Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

19 Νοεμβρίου 1988: πεθαίνει η Χριστίνα Ωνάση, κόρη του δισεκατομμυριούχου Αριστοτέλη Ωνάση


Η Χριστίνα Ωνάση (11 Δεκεμβρίου 1950 - 19 Νοεμβρίου 1988) ήταν Ελληνίδα μεγαλοεπιχειρηματίας, κόρη και μοναδική κληρονόμος του Αριστοτέλη Ωνάση.

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ήταν κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση, διάσημου επιχειρηματία και της Τίνας Λιβανού. Αν και μεγάλωσε μέσα στη χλιδή, τα παιδικά της χρόνια σημαδεύτηκαν από τον χωρισμό των γονιών της. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του πατέρα της και γρήγορα αφοσιώθηκε σε αυτές.

Μόλις στα 20 της χρόνια παντρεύτηκε τον κατα 27 χρόνια μεγαλύτερό της κτηματομεσίτη Μ. Τζ. Μπόλκερ, με τον οποίο χώρισε εννέα μήνες αργότερα. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τον εφοπλιστή και τραπεζίτη Αλέξανδρο Ανδρεάδη, γόνο γνωστής ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας και εγγονό του Αλέξανδρου Κορυζή και σε τρίτο τον Ρώσο Σεργκέϊ Καούζοφ, ο οποίος έφερε ένα τεχνητό (γυάλινο) μάτι. Ο τελευταίος γάμος της ήταν με τον Τιερί Ρουσσέλ, διάσημο πλέι-μπόυ της εποχής, με τον οποίο απέκτησε την Αθηνά Ωνάση. Με τον Τιερί χώρισαν λίγο αργότερα. Τα τελευταία χρόνια, ενώ ετοιμαζόταν να τελέσει γάμο με τον Γιώργο - Χόρχε Τσολμεκτόγλου, πρόεδρο της ελληνικής παροικίας της Αργεντινής, επήλθε αιφνίδια ο θάνατός της, πριν προλάβει αυτός να πραγματοποιηθεί.

Απεβίωσε το 1988 στην Αργεντινή από έμφραγμα, όπως δηλώθηκε επίσημα, λόγω της πολύχρονης κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και ενταφιάστηκε στην ιδιόκτητη νήσο της οικογένειάς της, στο Σκορπιό. Σύμφωνα με τη διαθήκη της όριζε, μετά τον θάνατό της, πενταμελές συμβούλιο για τη διαχείριση της περιουσίας της, η οποία και θα μεταβιβαζόταν στην κόρη της Αθηνά, μετά την ενηλικίωσή της.

19 Νοεμβρίου 1906: Ο Οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα Παύλος Κύρου από το Ζέλοβο (Ανταρτικό), μάχεται με υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις και πέφτει στα Όστιμα (Τρίγωνο), της περιοχής των Κορεστίων.


Ο Παύλος Κύρου τελείωσε το Ελληνικό δημοτικό σχολείο του Αντάρτικου με δάσκαλους τους Ανταρτικιώτες Νικόλαο Σιδέρη και Συμεών Σίμου. Ήταν εγγονός του ξακουστού κλεφταρματολού Ναούμ Κύρου. Από μικρός ακολούθησε τον κλεφταρματολό καπετάν Ναούμ από την Ιεροπηγή Καστοριάς και γνώρισε καλά την περιοχή των Κορεστίων. Το 1881 συμμετείχε στην απαγωγή του Τούρκου καϊμακάμη (έπαρχου) στη Φλώρινα μαζί με τον καπετάν Ναούμ και τον Γεώργιο Δούκα (καπετάν Νταβέλη) από τη Γαλατινή. Το διάστημα 1881-1897 βρέθηκε στην Αθήνα, όπου γνωρίστηκε με Μακεδόνες πολιτικούς, όπως ο Στέφανος Δραγούμης. Κατόπιν επέστρεψε στη Μακεδονία και συνέχισε την αντάρτικη δράση. Συνεργάστηκε με τον Κώττα Χρήστου και με τους Βούλγαρους που προετοίμαζαν την εξέγερση του Ίλιντεν και προέτρεπαν σε ξεσηκωμό όλους τους χριστιανούς με το σύνθημα "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες". Διαπίστωσε από πολύ νωρίς τις πραγματικές προθέσεις των Βουλγάρων και αφού διαχώρισε τη θέση του, συνεργάστηκε με το μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη στην οργάνωση και συντονισμό των εθελοντών αξιωματικών που κατεύθαναν στην περιοχή από το ελεύθερο Ελληνικό κράτος μετά το 1904. Συνεργάστηκε με τον Παύλο Μελά στις τελευταίες του επιχειρήσεις.

Μετά τη σύλληψη του καπετάν Κώττα (1905), κατέφυγε στην Αθήνα προκειμένου να συγκεντρώσει οπλίτες για τη δημιουργία ένοπλου σώματος. Η προσπάθειά του δεν απέδωσε καρπούς και επέστρεψε στη Μακεδονία. Συνεργάστηκε με πολλούς αξιωματικούς που έδρασαν στην περιοχή, όπως ο Ιωάννης Καραβίτης, ο Γεώργιος Τσόντος, ο Εμμανουήλ Σκουντρής, ο Νικόλαος Καλομενόπουλος και ο Γεώργιος Κατεχάκης. Οργάνωσε δικό του σώμα που έδρασε στην περιοχή Πρεσπών. Μετά την πανωλεθρία (100 νεκροί και 20 αιχμάλωτοι) των ενωμένων Ελληνικών σωμάτων στις 25 Νοεμβρίου του 1905, υπό τον ανθυπίλαρχο Βασίλειο Πανουσόπουλο από τον Οθωμανικό στρατό, στους Ψαράδες Φλώρινας στη Μεγάλη Πρέσπα, ο Παύλος Κύρου διέφυγε εκ νέου στην Αθήνα. Επανέκαμψε λίγο αργότερα και συγκροτώντας δικό του σώμα, συνέχισε την ένοπλη δράση στην περιοχή.

Στις 19 Νοεμβρίου του 1906 στο Τρίγωνο Φλώρινας, έπεσε σε ενέδρα Οθωμανικού αποσπάσματος. Ακολούθησε συμπλοκή στην πλατεία του χωριού. Στη διάρκεια της συμπλοκής πυροβολήθηκε από ντόπιο Βουλγαρίζοντα κοντά στη βρύση της πλατείας, όπου και εξέπνευσε.

Γιος του ήταν ο επίσης οπλαρχηγός Λάζαρος Κύρου που συνέχισε τη δράση του στην περιοχή.

Ο Παύλος Κύρου υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Μακεδονομάχους οπλαρχηγούς της περιοχής Φλώρινας - Καστοριάς, συνεχίζοντας τη δράση των παλαιότερων κλεφταρματολών, όπως οΒασίλειος Ζούρκας και ο Ναούμ Κωνσταντινίδης. Ακούραστος και αποτελεσματικός υπήρξε σημαντικός ηγέτης των Ελλήνων της περιοχής και η δράση του επέδρασε θετικά στην επιτυχία των αξιωματικών που συνέδραμαν από την ελεύθερη Ελλάδα. Υπήρξε ιδιαίτερα εχθρικός προς τα Βουλγαρικά συμφέροντα. Κατηγορήθηκε μαζί με τον Γερμανό Καραβαγγέλη για την προδοσία του παλαιού συντρόφου του Κώττα Χρήστου, καθώς ο τελευταίος φημολογούνταν ότι βρίσκονταν σε διερευνητικές συζητήσεις με τη Βουλγαρική πλευρά για ενδεχόμενη συνεργασία εναντίον των Οθωμανικών αρχών.

19 Νοεμβρίου 1906: Ο οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα Δημήτριος Νταλίπης, σε μάχη με υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις, σκοτώθηκε μαζί με τους άντρες της ομάδας του κοντά στο χωριό Ζέλοβο (Ανταρτικό)


Ο Δημήτριος Νταλίπης γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο Γάβρο Καστοριάς από οικογένεια κτηνοτρόφων. Το πραγματικό επίθετο της οικογενείας ήταν Κωνσταντινίδης Κεχαγιάς. Αποτέλεσε έναν από τους ισχυρότερους οπλαρχηγούς στα Κορέστια που αγωνίστηκαν για την υποστήριξη της Ελληνικής πλευράς. Αρχικά πήρε μέρος το 1903 στην εξέγερση του Ίλιντεν. Στη συνέχεια όμως διαχώρησε τη θέση του από την ΕΜΕΟ, όταν αυτή στράφηκε εναντίον των Ελληνικών συμφερόντων. Συνεργάστηκε τότε, με τον Κώττα Χρήστου. Στη συνέχεια συμμετείχε στον αγώνα στο πλευρό του Παύλου Μελά. Μετά το θάνατο του τελευταίου το 1904, συνεργάστηκε διαδοχικά με τους Γεώργιο Κατεχάκη (Ρούβα), Ευθύμιο Καούδη και Ιωάννη Καραβίτη. Έλαβε μέρος στη μάχη του Ζελόβου (Αντάρτικο) με τους Παύλο Κύρου και Γ. Κατεχάκη, το 1905. Το Νοέμβριο του 1905, συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Τσόντο (Βάρδα). Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με τον Οθωμανικό στρατό στο Ζέλοβο (Αντάρτικο) Φλώρινας στη θέση Ασβού Ράχη, στις 19 Νοεμρίου του 1906.

19 Νοεμβρίου 1950: Ενταφιάζεται στην Αθήνα, ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟ Μίμης Πιερράκος, που είχε σκοτωθεί πριν από δέκα χρόνια, κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.


Ο Δημήτρης Πιερράκος ήταν συμπαίκτης του Άγγελου Μεσσάρη και των άλλων μεγάλων ποδοσφαιριστών που κέρδισαν το μοναδικό προπολεμικό πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 1930. Έπαιζε έξω αριστερά. Είχε γεννηθεί στο Γύθειο, το 1909. αλλά από μικρός ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα (1912). Ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην Ένωση Αμπελοκήπων για να τον εντοπίσουν οι υπεύθυνοι των «πρασίνων» και να τον πάρουν στην ομάδα τους το 1926 όταν ήταν 17 χρόνων. Έπαιξε σε ένα ματς με το Γουδί, αλλά η καθιέρωση άργησε δύο χρόνια, όταν ο Μιχάλης Παπαδόπουλος ολοκλήρωσε τη δική του καριέρα. Έπαιξε 4 φορές στην εθνική ομάδα (1931-33) και σημείωσε ένα γκολ στη Λεωφόρο κόντρα στη Γιουγκοσλαβία.
Δυνατός με θεαματικές ενέργειες δεν άργησε να αποκτήσει φίλους στην ομάδα. Ενώ όμως στο γήπεδο έλαμπε το άστρο του στη προσωπική του ζωή βίωσε δύο τραγωδίες. Ο αδελφός τουΤάκης ήταν αεροπόρος. Σκοτώθηκε δοκιμάζοντας ένα αεροπλάνο «Μπρέγκε 14».Το αεροπλάνο υψώθηκε εκατό μέτρα, αλλά τα πηδάλιά του δεν λειτούργησαν. Λίγο αργότερα, από το μαράζι, πέθανε κι ο πατέρας του. Η μάννα τους έπρεπε τώρα να προσέχει τον Στέφανο που πήγε κι αυτός στην αεροπορία, τον Μίμη, τον Γιάννη και τη Μαρία.
Η 28η Οκτωβρίου 1940 βρήκε τον «Μπρακ» να τρέχει στο στρατολογικό γραφείο για να καταταχτεί. Εκεί του είπαν ότι μπορούσε να μείνει στα μετόπισθεν επειδή ήταν περασμένης κλάσης, αλλά και γνωστός. Με λίγη καλή θέληση και κάποιο μέσο θα βρισκόταν η άκρη. Το μέσον υπήρχε, ο αδελφός του, αλλά δεν το συζήτησε. Πήγε στο μέτωπο ως ασυρματιστής.
Επειδή ήταν καλογυμνασμένος έπαιρνε τον ασύρματο στη πλάτη και προχωρούσε όπως όλος ο στρατός. Στις 18 Νοεμβρίου, το πρωί, έπιασε ένα Ιταλό αεροπόρο που είχε πέσει με το αλεξίπτωτό του, αιχμάλωτο και πήρε τα σχετικά «μπράβο» από τους ανωτέρους του. Τη μέρα εκείνη η μονάδα του Πιερράκου βρισκόταν στο χωριό Διποταμιά. Εκεί κάποια στιγμή άρχισε το Ιταλικό πυροβολικό τις βολές. Όλοι έτρεξαν να κρυφτούν. Ο Πιερράκος όμως συνέχισε να γράφει το γράμμα στον αδελφό του. Κι εκεί τον βρήκε ένα θραύσμα οβίδας που τον σκότωσε!
Το τελευταίο γράμμα του έδειχνε και τον χαρακτήρα του. Αγνό και γεμάτο αγάπη για όλους:
18-11-1940
Αγαπητέ μου αδελφέ Στέφανε,
Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά.
Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη σύστασίς μου, η οποία σήμερα άλλαξε, μην ανησυχείτε όμως διότι και με την παληά θα το λάβω.
Τώρα η σύστασίς μου είναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού , 2α Μοίρα διοικήσεως Τ.Τ 212
Μη ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και για κονιάκ.
Σήμερα, όπως και κάθε μέρα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα . Έγινε αερομαχία. Τους ρίξαμε τρία. Το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό.
Από το ένα αεροπλάνο γλύτωσαν τρεις με αλεξίπτωτο. Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου ο Σίμισεκ σίγουρα θα με έβαζε στην εθνική για τα 5.000μ. Τον έφερα στο Διοικητή. Επήρα το αλεξίπτωτο το οποίο είχε σχισθή από ένα δένδρο και το μοιράσαμε στους άνδρες για μαντηλάκια. Έχω φυλάξει για τη Μαρία. Έπειτα από τα σχετικά συγχαρητήρια κάθησα να σας γράψω με ένα φόβο μήπως αυτά που γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αυτό περιορίζομαι και δεν σας γράφω νέα του Μετώπου παρά μόνο πως πάμε Υπερ-Υπέροχα.
Αν δεν είχα έλλειψι νέων σας θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε εξοχή. Αυτό όμως με κάνει να ανησυχώ και να περιμένω με αγωνία γράμμα σας που να μου λες πως η Μαμά, η Μαρία κι ο Γιάννης είναι τελείως καλά,
Φίλησέ μου τη Μαμά και τη Μαρία, πολλές φορές καθώς και τον Γιάννη, κι εγώ φιλώ εσένα, αδελφές μου Στέφανε.
ΜΙΜΗΣ
Μαμακούλα μου γειά σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί.
ΜΙΜΗΣ
Μαρία μου σε φιλώ και σε παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι. Γράψε στη Νίκη, αν σου είνε εύκολο, όχι όμως καλλιγραφικά.
ΜΙΜΗΣ
Ο αδελφός του κράτησε μυστικό τον θάνατό του από την μάννα τους που πέθανε κι αυτή λίγο αργότερα. Το γράμμα που την ενημέρωσε για το θάνατο του Μίμη το κράτησε αυτός. Της είπε απλά ότι ήταν αγνοούμενος. Διαβάστε το γράμμα που δεν διάβασε ποτέ η μάνα του Πιερράκου:
Σ’ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Β΄ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ
Αρ.Πρωτ. 858
Προς Κυρίαν Πιερράκου
Αθήνα
Κυρία,
Το Σύνταγμα με μεγάλην θλίψην λαμβάνει την τιμήν να σας αναγγείλει ότι ο προσφιλής υιός σας δεν ζη πλέον.
Φονικόν βλήμα ανάνδρου εχθρού απεστέρησε την οικογένειάν του, το Σύνταγμα, την Πατρίδα, προσφιλούς και πολυτίμου τέκνου.
Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα, η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωϊσμός του εκλιπόντος υιού σας.
Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.
Ο Πανάγαθος Θεός ας απαλύνη την καρδίαν δεινώς τρωθείσης μητρός, αδελφών και συγγενών και ας ελαφρύνει την γην ήτις τον εδέχθη εις μνήνην αιωνίαν.
Εν ΤΤ 212 τη 16η Δεκεμβρίου 1940
Ο Διοικητής του Συντάγματος
Ο Στέφανος Πιερράκος λόγω της στρατιωτικής του ιδιότητας είχε ενημερωθεί νωρίτερα για τις συνθήκες θανάτου του αδελφού του με το παρακάτω γράμμα:
Εν ΤΤ 212 11-12-1940
Η Σ2 Μοίρα Β.Πυροβολικού
-Περί συνθηκών θανάτου ασυρματιστού Πιερράκου Δημ.
Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω ότι ο ασυρματιστής Πιερράκος Δημ, εφονεύθη υπό βομβαρδισμού εχθρικής αεροπορίας, υπό τας κάτωθι συνθήκας:
Ο Σταθμός Ασυρμάτου ευρίσκετο προσωρινώς εγκατεστημένος εντός οικίας του χωρίου Διποταμιά. Την προηγούμενην ημέραν του θανάτου του ο Σταθμάρχης διετάχθη να μεταφέρη τον Σταθμόν εις χώρον όπισθεν της Πυροβολαρχίας Λοχ.Τσαταλού, αλλά ούτος δεν εξετέλεσε την διαταγήν και εκράτησε τον Σταθμόν εις Διποταμιάν μέχρις ώρας 11ης π.μ της άλλης ημέρας ότε διετάχθη συναγερμός.
Την στιγμήν εκείνην ο Πιερράκος έγραφε επιστολήν εις την μητέρα του και παρά τας ρητάς διαταγάς της Μοίρας περί αποκρύψεως πάντων εις καταφύγια, ούτος παρέμεινεν γράφων. Πέριξ του χώρου αυτού έπεσαν πέντε βόμβαι.
Όταν μετά το πέρας του συναγερμού οι άλλοι ασυρματισταί εξήλθον του καταφυγίου, εύρον τον Πιερράκον νεκρόν κτυπηθέντα εις την κεφαλήν από θραύσματα οβίδος

Η αναζήτηση των οστών
Ο Πιερράκος όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες στρατιώτες θάφτηκε στην Αλβανία. Το θέμα απασχολεί ακόμα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που θέλει να ικανοποιήσει το αίτημα των συγγενών των νεκρών και να φέρει τα οστά τους στην Ελλάδα. Ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να βρει τα οστά του αδελφού του και τον τόπο που είχαν ταφεί. Αρωγός του στη προσπάθεια αυτή ήταν ο άνθρωπος που τον έθαψε και προερχόταν από τον χώρο του αθλητισμού κι αυτός. Ήταν ο έφεδρος λοχίας, τότε, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος που είχε διατελέσει προπολεμικά σύμβουλος στον Άρη. Αυτός υπέδειξε τον τόπο, αλλά κι ένα Έλληνα βορειοηπειρώτη που είχε βοηθήσει στη ταφή. Ήταν ένα 15χρονο παιδί, από το χωριό που λεγόταν Ιωσήφ. Το 1950 λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να πάει στην Αλβανία και να βρει Ιωσήφ που είχε γίνει στο μεταξύ άνδρας. Εκεί βρήκαν τον τάφο του «Μπάρακ». Αναγνώρισε το κρανίο του αφού λίγο πριν τον πόλεμο είχε βγάλει κάποια δόντια της κάτω σιαγώνας και μετέφερε τα οστά του στην Ελλάδα. Στις 19 Νοεμβρίου 1950 τα οστά τυλίχτηκαν με τη σημαία του Παναθηναϊκού και θάφτηκαν στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

19 Νοεμβρίου 1959: γεννιέται ο τραγουδοποιός Νίκος Ζούδιαρης.


Ο Νίκος Ζούδιαρης γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1959 στην Αθήνα (Νέα Λιόσια). Σπούδασε μουσική (θεωρία & κιθάρα) και οικονομικά στο ΚΑΤΕΕ Αθήνας. Ξεκίνησε τη δισκογραφική του παρουσία με τον δίσκο “Στην αγορά του κόσμου” με τραγούδια δικά του και ερμηνευτή τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Στη συνέχεια με τον δίσκο «Όπως μυστικά και ήσυχα» που έγινε πάλι σε συνεργασία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη έκανε την μεγάλη έκπληξη και κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις αναδεικνύοντας τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ως έναν από τους πολλά υποσχόμενους ερμηνευτές. Είναι ένας από τους πιο ευαισθητοποιημένους καλλιτέχνες και συνθέτες ο οποίος μέσα από τα τραγούδια του δίνει κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά μηνύματα, σημαδεύοντας την εποχή μας και σκιαγραφόντας τις ανάγκες της κοινωνίας. Έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες όπως η Τάνια Τσανακλίδου, ο Νίκος Κουρουπάκης, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ο Απόστολος Ρίζος κ.α. Η Τελευταία του δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2010 κι έχει τίτλο "Ποτά πορείας". Άλλες προσωπικές του δουλειές: «Στην αγορά του κόσμου», «Όπως μυστικά και ήσυχα», «Ένας κύκνος κλαίει», "Poster", «Νερό και αλάτι» και «Αφήλιο», "Για ποιο ταξίδι μου μιλάς". Επίσης έχει συμμετάσχει και έχει γράψει τραγούδια και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών.

19 Νοεμβρίου 1949: γεννιέται ο σκηνοθέτης Πάνος Κοκκινόπουλος.


Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Νοεμβρίου του 1949. Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή I.F.C. στο Παρίσι (Paris VIII). Υπήρξε κριτικός κινηματογράφου για το περιοδικό "Σύγχρονο σινεμά" και για την καθημερινή αθηναϊκή εφημερίδα "Αυγή". Από το 1974 έχει κάνει περισσότερα από εκατό ντοκιμαντέρ για την ελληνική τηλεόραση. Ακόμη έχει κάνει δύο τηλεταινίες για το Υπουργείο Πολιτισμού.
  • Ο 3ος νόμος 
  • Μαύρα μεσάνυχτα 
  • 10η εντολή 
  • Κόκκινος κύκλος 
  • Τα σημάδια της νύχτας 
  • Η Μανιάτισσα 
  • Μέρες του '36 
  • Μονόγραμμα

19 Νοεμβρίου 1942: γεννιέται ο Αμερικανός σχεδιαστής μόδας Κάλβιν Κλάιν.


Γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1942, o Calvin Klein κατάφερε να συνδέσει τον αμερικανικό casual μινιμαλισμό με την σειρά του από jeans. Έγινε όμως και από τους πρώτους σύγχρονους σχεδιαστές που ανέβασαν στις γυναικείες πασαρέλες ανδρόγυνα ρούχα γραφείου. Έφερε την αναγέννηση στο ανδρικό εσώρουχο στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με τα μποξεράκια του, γνωστά και ως Calvins, ενώ οι αμφιλεγόμενες διαφημίσεις του, με απλό background και φυσικό μακιγιάζ δίνουν την έμφαση στα ρούχα και στις σέξι πόζες των νεαρών μοντέλων. Γνωστότερη προκλητική διαφήμιση αυτή στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με την τότε 15χρονη Brooke Shields να δηλώνει «nothing comes between me and my Calvins». Το 1993 ψηφίστηκε ο καλύτερος σχεδιαστής γυναικείων και αντρικών ρούχων. Από το 2004, την γυναικεία σειρά έχει αναλάβει με μεγάλη επιτυχία ο Βραζιλιάνος σχεδιαστής Francisco Costa (φωτογραφία), o οποίος έχει διακριθεί 2 φορές (2006 και 2008) με το βραβείο του καλύτερου σχεδιαστή από την Ένωση Αμερικανών Σχεδιαστών (CFDA).

19 Νοεμβρίου 1933: γεννιέται ο Αμερικανός δημοσιογράφος Λάρι Κινγκ.


Την Πρωτομαγιά του 1957 όταν άρχισε να εργάζεται ως ντισκ τζόκεϊ στον ραδιοφωνικό σταθμό WΑΗR του Μαϊάμι Μπιτς, το πρώτο πράγμα που είδε μέσα στο στούντιο ήταν μια τεράστια ταμπέλα με την οδηγία: «Οταν δεν είστε σίγουροι, μην το κάνετε». Εκείνος, λέει, δεν το ακολούθησε. Γι΄ αυτό και λίγο αργότερα έκανε μια ερώτηση που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Σε συνέντευξη με έναν καθολικό ιερέα, το αθώο εβραιόπουλο από το Μπρούκλιν ρώτησε τον άγαμο παπά πόσα παιδιά έχει. «Το βλέμμα του είναι κάτι που ακόμα με βασανίζει στους εφιάλτες μου», λέει ο Κινγκ γελώντας. Το αφεντικό του ενέκρινε τη σχεδόν παιδική αφέλεια των ερωτήσεών του και τον προέτρεψε να συνεχίσει. «Οποιος πέρναγε από το στούντιο, του ζητούσε συνέντευξη», θυμάται ένας φίλος της εποχής εκείνης. «Ακόμα και από τον σερβιτόρο που έφερνε τους καφέδες...». Το ψώνιο το είχε από μικρός. Σε ηλικία 10 και 11 ετών, όταν όλα τα αγοράκια φαντάζονταν ότι διέπρεπαν στο μπέιζμπολ, εκείνος μιμούνταν τους διάσημους σπορτκάστερ της εποχής. Γιος ενός αυστριακού εστιάτορα και μιας ρωσίδας μοδίστρας- και οι δύο Εβραίοι- ο Λάρι γεννήθηκε με το επίθετο Ζάιγκερ, το οποίο εγκατέλειψε όμως γύρω στα 22 επειδή «με αυτό δεν μπορούσες να κάνεις καριέρα στη δημοσιογραφία». Λίγο αργότερα ο διάσημος κωμικός Τζάκι Γκλίσον θα πάει για γυρίσματα στο Μαϊάμι, ο Λάρι Κινγκ θα τον καλέσει για συνέντευξη, εκείνος θα τον συμπαθήσει και θα του γνωρίσει διάσημους φίλους του. Η επόμενη συνέντευξη θα είναι με έναν από αυτούς, ονόματι Φρανκ Σινάτρα. Ενα νέο αστέρι της δημοσιογραφίας έχει ήδη γεννηθεί. Το ραδιόφωνο θα συνεχιστεί επί χρόνια και το 1985 θα έρθει η τηλεόραση και το CΝΝ. Αγαπημένα του θέματα- και δεν το κρύβει- οι θεωρίες συνωμοσίας, τα UFΟ, τα παραψυχολογικά φαινόμενα και το κυνήγι φαντασμάτων. Ενδιάμεσα πρόλαβε να φιλήσει στο στόμα τον Μάρλον Μπράντο, να συζητήσει για καρδιακά προβλήματα με τον Μπιλ Κλίντον, να φιλοξενήσει την Οπρα Γουίνφρι, η οποία επέλεξε τη δική του εκπομπή και όχι τη δική της για να εκφράσει την υποστήριξή της στον Μπαράκ Ομπάμα- χαρίζοντάς του, σύμφωνα με υπολογισμούς, περισσότερες από ένα εκατομμύριο ψήφους- και να ρωτήσει ηγέτες από όλο τον κόσμο πώς περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους.

Ξεχάστε τις μεγαλοστομίες για τη σοβαρότητα της δημοσιογραφίας. Ο απλοϊκός μέσος Αμερικανός καθρεφτίζεται στο πρόσωπο και στις τιράντες του Λάρι που λέει απενοχοποιημένος: «Δεν προετοιμάζομαι ποτέ για μια συνέντευξη, δεν διαβάζω ποτέ τα βιβλία του συγγραφέα που φιλοξενώ ή τη βιογραφία ενός ηγέτη. Ρωτάω ό,τι μου έρθει στο μυαλό εκείνη τη στιγμή. Πιάνομαι από την απάντησή του και πηγαίνω παρακάτω». Του αρέσει η δημοσιότητα και δεν το κρύβει: Συχνά περιγράφει τις βραδιές πόκερ με τους διάσημους φίλους του, εμφανίζεται ως ο εαυτός του σε διάφορα επιτυχημένα σίριαλ και έχει χάσει το μέτρημα σε πόσες ταινίες τον έχουν καλέσει να εμφανιστεί, καθώς η εκπομπή του συμπεριλαμβάνεται στην πλοκή του σεναρίου. Μερικές εξ αυτών, η «Επαφή» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, το «Ρrimary Colors» και το «Dave», όπου εμφανίζεται να παίρνει συνέντευξη από τον Ολιβερ Στόουν ο οποίος υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι είναι πρόεδρος των ΗΠΑ είναι απατεώνας- που ήταν.

Οταν έπαιρνε άδεια, όλο και κάποιος διάσημος βρισκόταν να τον αντικαταστήσει: άλλοτε ο Αλ Γκορ, άλλοτε ο κωμικός Μπιλ Μάχερ, ενίοτε ο πρόεδρος της Βουλής Νιουτ Γκίνγκριτς ή ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ, διάσημοι συνάδελφοί του όπως ο Νταν Ράδερ, η Νταϊάν Σόγιερ και μια Πρωταπριλιά ακόμα και ο Κέρμιτ από το Μάπετ Σόου. Τώρα που ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από το «Larry Κing Live», η συζήτηση για το ποιος θα τον αντικαταστήσει έχει ανάψει. Ηξερε όσο ελάχιστοι να προμοτάρει τον εαυτό του, να ρωτά απλοϊκά πράγματα με ύφος καρδιναλίου και γι΄ αυτό όλοι δέχονταν τις προσκλήσεις του, λένε οι επικριτές του. «Αν μπορείτε, κάντε το κι εσείς», απαντά εκείνος λίγο πριν ασχοληθεί με τις απαγωγές των εξωγήινων με τον φίλο του Νταν Ακρόιντ.

Ποια ήταν η καλύτερη από τις 40.000 συνεντεύξεις που πήρε; «Αναμφίβολα με τον Φρανκ Σινάτρα». Η χειρότερη; «Με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ. Περάσαμε μια ολόκληρη ώρα να μου δίνει μονολεκτικές απαντήσεις. Κάποια στιγμή είχα απελπιστεί τόσο πολύ που αναγκάστηκα να τον ρωτήσω τι είχε φάει το μεσημέρι...». Τόσες ώρες ζωντανών εκπομπών και πέντε παιδιά συνθέτουν ένα ενδιαφέρον παζλ ζωής. Α, βέβαια και οι οκτώ γάμοι. Γι΄ αυτό άλλωστε οι κακές γλώσσες λένε ότι μία είναι η αγαπημένη ερώτηση του ερωτύλου Λάρι: «Θα με παντρευτείς;»

19 Νοεμβρίου 1906: το Λονδίνο αναλαμβάνει την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1908.


Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς αγώνες συμμετείχαν 23 χώρες, 1.999 αθλητές και μόνο 36 αθλήτριες. Η οργάνωση των Βρετανών ήταν πολύ καλή.

Μετάλλια:
Πρώτοι στα μετάλλια ήρθαν οι Βρετανοί με 56 χρυσά, 50 ασημένια και 39 χάλκινα. Η Ελλάδα κέρδισε 3 ασημένια και 1 χάλκινο.

19 Νοεμβρίου 1828: πεθαίνει από τύφο, σε ηλικία 31 ετών, ο Αυστριακός συνθέτης Φραντς Σούμπερτ.


Ο Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert, 31 Ιανουαρίου, 1797 – 19 Νοεμβρίου, 1828), ήταν Αυστριακός συνθέτης. Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε περισσότερα από εξακόσια Λήντερ (lieder, ρομαντικά τραγούδια) καθώς και πολλές συμφωνίες, σονάτες, έργα μουσικής δωματίου, θρησκευτικά έργα, μερικές όπερες και πολλά άλλα έργα.

Βιογραφία
Γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Βιέννης στις 31 Ιανουαρίου του 1797. Ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος μουσικής σε σχολείο, του προσέφερε τις πρώτες γνώσεις μουσικής. Στα 11, επειδή ήταν καλλίφωνος, εισήχθη στην Παιδική Χορωδία του Βασιλικού Παρεκκλησίου κατόπιν διαγωνισμού. Εκεί παρέμεινε μέχρι τα 13, και έμαθε επίσης βιολί και πιάνο. Κατόπιν άρχισε να μελετά σύνθεση με δάσκαλο τον Αντόνιο Σαλιέρι και παράλληλα σπούδασε παιδαγωγός στην Ανωτέρα Σχολή.

Από το 1814 ως το 1818 εργαζόταν ως δάσκαλος στο ίδιο σχολείο όπου δούλευε και ο πατέρας του. Το επάγγελμα αυτό βέβαια δεν τον ενδιέφερε καθόλου, ενώ αντίθετα είχε πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με τη σύνθεση. Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο παραγωγικά του: συνέθεσε τότε πέντε συμφωνίες, τέσσερις λειτουργίες και όπερες και πολλά Λήντερ

Από το 1818, όταν εγκατέλειψε το διδασκαλικό επάγγελμα, αφοσιώθηκε στη μουσική και ζούσε κυρίως με τη βοήθεια φίλων, που ζούσαν και αυτοί με μποέμ τρόπο, χωρίς ουσιαστικά άλλη πηγή εσόδων, εκτός από κάποια ιδιωτικά μαθήματα. Ο κόμης Εστερχάζι τον προσέλαβε εκείνη τη χρονιά για να διδάξει μουσική στις κόρες του. Από τότε ζούσε μόνιμα στη Βιέννη και από το 1820, όταν τα έργα του εκτελέστηκαν για πρώτη φορά δημόσια, είχε τις πρώτες επιτυχίες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι μουσικές βραδιές, γνωστές ως "σουμπερτιάδες", στις οποίες συνόδευε στο πιάνο τον βαρύτονο Μίκαελ Φογκλ, κύριο ερμηνευτή των Λήντερ (Lieder) του.

Ο θάνατος
Οι συνθήκες ζωής του δυσκόλεψαν το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσχει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά. Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του, που έμεινε γιά πάντα γνωστή με το όνομα Ημιτελής. Παράλληλα, για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να ξαναεργαστεί ως δάσκαλος. Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828, όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοεμβρίου και σε ηλικία 31 ετών. Τα τελευταία του λόγια ήταν: ''ιδού,ιδού το τέλος μου''.

Οι εκδοχές για την φύση της νόσου που τελικά τον οδήγησε στο θάνατο διχάζονται. Οι περισσότεροι βιογράφοι αναφέρονται στον τυφοειδή πυρετό ή στον "κοιλιακό τύφο" (typhus abdominalis), συνήθη έκφραση της εποχής για τον τυφοειδή πυρετό σε αντιδιαστολή τον συχνό τότε στην Κεντρική Ευρώπη, εξανθηματικό τύφο. Την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού, που βασίζεται στην διάγνωση και την περιγραφή που έκανε ο θεράπων ιατρός του Rinna von Sarenbach, υιοθετούν οι Fenelon, Schonberg, Osborne και Kennedy. Αντίθετα με όλους αυτούς, ο Sams τείνει υπέρ της εκδοχής της συφιλίδος.

Στο μνημείο του Σούμπερτ, γράφει ο ποιητής Franz Grillparzer "Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen" (Η Τέχνη της Μουσικής ενταφίασε εδώ ένα πλούσιο απόκτημα,αλλά ακόμη ωραιό¬τερες προσδοκίες.

Απόψεις για τον συνθέτη
Για πολύ καιρό επικρατούσε η άποψη ότι, ενόσω ζούσε, το έργο του έτυχε περιορισμένης εκτίμησης από το κοινό περισσότερες από 100 συνθέσεις του είχαν ήδη εκδοθεί. Στη Βιέννη όμως τότε μεσουρανούσε ακόμα ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, ο οποίος μάλλον επισκίασε το έργο του Σούμπερτ. Ο Σούμπερτ πάντως ήταν θαυμαστής του Μπετόβεν από το 1814, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ο "Φιντέλιο". Και ο Μπετόβεν όμως είχε εκτιμήσει το έργο του Σούμπερτ και μάλιστα οι δύο συνθέτες συναντήθηκαν για μία και μοναδική φορά στις 19 Μαρτίου 1827. Λίγο καιρό μετά ο Μπετόβεν πέθανε.

Έως τα μέσα του 20ου αιώνα, η φήμη του εδραιωνόταν κυρίως στο ευφάνταστο, λυρικό και μελωδικό του στυλ, όπως αυτό εκφράζεται στα λήντερ (Lieder) του. Μια πληρέστερη εικόνα για τη σημασία του ως μείζονα δημιουργού του 19ου αιώνα διαμορφώθηκε μόνο στις τελευταίες δεκαετίες, όταν η οργανική του μουσική έγινε ευρύτερα γνωστή, χάρη στις εργασίες σημαντικών μουσικολόγων και στις ερμηνείες και ηχογραφήσεις των έργων του.
Εργογραφία
9 συμφωνίες
15 κουαρτέτα εγχόρδων
Κουιντέτο εγχόρδων "Η πέστροφα"
2 τρίο για πιάνο
Περίπου 20 σονάτες για πιάνο
6 Μουσικές στιγμές για πιάνο
8 Improptus για πιάνο
Φαντασία σε ντο μείζονα Ο Οδοιπόρος για πιάνο
πάνω από 600 Λήντερ (Lieder), με σημαντικότερους τους κύκλους " Η Ωραία Μυλωνού" και "Χειμωνιάτικο ταξίδι"
4 λειτουργίες
Ορατόριο "Λάζαρος"
4 Όπερες