Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

9 Νοεμβρίου 1981: πεθαίνει ο λογοτέχνης Διονύσης Ρώμας.

Διονύσης Ρώμας

Διονύσιος Ρώμας (1906-1981). Ο Διονύσιος Ρώμας γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του υπουργού και προέδρου της Βουλής Αλέξανδρου Ρώμα, με καταγωγή από την ιταλικής προέλευσης ζακυνθινή οικογένεια Ρώμα, και της Σοφίας κόρης του Χρηστάκη Ζωγράφου. Παρακολούθησε μαθήματα φιλολογίας και ιστορίας τέχνης στην Αθήνα, την Ελβετία και τη Γερμανία και παράλληλα επιδόθηκε στην εκμάθηση ξένων γλωσσών (μιλούσε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και γερμανικά). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα στράφηκε στη μελέτη της ζακυνθινής ζωγραφικής.

 Παντρεύτηκε σε ηλικία σαράντα τεσσάρων χρόνων τη Μαρία Σπηλιωτάκη. Πολιτεύτηκε με το κόμμα της Ε.Ρ.Ε., με το οποίο εκλέχτηκε δυο φορές βουλευτής Ζακύνθου (1958 και 1961). Ιδιαίτερη δραστηριότητα ανέπτυξε στο χώρο του θεάτρου και της ραδιοφωνίας. Υπήρξε γενικός γραμματέας του Άρματος Θέσπιδος του Κωστή Μπαστιά (1938), βοηθός διευθυντή του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1944-1952), διευθυντής του θεατρικού τμήματος και διευθυντής προγράμματος του Ε.Ι.Ρ. (1950 και 1954-1958). Υπήρξε επίσης ιδρυτής του τρίτου προγράμματος της κρατικής ραδιοφωνίας, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 1925 με δημοσιεύσεις ποιημάτων στην "Ιόνιο Ανθολογία". Γνωστός έγινε μετά τη βράβευσή του με το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για το έμμετρο δράμα "Ζακυνθινή σερενάτα" που παραστάθηκε από το θίασο του Εθνικού Θεάτρου το 1938. Την ίδια χρονιά ο Ρώμας εισήγαγε στην Ελλάδα το είδος του ραδιοφωνικού θεατρικού έργου με το έργο "Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη" ή "Πώς γράφτηκε ο Εθνικός μας Ύμνος". Συνολικά ολοκλήρωσε πέντε θεατρικά και πάνω από 150 ραδιοφωνικά έργα, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη θεατρική μετάφραση για παραστάσεις του Εθνικού και άλλων θεάτρων. Συνεργάστηκε ως χρονογράφος με την εφημερίδα "Ελευθερία" και την εβδομαδιαία έκδοση του Ε.Ι.Ρ. "Ραδιοπρόγραμμα", ενώ ασχολήθηκε και με τη μελέτη της ιστορίας της επτανησιακής τέχνης. Το 1968 εξέδωσε τον πρώτο τόμο του πεζογραφήματος "Ο Σοπρακόμιτος", εγκαινιάζοντας την τμηματική δημοσίευση της μυθιστορηματικής σύνθεσης "Περίπλους (1570-1870)", με την οποία επιδίωξε να παρουσιάσει με λογοτεχνική μορφή την ιστορική πορεία του ελληνισμού κατά τη διάρκεια τριών αιώνων. Την ολοκλήρωση του έργου πρόλαβε ο θάνατος του Ρώμα του 1981. Τρία χρόνια αργότερα εκδόθηκε και ένας τόμος ποιημάτων του με επιμέλεια του Φαίδωνα Μπουμπουλίδη. Ο Διονύσιος Ρώμας τιμήθηκε με το Β΄ βραβείο του Ε.Ο.Τ. (1956 για το βυζαντινό δράμα "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται"), το βραβείο Πουρφίνα της Ομάδας των Δώδεκα (1957 για τα "Ζακυνθινά"), το βραβείο του Ταξιάρχη του Φοίνικα (1961), το Α΄ κρατικό βραβείο πεζογραφίας και το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1970 για τον "Σοπρακόμιτο"), το Κρατικό Βραβείο (1972) και το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών (1981) για τη συνολική προσφορά του.

Ο Διονύσης Ρώμας ασχολήθηκε με πολλά είδη του έντεχνου λόγου. Η ποίησή του ακολουθεί την παράδοση της επτανησιακής σχολής από την οποία ισχυρή επίδραση, το ίδιο και τα θεατρικά του έργα που κινούνται στη γραμμή της ψυχολογικής ηθογραφίας που χάραξαν ο Δημήτριος Γουζέλης, ο Αντώνιος Μάτεσις και αργότερα ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Στο χώρο της πεζογραφίας ο "Περίπλους" αποτέλεσε για το Ρώμα ατελείωτο έργο ζωής. Στα πλαίσια της απόπειρας αναπαράστασης της ελληνικής ιστορικής πραγματικότητας τριών αιώνων κινήθηκε με εξαιρετική ιστορική συνέπεια, πετυχαίνοντας παράλληλα την εξισορρόπηση ανάμεσα στα είδη της ιστοριογραφίας και του μυθιστορήματος. Ξεκινώντας από ιστορικά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα δημιούργησε ζωντανούς λογοτεχνικούς ήρωες, ενώ παράλληλα διατήρησε τόσο τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ιστορίας στη ζωή των προσώπων, όσο και το αξιόλογο επίπεδο της δομής και της αλληλουχίας της αφήγησης.

Πέθανε στην Αθήνα. 

9 Νοεμβρίου 1931: ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης ανακαλύπτει στην Τραπεζούντα την περίφημη εικόνα της Παναγίας του Σουμελά.


Στις πλαγιές του Βερμίου, κοντά στο χωριό Καστανιά, βρίσκεται το πνευματικό κέντρο του Ποντιακού Ελληνισμού, η Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά.

Μια ιστορία, μια παράδοση και ένας θρύλος αγκαλιάζουν το σύμβολο του Πόντου, την Παναγία Σουμελά. Ήταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς αυτός που χάραξε τη μορφή της Παναγίας πάνω σε ξύλο. Η εικόνα της Σουμελά, βρέθηκε μετά το θάνατο του Λουκά στην Αθήνα και για αυτό το λόγο, αρχικά είχε ονομαστεί ως η Παναγία η Αθηνιώτισσα.

Στο τέλος του 4ου αιώνα (380- 386) ιδρύθηκε στο όρος Μελά της Τραπεζούντας, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, από τους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο (κατά κόσμο Βασίλειος και Σωτήρχος, θείος και ανιψιός, κάτοικοι και οι δυο Αθηνών). Με μοναδικά εφόδια την πίστη, την επιμονή και την εργατικότητα, οι δυο ερημίτες μοναχοί, κατόρθωσαν να χτίσουν την εκκλησία της Σουμελιώτισσας, σκαλιστή μέσα στο βουνό. Από τότε έγινε γνωστή ως ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ (Εις του Μελά-στου Μελά-Σουμελά).

Μέχρι το 1922, υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης, το καταφύγιο και ο εμψυχωτής των Ελληνοποντίων. Υπήρξε επίσης ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διατήρησης της ελληνικής γλώσσας και ταυτότητας, καθώς και της αναζωπύρωσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των πιστών.

Ο αναπάντεχος ξεριζωμός, ερήμωσε μαζί με τον αλησμόνητο Πόντο και τη Βίγλα της Σουμελιώτισσας. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν, και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης, ύστερα από ενέργειες του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου προς την τουρκική κυβέρνηση του Ισμέντ Ινονού.

Από το 1952, αρχίζει μια νέα περίοδος. Η ελλαδική ιστορία της Παναγίας Σουμελά. Το 1951-1952 η εικόνα παραχωρείται στο σωματείο "Παναγία Σουμελά" Θεσσαλονίκης, το οποίο και άρχισε την ανέγερση της Μονής, σε ένα επίπεδο του Βερμίου, πάνω από το χωριό Καστανιά, που είχε παραχωρήσει δωρεάν 500 στρέμματα για την ανέγερση του Προσκυνήματος.

Η " Αθηνιώτισσα" και "Σουμελιώτισσα" γίνεται τότε Βερμιώτισα και πανελλήνιο Προσκύνημα.

Από το 1952 που χτίστηκε ο μικρός ναός, η Εικόνα θρονιάστηκε στο νέο της θρόνο. Σκοπός της ανέγερσης της Μονής δεν ήταν η ίδρυση στον ελλαδικό χώρο, ακόμη ενός μοναστηριού, αλλά η ανέγερση ενός προσκυνήματος που θα αποτελούσε σύμβολο και φάρο.

Χάρη στην ευλάβεια και θεοσέβεια των Ποντίων και φιλοποντίων, δημιουργήθηκαν διάφορα κτίρια. Η διοίκηση της Παναγίας Σουμελά, φρόντισε για τη δημιουργία μουσειακής συλλογής από ιερά σκεύη, εικόνες και άμφια, αλλά και τη δημιουργία αξιόλογης βιβλιοθήκης.

Σήμερα το κτιριακό συγκρότημα περιλαμβάνει δυο εκκλησίες δέκα ξενώνες με 620 κρεβάτια, ένα εστιατόριο, δυο τουριστικά περίπτερα βρύσες, τηλέφωνα, ηλεκτρικό φως, χώρους στάθμευσης, πλατεία, εκατοντάδες καλλωπιστικά και καρποφόρα δέντρα.

Κάθε χρόνο, το τριήμερο του 15Αύγουστου, είναι πρωτοφανής η συρροή χιλιάδων προσκυνητών από όλα τα διαμερίσματα της χώρας και το εξωτερικό. Η περιφορά της Εικόνας, μέσα στο χώρο του ιερού προσκυνήματος, γίνεται με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, είναι μια από τις πιο συγκινητικές και κατανυκτικές ακολουθίες.

9 Νοεμβρίου 1825: ο Ιμπραήμ καταστρέφει τον Πύργο και τη Γαστούνη.

Ο Ιμπραήμ Πασάς

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο Πύργος είχε ειδική μεταχείριση λόγω των φορολογικών προνομίων των οποίων είχε καταφέρει να κερδίσει ο προεστός Γεώργιος Αυγερινός. Η πόλη του Πύργου είχε εξαιρετική σημασία για τους Τούρκους γιατί χρησιμοποιούσαν διαφόρους Έλληνες διερμηνείς για να αναπτύξουν τις εμπορικές τους δραστηριότητες. Στον Πύργο δεν κατοικούσαν Τούρκοι εκτός από τον Ζαπίτη και μερικές τούρκικες οικογένειες που τον πλαισίωναν. Οι πρώτοι οικιστές ήταν οι Βιλαεταίοι και οι Άχολοι. Αργότερα ήρθαν νεότεροι οικιστές, απ’ τα Κρέστενα οι Κρεστενίτες, απ΄ τη Δίβρη οι Στεφανόπουλοι, οι Βεργαίοι, οι Θεοδωρίδηδες, Ψημεναίοι, Σωτηρόπουλοι, Πιεραίοι και απ’ τα Καλάβρυτα οι Δημακόπουλοι και Θεοχαρόπουλοι.

Κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών υπήρξαν μεμονωμένες εξεγέρσεις με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να αρχίσουν να εμπιστεύονται ακόμα περισσότερο τους προεστούς. Την παραμονή όμως της Επανάστασης του 1821 ήταν φανερό ότι υπήρχε ανησυχία μεταξύ των Ελλήνων. Παρόλα αυτά το πλαίσιο εμπιστοσύνης το οποίο είχαν δημιουργήσει οι Έλληνες προεστοί με τους Αγάδες δεν επέτρεψε στους Τούρκους να πληροφορηθούν σχετικά με τις προθέσεις των Ελλήνων.

Αξίζει να αναφερθούν οι σπουδαιότεροι προεστοί που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην οργάνωση της τοπικής κοινωνίας κατά την Προεπαναστατική περίοδο όπως οι: Α. Γκίκας, Μ. Γιαννόπουλος, Στ. Μανωλόπουλος, Ι. Μιχαηλ, Α. Αυγερινός, Δ. Διάκος, Γ. Μήτζου, Λ. Κρεστενίτης, Άχολος, Χ. Βιλαέτης, Α. Σταϊκόπουλος και Α. Φωτόπουλος.

Οι κάτοικοι του Πύργου ήταν από τους πρώτους που κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων. Στις 29 Μαρτίου ο οπλαρχηγός του Πύργου, Χαράλαμπος Βιλαέτης, ύψωσε την Ελληνική σημαία και ξεσήκωσε τους κατοίκους σε εξέγερση κατά των Τούρκων.

Ο Πύργος την κρίσιμη στιγμή δεν βρέθηκε απροετοίμαστος αφού πολλοί γόνοι σπουδαίων οικογενειών του Πύργου είχαν μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία με σκοπό την προετοιμασία της Επανάστασης. Η πόλη γνώρισε μια μεγάλη καταστροφή τον Νοέμβριο του 1825 όταν ο Ιμπραήμ με τον στρατό του βάδισε εναντίον του ανοχύρωτου Πύργου. Ο στρατηγός Κολιόπουλος, ο οποίος είχε επιφορτιστεί για την προστασία της Πόλης δεν κατάφερε να φτάσει εγκαίρως με τον στρατό του με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή του Πύργου. Στις 11 Φεβρουαρίου του 1826 οι εχθροί με αρχηγό τον Ντελή Αχμέτ εισέβαλαν στον Πύργο και κατάσχεσαν όλα τα εφόδια και τα ζώα που βρήκαν.

Σπουδαίες μορφές του Πύργου είχαν αναλάβει την εκπροσώπηση του στις Εθνοσυνελεύσεις όπως οι: Παναγιώτης Άχολος, Αγαμέμνων Αυγερινός, Νικόλαος Βιλαέτης και Λυκούργος Κρεστενίτης. Επίσης η περιοχή του Πύργου είχε αναδείξει ηγετικές μορφές της Επανάστασης όπως: τον Πέτρο και Γεώργιο Μήτζου, τον Χαράλαμπο Βιλαέτη και τον Διονύσιο Διάκο.

9 Νοεμβρίου 1970: πεθαίνει ο Σαρλ ντε Γκωλ, Γάλλος στρατιωτικός και πολιτικός

Charles de Gaulle

Ο Σαρλ ντε Γκολ, ήταν Γάλλος στρατηγός και πολιτικός. Μεταξύ του 1944 και του 1946, μετά από την απελευθέρωση της Γαλλίας από τη γερμανική κατοχή, ήταν επικεφαλής της γαλλικής προσωρινής κυβέρνησης. Καλούμενος για να διαμορφώσει κυβέρνηση το 1958, εμπνεύστηκε ένα νέο Σύνταγμα και ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1958 ως το 1969. Η πολιτική ιδεολογία του είναι γνωστή ως Γκωλισμός (Gaullisme) και έχει σημαντική επιρροή στην γαλλική πολιτική μέχρι και σήμερα.

Ο Σαρλ ντε Γκολ γεννήθηκε στη Λιλ (Lille) της Γαλλίας ως δευτερότοκος γιος μιας οικογένειας ρωμαιοκαθολικών της ανώτερης μεσοαστικής τάξης και διαποτίστηκε με τις διδαχές του φιλόσοφου πατέρα του, γεγονός όμως που δεν τον εμποδίζει να εκδηλώσει εξ' απαλών ονύχων το ενδιαφέρον του για στρατιωτική σταδιοδρομία.

Το 1913, γίνεται ανθυπολοχαγός σε ένα σύνταγμα πεζικού με διοικητή τον συνταγματάρχη Φιλίπ Πεταίν. Όταν ένα χρόνο αργότερα ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ο Ντε Γκoλ πολεμά στο Βερντέν και τραυματίζεται τρεις φορές. Το 1921, νυμφεύεται την Υβόν, με την οποία αποκτά τρία παιδιά. Το 1925, ο Πεταίν τον τοποθετεί αξιωματικό του επιτελείου του Ανώτερου Πολεμικού Συμβουλίου και για αρκετά χρόνια υπηρετεί στην (εικονικού χαρακτήρα) στρατιωτική δύναμη κατοχής στη Ρηνανία της Γερμανίας.

Εκεί έγραψε το έργο «Η διχόνοια στους κόλπους του εχθρού», μία μελέτη γύρω από τον συσχετισμό πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων στη Γερμανία. Ακολουθεί η μελέτη στρατιωτικής θεωρίας «Προς έναν επαγγελματικό στρατό», στην οποία υποστηρίζει με ζήλο την ιδέα ενός ολιγάριθμου στρατού εξοπλισμένο σε ύψιστο βαθμό με μηχανοκίνητα μέσα. Οι απόψεις του έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αμυντική πολιτική που έχει υιοθετηθεί τότε στην Γαλλία από τον Στρατηγό Γκαμελέν. Οι θεωρίες του επιβεβαιώνονται όταν ο ναζιστικός στρατός εισβάλει στη Γαλλία. Ο ίδιος τιμάται για τη δράση του με τον βαθμό του υποστράτηγου.

Όταν βλέπει την πατρίδα του έτοιμη να παραδοθεί στις δυνάμεις του Άξονα, καταφεύγει στο Λονδίνο. Στις 18 Ιουνίου 1940, απευθύνει την ραδιοφωνική έκκληση προς τους συμπατριώτες του να συνεχίσουν τον πόλεμο υπό την ηγεσία του και στις 2 Αυγούστου ένα γαλλικό στρατοδικείο τον καταδικάζει ερήμην σε θάνατο.

Με το τέλος του πολέμου στη Γαλλία συμμετέχει στις 26 Αυγούστου 1944 σε μια πορεία θριάμβου στα Ηλύσια Πεδία επευφημούμενος ως εθνικός ήρωας. Ο ίδιος αντιτάσσεται στη νεοσύστατη Δ' Γαλλική Δημοκρατία.

Το 1947, ιδρύει τον Συναγερμό του Γαλλικού Λαού (Rassemblement du Peuple Français-RPF), ένα κίνημα που εκφράζει τις γκωλικές απόψεις και το 1951 μετασχηματίζεται σε κόμμα. Με την κρίση στην Αλγερία το 1958 έρχεται ο κίνδυνος ενός εμφυλίου πολέμου και ο Σαρλ ντε Γκολ εκλέγεται πρώτος πρόεδρος της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1962 τελικά αναγνωρίζει το αλγερινό κράτος βλέποντας ότι το μέλλον της Γαλλίας δεν θα ήταν η διατήρηση των αποικιών της, αλλά η νέα ευρωπαϊκή πορεία.

Ξεκινά τις στενές πολιτικές σχέσεις με τη Δυτική Γερμανία και η προσωπική φιλία του με τον Γερμανό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ εξελίσσεται στην Γερμανο-Γαλλική Φιλία. Παράλληλα, ήταν αντιμέτωπος με την επιρροή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη. Πέθανε το 1970, από καρδιακή προσβολή.

Από νωρίς υποστήριξε την προσέγγιση της Ελλάδος στην (τότε) ΕΟΚ, πράγμα που τόνισε και κατά την διάρκεια τις επίσκεψης του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι. Επίσης ήταν υπέρ της προστασίας της Ελλάδος από τους επικίνδυνους γείτονές της.Ο ντε Γκωλ δέχτηκε και πρόσκληση από τον Βασιλιά Παύλο να επισκεφθεί την Ελλάδα. Η επίσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε το Μάιο του 1963.

Ο Σαρλ ντε Γκολ εγκατέλειψε την προεδρία το μεσημέρι, στις 28 Απριλίου 1969, ύστερα από την απόρριψη της προτεινόμενης μεταρρύθμισης του της Γερουσίας και των τοπικών κυβερνήσεων σε ένα εθνικό δημοψήφισμα. Ο ντε Γκολ είχε υποσχεθεί ότι αν το δημοψήφισμα αποτύγχανε, θα παραιτούνταν από την θέση του. Παρότι ο ντε Γκολ έδωσε μια οκτάλεπτη ομιλία, το δημοψήφισμα απέτυχε και έτσι παραιτήθηκε με συνέπεια, οπότε και αντικαταστάθηκε από τον Ζορζ Πομπιντού.

Ο ντε Γκολ αποσύρθηκε για ακόμα μια φορά στο Κολομπέ λε ντεζ Εγκλίζ, όπου πέθανε ξαφνικά στις 9 Νοεμβρίου 1970, δύο εβδομάδες πριν από τα ογδοηκοστά του γενέθλια και καταμεσής της συγγραφής των απομνημονευμάτων του. Η υγεία του ήταν πάρα πολύ καλή μέχρι τότε παρότι μια εγχείρηση προστάτη μερικά χρόνια πριν. Καθόταν μπροστά από την τηλεόραση ενώ περίμενε την αρχή των ειδήσεων όταν ένιωσε αδιαθεσία και κατέρρευσε. Η γυναίκα του κάλεσε τον γιατρό και τον τοπικό ιερέα, αλλά μέχρι να φθάσουν είχε πεθάνει: η αιτία θανάτου ήταν καρδιακή προσβολή.

Ο ντε Γκολ είχε κάνει ετοιμασίες και επέμεινε η κηδεία του να γινόταν στο Κολομπέ, και ότι κανένας πρόεδρος ή υπουργός θα παραστεκόταν - μόνο οι σύντροφοι του της Τάξης της Απελευθέρωσης. Οι αρχηγοί κρατών έπρεπε να ικανοποιηθούν με μια ταυτόχρονη λειτουργία στην Παναγία των Παρισίων. Μεταφέρθηκε στον τάφο του σε ένα θωρακισμένο όχημα αναγνώρισης, και καθώς καταβιβαζόταν στο έδαφος όλες οι καμπάνες όλων των εκκλησιών της Γαλλίας κτύπησαν ξεκινώντας από την Νοτρ Νταμ. Τάφηκε στις 12 Νοεμβρίου.

Προσδιόρισε ότι η ταφόπλακά του θα έφερε την απλή γραφή του ονόματός τους και τις χρονιές γέννησης και θανάτου. Οπότε, απλά αναφέρεται: "Charles de Gaulle, 1890–1970"

Όταν αποσύρθηκε, δεν δέχθηκε τις συντάξεις τις οποίες δικαιούταν ως πρόεδρος και ως στρατηγός. Αντ' αυτού, δέχθηκε μόνο μια σύνταξη συνταγματάρχη. Ήταν σχολαστικός με τα χρήματα, φροντίζοντας να διαχωρίσει τις ιδιωτικές δαπάνες τους από αυτές των επίσημων καθηκόντων του. Πλήρωνε για τα δικά του κουρέματα, τα γραμματόσημα για ιδιωτική αλληλογραφία και είχε ένα μετρητή ηλεκτρικού εγκατεστημένο στο ιδιωτικό κατάλυμα της επίσημης κατοικίας του.

Η οικογένειά του έχει μετατρέψει την κατοικία La Boisserie σε ένα ίδρυμα, το Μουσείο Σαρλ ντε Γκολ.

9 Νοεμβρίου 1974: γεννιέται ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Ιταλός ποδοσφαιριστής

Ο Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο

Ο Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο (Alessandro Del Piero) είναι επαγγελματίας Ιταλός ποδοσφαιριστής και αγωνίζεται με τα χρώματα της Γιουβέντους. Γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου του 1974, έχει κερδίσει πολλούς ατομικούς αλλά και συλλογικούς τίτλους και θεωρείται απ' τους καλύτερους παίχτες όλων των εποχών και ιδιαίτερα της γενιάς του.

Ο Πελέ έχει συμπεριλάβει τον Ντελ Πιέρο στους 125 πιο σπουδαίους εν ζωή ποδοσφαιριστές κι επιπλέον, ο Ροναλντίνιο έχει δηλώσει πως ο Μεγαλέξανδρος του ιταλικού ποδοσφαίρου είναι το είδωλό του. Η ΟΥΕΦΑ τον έχει συμπεριλάβει στη λίστα με τους κορυφαίους Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές των τελευταίων 50 χρόνων. Το 2000, ο Ντελ Πιέρο ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στον κόσμο σε ό,τι αφορά έσοδα από μισθούς, μπόνους και διαφημίσεις. Αυτή τη στιγμή, είναι ο καλύτερα αμοιβώμενος Ιταλός ποδοσφαιριστής.

Έχει κερδίσει 3 βραβεία για το ήθος του.

Ο Ντελ Πιέρο συνήθως αγωνίζεται ως δεύτερος επιθετικός. Η θέση του είναι ανάμεσα στους μέσους και τους επιθετικούς. Αν και δεν είναι πολύ ψηλός, έχει χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα δημιουργικός στην επίθεση, πολύ καλός στο να δημιουργεί γκολ με ασίστ για τους συμπαίχτες του και φυσικά, ικανότατος σκόρερ. Είναι απ' τους λίγους επιθετικούς στην ιστορία που εκτός από μεγάλη ικανότητα στο σκοράρισμα, έχουν εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και δίνουν αρκετές ασίστ. Ο Ντελ Πιέρο είναι γνωστός για την ευστοχία του στα πέναλτυ κι ακόμα περισσότερο για τις αριστοτεχνικές εκτελέσεις του στα φάουλ. Τέλος, έχει καταξιωθεί για τα ψηλοκρεμαστά του πλασέ από την αριστερή γωνία έξω απ' τη μεγάλη περιοχή. Προς τιμήν του, αυτή η περιοχή έχει ονομαστεί "Ζώνη Ντελ Πιέρο", καθώς έχει σκοράρει αμέτρητες φορές και οι αντίπαλοι τερματοφύλακες έχουν δει την μπάλα να καταλήγει ψηλά στο αριστερό παραθυράκι της εστίας τους.

Ο Ντελ Πιέρο κατέχει το ρεκόρ με τα περισσότερα γκολ στη Γιουβέντους. Στις 6 Απριλίου 2008, έγινε και ο παίχτης με τις περισσότερες συμμετοχές, αφού ξεπέρασε τον θρύλο της Γιούβε Gaetano Scirea. Όσον αφορά την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ντελ Πιέρο είναι έκτος στον πίνακα των μεγαλύτερων σκόρερ όλων των εποχών (πρώτος είναι ο Ραούλ). Στην εθνική ομάδα, είναι τέταρτος στον πίνακα των σκόρερ μαζί με τον άλλο θρύλο του ιταλικού ποδοσφαίρου, τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Ο Ντελ Πιέρο στην παιδική του ηλικία ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στον κήπο του σπιτιού του, παρέα με τρεις φίλους του. Όλοι τους ονειρεύονταν να γίνουν κάποια μέρα ποδοσφαιριστές, όμως τελικά μόνο ο Άλεξ το κατάφερε. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, Στέφανο, έπαιξε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην Σαμπντόρια, όμως τραυματίστηκε. Ο Ντέλπι και η οικογένειά του ζούσαν στο San Vendemiano κι επειδή δεν είχαν πολλά λεφτά για να πηγαίνουν στο εξωτερικό, ο μικρός τότε Άλεξ ήθελε να γίνει οδηγός για να δει τον κόσμο.

Όσο έπαιζε στην παιδική ομάδα του AC San Vendemiano, ο Ντελ Πιέρο αγωνίζονται ως τερματοφύλακας. Αυτά γίνονταν όταν ήταν 7 ετών. Έπαιζε τερματοφύλακας, επειδή η μητέρα του του έλεγε πως έτσι δε θα ιδρώνει αρκετά και ο κίνδυνος τραυματισμού αυτομάτως θα ελαχιστοποιείται. Ο μεγάλος του αδερφός όμως, είπε στη μάνα του ότι ο Ντελ Πιέρο έχει μεγάλο ταλέντο και είναι πολύ καλός στην επίθεση κι έτσι, ο Ντέλπι άλλαξε θέση.

Το 1988, σε ηλικία μόλις 13 ετών, σε έναν αγώνα της ομάδας που αγωνίζονταν τον είδαν σκάουτερ. Ο Ντελ Πιέρο συνέχισε να αγωνίζεται στην Πάντονα (Padova Calcio). Πρώτη φορά έπαιξε ως επαγγελματίας το 1991 που αγωνίστηκε σε 4 αγώνες στη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε σε 10 αγώνες της Πάντοβα και σκόραρε και το πρώτο του γκολ σε επαγγελματικό επίπεδο.

Το 1993 ο Ντελ Πιέρο πήρε μεταγραφή για τη "Μεγάλη Κυρία" του ιταλικού ποδοσφαίρου, τη Γιουβέντους, και μέχρι σήμερα αυτή είναι η ομάδα για την οποία παίζει. Ο πρώτος του αγώνας στην μεγάλη κατηγορία ήταν εναντίον της Φόγκια. Στον επόμενο αγώνα, με αντίπαλο τη Reggiana, ο Ντελ Πιέρο μπήκε ως αλλαγή και σκόραρε για πρώτη φορά με τα χρώματα της Γιούβε. Την πρώτη φορά που αγωνίστηκε ως βασικός εναντίον της Πάρμα, ο Ντελ Πιέρο έδειξε σημάδια του ποιος είναι και έκανε χατ-τρικ. Κατέκτησε με τη Γιούβένους το πρωτάθλημα, η οποία δεν είχε πάρει αυτό το τρόπαιο για 8 χρόνια. Με τη Γιούβε έχει κερδίσει 7 πρωταθλήματα, 1 Τσάμπιονς Λιγκ και διηπειρωτικό την ίδια χρονιά. Η περίοδος 1997-1998 μάλλον ήταν η καλύτερη της καριέρας του. Κι αυτό διότι σκόραρε 21 φορές στη Serie A και άλλες 10 φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και στις δύο διοργανώσεις ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ. Αξιοσημείωτο γεγονός, το φάουλ που έβαλε με τη Μονακό στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ εκείνης της περιόδου.

Η αρχή της περιόδου 1998-1999 δεν ήταν η καλύτερη, αφού ο Ντελ Πιέρο προσπαθούσε να βρει τη φόρμα του. Στον αγώνα με την Ουντινέζε που τελικά έληξε 2-2, ο Ντελ Πιέρο τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο κι έμεινε έξω για το υπόλοιπο της σεζόν. Η Γιουβέντους, αν και είχε πολύ μεγάλους παίχτης στο ρόστερ της, υποχρεώθηκε να τερματίσει έκτη στο πρωτάθλημα.

Όσο προπονητής της Γιούβε ήταν ο Μαρσέλο Λίπι, ο Ντελ Πιέρο αγωνίζονταν μαζί τους Τζιανλούβα Βιάλι και Φαμπρίτσιο Ραβανέλι. Αργότερα, έπαιξε μαζί με τον τεράστιο Ζινεντίν Ζιντάν πίσω από τον τότε επιθετικό της ομάδας, τον ικανότατο σκόρερ Φίλιππο (Πίπο) Ιντζάγκι. Όταν ο Λίπι ανέλαβε χρέη προπονητή για δεύτερη φορά στην ομάδα, το 2001, ο Ντελ Πιέρο έπαιζε μαζί με τους Πάβελ Νέτβεντ (αντί του Ζιντάν) και Νταβίντ Τρεζεγκέ (αντί του Ιντζάγκι).

Ο Ντελ Πιέρο αυτή τη στιγμή κατέχει τα ρεκόρ συμμετοχών και γκολ στη Γιουβεντους. Σε 592 παιχνίδια έχει σκοράρει 251 φορές.

Πραγματικά ασύλληπτοι αριθμοί και ρεκόρ που δύσκολα θα καταρριφθούν. Στις 17 Μαΐου του 2007, ο Ντελ Πιέρο στον αγώνα με τη Σαμπντόρια σκόραρε το 20ο και το 21ο του γκολ, με αποτέλεσμα να βγει πρώτος σκόρερ.

Στις 21 Οκτωβρίου 2008, στον εντός έδρας αγώνα με τη Ρεάλ για το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ντέλπι απέδειξε γι' ακόμη μια φορά πόσο μεγάλος παίχτης είναι. Έκανε ένα άπιαστο πλασέ, το οποίο κατέληξε στη γωνία του Κασίγιας, ο οποίος απλά κοιτούσε.

Στη ρεβάνς στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, στις 5 Νοεμβρίου, ο Ντελ Πιέρο σκόραρε δύο φορές και χάρισε στη Γιουβέντους μια ιστορική νίκη και παράλληλα της έδωσε το εισιτήριο για την επόμενη φάση της διοργάνωσης. Το δεύτερο του γκολ προήλθε από εκτέλεση φάουλ. Πέρασε την μπάλα όμορφα πάνω από το τείχος με φάλτσο και η μπάλα κατέληξε στη γωνία του Κασίγιας. Ο Ισπανός τερματοφύλακας δεν κατάλαβε καν ότι μπήκε γκολ. Όταν ο Ρανιέρι αποφάσισε να τον αντικαταστήσει, όλο το γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι για να τον χειροκροτήσει, για να αποθεώσει έναν πραγματικά τεράστιο παίχτη σε όλα τα επίπεδα. Ο Άλεξ δήλωσε πως για αυτά τα ματς αξίζει να παίζεις σε τέτοιες ομάδες και σε τέτοιες διοργανώσεις.

Ο Ντελ Πιέρο είναι ο 4ος σκόρερ της εθνικής Ιταλίας. Ξεκίνησε την καριέρα με το εθνόσημο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1996, όμως αγωνίστηκε μόνο σε έναν αγώνα, στο πρώτο ημίχρονο στον αγώνα Ρωσίας - Ιταλίας. Αργόετερα αντικαταστάθηκε. Για το ρόστερ για την τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου του 1998, ο Ντελ Πιέρο συναγωνίστηκε με τον μεγάλο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ο Ντέλπι προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει από τον τραυματισμό που υπέστη στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ, στον οποίο η Γιούβε ηττήθηκε με 1-0. Στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κόντρα στη Γαλλία το 2000, ο Ντελ Πιέρο έχασε δύο σημαντικές ευκαιρίες και η Ιταλία στο τέλος έχασε με 2-1 στην παράταση. Αρκετοί έριξαν στο φταίξιμο σε αυτόν και ο ίδιος έχει δηλώσει πως ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.

Στο παγκόσμιο κύπελλο του 2006 που έγινε στη Γερμανία, ο Ντελ Πιέρο δεν ξεκίνησε βασικός, αλλά έπαιξε στα 2 από τα 3 ματς του ομίλου. Βασικός ήταν στον αγώνα για τη φάση των "16" κόντρα στην Αυστραλία, όπου η Ιταλία κέρδισε 1-0 με πέναλτυ του Τόττι στο τέλος του αγώνα. Ο Ντελ Πιέρο σκόραρε το δεύτερο γκολ της Ιταλίας στον ημιτελικό με τη Γερμανία και σφράγισε την πρόκριση στο μεγάλο τελικό. Εκεί, ο αγώνας με τη Γαλλία οδηγήθηκε στην παράταση κι αργότερα στα πέναλτυ. Ο Άλεξ έκανε το καθήκον του και σκόραρε στη διαδικασία των πέναλτυ. Η Ιταλία κέρδισε το τέταρτο παγκόσμιο κύπελλό της. Ο Ντέλπι δήλωσε πως η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου αποτελούσε παιδικό του όνειρο.

Μέχρι σήμερα, ο Ντελ Πιέρο έχει παίξει ως αρχηγός της εθνικής ομάδας 7 φορές (στο παγκόσμιο κύπελλο του 2006 και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2008). Έχει φορέσει τον αριθμό 10, όμως αργότερα τον παρέδωσε στον Τόττι και αυτός επέλεξε το 7, το οποίο φορούσε στην αρχή της καριέρας του. Όταν ο Τόττι παραιτήθηκε και ο αριθμός 10 έμεινε χωρίς κάτοχο, ο Ντελ Πιέρο δεν έδειξε σημάδια θέλησης να πάρει πίσω τον αριθμό που έχει στη Γιουβέντους, καθώς δήλωσε ευχαριστημένος με το 7.


Οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο Ντελ Πιέρο επέστρεψε στις πολύ καλές εμφανίσεις τη σεζόν 06-07. Σκόραρε 20 γκολ σ' όλες τις διοργανώσεις. Την επόμενη χρονιά, ο ρόλος του άλλαξε με την έλευση του Καπέλλο στο ρόλο του προπονητή. Επέλεξε να κρατά τον Ντέλπι στον πάγκο και να τον βάζει ως αλλαγή, για να έχει "άμεσο αντίκτυπο", όπως έχει πει ο ίδιος. Ο Ντελ Πιέρο κι εκεί τα κατάφερε, αφού σκόραρε 6 φορές ως αλλαγή. Μ' αυτόν τον τρόπο, ισοφάρισε το ρεκόρ του Αλταφίνι. Στις 10 Ιανουαρίου 2006, ο Ντέλπι έκανε χατ-τρικ κόντρα στη Φιορεντίνα και έφτασε τα 185 γκολ. Μόλις είχε καταρρίψει το ρεκόρ των 182 γκολ του Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι.

Μετά το σκάνδαλο Καλσιόπολι(Calciopoli), η ομάδα υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία. Ο Ντελ Πιέρο επέλεξε να παραμείνει και να ηγηθεί της ομάδας για επάνοδο στα σαλόνια της πρώτης κατηγορίας. Τόνισε ότι αυτό έπρεπε να κάνουν όλοι οι παίχτες. Σε αγώνα για το κύπελλο Ιταλίας, η Γιουβέντους αντιμετώπισε τη Cesena. Το σκορ ήταν 1-1 και στο 74' ο Ντέλπι πέρασε στον αγώνα ως αλλαγή. Μετά από 9 δευτερόλεπτα, σκόραρε το νικητήριο γκολ για την ομάδα του.

Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν 2007-2008, ο Ντελ Πιέρο σκόραρε δύο γκολ και ανακυρήχθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του Capocannonieri στη Serie A, δηλαδή πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Έγινε ο δεύτερος Ιταλός στην ιστορία που καταφέρνει να βγει δύο συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ σε δύο διαφορετικά πρωταθλήματα (δεύτερη και πρώτη κατηγορία Ιταλίας). Ο άλλος παίχτης που το 'χει καταφέρει είναι ο θρύλος Πάολο Ρόσσι. Κι αυτός πρώτα βγήκε πρώτος σκόρερ στη δεύτερη κατηγορία και μετά στην πρώτη, όπως ακριβώς και ο Ντελ Πιέρο. Στις 26 Ιουλίου 2008, ο Ντέλπι πήρε το βραβείο Scirea.

Ο νυν προπονητής του Ντελ Πιέρο πιστεύει σ' αυτόν, ενώ ο ίδιος ο Άλεξ έχει δηλώσει ότι θα προσπαθήσει όσο περισσότερο μπορεί να αγωνίζεται στη Γιουβέντους μέχρι να φτάσει τα 40. Αξίζει να σημειωθεί ότι φέτος (περίοδος 2008-2009), έχει 4 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το ένα με φοβερό φάουλ εναντίον της Ζενίτ από τα 38 μέτρα, το άλλο με εξαιρετικό πλασέ στο Τορίνο κόντρα στη Ρεάλ και τ' άλλα δύο τα πέτυχε μέσα στο Μπερναμπέου. Όμορφο χαμηλό αριστερό σουτ το ένα και ένα χαρακτηριστό απίθανο φάουλ του το δεύτερο. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, όλο το γήπεδο σηκώθηκε να τον αποθεώσει την ώρα της αντικατάστασής του.

9 Νοεμβρίου 1973: γεννιέται ο Ζήσης Βρύζας, Έλληνας ποδοσφαιριστής.

ο Ζήσης Βρύζας

Ο Ζήσης Βρύζας (Χρυσοχώρι Καβάλας, 9 Νοεμβρίου 1973) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και πρώην πρόεδρος της Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ., διαδεχόμενος τον  Θοδωρή Ζαγοράκη στις 9 Οκτωβρίου 2009. Μέχρι τότε και αφού είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο τον Ιανουάριο του 2008 διετέλεσε τεχνικός διευθυντής του συλλόγου. Σημαντικότερη στιγμή της ποδοσφαιρικής του καριέρας υπήρξε η κατάκτηση το 2004 του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος.

Ξεκίνησε την καριέρα του με την ομάδα της Ξάνθης το 1991. Έκανε το ντεμπούτο του στις 9 Φεβρουαρίου 1992 σε αγώνα εναντίον της Λάρισας, όταν μπήκε στο 75ο λεπτό ως αλλαγή του Σάββα Καρυπίδη. Μετά από 5 χρόνια μεταγράφηκε στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Μεγάλη στιγμή για το Ζήση Βρύζα στον ΠΑΟΚ ήταν το γκολ που σημείωσε εναντίον της Άρσεναλ, στις 30 Σεπτεμβρίου 1997, στο Χάιμπουρι και έδωσε την πρόκριση για την επόμενη φάση του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Το 2000 ο Σέρχε Κόσμι προπονητής της Περούτζια βρήκε στο πρόσωπο του Βρύζα τον ιδανικό επιθετικό, διαπιστώνοντας την ικανότητά του να αγωνίζεται χωρίς τη μπάλα και να συμβάλει στη δημιουργία των ευκαιριών για γκολ. Στα 4 χρόνια που αγωνίστηκε στην Περούτζια ανέβασε την παραγωγικότητα του και βελτίωσε την τεχνική του.

Εξακολούθησε να αγωνίζεται στο εξωτερικό και τα επόμενα χρόνια στη Φιορεντίνα, την ισπανική Θέλτα Βίγκο και την Τορίνο. Το 2006 επέστρεψε στην Ελλάδα για να αγωνιστεί και πάλι στην Ξάνθη, ενώ τον Ιούλιο του 2007 αποφάσισε να επιστρέψει για να αγωνιστεί και να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του, τον ΠΑΟΚ.

Στις 6 Ιανουαρίου 2008 κλείνει την καριέρα του κατά σύμπτωση πάλι σε αγώνα εναντίον της Λάρισας, όπως όταν έκανε το ντεμπούτο του.

Στην καριέρα του πέτυχε περισσότερα από 100 γκολ στα περισσότερα από 500 ματς που αγωνίστηκε.

Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ανακοίνωσε στις 2 Ιανουαρίου 2008 ότι ο παίκτης θα αναλάβει χρέη τεχνικού διευθυντή του συλλόγου. Στις 9 Οκτωβρίου 2009, μια μέρα μετά την παραίτηση του Θόδωρου Ζαγοράκη από την προεδρία του ΠΑΟΚ, ο Βρύζας ανέλαβε την θέση του προέδρου της ομάδας αλλα στις 11 Αυγούστου παραιτείται απο την προεδρία του ΠΑΟΚ

Ομάδες
1991-1996                    Ξάνθη            124 αγ. - 31 γκολ
1996 -Δεκ. 2000           ΠΑΟΚ           150 αγ. - 26 γκολ
Ιαν. 2001-Δεκ. 2003     Περούτζια      129 αγ. - 28 γκολ
Ιαν.- Δεκ. 2004             Φιορεντίνα      22 αγ. - 4 γκολ
2004-05 (β΄)                  Θέλτα Βίγκο   33 αγ. - 7 γκολ
2005-06 (α΄)                  Φιορεντίνα      1 αγ. - 0 γκολ
2005-06 (β΄)                  Τορίνο            11 αγ. - 2 γκολ
2006-07                         Ξάνθη            20 αγ. - 1 γκολ
2007-08 (α΄)                   ΠΑΟΚ          14 αγ. - 0 γκολ,

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ  502 αγ. - 99 γκολ

Στις 26/08/10 η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ανακοινώνεται την έναρξη της συνεργασίας της με τον Ζήση Βρύζα. Ο Ζήσης Βρύζας θα είναι συνεργάτης του κ. Φερνάντο Σάντος στην Εθνική Ομάδα Ανδρών για 2 χρόνια.

Αγωνίστηκε με την Εθνική Ελλάδος για πρώτη φορά στις 27 Σεπτεμβρίου 1994 στον αγώνα Ελλάδα - Σαουδική Αραβία 5-1. Συμμετείχε σε 68 αγώνες και σκόραρε 9 φορές. Το πιο σημαντικό γκολ του για την Εθνική Ελλάδος το σημείωσε στο Euro 2004 εναντίον της Ρωσίας και ήταν αυτό που έδωσε την πρόκριση για τα προημιτελικά. Πανηγύρισε την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και ήταν βασικό μέλος στην επίθεση της Ελλάδας, αφού έπαιξε στους πέντε από τους έξι αγώνες της τελικής φάσης.

9 Νοεμβρίου 1989 - Πέφτει το Τείχος του Βερολίνου.

το τείχος της ντροπής

Στις 6 Νοεμβρίου 1989 δημοσιοποίησε η κυβέρνηση ένα σχέδιο ταξιδιωτικού νόμου, το οποίο ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών του κόσμου και τελικά φούντωσε ακόμα περισσότερο τις αντιδράσεις αντί να τις κατευνάσει. Την ίδια μέρα κατέβηκαν μόνο στη Λειψία 500.000 άνθρωποι σε διαδήλωση. Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου 1989 συνεδρίασε με εντολή του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος μια επιτροπή αξιωματικών των Υπουργείων Εσωτερικών και Κρατικής Ασφάλειας για να προτείνει λύσεις και να σχεδιάσει μια έκτακτη ρύθμιση, που θα έθετε αμέσως σε εφαρμογή τα ουσιαστικότερα μέτρα του σχεδίου ταξιδιωτικού νόμου. Η πρόταση που υπέβαλαν στο Πολιτικό Γραφείο ήταν να επιτραπούν τόσο η μόνιμη μετεγκατάσταση, που δημιουργούσε το πρόβλημα με τους πρόσφυγες στις τρίτες χώρες, όσο και τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια. Διαφορετικά θα εξωθούνταν στη μετανάστευση πολλοί που ήθελαν μόνο να επισκέπτονται συγγενείς τους στη Δυτική Γερμανία. Η επιτροπή των αξιωματικών πρότεινε να δίνονται οι άδειες και για τα δύο από τις αρμόδιες υπηρεσίες μετά από αίτηση των ενδιαφερομένων, χωρίς διατυπώσεις. Με αυτές τις προτάσεις ήταν αναμενόμενο ότι θα ξεσηκωνόταν ένα πρωτόγνωρο κύμα μόνιμης και προσωρινής εξόδου από τη χώρα, η πίεση όμως θα διοχετευόταν στις αρμόδιες υπηρεσίες, όχι στα σύνορα, και θα μπορούσε να ελεγχθεί. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας ενέκρινε το Πολιτικό Γραφείο το σχέδιο ταξιδιωτικών ρυθμίσεων της επιτροπής και το έθεσε σε κυκλοφορία στα συναρμόδια υπουργεία μέσω της υπηρεσιακής οδού για να γίνουν έλεγχοι και προτάσεις εντός της ημέρας. Σύμφωνα με την πάγια τακτική, η μη έκφραση αντιρρήσεων ως μια ορισμένη ώρα ισοδυναμούσε με έγκριση του σχεδίου από το Υπουργικό Συμβούλιο. Η ώρα 4:00 το πρωί της 10ης Νοεμβρίου ορίστηκε για να δοθεί η απόφαση στον τύπο.
Μέχρι το απόγευμα τα Υπουργεία Εσωτερικών, Κρατικής Ασφάλειας και Δικαιοσύνης ελέγχουν το σχέδιο ρύθμισης. Τα δύο πρώτα Υπουργεία εγκρίνουν τις ρυθμίσεις που αφορούν στη μόνιμη μετεγκατάσταση στο εξωτερικό, εκφράζουν όμως αντιρρήσεις και προτείνουν χρονικούς περιορισμούς για τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια. Ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης Ζίγκφριντ Βίτενμπεκ (Siegfried Wittenbeck) απορρίπτει εντελώς τη ρύθμιση για λογαριασμό του απόντος Υπουργού Χανς Χέρμαν Χέρτλε (Hans-Herman Hertle), καθώς εντοπίζει τυπικά και τεχνικά προβλήματα στο σχέδιο που του υποβλήθηκε. Η κυβέρνηση όμως στην Ανατολική Γερμανία δεν ήταν παρά ο εκτελεστής των αποφάσεων του κόμματος και η κυκλοφορία των νομοσχεδίων στα υπουργεία δεν ήταν παρά μια γραφειοκρατική ρουτίνα. Έτσι, ενώ τα υπουργεία επεξεργάζονται τη ρύθμιση και διαπιστώνουν προβλήματα, το σχέδιο φθάνει στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος στις 15:00 και καταλήγει στα χέρια του Γενικού Γραμματέα Έγκον Κρεντς. Ο Κρεντς δεν γνωρίζει τις αντιρρήσεις των συναρμόδιων υπουργείων και δεν προσέχει ότι η ρύθμιση προορίζεται να δοθεί την άλλη μέρα στον τύπο. Χωρίς να πολυασχοληθεί, τη δίνει μαζί με ένα σχετικό δελτίο τύπου στο μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος Γκύντερ Σαμπόφσκι (Günter Schabowski), που ετοιμαζόταν εκείνη την ώρα να δώσει συνέντευξη τύπου στους Ανατολικογερμανούς και τους ξένους δημοσιογράφους.

Η συνέντευξη πραγματοποιείται στο Διεθνές Κέντρο Τύπου το Ανατολικού Βερολίνου και μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση της Ανατολικής Γερμανίας. Αρχίζει στις 18:00, πριν προλάβει ο Σαμπόφσκι να μελετήσει το σημείωμα που πήρε από τον Κρεντς. Προς το τέλος της συνέντευξης, στις 18:57, ο Σαμπόφσκι αναφέρει εν παρόδω ότι το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε μια νέα ταξιδιωτική ρύθμιση, η οποία όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα νομοσχέδιο υπό επεξεργασία, για το οποίο μάλιστα τα συναρμόδια υπουργεία είχαν αντιρρήσεις. Εμφανώς αμήχανος και ψάχνοντας τα χαρτιά του διαβάζει δυνατά το σημείωμα παρουσία δημοσιογράφων στη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση:

«Αιτήσεις για σύντομα ιδιωτικά ταξίδια προς το εξωτερικό μπορούν να κατατίθενται χωρίς την επίκληση προϋποθέσεων (λόγοι ταξιδιού, συγγενικές σχέσεις). Οι άδειες θα δίνονται με σύντομες διαδικασίες. Στις υπεύθυνες υπηρεσίες δημοτολογίων και έκδοσης διαβατηρίων της ΛΔΓ έχει δοθεί εντολή να εκδίδουν βίζες άμεσα, χωρίς πια να απαιτούνται οι ισχύουσες προϋποθέσεις για μόνιμο εκπατρισμό. Η μόνιμη έξοδος από τη χώρα μπορεί να πραγματοποιείται από οποιοδήποτε μεθοριακό σημείο διέλευσης προς την ΟΔΓ.»

Η ρύθμιση, όπως είχε αντιληφθεί ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ήταν συγκεχυμένη και τυπικά παράνομη. Συγχέονται τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια με τη μόνιμη μετεγκατάσταση στο εξωτερικό και αγνοούνται οι προϋποθέσεις που απαιτούνταν τόσα χρόνια από το δίκαιο της ΛΔΓ και ήταν ακόμα σε ισχύ. Επίσης αφήνει την εντύπωση ότι για τα σύντομα ταξίδια δεν απαιτείται διαβατήριο ή άλλες διατυπώσεις. Θα δινόταν λοιπόν η άδεια για μια επίσκεψη στο Δυτικό Βερολίνο στα σύνορα; Σήμαινε αυτό πως οι πύλες του τείχους θα ήταν στο εξής ανοιχτές; Και κυρίως, ήταν ανοιχτές από εκείνη τη στιγμή; Σύμφωνα με τις προθέσεις των συντακτών του σχεδίου ρύθμισης και του κόμματος η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα έπρεπε να ήταν αρνητική.

Όμως στην ερώτηση του δημοσιογράφου Ρικάρντο Έρμαν από το ιταλικό πρακτορείο ANSA «πότε τίθεται σε εφαρμογή αυτή η ρύθμιση», ο Σαμπόφσκι απαντά φυλλομετρώντας τα χαρτιά του: «Αυτή η ρύθμιση τίθεται σε εφαρμογή... απ’ όσο ξέρω... αμέσως τίθεται σε εφαρμογή, χωρίς καθυστέρηση».

Μια συγκεχυμένη αναφορά του αμήχανου Σαμπόφσκι γίνεται το τηλεοπτικό γεγονός του αιώνα. Τα δυτικά πρακτορεία ειδήσεων μέσα σε λίγα λεπτά και η ανατολικογερμανική τηλεόραση αργότερα αναμεταδίδουν τη συνέντευξη και τα νέα αγνοώντας ή ξεκαθαρίζοντας με δική τους πρωτοβουλία τις ασάφειες και συνοψίζοντας την είδηση στο γεγονός ότι το τείχος άνοιξε. Οι Ανατολικοβερολινέζοι ακούν τις ειδήσεις από το Δυτικό Βερολίνο, βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στους δρόμους και κατευθύνονται προς το τείχος. Εκεί συναντούν τους έκπληκτους συνοριοφύλακες και το προσωπικό ελέγχου διαβατηρίων, που δεν είχαν ιδέα για τη νέα ρύθμιση και είχαν τόσα χρόνια εκπαιδευτεί να θεωρούν το τείχος ιερό και απαραβίαστο. Αρχικά καλούν τον κόσμο να φύγει και να απευθυνθεί την επόμενη μέρα στις υπηρεσίες έκδοσης διαβατηρίων. Το πλήθος όμως αυξάνεται συνεχώς και αρχίζει να χάνει την υπομονή του. Μπροστά στον κίνδυνο να λιντσαριστούν από τις μάζες το προσωπικό του μεθοριακού φυλακίου Μπόρνχόλμερ Στράσε (Bornholmer Straße) ανοίγει τις πύλες στις 23:00. Σύντομα ακολουθούν και άλλα φυλάκια. Οι εικόνες που μεταδίδονται από την τηλεόραση ενθαρρύνουν και άλλους Ανατολικοβερολινέζους να κατέβουν στο τείχος πεζοί ή με αυτοκίνητα και να δοκιμάσουν μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο. Μέχρι το πρωί της 10ης Νοεμβρίου όλες οι πύλες του τείχους έχουν ανοίξει διάπλατα και οι πολίτες τις περνούν χωρίς κανένα έλεγχο.

Οι κάτοικοι του Δυτικού Βερολίνου δέχτηκαν τους πολίτες της ΛΔΓ με ενθουσιασμό. Οι πιο πολλές μπυραρίες στην περιοχή του τείχους πρόσφεραν δωρεάν μπύρα, τα αυτοκίνητα άρχισαν να κορνάρουν και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι αγκαλιάζονταν. Μέσα στην ευφορία της βραδιάς σκαρφάλωναν στο τείχος και Δυτικοβερολινέζοι, ενώ άλλοι περνούσαν από την απροσπέλαστη ως τότε Πύλη του Βραδεμβούργου. Μόλις έγινε γνωστό ότι άνοιξε το τείχος, η δυτικογερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή στη Βόννη διέκοψε τη συνεδρίαση, που αφορούσε στη συζήτηση του προϋπολογισμού. Μερικοί βουλευτές τραγούδησαν αυθόρμητα τον Εθνικό Ύμνο.

Η επανόρθωση του λάθους από την πλευρά του κράτους ήταν αδύνατη χωρίς τη χρήση βίας. Αν και έγιναν τέτοιες σκέψεις στα ηγετικά κλιμάκια της κυβέρνησης και του κόμματος, τελικά επικράτησε η σύνεση και η αποδοχή των τετελεσμένων. Είναι εξάλλου αμφίβολο αν οι δυνάμεις ασφαλείας θα εκτελούσαν τέτοιες εντολές. Από τη Μόσχα πάντως, αντίθετα με ότι συνέβη ίδια την Ανατολική Γερμανία το 1953, στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968, δεν επρόκειτο να δοθεί κάλυψη σε βίαιες ενέργειες. Ήδη από τον Αύγουστο του 1989 οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις στο έδαφος της ΛΔΓ είχαν λάβει την εντολή να μην αναμειχθούν και να παραμείνουν στα στρατόπεδά τους.

9 Νοεμβρίου 1985: Ο Γκάρι Κασπάροφ γίνεται ο νεαρότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι στην ιστορία, νικώντας τον Ανατόλι Καρπόφ.

Εναντίον του Κάρποβ για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή το 1985

Ο Γκάρι Κασπάροβ γεννήθηκε με το όνομα Γκάρι Βαϊνστάιν στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν (Δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης εκείνη την εποχή) από Εβραίο πατέρα και Αρμένια μητέρα. Πρωτοξεκίνησε να μελετάει σκάκι σοβαρά όταν ήλθε σε επαφή με ένα σκακιστικό πρόβλημα που είχαν φτιάξει οι γονείς του και το οποίο κατάφερε να λύσει. Ο πατέρας του πέθανε από λευχαιμία όταν εκείνος ήταν 7 ετών και κατόπιν υιοθέτησε το επίθετο της μητέρας του, μόλις του το επέτρεψε ο νόμος στην ηλικία των 12. Η μητέρα του Κλάρα είναι Αρμένια και το επίθετό της είναι «Κασπαριάν». «Κασπάροβ» είναι η ρωσοποιημένη εκδοχή του επιθέτου αυτού.

Ο Κασπάροβ σπούδασε στο σκακιστικό σχολείο του Μιχαήλ Μποτβίννικ. Σε ηλικία 13 ετών κέρδισε το Σοβιετικό Πρωτάθλημα Νέων στην Τιφλίδα το 1976 πετυχαίνοντας 7 στους 9 πόντους (κάθε νίκη είναι πόντος, ισοπαλία 0.5 και η ήττα 0, από τους 9 δηλαδή βαθμούς που θα μπορούσε να κερδίσει από 9 παρτίδες, κέρδισε 7) κάτι το οποίο επανέλαβε την επόμενη χρονιά, με σκορ 8,5/9.

Η αναμέτρηση Κάρποβ-Κασπάροβ το 1985 θα διαρκούσε 24 παρτίδες. Ο πρώτος παίκτης που θα συγκέντρωνε 12,5 πόντους θα έπαιρνε τον τίτλο (σε περίπτωση ισοπαλίας 12-12, ο Κάρποβ θα διατηρούσε τον τίτλο). Ο Κασπάροβ έδειξε ότι είχε πάρει πολύτιμα μαθήματα από την προηγούμενη αναμέτρηση, και παρόλο που ακόμα και στα «ψιλά γράμματα» η μονομαχία ήταν σχεδόν ισόπαλη, κάποιες εντυπωσιακές παρτίδες του Κασπάροβ με τη Σικελική άμυνα του χάρισαν τελικά τον τίτλο, μόλις στα 22 του χρόνια, και με τελικό αποτέλεσμα 13-11. Αυτό κατέρριπτε το ρεκόρ του Μιχαήλ Ταλ ο οποίος ήταν 23 ετών όταν κέρδισε τον Μποτβίνικ το 1960.

Ο Κασπάροβ εδραίωσε την αυθεντία του στην κορυφή της διεθνούς σκακιστικής λίστας έπειτα από πολύ καλές επιδόσεις σε επακόλουθα διεθνή τουρνουά, αλλά και της επιτυχούς υπεράσπισης του τίτλου του (τρις) απέναντι στον μεγάλο του αντίπαλο Κάρποβ.

Με τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή ανά χείρας, ο Κασπάροβ άρχισε να μάχεται τη FIDE, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Μπόμπι Φίσερ είκοσι χρόνια νωρίτερα, αλλά αυτή τη φορά «εκ των έσω». Δημιούργησε έναν οργανισμό εκπροσώπησης των σκακιστών, την Ένωση Γκρανμαίτρ (GMA), με σκοπό να αποκτήσουν φωνή και οι παίκτες στις δράσεις της FIDE.

9 Νοεμβρίου 1938: Μαζικό πανεθνικό πογκρόμ κατά των Εβραίων στη Γερμανία και στην Αυστρία γνωστό ως Kristallnacht (Νύχτα των Κρυστάλλων)


Ο όρος Kristallnacht (Κρίσταλναχτ, που σημαίνει στα γερμανικά η «Νύχτα των Κρυστάλλων»), περιγράφει το μαζικό πανεθνικό πογκρόμ στη Γερμανία και στην Αυστρία τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938. Ο στόχος ήταν οι Εβραίοι πολίτες όλης της χώρας και αποτέλεσε την απαρχή του Ολοκαυτώματος.

Τη δεκαετία του 1930 πολλοί Εβραίοι, πολωνικής κυρίως καταγωγής, ζούσαν στη Γερμανία. Πολλοί είχαν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στη Γερμανία και κάποιοι είχαν παρασημοφορηθεί για την συμμετοχή τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Την Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 1938, οι Ναζιστές συγκέντρωσαν 17.000 από αυτούς, χωρίς καμία προειδοποίηση, μέσα στη νύχτα, και τους απέλασαν από τη Γερμανία στην Πολωνία.

Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους δεχτεί, με αποτέλεσμα την επίπονη πεζοπορία μεταξύ των γερμανικών και πολωνικών συνοριακών φυλακίων κατά τη διάρκεια της κρύας ημέρας και νύχτας, μέχρι να πείσουν οι γερμανικές αρχές την πολωνική κυβέρνηση να τους επιτρέψει την είσοδο.

Ο Χέρσελ Γκρίνσπαν (Herschel Grynszpan), Γερμανός Εβραίος που είχε διαφύγει στην Γαλλία, έλαβε ένα γράμμα από την οικογένειά του, το οποίο περιέγραφε τις φρικτές συνθήκες που έζησαν κατά την απέλαση. Αναζητώντας τρόπο για να τους ανακουφίσει από αυτή την κατάσταση, έκανε επανειλημμένες εκκλήσεις, μέσα στις επόμενες ημέρες προς τον Ερνστ φομ Ρατ (Ernst vom Rath), γραμματέα της Γερμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι, ο οποίος δεν είχε, ως εκπρόσωπος της Ναζιστικής Γερμανίας, την παραμικρή πρόθεση να βοηθήσει. Κατά τραγική ειρωνία, ο Ρατ ήταν αντιπαθής στους κύκλους του Ναζιστικού Κόμματος και παρακολουθείτο από τη Γκεστάπο, καθώς θεωρείτο ότι ήταν ομοφυλόφιλος.

Τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου, ο Γκρίνσπαν πυροβόλησε τον Φομ Ρατ στο στομάχι, ενώ αστόχησε άλλες τρεις φορές. Δύο μέρες αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου, ο γραμματέας της Πρεσβείας πέθανε.

Η δολοφονία του Φομ Ρατ εξυπηρέτησε ως άλλοθι για την έναρξη βιαιοπραγιών κατά των Εβραίων κατοίκων σε ολόκληρη τη Γερμανία. Υπήρχε η πρόθεση να φανεί η επίθεση αυτή σαν αυθόρμητη αντίδραση, αλλά, στην πραγματικότητα, είχε ενορχηστρωθεί από τις γερμανικές αρχές και, ειδικότερα, από τον Ράινχαρντ Χάιντριχ (Reinhard Heydrich). Η κυβέρνηση αξιοποίησε, εκτός από τα επίσημα κρατικά μέσα, κυρίως την οργάνωση του Ναζιστικού κόμματος, για να οργανώσει και να υλοποιήσει τις ταραχές.

Το πογκρόμ που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν ζημιές και, σε πολλές περιπτώσεις, να καταστραφούν, 1.574 συναγωγές (σχεδόν όλες όσες υπήρχαν στη Γερμανία, οι περισσότερες καταστράφηκαν από εμπρησμό), πολλά εβραϊκά κοιμητήρια, πάνω από 7.000 καταστήματα και 29 πολυκαταστήματα που ανήκαν σε Εβραίους. Κάποιοι Εβραίοι ξυλοκοπήθηκαν έως θανάτου, ενώ άλλοι εξαναγκάζονταν να παρακολουθούν.

Περισσότεροι από 30.000 άρρενες Εβραίοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· κατά κύριο λόγο στο Νταχάου, στο Μπούχενβαλντ και στο Ζάξενχαουζεν. Η μεταχείριση στα στρατόπεδα ήταν κτηνώδης, αλλά οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών μηνών, υπό τον όρο ότι θα εγκατέλειπαν τη Γερμανία.

Ο ακριβής αριθμός των Γερμανών Εβραίων που θανατώθηκαν δεν έχει προσδιοριστεί, αλλά υπολογίζεται ότι κυμαίνεται μεταξύ 36 και 200 περίπου ατόμων για τις δύο ημέρες που διήρκεσαν οι αναταραχές. Ο ευρύτερα αποδεκτός αριθμός νεκρών κατά τη διάρκεια των ταραχών είναι 91 άτομα. Υπολογίζοντας και τους θανάτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, περίπου 2.000 ως 2.500 ήταν οι νεκροί που μπορούν να αποδοθούν στο πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων». Επίσης, μικρός αριθμός Γερμανών θανατώθηκαν κατά τις ταραχές της Νύχτας των Κρυστάλλων, καθώς τους θεώρησαν, κατά λάθος, Εβραίους.

Τα γεγονότα στην Αυστρία δεν ήταν λιγότερο φρικτά και οι περισσότερες από τις 94 συναγωγές και τόποι προσευχής της Βιέννης υπέστησαν μερική ή ολική καταστροφή. Τα θύματα υπέστησαν κάθε είδους ταπεινώσεις, περιλαμβανομένου του εξαναγκασμού να σφουγγαρίζουν ενόσω τους υπέβαλαν σε μαρτύρια οι συμπολίτες τους Αυστριακοί, κάποιοι από τους οποίους ήταν προηγουμένως φίλοι και γείτονές τους.

Η νύχτα εκείνη αποτέλεσε την αρχή μιας νέας φάσης στις αντισημιτικές δραστηριότητες του ναζιστικού κόμματος και των κρατικών μηχανισμών, που οδήγησε στον εκπατρισμό και, τελικά, στη μαζική δολοφονία της πλειονότητας των Εβραίων που ζούσαν στη Γερμανία. Αν και λίγοι άνθρωποι το γνώριζαν εκείνη την εποχή, το πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων» αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την συστηματική δίωξη και μαζική δολοφονία των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη, που είναι πλέον γνωστή ως το «Ολοκαύτωμα».

9 Νοεμβρίου 1866: Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου της Κρήτης


7 Νοεμβρίου 1866. Μέσα στο μοναστήρι βρίσκονται 964 ψυχές, 325 άνδρες απο τους οποίους είναι 259 με όπλα και τα υπόλοιπα γυναικόπαιδα . Ο Μουσταφά πασάς , που στο μεταξύ έχει αντικαταστήσει τον Ισμαήλ , ξεκινά απο το Ρέθυμνο με 15.000 ταχτικό στρατό και 30 κανόνια. Το πρωί της 8ης Νοεμβρίου , οι Τούρκικες ορδές βρίσκονται στο Αρκάδι και ορίζεται αρχηγός τους ο Σουλειμάν Βέης (γαμπρός του Μουσταφά) , ενώ ο ίδιος παραμένει στο χωριό Μέση . Οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" κάνουν το σημείο του Σταυρό και ετοιμάζονται για τον άνισο αγώνα με τους άπιστους. Ο Ηγούμενος Γαβριήλ ιερουργεί τιμώντας τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και σαν θεματοφύλακας των ιερών και οσίων της Φυλής μας , εμψυχώνει το εκκλησίασμα να αντισταθεί μέχρι θανάτου στους "σκύλους" που περιφέρονται λυσσασμένοι έξω απο το Άγιο Μοναστήρι. Σε λίγο ο Σουλεϊμάν Βέης καλεί απο το λόφο Κορέ τους χριστιανούς να παραδοθούν.Την απάντηση όμως τη δίνουν τα τουφέκια των επαναστατών.
Το Ιερό λάβαρο της Μονής κυματίζει περήφανα μαζί με τη Γαλανόλευκη . Οι Τούρκοι μαζί με τα κανόνια τους χτυπούν αδιάκοπα τη δυτική πόρτα . Το πολύπρακτο Αρκαδικό δράμα έχει αρχίσει.Οι γυναίκες που ήταν μέσα στο Μοναστήρι παίρνουν μέρος στον αγώνα και προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες.

"Διακόσιοι πενήντα εννιά Κρήτες επολεμούσαν γέροι, γυναίκες και παιδιά φυσέκια κουβαλούσαν....." 

Οι πολιορκημένοι δεν αστοχούν με τα βόλια τους , έτσι οι Τούρκοι δεν μπαίνουν στο Αρκάδι. Η σκληρή μάχη συνεχίζεται όλη τη μέρα με πολλούς τούρκους νεκρούς. Η σκοτεινή βροχερή νύχτα που φθάνει , σωπαίνει τα όπλα . Η Θέση των πολιορκημένων χειροτερεύει , γιατί οι Τούρκοι φέρνουν απο το Ρέθυμνο δύο βαριά κανόνια και τα τοποθετούν στους στάβλους δίπλα στη Μονή.Την ίδια νύχτα οι χριστιανοί στέλνουν στον Παπά Κρανιώτη , απο την Κράνα Μυλοποτάμου, και τον Αδάμ Παπαδάκη απο το Πίκρι Ρεθύμνου, στο Κλησίδι Αμαρίου , όπου βρισκόταν ο Πάνος Κορωναίος για να ζητήσουν βοήθεια. Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου η καμπάνα καλεί τους πιστούς για τελευταία φορά , στο θυσιαστήριο του Θεού και καταλαμβάνουν των αχράντων μυστηρίων.Ξημερώνει η 9η Νοεμβρίου. Η μάχη αρχίζει με πολλή λύσσα . Τα κανόνια σφυροκοπούν την δυτική πόρτα , ασταμάτητα και τραντάζει συθέμελα το Μοναστήρι μέχρι που η πόρτα αποχωρεί. Οι άπιστοι ρίχνονται σαν τίγρεις να κατασπαράξουν το αθώο θήραμα.
"Γιουρούσι κάνει η Τουρκιά απάνω στα τειχειά του κι μεταθέτουν τα θρονιά κι' ανοίγουν τα κελιά του"

Οι τούρκοι μπαίνουν στο περίβολο της εκκλησίας και αρχίζει η γιγαντομαχία ανάμεσα στους υπερασπιστές της Λευτεριάς και στα ανθρωπόμορφα τέρατα που δεν σέβονται τίποτα ιερό στο τόπο του μοναστηριού. Ο Γαβριήλ , ο τιμημένος αυτός ρασοφόρος , συνεχιστής της δόξας και των μεγαλείων του ιερού μας κλήρου , δίνει θάρρος και με βροντερή φωνή καλεί τους Χριστιανούς , να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, για του Χριστού την πίστη και για την ελευθερία της Πατρίδας . όσοι επιζήσουν , να τρέξουν στην μπαρουταποθήκη , στην Καστρινή πόρτα για να δώσουν φωτιά στο μπαρούτι, να καούν ζωντανοί , για να μην πιαστούν αιχμάλωτοι.Σκηνές αλλοφροσύνης εκτυλίσσονται στο μοναστήρι . Δύσκολο πράγμα να περιγράψει κανείς τον ηρωισμό που έδειξαν οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" της Μονής Αρκαδίου.Είχαν νικήσει το θάνατο και αγωνίζονταν για τη πίστη τους , τη θρησκεία τους , την πατρίδα τους. Βραδιάζει και τα περισσότερα γυναικόπαιδα είναι συγκεντρωμένα στη Μπαρουταποθήκη. Ο Κωνσταντίνος Δημ. Γιαμπουδάκης απο το Άδελε Ρεθύμνης με τη πιστόλα στο χέρι είναι έτοιμος . Περιμένει να ευλογήσει ο Ηγούμενος , αλλά και να μαζευτούν , πολλοί τούρκοι να τους πάρει κι αυτούς ο χάρος.Ο Ηγούμενος ευλογεί και τότε ο μάρτυρας της λευτεριάς κάνει το σταυρό του και ανάφτει τη "λαμπάδα" που θα συμβολίζει αιώνια τη δόξα του Αρκαδίου.
Μια θεώρατη λάμψη φάνηκε κι ένας τεράστιος κρότος ακούστηκε . Η λάμψη αυτή θα φωτίσει απο τη μια ως την άλλη της άκρη τη μαρτυρική Μεγαλόνησο, και ο Κρότος θα ξυπνήσει όλους όσους κοιμούνται ακόμη. Το όραμα είχε συντελεστεί. Πέτρες, κορμιά , κεφάλια , βαρέλια και χώματα βρέθηκαν σ'ένα παράξενο ανακάτωμα , όπως μας λέει η λαϊκή μούσα:

"Σφαγή μεγάλη αρχινά, περίσσια φωνοκλήσι
ετούτ' η ώρα θ'ακουστεί σ' Ανατολή και Δύση.Και μέσα στον αναβρασμό , που ο Χάρος εβρουχάτοβροντή, σεισμός εγίνηκε , κι ο κόσμος άνω - κάτωφωθιά, καπνός και κτήρια , κορμιά κομματιασμέναάντρες και γυναικόπαιδα στα νέφελα ανεβαίνουν.Τρόχαλος έγινε η Μονή κι' εσείστη ο Ψηλορείτηςκι' αντιλαλούνε τα βουνά κι απ' άκρου ως άκρου η Κρήτη"

Οι Τούρκοι, που στο μεταξύ έχουν εξαγριωθεί, σφάζουν όποιο βρίσκουν μπροστά τους.Το μοναστήρι είναι γεμάτο απο σκοτωμένους χριστιανούς και τούρκους. Ανεξάντλητοι οι αγώνες του Κρητικού λαού ,για λευτεριά και ανεξαρτησία , πλημμυρίζουν την ιστορία του νησιού , μα πάνω απ' όλους στέκεται η μεγάλη θυσία του Αρκαδίου. Το Αρκάδι είναι ένα φαινόμενο που λάμπει και διδάσκει όχι μόνο την έκταση, αλλά και με το ύψος του μεγαλείου του.
Το Αρκάδι παρέδωσε στις νεότερες γενιές ένα ολόφωτο στεφάνι, μια δόξα κι έναν έπαινο, αλλά και ένα χρέος , βαρύ και δυσβάσταχτο: Τούτο τον ιερό τόπο, που καθαγιάστηκε με αίμα των υπερασπιστών της Μονής , να τον φυλάξομε "σαν τα μάτια μας" και να φανούμε αντάξιοι ,άν χρειαστεί και γνήσιοι απόγονοι των πολεμάρχων εκείνων .Χαρακτηριστική είναι η επιγραφή που διαβάζει ο ευλαβικός προσκυνητής του Αρκαδίου στη Μπαρουταποθήκη,η οποία δείχνει περίτρανα την αδούλωτη ψυχή του Κρητικού λαού.

"Αυτή η φλόγα π' άναψε μέσα εδώ στη κρύπτη
κι απάκρου σ' άκρο φώτισε τη δοξασμένη Κρήτη,
ήτανε φλόγα του Θεού μέσα εις την οποία
Κρήτες ολοκαυτώθηκαν για την Ελευθερία "