφ, Γριγκόρι Ζινόβιεφ, Τρότσκι (στα αριστερά) και Μπουχάριν (στα δεξιά).

Στις αποφάσεις των Συνεδρίων του μπολσεβίκου κόμματος που έλαβαν μέρος ως το 1927, ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές του ηττήθηκαν για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους. Ενώ ο Ζινόβιεφ και ο Καμένεφ ήταν υπέρ του Στάλιν, το 1925 στο Δέκατο πέμπτο Συνέδριο των μπολσεβίκων [μετέπειτα Πανρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα -ΠΚΚ (μπ)], στράφηκαν εναντίον του. Κατέκριναν την εφαρμογή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) που αποτελούσε πολιτική επιλογή της "δεξιάς" τάσης (Μπουχάριν κλπ) του κόμματος, την σκληρή αντιμετώπιση απέναντι στους αγρότες και ζήτησαν να διεξαχθούν εκλογές σχετικά με την θέση του Στάλιν, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.

Το 1925 ο Στάλιν ήταν σε θέση να εκδιώξει τον Τρότσκι από την κυβέρνηση. Οι Ζινόβιεφ και Καμένεφ αποφάσισαν να λάβουν το μέρος του Τρότσκι και τον παρότρυναν να οργανώσουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στη Μόσχα. Ως Κομισάριος του πολέμου είχε τη δύναμη να το πραγματοποιήσει. Παρά ταύτα απέρριψε την ιδέα και παραιτήθηκε από τη θέση του.

Το 1928 ο Στάλιν και η σταλινική φράξια εντός του ΠΚΚ (μπ) αντιτάχθηκαν στην ΝΕΠ που μέχρι τότε υποστήριζαν και επιτέθηκαν στα "δεξιά" μέλη του Πολίτμπιρο. Τότε ο Στάλιν υιοθέτησε πλευρές της πολιτικής αντίληψης του Τρότσκι ο οποίος επιθυμούσε την άμεση εκβιομηχάνηση της χώρας. Ο Μπουχάριν αγωνίστηκε σκληρά για την υπεράσπιση της ΝΕΠ, αλλά κατέληξε να αποβληθεί από το κόμμα το 1929, μαζί με τους Ρύκοβ και Τόμσκυ που ήταν με το μέρος του. Τον ίδιο χρόνο ο Τρότσκι εξορίστηκε από τη χώρα. Έχοντας παροπλίσει τον Μπουχάριν και εξορίσει τον Τρότσκι, ο Στάλιν μπορεί να ειπωθεί, ότι αναδείχθηκε ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβριο του 1929. Εντούτοις, η δημοτικότητα άλλων ηγετών όπως οι Σεργκέι Κίροφ και η αποκαλούμενη "Υπόθεση Ριούτιν" επρόκειτο να καταδείξουν πως δεν κατέκτησε την απόλυτη εξουσία μέχρι τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του 1936 – 1938.

Ο Ψυχρός Πόλεμος και τα τελευταία έτη του Στάλιν

Σε όλες τις συνομιλίες του με τους δύο δυτικούς ηγέτες, τον Πρόεδρο των Η.Π.Α.Φραγκλίνο Ρούσβελτ και το Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστων Τσώρτσιλ, ο Στάλιν πίεζε για στρατιωτική και οικονομική βοήθεια προς τη Σοβιετική Ένωση, ενώ απαιτούσε να αναγνωρίσουν τη σοβιετική κυριαρχία στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, το 1943, και πάλι στη Διάσκεψη της Γιάλτας το Φεβρουάριο του 1945, τους πίεσε να επιτρέψουν την ύπαρξη ενός "σοβιετικού μπλόκ", εκτεινόμενου από τα κράτη της Βαλτικής σε ολόκληρη την Πολωνία και τη Γερμανία, και έπειτα νότια έως τη Γιουγκοσλαβία.

Με τη λήξη του B΄ Παγκοσμίου πολέμου οι άνθρωποι που είχαν αντέξει τόσες πολλές κακουχίες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, τώρα ήλπιζαν ότι οι ζωές τους θα βελτιώνονταν. Στο μυαλό του Στάλιν, φυσικά, μια τέτοια σκέψη παρουσίαζε ένα κίνδυνο: Εάν οι άνθρωποι άρχιζαν να λαχταρούν κάτι καλύτερο, ίσως να επαναστατούσαν. Κατά συνέπεια άρχισε τώρα μια προσπάθεια διατήρησης του ελέγχου. Το περιβάλλον του αναδιαρθρώθηκε. Ο Λαυρέντι Μπέρια παρέμεινε στην εξουσία ως επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας, αλλά ο Μόλοτοφ άρχισε να εξασθενεί σε δύναμη και ο Μαλενκόβ, που είχε απολαύσει την εμπιστοσύνη του Στάλιν από την αρχή του πολέμου, αντικαταστάθηκε από Αντρέι Χανόι, ο οποίος οδήγησε μια ανανεωμένη ιδεολογική επίθεση. Οι στρατιώτες που είχαν δει πάρα πολύ την ακμάζουσα δύση τέθηκαν υπό περιορισμό στα στρατόπεδα για να τους αποτρέψουν από "τη μόλυνση" του πληθυσμού με ανατρεπτικές ιδέες. Υπήρξε μια νέα εκκαθάριση του στρατού, στον οποίο ακόμη και ο μεγάλος Ζούκοβ ανέλαβε μία ελάσσονα επαρχιακή διοίκηση και μια νέα πολιτιστική επίθεση προωθήθηκε ενάντια στις εφημερίδες και την υπόλοιπη λογοτεχνία που θεωρήθηκε απειλητική για το καθεστώς.

Φιλοσοβιετικές κυβερνήσεις εγκαθιδρύθηκαν στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Τσεχοσλοβακία και κομμουνιστικά καθεστώτα επεκράτησαν στη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία. Η Φινλανδία διατήρησε την επίσημη ανεξαρτησία της, αλλά ήταν πολιτικά απομονωμένη και οικονομικά εξαρτώμενη από τη Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα, η Ιταλία και η Γαλλία είχαν ισχυρά (αν και στην περίπτωση της Ελλάδας μετά το 1948 παράνομο) κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία είχαν μέχρι ενός ορίου εξάρτηση ή φιλικές επαφές με τη Μόσχα. Ο Στάλιν ήλπισε ότι η απόσυρση των Αμερικανών από την Ευρώπη θα οδηγούσε στη σοβιετική ηγεμονία σε ολόκληρη την ήπειρο. Το ίδρυμα Trizonia και η αμερικανική βοήθεια προς την αντικομουνιστική πλευρά στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο άλλαξε την κατάσταση. Η Ανατολική Γερμανία πιστοποιήθηκε ως χωριστή χώρα το 1949, κυβερνώμενη από τους Γερμανούς κομμουνιστές. Επιπλέον, ο Στάλιν έλαβε την απόφαση να μεταπηδήσει στον άμεσο έλεγχο των δορυφόρων του στην κεντρική Ευρώπη: όλες οι χώρες επρόκειτο να κυβερνηθούν από τα τοπικά κομμουνιστικά κόμματα που προσπάθησαν να εφαρμόσουν το σοβιετικό πρότυπο τοπικά.

Ο Στάλιν είδε τη σταθεροποίηση της σοβιετικής δύναμης στην περιοχή ως απαραίτητο βήμα προκειμένου να προστατεύσει την ΕΣΣΔ με το να την περιβάλει με χώρες με φιλικές κυβερνήσεις, για να ενεργήσουν ως ενδιάμεση δομική ενότητα ενάντια σε πιθανούς εισβολείς (τα αποκαλούμενα από το παρελθόν κράτη - μαξιλάρια).

Οι σχέσεις μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και του πρώην συμμάχων της του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ψυχράνθηκαν σύντομα, και έδωσαν τόπο σε μια παρατεταμένη περίοδο έντασης και δυσπιστίας μεταξύ της ανατολής και της δύσης γνωστής ως Ψυχρός Πόλεμος. Στη χώρα του ο Στάλιν παρουσιάστηκε ως μεγάλος εν καιρώ πολέμου ηγέτης που είχε οδηγήσει την Ε.Σ.Σ.Δ. στη νίκη ενάντια στους Ναζί. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '40, ο ρωσικός εθνικισμός συνέχισε να αυξάνεται. Παραδείγματος χάριν, μερικές εφευρέσεις και επιστημονικές ανακαλύψεις αποδόθηκαν σε Ρώσους ερευνητές. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν τη μηχανή λεβήτων, που αποδόθηκε στους πατέρα και γιο Τσερεπάνοφ (1833-34), ο ηλεκτρικός λαμπτήρας στους Ιάμπλοτσκοφ (1875) και Λοντίγκιν (1874), το ραδιόφωνο στον Ποπόφ (1895), το αεροπλάνο στο Μοζάισκι (1882) κ.λ.π., ενώ ήδη από τη δεκαετία του '30 οι επιστήμες είχαν δεχτεί καίριο πλήγμα (και ιδιαίτερα η Βιολογία) με τις παρεμβάσεις εγκάθετων "επιστημόνων" όπως ο Λυσένκο .

Οι εσωτερικές κατασταλτικές πολιτικές του Στάλιν συνεχίστηκαν και εντάθηκαν (συμπεριλαμβάνοντας και τα προσφάτως προσαρτημένα εδάφη), αλλά δεν έφθασαν ποτέ στις ακρότητες της δεκαετίας του '30 Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, οι αντισημιτικές εκστρατείες του 1948 - 1953 ήταν μόνο οι πρόδρομοι μιας μεγαλύτερης επερχόμενης καταστολής, αλλά εάν τέτοια σχέδια πράγματι υπήρξαν, ο Στάλιν πέθανε προτού μπορέσει να τα εφαρμόσει.

Μέσω μιας σειράς ανακοινώσεων, οι σοβιετικοί πολίτες ήταν ενήμεροι ότι ο Στάλιν ήταν σοβαρά άρρωστος. Στις τέσσερις το πρωί της 6ης Μαρτίου 1953, αναγγέλθηκε από τον κρατικό ραδιοσταθμό ότι: "Η καρδιά του συντρόφου ηγέτη και συνεχιστή της μεγαλοφυΐας του σκοπού του Λένιν, του σοφού ηγέτη και δασκάλου του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης, έπαψε να χτυπά."

Ο Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι, ο επονομαζόμενος Στάλιν, 73 ετών, είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και είχε πεθάνει στις 9:50 μ.μ. στις 5 Μαρτίου 1953.

Το σώμα του πλύθηκε από μια νοσοκόμα και μεταφέρθηκε έπειτα μέσα σε ένα άσπρο αυτοκίνητο στο νεκροτομείο του Κρεμλίνου. Εκεί έγινε η νεκροψία. Αφού ολοκληρώθηκε η νεκροψία, το σώμα του δόθηκε στους ταριχευτές ώστε να το προετοιμάσουν για το τριήμερο λαϊκό προσκύνημα.

18 Δεκεμβρίου 1943: Γερμανικά στρατεύματα κατοχής εκτελούν 118 κατοίκους στη Δράκεια Μαγνησίας.

Ήταν Δεκέμβρης 1943. Η Γερμανική μπότα, η μαύρη σκλαβιά, οι στερήσεις και η πείνα, που επέβαλαν οι Γερμανοί στους λαούς που είχαν κατακτήσει, πλάκωναν και θέριζαν τον ηρωικό Ελληνικό λαό για περισσότερο από 2,5 χρόνια. Κι αν όμως κατέκτησαν τη χώρα μας οι Γερμανοί με τα όπλα τους, δεν μπορούσαν να κατακτήσουν το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και τη δίψα του Έλληνα για ελευθερία.

Έτσι από την πρώτη στιγμή που οι κατακτητές πάτησαν το πόδι τους στον τόπο μας, άρχισε να αναπτύσσεται ένα κίνημα αντίδρασης και εχθρότητας, σ’ αυτούς που ήρθαν απρόσκλητοι να επιβάλλουν στους Έλληνες το δικό τους «πολιτισμό» και τα δικά τους «πιστεύω» για τον άνθρωπο και την ελευθερία. Και με το πέρασμα του χρόνου το κίνημα αυτό αναπτύχθηκε ,έγινε μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο και δυνατό και δημιούργησε πολλά προβλήματα στους κατακτητές.

Κι όλα αυτά συνέβαιναν τη στιγμή που στα μέτωπα του πολέμου, που συνεχιζόταν αδυσώπητος για 5ο χρόνο, τα πράγματα είχαν αλλάξει και οι Γερμανοί είχαν περάσει από τη θέση του επιτιθέμενου στη θέση του αμυνόμενου. Τώρα αγωνιζόταν «με νύχια και με δόντια» να κρατήσουν τις περιοχές και τα κράτη που είχαν κατακτήσει, στον έλεγχό τους. Όλα όμως έδειχναν ότι ο πόλεμος είχε χαθεί γι αυτούς και η κατάσταση πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ανατραπεί.

Θέλοντας λοιπόν να καταπνίξουν τα αντάρτικα κινήματα των κατακτημένων λαών και τη δίψα τους για ελευθερία, ώστε να μπορέσουν να στείλουν όσο το δυνατό περισσότερα στρατεύματα στο μέτωπο και παράλληλα να εκδικηθούν τους λαούς που αντιστέκονταν σ’ αυτούς, και στην γερμανική «ανωτερότητα», εφάρμοσαν, και μάλιστα από πολύ νωρίς, τα δείγματα του δικού τους «πολιτισμού».

Το Δεκέμβρη του 1942, το επιτελείο του Χίτλερ, του οποίου προέδρευε ο ίδιος, αποφάσισε να εφαρμόσει ένα νέο κανονισμό κατοχής. Ο κανονισμός αυτός καταργούσε το Διεθνές Πολεμικό Δίκαιο της Γενεύης και τη συνθήκη της Χάγης και παρείχε απόλυτη ασυδοσία στους δήμιους των κατεχόμενων χωρών. Αποφάσισαν να εφαρμόσουν το απάνθρωπο και σατανικό δόγμα της «συλλογικής ευθύνης», δείγμα της ανανδρίας τους και της απανθρωπιάς τους.

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ο άμαχος λαός εξισώνεται με το μάχιμο στρατιώτη. Ο άμαχος που στην «ηθική» όλων των πολέμων θεωρείται ανήμπορος και προστατεύεται, εδώ θεωρείται υπεύθυνος και τιμωρείται. Επομένως, όταν δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το ένοπλο, το μάχιμο κομμάτι του λαού, ξεσπούμε στους αθώους αμάχους και τους ξεκληρίζουμε. Εφαρμόζοντας το δόγμα αυτό, διέπραξαν ως το τέλος του πολέμου, ορισμένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα της παγκόσμιας ιστορίας.

Και οι δήμιοι με τη σειρά τους, λυσσασμένοι από τις συνεχιζόμενες αποτυχίες του στρατού τους στα μέτωπα του πολέμου και από τα πλήγματα των κινημάτων της αντίστασης, όρμησαν με θηριώδη μανία και μίσος κατά του άμαχου πληθυσμού, αφήνοντας πίσω τους ποτάμια αίματος και φοβερά ολοκαυτώματα

Έτσι άρχισαν, όταν πάθαιναν δολιοφθορές ή ζημιές ή έχαναν στρατιώτες, από τους ανθρώπους που αντιστέκονταν στη σκλαβιά και τους πολεμούσαν, να αναζητούν τους ενόχους ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό της περιοχής που δέχτηκαν την επίθεση. Και επειδή σπάνια έβρισκαν τους ενόχους, αφού αυτοί δεν βρίσκονταν εκεί, άρχισαν να εφαρμόζουν αντίποινα και να παίρνουν εκδίκηση σκοτώνοντας και σφάζοντας πολλαπλάσιους αθώους αμάχους, για κάθε στρατιώτη που έχαναν και για κάθε ζημιά που πάθαιναν. Κι όσο τα πράγματα στα μέτωπα του πολέμου χειροτέρευαν γι αυτούς, τόσο πιο πολύ αγρίευαν και επιδίδονταν με περισσότερη μανία και μίσος, σε όλο και περισσότερες σφαγές και ολοκαυτώματα.

Μέσα σ’ αυτή τη γενικότερη κατάσταση, έμελλε στη Δράκεια, το ιστορικό αυτό κεφαλοχώρι του Πηλίου, να ζήσει κι αυτό τη δική του αιματοβαμμένη τραγωδία και να προσθέσει τη δική του σελίδα στο βιβλίο της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας. Το όνομά του γράφτηκε με το αίμα των παιδιών του, στον ατέλειωτο κατάλογο του Εθνικού μας Μαρτυρολογίου. Ενός Μαρτυρολογίου που ξεκινάει μαζί με την ύπαρξη αυτής της Πατρίδας και έχει να κάνει με τις πολυτιμότερες αξίες της ζωής, την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία και την Αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Δεν είχε περάσει ούτε μια βδομάδα από την τρομακτική σφαγή των Καλαβρύτων, όπου ο τύραννος κατακτητής είχε δείξει όλη τη βαρβαρότητα που έκρυβε μέσα του, την κατωτερότητά του και το μίσος που έτρεφε γι αυτόν τον ηρωικό λαό, που αγωνιζόταν όπως μπορούσε για να κερδίσει τη λευτεριά του. Δεν είχε σεβαστεί τίποτε στα Καλάβρυτα. Ούτε τους γέρους, ούτε τις γυναίκες, ούτε τα μικρά παιδιά. Όλοι του έφταιγαν κι όλοι έπρεπε να πεθάνουν. Και τους έσφαξε όλους. Δεν χάρισε τη ζωή ούτε στα μωρά. Σύνολο:   1.104 άμαχοι εκτελεσθέντες.

Ήταν Παρασκευή 17 Δεκέμβρη του 43, όταν φάλαγγα γερμανικών στρατευμάτων με αυτοκίνητα, της οποίας προπορεύονταν μοτοσικλετιστές, ανέβαινε στο Πήλιο, μέσω του δρόμου Βόλου – Ζαγοράς. Στη θέση Αλικόπετρα όμως, έπεσε σε ενέδρα ομάδας ανταρτών, οι οποίοι σκότωσαν ένα μοτοσικλετιστή και τραυμάτισαν δύο.

Η φάλαγγα σταμάτησε στο δρόμο και διαπίστωσε, από τα ίχνη στο φρέσκο χιόνι που έπεφτε, ότι οι αντάρτες διέφυγαν προς τη Δράκεια. Περίμεναν να νυχτώσει και στη συνέχεια, γύρω στις 7.00 το βράδυ, κατέβηκαν στο χωριό, κύκλωσαν την κάτω πλατεία και συνέλαβαν όλους τους άνδρες που βρήκαν μέσα στα δυο καφενεία που λειτουργούσαν. Στη συνέχεια τους συγκέντρωσαν όλους σε ένα καφενείο και έκλεισαν όλες τις πόρτες, εκτός από μία που τη χρησιμοποιούσαν αυτοί για να μπαινοβγαίνουν. Έβαλαν πολυβόλα πάνω στα τραπέζια και μ’ αυτά απειλούσαν τους κατοίκους που είχαν φυλακίσει, ώστε να αποτρέψουν κάθε απόπειρα βίαιης αντίδρασης τους εναντίον τους.

Παρόλο όμως που οι συλληφθέντες , ήταν σχεδόν οι μισοί άντρες του χωριού, ο αριθμός τους δεν έφτανε για να ολοκληρώσουν τέλεια το βάρβαρο και απάνθρωπο έργο τους τα αιμοσταγή στίφη του Χίτλερ. Έτσι ορισμένες ομάδες Γερμανών σκορπίστηκαν στα σπίτια, συνέλαβαν όσους άντρες βρήκαν σ’ αυτά και τους μετέφεραν όλους μαζί στο καφενείο, όπου είχαν και τους άλλους.

Οι έγκλειστοι ζουν το δικό τους δράμα. Ερωτήματα σκληρά για την τύχη τους, τους παραλύουν την ψυχή και το σώμα. Συναισθήματα ανάμεικτα: φόβος αγωνία, αλλά και ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά και το κακό που φαίνεται να έρχεται δε θα φτάσει στο χωριό. Μάταια όμως. Τα μεσάνυχτα, οι Γερμανοί πήραν με τον ασύρματο τη διαταγή, από τη στρατιωτική διοίκηση Λάρισας: Εκτέλεση. Ένας από τους συλληφθέντες κατοίκους, που ήξερε γερμανικά και κατάλαβε τι τους περίμενε, ρώτησε τον αξιωματικό τους γιατί. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι θα τους σκότωναν σε αντίποινα για το θάνατο του Γερμανού μοτοσικλετιστή και τον τραυματισμό των άλλων δύο, από τους αντάρτες, την προηγούμενη μέρα, στην Αλικόπετρα.
Το αίμα των συλληφθέντων κατοίκων πάγωσε. Προσπάθησαν να εξηγήσουν στους Γερμανούς ότι αυτοί ήταν άμαχοι και δεν είχαν καμιά σχέση με τους αντάρτες που τους χτύπησαν. Μάταια όμως. Οι δήμιοι ήταν αποφασισμένοι να τελειώσουν το μακάβριο και απάνθρωπο έγκλημα που ήρθαν να κάνουν. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έρχεται στο προσκήνιο για τους καταδικασμένους. Σκέφτονται να ορμήσουν στους Γερμανούς, να σπάσουν τον κλοιό κι όσοι καταφέρουν να γλιτώσουν. Αλλά τι συνέπειες θα είχε αυτό για το χωριό, τις γυναίκες και τα παιδιά τους; Μήπως τα πράγματα γινόταν χειρότερα και οι Γερμανοί ξεκλήριζαν όλο το χωριό; Και πόσοι θα κατάφερναν να γλιτώσουν όταν αυτοί μόλις 120 άοπλοι άμαχοι, άτομα κάθε ηλικίας και σωματικής ικανότητας, είχαν απέναντί τους 200-250 πάνοπλους, έμπειρους και πωρωμένους με τα ιδεώδη του φασισμού και της απανθρωπιάς δήμιους;

Αποφάσισαν λοιπόν να μην κάνουν καμιά απόπειρα και να περιμένουν καρτερικά να ξημερώσει και να πεθάνουν. Όμως το ξημέρωμα αυτό αργούσε βασανιστικά να έρθει. Σκέφτονταν τα σπίτια, τις γυναίκες, τα παιδιά τους, όλους όσους αγαπούσαν και τους αγαπούσαν και δε θα ξανάβλεπαν. Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη νύχτα της ζωής τους, αλλά και η τελευταία. Σκέφτονταν το θάνατο και σιγά-σιγά συμβιβάζονταν μ’ αυτόν. Έγιναν  ήρωες χωρίς να προλάβουν να το συνειδητοποιήσουν και περίμεναν βασανιστικά να ξημερώσει. Έκλαιγαν και προσεύχονταν στο Θεό. Παρακαλούσαν να ξημερώσει και να λυτρωθούν απ’ το μαρτύριό τους.

Και το ξημέρωμα ήρθε κάποτε. Οι Γερμανοί δείχνοντας κάποιο ίχνος ανθρωπιάς ίσως, αλλά μάλλον γιατί είχαν «συμπληρώσει» το αριθμό των ανθρώπων που ήθελαν να δολοφονήσουν, λες και οι ανθρώπινες ζωές μετριούνται με λογιστικούς τύπους και αριθμητικές πράξεις, άφησαν ελεύθερα τα μικρά παιδιά να φύγουν. Και τότε άρχισαν το μακάβριο έργο τους. Πηγαίνοντας τους συλληφθέντες πέντε-πέντε στο ρέμα που βρισκόταν δίπλα από το καφενείο, τους εκτελούσαν, πυροβολώντας τους από πίσω, με τα πολυβόλα που είχαν στήσει για το σκοπό αυτό. Ακολουθούσε και η «χαριστική» βολή, μια σφαίρα στο κεφάλι, από τον επικεφαλής αξιωματικό, γιατί «φοβόταν» μην τους ξεγελάσει κανένας και γλιτώσει και δεν συμπληρωθεί ακριβώς ο αριθμός των αθώων που θα έλεγαν στους ανωτέρους τους πως έσφαξαν, υπηρετώντας τα φασιστικά «ιδεώδη» του λαού τους και εφαρμόζοντας την εκδοχή του δικού τους «πολιτισμού». Εντούτοις όμως και παρά την προσπάθειά τους να μη γλιτώσει κανένας, έξι άνθρωποι κατόρθωσαν να τους ξεγελάσουν και να σωθούν, αν και τραυματισμένοι οι περισσότεροι.

Με τον τρόπο αυτό, δολοφόνησαν από τις 7.00 ως τις 10.00 το πρωί του Σαββάτου 18 Δεκεμβρίου 1943, 118 αθώους. Ανθρώπους, οποίοι αυτόματα μετατράπηκαν σε ήρωες και σαν ήρωες έμειναν και θα μείνουν στη μνήμη όλων των ανθρώπων, που πέρασαν και θα περάσουν στο μέλλον από τούτο εδώ το ματοβαμένο τόπο, που λέγεται Ελλάδα και έχει γράψει λαμπρές σελίδες ένδοξης ιστορίας και αγώνων για την ελευθερία του ανθρώπου, στο πέρασμα των αιώνων.

Μόλις οι Γερμανοί τελείωσαν το μακάβριο έργο τους, μόλις η ματοβαμένη ψυχή και τα μάτια τους χόρτασαν αίμα αθώων, αφού το νερό στο ποτάμι έγινε κόκκινο, το ίδιο και η θάλασσα που κατέληγε το ποτάμι αυτό, αποφάσισαν να φύγουν απ’ το χωριό. Και σα να μην τους έφτανε η καταστροφή και η συμφορά που σκόρπισαν, θέλοντας να δείξουν τη δύναμη που ακόμα είχαν, τη μικροψυχία και τη βαρβαρότητά τους, ανέβηκαν ξανά στην Αλικόπετρα κι άφησαν εκεί ένα απόσπασμα, το οποίο άρχισε να ρίχνει με πολυβόλα πάνω στο σωρό των πτωμάτων, έτσι ώστε να μην τολμούν να πλησιάσουν εκεί οι γυναίκες και οι μανάδες των δολοφονημένων, που δειλά-δειλά άρχισαν να βγαίνουν από τα σπίτια τους και να ψάχνουν τους δικούς τους ,μη γνωρίζοντας ακόμα το μέγεθος της καταστροφής, και της συμφοράς που είχε επιτελεσθεί από τα βάρβαρα στίφη του Γ΄ Ραϊχ και του Χίτλερ.

Η αναγνώριση των πτωμάτων, έγινε μετά την άφιξη κλιμακίου του Ερυθρού Σταυρού από το Βόλο, το οποίο ήρθε με λευκή σημαία και η ταφή έγινε σε ομαδικό τάφο. Το δράμα του ηρωικού χωριού, που μόλις άρχισε, θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια. Το χωριό, μετά τη σφαγή διαλύεται και ερημώνει. Οι περισσότερες οικογένειες των θυμάτων μετακομίζουν στο Βόλο, στην Αγριά και όπου αλλού είχαν κάποιους συγγενείς. Η οικονομία του χωριού αποσαρθρώνεται. Η επιστροφή στο χωριό, αρχίζει σιγά-σιγά από το Πάσχα του ’44 και μετά.
Η ζωή όμως, γίνεται πολύ πιο δύσκολη από πριν. Τα περβόλια του χωριού, χρειάζονται γερά, αντρικά χέρια, που τώρα πια δεν υπάρχουν, για να καρπίσουν. Κι εδώ έρχεται να καλύψει, όσο μπορεί καλύτερα, το μεγάλο αυτό κενό η Δρακιώτισσα μάνα ,η σύζυγος, η αδελφή. Πρέπει να σηκώσει κι αυτή το σταυρό του δικού της μαρτυρίου. Πρέπει να παλέψει μόνη της όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής από δω και πέρα. Πρέπει να γίνει ταυτόχρονα άντρας και γυναίκα, πατέρας και μητέρα, να παλέψει μόνη της να κρατήσει όρθιο ότι είχε απομείνει και να μεγαλώσει τα ορφανά της, να δουλέψει στα περβόλια, να παρηγορήσει, να δώσει κουράγιο. Μεγάλη τιμή αξίζει να δώσουμε και σ’ αυτή τη μαυροφορεμένη παρουσία που με τον αγώνα της συνέβαλε καθοριστικά, ώστε το χωριό να συνεχίσει να ζει.

Μετά την απελευθέρωση, στο χώρο της εκτέλεσης ανεγέρθηκε μνημείο, το Ηρώο, όπου τοποθετήθηκαν τα οστά των εκτελεσθέντων. Στην πλάκα του μνημείου χαράχτηκαν τα ονόματα όλων των αδικοχαμένων ηρώων της Δράκειας. Τη μέρα αυτή, κάθε χρόνο τελείται μνημόσυνο στη μνήμη των αδίκως σφαγιασθέντων.

πηγη: http://www.e-volos.gr/

18 Δεκεμβρίου: Ημέρα της Αραβικής Γλώσσας

Η Ημέρα της Αραβικής Γλώσσας (UN Arabic Language Day) καθιερώθηκε με απόφαση της ΟΥΝΕΣΚΟ το 2010 και γιορτάζεται έκτοτε κάθε χρόνο στις 18 Δεκεμβρίου, για να τιμηθεί η αραβική γλώσσα, μία από τις έξι επίσημες γλώσσες του ΟΗΕ.

Η 18η Δεκεμβρίου επελέγη ως Ημέρα της Αραβικής Γλώσσας, επειδή την ημερομηνία αυτή του 1973 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε ότι η Αραβική θα είναι μία από τις επίσημες γλώσσες του διεθνούς οργανισμού.


ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

18 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη


Ύστερα από σχετική απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, η 18η Δεκεμβρίου έχει ανακηρυχθεί ως Παγκόσμια ημέρα του μετανάστη, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η εκστρατεία του ΟΗΕ για την προστασία του παγκόσμιου μετανάστη. Η καθιέρωσή της έχει ως στόχο να υπενθυμίζει στην ανθρωπότητα τα εκατομμύρια ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου και πιο ασφαλούς μέλλοντος.

Η απόφαση αυτή υιοθετήθηκε το 1990 από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ η «Διεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους».

Σήμερα, περισσότεροι από 200 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε χώρα άλλη από αυτή που γεννήθηκαν, ενώ όλες οι προβλέψεις συμφωνούν ότι οι μεταναστευτικές ροές ολοένα και θα αυξάνονται.