12 Σεπτεμβρίου 1979: με γκολ του Τάκη Νικολούδη από πάσα του Γιώργου Δεληκάρη, η Ελλάδα νικά 1-0 την ΕΣΣΔ των Ντάσάεβ, Χιντιατουλίμ στη Λεωφόρο και προκρίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Κανείς από τους παίκτες της εθνικής που το 2004 πανηγύριζαν στη Λισαβόνα τη κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος δεν μπορούσε να θυμηθεί τη πρώτη μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι από σνομπισμό, αλλά επειδή ακόμα κι οι βετεράνοι εκείνης της ομάδας ήταν πολύ μικροί το 1979 για να έχουν εικόνα του αγώνα με την ΕΣΣΔ.
Οι περισσότεροι είχαν ακούσει κι είχαν δει κάποιες ασπρόμαυρες εικόνες στη τηλεόραση. Τον Αρδίζογλου να… σερβίρει, το Νικολούδη να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα και το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας να παίρνει φωτιά.
Ήταν 12 Σεπτεμβρίου 1979. Τριάντα χρόνια πριν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ετοιμαζόταν να μεταπηδήσει στη Προεδρία της Δημοκρατίας από την πρωθυπουργία που βρισκόταν, ενώ ένας άλλος Παπανδρέου, ο Ανδρέας ετοιμαζόταν ν’ αναλάβει πρωθυπουργός σε δύο χρόνια και κάτι μέρες. Η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, υπήρχαν δύο κανάλια, το ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ και το ελληνικό ποδόσφαιρο έκανε τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα.

Οι νέοι τα βράδια στα μαγαζιά άκουγαν ντίσκο και χόρευαν στους ρυθμούς των «Μπι Τζιζ».

Προπονητής της εθνικής ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο Ρεχάγκελ της εποχής με ότι αυτό συνεπάγεται. Σε ένα διέφερε με τον Γερμανό τεχνικό. Στην επικοινωνία. Εκεί ήταν άφθαστος. Δεν υπήρχε δημοσιογράφος που να μην τον αγαπά.
Οι παίκτες όμως; Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου εντελώς ξαφνικά αποκλείονται από την εθνική οι Θωμάς Μαύρος, πρώτος σκόρερ τη προηγούμενη σεζόν και Παναγιώτης Κελεσίδης. Προφασίστηκαν τους τραυματίες.. «Μπορούμε και χωρίς αυτούς» είπε ο Παναγούλιας στους δημοσιογράφους και η προετοιμασία συνεχίστηκε.

Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί μέρες πριν. Μέχρι και τις θέσεις στα δημοσιογραφικά θεωρεία πούλησε η ΕΠΟ. Πώς να χωρέσει μια Λεωφόρος όλη την Ελλάδα. Το ματς ήταν κρίσιμο μετά την ισοπαλία 0-0 που είχε πάρει η εθνική στη Βουδαπέστη από την Ουγγαρία. Αν κέρδιζε στη Λεωφόρο τους Σοβιετικούς μόνο με τη συνωμοσία του σύμπαντος μπορούσε να αποκλειστεί από τα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που τότε λεγόταν Κύπελλο Εθνών. Η πρόκριση ήταν μια πρόκληση αφού στην τελική φάση συμμετείχαν οκτώ μόνο ομάδα. Δεν είναι και μικρό πράγμα να λες παρών σ’ ένα τέτοιο ραντεβού.
Οι πόρτες στη Λεωφόρο άνοιξαν από τις 11 το πρωί σ’ ένα ματς που θα άρχιζε στις πέντε το απόγευμα. Η τηλεόραση ήταν κι αυτή εκεί. Το ΕΙΡΤ είχε ετοιμάσει υπερπαραγωγή για τα μέτρα της εποχής με τον Γιάννη Διακογιάννη στη περιγραφή και τους Τέρενς Κουίκ και Μανώλη Μαυρομμάτη στον αγωνιστικό χώρο.

Ο Γιώργος Δεληκάρης σε μία επίδειξη υψηλής τεχνικής ξετύλιξε το κουβάρι της νίκης. Η μπάλα απ’ τα πόδια του στον Χρήστο Αρδίζογλου κι αυτός, αμέσως, στον Τάκη Νικολούδη. Ο Μακεδόνας άσσος έστρωνε τη μπάλα στα πόδια του και κεραυνοβολούσε το σοβιετικό τερματοφύλακα. Το 1-0, στο 25ο λεπτό, ένα γκολ που έδινε τη νίκη στην Εθνική μας και, ουσιαστικά, την πρόκριση!
Το τέλος του ματς σηματοδότησε τους έξαλλους πανηγυρισμούς μιας ολόκληρης χώρας για κάτι που δεν είχε ξαναζήσει: Την πρόκριση στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης.