Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

10 Μαρτίου 1992: πεθαίνει ο Γιώργος Ζαμπέτας, λαϊκός συνθέτης και βιρτουόζος του μπουζουκιού.


Ο Γιώργος Ζαμπέτας, Έλληνας μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής και ένας από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού γεννήθηκε στο Μεταξουργείο, στις 25 Ιανουαρίου του 1925.

Γονείς του ήταν ο Μιχάλης Ζαμπέτας, που ήταν κουρέας και η Μαρίκα Μωραΐτη, ανηψιά γνωστού βαρύτονου της εποχής.

Από πολύ μικρή ηλικία ο Γιώργος Ζαμπέτας έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική, αφού παράλληλα με την απασχόλησή του στο κουρείο του πατέρα του ως βοηθός, «σκάρωνε» κρυφά στο μπουζούκι τις πρώτες του μελωδίες. Οτιδήποτε στη φύση παρήγε ήχο, τον συνάρπαζε και τον βοηθούσε στις συνθέσεις του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του, λίγο πριν το θάνατό του.

Το 1932, σε ηλικία μόλις 7 ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της α’ δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό.

Παρά τις αντιδράσεις, ο μικρός Γιώργος συνέχισε με απόλυτη προσήλωση να υπηρετεί τη μεγάλη του αγάπη, ενώ η γνωριμία του στα 1938 με το μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας.

Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακόμισε στο Αιγάλεω και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία.

Στα 1942 και κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια.


Τα χρόνια της δημιουργίας 
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως οι Πρόδρομος Τσαουσάκης («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), Στέλιος Καζαντζίδης («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), Μανώλης Καναρίδης («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα»), Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου») κ.α. Έκδηλο ήταν από τότε το ταλέντο και το εκπληκτικό του παίξιμο, ωστόσο ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στο πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ, που τον καθιέρωσε σαν ένα μοναδικό «σώου-μαν» στο χώρο.

Την επόμενη δεκαετία, τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία καθώς πραγματοποιεί εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα διασκέδασης, ενώ ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ευρώπη και Αμερική) και παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 100 ταινίες του ακμάζοντα εκείνο τον καιρό Ελληνικού Κινηματογράφου .

Δημιουργίες του όπως «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» κ.α. παραμείναν αξεπέραστες και τον κατατάσσουν στις υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού στερεώματος, σύμφωνα και με τη δήλωση του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!».

Χαρακτηριστική του ήθους του μεγάλου δημιουργού ήταν και η δήλωση του Δημήτρη Μητροπάνου, ο οποίος τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα του: «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κ.λ.π. να δημιουργούν και πάλι αίσθηση στο κοινό.


Οι δύσκολες δεκαετίες της ζωής του 
Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με το Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος.

Ωστόσο, από το 1990 και μετά, οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις προτιμήσεις των ακροατών.

Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του. Μετά από πολύμηνη ασθένεια, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν μόνο 67 ετών.

Ο Δήμος Αιγάλεω, τίμησε δις εν ζωή το μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης, πλησίον του σπιτιού του, φέρει το όνομά του.

Από σύμπτωση, απεβίωσε την ίδια ημερομηνία (10 Μαρτίου) και ο γιος του, Μιχάλης, το 2008.

10 Μαρτίου 1970: πεθαίνει ο Βασίλης Αυλωνίτης, ηθοποιός. Γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου του 1904


Ο Βασίλης Αυλωνίτης (1 Ιανουαρίου 1904 - 10 Μαρτίου 1970) ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Θησείο. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1924 στην οπερέτα του Ν. Χατζηαποστόλου Το κορίτσι της γειτονιάς. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους σε οπερέτες και κωμωδίες, μέχρι το 1928, οπότε και στράφηκε προς την επιθεώρηση επικεφαλής δικού του θιάσου.

Τον Αύγουστο του 1931, παρολίγο να τον σκοτώσει σφαίρα από θερμόαιμο οπαδό ομάδας νεοφιλελευθέρων, "Βενιζελικών", που εισέβαλε στο θέατρο που έπαιζε τότε στην επιθεώρηση "Κατεργάρα" και άρχισαν να πυροβολούν θεωρώντας ότι σατιριζόταν ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Από την εισβολή αυτή τραυματίσθηκαν κάποιοι θεατές ενώ σκοτώθηκε ο τεχνικός του θεάτρου. Στη συνέχεια από τις ανακρίσεις που ακολούθησαν θεωρήθηκε ότι υπαίτια ήταν η σάτιρα και όχι οι δράστες. Τότε εκδόθηκε και ο γνωστός νόμος "περί τύπου" που περιελάμβανε και το θέατρο στην επακόλουθη λογοκρισία.

Το 1934 συμμετείχε σε επιθεωρήσεις του θεάτρου Περοκέ, ενώ νωρίτερα έκανε δικό του θίασο. Την περίοδο του '40 σχημάτισε θίασο με τον Κυριάκο Μαυρέα και ερμήνευσε το στρατιώτη Πολυχρόνη Περονόσπορο στο ηθογραφικό χρονικό Από την Αλβανία στο Ρίμινι. Υπήρξε για πολλά χρόνια βασικό στέλεχος των επιθεωρησιακών θιάσων του θεάτρου Ακροπόλ και διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του (1956-61). Ο τελευταίος του θίασος συγκροτήθηκε με τον Κώστα Χατζηχρήστο, το 1967-68. Μαζί περιόδευσαν σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αλλά λόγοι υγείας τον ανάγκασαν να διακόψει την περιοδεία. Υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση όλα τα είδη του θεάτρου. Kηδεύτηκε στο Β' Νεκροταφείο στα Πατήσια και σήμερα τα οστά του βρίσκονται σε οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1929 στην ταινία του Αχιλλέα Μαδρά, Μαρία Πενταγιώτισσα, ενώ ακολούθησαν δεκάδες άλλες, έως το 1970, όπως Η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης, όπου εμφανίστηκε στον τελευταίο του ρόλο. Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωσή αυτής της ταινίας, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Συνολικά πρωταγωνίστησε ή εμφανίστηκε σε μικρότερους ρόλους σε 75 ταινίες. Είχε ήρεμη προσωπική ζωή, ενώ δεν παντρεύτηκε ποτέ.

Θα μείνει αξέχαστος στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως: «Μια ζωή την έχουμε», «Το αμαξάκι, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «"Ο λεφτάς", Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» κ. ά.

10 Μαρτίου 1957: γεννιέται ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, σαουδάραβας επιχειρηματίας, ιδρυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα. (Θαν. 2/5/2011)


O Οσάμα Μοχάμεντ Αουάντ μπιν Λάντεν (10 Μαρτίου 1957 - 2 Μαΐου 2011) γεννήθηκε στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας. Ήταν ο ιδρυτής και αρχηγός της διεθνούς ισλαμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα, που πραγματοποίησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, και πολλές άλλες ανά τον κόσμο. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν φονεύθηκε στις 2 Μαΐου 2011, κατόπιν αιφνίδιας επέμβασης Αμερικανικών ειδικών δυνάμεων σε έπαυλη που διέμενε στην πόλη Αμποταμπάντ (Abbottabad), βόρεια του Ισλαμαμπάντ (Islamabad), πρωτεύουσας του Πακιστάν, αδυνατώντας να τον συλλάβουν ζωντανό, κατά το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί. Η Αλ Κάιντα αναγνώρισε το θάνατό του στις 6 Μαϊου, και απείλησε με αντίποινα.

Βιογραφικά στοιχεία 

Ο Οσάμα μπιν Λάντεν γεννήθηκε στο Ριάντ και προερχόταν από πλούσια οικογένεια, που είχε δεσμούς με τον βασιλικό οίκο της Σαουδικής Αραβίας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αμπντουλαζίζ και πολύ νωρίς δημιούργησε μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία η οποία και ανέλαβε τα περισσότερα έργα ανασυγκρότησης της χώρας, όπως δρόμους, λιμένες, εγκαταστάσεις, αναμορφώσεις οάσεων σε πόλεις κλπ. Από τις δραστηριότητες αυτές αποκόμισε τεράστιο πλούτο. Στη συνέχεια επέκτεινε τις επιχειρήσεις του και σ΄ άλλες όμορες αραβικές Χώρες με τεράστια οικονομικά οφέλη με συνέπεια ν΄ αυτοανακηρυχθεί εμίρης (=αρχηγός) και να δημιουργήσει μια διεθνή ισλαμιστική οργάνωση που τα μέλη της προέρχονται απ΄ όλο τον αραβικό χώρο και κυρίως της άλλοτε Μεσοποταμίας εκτεινόμενη μέχρι και το Πακιστάν.

Κατά τον Ρωσοαφγανικό πόλεμο ο Οσάμα μετέβη στο Αφγανιστάν προκειμένου να οργανώσει θύλακες αντίστασης χρηματοδοτούμενος από τις ΗΠΑ. Την περίοδο εκείνη θεωρούνταν ο μεγαλύτερος σύμμαχος των αμερικανικών συμφερόντων στο Αφγανιστάν. Μετά την αποχώρηση των Ρώσων εισήλθαν στη χώρα αμερικανικές και άλλες δυνάμεις χαρακτηριζόμενες νατοϊκές δημιουργώντας μεγάλες στρατιωτικές βάσεις στις κυριότερες πόλεις, αναλαμβάνοντας την κατασκευή δρόμων και μεγάλων αρδευτικών έργων. Η συνεχής όμως επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας έκανε τις άλλοτε επαναστατικές ομάδες να στραφούν κατά των νέων κατακτητών της χώρας την αρχηγία των οποίων φέρεται να ανέλαβε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν δημιουργώντας την ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα, και για μία δεκαετία να υπήρξε ο υπ' αριθμόν 1 καταζητούμενος από το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών των ΗΠΑ (FBI) ανά τον κόσμο, το οποίο και του χρέωνε οποιαδήποτε αντιαμερικανική εξτρεμιστική δράση (τρομοκρατική) που συνέβαινε.

Τρομοκρατική δράση Όλα τα στοιχεία που έχουν δοθεί σε βάρος του προέρχονταν μόνο από τις αμερικανικές αρχές ασφαλείας με πορίσματα που εξέδιδαν οι ίδιες μελετώντας τα διάφορα δεδομένα, εντός ή εκτός των ΗΠΑ.
Το 1998 ο Οσάμα εξέδωσε διάταγμα (ιερή πρόσκληση) προς τους Μουσουλμάνους, ζητώντας τους να στοχοποιούν και να φονεύουν πολίτες και στρατιώτες των ΗΠΑ και των Συμμάχων τους, μέχρι να αποσύρουν την υποστήριξή τους από το Ισραήλ. Κατηγορήθηκε για τις βομβιστικές επιθέσεις του 1998 στις αμερικανικές πρεσβείες στην Τανζανία και στην Κένυα ενώ εκκρεμούσε εναντίον του διεθνές ένταλμα σύλληψης.
Είχε χρηματοδοτήσει και οργανώσει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 2.988 ανθρώπων. Ήταν πατέρας περισσότερων από 24 παιδιών, 11 από τα οποία απέκτησε από την συζυγό του Νατζούα.

Σημειώσεις 

Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές φορές υπήρξαν φήμες για το θάνατό του, είτε λόγω της κλονισμένης υγείας του, είτε της στοχοποίησής του από τις ΗΠΑ. Βέβαια για όσους γνωρίζουν σχετικά τον τρόπο λειτουργίας κάποιων υπηρεσιών είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αν αυτά ήταν απλές φήμες ή εμβόλιμες δηλώσεις - παγίδες (προς ακάλυπτη μετακίνηση), ή για άγρα αντιδράσεων. Περισσότερο χαρακτηριστική ήταν εκείνη στις 23 Σεπτεμβρίου του 2006, όπου η γαλλική εφημερίδα L'Est Républicain έγραψε ότι σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών (DGSE) ο Μπιν Λάντεν είχε πεθάνει στο Πακιστάν στις 23 Αυγούστου του ίδιου έτους. Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι ο θάνατος του Σαουδάραβα κροίσου προήλθε πιθανότατα από τυφοειδή πυρετό. Οι γαλλικές και οι αμερικανικές αρχές δεν επιβεβαίωσαν τα δημοσιεύματα, πλην όμως εκδηλώσεις υπέρ ή κατά συνέβησαν και κάποια στοιχεία συλλέχθηκαν.

Θάνατος

Ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Γκερονίμο, των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη κατοικία του μπιν Λάντεν στη Μπίλαλ Τάουν, Αμποττάμπαντ, στο Πακιστάν, στις 2 Μαϊου 2011, στις 01:00 ώρα Πακιστάν (1 Μαϊου 2011, 20:00 UTC). Ο θάνατος του μπιν Λάντεν ήταν αποτέλεσμα ενός πυροβολισμού στο κεφάλι του - οι δυνάμεις των ΗΠΑ πήραν το σώμα του στο Αφγανιστάν και το έριξαν στη θάλασσα.

Η επιχείρηση έγινε από τα μέλη των Navy SEALs των ΗΠΑ από την Ναυτική Ειδική Πολεμική Ομάδα (DEVGRU), γνωστή ως SEAL Team Six, υπό τη διοίκηση της Μικτής Ειδικής Διοίκησης Επιχειρήσεων με τη CIA.

Ο θάνατος του μπιν Λάντεν προκάλεσε χαρά στις ΗΠΑ, στα Ηνωμένα Έθνη, στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και σε άλλες χώρες καθώς θεωρείται ως σημαντικό γεγονός στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.

Το Πακιστάν έλαβε κριτική καθώς δεν ήξερε ότι ο μπιν Λάντεν ζούσε σε ένα άνετο σπίτι, το οποίο βρισκόταν κοντά σε στρατιωτική ακαδημία. Το Πακιστάν δηλώνει ότι δεν ήξερε για τον μπιν Λάντεν και κατηγορήθηκε για συνεργασία με τον μπιν Λάντεν.

10 Μαρτίου 1905: Ιδρύεται στην παμπ "The Rising Sun" η Chelsea FC

Η Chelsea FC είναι αγγλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Λονδίνο. Ιδρύθηκε το 1905 και από τότε χρησιμοποιεί ως έδρα το Στάμφορντ Μπριτζ που βρίσκεται στο Φούλαμ του δυτικού Λονδίνου.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της έχει αγωνιστεί στην κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας και κατά καιρούς είχε διακρίσεις και τίτλους τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ευρώπη.
Έμβλημα του συλλόγου είναι το λιοντάρι και βασικό χρώμα της εμφάνισης είναι το μπλε. Αρχικά, η εμφάνιση ήταν γαλάζια φανέλα με λευκά σορτς, από τα χρώματα που χρησιμοποιούσε ο πρώτος πρόεδρος της ομάδας, ο Earl Cadogan, για τα άλογα κούρσας που συντηρούσε. Το 1912 η φανέλα έγινε σκούρα μπλε και τη δεκαετία του 1960 ο προπονητής Τόμι Ντόχερτι καθιέρωσε και μπλε παντελονάκια. Τότε καθιερώθηκε και το παρατσούκλι του συλλόγου, Οι Μπλε (The Blues).
Η Τσέλσι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και οι οπαδοί της υπολογίζονται σε τέσσερα εκατομμύρια περίπου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από το 2003 που ιδιοκτήτης του συλλόγου είναι ο Ρώσος μεγιστάνας του πετρελαίου Ρομάν Αμπράμοβιτς, η Τσέλσι διανύει την πιο επιτυχημένη περίοδο στην ιστορία της.

Ίδρυση – Πρώτα χρόνια
Η Τσέλσι ιδρύθηκε στις 14 Μαρτίου 1905 από μια παρέα ποδοσφαιρόφιλων στην παμπ "The Rising Sun", που βρισκόταν στη Fulham Road απέναντι από την κεντρική είσοδο του σημερινού γηπέδου της. Σήμερα στην ίδια θέση βρίσκεται η παμπ "The Butcher's Hook".
Λίγο αργότερα εντάχθηκε στη Football League αλλά τα πρώτα χρόνια δεν είχε αξιόλογες επιτυχίες. Η πιο σημαντική διάκριση των πρώτων χρόνων ήταν η παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1915, στον οποίο ηττήθηκε από τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου αν και απέκτησε γνωστούς ποδοσφαιριστές δεν κατάφερε να διακριθεί.

Πορεία προς την επιτυχία
Το 1952 μάνατζερ της ομάδας ανέλαβε ο Τεντ Ντρέικ, ο πρώην διεθνής Άγγλος σέντερ φορ. Ο Ντρέικ ανανέωσε το σύλλογο τόσο σε διοικητικό όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο. Με νεανική ενδεκάδα και νέες προπονητικές μεθόδους οδήγησε το σύλλογο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1954-55 αλλά την επόμενη σεζόν δεν συμμετείχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Τη δεκαετία του '60 η Τσέλσι είχε μια νέα ομάδα με ταλαντούχους παίκτες και προπονητή τον Τόμι Ντόχερτι. Πρωταγωνίστησε στην Αγγλία και το 1965 πλησίασε στην κατάκτηση και των τριών σημαντικών διοργανώσεων. Τελικά, κατάφερε να κατακτήσει μόνο το Λιγκ Καπ.
Το 1970 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας νικώντας με 2-1 τη Λιντς Γιουνάιτεντ και την επόμενη σεζόν το Κύπελλο Κυπελλούχων. Στον τελικό που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη στον Πειραιά νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης με 2-1 στον επαναληπτικό αγώνα, αφού ο ο πρώτος αγώνας έληξε ισόπαλος 1-1.

Μετριότητα και ανάκαμψη
Ακολούθησε μια μακροχρόνια περίοδος μετριότητας για το σύλλογο με οικονομικά προβλήματα γιατί οι πουτάνες ήταν ακριβές εκείνη την εποχή, που τον οδήγησαν στον υποβιβασμό. Ταυτόχρονα, είχε προβλήματα με την εμφάνιση χούλιγκαν μεταξύ των οπαδών του. Οι οικονομικές ανάγκες παραλίγο να κοστίσουν στο σύλλογο την απώλεια του γηπέδου και μοιραία να τον οδηγήσουν στη διάλυση. Το 1983 λίγο έλειψε να υποβιβαστεί στην τρίτη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία του. Τότε ανέλαβε μάνατζερ ο Τζον Νιλ και δημιούργησε μια νέα ομάδα, που κέρδισε τον τίτλο της Β΄ κατηγορίας το 1984 κι ανέβηκε πάλι στην Α΄. Το 1988 υποβιβάστηκε πάλι αλλά την επόμενη σεζόν κέρδισε τον τίτλο κι ανέβηκε ξανά.
Με τα χρόνια ανέκαμψε ανακτώντας την παλιά της δυναμική. Το 1994 έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου και το 1996 ανέλαβε το σύλλογο ο διάσημος Ολλανδός Ρουντ Γκούλιτ ως παίκτης-προπονητής. Έφερε στο σύλλογο κορυφαίους παίκτες, όπως τον Τζιανφράνκο Τζόλα και το 1997 κατέκτησε το Κύπελλο.
Τον Γκούλιτ διαδέχθηκε ο Τζιανλούκα Βιάλι, ο οποίος οδήγησε το σύλλογο στην κατάκτηση του Λιγκ Καπ και του Κύπελλου Κυπελλούχων το 1998,όπου κέρδισε την Στουτγκάρδη με σκορ 1-0, του Κυπέλλου Αγγλίας το 2000, και στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον Βιάλι στο τιμόνι, η Τσέλσι κατόρθωσε επίσης να κερδίσει και το Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης το 1998, νικώντας την αντίστοιχη τιτλούχο του Τσάμπιονς Λιγκ, Ρεάλ Μαδρίτης με 1-0.
Ένας άλλος Ιταλός, ο Κλαούντιο Ρανιέρι, έφτασε την Τσέλσι στον τελικό του Κυπέλλου το 2002 και στην έξοδο στο Τσάμπιονς Λίγκ στα ημιτελικά το 2003, από το Μονακό. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στον τελικό θα αντιμετώπιζε την Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο, του συμφωνημένου απο πριν προπονήτη του συλλόγου για την επόμενη ποδοσφαιρική χρονιά.

Η περίοδος Αμπράμοβιτς
Τον Ιούνιο του 2003 ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος Ρομάν Αμπράμοβιτς αγόρασε το σύλλογο από τον παλιό ιδιοκτήτη, τον Μπέιτς, έναντι 140 εκατομμυρίων λιρών. Ήταν η μεγαλύτερη αγοραπωλησία όλων των εποχών για το αγγλικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εξαιτίας της αγοράς αυτής η Τσέλσι άρχισε να αποκαλείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τους αντιπάλους με ρωσική κατάληξη, "Τσέλσκι".
Ο Αμπράμοβιτς διέθεσε πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες σε μεταγραφές νέων ποδοσφαιριστών αλλά ο Ρανιέρι δεν έδειξε ικανός να τους αξιοποιήσει κατακτώντας κάποιον τίτλο. Έτσι το 2004 αντικαταστάθηκε από τον Πορτογάλο Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος είχε μόλις κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο. Με τον Μουρίνιο στον πάγκο σε κάθε σεζόν κέρδισε κάποιο τίτλο.
Το 2005, στην επέτειο της εκατονταετηρίδας της, η Τσέλσι κατέκτησε το πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ σημειώνοντας ρεκόρ νικών, βαθμών και άμυνας. Το ίδιο έτος κέρδισε το Λιγκ Καπ νικώντας τη Λίβερπουλ με 3-2 κι έφτασε ως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 2006 ξανακέρδισε το πρωτάθλημα ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των 29 νικών της προηγούμενης περιόδου ενώ το 2007 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας νικώντας τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0, ξαναπήρε το Λιγκ Καπ Αγγλίας για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια και τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα.
Όμως, την τριετία αυτή δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κι έτσι το Σεπτέμβριο του 2007 ο Μουρίνιο αποχώρησε παραχωρώντας τη θέση του στον Αβραάμ Γκραντ. H ομάδα έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2008 όπου ηττήθηκε στα πέναλτι από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 6-5 (κανονική διάρκεια αγώνα 1-1).
Το καλοκαίρι του 2008, ο Αμπράμοβιτς έδιωξε τον Γκραντ και έφερε στην θέση του, τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι.Το πείραμα απέτυχε και τα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά επιτυχή ήταν. Ο Σκολάρι άντεξε 7 μήνες στον πάγκο της Τσέλσι πριν αντικατασταθεί από τον Ολλανδό Γκους Χίντιγκ. Η έλευση του Χίντινγκ έφερε άλλον αέρα στην ομάδα και μαζί ήρθαν και τα αποτελέσματα.Όσο έκατσε ο Χίντινγκ στην Τσέλσι, η ομάδα είχε μόνο μία ήττα από την Τότεναμ Χότσπερ. Πήρε το Κύπελλο Αγγλίας το 2009 νικώντας στον τελικό την Έβερτον με σκορ 2-1 ενώ παράλληλα έφτασε την ομάδα στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα με ένα γκολ στις καθυστερήσεις, με γκολ του Ινιέστα. Το ματς έληξε 1-1 στο Λονδίνο ενώ στη Βαρκελώνη είχε λήξει 0-0. Κόσμος και παίκτες του ζήτησαν να μείνει, όμως εκείνος είχε αποφασίσει να συνεχίσει το προπονητικό του έργο στην εθνική ομάδα της Ρωσίας.
Επόμενος προπονητής, από το καλοκαίρι του 2009, είναι ο Κάρλο Αντσελότι. Ο Αντσελότι κατάφερε να κατακτήσει στην πρώτη του χρονιά με την ομάδα το πρωτάθλημα Αγγλίας, το 4ο στην ιστορία της. Η Τσέλσι, με διαφορά ενός βαθμού από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε για έκτη φορά το κύπελλο Αγγλίας, αφού νίκησε στον τελικό του κυπέλλου την Πόρτσμουθ ΦΚ με 1-0 χάρη σε μία καταπληκτική εκτέλεση φάουλ του Ντιντιέ Ντρογκμπά. Το 2011 η Τσέλσι απέκτησε τον Φερνάντο Τόρρες απ' τη Λίβερπουλ, πληρώνοντας στην ομάδα του 50 εκατομμύρια στερλίνες, κάτι που έκανε τον παίκτη να είναι ο πέμπτος πιο ακριβός παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Επίσης, την ίδια μέρα, στις 31 Ιανουρίου, ο Νταβίντ Λουίζ αποκτήθηκε απ' την Μπενφίκα για 21 εκατομμύρια στερλίνες.
Μετά απο μια χρονιά, που κατά τη διάρκεια της η ομάδα δεν είχε σταθερή απόδοση, η Τσέλσι δεν κατέκτησε ούτε μια απ' τις τέσσερις διοργανώσεις που έλαβε μέρος, ούτε καν την ασπίδα (έχασε απο την Μάντσεστερ Γιουνάιτετ με 3-1), με αποτέλεσμα η διοίκηση να αποδεσμεύσει τον Κάρλο Αντσελότι απο προπονητή της ομάδας και να προσλάβει στη θέση του τον νεαρό και ταλαντούχο, Άντρες Βίλας-Μπόας απ'την Πόρτο με το ποσό ρεκόρ στην ιστορία του ποδοσφαίρου 13 εκατομμύρια στερλίνες, που στην ηλικία των 33, αποτέλεσε τον τέταρτο νεαρότερο προπονητή όλων των εποχών της Τσέλσι ΦΚ. Ο Μπόας απέκτησε τους Οριόλ Ρομέου, Τιμπό Κουρτουά, Ουλισές Νταβίλα, Ρομελού Λουκακού, Ραούλ Μεϊρέλες και τον Χουάν Μάτα, για την νέα σεζόν και τον διεθνή με την εθνική Αγγλίας Γκάρυ Κέιχιλ τον Ιανουάριο. Όμως, όπως και με αρκετούς απ' τους προηγούμενους προπονητές επί περιόδου Ρομάν Αμπράμοβιτς, ο Άντρε Βίλας Μπόας δεν έμεινε για πολύ στον πάγκο της Τσέλσι και στις 4 Μαρτίου απολύθηκε. Άντεξε μόνο για εννέα μήνες και την θέση του πήρε ο πρώην βοηθός του όσο ήταν στην ομάδα, Ρομπέρτο Ντι Ματτέο, με στόχο να ανατρέψει τα αρνητικά αποτελέσματα και την κακή απόδοση της ομάδας, αλλά και να επαναφέρει ένα υγειές κλίμα στα αποδυτήρια, κάτι που δεν υπήρχε με τον Άντρε Βίλας Μπόας, και φυσικά να εξασφαλίσει μια θέση για το Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης σεζόν. Παρά την κρισιμότητα των επικείμενων αγώνων, η ομάδα έφτασε στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας, αλλά και στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, αποκλείοντας την κάτοχο του τροπαίου, Μπαρτσελόνα. Στις 5 Μαΐου η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας, νικώντας με 2-1 τη Λίβερπουλ του Νταλγκλίς. Η σεζόν ολοκληρώθηκε με τον ιδανικότερο τρόπο: η ομάδα, παρά τις απουσίες της και το γεγονός ότι αντιμετώπιζε τον αντίπαλο στην έδρα του, κατέκτησε για πρώτη φορά το Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Μπάγερν Μονάχου. Το ισόπαλο (1-1) παιχνίδι της κανονικής διάρκειας οδηγήθηκε σε παράταση και, στη συνέχεια, στα πέναλτι, όπου η Τσέλσι φάνηκε πιο ψύχραιμη (4-3).

Το γήπεδο
Το Στάμφορντ Μπριτζ (Αγγλικά: Stamford Bridge) είναι το μοναδικό γήπεδο που χρησιμοποίησε η Τσέλσι στην ιστορία της. Το γήπεδο είναι παλιότερο από το σύλλογο και συνδέεται απόλυτα με την ίδρυσή του.
Το Στάμφορντ Μπριτζ εγκαινιάστηκε στις 28 Απριλίου 1877 στην περιοχή Φούλαμ του Λονδίνου και ως το 1905 το χρησιμοποιούσε ο Αθλητικός Σύλλογος Λονδίνου (Αγγλικά: London Athletics Club) κυρίως ως στάδιο αγώνων στίβου και λιγότερο ως γήπεδο ποδοσφαίρου.
Το 1904 αγοράστηκε από τα αδέρφια Gus και J.T. Mears, οι οποίοι αγοράζοντας μια επιπλέον γειτονική έκταση δημιούργησαν ένα καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο. Το νέο στάδιο σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Archibald Leitch.
Αρχικά, οι αδερφοί Mears πρόσφεραν το Στάμφορντ Μπριτζ στην ομάδα της περιοχής, την Φούλαμ, αλλά δεν βρήκαν ανταπόκριση. Τότε αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα νέο σωματείο, στο οποίο να ανήκει το γήπεδο. Έτσι η Τσέλσι ιδρύθηκε για να στεγαστεί στο νέο γήπεδο, σε αντίθεση με τις περισσότερες ομάδες που πρώτα ιδρύθηκαν κι αργότερα στεγάστηκαν σε δικό τους γήπεδο. Επειδή υπήρχε ήδη ομάδα με το όνομα της συνοικίας, η Φούλαμ, έδωσαν την ονομασία Τσέλσι στον σύλλογο, δηλαδή το όνομα της γειτονικής περιοχής, αφού απέρριψαν διάφορες ιδέες, όπως Kensington FC, Stamford Bridge FC και London FC.
Το αυθεντικό Στάμφορντ Μπριτζ είχε χωρητικότητα 100.000 θέσεων, κυρίως ορθίων και από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 είχε μια σκεπαστή εξέδρα, την Shed End, που ήταν ο χώρος των φανατικών οπαδών. Το 1935 σημειώθηκε το επίσημο ρεκόρ προσέλευσης 82.905 θεατών σε αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Άρσεναλ. Όμως, στις 13 Νοεμβρίου 1945 πάνω από 100.000 συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν το φιλικό αγώνα της Τσέλσι εναντίον της Ντιναμό Μόσχας, χωρίς να καταμετρηθούν ακριβώς.
Τη δεκαετία του ’70 το γήπεδο ανακαινίστηκε και η χωρητικότητά του περιορίστηκε σε 50.000 θέσεις καθήμενων θεατών. Η δαπάνη της ανακαίνισης ήταν μεγάλη και ο σύλλογος κόντεψε να χάσει το γήπεδο που ήταν ενέχυρο στους δανειστές. Μόλις τη δεκαετία του ’90 η ομάδα συνήλθε από τα χρέη της ανακαίνισης.
Για να αποφευχθούν στο μέλλον τα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν από την περιπέτεια αυτή, τα δικαιώματα του γηπέδου έχουν παραχωρηθεί στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό "Chelsea Pitch Owners", ο οποίος κατέχει και την ιδιοκτησία του ονόματος. Έτσι αν κάποιος θελήσει να μετακινήσει το σύλλογο σε άλλο στάδιο, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το όνομα "Τσέλσι".
Ο μέσος όρος θεατών που παρακολουθεί την ομάδα είναι σήμερα πάνω από 40.000, τοποθετώντας το σύλλογο στην πέμπτη θέση στην Αγγλία.

Εμβλήματα
Από την ίδρυση του συλλόγου, η Τσέλσι είχε χρησιμοποιήσει τέσσερις διαφορετικές βασικές μορφές εμβλημάτων, τα οποία παρουσιάζονταν με μερικές ήσσονος σημασίας αλλαγές στον σχηματισμό τους κατά την περίοδο της χρήσης καθενός από αυτά.
Το 1905, η Τσέλσι εξέδωσε την πρώτη εκδοχή του εμβλήματός της, στο οποίο παρουσιαζόταν η εικόνα ενός συνταξιούχου Τσέλσι, που προφανώς συνέβαλε και στο να δοθεί το ψευδώνυμο «συνταξιούχοι» στην ομάδα. Το σήμα παρέμεινε για τα επόμενα 50 χρόνια, αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ στις φανέλες των ποδοσφαιριστών. Ως μέρος του εκσυγχρονισμού από τον Τεντ Ντρέικ, από το 1952 και μετά, το σήμα με τον συνταξιούχο αφαιρέθηκε από το έντυπο πρόγραμμα της αγωνιστικής, προκειμένου να αλλάξει την εικόνα του συλλόγου, ενώ αντικαταστάθηκε προσωρινά από τα αρχικά της ομάδας (C.F.C.) μέχρι να εγκριθεί ένα νέο έμβλημα.
Το 1953, παρουσιάστηκε ένα νέο έμβλημα της ομάδας το οποίο παρουσίαζε ένα όρθιο μπλε λιοντάρι που κοιτά προς τα πίσω και κρατά μια ράβδο. Το σύμβολο αυτό βασίστηκε στο αντίστοιχο έμβλημα της Μητροπολιτικής Περιφέρειας του Τσέλσι. Στο πάνω μέρος υπήρχαν, επίσης, τρία κόκκινα τριαντάφυλλα, για να εκπροσωπήσουν την Αγγλία, και δύο κόκκινες μπάλες ποδοσφαίρου. Αυτό ήταν το πρώτο έμβλημα της ομάδας που έκανε την εμφάνισή του στις φανέλες των παικτών, κάτι που εγκρίθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το συγκεκριμένο έμβλημα παρέμεινε μέχρι το 1986.
Το 1986, με τον Ken Bates ιδιοκτήτη του συλλόγου, το έμβλημα της Τσέλσι άλλαξε και πάλι, ως μέρος μια νέας προσπάθειας για τον εκσυγχρονισμό και την αξιοποίηση των νέων ευκαιριών στην αγορά. Ο νέος σχεδιασμός περιελάμβανε ένα πιο νατουραλιστικό λιοντάρι (και όχι εραλδικό όπως το προηγούμενο), σε κίτρινο και όχι μπλε χρώμα, που στεκόταν πάνω από τα αρχικά CFC. Το έμβλημα αυτό χρησιμοποιήθηκε για τα επόμενα 19 χρόνια, με ορισμένες τροποποιήσεις όπως η χρήση των διαφορετικών χρωμάτων.
Με νέα ιδιοκτησία, και με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων που πλησίαζαν αλλά και τις απαιτήσεις από τους οπαδούς ένα πιο παραδοσιακό έμβλημα, αποφασίστηκε ότι το έμβλημα πρέπει να αλλάξει και πάλι το 2004. Το νέο έμβλημα υιοθετήθηκε επίσημα με την έναρξη της σεζόν 2005-06 και σηματοδοτούσε την επιστροφή στον παλαιότερο σχεδιασμό του μπλε εραλδικού λέοντα με τη ράβδο. Όπως και σε προηγούμενα εμβλήματα, έχει εμφανιστεί σε διάφορα χρώματα, συμπεριλαμβανομένου του λευκού και του χρυσού.

Οπαδοί και αντιπαλότητες
Η Τσέλσι έχει τον πέμπτο μεγαλύτερο μέσο όρο θεατών στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο παραδοσιακός πυρήνας των οπαδών της προέρχεται από την εργατική τάξη του δυτικού Λονδίνου, στις περιοχές Χάμερσμιθ και Μπάτερσι, και από τις πιο πλούσιες περιοχές όπως το Τσέλσι και το Κένσινγκτον. Οι οπαδοί της υπολογίζονται σε τέσσερα εκατομμύρια εντός του Ηνωμένου Βασιλείου. Κατά τη δεκαετία του '70 και του '80 οι οπαδοί της Τσέλσι συνδέονταν με τον χουλιγκανισμό, προκαλώντας πολλά επεισόδια με χούλιγκανς από άλλες ομάδες, ενώ συνδέονταν και με ναζιστικές οργανώσεις. Την δεκαετία του 1990 τα φαινόμενα αυτά που μάστιζαν γενικότερα το αγγλικό ποδόσφαιρο καταπολεμήθηκαν επιτυχώς.
Αν και η Τσέλσι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αντιπαλότητα, η Φούλαμ κατά κύριο λόγο αποτελούσε λόγω γειτνίασης το αντίπαλο δέος, κάτι το οποίο δεν υφίσταται πλέον αφού οι ομάδες στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους αγωνίζονταν σε διαφορετικές κατηγορίες. Παρόλα αυτά οι οπαδοί της Φούλαμ, αλλά και της ΚΠΡ, συνεχίζουν να θεωρούν την Τσέλσι ως την μεγάλη τους αντίπαλο. Παραδοσιακά λονδρέζικα ντέρμπι αποτελούν οι αγώνες της Τσέλσι με τις άλλες δύο μεγάλες ομάδες της αγγλικής πρωτεύουσας, την Άρσεναλ και την Τότεναμ Χότσπερ, τις οποίες οι οπαδοί της αναγνωρίζουν ως τους δύο βασικούς αντιπάλους της ομάδας τους, ενώ έντονη αντιπαλότητα υπάρχει με τη Λιντς εξαιτίας κυρίως του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας το 1970. Τρίτος κατά σειρά αντίπαλος, θεωρείται από τους οπαδούς των μπλε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ πρόσφατα δημιουργήθηκε ιδιαίτερη αντιπαλότητα με την Λίβερπουλ λόγω των πολλών αναμετρήσεων των δύο ομάδων σε Αγγλία και Ευρώπη, αλλά και με την Μπαρτσελόνα εξαιτίας των συνεχόμενων αναμετρήσεων στο Τσάμπιονς Λιγκ.

10 Μαρτίου 1940: γεννιέται ο Αμερικανός ηθοποιός ταινιών δράσης Κάρλος Ρέι Νόρις (Τσακ Νόρις )

Ο Τσακ Νόρις (αγγλικά: Chuck Norris, πλήρες όνομα:
Κάρλος Ρέι Νόρις, γεννημένος στις 10 Μαρτίου 1940) είναι Αμερικανός ηθοποιός και μάστερ πολεμικών τεχνών.
Μετά την υπηρεσία του στην Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία όπου απέκτησε και το παρατσούκλι Τσακ, άρχισε να ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες ως επαγγελματίας, και έφτασε να γίνει ο αήτητος παγκόσμιος πρωταθλητής καράτε μεσαίων βαρών, επί έξι συνεχόμενα έτη, από το 1968 έως το 1974. Έχει ιδρύσει και δική του σχολή πολεμικών τεχνών, την Chun Kuk Do. Ως αποτέλεσμα της εικόνας του «ανίκητου» που έβγαζε προς τα έξω, το 2005 ξεκίνησε ένα διαδικτυακό φαινόμενο γνωστό ως Chuck Norris facts, αποδίδοντας του διάφορα αβάσιμα ή ακόμα και αδύνατα κατορθώματα.
Ως ηθοποιός έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες δράσης, όπως το (Way of the Dragon, 1972) στην οποία πρωταγωνίστησε μαζί με τον Μπρους Λη. Έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική σειρά Walker, Texas Rangers, μεταξύ του 1993 και 2001.
Είναι αφοσιωμένος χριστιανός και πολιτικά συντηρητικός. Έχει γράψει πολλά βιβλία για τον Χριστιανισμό και τα έχει δωρίσει σε μια σειρά Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων και άλλων. Το 2007 και το 2008, έκανε εκστρατεία για τον πρώην κυβερνήτη του Αρκάνσας Μάικ Χάκαμπι (Mike Huckabee), ο οποίος ήταν στην κούρσα για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία των ΗΠΑ το 2008. Επίσης έχει δική του στήλη στη συντηρητική ιστοσελίδα WorldNetDaily

10 Μαρτίου 2002: ο Άκης Τσαταλιός, 33χρονος προπονητής της ομάδας πόλο γυναικών της Βουλιαγμένης, πεθαίνει από ανακοπή κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας του με τον Εθνικό στο κολυμβητήριο του Πειραιά

Ο Άκης γεννήθηκε το 1969 και από πολύ μικρός γνώρισε στον ΝΟΒ το κολύμπι και το πόλο, συμμετέχοντας από το 1984 στην ανδρική ομάδα υδατοσφαίρισης η οποία έβαλε τις βάσεις για τις επιτυχίες της δεκαετίας του '90.

Το 1991 αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ελλάδος Ανδρών με συμπαίκτες τον Νίκο Δάρρα, τον Βαγγέλη Ρούπακα, τον  Γιώργο και Δημήτρη Μαυρωτά, τον Χρήστο και τον Κώστα Δήμου, τον Διονύση και τον Κώστα Πρωτοπαπά, τον  Άκη Κακαρνάκη,  τον Τεό Λοράντο και αρκετούς άλλους. Το 1996 -χρονιά κατά την οποία «κρέμασε» το σκουφάκι του- κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος.

Το 1994 ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα  ως προπονητής των ομάδων υποδομής των γυναικών. Με πολύ μεράκι για την δουλειά του, κατέκτησε σειρά από Πρωταθλήματα Κορασίδων και Νεανίδων αναδεικνύοντας ταυτόχρονα δεκάδες αθλήτριες όπως οι:  Άντυ Μελιδώνη (νυν αρχηγός της γυναικείας ομάδας), Σοφία Πετσάλη, Αντιγόνη Ρουμπέση, Γιούλη Λαρά, Κρυσταλία Διαμαντίδη, Φρύνη Αδριανάκη, Ντίνα Κουτέλη και πολλές άλλες.
Το 1997 ανέλαβε ως πρώτος προπονητής τη γυναικεία ομάδα του ομίλου με την οποία κατέκτησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, ενώ τo 2000 την οδήγησε στον τελικό του Κυπέλλου Ευρώπης.

Το 2002 κατά την διάρκεια αγώνα Πρωταθλήματος ο Άκης, σε ηλικία μόλις 33 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή δίπλα στον πάγκο της ομάδας βυθίζοντας σε βαθύ πένθος την οικογένειά του, τους αγαπημένους του γονείς, την γυναίκα του Πέπη, τον δίχρονο γιο του Νικόλα και μαζί με αυτούς την Οικογένεια της Βουλιαγμένης, τους συναθλητές του, τις αθλήτριές του, τους συναδέλφους και τους φίλους του.

πηγη: http://water-polo.studioidea.gr/

10 Μαρτίου 1900: γεννιέται ο Παντελής Πουλιόπουλος, γενικός γραμματέας του ΚΚΕ (1924-1926) και από τα ιδρυτικά μέλη του τροτσκιστικού κινήματος στην Ελλάδα. (Θαν. 6/6/1943)

Ο Παντελής Πουλιόπουλος (10 Μαρτίου 1900-6 Ιουνίου 1943) ήταν κομμουνιστής ηγέτης και Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) από το 1924 ως το 1926. Υπήρξε ιδρυτής του τροτσκιστικού ρεύματος στην Ελλάδα. Εκτελέστηκε από τους Ιταλούς τον Ιούνιο του 1943.

Ένταξη στο ΣΕΚΕ, αντιπολεμική δράση
Ο Παντελής Πουλιόπουλος γεννήθηκε στη Θήβα στις 10 Μαρτίου 1900. Ήταν γιος του Νικολάκη Πουλιόπουλου, εμπόρου με καταγωγή από την Ήπειρο, και είχε άλλα πέντε αδέλφια. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη γενέτειρά του Θήβα και το 1919 μπήκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την ίδια χρονιά εντάχτηκε στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ), τον πρόδρομο του ΚΚΕ.
Από το 1920 υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου 1919-1922. Μαζί με τον Γιώργη Νίκολη ήταν από τους κύριους οργανωτές της αντιπολεμικής δράσης στο μέτωπο. Συμμετείχε στη σύνταξη της εφημερίδας Ερυθρός Φρουρός και στην οργάνωση αντιπολεμικών κομμουνιστικών πυρήνων στις μονάδες της Στρατειάς Μικράς Ασίας. Οι προκηρύξεις του Κεντρικού συμβουλίου των κομμουνιστών φαντάρων του μετώπου είναι συνήθως γραμμένες από το χέρι του Πουλιόπουλου. Συνελήφθη το Μάιο του 1922 για την αντιπολεμική του δράση και παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο στη Σμύρνη με την προοπτική της εκτέλεσης. Με την κατάρρευση όμως του μετώπου τον Αύγουστο, δραπέτευσε από τις φυλακές του Μπαρτζόβα στα περίχωρα της Σμύρνης και επέστρεψε στην Ελλάδα.
Από το 1923 ως το 1925 έπαιξε ηγετικό ρόλο στο κίνημα των βετεράνων του πολέμου και το 1924 εκλέχτηκε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατών, η οποία εξέδιδε την εφημερίδα Παλαιός Πολεμιστής με κυκλοφορία που έφτανε τα 20 χιλιάδες φύλλα.
Στην ηγεσία του ΚΚΕ - Υπέρμαχος της Μπολσεβικοποίησης

Ο Πουλιόπουλος μαζί με τους Σεραφείμ Μάξιμο και Λευτέρη Σταυρίδη πρωταγωνίστησε στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, το Δεκέμβρη του 1924, στο οποίο το κόμμα μετονομάστηκε σε ΚΚΕ και αποφασίστηκε η μπολσεβικοποίηση του κόμματος, δηλαδή ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας και η ένταξή του στην Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ). Ο Πουλιόπουλος εκλέχτηκε πρώτος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ σε ηλικία 24 ετών και πρωτοστάτησε στη διαγραφή των ιδρυτικών στελεχών του ΣΕΚΕ σαν οπορτουνιστές.
Επίσης, ήταν αντιπρόσωπος του κόμματος στο πέμπτο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη Μόσχα τον Ιούνιο του 1924, μαζί με τον Μάξιμο και τον Θόδωρο Μάγγο. Τον Ιούλιο του 1924 στη Μόσχα συνήλθε η 7η Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) που επανέλαβε τη θέση της προηγούμενης συνδιάσκεψης για μια "Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη". Οι Πουλιόπουλος και Μάξιμος που αντιπροσώπευσαν το ΣΕΚΕ(Κ), ψήφισαν τη θέση χωρίς να υπάρχει σχετική απόφαση του κόμματος.
Στις 15 Απρίλη του 1925 η κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου συνέλαβε και φυλάκισε πολλά στελέχη του ΚΚΕ για το λεγόμενο "Μακεδονικό". Έτσι ο Πουλιόπουλος, ο Νίκολης, ο Θωμάς Αποστολίδης, ο Κώστας Σκλάβος, ο Τάκης Φίτσιος και άλλοι βρέθηκαν στις φυλακές Συγγρού, ενώ ο Μάξιμος εξορίστηκε στη Σκύρο. Την θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ κατέλαβε τότε ο Λευτέρης Σταυρίδης. Ο Πουλιόπουλος θα δικαστεί στις 8 Αυγούστου του 1925 και θα καταδικαστεί σε 1,5 χρόνο φυλάκιση για την "Αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης" από το Στρατοδικείο της Αθήνας. Μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη ήταν και το πρώην ιδρυτικό μέλος της ΓΣΕΕ Κώστας Σπέρας.

Μακεδονικό
Στις 24 Αυγούστου 1925, ο Πουλιόπουλος, μαζί με άλλους 23 κομμουνιστές, δικάστηκε εκ νέου στην Αθήνα με την κατηγορία ότι προωθούσε την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης. Στα πλαίσια της υπεράσπισης των εθνικών μειονοτήτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, υπερασπίστηκε τις ιδέες του σε μια απολογία που προκάλεσε αίσθηση μιλώντας επί πέντε ώρες και η δίκη διακόπηκε. Στις 22 Φεβρουαρίου 1926, η δίκη των αυτονομιστών συνεχίστηκε. Οι κατηγορίες απορρίφθηκαν, αλλά αντί οι κατηγορούμενοι να απελευθερωθούν εξορίστηκαν στην Ανάφη, την Αμοργό και τη Φολέγανδρο.
Ο Πουλιόπουλος εξορίστηκε στη Φολέγανδρο και αφέθηκε ελεύθερος στα τέλη Αυγούστου του 1926 με την πτώση της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου.

Διαγραφή από το ΚΚΕ και τροτσκιστική πορεία
Μετά την αποφυλάκισή του στη "Σύσκεψη Παραγόντων" στις 5-8 Σεπτέμβρη του 1926 ο Πουλιόπουλος εξελέγη ομόφωνα γραμματέας του ΚΚΕ, αλλά αυτός δεν αποδέχθηκε την εκλογή του και τη γραμματεία κατέλαβε ο Παστιάς Γιατσόπουλος. Επίσης αρνήθηκε να είναι υποψήφιος του κόμματος για τις βουλευτικές εκλογές στις 7 Νοέμβρη 1926 και αφού η ΚΕ δεν έλαβε υπόψη της την άρνησή του, κατέθεσε σχετική δήλωση αποποίησης στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Η απάντηση της ΚΕ ήταν να τον θέσει εκτός κόμματος μέχρι το επόμενο συνέδριο, το οποίο ήταν το μόνο αρμόδιο να αποφασίσει για τα περαιτέρω. Ο Πουλιόπουλος τότε αποσύρθηκε στη Θήβα και προετοιμάστηκε για το επόμενο συνέδριο του ΚΚΕ που είχε οριστεί για το Μάρτιο του 1927.
Στο 3ο Τακτικό Συνέδριο, το Μάρτιο του 1927, ξέσπασε μεγάλη διαμάχη με τις παρακάτω αντίπαλες ομάδες:
Ομάδα Πουλιόπουλου (τροτσκιστές)
Ομάδα Χαϊτά (σταλινικοί – αφοσιωμένοι στην Κομιντέρν)
Ομάδα Μάξιμου (κεντριστές)
Η αντιπαράθεση αυτή που ήταν ισχυρότατη αντανακλούσε την τιτανομαχία που διεξαγόταν εκείνη την εποχή στη Μόσχα μεταξύ των Στάλιν και Τρότσκι. Στο συνέδριο πλειοψηφούν οι Σταλινικοί Χαϊτάς, Ευτυχιάδης, Κολοζώφ, Σιάντος, Θέος, αλλά με την παρέμβαση των κεντριστών ανακαλείται η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής (17/12/1926) για διαγραφή του Πουλιόπουλου. Πάντως ο Πουλιόπουλος, μαζί με τον Γιατσόπουλο, απομακρύνθηκαν από την Κεντρική Επιτροπή. Αργότερα στις 25 Σεπτέμβρη του 1927 διαγράφηκαν επίσημα από το κόμμα σαν Λικβινταριστές, αφού εξέδωσαν και κυκλοφόρησαν την μπροσούρα Νέο Ξεκίνημα. Στη συνέχεια, το Νοέμβριο του 1927, σχημάτισαν την αντιπολιτευτική ομάδα στο ΚΚΕ, Σπάρτακος, σε συντονισμό με τη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση, διεθνή αντιπολιτευτική τάση στην Κομμουνιστική Διεθνή και στο ΚΚΣΕ υπό την ηγεσία του Τρότσκι. Άρχισαν να εκδίδουν από τον Ιανουάριο του 1928 μαζί με τους Κεντριστές Μάξιμο, Σκλάβο, Χαϊνόγλου το περιοδικό Σπάρτακος που ασκούσε αντιπολίτευση στην ηγετική ομάδα του ΚΚΕ.
Η ομάδα των τροτσκιστών του Πουλιόπουλου αρνήθηκε να ενωθεί με τους Αρχειομαρξιστές που είχαν διασπαστεί από το ΚΚΕ, κατηγορώντας τους για σεχταρισμό απέναντι στο κόμμα. Ο Τρότσκι όμως το 1930 αναγνώρισε τους Αρχειομαρξιστές ως ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, απόφαση που ο Πουλιόπουλος και η ομάδα του καταδίκασαν έντονα. Το 1934, η ομάδα του Πουλιόπουλου και μια ομάδα που είχε διασπαστεί από τους Αρχειομαρξιστές με επικεφαλής τον Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), ενώθηκαν για να σχηματίσουν την Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ).

Ο μαχόμενος δικηγόρος
Παράλληλα με όλα αυτά, ο Πουλιόπουλος τελειώνει τη Νομική, κατορθώνει να μάθει δέκα ξένες γλώσσες και να διαβάζει νομικά και μαρξιστικά κείμενα στη γλώσσα που γράφτηκαν. Ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Σταυρίδης αναφέρει για τον Πουλιόπουλο ότι: "Ήτο άριστος δικηγόρος και πολλάκις εις δίκας είχε καταπλήξει τους δικαστάς δια την εμβρίθειαν και πολυμάθειάν του και από νομικής απόψεως, διότι είχε μελετήσει και πολλά ξένα νομικά συγγράματα."
Την περίοδο 1927-1929 εκπαιδεύει μια ολιγομελή ομάδα νεαρών δικηγόρων στις δραστηριότητες της Εργατικής Βοήθειας Ελλάδας, της οργάνωσης αλληλεγγύης των εργαζομένων, με σκοπό να τους κάνει ικανούς να υποστηρίζουν αγωνιστές της εργατικής τάξης όταν καταδιώκονται. Δίνει καθημερινά ως δικηγόρος το παρών για να υπερασπιστεί εργάτες απέναντι στους εργοδότες τους, κατατρεγμένους και διαδηλωτές που συλλαμβάνονται, σωματεία που διαλύονται αυθαίρετα, συνελεύσεις που δέχονται αστυνομικές επιδρομές, εκλογές που ματαιώνονται, συνδικαλιστές, διανοούμενους και φοιτητές που οδηγούνται στα αστυνομικά τμήματα και σέρνονται στα δικαστήρια με βαριές κατηγορίες.

Ο χαρακτήρας της επανάστασης, τα Λαϊκά Μέτωπα
Εκείνη την περίοδο, που σηματοδοτείται από την επικράτηση του σταλινισμού στο κομμουνιστικό κίνημα, ο Πουλιόπουλος αντιπάλευε την άποψη που διαμορφωνόταν από το ΚΚΕ και παγιώθηκε στην 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Eπιτροπής του το 1934, η οποία θεωρούσε ότι λόγω του μη-ανεπτυγμένου και μισοφεουδαρχικού χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού η επανάσταση στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να είναι σοσιαλιστική αλλά αστικοδημοκρατική. Ο Πουλιόπουλος υποστήριξε το σοσιαλιστικό της χαρακτήρα, τονίζοντας τόσο το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και την πραγματοποιημένη λύση του αγροτικού ζητήματος όσο και ότι πολλά θέματα που παρουσιάζονται σαν έλλειμμα δημοκρατίας η αστική τάξη δεν μπορούσε πια να τα επιλύσει και μάλιστα έπαιρνε μια έντονα αυταρχική στροφή. Θεωρούσε ότι, στην πράξη, αυτή η τακτική σήμαινε την εγκατάλειψη του στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης γενικά.
Άλλο σημείο σύγκρουσης με το ΚΚΕ ήταν η σχέση με τις μη-κομμουνιστικές εργατικές οργανώσεις. Υπό το βάρος της ήττας με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία, τα επίσημα κομμουνιστικά κόμματα, που για μια ολόκληρη περίοδο δεν ήθελαν καμία συνεργασία μαζί τους, στράφηκαν προς την τακτική του Λαϊκού Μετώπου. Ο Πουλιόπουλος υποστήριζε την ανάγκη συνεργασίας στη δράση, αλλά τονίζοντας την ανάγκη πολιτικής και οργανωτικής ανεξαρτησίας των κομμουνιστών και απορρίπτοντας ιδιαίτερα τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση επέμενε στην λογική των εργατικών και μόνο μετώπων, ενώ παλαιότερα για αυτό κατηγορούσε τα στελέχη του ΚΚΕ.
Ο Πουλιόπουλος υπήρξε ιδιαίτερα επικριτικός για την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση και την κατάλυση της εργατικής δημοκρατίας σε αυτήν. Παράλληλα, υποστήριζε ότι θα έπρεπε να υποστηριχτεί σε περίπτωση επίθεσης από τα καπιταλιστικά κράτη. Επίσης αρχές του 1940 έβαλε ζήτημα της αυτονομίας της Μακεδονίας ενώ κατέκρινε το ΚΚΕ ως σωβινιστικό κόμμα.

Η 4η Διεθνής
Ο Πουλιόπουλος το 1938 πήρε την πρωτοβουλία να ενώσει τους Έλληνες τροτσκιστές στην Ενιαία Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΕΟΚΔΕ). Το Σεπτέμβριο του 1938, η ΕΟΚΔΕ συμμετείχε στην ίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς στο Παρίσι.

Στην Ακροναυπλία
Τον Αύγουστο του 1938 συνελήφθη από το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, όπου προσπάθησε να συνεχίσει την πολιτική του δράση. Η ηγεσία της καθοδήγησης στην Ακροναυπλία (Ιωαννίδης) θα απομονώσει τον Πουλιόπουλο και τους συντρόφους του τροτσκιστές από τους υπόλοιπους κρατούμενους κομμουνιστές. Η έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τον Πουλιόπουλο έγκλειστο στην Ακροναυπλία μαζί με όλους τους πολιτικούς κρατούμενους. Ο Πουλιόπουλος μαζί με τους υπόλοιπους κομμουνιστές θα ζητήσει από τη μεταξική κυβέρνηση να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο, αλλά αυτή αρνήθηκε. Λίγο πριν από την παράδοση των πολιτικών κρατουμένων από το μεταξικό καθεστώς στους Γερμανούς, ο Πουλιόπουλος μαζί με άλλους συντρόφους του υποστήριξε την επιχείρηση για την απόδρασή τους, αλλά αυτή ματαιώθηκε μετά από απόφαση του Ιωαννίδη.
Το 1942, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, μεταφέρθηκε άρρωστος στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας, στη συνέχεια στις φυλακές Αβέρωφ και τέλος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λάρισας.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Ο Πουλιόπουλος, σε αντίθεση με τον Ζαχαριάδη, υποστήριξε ότι ο χαρακτήρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν αντιφασιστικός, αλλά πόλεμος ανταγωνισμού ανάμεσα σε αντίπαλα εθνικά κράτη λόγω της οικονομικής κρίσης με το πρόσχημα του διαφορετικού εσωτερικού καθεστώτος τους. Για τον Πουλιόπουλο, όπως και για τον Τρότσκι, η εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα δεν έπρεπε να συνταχτούν με τις αντίστοιχες αστικές τάξεις και τα εθνικά κράτη.

Η εκτέλεση
Η δικτατορία Μεταξά δεν απελευθέρωσε τους πολιτικούς κρατούμενους με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς αλλά τους παρέδωσε στους κατακτητές. Στις 6 Ιουνίου του 1943 ο Πουλιόπουλος, μαζί με άλλους 105 φυλακισμένους από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Λάρισας, εκτελέστηκε από τις ιταλικές κατοχικές δυνάμεις στο χωριό Νεζερός (σημερινός Άγιος Στέφανος) κοντά στο Δομοκό σε αντίποινα για την ανατίναξη της σήραγγας στο Κούρνοβο από τον ΕΛΑΣ. Απευθύνθηκε στα ιταλικά στους στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος καλώντας τους να μην τους εκτελέσουν στο όνομα του αντιφασισμού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Στις εφημερίδες της εποχής θα καταγραφεί ότι μίλησε στα Ιταλικά στους Ιταλούς φαντάρους προτρέποντας τους να εξεγερθούν ενάντια στους Ιμπεριαλιστές. Αρκετά μετά την Απελευθέρωση έχουμε τις πρώτες μεταγενέστερες αναφορές ότι οι στρατιώτες αρνήθηκαν να τους εκτελέσουν και την εκτέλεση έκαναν οι αξιωματικοί. Τόσο ο ίδιος όσο και η οργάνωση του στάθηκαν επικριτικά στην Αντίσταση στις κατοχικές δυνάμεις.

10 Μαρτίου 1938: γεννιέται ο Ιερώνυμος Β', κατά κόσμο Ιωάννης Λιάπης, αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.

Ο Ιερώνυμος Β’ (κοσμικό όνομα Ιωάννης Λιάπης) είναι ο 20ος Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος από της ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου της με τον τίτλο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Είναι Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, του ανώτατου θεσμικού οργάνου διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.
Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος την 7η Φεβρουαρίου 2008, σύμφωνα με τις διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος από Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, θέση στην οποία είχε υπηρετήσει από το 1981. Ως Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας είχε διακριθεί για τις περιβαλλοντικές και φιλανθρωπικές του δραστηριότητες συνάμα με την πρόνοιά του για τη βοήθεια τοξικομανών, υπερηλίκων και νέων. Για μακρό χρονικό διάστημα υπήρξε στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ αρχικά ως Γραμματέας και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, ενώ η συνεργασία τους συνεχίστηκε και το διάστημα της διακονίας του στην Ι. Μητρόπολη Λιβαδειάς. Το 1998 ήταν ένας εκ των υποψηφίων της αρχιεπισκοπικής εκλογής αλλά ηττήθηκε από τον από Δημητριάδος Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο κατά την τρίτη ψηφοφορία. Την δεκαετία της αρχιεπισκοπείας Χριστοδούλου βρέθηκε αρκετές φορές σε αντιπαράθεση μαζί του ειδικότερα για τα θέματα των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις λαοσυνάξεις, που πραγματοποιήθηκαν εναντίον της παύσης της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
Ως αρχαιολόγος και θεολόγος δημοσίευσε επιστημονικές μελέτες και άρθρα. Έχει υπάρξει συνεργάτης της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας ενώ έχει βραβευθεί για το έργο του «Μεσαιωνικά Μνημεία της Εύβοιας» από την Ακαδημία Αθηνών

Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Ιωάννης Λιάπης γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1938 στα Οινόφυτα Βοιωτίας και ήταν το πρώτο από τα δύο παιδιά του Τάσου και της Δήμητρας Λιάπη. Οι γονείς του ασχολούνταν με αγροτικές και ποιμενικές εργασίες. Ο Ιωάννης εντάχθηκε από νωρίς στα ακμάζοντα την εποχή εκείνη κατηχητικά σχολεία, όπου γνώρισε τον πνευματικό του καθοδηγητή, τον τότε Αρχιμανδρίτη και μετέπειτα Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, Νικόδημο Γραικό.
Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του εισήλθε στο Τμήμα Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή. Διετέλεσε πρώτος σε πανελλαδική κλίμακα υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) στις βυζαντινές σπουδές, τις οποίες πραγματοποίησε στα Πανεπιστήμια του Γκρατς (Αυστρία) και του Μονάχου (Δυτ. Γερμανία), ενώ φοίτησε και στο Ostkirchliches Institut, Ινστιτούτο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που εδρεύει στο Ρέγκενσμπουργκ της Γερμανίας. Εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία δίπλα στον Αναστάσιο Ορλάνδο και ως φιλόλογος στο Λεόντειο Λύκειο της Νέας Σμύρνης, στο 9ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνας.
Εγκαταλείποντας την ακαδημαϊκή του καριέρα εντάχθηκε στον ορθόδοξο κλήρο. Τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης έλαβε την 3η Δεκεμβρίου 1967, χειροτονούμενος Διάκονος από τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημο στη Θήβα και λαμβάνοντας το όνομα Ιερώνυμος προς τιμήν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α'. Στις 10 του ίδιου μήνα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη πόλη της Λιβαδειάς λαμβάνοντας το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη.

Από της χειροτονίας του έως και το 1978 υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας και διετέλεσε Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-1977) και Οσίου Λουκά Βοιωτίας (1977-1981). Το διάστημα των ετών 1978 - 1981 υπήρξε Γραμματέας και κατόπιν Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Το 1981, έπειτα από την παραίτηση του Μητροπολίτη Νικόδημου, εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. Η εις επίσκοπον χειροτονία του πραγματοποιήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1981 στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Ως Μητροπολίτης συμμετείχε στις Συνοδικές Επιτροπές Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, Εκκλησιαστικής Περιουσίας, Σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας, Υποτροφιών και εργάστηκε ως Αντιπρόεδρος του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπήρξε μέλος μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την μελέτη θεμάτων για την μοναστηριακή περιουσία (1986-1998) και την εκκλησιαστική εκπαίδευση (1986-1998) και Πρόεδρος της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας-Εκκλησίας (2005-2007).
Κατά τη διάρκεια της διακονίας του στη Μητρόπολη Λιβαδειάς αναπαλαιώθηκαν και επανδρώθηκαν έξι ανδρώες Ιερές Μονές και δεκαεπτά γυναικείες. Ανάμεσα στις Μονές αυτές συγκαταλέγονται οι ιστορικές Μονές του Οσίου Λουκά, Σαγματά, Οσίου Σεραφείμ, Μακαριωτίσσης, Ευαγγελιστρίας και Ιερουσαλήμ.
Στο κοινωνικό του έργο ξεχωρίζουν η δημιουργία οικοτροφείων, ορφανοτροφείου με μορφή ανάδοχης οικογένειας (Θήβα), Στεγών Ηλικιωμένων (Θήβα, Λιβαδειά), Κέντρου Επανένταξης Ψυχικώς Πασχόντων (Λιβαδειά), Εκπαιδευτηρίου Δημιουργικής Απασχόλησης Παίδων με Ειδικές Ανάγκες σε συνεργασία με άλλους φορείς του Νομού (Λιβαδειά), του Κέντρου Πρόληψης για τα ναρκωτικά (Λιβαδειά), Συσσιτίων Απόρων συμπεριλαμβανομένων και οικονομικών μεταναστών (Θήβα), Συμβουλευτικών Σταθμών (Θήβα), Κέντρου Ιστορικών και Αρχαιολογικών Ερευνών (Ζάλτσα - Ιερά Μονή Λυκούρεση).

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υποδέχεται στην Αθήνα τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο.
Στην Μητρόπολή Λιβαδειάς φρόντισε για τη δημιουργία και λειτουργία ενοριακών πνευματικών κέντρων και κέντρων νεότητας στις περισσότερες ενορίες, καθώς και προτύπων κατασκηνωτικών εγκαταστάσεων στον Παρνασσό. Με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε και λειτουργεί το Κέντρο Ερευνών της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Βοιωτίας, το οποίο συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια Durham και Cambridge. Πρωτοστάτησε για την δημιουργία του Κέντρου Ευαισθητοποιήσεως Πληθυσμού σε θέματα περιβάλλοντος και οικονομικών μεταναστών, το οποίο λειτουργεί στα Οινόφυτα.
Για την συμβολή του στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεως Λιβαδειάς, που σχετίζεται με την υγεία, τιμήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κραϊόβας στη Ρουμανία με την απονομή του τίτλου του επιτίμου Διδάκτορα. Επίσης είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ΕΛΙΚΑΡ).
Την 7η Φεβρουαρίου 2008 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος και ενθρονίστηκε στις 16 Φεβρουαρίου.Στις 6 Ιουλίου 2010 αναγορεύθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ των τμημάτων Θεολογίας και Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις 19 Ιουνίου 2013 αναγορεύθηκε σε Επίτιμος Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

10 Μαρτίου 1829: Υπογράφεται το Πρωτόκολλο του Λονδίνου με το οποίο το ελληνικό κράτος αποκτά αυτονομία.

Χάρτης με τις διαδοχικές επεκτάσεις του ελληνικού κράτους. 
Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, που υπογράφηκε στις 10 Μαρτίου του 1829 (παλιό ημερολόγιο) ανέτρεπε το δυσμενές για την ελληνική πλευρά πρωτόκολλο του Νοεμβρίου του 1828. Με το νέο πρωτόκολλο τα σύνορα του νέου ελληνικού κράτους ορίζονταν στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού ενώ η Κρήτη και η Σάμος έμεναν έξω από τα όρια του νέου κράτους, η Ελλάδα αποκτούσε καθεστώς αυτονομίας υπό Οθωμανική επικυριαρχία, έχοντας την υποχρέωση να καταβάλλει σ’ αυτή ετήσιο φόρο 1.500.000 γρόσια. Η νέα συμφωνία εξακολουθούσε να αφήνει ανικανοποίητη την ελληνική πλευρά που στόχευε στην πλήρη ανεξαρτησία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία από την πλευρά της απέρριψε το πρωτόκολλο. Η ήττα της όμως από τη Ρωσία στον μεταξύ τους πόλεμο την υποχρέωσε να το δεχτεί, καθώς συμπεριλαμβανόταν στους όρους της Συνθήκης της Αδριανούπολης. Λίγους μήνες αργότερα στις 22 Ιανουαρίου 1830 (παλαιό ημερολόγιο) με νέο πρωτόκολλο, που αναφέρεται ως πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας η Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος με περιορισμένα όμως σύνορα που ορίζονταν από τους ποταμούς Αχελώο στα δυτικά και Σπερχειό στα Βόρεια. Η οριστική αποκατάσταση των συνόρων στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού θα γινόταν με το πρωτόκολλο του Λονδίνου, του Αυγούστου του 1832.
Έξω από τα σύνορα του ελληνικού κράτους παρέμενε η Κρήτη στην οποία η επανάσταση βρισκόταν σε εξέλιξη σε όλη τη διάρκεια του 1829. Μετά την συμφωνία για ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας, στόλος των μεγάλων δυνάμεων επέβαλε την ειρήνευση στο νησί. Πολλοί Κρήτες τότε από επαναστατημένες περιοχές κατέφυγαν σε περιοχές της ελεύθερης Ελλάδας, αποτελώντας ένα από τα πρώτα μεγάλα κύματα προσφύγων. Έξω από τα όρια του ελληνικού κράτους παρέμενε και η Σάμος. Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 το νησί αποτέλεσε αυτόνομη περιοχή, γνωστή ως Ηγεμονία της Σάμου. Το καθεστώς αυτό παρέμεινε στο νησί μέχρι την ενσωμάτωσή του στην Ελλάδα το 1912.

10 Μαρτίου 2012: πεθαίνει η Δόμνα Σαμίου, εξέχουσα ερμηνεύτρια και ερευνήτρια του δημοτικού τραγουδιού, με διεθνή αναγνώριση. (Γεν. 12/10/1928)

Η Δόμνα Σαμίου (12 Οκτωβρίου 1928 - 10 Μαρτίου 2012) ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια που συνετέλεσε στη διάδοση του παραδοσιακού τραγουδιού.
Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Καισαριανή της Αθήνας. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, ζούσαν σε ένα χωριό έξω από τη Σμύρνη, το Μπαϊντίρι. H μητέρα της ήρθε με την καταστροφή στην Ελλάδα, ο πατέρας της τέσσερα χρόνια αργότερα, «γιατί έμεινε αιχμάλωτος εκεί». Από εκεί έχει τα πρώτα ακούσματα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, όπως η ίδια ομολογεί σε συνέντευξή της. Έτσι μεγαλώνει και αγαπάει το Δημοτικό Τραγούδι.
Σε ηλικία 13 ετών έχει την πρώτη διδακτική επαφή με την μουσική. Πηγαίνει στο "Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής", όπου και μαθητεύει κοντά στον δημιουργό του Σίμωνα Καρά. Εκεί παίρνει τα πρώτα μαθήματα Βυζαντινής μουσικής και της αποκαλύπτονται τα μυστικά του παραδοσιακού τραγουδιού. Παρακολουθεί παράλληλα νυχτερινό Γυμνάσιο.
Το 1954 αρχίζει μια μακρά σχέση με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) που τερματίζεται το 1971. Παράλληλα συνεργάζεται με την Ελληνική Τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ.) για μια σειρά μουσικών ντοκιμαντέρ με το τίτλο "Μουσικό Οδοιπορικό". Αυτή η προεργασία θα την βοηθήσει να αποκτήσει ένα πλούσιο μουσικό υλικό, που αποδεικνύεται σημαντικό, με απώτερο στόχο την διαφύλαξη της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής.
Το 1971, χρονιά ορόσημο για την μετέπειτα πορεία της, παρουσιάζεται δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο συνερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια επί σκηνής. Την ίδια χρονιά διασκευάζει το τραγούδι "Γαλανή Γαλαζιανη" με το μουσικό Γιώργο Κοντογιώργο, για το δίσκο "Ωτοστόπ" του Θανάση Γκαϊφύλλια, ενώ συχνές ήταν και οι παρουσίες της σε μπουάτ της εποχής. Ήδη όμως το 1960 κυκλοφορούν δίσκοι της σε Ελλάδα, Γαλλία και Σουηδία, που σηματοδοτούν την απήχηση του έργου της στον κυρίως Ελληνισμό και στην Ελληνική Ομογένεια.
Αντιστρατευόμενη την εμπορική εκμετάλλευση και εκλαΐκευση της ελληνικής παράδοσης, αρχίζει να παρουσιάζει επί σειρά ετών την όσο πιο αυθεντική εκτέλεσή της. Έτσι κάνει αμέτρητες συναυλίες στις οποίες τραγουδά η ίδια, αλλά και παρουσιάζει αυθεντικούς καλλιτέχνες και δημιουργούς του δημοτικού τραγουδιού.
Πέθανε στις 10 Μαρτίου 2012.

Έργο
Το έργο της ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα και την ελληνική γλώσσα. Παρουσιαζόταν σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της αμερικανικής ηπείρου και σε πόλεις της Αυστραλίας, όπου και έδινε συναυλίες.
Για τα ελληνικά πράγματα :
Το 1979, ο σκηνοθέτης του Εθνικού Θεάτρου, Αλέξης Σολωμός, της ανέθεσε τη μουσική επιμέλεια για τους Όρνιθες του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκαν πρώτα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και στη συνέχεια στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
Το 1993, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης της ανέθεσε την επιμέλεια της "ζωντανής" μουσικής του Αγαπητικού της Βοσκοπούλας που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο.
Στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τραγούδησε για τέσσερις συνεχείς χρονιές (1995-1998).
Μεγάλη αναγνώριση της δίδεται από το Μέγαρο Μουσικής, όπου παραδίδει συναυλίες με Ακριτικά Τραγούδια (Μάιος 1995) και ελληνικά παραδοσιακά κάλαντα (Χριστούγεννα 1996), καθώς και το αφιέρωμα που της έκανε ο ίδιος φορέας τον Οκτώβριο του 1998 για τα 70 της χρόνια.
Το 1981 δημιούργησε τον Καλλιτεχνικό Σύλλογο Δημοτικής Μουσικής "Δόμνα Σαμίου", όπου και συνέχιζε μέχρι τέλους την ίδια ποιοτική και αξιόλογη δισκογραφική της παραγωγή.
Παράλληλα, από το 1994 ως το 2001, παραδίδει μαθήματα δημοτικού τραγουδιού στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων.
Της παραδίδεται, το 2006, το βραβείο Αρίων για τη συνολική προσφορά της στη διάσωση του δημοτικού τραγουδιού.
Η Δόμνα Σαμίου συνέχιζε ως το θάνατό της την έρευνα και την καταγραφή της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής.
Η εμπεριστατωμένη γνώση της πάνω στο αντικείμενο της δημοτικής παράδοσης του ελληνικού τραγουδιού, η πρωτοπορία της θεματολογίας της, η πολύχρονη πείρα της και η ακρίβεια στην απόδοση των λεκτικών ιδιομορφιών και του ύφους του τραγουδιού, της κάθε περιοχής, την καθιστούσαν μοναδική στον τομέα της.

10 Μαρτίου 1905: Ξεσπάει η Κρητική Επανάσταση στο χωριό Θέρισος, με αρχηγό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Οι κινηματίες με υπόμνημά τους προς τις μεγάλες δυνάμεις ζητούν την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Ο αγγλικός στόλος κατευθύνεται προς το νησί.

Η πρωινή καταχνιά δεν έχει ακόμη διαλυθεί, τσουχτερή η ψύχρα στις πλαγιές του Θερίσου.  Ξημέρωνε η 10η Μαρτίου του 1905.  Και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου είδαν τρεις άνδρες να σκαρφαλώνουν τη δασωμένη βουνοπλαγιά.  Ήταν ο Βενιζέλος με τον Κ. Φούμη και τον Κ. Μάνο, τους δύο παλιούς συνεργάτες και συμπολεμιστές του. Βιάζονταν γιατί τους περίμεναν.  Εκεί ψηλά στο Θέρισο, είχαν συγκεντρωθεί τα πρωτοπαλλήκαρα της Κρήτης - οπλαρχηγοί μπαρουτοκαπνισμένοι με κορμιά αυλακωμένα βαθιά από τις λαβωματιές.  Μια ακόμη λαβωματιά δεν είχε να κάνει - κάλλιο το βόλι από τον τύραννο.  Ήταν η ψυχή της Κρήτης που σαν είδε τον Βενιζέλο αναγάλλιασε.  Μπαλωθιές χαιρέτησαν τον ερχομό του.  Ήταν η απάντηση στον πρίγκηπα, απάντηση που έδωσε ο Βενιζέλος ο ίδιος με τούτα τα λόγια:
 - «Συνεκεντρώθημεν εδώ με την απόφασιν να αποτινάξωμεν την τυραννίαν της Αρμοστείας.  Αλλ’ η ελευθερία του Κρητικού λαού τότε μόνον θα κατοχυρωθεί, όταν η Κρήτη ενωθεί μετά της Μητρός Ελλάδος. Προτείνω να κηρύξωμεν την πολιτικήν ένωσιν της Κρήτης μετά του ελληνικού βασιλείου, εις εν μόνον ελεύθερον και συνταγματικόν κράτος».

Καινούργιες μπαλωθιές αντήχησαν στον αγέρα - είχε «ψηφισθεί» η πρότασή του.

Αυτός ήταν ο ...ανθενωτικός.

Είναι αλήθεια πως οι πρόξενοι των μεγάλων δυνάμεων θέλησαν να αντιδράσουν - απείλησαν, φοβέρισαν, μα τελικά υποχώρησαν στις αξιώσεις του Βενιζέλου.  Κι ο Γεώργιος υποχρεώθηκε να παραιτηθεί.  Ήταν Ιούλιος του 1906.  Ως την τελευταία στιγμή ο πρίγκηπας αγωνίσθηκε να κρατήσει το μικρό του βασίλειο.  Ακόμη και την στιγμή που ένα αμάξι με φώτα σβηστά τον πήγαινε στο λιμάνι για να φύγει αθόρυβα, ο Γεώργιος έλπιζε.  Βλέπει κόσμο, πολύν κόσμο, να έχει συγκεντρωθεί στο δρόμο για το Ακρωτήρι.  Πιστεύει πως έμαθαν την αναχώρησή του και θέλουν να τον εμποδίσουν.  Φωτiζεται το πρόσωπό του.  Η απογοήτευσή του θα είναι τραγική.

 - «Ησυχάστε Υψηλότατε», του λέει ο αμαξάς.  «Δεν είναι για εσάς.  Τον Βενιζέλο περιμένουν, το Βενιζέλο και τα παλληκάρια του που κατεβαίνουν από το Θέρισο».

 Αυτό ήταν το τέλος της αρμοστείας του πρίγκηπα.

Ηφαίστειο που κοχλάζει και πάλι η Κρήτη.  Ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ Γλύξμπουργκ με την άδεια των μεγάλων δυνάμεων, διορίζει αρμοστή τον Αλέξανδρο Ζαΐμη.  Σύντομη θα είναι και η δεύτερη αρμοστεία. Οι Κρητικοί, έχοντας βρει πια τον αρχηγό τους, απαιτούν ένωση και αμέσως.  Τα επεισόδια διαδέχονται το ένα τ’ άλλο.  Ο Ζαΐμης φεύγει (28 Σεπτεμβρίου 1908) για να μην επιστρέψει πια.  Οι Χανιώτες μαζεύτηκαν στο Πεδίο του ’ρεως, κηρύσσουν την ένωση της Κρήτης κι η σημαία της κρητικής πολιτείας υποστέλλεται για να δώσει την θέση της στην ελληνική - υπάλληλοι και στρατιωτικοί ορκίζονται πίστη στον βασιλέα των Ελλήνων.

Τον επόμενο μήνα η Κρητική Συνέλευση κηρύσσει επίσημα την ένωση και καλεί τον βασιλιά να «λάβη κατοχήν της νήσου».  Εκλέγει προσωρινή πενταμελή κυβέρνηση και αυτοδιαλύεται.  Βουλή της Κρήτης είναι πια η Βουλή της Ελλάδας.  Σημαία της η κυανόλευκη.  Για μία ακόμα φορά οι Κρητικοί έδειξαν ότι ξέρουν να κερδίζουν μόνοι την λευτεριά τους.


Η επανάσταση του Θερίσου στάθηκε εθνικό φωτεινό μετέωρο.  Η λάμψη της διέλυσε την καταχνιά του πολιτικού ορίζοντα, ήρθε να θερμάνει την μουδιασμένη μετά το 1897 ψυχή τον έθνους.

πηγη: http://users.otenet.gr/~markonst/theriso.htm

10 Μαρτίου 1923: Τραγικό ναυάγιο σημειώνεται στο Σαρωνικό. Το επίτακτο ναυαγοσωστικό Αλέξανδρος Ζ βυθίζεται κοντά στην Ψυττάλεια, με αποτέλεσμα να πνιγούν περισσότεροι από 150 αξιωματικοί και ναύτες.

Η φοβερότερη τραγωδία του Πολεμικού Ναυτικού μας. Το σπαραχτικώτερο δράμα του Σαρωνικού. Περισσότεροι από 300 Ναυτικοί πνίγονται μπροστά στο λιμάνι του Πειραιά.
Του Θεολόγου Θεολογίδη
Έξι μήνες μόλις είχαν περάσει από την μεγάλη Εθνική τραγωδία, την μικρασιατική καταστροφή. Τα ατελείωτα καραβάνια των άτυχων προσφύγων και τα λείψανα-οι αιχμάλωτοι και οι αγνοούμενοι- της μεγάλης στρατιάς, ολοένα έφταναν στην ελεύθερη πατρίδα.
Στους δρόμους του Πειραιά έβλεπες την σιωπηλή παρέλαση ωχρής λιτανείας πόνου και συντριβής. Μακάβριες σκηνές, Δαντικές, ασύλληπτη στην φαντασία η τραγικότητα, διάχυτη η λύπη, ο πόνος, ο καημός, η μιζέρια, η ορφάνια.
Γονείς χωρίς παιδιά, παιδιά χωρίς γονείς γυρνούν άστεγοι στους δρόμους και περιμένουν το ευσπλαχνικό χέρι των φιλανθρώπων.
Ο Στόλος μας, αλώβητος από τον Μικρασιατικό πόλεμο, αγκυροβολημένος στο Κερατσίνι, ανεφοδιάζονταν και συμπλήρωνε τις ελλείψεις του, ενώ μέσα στα θωρηκτά μας υπήρχαν ακόμη τμήματα του Στρατού Ξηράς.
Σαν συμπλήρωμα όμως της εθνικής καταστροφής, σαν μία  χαριστική βολή στον τραυματισμένο από την Εθνική συμφορά των ενόπλων μας δυνάμεων ένα τρομερό δυστύχημα έπληξε ξαφνικά το Ναυτικό μας.
Τις πρώτες απογευματινές ώρες το μικρό επίτακτο ναυαγοωστικό της εταιρείας Ζαλοκώστα «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ζ» που μετέφερε περί τους 400 αδειούχους του Στόλου μας από το Κερατσίνι στον Πειραιά, βούλιαξε αύτανδρο κοντά στη Ψυττάλεια! Ήταν μέρα Σάββατο και τα πληρώματα του Στόλου και του Ναυστάθμου που είχαν εξόδου έβγαιναν στη στεριά με μικρά καραβάκια, τα γνωστά με το όνομα «Ευκαιρία». Οι αδειούχοι του Ν/θου μπήκαν στο Σαλαμινία την γνωστή τότε στους ναυτικούς μας για την αργοκινησία της Μαρμάρω.
Ο  καιρός ήταν μπουκωμένος και μόλις εκάλμαρε λίγο η θάλασσα, το «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ζ» διπλάρωσε τα θωρηκτά μας (ΑΒΕΡΩΦ, ΛΗΜΝΟΣ, ΚΙΛΚΙΣ) για να παραλάβει κι από εκεί τους άντρες της «εξόδου». Πήρε τους τελευταίους απ΄ το ΑΒΕΡΩΦ κι απόπλευσε για το μοιραίο κι αγύριστο ταξίδι του στις 13.40 ακριβώς.
Η «Μαρμάρω» με τους αδειούχους του Ν/θμου που είχε φύγει νωρίτερα και προηγείτο του «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ζ» κοντά μισό μίλι, έφτασε στον Πειραιά. Μόλις απομακρύνθηκε λίγο από το Κερατσίνι το «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ζ» η θάλασσα άρχισε να αγριεύει πάλι. Ένα μπουρίνι που το συνόδευε χοντρό χαλάζι έκανε αγριότερη την μανιασμένη θάλασσα. Από το «ΛΗΜΝΟΣ» που υπηρετούσαμε τότε, βλέπαμε τον άγριο κλυδωνισμό του σκάφους, την πάλη του πλοίου με τα κύματα κι έσφιγγε η καρδιά μας….
Το ταξίδι από το Κερατσίνι ως τον Πειραιά, αν και πολύ μικρό, μόλις μισή ώρα, εν τούτοις δεν είναι από τα ευκολότερα. Πολλές φορές η φουρτούνα μεταξύ Λειψοκουτάλας και του προλιμένα, έκανε να κινδυνεύσουν και μεγάλα καράβια. Βάρκες δε, πάρα πολλές έχουν χαθεί στο στενό αυτό. Κατά τις 14.00 η τρικυμία έφτασε στην μεγαλύτερη της ένταση. Πελώρια κύματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο, εξορμούσαν πάνω στο μικρό σκάφος και ζητούσαν να το καταπιούν. Αφρισμένα και μανιασμένα, έσπαγαν στα πλευρά του μικρού καραβιού και τα νερά έμπαιναν από τη μία ως την άλλη άκρη του καταστρώματος και βρίσκοταν πια σε άμεσο κίνδυνο.
Ξαφνικά, ένα τεράστιο κύμα, κατόπιν δεύτερο και τρίτο πλήττουν το σκάφος που αρχίζει να γέρνει από τη μία πλευρά. Οι συσσωρευμένοι στο κατάστρωμα ναύτες που με βία συγκρατούνταν όρθιοι, μετακινούνται προς την αντίθετη πλευρά. Τότε πια το καράβι γέρνει πολύ κι ένα τεράστιο κύμα πλημμυρίζει το μηχανοστάσιο. Η κλίση του πλοίου αυξάνεται και στον πρώτο ισχυρό κλυδωνισμό όλοι οι ναύτες που ήταν στο κατάστρωμα, σαν συμπαγής μάζα, εκύλισαν στην θάλασσα. Η ορμητικότητα των «κυλιόμενων» στη θάλασσα ναυτών επέκτεινε την κλίση, το σκάφος έχασε την ισορροπία του, ανετράπη και  γερμένο όπως ήταν το κατάπιε ακαριαία ένα τεράστιο κύμα! Βουλιάζοντας το καράβι, συμπαρέσυρε όλους στο υπόφραγμα ευρισκόμενους αξιωματικούς και ναύτες λόγω της σχηματισθείσης δίνης… Εκείνη την ώρα, οποιαδήποτε βοήθεια ήταν αδύνατη. Σίγουρο κίνδυνο διέτρεχε κάθε μικρό πλεούμενο που θα πλησίαζε στον τόπου του ναυαγίου. Με σήματα μόνο ειδοποιήθηκε το ατμόπλοιο «ΜΥΚΟΝΟΣ» που βρίσκονταν κοντά στο λιμάνι κι έσπευσε ολοταχώς στον τόπο του δυστυχήματος. Έφτασε όμως αργά. Εντούτοις, η βοήθεια ήταν σημαντική, γιατί μέσα σε εκείνη την αντάρα, μπόρεσε να περισυλλέξει από τη  θάλασσα, περί τους 40 άντρες που κολυμπούσαν απεγνωσμένα και να τους αποβιβάσει στην Δραπετσώνα.
Το θλιβερό άγγελμα του ναυαγίου, προκάλεσε σπαραγμό ψυχής, συγκίνηση μεγάλη και θλίψη βαθύτατη στις τάξεις του Π.Ν. Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, ναύτες, συγγενείς και φίλοι των ναυαγών έσπευσαν προς την Δραπετσώνα και ζητούσαν πληροφορίες από αυτούς που γλύτωσαν για τη τύχη των συγγενών και των φίλων τους.
Δυνάμεις ναυτών με επικεφαλής των Πλωτάρχη τότε Αλεξανδρή και τον Ανθ/ρχο Νεόφυτο, είχαν αναλάβει την περισυλλογή των ναυαγών και των πτωμάτων. Ύστερα από λίγες ώρες που κόπασε κάπως η θάλασσα, ατμάκατοι και σωσίβιες βάρκες του Π.Ν. και ιδιωτικές έφτασαν στον τόπο του ναυαγίου και άρχισαν να μαζεύουν τα επιπλέοντα που ανήκαν στα τραγικά θύματα ου ναυαγίου. Πηλίκια, μπελαμάνες,  κολλαρίνες, που λίγη ώρα πριν εστόλιζαν όμορφα και λεβέντικα παλικάρια, ανασύρονταν από τα κύματα, λείψανα μίας φρικαλέας καταστροφής….
Κάμποσοι από τους ναυαγούς μπόρεσαν κολυμπώντας να φτάσουν ως την Δραπετσώνα, εκεί όμως τσακίστηκαν στα βράχια από τα πελώρια κύματα κι έκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή….
Οι φαντάροι, όσοι δεν ήξεραν κολύμπι, ζύγωναν τους ναύτες για να σωθούν, και στο τέλος τους έπνιγαν και αυτούς αγκαλιάζοντάς τους…
Όταν πια βασίλεψε ο ήλιο κι η νύχτα άπλωνε τις σκοτεινές φτερούγες της, όλα τα πλεούμενα εξακολουθούσαν την πένθιμη αλιεία τους με την βοήθεια των ισχυρών προβολέων των θωρηκτών μας από το Κερατσίνι.
Τα θύματα ξεπέρασαν τους 300 άντρες,. Η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» έγραψε τότε ότι ο αριθμός των πνιγέντων ανέρχονταν σε 358…Ανάμεσα στους πνιγέντες ήταν κι ο γαμπρός του υπογράφοντος, αρχικελευστής αποθηκάριος Παν. Λιανός.
Την επομένη του ναυαγίου, κινητοποιήθηκε διαταγή του Υπουργού Ναυτικών με το εξής σήμα: «Προς απάσας τας ναυτικάς αρχάς να τηρηθεί μηνιαίο πένθος δια το τραγικόν δυστύχημα της Ψυττάλειας. Πάντες δε αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες να φέρουν επί του αριστερού βραχίονος πένθος».

πηγη: https://sasmyngr.wordpress.com

10 Μαρτίου 1944: Αναγγέλλεται η δημιουργία της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθερώσεως (ΠΕΕΑ).


Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, ΠΕΕΑ, ήταν επιτροπή κυβερνητικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, λίγους μήνες πριν το τέλος της κατοχής. Ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου του 1944, στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ, όχι όμως αποκλειστικά από κομμουνιστές. Σκοπός της ήταν να οργανώσει τη διοίκηση της κατεχόμενης «Ελεύθερης Ελλάδας». Aποκαλούνταν «Κυβέρνηση του Βουνού».

Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν τρεις κυβερνήσεις, η κατοχική των Αθηνών του Ι. Ράλλη, η επίσημη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου (Κυβέρνηση Εμμανουήλ Τσουδερού 1941 μέχρι τις 14 Απριλίου 1944, Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1944 μέχρι τις 26 Απριλίου 1944, Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Απριλίου 1944 και η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Μαΐου 1944 μέχρι τις 18 Οκτωβρίου 1944) και αυτή η λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού.

Αρχικά πρόεδρος της ΠΕΕΑ, (πρωθυπουργός) ανέλαβε ο στρατηγός Ευριπίδης Μπακιρτζής ο οποίος στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από τον καθηγητή Αλέξανδρο Σβώλο. Τελικά η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1944.

Το Εθνικό Συμβούλιο (ή Βουλή της Κυβέρνησης του Βουνού) εξελέγη μετά από εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 23 Απριλίου 1944 σ' όλη την Ελλάδα, για την εκλογή εκλεκτόρων και ολοκληρώθηκαν στις 30 Απριλίου με την οριστική ψήφο των εκλεκτόρων για την ανάδειξη 202 Εθνοσυμβούλων. Στις εκλογές συμμετείχαν και άνδρες και γυναίκες άνω των 18 ετών και για πρώτη φορά εκλέγονται πέντε Ελληνίδες Βουλευτές:
η Μαρία Σβώλου και
η Καίτη Νισυρίου - Ζεύγου (ψηφοδέλτιο Αθήνας),
η Χρύσα Χατζηβασιλείου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (Πειραιάς),
η Μάχη Μαυροειδή (Καλαμάτα),
η Φωτεινή Φιλιππίδη (Λάρισα) και
η Ευγενία Μαυροσκότη, δασκάλα (Αιτωλοακαρνανία).


Όρκος της ΠΕΕΑ
"Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μου και του ελληνικού λαού, ότι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της χώρας μου από το ζυγό των κατακτητών, ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τις λαϊκές ελευθερίες και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα για τη λευτεριά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα".

Η Εκπαίδευση
Το καλοκαίρι του 1944 η ΠΕΕΑ ασχολήθηκε και με το εκπαιδευτικό: τον Ιούλιο αποφάσισε την ίδρυση δύο ολιγόμηνων Παιδαγωγικών Φροντιστηρίων (λειτούργησαν και τα δύο) στα οποία θα φοιτούσαν «προσωρινοί δάσκαλοι που δεν έχουν παιδαγωγική μόρφωση και νεόι και νέες τελοιόφοιτοι γυμνασίου που επιθυμούν να διοριστούν προσωρινοί δάσκαλοι[...] στην Ελεύθερη Ελλάδα»  Εκεί θα διδάσκονταν ΄΄Στοιχεία Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας και Διδακτικής΄΄, ΄΄Νέα Ελληνικά΄΄, ΄΄Ελληνική Ιστορία΄΄. Τον Αύγουστο οργανώθηκε στη Λάσπη Καρπενησίου μεγάλο Παιδαγωγικό Συνέδριο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η έκδοση δύο αναγνωστικών του Δημοτικού Τα Αετόπουλα και Ελεύθερη Ελλάδα. Το περιεχόμενό τους εξηγείται «από τον επαναστατικό χαρακτήρα των συνθηκών», όμως «παρουσιάζει τα ίδια παιδαγωγικά μειονεκτήματα με τα κρατικά» Επιτροπές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις οποίες πιθανώς συμμετείχε και ο Δημήτρης Γληνός , υπέβαλαν Σχέδιο μιας Λαϊκής Παιδείας. Ως σκοπός της παιδείας προσδιορίζεται η πνευματική, ηθική και υλική ανύψωση του ΄΄εργαζόμενου λαόυ΄΄ , ορίζεται η αποκλειστική χρήση της δημοτικής με την παράλληλη καθιέρωση του μονοτονικού και την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας. Αναφορικά με την οργάνωση του συστήματος προβλέπεται διοικητική αποκέντρωση, και οι εξής βαθμίδες: α)προσχολική περίοδος (0-6 χρονών) με παιδαγωγικούς σταθμούς, β)νηπιαγωγεία (4-6 ετών), γ) οκτάχρονο δημοτικό, τετράχρονη Μέση Εκπαίδευση (Γυμνάσια, τεχνικές σχολές, καλλιτεχνικές), και Ανώτατες σχολές.

10 Μαρτίου 1925: Ιδρύεται ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς από μέλη του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς.


Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς (Ο.Σ.Φ.Π.) ή απλά Ολυμπιακός Πειραιώς είναι ελληνικός αθλητικός σύλλογος με έδρα τον Πειραιά. Είναι ο δημοφιλέστερος ελληνικός σύλλογος.Το έμβλημα της ομάδας είναι ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, ενώ ο σύλλογος είναι γνωστός και με το προσωνύμιο «Θρύλος».

Έχει κατακτήσει εκατοντάδες τίτλους σε πανελλήνιο κυρίως, αλλά και διεθνές επίπεδο. Έχει κατακτήσει συνολικά 6 ευρωπαϊκούς τίτλους στο μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο και την πάλη, ενώ στο ποδόσφαιρο έχει από το 1997 συνεχή παρουσία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με εξαίρεση τις περιόδους 2008-2009 και 2010-11. Το 1997 η ομάδα μπάσκετ κατέκτησε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρωλίγκα, ενώ το 2002 η ομάδα πόλο κατέκτησε Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Πρωτάθλημα Ευρώπης και Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.


Ίδρυση 
Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925, από τη συγχώνευση δύο πειραϊκών σωματείων, του Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς (Πειραϊκός Ποδοσφαιρικός Όμιλος) και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς. Το όνομα του νέου συλλόγου το έδωσε ο πρώτος αντιπρόεδρός του, Νότης Καμπέρος, δίνοντας τέλος στις διαφωνίες που είχαν δημιουργηθεί. Ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και ο τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα. Το όνομα του νέου συλλόγου επιλέχθηκε ώστε να υποδηλώνει το πάθος, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, τη δίκαιη νίκη, έννοιες που περικλείονται στο λεγόμενο ολυμπιακό ιδεώδες.Υπό το σκεπτικό αυτό επιλέχθηκε και ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος ως έμβλημα, με χρώματα το κόκκινο του πάθους και της νίκης και το λευκό της αγνότητας και του δίκαιου ανταγωνισμού. Πρώτος πρόεδρος της ομάδας έγινε ο Μιχάλης Μανούσκος.

Αλφαβητικά τα ιδρυτικά μέλη ήταν οι:
Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Γιώργος Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Δημήτρης Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος Καλούδης, Ντίνος Καλούδης, Νότης Καμπέρος, Κώστας Κλειδουχάκης, Όθων Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας Λουκάκης, Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάκης, Βαγγέλης Μαγγόπουλος, Μιχάλης Μανούσκος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης Συμιγδαλάς, Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερικιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλιδάς.

Ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού ήταν ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ιδιοκτήτης εμπορικού καταστήματος. Επιφανείς παράγοντες του Πειραιά στήριξαν έμπρακτα την ίδρυση του Ολυμπιακού, έχοντας ως σκοπό να δημιουργήσουν ένα αθλητικό σωματείο που να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Πειραϊκού Συνδέσμου. Μεταξύ άλλων, ενεργή συμμετοχή είχαν οι Μιχάλης Μανούσκος, βιομήχανος της πόλης, Νότης Καμπέρος, ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, Σταύρος Μαραγκουδάκης, διευθυντής του Ταχυδρομείου, Νίκος Ανδρόνικος, έμπορος, Δημήτρης Σκλιάς, αξιωματικός του Στρατού, Νικόλαος Ζαχαρίας, δικηγόρος, Αθανάσιος Μέρμηγκας, συμβολαιογράφος, Ιωάννης Κεκκές, χρηματομεσίτης και όλη η οικογένεια των Ανδριανόπουλων.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου του 1925. Το 1925 ιδρύθηκαν επίσης το τμήμα υδατοσφαίρισης, το τμήμα Στίβου και το τμήμα της Κολύμβησης. Το τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού ιδρύθηκε το 1926, όπως επίσης και το οπλομαχητικό τμήμα, με δάσκαλο τον Ιταλό προπονητή Αρθούρο Τσερένσκυ.

Το Τμήμα της Κωπηλασίας ιδρύθηκε το 1927. Ο Ολυμπιακός ίδρυσε ομάδα χάντμπολ το 1930. Το 1930 ο σύλλογος διατηρούσε και τμήμα ποδηλασίας με έφορο τον Ι. Παούρη. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα πήρε μέρος με έναν αθλητή.

Το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού ιδρύθηκε το 1931. Την ίδια χρονιά εμφανίζονται οι πρώτοι αθλητές καταδύσεων του Ολυμπιακού και το τμήμα ποδοσφαίρου κατακτά για πρώτη φορά το Πρωτάθλημα Ελλάδας.

Το 1938 με προσωπική εργασία των μελών του Ολυμπιακού κατασκευάζεται το πρώτο ανοικτό γήπεδο της ομάδας μπάσκετ στην Καστέλλα.

Την περίοδο της κατοχής οι αθλητές του Ολυμπιακού είχαν πλούσια αντιστασιακή δράση και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Η δράση τους συνεχίστηκε και κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών. Ο Στέλιος Αναματέρος σκοτώθηκε στη μάχη των Εξαρχείων, ενώ ο Νίκος Γόδας εκτελέστηκε το 1948 φορώντας τη φανέλλα του Ολυμπιακού.

Μεταπολεμικά ιδρύονται νέα τμήματα. Το τμήμα γυναικείου μπάσκετ και το τμήμα επιτραπέζιας αντισφαίρισης δημιουργήθηκε το 1947 και το τμήμα ιστιοπλοΐας ιδρύθηκε το 1949. Το 1949 το τμήμα μπάσκετ ανδρών κατακτά για πρώτη φορά το πρωτάθλημα Ελλάδας.

Το 1954 το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού κατακτά για 10η φορά το πρωτάθλημα Ελλάδας. Το τμήμα Σκοποβολής ιδρύθηκε το 1958. Το τμήμα Άρσης Βαρών ξεκίνησε τη δραστηριότητά του το 1960.

Το τμήμα πάλης του συλλόγου ιδρύθηκε το 1961. Το 1963 η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού κατακτά το Βαλκανικό Κύπελλο. Το 1964 η έδρα του Ολυμπιακού ανακατασκευάστηκε από ποδηλατοδρόμιο σε ποδοσφαιρικό γήπεδο και μετονομάστηκε σε στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Το 1970 το τμήμα πυγμαχίας και το τμήμα καταδύσεων κατέκτησαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους πρωτάθλημα Ελλάδας και για το τμήμα των καταδύσεων ήταν το μοναδικό.

Το τμήμα πινγκ-πονγκ του Ολυμπιακού διανύει την καλύτερη δεκαετία της ιστορίας του καθώς κατακτά τα 8 από τα 10 Πρωταθλήματα Ελλάδος του συλλόγου από το 1971 έως το 1980. Το 1971 το τμήμα ενόργανης γυμναστικής κατακτά το πρώτο και μοναδικό πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Το 1972 ο Ηλίας Χατζηπαυλής κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα στην Ολυμπιάδα του Μονάχου. Το 1975 το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού κατακτά για 20η φορά το πρωτάθλημα Ελλάδας. Οι Στηβ Γιατζόγλου, Γιώργος Καστρινάκης και Γιώργος Μπαρλάς, με προπονητή το Φαίδωνα Ματθαίου, οδηγούν το τμήμα μπάσκετ στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας του, το 1976. Μεγάλη επιτυχία ήταν ότι τη χρονιά εκείνη κατέκτησε το τρίτο του πρωτάθλημα, αήττητος, έχοντας 22 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, ενώ έφτασε και στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων.

Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη βουλή στις 19 Ιανουαρίου 1979 οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι μετατράπηκαν σε Π.Α.Ε. και έγιναν επαγγελματικοί. Ταυτόχρονα, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ανέλαβαν τις νέες ΠΑΕ αποκτώντας τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών. Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού ανέλαβε όμιλος επιχειρηματιών με πρόεδρο το Σταύρο Νταϊφά.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1981 σημειώνεται η πιο τραγική στιγμή στην ιστορία του συλλόγου καθώς μετά από τον αγώνα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού στο στάδιο Καραϊσκάκη, 21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους, στη Θύρα 7 του γηπέδου. Το 1987 ο Γιώργος Κοσκωτάς αποκτά την ομάδα του Ολυμπιακού και το σκάνδαλο που προκλήθηκε, από τις εξωγηπεδικές δραστηριότητές του, θα πλήξει το σύλλογο. Ο Ολυμπιακός πέρασε σε μια έποχη διοικητικής αστάθειας έως το 1993 οπότε και ανέλαβε την προεδρία του συλλόγου ο Σωκράτης Κόκκαλης.

Από το 1991 επίσημη έδρα του τμήματος καλαθοσφαίρισης είναι το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το 1992 η ομάδα βόλεϊ αγωνίζεται στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Το 1994 η ομάδα μπάσκετ αγωνίζεται στον τελικό της Ευρωλίγκα στο Τελ Αβίβ και το 1995 συμμετέχει και πάλι στον τελικό της Ευρωλίγκας στη Σαραγόσσα.

Το 1996 ο Ολυμπιακός κατακτά το πρώτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο που είναι το Κύπελλο Κυπελλούχων στο βόλεϊ. Το 1997 η ομάδα μπάσκετ κατακτά την Ευρωλίγκα. Το 1997 και το 1998 η ομάδα βόλεϊ αγωνίζεται στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Το 1998 η ομάδα μπάσκετ αντιμετώπισε τους πρωταθλητές ΝΒΑ Σικάγο Μπουλς στον τελικό του Mc Donalds Open.

Το 1998 ιδρύθηκε το τμήμα τένις με προπονητή τον Κώστα Σπανό και είναι το νεότερο τμήμα του συλλόγου, μαζί με το τμήμα συγχρονισμένης κολύμβησης που ιδρύθηκε το ίδιο έτος. Το 1998 η ομάδα πόλο αγωνίζεται στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.

Το 1999 το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού συμπληρώνει την κατάκτηση 20 Κυπέλλων Ελλάδας. Το 2000 η ομάδα βόλεϊ το Ολυμπιακού κατακτά για 20η φορά το πρωτάθλημα Ελλάδος. Το 2000 ο αθλητής του Ολυμπιακού Κώστας Κεντέρης αναδεικνύεται χρυσός ολυμπιονίκης στο Σίδνεϊ, ενώ οι αθλήτριες Κατερίνα Θάνου και Μιρέλα Μανιάνι κατακτούν αργυρά μετάλλια.

Το 2001 το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού κατακτά για 30η φορά το πρωτάθλημα Ελλάδας. Το 2002 η ομάδα πόλο του Ολυμπιακού κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και το ίδιο έτος κατακτά και το Σούπερ Καπ στο πόλο. Το νέο γήπεδο Καραϊσκάκη, κατασκευάστηκε την περίοδο 2003-2004, παραδόθηκε τον Ιούνιο του 2004 και χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Στην Ολυμπιάδα του 2004 η αθλήτρια του Ολυμπιακού Φανή Χαλκιά κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα με εμπόδια. Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε η Αθανασία Τσουμελέκα στο βάδην. Στην πάλη ο Αρτιόμ Κουρεγκιάν κατακτά το χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο, όπως και η Μιρέλλα Μανιάνι στον ακοντισμό.

Το 2005 η ομάδα του βόλεϊ κατακτά το Top Teams Cup. Το 2006 η ομάδα ελληνορωμαϊκής πάλης του Ολυμπιακού κατέκτησε την πρώτη θέση στο Κύπελλο Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Cela Cup που διεξήχθη στην πόλη Σμέτζανιν της Σερβίας. Το 2008 η Χρυσοπηγή Δεβετζή κατακτά το χάλκινο μετάλλιο, στο τριπλούν, στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου.

Το 2008 ο Ολυμπιακός δημιουργεί και τμήμα μηχανοκίνητου αθλητισμού ιδρύοντας την ομάδα της formula. Το 2010 η ομάδα της formula καταλαμβάνει την 4η θέση στη Super League Formula. Το 2010 η ομάδα μπάσκετ αγωνίζεται στον τελικό της Ευρωλίγκα.


Τμήματα 
Ο Ολυμπιακός καλλιεργεί τμήματα για 14 ολυμπιακά αθλήματα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, στίβο, κολύμβηση, πυγμαχία, άρση βαρών, ιστιοπλοΐα, πάλη, σκοποβολή, κωπηλασία, κανόε καγιάκ και επιτραπέζια αντισφαίριση. Στο παρελθόν υπήρξαν τμήματα του συλλόγου η ενόργανη γυμναστική, η ξιφασκία, η ποδηλασία, το χάντμπολ, το σκάκι, οι καταδύσεις, το τένις, η συγχρονισμένη κολύμβηση και το γυναικείο μπάσκετ, η ομάδα μηχανοκίνητου αθλητισμού Superleague Formula, αλλά πλέον δεν υφίστανται ή είναι ανενεργά.

10 Μαρτίου 2016: Παγκόσμια Ημέρα Νεφρού

Από το 2006 η δεύτερη Πέμπτη κάθε Μαρτίου καθορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Νεφρού. Η πρωτοβουλία ανήκει στη Διεθνή Εταιρεία Νεφρολογίας και τη Διεθνή Ένωση Νεφρολογικών Ιδρυμάτων για να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με τη Χρόνια Νεφροπάθεια.

Τα νεφρά (δύο τον αριθμό στον ανθρώπινο οργανισμό) είναι ζωτικής σημασίας όργανα για την υγεία του ανθρώπου, καθώς κάθε μέρα φιλτράρουν περίπου 200 λίτρα αίματος για να αποβάλουν περίπου 2 λίτρα από άχρηστες ουσίες και περιττό νερό. Όταν τα νεφρά χάνουν βαθμιαία τη λειτουργική τους ικανότητα, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για Χρόνια Νεφροπάθεια.

Η χρόνια νεφροπάθεια είναι μία συνήθης ασθένεια, επικίνδυνη, αλλά ιάσιμη εφόσον αντιμετωπισθεί έγκαιρα. Διαφορετικά, οι επιπλοκές στην υγεία του ανθρώπου μπορεί να τον οδηγήσουν στο θάνατο. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας έχει υπολογίσει ότι ένας στους δέκα ανθρώπους πάσχουν από κάποιας μορφής νεφρική βλάβη, ενώ 36 εκατομμύρια άνθρωποι θα χάσουν τη ζωή τους τα επόμενα δέκα χρόνια από τον συνδυασμό της χρόνιας νεφροπάθειας και ασθενειών που σχετίζονται με την καρδιά και τις αρτηρίες. Η έγκαιρη διάγνωση και η πρόληψη μπορούν να μειώσουν τους θανάτους κατά 2% ετησίως.

phgh:  http://www.sansimera.gr/worldays/157