Το έθιμο του μπακαλιάρου

Ως έθιμο για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου καθιερώθηκε και ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές, του Ευαγγελισμού και την Κυριακή των Βαΐων.

Η απορία παραμένει... πώς μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τόσες ακτές και φυσικά άφθονη πρόσβαση σε φρέσκο ψάρι κατέληξε να κάνει “πιάτο ημέρας” στην επέτειο της επανάστασης ένα παστό ψάρι που δεν συναντάμε παρά στα νερά του Ατλαντικού;

Η ιστορία του παστού μπακαλιάρου πρέπει να αναζητηθεί πίσω στην εποχή των Βίκινγκς. Οι σκληροτράχηλοι της Βόρειας Ευρώπης χρειάζονταν ένα τρόφιμο που να αντέχει στα πολύμηνα ταξίδια τους. Κάπως έτσι, προέκυψε το παστό, άφθονο εκείνη την εποχή, ψάρι του μπακαλιάρου. Φυσικά, η τεχνική του παστού ψαριού απαντάται σε όλη τη Μεσόγειο, ακόμη και στους λαούς της Καραϊβικής. Οι Ιταλοί τον αποκαλούν baccala, οι Ισπανοί baccalao και οι Πορτογάλοι – που διατείνονται πως μπορούν να τον μαγειρέψουν με 1000 και 1 τρόπους – bacalhau.

Το φτηνό ψάρι, έγινε το αγαπημένο των φτωχών οικογενειών στην Ελλάδα, ιδιαίτερα εκείνων που ζούσαν στην ηπειρωτική ενδοχώρα, όπου δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση σε φρέσκο ψάρι. Άλλες μαρτυρίες αναφέρουν πως συχνά το παστό ψάρι του Ατλαντικού ανταλλασσόταν από Βρετανούς ψαράδες, με ελληνική σταφίδα, με τους Έλληνες ναυτικούς να φέρνουν τη συνήθειά του στη χώρα μας. Για αιώνες άλλωστε, ο μπακαλιάρος ήταν άφθονος στην αγορά, τόσο που αποτελούσε και το φαγητό των σκλάβων στα μεγάλα ταξίδια τους από την Αφρική στην Αμερική.

Σήμερα η υπεραλίευση έχει αλλάξει κάπως το τοπίο και οι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση, ειδικά στις “σαρωτικές” τράτες είναι συνεχείς.