29 Δεκεμβρίου 2001: ο Michael Jordan γίνεται ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που ξεπέρασε τους 50 πόντους σε ένα παιχνίδι.

Ήταν 38 ετών και βρισκόταν τρία χρόνια εκτός δράσης τι θα μπορούσε να κάνει πλέον; Ήταν η απόλυτα λογική απορία όλων όταν ο Michael Jordan αποφάσισε να επιστρέψει για δεύτερη φορά στο ΝΒΑ. Μπορεί να μην ήταν κάθε βράδυ ο “αέρινος” παίκτης που φορούσε το νούμερο “23” στους Bulls όμως υπήρχαν και αγώνες που θυμόταν τον παλιό πάρα πολύ καλό εαυτό του.

Ο πλέον χαρακτηριστικός δεν ήταν άλλος από αυτόν με τους Hornets στις 29 Δεκεμβρίου του 2001 όταν σκόραρε 51 πόντους και έγραψε για πολλοστή φορά ιστορία. Ο Jordan προερχόταν από το χειρότερο παιχνίδι της καριέρας του έως τότε, καθώς πριν από δυο μέρες είχε μείνει στους 6 πόντους απέναντι στους Pacers και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Ήθελε να αποδείξει πως ακόμα και σε αυτή την ηλικία η μπογιά του περνάει και έτσι ξέσπασε στη Charlotte.

Οι 24 πόντοι που έβαλε στην πρώτη περίοδο και οι 34 που είχε στο ημίχρονο ήταν ρεκόρ για τους Wizards που τον είδαν να πετυχαίνει τους πρώτους 13 πόντους τους στην αναμέτρηση. “51 πόντοι; Αυτό ήταν κάτι που δεν το φανταζόμουν. Πραγματικά έμοιαζε σαν να είχε γυρίσει τον χρόνο πίσω”, είχε πει τότε ο P.J. Brown των Hornets βλέποντας των “Air” να εκτελεί άψογα στο παρκέ τις αγαπημένες του κινήσεις.

Η Washington δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει (107-90) και έτσι στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού ο Jordan κατέβασε ταχύτητα. Θα μπορούσε να κυνηγήσει το ρεκόρ πόντων για παίκτη της ομάδας του που ήταν οι 56 πόντοι του Earl Monroe αλλά είχε 2/7 σουτ στην στο τέταρτο δωδεκάλεπτο και τρία λεπτά πριν από τη λήξη ο Doug Collins τον απέσυρε στον πάγκο, αφού ήδη είχε προσφέρει αρκετά και οι Wizards είχαν εξασφαλίσει τη νίκη. “Περίμενα πως μετά το παιχνίδι με την Indiana θα ήθελε να δείξει ποιος είναι στ’ αλήθεια. Τον έχω δει να κάνει απίστευτα πράγματα αλλά το αποψινό είναι απίθανο εάν σκεφτεί κανείς πως είναι 38 ετών”, ήταν τα λόγια του Collins μετά την εξαιρετική εμφάνιση του Jordan.

Όσο για τον ίδιο δεν δίστασε να πει ξεκάθαρα πως σκοπός του ήταν να δείξει πως ακόμα το.. έχει: Ήμουν σίγουρος πως μετά τον αγώνα με τους Pacers όλοι θα μιλούσαν για την ηλικία μου, οπότε ήθελα να δείξω πως ακόμα μπορώ να κάνω τέτοια παιχνίδια. Άλλωστε έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που άκουσα να λένε πως αιωρούμαι στον αέρα. Στο πρώτο ημίχρονο όλα ήταν τέλεια. Ο ρυθμός μου, τα πατήματα μου, έκανα την άμυνα να αναρωτιέται πως θα κινηθώ. Ήταν μια από αυτές τις νύχτες”.

29 Δεκεμβρίου 1890: Οι αμερικανικές δυνάμεις σκοτώνουν 350 άνδρες και γυναικόπαιδα στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ. Είναι η τελευταία μεγάλη μάχη Ινδιάνων και αμερικανικών δυνάμεων

Στις 29 Δεκεμβρίου, οι στρατιώτες του Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ σφάγιασαν 300 Ινδιάνους Λακότα, ανάμεσά τους πολλές γυναίκες και παιδιά.

Ήταν η τελευταία ένοπλη σύρραξη Αμερικάνων και Ινδιάνων.

Το 1888, μία θρησκευτική αίρεση είχε εξαπλωθεί ανάμεσα στους Ινδιάνους Λακότα της Ντακότα, με το όνομα «Χορός των Φαντασμάτων».

Εμπνευστής της θρησκείας ήταν ο σοφός Γουοβόκα. Πίστευε ότι η γη σύντομα θα καταστρεφόταν, για να ξαναγεννηθεί νέα και αμόλυντη. Θα ήταν γεμάτη πράσινα, εύφορα λιβάδια και αμέτρητα κοπάδια βούβαλων, που κόντευαν να εξαφανιστούν απ’ το ασταμάτητο κυνήγι των λευκών.

Αυτό τον επίγειο παράδεισο θα κληρονομούσαν οι Ινδιάνοι, αν ζούσαν μία ζωή σε αρμονία με τη φύση και έμεναν μακριά απ’ τις ανήθικες συνήθειες των λευκών, κυρίως το αλκοόλ.

Οι πιστοί του Γουοβόκα δε χρειαζόταν να θρηνούν τους νεκρούς τους, γιατί θα ανασταίνονταν όλοι όταν ξαναγεννιόταν η γη.

Όλοι μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια θέση στην καινούρια γη, αν προσεύχονταν τακτικά. Η προσευχή του Γουοβόκα ήταν ένας χορός, που ονομάστηκε «χορός των φαντασμάτων». Έλεγε ότι όσο χόρευε κανείς, μπορούσε να κλείσει τα μάτια του και να δει τον μελλοντικό παράδεισο.

Δύο άλλοι σοφοί, η Αρκούδα που Κλωτσάει και το Κοντό Βουβάλι, εμπλούτισαν τη θρησκεία, δίνοντάς της μία πιο επιθετική χροιά. Δημιούργησαν ιερά ενδύματα, που όποιος τα φορούσε ήταν προστατευμένος απ’ τις σφαίρες των λευκών. Θα τα είχαν ανάγκη, όταν θα πολεμούσαν με τους λευκούς, για να καθαρίσουν τη γη απ’ αυτούς.

Οι αξιωματικοί των «λευκών» ανησύχησαν με τη θρησκευτική μανία των Ινδιάνων και τον Δεκέμβριο του 1890 πήραν μια ακατανόητη απόφαση. Απαγόρευσαν τη λατρεία του χορού των φαντασμάτων.

Φυσικά, οι Λακότα συνέχισαν να χορεύουν και τότε ανέλαβε το «βαρύ πυροβολικό» των λευκών.

Ήρθε ο στρατός, με επικεφαλής τον βετεράνο στρατηγό Νέλσον Μάιλς, ο οποίος διέταξε να γίνουν συλλήψεις των αρχηγών της φυλής Λακότα.

Ο αρχηγός Πιτσιλωτό Ελάφι κατάφερε να ξεφύγει, μαζί με 350 μέλη της φυλής του. Στο κατόπι τους βγήκε το 7ο Τάγμα Ιππικού με τον Ταγματάρχη Γουίτσαϊντ.

Τους εντόπισαν δίπλα στο Πορκιουπάιν Κρικ της Νότιας Ντακότα. Χωρίς να φέρουν καμία αντίσταση, οι Ινδιάνοι συμφώνησαν να ακολουθήσουν τον Γουίτσαϊντ μέχρι το Γούντεντ Νι Κρικ, όπου κατασκήνωσαν. Ο αρχηγός Πιτσιλωτό Ελάφι ακολούθησε με κάρο, γιατί ήταν βαριά άρρωστος με πνευμονία.

Μέσα στη μέρα, έφτασαν κι άλλες ενισχύσεις για τους Αμερικάνους και τον Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ. Πεντακόσιοι στρατιώτες είχαν περικυκλώσει την κατασκήνωση, που βρίσκονταν 350 Ινδιάνοι, εκ των οποίων οι 120 ήταν γυναίκες και παιδιά.

Η σφαγή

Το επόμενο πρωί, στις 29 Δεκεμβρίου, οι στρατιώτες μπήκαν στην κατασκήνωση και διέταξαν όλοι οι Ινδιάνοι να παραδώσουν τα όπλα τους.

Οι Ινδιάνοι πίστευαν στον χορό των φαντασμάτων και είχαν εφοδιαστεί με τα «ιερά ενδύματα», που θα τους προστάτευαν απ’ τις σφαίρες. Γι’ αυτό δεν υπάκουσαν αμέσως στις εντολές των στρατιωτών.

Εκνευρισμένος, ένας στρατιώτης άρπαξε το όπλο από έναν Ινδιάνο, το Μαύρο Κογιότ. Δεν ήξερε όμως, ότι ο Ινδιάνος ήταν κουφός και δεν είχε καταλάβει τι γινόταν.

Το Μαύρο Κογιότ έφερε αντίσταση, γιατί νόμισε ότι του επιτέθηκε ο στρατιώτης και μες στη συμπλοκή, το τουφέκι εκπυρσοκρότησε.

Όταν οι στρατιώτες άκουσαν τον πυροβολισμό, επιτέθηκαν στους Ινδιάνους. Στην αρχή έγινε κανονική μάχη, αλλά σύντομα οι Ινδιάνοι συνειδητοποίησαν ότι τα «ιερά ενδύματα» δεν τους έσωζαν απ’ τις σφαίρες.

Άρχισαν να τρέχουν μακριά απ’ την κατασκήνωση για να σωθούν, αλλά οι Αμερικανοί τους σκότωσαν όλους, ακόμα και τα γυναικόπαιδα, που δεν είχαν προβάλει καμία αντίσταση.

Απ’ τους πρώτους που σκότωσαν, ήταν ο αρχηγός Πιτσιλωτό Ελάφι, που ήταν άρρωστος και δεν μπόρεσε να αμυνθεί.

Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα, σχεδόν 300 Ινδιάνοι είχαν σφαγιαστεί. Οι υπόλοιποι 50 ήταν βαριά τραυματισμένοι.

Η μαρτυρία του Ινδιάνου Αμερικάνικο Άλογο συγκλονίζει: «Μια γυναίκα που είχε αγκαλιά το μωρό της, σκοτώθηκε τη στιγμή που ακούμπησε τη σημαία της ανακωχής. Το μωρό της, που δεν ήξερε ότι η μητέρα του ήταν νεκρή, συνέχισε να θηλάζει. Αφού σκότωσαν σχεδόν όλους όσους είχαν μείνει στην κατασκήνωση, φώναξαν να επιστρέψουν όσοι είχαν φύγει κι ότι δεν θα τους κάνουν κακό. Μερικά αγόρια ξεπρόβαλαν πίσω από κάτι θάμνους και με το που πλησίασαν, τα πυροβόλησαν εν ψυχρώ».

Ο Στρατηγός Μάιλς κατηγόρησε τον Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ ότι είχε σχεδιάσει τη σφαγή των Ινδιάνων. Ο Φόρσαϊθ, όχι μόνο αθωώθηκε, αλλά λίγα χρόνια μετά έγινε και υποστράτηγος.

Ο Τύπος υποδέχτηκε με μάλλον καλή διάθεση τα νέα της σφαγής. Στις 3 Ιανουαρίου του 1891, μια εφημερίδα έγραφε: «Ο μόνος τρόπος να είμαστε ασφαλείς, είναι να εξολοθρεύσουμε μια και καλή τους Ινδιάνους. Αφού τους έχουμε φερθεί με τον χείριστο τρόπο για τόσους αιώνες, καλύτερα να κάνουμε ένα ακόμα κακό, για να προστατευτούμε και να εξαφανίσουμε από τον κόσμο αυτά τα άγρια και ατίθασα πλάσματα».

Η σφαγή στο Γούντεντ Νι θεωρείται η τελευταία συμπλοκή μεταξύ Αμερικάνων και Ινδιάνων.

Μόλις το 1990 μπήκε το Γούντεντ Νι Κρικ στη λίστα των Εθνικών Ιστορικών Μνημείων της Αμερικής.

πηγη: http://www.mixanitouxronou.gr/

29 Δεκεμβρίου 1940: Το υποβρύχιο «Πρωτεύς» βυθίζει ανατολικά του Μπρίντιζι το ιταλικό οπλιταγωγό «Σαρδηνία». Στη συνέχεια, όμως, εμβολίζεται από ιταλικό τορπιλοβόλο και βυθίζεται.

Στις 26 Δεκεμβρίου 1940 το ΠΡΩΤΕΥΣ ξεκίνησε για την τρίτη και τελευταία πολεμική του περιπολία, υπό τον πλωτάρχη Μ. Χατζηκωνσταντή, η οποία έμελλε να τελειώσει με την βύθισή του στις 29 Δεκεμβρίου 1940.
Έχοντας φθάσει στην περιοχή περιπολίας του εντόπισε στις 29.12.40 στο στίγμα 40° 31´ Β / 19° 02´ Α εχθρική νηοπομπή, αποτελούμενη από τα ιταλικά μεταγωγικά πλοία SARDEGNA (11.452 ΚΟΧ), ITALIA (5.018 ΚΟΧ) και PIEMONTE (15.209 ΚΟΧ), τα οποία συνοδεύονταν από το ιταλικό τορπιλοβόλο ANTARES (κλάση Spica), 630 τόνων, κυβερνήτης υποπλοίαρχος Nicolo Nicolini), ερχόμενη από την Αυλώνα της Αλβανίας με τελικό προορισμό το Μπρίντιζι της Ιταλίας. Το υποβρύχιο επιτέθηκε με τορπίλες εναντίον της νηοπομπής καταφέρνοντας να βυθίσει το οπλιταγωγό SARDEGNA. Μετά την εξαπόλυση των τορπιλών το ΠΡΩΤΕΥΣ έχασε το καταδυτικό του βάθος με αποτέλεσμα να ανέλθει στην επιφάνεια, να γίνει αντιληπτό και να βυθιστεί αύτανδρο στην συνέχεια με εμβολισμό από το τορπιλοβόλο ANTARES. Η βύθιση του ΠΡΩΤΕΥΣ έγινε γνωστή στην Ελλάδα την 10η Ιανουαρίου 1941 από ανακοινωθέν του ιταλικού ραδιοφωνικού σταθμού.

29 Δεκεμβρίου 2013: Ο Μίκαελ Σουμάχερ τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι, καθώς κάνει σκι στις γαλλικές Άλπεις, στο θέρετρο του Μεριμπέλ. Διακομίζεται σε νοσοκομείο της περιοχής

Στις 29 Δεκεμβρίου του 2013, ο Μίχαελ Σουμάχερ τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι ενώ έκανε σκι στις γαλλικές Άλπεις. Το ατύχημα πάντως έγινε σε σημείο που βρίσκεται εκτός της πίστας που έκανε σκι. Η βοήθεια που του παρασχέθηκε ήταν άμεση. Οι τραυματιοφορείς έφτασαν κοντά του σε διάστημα οκτώ λεπτών. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε νοσοκομείο στο Μουτιέ (στις 11:53 τοπική ώρα) και ενώ ο Σουμάχερ είχε ακόμη τις αισθήσεις του. Το νοσοκομείο στο Μουτιέ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το συμβάν και ο Σουμάχερ μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στη γειτονική Γκρενόμπλ (στις 12:45 τοπική).

Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν τα γαλλικά ΜΜΕ, τα τραύματα που εφέρε ο Σουμάχερ ήταν πιο σοβαρά απ' ότι αρχικά έδειχναν. Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί και οι γιατροί τον υπέβαλαν σε τεχνητό κώμα. Ο Σουμάχερ υποβλήθηκε σε δύο νευροχειρουργικές επεμβάσεις, καθώς είχε εγκεφαλική αιμορραγία.

Μελέτη του βίντεο και φωτογραφικού υλικού από την κάμερα που ήταν στο κράνος του Σουμάχερ από τις γαλλικές αρχές δείχνουν πως ο Σουμάχερ δεν έκανε σκι με μεγάλη ταχύτητα την ώρα που χτύπησε. Ερευνάται αν ο Σουμάχερ μειώνε την ταχύτητά του πριν το ατύχημα, πιθανώς επειδή δεν αισθανόταν καλά.

Στις 16 Ιουνίου του 2014, η μάνατζερ του Σουμάχερ, Σαμπίνε Κεμ, προχώρησε σε ανακοίνωση όπου ενημέρωσε πως ο Σουμάχερ βγήκε από το κώμα, ενώ μεταφέρθηκε και από το νοσοκομείο της Γκρενόμπλ όπου νοσηλεύονταν για 6 μήνες σε άγνωστο μέρος, ώστε να ξεκινήσει την αποθεραπεία του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

29 Δεκεμβρίου 1958: Ιδρύεται ο ΟΠΑΠ, με το Βασιλικό Διάταγμα 20, Περί Συστάσεως Οργανισμού Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου

Το πρώτο δελτίο ΠΡΟ-ΠΟ

Ο Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (ΟΠΑΠ) είναι μια ελληνική εταιρεία διοργάνωσης και διεξαγωγής τυχερών παιχνιδιών. Εδρεύει στο Περιστέρι Αττικής. Για πολλά χρόνια αποτέλεσε το δημόσιο μονοπώλιο τυχερών παιχνιδιών και εξακολουθεί να διαθέτει το αποκλειστικό δικαίωμα στη διοργάνωση και διαχείριση τυχερών παιχνιδιών στην Ελλάδα εκτός διαδικτύου.

Ιστορία

Τη δεκαετία του '50 ξεκίνησε μια προσπάθεια αναβάθμισης του ελληνικού αθλητισμού και βελτίωσης των υποδομών του. Στα πλαίσια αυτά συγκροτήθηκε το 1957 η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ). Για την εξεύρεση πόρων για τη χρηματοδότηση της ωρίμασε η ιδέα της χρήσης εσόδων από τη διεξαγωγή παιχνιδιών προγνωστικών αγώνων ποδοσφαίρου, όπως γινόταν ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με αυτόν το σκοπό ιδρύθηκε ο ΟΠΑΠ 1958 ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπαγόμενο στη ΓΓΑ. Ταυτόχρονα με την ίδρυση του θεσμοθετήθηκε με βασιλικό διάταγμα το πρώτο παιιχνίδι που εισήγαγε ο ΟΠΑΠ, το ΠΡΟ-ΠΟ (από τα αρχικά ΠΡΟγνωστικά ΠΟδοσφαίρου), το οποίο οργανώθηκε στα πρότυπα του αντίστοιχο ιταλικό Τότο Κάλτσιο.

Το ΠΡΟ-ΠΟ ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Μάρτιο του 1959, λίγους μήνες πριν από το ξεκίνημα της Α' Εθνικής Κατηγορίας Ποδοσφαίρου και μέρος των εσόδων του συνεισέφερε στη χρηματοδότηση της νεοσύστατης κατηγορίας. Αρχικά δεν υπήρχαν αποκλειστικά πρακτορεία και τα παιχνίδια παίζονταν σε συνεργαζόμενα ψιλικατζίδικα, γαλακτοπωλεία κλπ ενώ γεωγραφικά η διεξαγωγή του παιχνιδιού περιοριζόταν στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Από τον Μάιο ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς η ίδρυση πρακτορείων και σε μεγάλες πόλεις της επαρχίας.

Τα πρώτα χρόνια
Το ΠΡΟ-ΠΟ γνώρισε επιτυχία από την αρχή, εν μέρει χάρη στην έντονη διαφημιστική εκστρατεία. Τη δεκαετία του '60 το παιχνίδι γνώρισε διάφορες βελτιώσεις όπως η διανομή κερδών στα δελτία με 11 σωστές προβλέψεις. Ο ΟΠΑΠ απέκτησε παρουσία σε περίπου 70 πόλεις και το 1966 είχε φτάσει τα 795 πρακτορεία. Παραλληλα μετακόμισε σε νέα γραφεία στην οδό Πανεπιστημίου, απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη.

Τον Μάρτιο του 1965 ο ΟΠΑΠ λειτούργησε το δεύτερο παιχνίδι του, το «6 από 36», προσαρμογή ενός αντίστοιχου γερμανικού, η ίδρυση του οποίου προβλεπόταν στο ίδιο Βασιλικό Διάταγμα με το ΠΡΟ-ΠΟ. Σε κάθε δελτίου υπήρχαν 36 αγώνες και οι παίκτες καλούνταν να προβλέψουν τους έξι που θα έρχονταν ισόπαλοι με τα περισσότερα γκολ. Το παιχνίδι είχε θετική αποδοχή αρχικά αλλά γρήγορα τα δελτία του μειώθηκαν και τον Απρίλιο του 1966 αποφασίστηκε η διακοπή του.

Περίοδος της Δικτατορίας
Κατά την περίοδο της Δικτατορίας, ο ΟΠΑΠ γνώρισε εντυπωσιακή ανάπτυξη, βοηθούμενος από την προβολή που έδινε το καθεστός στον αθλητισμό. Τα πρακτορεία του από 900 στην αρχή της περιόδου έφτασαν τα 2000 και τα έσοδα του το 1974 έφθασαν το 1,3 δισεκατομμύρια δραχμές από 176 εκατομμύρια το 1966. Σε αυτή τη διόγκωση συνέβαλε η αύξηση του ποσοστού κέρδους των πρακτορείων από 5% σε 10%, η καθιέρωση ομαδικών συστημάτων και η κλήρωση αξιόλογων δώρων (αυτοκίνητα, ταξίδια κλπ) σε όλους τους συμμετέχοντες που ήδη είχε ξεκινήσει από το 1965.

Μεταπολίτευση
Κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, οι εντυπωσιακοί ρυθμοί επέκτασης του ΟΠΑΠ συνεχίστηκαν. Το 1981 τα πρακτορεία του είχαν φθάσει τα 2952 και τα έσοδα του τα 7,3 δισ. δραχμές. Παράλληλα η διαχείριση των χορηγήσεων του έγινε πιο διαφανής και υπόκειταν σε κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τα χρήματα του ΟΠΑΠ συνεισέφεραν στη δημιουργία εκατοντάδων γηπέδων, κλειστών γυμναστηρίων και άλλων αθλητικών χώρων σε όλη την επικράτεια, ενώ οι χορηγίες του δεν περιορίζονταν μόνο στον αθλητισμό αλλά επεκτάθηκαν και στον πολιτισμό. Στα τέλη της δεκαετίας τα πρακτορεία του είχαν φθάσει τις 4,000 και τα έσοδα του είχαν ξεπεράσει τα 53 δισ. δραχμές. Το 1987 ψηφιστηκε και η λειτουργία δύο νέων παιχνιδιών, του ΛΟΤΤΟ και του ΠΡΟΤΟ, για τη διεξαγωγή των οποίων αναβαθμίστηκε σημαντικά και η μηχανοργάνωση του οργανισμού.

Είσοδος στο χρηματιστήριο

Την επόμενη δεκαετία η ανάπτυξη του οργανισμού συνεχίστηκε με υψηλούς ρυθμούς. Χαρακτηρίστηκε από τη λειτουργία πολλών νέων παιχνιδιών, ξεκινώντας από το ΛΟΤΤΟ το 1990 και το ΠΡΟΤΟ το 1929 και ακολούθησαν τα ΠΡΟΠΟΓΚΟΛ το 1996 και το ΤΖΟΚΕΡ το 1997. Το 2000 ήταν μια σημαντική χρονιά στην ιστορία του ΟΠΑΠ καθώς ξεκίνησε η λειτουργία του Πάμε Στοίχημα, η πρώτη μορφή νόμιμου αθλητικού στοιχήματος στην Ελλάδα. Το παιχνίδι θα εξελισσόταν γρήγορα στο πιο κερδοφόρο του ΟΠΑΠ.

Το 1999 ο ΟΠΑΠ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρία με ονομασία ΟΠΑΠ Α.Ε. και η διάρκειά της με τη μορφή αυτή ορίστηκε στα 100 χρόνια. Το 2001 έγινε εισαγωγή του στο Χρηματιστήριο Αθηνών, με νόμο σύμφωνα με τον οποιο το Δημόσιο μπορούσε να διαθέσει σε επενδυτές μέχρι 49% του μετοχικού κεφαλαίου. Αρχικά διατέθηκε το 5% των μετοχών και ακολούθησαν επιπλέον πωλήσεις πακέτων μετοχών του Δημοσίου το 2002, το 2003 και το 2005, με το ποσοστό του να φτάνει στο 33,6%. Το 2003 με βάση διακρατική συμφωνία μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ΟΠΑΠ Α.Ε. ίδρυσε την OPAP Cyprus Ltd., που είναι κυρίως υπεύθυνη για την οργάνωση, λειτουργία και διαφήμιση των παιχνιδιών της εταιρίας στην Κύπρο.

Με βάση στοιχεία για το 2007 και κατάταξη βάσει πωλήσεων (τζίρου) ήταν η τρίτη μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία, μετά τα Ελληνικά Πετρέλαια και τη ΔΕΗ. Το 2012 η εταιρία έκλεισε με κύκλο εργασιών ύψους 3,972 δις ευρώ και κέρδη 505 εκατομμύρια ευρώ.

Ιδιωτικοποίηση
Στις 11 Οκτωβρίου 2013 το Δημόσιο πούλησε το υπόλοιπο ποσοστό του στον οργανισμό, ύψους 33% του μετοχικού κεφαλαίου, θέση την οποία κατέλαβε το επενδυτικό σχήμα EMMA DELTA, που κατέβαλε στον τέως δεσπόζοντα μέτοχο ΤΑΙΠΕΔ (που εκπροσωπούσε το Ελληνικό Δημόσιο) το ποσό των 622 εκατομμυρίων ευρώ για την απόκτηση των εν λόγω μετοχών .

To 2014 ξεκίνησε η λειτουργία της ηλεκτρονικής στοιχηματικής πλατφόρμας του Οργανισμού. Οι παίκτες πλέον μπορούν να στοιχηματίσουν (ποντάρουν) και διαδικτυακά για το παιχνίδι Πάμε Στοίχημα.

Τα παιχνίδια του ΟΠΑΠ

• ΠΡΟ-ΠΟ (Από την 1η Μαρτίου 1959)
• 6 από 36 (Ξεκίνησε στις 28 Μαρτίου 1965, καταργήθηκε ένα χρόνο αργότερα)
• ΛΟΤΤΟ (Από τις 5 Δεκεμβρίου 1990)
• ΠΡΟΤΟ (Από τις 10 Ιουνίου 1992)
• ΠΡΟΠΟΓΚΟΛ (Από τις 3 Μαρτίου 1996)
• ΤΖΟΚΕΡ (Από τις 16 Νοεμβρίου 1997)
• ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ (Από τις 20 Ιανουαρίου 2000)
• SUPER 3 (Από τις 25 Νοεμβρίου 2002)
• EXTRA 5 (Από τις 25 Νοεμβρίου 2002)
• ΚΙΝΟ (Από τις 4 Οκτωβρίου 2004)
• RACES (Από τις 22 Μαρτίου 2011)
• GO LUCKY (Από τις 22 Μαρτίου 2011)
• ΣΚΡΑΤΣ (Από τις 7 Μαΐου 2014)

Το πρώτο δελτίο ΠΡΟ-ΠΟ (1/3/1959)
Το πρώτο δελτίο ΠΡΟ-ΠΟ κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου 1959 και περιελάμβανε 12 αγώνες καθώς και επιπλέον 2 αναπληρωματικούς, τα αποτελέσματα των οποίων θα είχαν ισχύ μόνο σε περίπτωση διακοπής, αναβολής ή ματαίωσης κάποιου ή κάποιων από τους 12 κύριους αγώνες. Επιλέχθηκαν αναμετρήσεις από την τελική φάση του Πανελληνίου πρωταθλήματος 1959, από αγώνες Β' κατηγορίας των Ε.Π.Σ. Αθήνας, Ε.Π.Σ. Πειραιά και Ε.Π.Σ. Μακεδονίας, καθώς και από το πρωτάθλημα Ιταλίας.

Είχαν συμπληρωθεί 213.670 στήλες και υπήρξε μόνο ένας νικητής που κατάφερε να πετύχει και τις 12 σωστές προβλέψεις. Επρόκειτο για τον Νίκο Πάσσαρη, κάτοικο Αθήνας. Κέρδισε 228.360 δραχμές, ποσό εξαιρετικά υψηλό για τα δεδομένα της εποχής. Επίσης υπήρξαν και 48 παίκτες με 11 σωστές επιτυχίες, οι οποίοι μοιράστηκαν το ποσό των 6.757,50 δραχμών.

29 Δεκεμβρίου 1916: δολοφονείται ο καλόγερος Γκρέγκορι Ρασπούτιν στην Αγία Πετρούπολη, που διέθετε τεράστια επιρροή στην τσαρική αυλή και συγκεκριμένα πάνω στην τσαρίνα Αλεξάνδρα.

Εναντίον του Ρασπούτιν οργανώθηκε συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν πρόσωπα του συγγενικού περιβάλλοντος του Τσάρου, με σκοπό να τερματιστούν τα απανωτά πλήγματα που δεχόταν η μοναρχία σε μια τόσο ταραγμένη εποχή, την οποία τελικά θα ακολουθούσε η περίφημη Ρωσική επανάσταση. Τη νύχτα της 29ης προς την 30η Δεκεμβρίου 1916, ο σύζυγος της ανιψιάς του Τσάρου, Γιουσούποφ, προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του και του προσέφερε δηλητηριασμένο κρασί και γλυκό.
Το τέλος του Ρασπούτιν όμως ήταν εξίσου επεισοδιακό με τη ζωή του. Ενώ ήπιε το δηλητηριασμένο κρασί, ζητά δεύτερο ποτήρι, τρώει και τα γλυκά, όμως δεν δείχνει κανένα ίχνος αδιαθεσίας. Έτσι, ο Γιουσούποφ τον πλησιάζει και του ρίχνει μια σφαίρα στην καρδιά. Ο Ρασπούτιν όμως καταφέρνει να συρθεί φωνάζοντας μέχρι την αυλή, όπου τον προφταίνουν και του αδειάζουν ολόκληρο γεμιστήρα επάνω του. Κατόπιν, πήραν το σώμα του, το τύλιξαν μέσα σ' ένα χοντρό ύφασμα, του έδεσαν ένα βαρίδι και το φόρτωσαν σε ένα αμάξι για να το ρίξουν στο παγωμένο ποτάμι. Καθώς το ξεφορτώνουν όμως, διαπιστώνουν ότι το σώμα του ακόμα κινείται και την επόμενη μέρα όλη η Ρωσία γνωρίζει ότι ο Ρασπούτιν δεν έπαψε ν' ανασαίνει παρά μόνο μετά το ρίξιμό του στον ποταμό. Αυτό ήταν αρκετό ώστε τα λαϊκά αναγνώσματα να δημιουργήσουν ένα θρύλο γύρω από τον Ρασπούτιν, κάνοντας τους χωρικούς να φοβούνται το στοιχειωμένο πνεύμα του.
Μετά τη νεκροψία, ο Ρασπούτιν βαλσαμώθηκε και θάφτηκε στο αυτοκρατορικό παρεκκλήσιο, αφού πρώτα τον ξενύχτησε η αυτοκράτειρα, παρέα με έμπιστά της πρόσωπα. Σε όλο το επόμενο διάστημα, οι φήμες για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο Ρασπούτιν έκαναν τους αγρότες να τιμούν φοβισμένοι το λείψανο του «αγίου». Εξαγριωμένοι από την κατάσταση αυτή, οι μπολσεβίκοι ηγέτες που εντωμεταξύ είχαν επικρατήσει, αποφάσισαν μια τελευταία εκταφή.
Τελικά, το πτώμα μεταφέρθηκε κρυφά τη νύχτα σε ένα ξέφωτο, όπου μια μικρή ομάδα στρατιωτών της Ερυθράς φρουράς με επικεφαλής έναν αξιωματικό, ετοίμασε φωτιά και έκαψε το σώμα του Ρασπούτιν το χειμώνα του 1917-1918, δίνοντας οριστικά τέλος στη λατρεία του λειψάνου του.

28 Δεκεμβρίου 1969: γεννιέται ο Λίνους Τόρβαλντς, φιλανδός προγραμματιστής, δημιουργός του λειτουργικού συστήματος Linux.

Ο Λίνους Μπένεντικτ Τόρβαλντς (Αγγλικά: Linus Benedict Torvalds, γεννημένος στις 28 Δεκεμβρίου του 1969) είναι ένας Φινλανδός (με Αμερικανική υπηκοότητα) επιστήμονας ηλεκτρονικών υπολογιστών και προγραμματιστής. Είναι γνωστός για την αρχική δημιουργία του πυρήνα Linux, πάνω στον οποίο συνεχίζει να εργάζεται ως επικεφαλής της αρχιτεκτονικής του, συντονίζοντας το έργο της ανάπτυξης. Επίσης, το 2005 δημιούργησε το σύστημα ελέγχου εκδόσεων Git.

Βιογραφία
Ο Τόρβαλντς γεννήθηκε στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Οι γονείς του είναι η Άννα (δημοσιογράφος) και ο Νιλς Τόρβαλντς (δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός).Είναι εγγονός του Φινλανδού ποιητή Όλε Τόρβαλντς. Η οικογένειά του ανήκει στη Σουηδόφωνη μειονότητα των Φινλανδών (περίπου 5,5%). Ο Τόρβαλντς ονομάστηκε Λίνους από τον Αμερικανό Νομπελίστα χημείας Λίνους Πόλινγκ, παρότι στο βιβλίο «Rebel Code: Linux and the Open Source Revolution», ο ίδιος δήλωσε ότι «Πιστεύω ότι πήρα το όνομα κατά το ήμισυ από τον Λίνους βαν Πελτ, το χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων από το Πίνατς», σημειώνοντας ότι αυτό τον κάνει μισό «νομπελίστα χημείας» και μισό «χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων».
Το ενδιαφέρον του για τους υπολογιστές ξεκίνησε όταν στην ηλικία των 11 απέκτησε έναν υπολογιστή Commodore VIC-20, και αργότερα έναν Sinclair QL, ο οποίος είχε περισσότερες δυνατότητες προγραμματισμού από τον Commodore, και πάνω στον οποίο προγραμμάτισε μια γλώσσα Assembly, έναν επεξεργαστή κειμένου και μερικά παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένου ενός κλόνου του Pac-Man το οποίο ονόμασε Cool Man.
Το 1988 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι, τις οποίες διέκοψε προσωρινά μετά τον πρώτο χρόνο για να να εκπληρώσει την εντεκάμηνη υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στον Φινλανδικό στρατό. Απολύθηκε με τον βαθμό του λοχία, με τον ρόλο του αξιωματικού υπολογισμών του Πυροβολικού. Όταν επέστρεψε για να συνεχίσει τις σπουδές του το 1990, είδε για πρώτη φορά το UNIX, σε έναν υπολογιστή DEC MicroVAX ο οποίος έτρεχε ULTRIX.
Στις 5 Ιανουαρίου 1991 αγόρασε έναν υπολογιστή IBM PC βασισμένο σε αρχιτεκτονική Intel 80386, και σπατάλησε ένα μήνα παίζοντας το παιχνίδι Prince of Persia προτού αποκτήσει ένα αντίγραφο του λειτουργικού συστήματος MINIX, το οποίο τον παρακίνησε να αρχίσει να δουλεύει πάνω στο Linux. Το 1996 πήρε το πτυχίο του στην πληροφορική από το ερευνητικό πρόγραμμα NODES, παρουσιάζοντας την πτυχιακή του εργασία με τίτλο Linux: A Portable Operating System (μτφρ: Linux, ένα φορητό λειτουργικό σύστημα).
Μετά από μια επίσκεψη στην εταιρεία Transmeta στα τέλη του 1996, του προσφέρθηκε μια θέση στην έδρα της εταιρείας στην Καλιφόρνια, όπου εργάστηκε από τον Φεβρουάριο του 1997 μέχρι τον Ιούνιο του 2003. Στη συνέχεια μετάβηκε στα Open Source Development Labs, τα οποία αργότερα συγχωνεύθηκαν με το Free Standards Group και από αυτά δημιουργήθηκε το Linux Foundation, το οποίο εργοδοτεί τον Τόρβαλντς μέχρι σήμερα. Τον Ιούνιο του 2004, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, για να βρίσκεται πιο κοντά στην έδρα των Open Source Development Labs.

Πυρήνας Linux
Ο Τόρβαλντς εμπνεύστηκε από το Minix και ξεκίνησε τον προγραμματισμό του πυρήνα Linux το 1991. Το όνομα δόθηκε συμπτωματικά: ενώ ο ίδιος ήθελε να ονομάσει το έργο του Freax (συνδυασμός των λέξεων free, freak, και της κατάληξης -x που περιέχουν πολλές παραλλαγές του Unix), ο Άρι Λέμκε, ο διαχειριστής του εξυπηρετητή FTP στον οποίο φιλοξενήθηκαν τα πρώτα αρχεία του πυρήνα ονόμασε τον φάκελο με τα αρχεία Linux. Αυτός ο πυρήνας, σε συνδυασμό με το σχεδόν έτοιμο σύστημα GNU και άλλες εφαρμογές αποτελούν τις διανομές Linux (ή ακριβέστερα διανομές GNU/Linux).
Το 2006 υπολογίστηκε ότι περίπου το 2% του κώδικα του πυρήνα γράφτηκε από τον Τόρβαλντς, ποσοστό που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προσωπικές συνεισφορές στο έργο. Ο Τόρβαλντς παραμένει ο συντονιστής, και ο ίδιος αποφασίζει ποια νέα χαρακτηριστικά ή διορθώσεις θα ενσωματωθούν στον πυρήνα.Είναι επίσης ο ιδιοκτήτης του εμπορικού σήματος «Linux», τη χρήση του οποίου επιβλέπει μέσω του Ιδρύματος του Σήματος Linux.

Απόψεις
Ο Τόρβαλντς πιστεύει ότι «ο σωστός τρόπος ανάπτυξης λογισμικού είναι ο ανοικτός κώδικας», ωστόσο είπε ότι προτιμά να χρησιμοποιεί κάθε φορά το «καλύτερο εργαλείο για κάθε δουλειά», ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το κλειστό, ιδιόκτητο λογισμικό. Πριν τη δημιουργία του ελεύθερου λογισμικού ελέγχου εκδόσεων Git, ο Τόρβαλντς είχε αποδοκιμαστεί για την προτίμηση του κλειστού λογισμικού BitKeeper για την ανάπτυξη του πυρήνα.
Σχετικά με τα γραφικά περιβάλλοντα επιφάνειας εργασίας, ο Τόρβαλντς το 2005 έργαψε στην ταχυδρομική λίστα των προγραμματιστών του GNOME ότι ενθαρρύνει τους χρήστες να χρησιμοποιούν το KDE. Όταν όμως κυκλοφόρησε το KDE 4.0 ο Τόρβαλντς το χαρακτήρισε «καταστροφή» λόγω της έλλειψης ωριμότητας, και ξαναγύρισε στο GNOME. Αργότερα, κρίνοντας ότι το GNOME3 οδηγούσε σε απώλεια παραγωγικότητας, μετάβηκε στο XFCE.

Προσωπική ζωή
Ο Λίνους Τόρβαλντς είναι παντρεμένος με την Τόβε Μόνι Τόρβαλντς (έξι φορές νικήτρια του Φινλανδικού πρωταθλήματος καράτε), την οποία γνώρισε το φθινόπωρο του 1993, όταν εκείνος δίδασκε εισαγωγικά εργαστήρια στους υπολογιστές, και ζήτησε από τους μαθητές τους να του στείλουν ένα δοκιμαστικό e-mail. Η Τόβε, του έστειλε μια πρόταση για ραντεβού. Μετά τον γάμο τους απέκτησαν τρεις κόρες, δύο από τις οποίες γεννήθηκαν στις ΗΠΑ. Η κλήση συστήματος reboot του πυρήνα Linux μπορεί να δεκτεί τις ημερομηνίες γέννησης των παιδιών του, γραμμένες σε δεκαεξαδική μορφή, ως παραμέτρους.
Περιγράφει τον εαυτό του ως άθεο, προσθέτοντας: «Βρίσκω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η θρησκεία συνεπάγεται ηθική και εκτίμηση της φύσης. Για την ακρίβεια νομίζω ότι αφαιρούν και από τα δύο. Παρέχει στους ανθρώπους την δικαιολογία ότι "έτσι δημιουργήθηκε η φύση" οπότε η πράξη της δημιουργίας φαίνεται θαυμαστή. Εκτιμώ το γεγονός ότι "Ουάου, είναι φανταστικό ότι συνέβη κάτι τέτοιο".» Αργότερα πρόσθεσε ότι ενώ στην Ευρώπη η θρησκεία είναι κυρίως κάτι προσωπικό, στην Αμερική είναι πολιτικοποιημένη. Αναφερόμενος στο θέμα διαχωρισμού εκκλησίας και πολιτείας, είπε: «Ναι, είναι κάπως ειρωνικό ότι σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει νομικός δεσμός μεταξύ πολιτείας και εκκλησίας».
Το 2010 ο Τόρβαλντς έγινε πολίτης και ψηφοφόρος των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να πρόσκειται σε κανέναν πολιτικό κόμμα, λέγοντας: «Είμαι υπερβολικά περήφανος για να θέλω να συσχετίζομαι μ' αυτούς, για να είμαι ειλικρινής»

Αναγνώριση
Ακαδημαϊκή 
Το 1997, ο Τόρβαλντς πήρε το Master του από το Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι. Δύο χρόνια αργότερα πήρε τιμητικό διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο στης Στοκχόλμης, και το 2000 έλαβε την ίδια τιμή από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι.
Τον Αύγουστο του 2005, έλαβε το Βραβείο Χάουαρντ Χόλλουμ από το Κολλέγιο του Ρηντ.
Στα ΜΜΕ
Το περιοδικό Τάιμ έχει αναφερθεί στον Τόρβαλντς αρκετές φορές:

• Το 2000, ήταν 17ος στη δημοσκόπηση «Τάιμ 100: Οι σημαντικότεροι άνθρωπου του αιώνα
• Το 2004, ονομάστηκε ένας από τους ανθρώπους στον κόσμο με τη σημαντικότερη επιρροή
• Το 2006, η Ευρωπαϊκή έκδοση του περιοδικού τον ονόμασε έναν από τους επαναστάτες ήρωες των τελευταίων 60 χρόνων.

Το περιοδικό InfoWorld τον βράβευσε με το Βραβείο Επιχειρηματικών Επιτευγμάτων για το 2000. Το 2005 εμφανίστηκε ως ένας από τους «καλύτερους μάνατζερ» σε μια έρευνα του περιοδικού BusinessWeek. Το 2006, το περιοδικό Business 2.0 τον περιέλαβε στη λίστα του με τους «10 ανθρώπους που δεν μετράνε», επειδή η ανάπτυξη του Linux επισκίασε την ατομική συνεισφορά του Τόρβαλντς.
Το καλοκαίρι του 2004, οι τηλεθεατές του YLE (της Φινλανδικής Εταιρείας Τηλεόρασης - Finnish Broadcasting Company) τοποθέτησαν τον Τόρβαλντς 16o μεταξύ των «100 σπουδαιότερων Φινλανδών». Το 2010, ο «Οδηγός της Εγκυκλοπαίδιας Britannica για τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή» τον συγκατέλεξε ανάμεσα στους «100 σημαντικότερους εφευρέτες όλων των εποχών».
Άλλη

• Το 1996, ο αστεροειδής 9793 Τόρβαλντς πήρε το όνομά του από τον Λίνους Τόρβαλντς.
• Το 1999, στην περιοδική έκδοση Technology Review του MIT, περιλήφθηκε στη λίστα TR35, έναν κατάλογο με τους 35 σημαντικότερους πρωτοπόρους κάτω των 35 ετών.
• Επίσης το 1999, στην νουβέλα Κρυπτονομικόν του Νιλ Στίβενσον, αρκετοί χαρακτήρες χρησιμοποιούν το «Finux», ένα Unix-οειδές λειτουργικό σύστημα το οποίο αναπτύχθηκε στην Φινλανδία.
• Οι εταιρείες Red Hat και VA Linux, οι οποίες ασχολούνται εμπορικά με το Linux, χάρισαν στον Τόρβαλντς μερικές μετοχές τους, ως ένδειξη εκτίμησης για το έργο του. Όταν οι δύο εταιρείες έγιναν δημόσιες το 1999, η αξία των μετοχών εκείνων υπολογίστηκε στα 20 εκατομμύρρια δολάρια.
• Στην ταινία Swordfish του 2001, ο χαρακτήρας Αξλ Τόρβαλντς πήρε το όνομά του από τον Λίνους Τόρβαλντς.
• Μέχρι τον Μάρτιο του 2011, κατέχει 35 ευρεσιτεχνίες.

28 Δεκεμβρίου 2009: πεθαίνει η Γαλάτεια Σαράντη, ελληνίδα συγγραφέας και η πρώτη γυναίκα Ακαδημαϊκός. (Γεν. 8/11/1920)

Η Γαλάτεια Σαράντη (1920 - 2009) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 8 Νοεμβρίου του 1920. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο Λύκειο Πατρών και κατόπιν η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία όμως δεν αποφοίτησε, καθώς αφοσιώθηκε από νωρίς στη συγγραφή.

Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1945 με το διήγημα «Το κάστρο», το οποίο δημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία. Ακολούθησαν νουβέλες, μυθιστορήματα, διηγήματα και βιβλία για παιδιά. Έργα της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Το έργο της Γαλάτειας Σαράντη είναι κυρίως πεζογραφικό, ασχολήθηκε όμως και με τη λογοτεχνική μετάφραση. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ομάδας των 12, το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος, το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, το Βραβείο Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών και το Βραβείο Παιδικού Μυθιστορήματος του Ι.Δ. Κολλάρου.

Συνεργάστηκε με το κρατικό ραδιόφωνο σε λογοτεχνικές εκπομπές, καθώς και με τα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνική Δημιουργία, Ο Αιώνας μας, Εποχές, Ευθύνη, Διαβάζω, Νέα Πορεία κ.ά. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και Γεν. Γραμματέας της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Πολιτιστικής Ένωσης Ελληνίδων, Γεν. Γραμματέας της Στέγης Γραμμάτων και Καλών Τεχνών, μέλος της Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά και του Δ.Σ. της EPT, καθώς και εταίρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας. Επί σειρά ετών διετέλεσε μέλος της Επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού για τα Κρατικά Βραβεία και εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 6η Biennale ποιητών στο Βέλγιο (1963).

Το 1997 έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τακτικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών στον τομέα της πεζογραφίας στην Β' τάξη των Γραμμάτων και των Τεχνών από το 1997. Τιμήθηκε με το Βραβείο του Ανώτατου Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος το 2005. Υπήρξε μέλος της ΧΕΝ Αθηνών.

Απεβίωσε στις 28 Δεκεμβρίου 2009 σε ηλικία 89 ετών.

Έργα

• «Το Κάστρο», διήγημα Νέα Εστία (1945)
• «Το Βιβλίο της χαράς», τρεις αυτοτελείς νουβέλες, Νέα Εστία (1947)
• «Πασχαλιές», μυθιστόρημα, Νέα Εστία (1949)
• «Επιστροφή», μυθιστόρημα, Νέα Εστία (1953)
• «Tο παλιό μας σπίτι», μυθιστόρημα (Β΄ Kρατικό Bραβείο μυθιστορήματος Νέα Εστία (1959)
• «Χρώματα εμπιστοσύνης», διήγημα, Νέα Εστία (1962)
• «Τα όρια», μυθιστόρημα, Νέα Εστία (1966)
• «Nα θυμάσαι τη Bίλνα», διήγημα (Α΄ Kρατικό Bραβείο Διηγήματος, 1972), Νέα Εστία (1972)
• «Ρωγμές», μυθιστόρημα (Kρατικό Bραβείο Ποίησης και Πεζογραφίας του Ιδρύματος Κώστας
• καί Ελένη Ουράνη, 1972), Νέα Εστία (1979)
• «Ελένη», διήγημα, Νέα Εστία (1982)
• «Τα Νερά του Ευρίπου», μυθιστόρημα, Νέα Εστία (1988)
• «Το Ποτάμι», διήγημα(Ά Κρατικό βραβείο διηγήματος του Ιωάννη.Δημήτρίου.Κολλάρου), Νέα Εστία (1992)
• «Στα Χρόνια του Παύλου Μελά», ιστορικό διήγημα, Νέα Εστία (1963)
• «Στη χαραυγή της λευτεριάς» (Oι μπαρουτόμυλοι της Δημητσάνας), ιστορικό διήγημα, Νέα Εστία (1970)
• «Το Λιοντάρι και το Φίδι» παιδικό διήγημα Νέα Εστία (1993)
• «Μια Χούφτα χώμα» θεατρικό Νέα Εστία (1994)
• «Οι Δείκτες του ρολογιού» θεατρικό Νέα Εστία (1995)

28 Δεκεμβρίου 1895: Οι αδελφοί Λιμιέρ ανοίγουν το πρώτο σινεμά στο Παρίσι και προβάλουν την πρώτη κινηματογραφική ταινία, η οποία διαρκεί ένα λεπτό.

Στη Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο των Ντίκσον και Έντισον, εφηύραν τον κινηματογράφο (cinematographe) που αποτελούσε μία φορητή κινηματογραφική μηχανή, λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή αναφέρεται από πολλούς ως η επίσημη ημέρα που ο κινηματογράφος με την σημερινή του γνωστή μορφή έκανε την εμφάνισή του. Εκείνη τη δημόσια προβολή παρακολούθησαν συνολικά 35 άτομα επί πληρωμή και προβλήθηκαν δέκα ταινίες συνολικής διάρκειας περίπου δεκαπέντε λεπτών. Οι πρώτες κινηματογραφικές ταινίες ήταν μικρής διάρκειας, παρουσιάζοντας συνήθως στατικά, μία σκηνή της καθημερινότητας.

28 Δεκεμβρίου 1996: Το Φ/Γ «Δύστος» βυθίζεται ανοικτά της Κύμης (Ανατολικά της Εύβοιας).

Το Φ/Γ Δύστος ήταν ελληνικό εμπορικό φορτηγό τύπου Bulk Carrier, νηολογημένο στο νηολόγιο Πειραιώς με αριθμό Ν.Π. 8204.Είχε μήκος 100 μέτρων και ολική χωρητικότητα 4.045 κόρων (2.205 κόρων καθαρής χωρητικότητας) και μεταφορική ικανότητα 5.600 τόνων. Το πλοίο είχε ναυπηγηθεί το 1970 με το όνομα Mina Entrego και στην συνέχεια χρονοναυλώθηκε από την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ για να μεταφέρει χύμα τσιμέντο.

Σύντομο ιστορικό
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1996, επομένη των Χριστουγέννων και περί ώρα 14.00, το Φ/Γ ΔΥΣΤΟΣ, με Πλοίαρχο τον Ιωάννη Τσιτσιρίκη και με πλήρωμα 21 Έλληνες ναυτικούς, απέπλευσε από τις εγκαταστάσεις ΑΓΕΤ-Ηρακλής Βόλου, έμφορτο, με 5.300 περίπου τόνους τσιμέντο, με προορισμό τις εγκαταστάσεις λιμένος Δραπετσώνας στον Πειραιά. Λόγω όμως των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, γύρω στις 18.00, προσέγγισε σε νότιο όρμο της Σκιαθου. Παραμένοντας εκεί δύο ημέρες – μέχρι τη τραγική 29 Δεκεμβρίου – και συνεχιζομένων των ΒΑ. θυελλωδών ανέμων και κατάστασης θαλάσσης τρικυμιώδης ο Πλοίαρχος αποφάσισε πιθανώς και πιεζόμενος και από το πλήρωμα, προκειμένου Πρωτοχρονιά να κάνουν στα σπίτια τους, να αποπλεύσει και να συνεχίσει το ταξίδι για Πειραιά. Στις 20.00 ώρα περίπου ήταν η τελευταία επικοινωνία που είχε το Φ/Γ ΔΥΣΤΟΣ με το εμπορικό Μ/S (μότορσιπ) ΛΕΝΑ. Το πρωΐ της επομένης και περί ώρα 05.15 το πλοίο ΔΥΣΤΟΣ εντοπίσθηκε ανεστραμμένο να επιπλέει από το αλιευτικό Α/Κ Σαρωνικός, 3,5 ναυτικά μίλια ανατολικά από την Κύμη όπου και διέσωσε τον δόκιμο πλοίαρχο Χρήστο Αναγνώστου.
Στο ναυάγιο αυτό έχασαν την ζωή τους 20 επιβαίνοντες που βρέθηκαν στη συνέχεια πνιγμένοι μέσα στο πλοίο ο Πλοίαρχος, ο Υποπλοίαρχος, ο Ανθυποπλοίαρχος, ο Ραδιοτηλεγραφητής, οι Α΄, Β΄ και Γ΄ Μηχανικοί, 9 ναύτες, 1 Λιπαντής, ο Μάγειρας, ο βοηθός θαλαμηπόλου, η σύζυγος του Α΄Μηχανικού και η κόρη του Α΄ Μηχανικού, η σύζυγος του Β΄ Μηχανικού ενώ αργότερα βρέθηκαν από το Ρ/Κ Μανωλάκης που είχε σπεύσει στη περιοχή ένας ναύτης, ένας λιπαντής και ο έτερος Γ΄ Μηχανικός.

Αίτια του ναυαγίου
Από την έρευνα των πραγματογνωμόνων ως αιτία του ναυαγίου θεωρήθηκε αναμφίβολα η μετατόπιση φορτίου λόγω των μετασκευών που υπήρξαν στο «Δύστος», στην προβληματική φόρτωση του πλοίου από το λιμάνι του Βόλου αλλά και σε ορισμένα «κενά» της νομοθεσίας από τα οποία επωφελούνται οι πλοιοκτήτριες εταιρείες αποδίδεται το τραγικό ναυάγιο στις 29 Δεκεμβρίου 1996. Αυτό είναι, σύμφωνα με πληροφορίες του «Βήματος», το βασικό συμπέρασμα των Λιμενικών Αρχών και της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Χαλκίδας, οι οποίες έχουν την αρωγή τεσσάρων ειδικών πραγματογνωμόνων στην έρευνα που διεξάγουν για τις αιτίες που προκάλεσαν το πολύνεκρο περιστατικό στα ανοιχτά της Κύμης. Ταυτόχρονα, στην έρευνα των τεχνικών δεδομένων και των όσων συνέβησαν πριν από την ανατροπή του «Δύστος», φαίνεται ­ σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής ισχύοντα ­ ότι δεν θα επιρρίπτεται ουδεμία ευθύνη στον δόκιμο ανθυποπλοίαρχο Χρήστο Αναγνώστου, του οποίου οι κινήσεις απεγκλωβισμού του και αποφυγής του μοιραίου προκάλεσαν σειρά ερωτημάτων και απασχόλησαν επί μακρόν τους αρμοδίους. Το πόρισμα πρόκειται να ολοκληρωθεί εντός των ημερών, αφού συνεκτιμηθούν και κάποιες συμπληρωματικές καταθέσεις.
Η προανάκριση του Λιμενικού ­ μετά από σχετική εντολή του προϊσταμένου Εισαγγελίας Πρωτοδικών Χαλκίδας κ. Ι. Αγγελή ­, που διεξήθει εκτός των άλλων σε διαρκή συνεργασία με τους πραγματογνώμονες κκ. Η. Στεφανάκο, Αχ. Κακκαραντζα, Κ. Βούτο και Δ. Πετρόγγονα, αλλά και οι περαιτέρω έρευνες συμπέραναν ότι η ύπαρξη ελεύθερων επιφανειών ­ λόγω ακριβώς αυτών των μετασκευών ­ στον χώρο φόρτωσης του πλοίου και η ύπαρξη ενός μετακινούμενου προεξέχοντος «όγκου» τσιμέντου, δημιούργημα πιθανόν της κακής, πρόχειρης φόρτωσης του πλοίου και της επακόλουθης ανισοκατανομής του φορτίου, στάθηκαν ­ σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής έρευνες ­ οι κυριότερες αιτίες του ναυαγίου.
Οπως φαίνεται να καταλήγουν οι ερευνητές, τα τεχνικά προβλήματα σε συνδυασμό με την πλημμελή, βιαστική φόρτωση του πλοίου εμπόδισαν το «Δύστος» να αποκτήσει εν μέσω θαλασσοταραχής «επαρκή ροπή επαναφοράς». Το «Δύστος» άρχισε προοδευτικά να προχωρεί με κλίση ­ προς τη μία κατεύθυνση ­ από 30 ως 90 μοίρες και ακολούθως ανετράπη. Μεσολάβησε, όπως διαπιστώνεται, το «μπλακ άουτ», όχι λόγω της εισροής των υδάτων, όπως είχε αναφερθεί αρχικά, αλλά λόγω της έλλειψης λαδιών και της διάλυσης των αντλιών στη μηχανή και στην ηλεκτρογεννήτρια του πλοίου, που προήλθε από τη μεγάλη κλίση που είχε αποκτήσει πλέον το «Δύστος». Ολα συνέβησαν εντός μερικών δευτερολέπτων…

Οι καταδύσεις
Το ναυάγιο του Δύστος βρίσκεται σε απόσταση 4 ναυτικών μιλίων από το λιμάνι της Κύμης, ξαπλωμένο με την δεξιά του πλευρά πάνω σε αμμώδη-λασπώδη βυθό με μέγιστο βάθος 38 μέτρων.
Είναι σχεδόν καλυμμένο στο σύνολο του από σχοινιά και δίχτυα κάνοντας την επίσκεψη σε αυτό αρκετά δύσκολη. Εντυπωσιακή είναι και η συγκέντρωση φυτικών οργανισμών που σε συνδυασμό με τα ισχυρά ρεύματα της περιοχής έχουν αναπτυχθεί σε βαθμό δυσανάλογο σε σχέση με τον χρόνο που βρίσκεται το ναυάγιο στον βυθό.
Το ναυάγιο είναι προσβάσιμο σε σχεδόν το σύνολο των χώρων του και προσφέρει την δυνατότητα για μερικές εντυπωσιακές διεισδύσεις. Ο χώρος της γέφυρας είναι προσβάσιμος χρειάζεται όμως πολύ μεγάλη προσοχή καθώς «κρέμονται» από παντού αντικείμενα αρκετά από τα οποία είναι βαριά και αιχμηρά. Προσβάσιμος είναι και ο χώρος του μηχανοστασίου στο σύνολο του αλλά και εκεί χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή καθώς έχει αρκετές διακλαδώσεις που μπορούν να δυσκολέψουν πολύ την επιστροφή.
Στην θέση της βρίσκεται και η πεντάφτερη προπέλα του πλοίου, εντυπωσιακή για το μήκος του ναυαγίου.