Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος , του Αργύρη, ήταν δικηγόρος και πολιτικός που ψηφίστηκε βουλευτής και έγινε υπουργός. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1918 στη Μυγδαλιά Αρκαδίας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ως αξιωματικός, στη διάρκεια του οποίου και τραυματίστηκε ενώ στη διάρκεια της κατοχής διετέλεσε διοικητής τάγματος του ΕΛΑΣ. Στη δικτατορία των Συνταγματαρχών βρέθηκε στη πρώτη γραμμή της αντιχουντικής αντίστασης όπου και διώχθηκε επανειλημμένα. Το 1969 εκτοπίστηκε και λίγο καιρό μετά την απόλυσή του συνελήφθη και στη συνέχεια οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού (1971-72). Παρά ταύτα παρέμεινε στην Ελλάδα και συνέχισε τον αγώνα. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας ήταν εισηγητής και συντάκτης μηνύσεων με βάση των οποίων διώχθηκαν με την κατηγορία της προδοσίας και της στάσης οι πρωταίτιοι της δικτατορίας.
Διετέλεσε μεταξύ αλλών πρόεδρος και γενικός γραμματέας της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας (1963-1976), μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού δικαίου (1976-1981),, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (1976-1981) πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Δικαιωμάτων και Ατομικών Ελευθεριών του ΔΣΑ (1976-1981) και πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΟΑΕΑ). Ήταν εκδότης και διευθυντής της δικηγορικής - νομικής εφημερίδας Δικηγορική Γνώμη (1960-1967 και 1975-1981), πρόεδρος της Ενώσεως Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου (1962),και νομικός σύμβουλος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία (1976-1981). Έγραψε άρθρα και μελέτες για διάφορα νομικά θέματα. Ήταν βουλευτής της Β' Αθήνας από το 1981 μέχρι το θάνατό του το 2003 και το ίδιο διάστημα διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών(1981-1982), Εργασίας (1982-1986, 1993-1994 και 1996), Εμπορικής Ναυτιλίας (1987-1988), Αιγαίου (1988-1989) και Δικαιοσύνης (1996-2000).. Απεβίωσε στις 4 Σεπτεμβρίου 2003 στην Αθήνα.
Γεννήθηκε το 1918 στη Μυγδαλιά Αρκαδίας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ως αξιωματικός, στη διάρκεια του οποίου και τραυματίστηκε ενώ στη διάρκεια της κατοχής διετέλεσε διοικητής τάγματος του ΕΛΑΣ. Στη δικτατορία των Συνταγματαρχών βρέθηκε στη πρώτη γραμμή της αντιχουντικής αντίστασης όπου και διώχθηκε επανειλημμένα. Το 1969 εκτοπίστηκε και λίγο καιρό μετά την απόλυσή του συνελήφθη και στη συνέχεια οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού (1971-72). Παρά ταύτα παρέμεινε στην Ελλάδα και συνέχισε τον αγώνα. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας ήταν εισηγητής και συντάκτης μηνύσεων με βάση των οποίων διώχθηκαν με την κατηγορία της προδοσίας και της στάσης οι πρωταίτιοι της δικτατορίας.
Διετέλεσε μεταξύ αλλών πρόεδρος και γενικός γραμματέας της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας (1963-1976), μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού δικαίου (1976-1981),, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (1976-1981) πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Δικαιωμάτων και Ατομικών Ελευθεριών του ΔΣΑ (1976-1981) και πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΟΑΕΑ). Ήταν εκδότης και διευθυντής της δικηγορικής - νομικής εφημερίδας Δικηγορική Γνώμη (1960-1967 και 1975-1981), πρόεδρος της Ενώσεως Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου (1962),και νομικός σύμβουλος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία (1976-1981). Έγραψε άρθρα και μελέτες για διάφορα νομικά θέματα. Ήταν βουλευτής της Β' Αθήνας από το 1981 μέχρι το θάνατό του το 2003 και το ίδιο διάστημα διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών(1981-1982), Εργασίας (1982-1986, 1993-1994 και 1996), Εμπορικής Ναυτιλίας (1987-1988), Αιγαίου (1988-1989) και Δικαιοσύνης (1996-2000).. Απεβίωσε στις 4 Σεπτεμβρίου 2003 στην Αθήνα.
Δημόσια εικόνα και δημοφιλία
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ήταν από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της Μεταπολίτευσης, με απήχηση σε οπαδούς όλων των κομμάτων. Ήταν αγαπητός για τον αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο έκφρασής του, ιδιαίτερα την περίοδο που κυριαρχούσε ο ευπρεπισμός και η «ξύλινη γλώσσα» στα ΜΜΕ. Παροιμιώδεις ήταν και οι εκφράσεις με τις οποίες επιτίθονταν στους αντιπάλους του. Οι πιο ενδεικτικές:
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ήταν από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της Μεταπολίτευσης, με απήχηση σε οπαδούς όλων των κομμάτων. Ήταν αγαπητός για τον αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο έκφρασής του, ιδιαίτερα την περίοδο που κυριαρχούσε ο ευπρεπισμός και η «ξύλινη γλώσσα» στα ΜΜΕ. Παροιμιώδεις ήταν και οι εκφράσεις με τις οποίες επιτίθονταν στους αντιπάλους του. Οι πιο ενδεικτικές:
- «Πατσαβούρα», προς τη δημοσιογράφο και βουλευτή Λιάνα Κανέλλη,
- «μπουρτζόβλαχος», «ταγματασφαλίτης», «κομματόσκυλο της Δεξιάς», προς τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Βασίλειο Κόκκινο,
- «σαπιοκοιλιάς» και «μεθύστακας», προς τον γνωστό ηθοποιό Δημήτρη Παπαμιχαήλ,
- «νενέκος», προς τον πολιτικό Θεόδωρο Κατριβάνο,
- «καραγκιόζης», «δημοσιογραφικός λωποδύτης», «αλητάκος», προς το δημοσιογράφο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο,
- «τενεκές ξεγάνωτος» ή σκέτο «τενεκές», προς πολλούς βουλευτές της ΝΔ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου