10 Μαρτίου 1944: Αναγγέλλεται η δημιουργία της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθερώσεως (ΠΕΕΑ).

Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, ΠΕΕΑ, ήταν επιτροπή κυβερνητικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, λίγους μήνες πριν το τέλος της κατοχής. Ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου του 1944, στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ, όχι όμως αποκλειστικά από κομμουνιστές. Σκοπός της ήταν να οργανώσει τη διοίκηση της κατεχόμενης «Ελεύθερης Ελλάδας». Aποκαλούνταν «Κυβέρνηση του Βουνού».

Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν τρεις κυβερνήσεις, η κατοχική των Αθηνών του Ι. Ράλλη, η επίσημη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου (Κυβέρνηση Εμμανουήλ Τσουδερού 1941 μέχρι τις 14 Απριλίου 1944, Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1944 μέχρι τις 26 Απριλίου 1944, Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Απριλίου 1944 και η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Μαΐου 1944 μέχρι τις 18 Οκτωβρίου 1944) και αυτή η λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού.

Αρχικά πρόεδρος της ΠΕΕΑ, (πρωθυπουργός) ανέλαβε ο στρατηγός Ευριπίδης Μπακιρτζής ο οποίος στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από τον καθηγητή Αλέξανδρο Σβώλο. Τελικά η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1944.

Το Εθνικό Συμβούλιο (ή Βουλή της Κυβέρνησης του Βουνού) εξελέγη μετά από εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 23 Απριλίου 1944 σ' όλη την Ελλάδα, για την εκλογή εκλεκτόρων και ολοκληρώθηκαν στις 30 Απριλίου με την οριστική ψήφο των εκλεκτόρων για την ανάδειξη 202 Εθνοσυμβούλων. Στις εκλογές συμμετείχαν και άνδρες και γυναίκες άνω των 18 ετών και για πρώτη φορά εκλέγονται πέντε Ελληνίδες Βουλευτές:
η Μαρία Σβώλου και
η Καίτη Νισυρίου - Ζεύγου (ψηφοδέλτιο Αθήνας),
η Χρύσα Χατζηβασιλείου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (Πειραιάς),
η Μάχη Μαυροειδή (Καλαμάτα),
η Φωτεινή Φιλιππίδη (Λάρισα) και
η Ευγενία Μαυροσκότη, δασκάλα (Αιτωλοακαρνανία).


Όρκος της ΠΕΕΑ
"Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μου και του ελληνικού λαού, ότι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της χώρας μου από το ζυγό των κατακτητών, ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τις λαϊκές ελευθερίες και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα για τη λευτεριά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα".

Η Εκπαίδευση
Το καλοκαίρι του 1944 η ΠΕΕΑ ασχολήθηκε και με το εκπαιδευτικό: τον Ιούλιο αποφάσισε την ίδρυση δύο ολιγόμηνων Παιδαγωγικών Φροντιστηρίων (λειτούργησαν και τα δύο) στα οποία θα φοιτούσαν «προσωρινοί δάσκαλοι που δεν έχουν παιδαγωγική μόρφωση και νεόι και νέες τελοιόφοιτοι γυμνασίου που επιθυμούν να διοριστούν προσωρινοί δάσκαλοι[...] στην Ελεύθερη Ελλάδα»  Εκεί θα διδάσκονταν ΄΄Στοιχεία Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας και Διδακτικής΄΄, ΄΄Νέα Ελληνικά΄΄, ΄΄Ελληνική Ιστορία΄΄. Τον Αύγουστο οργανώθηκε στη Λάσπη Καρπενησίου μεγάλο Παιδαγωγικό Συνέδριο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η έκδοση δύο αναγνωστικών του Δημοτικού Τα Αετόπουλα και Ελεύθερη Ελλάδα. Το περιεχόμενό τους εξηγείται «από τον επαναστατικό χαρακτήρα των συνθηκών», όμως «παρουσιάζει τα ίδια παιδαγωγικά μειονεκτήματα με τα κρατικά» Επιτροπές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις οποίες πιθανώς συμμετείχε και ο Δημήτρης Γληνός , υπέβαλαν Σχέδιο μιας Λαϊκής Παιδείας. Ως σκοπός της παιδείας προσδιορίζεται η πνευματική, ηθική και υλική ανύψωση του ΄΄εργαζόμενου λαόυ΄΄ , ορίζεται η αποκλειστική χρήση της δημοτικής με την παράλληλη καθιέρωση του μονοτονικού και την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας. Αναφορικά με την οργάνωση του συστήματος προβλέπεται διοικητική αποκέντρωση, και οι εξής βαθμίδες: α)προσχολική περίοδος (0-6 χρονών) με παιδαγωγικούς σταθμούς, β)νηπιαγωγεία (4-6 ετών), γ) οκτάχρονο δημοτικό, τετράχρονη Μέση Εκπαίδευση (Γυμνάσια, τεχνικές σχολές, καλλιτεχνικές), και Ανώτατες σχολές.